Im-Weg-Steher, na dat bün ik nu uk al bummelig teihn Johr. Nix kunn mi gefallen an dat Gedoo un dat Gewääs um mi rum. Sünnerlig wat de kollektive KMK-Unverstand ruutbottert hett vun Standards, G8, Kumpetenzen un wat weet ik nich allens, vun de Schlechtschrieven will ik gor nich anfangen, all dat hett mi regelrecht in een Gift-un-Gall-Leven föhrt, wat ik egentlig nu blots beduurn kann. Dor weren mien Kollegens smiediger, de maken dat allens fein mit un hebben ehr Läven regelrecht umkrempelt un seggten uk noch "ja" dorto. Veränderung muss sein. För mi bleev denn een Tietlang nix anners as de Kummerkamer. Dor bün ik'n poor Johren binnen ween, man toletzt is se mi doch keef wurrn un ik heff mi we'r ruut na buten truut. Ännern kann ik nix, dat In-de-Weg-Stahn un Recht beholen - so veel Spaß maakt dat aver nu uk nich. Dat eenzige, wat dorbi ruutkeem is, dat is dat een un annere Leed, wo't um nix anners geiht as dat Kummerkamer-Leven. Mol rin na de Kummerkamer un denn we'r ruut. Hier, in disse Leed, geiht um dat Ruutgahn.
Glööv doch nich, wat se in’t Radio seggen
Hüüt geev dat Hagel, Wind un Rägen.
Steihst an’t Finster, wunnerst di
een Sünnschiendag geeng man jüst vörbi.
Weerst man blots na buten gahn
nich hier binnen bleven, wo de Buddeln stahn
wo de Stoff sik över de Böker leggt
wo de olen Biller hangen un keeneen wat to di seggt.
Weerst man blots na buten gahn
eenfach so, harrst dat daan
weerst man blots, worum denn nich
buten is noch’n beten Licht.
Bliev nich hangen in dien Kummerhock
versöök ruutolangen ut Dien Lock
Slötel in de Dör, dreih em üm
woför büst Du bang, worum wullt Du em nich finden?
Kiek nich ümmer blots dal an Dien Nääs
weetst toletz nich mehr, wo de Häven is
wat, meenst Du, schull liggen op de Grund
büst so lang al an’t Söken, hest gor nix dorbi funnen.
Weerst man blots na buten gahn
eenfach so, harrst dat daan
weerst man blots, worum denn nich
buten is noch’n beten Licht.
Weerst man blots na buten gahn...
T.u.M. V.I.
