De Stimm alleen hett mi't verraden, dat dor een ganze deepe Kummer-Naricht op mi tokeem. Fründ hett nich veel Umständ maakt un mi dat ganze Elend verraden, wat een vun mien "Frünne för't Leven", as ik dat ja ümmer geern segg, dörmetten mutt. Heff de Nummer vun de Kramkenstuuv kregen, wo he un de Kinner bi de Fru un Mudder sitten un op den Ogenblick töven, bit se denn gahn is. "Noch is he dor", höör'k mien Vadder sien Fründin seggen, as he dor in de Krankenstuuv leeg un na Luft jappen dä un dor gor nich mehr an to denken weer, wat he noch mol wedder waken wurr un mit besnacken kunn, wat em toletz noch umdreven harr. Noch is se dor, heff anropen un mien Fründ hett blots ganz liesen spraken, wat schull ik em uk seggen un heff se denn uk laten in disse Stünn, de ehr höört so ganz un gor.
In de dor sworen Truerstünnen gifft ja uk ümmer de Momenten, wo Du uk'n beten Troost finden kannst, wo Du denn vun tehrst. För mi weer't de Ogenblick, as Vadder sien Sarg vun sien Frünne hoochböört wurr, dat weer regelrecht een Truerglück, dat he bi ehr ophaben weer so as in't Leven. Een vun sien Frünne weer al vör em gahn un dor heff ik dat Bild vör Oogen hatt, wat he as Käpt'n em op sien Schipp na de anner Kant röverfohrt.
Luden is de Käpt'n
vun een Schipp
dat op mi töövt.
Ik weet nich wo lang
woveel Tiet mi noch blifft.
Een Dag kaam ik an
keen Minsch bruukt to weenen.
Luden is mien Käpt'n
un ik bün uk nich alleen.
Denn all de annern haalen mi af
denn se hebben de Reis al schafft.
Un se wiesen mi de Weg
denn se kennen, wat vör mi liggt.
Buten weiht de Wind
mit de ik wegfohrt bün.
Dat Water kummt un geiht
jüst as de Minsch dat deit,
T.u.M. V.I.
