Du kannst es nicht erzwingen, dat segg'k ümmer, wenn'n Antog oder'n Büx nich passen deit un so is dat uk mit't Dichten un Muskanteeren. An't besten geiht, wenn dor nix is, keen wat vun Di will, Du bang büst för Langewiel un denn geiht af un to in'n Nu. Dat Schrieven is't egentlig nich, Du schallst dat blots finden, wat't Dichten lohnt. So as dat hiere lütte Leed vun hüüt morgen:
Wo lang hett een Rägendruppen, wenn he fallt?
Höörst em an'e Schiev, denn is dat mit em all.
Hett he Tiet, dörmetten disse Welt?
Hett man blots een Richt, uk wenn de Wind em höllt.
Wo veel böört een Rägendruppen op sienen Weg?
Wo veel Water, wo veel Leven, dat he driggt.
Wo wenig de eene, wo veel de annern all?
Wo veel wiggt he, wenn he fallt?
Wat bedüüd de Rägendruppen för dat Meer
oder för dat Land, wo lang keen Rägen weer?
Wat bedüüd de Rägendruppen för een Minsch
de sik nix as Sünnschien för sien Läven wünscht?
Wat deit disse Rägendruppen för de Bloom?
Wo deep reckt de Wuddel vun den groten Boom?
Wat wurr ut de Rägendruppen in de Grund?
Wo veel Water in de Soot hebbt wi noch funnen?
Rägendruppen, Rägendruppen, weern so velen.
Op'n Deek, dor sühst de velen runden Wellen spälen.
Een vun de lütt Wunners, de dat um uns gifft
in dat Book, wat een anner för uns schrifft.
T.u.M. V.I.
