Schaffenskrise - so wurr mi dat utleggt, wat ik nich mehr bloggen do, man uk wenn dat keen schöne Woord is, mutt ik togeven, dor is de Wohrheit mit seggt. Keem noch mol op Sylt we'r an't Schrieen un mit een poor Wöer wee r ik wedderop mien ole Insel, in dat Huus an't Ehrenmal, un de Rook vun Tisserand un Juno Rund weer wedder in de Luft un in mien Denken. As ik dor denn mit opheel, mit dat Schrieven över mien Erinnern, geeng mi dat mit een Nu better. Dor gifft dat keen Verdoon, de Weg na Huus deit mi nich guud. Ik schull beter dor blieven, w ik bün- Man wo is dat? Dat is ja nu een dröge, sünnschienwarme Stuuv, wo de söte Luft ut Nahwer sien Goorn mi anweiht, de Utsicht op Sünnschiensummerferientiet de Minschheit lockt, man so een as ik kann dor ja egentlig gor nich mit um. Mi keem an, wo keef dat Leven weer op de ole Insel, wo wi ja al in een Ferienparadies leven däen un de Fremden vun wiet un siet opleepen. Bring dor mol süss Wäken över de Dage, mi keem dat an, wo ik op mien Rad seet, vun't Süden na Süderhaven ünnerwegens weer, dat dor eensame, so över de Maten keefe Leven ut mien Jungsparadies hett mi den Summer utschännt op ewig un alle Johren. "Im Sommer trennt sich die Spreu vom Weizen" kreeg ik seggt, vun een, de wat vun de Saak versteiht. Wenn't we'r Harvst warrt, slechte Wäer, keen Ferien wiet un siet, warr't uk wedder gahn. Man dat is dat eene, dat anner, wat to de dor Krise hört is de Utsicht, wat de Weg na de Lüüd nu midlerwiel to wiet wurrn is. Wat schallst du denn noch Leeder maken, wenn du ehr man knapp mol een Minschen vörsingen deist. Du lehrst gor nich mehr de Wöer. Maakst we'r een frische, man dat hett jüst so een Leven vun NU op Glieks. Villicht schull il mol de Kollegens fragen, de dat Opholen al achter sik hebben un nich op de never ending Tour sünd as de Helden ut de 60er Johren, de rein gor nich mööd un möör warrn. Bün bald so wiet un fang dat Malen an, dor fraagt keen wat na un dor bün ik so wiet weg vun dat, wat een "Schaffen" nöömen kunn, dor kann ik mit de Farv - bruuk ja egentlig blots swart un witt - över dat Papier kleihen kann, dat dat blots so plitsch maken deit un platsch.
Lütte Lex vun hüüt morgen, much Jem geern gröten un wünsch gude Dage. Hoff de brune Supp, de sik över dat schöne Land leggt hett, treckt wedder af un Lüüd kamen dor engermaten vun af
Is denn
dat de Sünn hüüt morgen schient
nich noog?
Is denn
dat dien Deern we'r morgen bi di is
nich noog?
Worum is disse Stünn alleen to veel?
Worum is't wat de Tiet di we'r so quäält?
Is denn
de Dag, de vör di liggt
nich noog?
Is denn
dat Leven in di binnen
nich noog?
Worum büst du wedder op de Loop?
Dusend Saken, de nich bruukst, suust in dien Kopp
Is denn
de Vagel Sing un Sang
nich luut genoog?
Kiek
dat lütte Nest, wat he sik buut
dat is em noog.
Worum wullt du noch singen vör 1000 Lüüd?
Worum't noch doon, wat du meenst, dat't bedüüd?
Is denn
dat du hier büst
nich eenfach noog?
Denn wenn
du een Dag gahn warrst
denn is dat noog.
Worum sik noch lang fragen, wat een kunn?
Worum sik noch lang plagen mit "worum"?
T.V.I.
