Noch is he dor

Keem mi an, dit Leed, as ik vun de Tankstell na Huus fohrt un an de Familie vun mien Kolleeg dacht, de wi in een poor Stünnen na Jens-Jehann sien Kamp bringen warrn. Dor fullen mi de Wöer in, de ik in so een Stünn vun Afscheednähmen höört heff. Dor heff ik dat denn glieks to Papier bröcht. Een slechte Nacht liggt achter mi, een swore Dag vörut, hett sach dat een mit dat anner to kriegen. Wunnert mi sülvst, wo dat in dat Leed vun "he" na "du" geeng, aver so is dat nu mol, över dat Sik-Rindenken in een anner kummst ümmer we'r na di sülven.

Noch is he hier
noch is he dor
an Stünnen un Minuten
blieven noch een poor.
Noch is he dor
is noch nich gahn
sien Aten un Hart
bleven noch nich stahn.
Man wi sitten vull Bangween un Truer, wat kummt
un wi weet., sünd alleen, wenn't sowiet kummt.
Man noch is he hier
noch is he dor
bald heet't laten los un anners verwohren.

Noch liggt he hier
alleen in sien Bett
de Dokters, de Lüüd
se däen, wat se köönt.
De Druppen, de fallt
de nähmen di de Angst
man in een poor Stünnen
un Minuten büst mit langs.
Un wi sitten, snacken ruhig över een Tiet
de nie wedder kummt
liggt torüch al so wiet
un wi sitten un luern
dat't to Enn geiht sik quälen
man weeten un truern
du warrst uns so fählen.

Noch büst du hier
noch büst du dor
wat helpt dat Vörräken
so wenig un so veele Johren.
Wi weet, wi warrt leven un mött wieter gahn
man een Lengen kunn't geven
di natokamen.
Un buten de Welt is dat jüst ennerlei
wat hier dat Leven vun een Minschen vergeiht.
De Sünn will sik wiesen
de Wind böig weihen
de Köster an'n Karktorn
de Klock wieter dreihen.

Noch is he hier
noch is he dor
ik höör dien Liebe seggen
disse eenfache Woord.
Se geiht mit ehr Hand
nochmol langs dien Kopp
disse Nach
hest noch schafft
de Sünn geiht glieks op.

T.u.M:V.I.