Much geern slapen

Hüüt morgen wull ik al dat dor Leed rinstellen, denn de letzten Dage heff ik so möde Schuuren, scheußlig, sach uk een vun de Grünne, worum dat hier in de letzte Tiet so weenig blogt. Is al een Leed vun vör ganz veele Johren, heff ik al mol "unplöged" opnahmen in dat Fool's Woodstudio in Ditschiland; na ja, villicht spääl ik dat nochmol op Platte in, dorum kummt dat hier blots mit de Wöer herin. Is ja uk een Leed vun de ole Tiet, as dat mit dat wenig Slaap een grote Last för mi weer, dat geiht nu wedder, man mööd bün ik liekers; hett de Fru an mien Siet mi verdüütscht, na dat Huus an'n See weer ik noch nich bi Normalnull ankamen. Weer ja uk groot an't Jammern, denn an't levsten wurr ik den ganzen Dag bi't Huus blieven, de Utsicht op een Optritt kann mi nu rein gor nich recht locken. De Slepperie vun de Anlaag, dat Fohren Hen un Her un denn de ewig Sorg, wat för Leeder ik denn spälen schall. Scheußlig is uk, dat ik bang bün, dor sitt een in't Publikum, de hett de Leeder al mol höört un de schall dat doch nich keef warrn bi mi. Helpt nix, morgen avend geiht ruut na de schöne Lauenbörger Kant, un ditmol heff ik sogor dat Book wengst to't Ankieken mit; een Unikum, denn se hebben dat mit dat Papier verkehrtrum druckt. Kunnst binah meenen, Murphy harr dor de Fingers twischen. Midlerwiel sünd dor bummelig 70 Stück op denWeg bröcht wurrn na den Verlag. Dor gahn bummelig 30 as Geschinke weg un de Rest wöllt wi denn verköfft kriegen. Dor maak ik mi nu rein gor keen Illuschion. Dor helpt uk keen Rezenschion to'n Bispill in'n Quickborn oder annerwegens. Dat Verkopen is taag, wenn du nich in't Radio to hören oder in de Flimmerkiste to bekieken büst. Heff de erste Book na een ool Caballero ut de Nordstrander Dage hensleppt. De een un anner warrt dor sach in blädern; an ehr Plattdüütsch warrt nich liggen, man de mehrsten sünd dat Läsen vun dat Plattdüütsche nich wennt; dat is jüst för Plattdütschen gor nich so licht.


Much geern slapen
bün so mööd.
Stünnenlang waken
in mien Bett.
Dreih mi hen
dreih mi her
denk, wat fröher weer.

Disse Nach de warrt we'r lang
dusend Saken in de Gang.
Segg, wenn is dat denn mol al
weet nich, at ik maken schall.

Wo büst du
hüüt nacht?
Wo liggst du
hüüt nacht?
Is dien Bett uk warm?
Segg, wull höllt di
in sien Arm?
Wo büst du
hüüt nach?
Wo liggst du
hüüt nacht?
Büst du al to Bett?
Much geern weten
wo du sleppst.

Waag höllt buten in de Straat
Nahwer kummt torüch we'r tämlig laat.
He is ünnerwegens
he hett wat vun't Leven.

Achter't Finster warrt dat hell
de erste Vagel hett sik meldt.
Legg dat Küssen över mien Kopp
segg, wenn höllt dat denn mol op?


Wo büst du
hüüt nacht?
Wo liggst du
hüüt nacht?
Is dien Bett uk warm?
Segg, wull höllt di
in sien Arm?
Wo büst du
hüüt nach?
Wo büst du
hüüt nacht?
Büst du al to Bett?
Much geern weten wo du sleppst.

T.u.M.V.I.

Is gediegen

Gediegen is dat seker, worum mi so velen Leeder ankamen sünd, wenn ik ünnerwegens weer; dat hiere keeg ik man jüst un jüst so techt, as ik vun den Hauptbahnhoff na Reeperbahn mit de S-Bahn ünnerwegens weer. Weer ave uk gediegen, dat Hamborg een mit Sünnschien opnahmen hett, wo de ole Giebelstadt so ganz un gor in Daak afsapen weer. Sunst hest du an de Elv ehrer mol Rägen un slechte Wä'er, man dat is ja uk so'n apartig Harvst ohn een Druppen Rägen. Hett sach we'r wat to bedüden, dor mötten de Apokalyptikers we'r den Ünnergang besingen. Dor weer mi aver verleden Sünndag gor nich na to Moot, denn för een poor bunte un fröhlig Biller un Saken ut een grote Stadt, dor geiht mi ümmer dat Hart för op. Sünnerlig wenn Du an dat Avendsünnschien-Haven-Lichter-Fest denken deist, wat du dor jeden Dag baden kriggst. Dor kunn leider de Kunst nich gegenan kamen, de se dor an de Elv utstellt un verköfft hebben. Funn man binah gor nix, wat mi so gefull, dat ik dat mit na Huus nähmen wullt harr bit op dat Kinnerogen-Bild vun een Künstlerfru vun Peerknippel, wat man blots wenig Euro bi so'n Auktschoon inspäält hett. Kunnst aver uk lehren bi den Herrn, de dat "zum ersten, zum zweiten" dördeklineer, wat een dat annern uk gönnen schall, wenn se de Kunst för wenig Gruschens mitnähmen könen. Is so för uns alltomaal, köfft warrt dor lang nich so veel un dull, as wi uns dat vörstellen un wi produzeeren. Keem mi ümmer al so vör, wat wi midlerwiel mehr Musikers as Striekers sünd, mehr Lüüd wat henstellen as Lüüd, de dat noch vertehren könen.

Is gediegen
de grote Stadt
de kenn ik sunst mit Rägen.
Is gediegen
wat de grote Stadt
sik hüüt in Sünnschien aalt.

Mag ik lieden
de grote Stadt
de velen Lüüd
bunten Biller wiet un siet.
Is gediegen
mag ik lieden
de grote Stadt
an'n Sünnschiendag.

So veel Sieden
hett dat Leven
so veel Minschen, so veel Städen.
So veel Sieden
hett nich geven
op dat Land dat ole Leven.

Mag ik lieden
wat dat hier un dor allens gifft
mag ik lieden wat för een as mi
hier över blifft.
Is gediegen
Mag ik lieden
dat vele Leven
an een Sünnschiendag.

Gau opschrieven
junge Fru dor in de S-Bahn
mit ehr Rad.
Gau opschrieven
smuck süht se ut
paßt mit ehr Oort fein in de Stadt.

Mag ik lieden
man weten warrt se dat sach nich
mag ik lieden so as't is
bleev blots Tiet för een Gedicht.

Is gediegen
mag ik lieden
all de smucken Fruuns
an dissen Sünnschiendag.

T.u.M.V.I.

Wat is dat sööt

Sünnavend weer in mien Leven ümmer de Sorgendag, de eenzige Saak, de helpt, engermaten över de Runden to kamen, weer de Football, sunst weern de ganzen Wuchenenden scheußlig keef; dat hett blots een korte Tiet geven, wo ik as junge Minsch so ünnerwegens weer, as sik dat höört. Man dat reet een Dag af un ik keem nich mehr vun to Huus weg un de wietste Weg, de ik geeng, weer de vun Mudder ehr Fernsehstuuv na mien Klaveer. Dor mag ik gor nich mehr över nadenken, de dor verloren un eensamen Stünnen. Egentlig hett sik dat nich veel ännert över de Johren un hüüt is uk wedder so een Sünnavendavend, wo ik allenig an mien Pianoforte sitt un mi Leeder utklabüster; man nu stell ik de wengst in't wiede Welt-Nett un dor kann dat ja binah got keen "Alleen"-Föhlen geven. Sodennig is disse Sünnavend denn we'r allerbest. Football spälen nu de annern, mien Deern as "letzter Mann", de een vun een ieverigen Mitspäler an ehren Kopp kreeg un düchtig ehr opkamen Tranen dalwölter, un leider spälten uk blots de annern un mien Jung seet op de Bank, aver gegen Pansdörp dörvt he een Halftiet spälen, meent dat Trainer-Kollektiv.  Na, de Jung un ik, wi hebben uns mit een Currywurst över de verloren Namiddag hulpen un uns achteran de niegen Footballschoh bekeken, de sik Adi Dassler midlerwiel mit 250 Euro utglieken lett; wat schall dat denn bedüden? Dat Schiet höllt ja noch nichmol mehr as dree, veer Maand; denn hest ehr tweipedd. Hebben ja Grabben in de Kopp. Wengst hett de Jung ehr gau mol anprobeert, lieden kunn he ehr doch. Weer aver schön, de lütte Mundvull Snack mit em vun Mann to Mann. Uk över de "brune Zell", wo een sik ja blots noch wunnern kann. Düütschland weer mol Gestapoland un Stasiland un öövt hebben se dat Uthorchen un Utforschen al vör bummelig 200 Johr. Hebben de olen Talenten sach ganz verloren oder sünd se sik mit de brunen Morslöckers eenig ween? Kunn dat angahn, wat dat mit de V-Lüüd annersrum lopen deit un de NPD hett ehr V-Lüüd mank de Schlapp-Hoot-Keerls? De Wohrheit is villicht ganz eenfach, wenn du dien Frett höllst, kriegen se nix mit, BKA hett keen Bekennerbreef kregen, dorum hett dat ja uk keen Terror geven oder doch? Oder hebben de Dütschen de Lust an't Anschieten verloren, de se över de tweehunnert Johren so över de Maten regeer un wo se de dor Läer-Mantel-Keerls dick un fett mit aakt hebben? So, nu heff ik mi aver een beten in't Spintiseeren verloren. Dorum schall nu gau disse lütte Leed över dat nich Loslaten-Könen un för wat Nieges Bang-Ween op de Siet.

Wat is dat sööt
un truern um een Tiet
um een Minsch un een Leev
de een nu anners süht.
Wat is dat sööt
un leegen sik wat vör
wo schöön un eenzig
dat mol weer.

Wo weer't sik nich mehr to beleegen
un de Wohrheit to verbögen
so doon, as weer dat wunnerbor
dat is jüst so wenig wohr
as wurr een seggen, allens leeg
jüst so wiet un jüst so neeg
man dien Hart wull't nich rech sehen
dat is so un anners ween.

Wat is dat sööt
un stellen op't Podest
een Leev
de du doch nich mehr
recht hest.
Wat is dat sööt
wenn dat Lengen di we'r plaagt
un du denn liekers
keen niegen Anfang waagst.

Egentlig is dat um jedeen Dag to schaad
un so lang't een Morgen gifft
noch nich to laat.
Du deist di sülven keen Gefallen
di an wenig fasttokrallen
vör't Niege worum büst vör bang
dat helpt, höllt een anner Minsch di an de Hand.

T.u.M.V.I.

Wunner mi

Gewaltig - wat för een Avend güstern in Oschlo - de kann ik mi rood in mien  niegen Künstler-Kalenner anstrieken. Över 50 Lüüd weern kamen un de harrn so regelrecht Lust op dissen Avend mit ool Volle Ipetähn, de denn uk, man keen Ogenblichk fröher, glieks ganz un gor in de dor Avend binnen weer, de denn sien egen Verloop harr. Kunn ik sodennig ja uk nich ahnen, wat mien poor Kapiteln ut mien Book so guud opnahmen warrn, de Leeder heff il denn dorna utwählt. An't Enne weer't aver fast een beten to humorig wurrn, dorför is in dat Book veel mehr vun mien "Kummerkamertiet" to läsen. An't Enne heff ik denn dat letzte Kapitel vörlääst un de Lüüd weern aver uk so wat vun inverstahn. Uk de Fru an mien Siet weer inverstahn, meent aver, un dor hett se recht, ik schull uk mit een beten wenger, ik segg mol, Kraft un Gewalt an de Saak rangahn. Dat kann ik denn an'n 1. Dezembermaand bi dat nächste Mol utprobeeren. Schön weer, wo eenig wi uns weern, de Lüüd un ik. Een freut sik, wat he den Naam vun een olen Engelsch-Lehrer to hören kreeg. Een anner freut sik de ganze Avend an de Musik, denn he is wegen mien "Bürgermeister-Leed" kamen un hett mi sogor wat mitbröcht - velen Dank sodennig - een Fru weer mit mi in dat Huus an'n See ween, man se hett mi gor nich wedderkennt. Lütt beten hett dat duert, denn heff ik een Schöler ut mien erste Klass wedderkennt, de uk heel tofreden weer. Mi warrt ümmer ganz warm um't Hart, wenn de Schölers vun vör bald dörtig Johr sik noch geern an ehren Scholmeister erinnern mögen.  Een Kolleeg weer uk dor un ik seh em noch, wo he sik an mien "Nordstrander Landgewinnungsmaschin"-Boogie freut, uk de Damens int Publikum weern mit mien Leed "ik laadt jem in" inverstahn, wo ik nochmol all de Fruuns in mien Leven in den Arm nahmen heff. "Mehr davon", kreeg ik hüüt morgen seggt. Na, dat hiere lütte Leed is man blots so wat blangenbi, so'n beten mit Falsch sungen, denn wenn sik de ole niege Hartslag vun de Leev un dat Begehr so flau anhöört, kann dor nix vun warrn.

Egentlig harr ik wat anners in mien Kopp
mit de Leev un de dor Saken heel ik op.
Egentlig wull ik op wat ganz wat anners ruut
man, mien Deern, du sühst mehr as maneerlig ut.

Egentlig is mi dat ruhige Leven recht
meent, ik weer mit de dor Tüünkraam trecht.
Egentlig meen ik. ik har de Nääs vun vull
man dat kunn wull angahn
dat ik ganz wat anners wull.

Wunner mi över wat passeert
wo ik mi nu wedder spöör.
Wunner mi, wo gau dat geiht
dat ik höör, wo mien Hart we'r sleiht.

Egentlig wull ik glieks na Huus
man nu heff keen Lust mehr op mien Stuuv.
Egentlig wull ik alleenig sien
man nu fraag ik di, wull du mit op een Glas Wien.

Wunner mi....

T.u.M.V.I.

Dat Tau

Een "vörher" un een "naher", so is dat ümmer bi een Optritt; wo een ümmer so'n beten Lampenfever vör hett, man ditmol geiht dat doch een Stück wieter. Dat is de Optritt na mien Book un na de Wäken in dat Huus an'n See. Sodennig is dat een ganz anner Oort, de Leeder to singen un dat Plattdüütsch to snacken. Denn is dat sogor noch de Burdsdag vun mien Vadder, de morgen 90 Johr oolt wurrn weer. Wo dat dorbi blifft, dat Platt nu mol mien "Vadderspraak" is, warrt he dör mi to hören ween. Blots dat is jüst dat, wo ik mi mit ut'nannersetten mutt, denn dat is een vun de "Taue", de mi fastprüünt hebben un mi nich in't Leven ruutleeten, as dat "normal" ween weer. Dor denk ik jüst veel över na un uk de tokamen Optritt warrt mi dor sach uk wat bedüden. Mien olen Leeder stahn ja dor so an un för sik. Heff vörhen mol wedder mien oole Leed "Disco" späält, wo lang is dat al her, dat ik dat maakt heff - 33 Johr! De Fru an mien Siet meent, ik schull wat Nieges probeeren, warr versöken, dat een un anner Leed vun dissen Blog to spälen, uk wenn ik de nich mehr butenkopps vördrägen kann; de ganz niegen Leeder, to'n Bispill de ut dat Huus an'n See, de mutt ik sogor noch liggen laten, is sodennig al veel to veel an Material, wo ik mi noch över hermaken warr. Dat is binah jüst de grote Sorg, de uk in mien Arbeid oplopen deit; ik heff to veel, kann mi nich entscheeden, wat wegtolaten un denn geiht dat ümmer blots ganz direkt bi dat Spälen, wat sik mien Programm sorteert. Wenn de dree Optritte denn överstahn sünd, de ik in disse Johr noch vör mi heff, kann ik mi in Ruh een niege Richt utklabüstern. Wurr uk geern nochmol in NF "Tüüssadüss" seggen un singen.

Weer dat Tau so wennt
heff ik nich mehr föhlt
heff'k nich anners kennt
mi lang gor nich um quäält.

Heff dat Tau um't Hart
hett mien Leven regeert
een Dag heff ik markt
allens leep verqueer.

Heff dat Tau gor nich mehr sehen
hett een anner een mi wiest.
Chott, wo laat is dat erst ween
mien poor Hoor nu al ganz gries.

Mit  dat Tau harrn to veel Macht
de doren, de't regeert
glöövt noch ümmer, wat se seggt
de eenst mien Öllern weern.

Dat Tau, dat heel mi fast
in de Kummerkamer binnen
dat ganze Leven weer een Last
kunn keen Freud mehr dor in finnen.

Warr'k dat Tau denn een Dag los
heff ik de anner fraagt.
Een Stück wiet geiht dat blots
för't Dörsnieden is't to taag.

Weet ganz bestimmt, dat Tau
hett dat Leven mi utschännt
mi warrt dorbi ganz flau
vun de Welt heff ik nix kennt.

Dat Tau heel mi torüch
kunn keen egen Leven föhren
al de Olen kunnen dat nich
un dat leeten se mi spören.

Will dat Tau nich wieter langen
will't mien Kinner nich andoon
schöllt mit ehr Leven wat anfangen
froh in ehr egen Richt langsgahn.

T.u.M.V.I.

Wat höllt de MInsch allens ut

4 Perzent warrn blots heelt un ik ün een dorvun. Kannst ja knapp glöven un - bats, weer ik waken. Wo de Minsch allens vun drömen kann - harr hüüt nacht de Räken un den Lex vun mien Dokters an'n Wickel. Harr nich nödig daan, wat mi dat al Klock halvig veer ut den Slaap ruuthaalt hett, so keem ik denn doch noch dorto, maken den Kiekkastenan  un sehen mi den Striet um dat Kummer-Kamer-Krankspälen an, wo dat hart togahn schull, aver fair. De Fragen-Macker leep ditmol so'n beten rum as de Keerl, de em in so'n Swutsch-nochmol-Parodie namaakt hett. Kunnst binah meenen, de Lüüd, de se inlaadt hebben, weern em över. Sünnerlig een, de hier un dor an't Kaaken is un de sien Klötter uk nich so gau stahnlaten deit. So paßt dat allens herrlig tosamen, de Räken, wo bummelig een poor dusend Euro bi ruutkamen, stell di dat för in Mark - un dat, wat se wiet un siet dor över seggen, man leider nu uk mol wedder een Nacht, de so kort weer as in de leegen Tieden, de ik doch achter mi laten wull. Na, wöllt wi kieken, wat dat bedüüd.. Achteran keek ik mi "The Brew" an, dat hett mi gefullen: Dree Mann as in de besten Rock-Tieden un de Jungkeerl an de Gitarr lett dat aver ruut. Sien Macker an't Slagtüüg heel mit un de Keerl an'n Bass sehg so'n beten apartig ut, denn dat weer nu de Vadder vun den Keerl an de Trummel. So geiht dat uk; un sühst wull, dor keemen se all, de Olen un de Jungen in't Publikum un freuten sik an een Gitarren-Laarm, de sach nie nich vergahn warrt. Vadder bün ik ja uk, aver dor mötten de Kinner un ik noch een ganze Masse öven, ehrer wi tosamen op de Bühne ruutgahn kunnen. De Lütte quäält nu dat Saxophon, dat dat een Oort hett. Un ehr Vadder mutt dat ja bald we'r alleenig bi een Optritt versöken un dor is he uk een beten bang dorvör. Dor helpt blots een Saak, ümmer we'r ran an't Klaveer un  singen de Stücken nochmol.

Wat mutt de MInsch allens utholen
de na buten geiht in't Leven?
För jede Ogenblick un Woord betahlen
umsunst kann dat nix geven.


Wat kann de Minsch allens bören
wenn he Knööv hett un dat Hart?
Uk sik nich gieks doran stören
wenn't mol luter warrt.

Man jüst dat hett mi nich lückt
taag un swoor wurr jede Stück.

Wat höllt de Minsch allens ut
wenn een em fragen deit?
Wo he sien ganze Leven ö'r gruveln
un sik ewig lang mit plagen deit.

Wat höllt de Minsch ut
wenn de Wohrheit bitt un piert?
dat he sik nich vör de Blick
vun all de annern Minschen tiert.

 Man jüst dat hett mi mol lückt
taag un swoor's blots, wat in mi stickt.

Wat kann de Minsch allens lehren
vun sik, de Olen un  vun anner Lüüd?
Wo schall he sik wehren
wenn, wat he glöövt, allens nix bedüüd.

Wo kann de Minsch denn
een Richt för sien egen Leven finnen
is dor buten toveel Licht
un to duster in em binnen.

Man jüst dat, dat is dat Stück
wo ik mi fraag, wat mi dat lückt.


T.u.M. V.I.

Mien Vadderspraak

"verachtet" - een harte Woord, dat full, as de Dokter in't Huus an't Sinneeren weer, wo dat denn wull ween weer twischen Vadder un Söhn; anners sach, as de Söhn sik dat inbilden dä; denn för den Dokter weer dat kloor, de Söhn harr sik noch nich richtig loswrungen un hung noch an dat Tau, wat dor för över 50 Johr um sien Hart un Brägen leggt wurrn weer. Uk wenn du dat natürlig nich glöven magst, wat dat so leeg stunn twischen jem, maakst du dien Gedanken un dor bün ik noch lang nich mit trecht. Heff dat markt, as ik bi den plattdütschen Gottesdeenst in Hamborg bi de Bökermess ganz hart weer un na buten un na binnen de framen Wöer nich dörkeemen. Dat is uk nie so ganz  to Enne dacht, glöövt un diskereert wurrn, wat vun mien "Kinnergloven" noch Bestand hett. De weer ja, dat wußt ik uk al ümmer, nix as een vun de poor Saken, wo mi dat Leven op de ole Insel noch een beten Licht in't Leven schienen leet. Dach uk ümmer veel, wat jede Flag - un mien weer ja nu mol dat, wo Ebb un Floot, Storm un Wind in een ganz een hoghen Häven dat Leit harrn - een eegen Gloven opbringen deit. Överhaupt wußt ik al lang, wat de stillen Lüüd dat allens mit sik sülven afmaken däen. Dat kunn ik wengst so lang estimeeren, bit Paster D.Andresen mol dat böse Woord ruutbröcht: nicht hinter jeder Stille ist Tiefe zu vermuten. He hett ja uk in Hamborg preestert un dor weern uk een poor Reegen för mi mit över. Dor kann ik mi denn in de tokamen Tieden mol een beten sinneeren un mi nieg opstellen. Dat Leed, wat ik hier rinstellen do, heff ik güstern nochmol öövt. De Stormarners kennen dat ja al vun een Optritt in Bargdheid, aver ik warr dat wull uk in Oschlo singen, kunn vörher oder achterna Groth sien "Mien Moderspraak" anstimmen. Dat sünd nu för mi allens Wöer, de een genz een anner Smack kregen hebben. Wat sä de eene Dokter  noch in't Huus an'n See. "Integrieren" meent he, dat weer ja uk een Möglichkeit. Wegsmieten kannst ja so un  so nich, wat di Johr un Dag dörgahn is bit na dien Hart.


Mien Vadder sien Spraak heff ik so lang erst hört
ehrer ik dat waag un dat probeer
un mark, wo hart so'n beten Snack
un hett ja uk keen beten klappt.
De Mund, de Tung un uk de Tähn
de muchen dor rein nich an ween
un mußt uk to lang överleggen
wo schall'k dat seggen, wo schall'k dat seggen?

Mien Vadderspraak is dien Mudderspraak
is de Jung sien Opaspraak
kriggt he ehr nich faat?
Is al orig laat
för dien Mudderspraak un mien Vadderspraak.

Mien Vadder sien Spraak, mien Vadder sien Land
nich veel um fraagt un achteran
erst markt
wo hart
so'n lütte beten Snack
över dit un över dat
över de Witterung, de Eer
un wat dor allens op utseit weer
un nu söök ik all de Wöer
man fragen kann ik em nich mehr.

Mien Vaderspraak...

Mien Vadder sien Spraak, mien Vadder sien Grienen
een Jux hett he maakt un vun fröher Tieden
vertellt un du markst, wo hart dat is
wenn dor keen is
de dorna hört
un de weten will, wo't weer
dat Larmen, dat Lachen un de Striet
de Minschen, ehr Leven un ehr Tiet
is allens so wiet, is allens so wiet.

Mien Vadderspraak...

T.u.M. V.I.

Sülvst an schuld

Heino - dat schall em erstmol een namaken, Bambi geiht torüch - sodenn ig kummst bi Bild op de erste Siet, denn nich ümmer is dat so, as wo dat in dat Leed heet: Der Sang ist verschollen, der Wein ist verraucht. Een "weer nich so meent" is gor to gau seggt, bi de een un anner is denn mol wat deep inslagen un lett sik sodennig uk nich mehr ut de Welt bringen. Kunn mi sülven uk nie so recht nasehen un Pardon dorför geven, wenn mi dummerhaftig Wöer un anner Saken twischen de Tähne dör un ut de Fäer ruut leepen. Ik meent ja ümmer, dat wi nu mol so sünd, wi Lüüd, de vun't platte Land kamen; vergetten warrt dor nix. Is aver uk een Last. Un mi weer't hüüt een grote Last un een Angang, as ik na de Bökermess in'n Lichtwarksaal geeng un wußt, wat ik dor uk een Minsch wull to sehen kriegen wurr, de mi mol pedd hett, man dat is nu uk al 15 Johr (!) her, kannst seggen, een halve Minschenleven is dor nu mit vergahn; un över teihn Johr is dat her, wat ik mi mol in Bäms över föhlt heff un dor uk nie un nümmers mit Freden maken kunn un dat bit hüüt nich kann. De Dokter vun dat Huus an'n See hett mi dat so'n beten verdütschen wullt, wo dat an leeg, man so ganz heff ik dat nich ruutklabüstern kunnt, uk wenn ik bilütten weet, wat een "semipermeable Wahrnehmung" vörstellen deit: blots dat Leege sehen, to'n Bispill, un nich dat Gude. Egentlig harr ik mi dor ja an freuen kunnt, wat de Frünne ut dat Plattdüütschland so fröhlig un vull Iever weern, as ik se bi de Bökermess we'rsehen heff. De Schrieversmann B.B. to'n Bispill, de sik wull jüst so herrlig an sien Leven freuen kann un op dat een un anner plattdütsche Ünnernähmen dalgeiht. He weer sogor op Pellworm un hett dor lääst, mußt mi aver bi de Gelegenheit uk vermellen, wat mien Pellwormer Dichten bi den "Quickborn" dörfullen sünd; dor kann ik mi nu düchtig Koppweh över maken, wat dor nich gefull un mi dor an argern, wat ik de Dichten överhaupt dorhen schickt heff. Al güstern hebben wi na't Avenbrot doröver snackt, wat een Minsch mol seggt hett, as he fraagt wurr, wo he so krall bleven is mit sien 84 Johr. He weer de Lüüd ut den Weg gahn, de em nich guud däen. Dor is wat an, aver för mi is dat een beten anners, de plattdütschen Minschen un Frünnen will ik nich ut de Weg gahn, eenigen dank ik so veel un de hebben mi över de Maten guud daan. Man dat "plattdütsche System" mit "Quickborn", "NDR", Bökermess pipapo, dat gah ik in Tokunft ut de Weg, dat deit mi nich guud, denn den Druck op de Bost, de ik hüüt morgen spöört heff, as ik na den Saal ringeeng, de kann ik blots noch ganz slech utholen.


Chott, wo lang is dat al her
dat mi dat mit den Keerl mallöört.
Hett mi domols düchtig pedd
weet he hüüt sach gor nich mehr.

Chott, un is binah nich wohr
dat Wehdaag is noch ümmer dor.
Keem ik eenfach nich överweg
he is dor al lang mit trecht.

Heff de Keerl hüüt wedder sehen
will nie mehr in sien Neegde ween.
Heel dat ut so jüst un jüst
man keenmol wedder, dat is wiß.

Chott, wo lang is dat al her
dat mi dat in een Flag mallöört.
Heff mi verspraken, kaam nich mehr
wo ik eenmol över weer.

Vergetten geeng nich, deit mi leed
uk wenn keen mehr de Ursaak weet.
Schietegaal, ik bün mit't trecht
ik gah se all nu ut de Weg.

Chott, dat kummt wull sach dorvun
mallöört mi al as lütte Jung
domols wull'k mit Football spälen
annern muchen mi nich wählen.

Weer nich blots dat eene Maal
weer uk so bi de Damenwahl
keeneen wull dat mit mi wagen
makten um mi'n wieden Bagen.

So is't kamen, geengen verloren
mit Kummer, Gift de veelen Johren.
Heff dat nu mol nich anners wullt
bün sodennig dor sülvst an schuld.

T.u.M. V.I.

Wat heff ik seggt

Ankamen - na, dat hett duert, ehrer ik nu uk disse schöne Saak wedder anfaat heff, man dat Ankamen is de eene Saak, dat Dor-Ween is dat anner, hüüt is dat uk noch nich ganz so wiet. Warrt sach uk so gahn as mit den Football, de ik nu uk al so lang nich mehr pedd heff; ehrer de Ball wedder maakt, wat ik will, dat wull he egentlig noch nie so ganz - ehrer de Leeder sik wedder so instellen as in de Tiet för dat Huus an'n See, dat warrt sach noch duern. Dor mutt nu mol wedder öövt warrn. F ör dat hiere Leed heff ik al mol twee Dage bruukt un egentlig sünd dat uk man blots Harmonien, de ik al een poor Mol bruukt heff. Leed heff ik den Sündagmorgen gau opschreven, denn dor harr ik de Avend vun vertellt, wo licht een dat henkriegen kann un hauen mit een, twee Wöer een ganze Saak twei för alle Tieden. Naja, denn so doon, as wurr een nu lang dor överleggen, dat is uk nich ganz un gor dat Wohre, Gude un Schöne. Harrst dat mit de leegen Wöer ja uk nalaten kunnt. Leed mutt denn ja uk nich ehrliger ween as de Minsch, de dorto höört, is ja man blots erstmol een Leed. Liekers geeng dat vörgüstern na een Kunzert uk um dat Wohre, denn guud un schöön weer dat, wat wi höört harrn. Plattdüütsch un Blues, vun twee exzellente Musikers, de ehr Instrumenten mit Meisterhand regeerten. Uk de Umgang mit de Lüüd weer ganz wunnerbor, de Oort, wo mit de Lüüd snackt wurr, vull Minschlichkeit un Warmde; dat Platt perfekt, liekers weer ik an't Enn vun den Avend benaut. Siet mi de Dokter seggt hett, "Sie haben Ihre Kunst mißbraucht",  höör ik uk bi annern beten anners to. Un dor wurr ik uk vun "Mißbrauch" snacken. Denn een Blues is een Blues, wenn dat een Blues is, aver nich blots wenn dor so daan warrt, as weer dat een Blues un dor mit Blues-Musik rumspäält warrt, dat dor blots een höglige Avend vun maakt warrt, so een Oort "Smuster-Blues". An't Enn lachen de Lüüd uk den swarten Blues-Muskanten ut, wenn he to dat Solo vun sien Bottleneck-Gitarr summen deit. "Wir wollen doch nur Spaß haben", sä mi een Kolleeg, as he mi een mitgeven harr, aver Blues is keen Spaaß, dor mutt uk noch een bet wat vun de brütten Hitten vun de Boomwull-Fellers un dat Ackewarrs vun't Leven un de Leev to hören ween un to föhlen. Blots sik dor an freuen, wo herrlig un smiedig Platt sik mit de Blues-Musik verklöppeln lett, dat kann för so wunnerboor Muskanten un Künstlers nich noog sien, dor schullen se in sik gahn un de Blues-Musik dat geven, wat een disse Musik schüllig is. As sik een vun de beiden Muskanten dor an freut hett, wat een öllere Fruunsminsch bi ehr to'n erste Maal in't Leven Blues höört hett, dor mutt ik em seggen, den Blues hett se an den Avend nich recht to hören kregen, du hest blots ahnen kunnt, woveel Blues in de Muskanten un ehr Instrumenten binnen sitt, in ehr Leeder hest dat nich höört.

                         


Wat heff ik di daan?
Wo kann't angahn?
Du geengst mit eens ut de Döör
sach een Woord seggt oder höört.
Mit eens weerst du weg
weerst mit mi trecht
un ik seet dor un ik heff överleggt.

Wat is dat ween?
Wat is dat ween?
Wat is, wat di piert?
Worum du di tierst?
Dat geeng so gau
nu bün ik benaut
sach een Woord
wo du nu so lang an kaust
un ik överlegg:
Wat heff ik daan?
Wat heff ik seggt?

Kunn ik de Tiet torüchdreihen
man blots de eene Stünn.
Kunn ik dat utradeeren
dat ik di denn we'r finn.

Wat geeng di neeg?
Wat weer so leeg?
Du maakst nu disse Laarm
een Striet, de wi nie harrn?
Ik heff keen Chanx glieken ut
du geengst eenfach ruut.
Un ik maal mi ut
mit di un mi is't ut
un ik överlegg:
Wat heff ik daan?
Wat heff ik seggt?


Kunn 'k de Saak nochmol umbögen
weer man blots een Woord!
Allens dä ik mienetwegen lögen
Hauptsaak, du weerst wedder dor.

Wat schall nu warrn?
Verloren, wat wi harrn.
Weet, dor geengt wat twei
an'e Schruuv heff ik to dull dreiht.
De Slag, de weer to dull
heff ik so nich wullt.
Nu sitt ik as dull
denn ik heff an schuld
un ik överlegg:
Wat heff ik daan?
Wat heff ik seggt?

T.u.M:V.I.