Rückfall - de Gefohr is groot, denn nu heff ik de Utsicht, we'r mol'n anderthalf Stünnen Leedermoker un Muskant to spälen op een Bühne in Hamborg, wo ik ja uk veel to wenig kamen bün. Dat is ja egentlig dat, wat'n Muskant bruukt, aver dat heff ik ja nu man nich mehr so veel un dorum will ik dat ja gor nich eerst we'r hoochkamen laten, denn ik heff't glieks we'r maarkt, wo veel Spaaß mi dat maken kunn. Heff glieks mol een Stutz vun de olen Leeder späält, wußt uk glieks, wat ik mien Programm in veer Deele inrichten kunn: de 70er Johren, as dat losgeeng mit "Disco" un de LP, denn na de stillen Johren (de 80er), in de 9oer we'r in de Gang mit "De Blaue Jungs"-Songs vun't Gigi; wat uk de Tiet weer, as ik mien Nordsrander Gedichten un de lütt Geschichten schreev, de ik hier un dor al'n poormol vörlääst heff. Denn weern dor de Johren na 2000, as de Kummerkamertiet anfung un ik uk blots so'n Stücken schreven heff, de een ja knapp mol vör Minschen spälen kann un nu is mit disse Blog de niege Tiet anfungen un mien Leeder hebben wer 'n beten "Zug". Denn heff ik hüüt avend uk ganz gegen mien Gewohnheit NDR 1 höört, dor weer Ernst Christ sien Stimm un achteran kummt Ina Müller mit ehr sinnige un schöne Leed vun Klock dree un wi twee, un sühst wull, denn weer de Opstand in mien Muskanten-Hart we'r dor, de ik ja egentlig gor nich mehr utholen will, denn de "Zug" na't Publikum heff ik al lang nich mehr; kann uk seggen, ik wull em gor nich mehr hebben, ik höör noch een Madame mit häßlige Stimm seggen: Du brauchst das.Dat harr so wat vun: Hast Du wieder was getrunken?
Dat Leed hier is ja uk nix as twee Akkorde vun hier na dor, aver de Wöer hören na disse Tiet, wo een sik ja för de Japaners freut, wenn de Wind op't Meer ruut weiht.
De Wind weiht ruut op't Meer
un nimmt mit, wat hier allens weer.
Een poor Sorgen hier vun't Land
weiht he na een anner Kant.
De Wind is hüüt Dien Fründ
Man lang nich so as de truu sünd.
He ännert gau sien Richt
un dat Grugen na di driggt.
De Wind is't ennerlei
wat för'n Snack he jüst verweiht..
Dat vun Bedüden, wat se snackt
huult he ö'r weg sien "Kleih mi an de Hack".
De Wind weiht över dat Meer
du ahnst nich, wat he böört.
Dat Jammern, Süfzen, wat een klaagt
vun Minschen, de geeng't an de Kraag.
De Wind verweiht de Aten, kummt nich trüch
över een Boom, de steiht, ö'r een Minsch, de lüggt.
Nimmt sik keen Tiet för een "wo geiht?"
uk wenn de Tiet mol stahnblieven deit.
T.u.M.V.I.
