Rückfall - oh, dat Woord kann'k bookstabeeren, midlerwiel heff'k lehrt, wenn't denn we'r een geven hett, nich lang mit slechte Geweten rumquälen, nä, opstahn, wieter gahn, un denn de Tiet sammeln, bit't wedder so wiet is. Mien Rückfall weer de "Leserbrief" vun güstern, de ik an't Blatt schickt heff, wo ik mol wedder mien "Lieblinge" een mitgeven heff: De doren, de Karken afrieten, de doren, de Windröder buun un opstellen, de doren, de mit "Fieravend-Stalinisten" Politik maken un de doren, de so'n schöne Stadt as Lübeck utschännen. Harr't schreven un denn uk noch op "senden" klickt, wat ik nu al 'n poor Johr nich mehr maakt harr. Nu is't passeert un ik heff mi hüüt morgen disse Leed hier achteran schreven. Dat Leed vun de "bösen Unkels", denn dat sünd se: de ewigen Gift-un-Gall-Gedanken, de mi um de Slaap bringen un dat Leven verdüstern, de, wenn'k ehrlig bün, mien Leven regeern. Villicht helpt so'n lütte Lex, sik sülvst we'r to kureeren.
De bösen Unkels weern al vör mi waken.
Se hebben vun't Denken we'r dat Leit.
Warrn ehr Spijöök we'r mit mi maken
worum sik all mien Denken dreiht.
De bösen Unkels, de hebben uk Namens
de sustern se mi we'r in't Ohr.
So warr ik nie to Ruh mehr kamen
Stünn um Stünn, Dag um Dag, Johr um Johr.
De bösen Unkels, de kennen de Wöer
mit de kriegen se mi ganz licht in de Gang
se grienen un bäden se mi vör
un dat Giften un sik Quälen fangt we'r an.
Kunn'k doch een Freden finden
Harr'k as de annern still mien Ruh
weer nich de Krieg mehr in mi binnen
Harr'k Tiet un Oogen för mien Fru.
De bösen Unkels hören wull to't Leven
stahn för dat Leege un de Unverstand.
As wurr't nich anners wat för uns geven
se schännen ut de Welt un uk dat Land.
De bösen Unkels kannst slech faten.
Se seggen meist, so un so mutt dat nu ween.
Dat Gegenan, dat kannst fein laten
de annern Lüüd sünd to bequem.
De bösen Unkels, ik warr ehr pedden
ik bliev dorbi, ik bün in't Recht.
Se sünd mi över, ik bün ganz nedden
so lang ik lääv, stah ik se in de Weg.
Jem bösen Unkels, dat kann'k verspräken
jem kamen uk een Dag vör't Brett.
De Minschheilt warrt wies um't Verbräken
wat sik nich mehr verbargen lett.
Jem bösen Unkels, Jem warrn nich starven
Dat Geld, de Macht - dat is to schön.
Wenn Jem mi uk disse Dag verdarven
De Welt un ik, wi warrn uns doch mol eenig ween.
T.u.M. V.I.
