"Wanderkonzert" - so schull dat egentlig heten, dat Wiehnachtskunzert, wat wi güstern harrn in de Jacobi-Kark, wo se sik düchtig Mögde geven, unse Musikusse, fein sungen un späält hebben. De schönste Moment weer, as dat "Laudate Dominum" vun Mozart geven wurr, so zort un fien späält un sungen, wo een sik freut, wat de Solisitin ut de 13.Johrgang so een schöne Beleevnis mit ut ehre Schooltiet in ehr Leven mitnähmen kann; denn dor geiht dat ja uk um; an dat beten Mitsingen in Bach sien Wiehnachtoratorium heff ik to'n Bispill ümmer geern we'r dacht. As dat Laudate dör de Kark sweven dä, weern se binah uk mol still un bleven eenfach sitten, de Lüüd, de sunst so däen, as weer so'n Kunzert een Wanderzirkus, wo jedereen so löppt un schaarst, as weer he bit'huus vör sien Fernseh-Apparaat. Wull toletz blots noch ruut, denn ik keem we'r in so'n Stimmung herin, as ik se ümmer hatt heff, ehrer ik na dat Huus an'n See opbraken bün. Dat wull ik jüst nich mehr hebben, uk de Unkel Dokter weer nich tofreden, as he mi sehen hett, denn wenn ik de Brill weglaat, sühst de möden Ogen un de Schadden dorto. Na dat Wiehnachtskunzert-Desaster wull ik mi bi een beten Blue Grass-Musik verhalen, aver dor weer dat nu ganz leeg vör luter Lüüd, vun de jedereen di anstötten mutt un in een Nu we'r dat ole Föhlen opkeem, wat du egentlig all blots in de Weg stahn deist. Nä, wo guud, wat ik an't Telefun güstern dreemol een feine Mundvull Snack harr un sik dor sogor eenmol dat helle Lachen vernähmen leet, wat ik denn in mien Slaap mitnahmen heff.
Mit dat Leed hier heff ik mi twee Dage lang afquäält, aver dor mutt doch mol we'r wat rin na den Blog. Schönen veerten Advent. Luja, sog i.
Weern't blots noch Dage
de mi noch blieven
oder blots Stünnen
vun ganz niege Tieden
wurr 'k ehr geern leven
dat eenfach probeeren
sik sülvst twüschen Häven
un Eer wedder spören.
Weern't blots Gedanken
sik vörstellen könen
wurr't mi al langen
vun bet'n Farven drömen
vun Blööm un Kinner
vun Singsang un Lust
heff veel to lang
rein nix dorvun wußt.
So veel Johren (verloren) nich läävt.
So veel Johren (verloren) dat Öllerngraff pläägt.
Weern't blots noch Stünnen
de ik mank jem bün
kann'k dat liekers geneten
dat'k nich alleenig hier bün
Blots eenmol ankamen
in disse Welt
nich in't Dustern ahnen
wat mi allens fählt.
So veel Johren (verloren) nix waagt
So veel Johren (verloren) nich dorna fraagt.
So veel Johren (verloren) för nix.
So veel Johren (verloren) um nix.
T.u.M.V.I.
