Häven's lerdig

Johr's in een poor Stünnen vörbi un wull harr dacht, wat ik so een Leed an't Enn hier rinstellen wurr. Liggt dor sach an, wat de ole Kinnergloven nich gegen de niegen Fragens ankamen kunn. Uk mit dat dumm Tüüg, wat uk siet de fröhen Johren mien Hart regeer, wo dat faststunn, wat du to'n Bispill twischen de Dage de Waschmaschin stahnlaten schullst, de Dag fröh noch nich singen durvst un wat dat sunst noch alens geev, wo een dat Mallöör sik opsacken dä un denn dor natürlig sülvst schuld an weer, dor schall dat nu mit all ween. He harr sien Räken mit de Herrgott al afmaakt, meent in'n "Wier"-Film de een Pistolenkeerl to de anner, he kunn sodennig ruhig scheten. Wullt du so'n Keerl bemöten in dat hiere un dat anner Leven? "Wenn Bismarck in'n Himmel kummt", seggt de ool Buur in Hinni Kruus een vun sien wunnerbor Geschichten, "denn will ik dor nich herin". Worum? Buur harr de Peer bi Idstedt schrigen höört. So hett jedeeen in't Leven Ursaak un stellen sik de groten Fragens. Denk ümmer noch geern torüch an dat Book över de "Bösen Philosophen" Voltaire un sünnerlig Rousseau, de sik de "guden" as Diderot und D'Holbach in de Weg stellt hebben. De  een hett wengst wat seggt vun de anner Goorn, de wi op Schick bringen schullen, de anner weer vull vun all dat, wat de Minschheit plaagt bit hüüt. Warr mi noch mehr na Diderot sien Flag umkieken; dor is de Hävem lerdig, man de Minschen kriegen ehr Recht. Ik wünsch Jem een gude 2012.

Häven's lerdig
gor nix mehr.
Mit trecht un ferdig
wo mol wat weer.

Hävens's lerdig
bloots Rook un Licht
Sünn, Wulken, Rägen
Daak oder nich.

Häven's lerdig
baben - wat Schiet
laat se dor fleegen
de Sünnschienhungerlüüd.

Häven's lerdig
wo's dat hier nerren?
Sik sülvst bören, drägen
un wieter pedden.

Häven's lerdig
lohnt nich mehr lang glöven
is em ennerlei
wat begäng is in't Leven.

Häven's lerdig
wo sünd de Olen nu hen?
Op de Sten noch de Naams
man heff ik ehr kennt?

Häven's lerdig
keen Ursaak  söken dor wat.
in de Grund warrst to Eer
un dat is ja al wat.

Häven's lerdig
heff ik nu meist eerst markt.
Wull sach'n Dack för mien Leven
funn dat nich in een Kark.

Häven's lerdig
uk de Barg hooch to wiet
ant besten is't merrenmang
twischen de Lüüd.

Häven's lerdig
man ganz vull is't in mi
denk an de Minschen,
de Kinner un di.

T.u.M.V.I.

Warr den Weg nich wieter gahn

Nu geiht op dat Niege Johr to, bün hüüt noch so'n lütt beten wiet af vun dat, wat een sik vörnähmen kunn för de tokamen Tiet. Keem mi so an, wo ik mi dör twee "Seasons" vun dat "Stack un Wier"-Epos dörkeken heff, ik kunn een Leed so angahn, as wurr Johnny C. dat singen, man, so as ik dat meent, your way is'n t mine anymore, wurr he dat sach nich opfaten, dor sünd de Amerikaners doch to fromm för. Bi't Insingen heff ik an de Wöer noch rümdoktert, kunn sogor noch eenmol ümstellt warrn. Sett ik mi an mien lütt Pianola, hoff ik ümmer, ik keem op een niegen Twist, een Kniff för een niege Oort to singen un to spälen. Man wo schall't herkamen. Villicht ut de "Stillness", een Woord, dat ik bi de Schrieversmann Ebell to'n ersten Maal lääst heff. Still sünd de Dage ween, de nu to Enne gahn, denn in een lütte Stünn kummt de Lütte we'r na mi un denn sünd knapp 5 Dage, de ik ganz alleen weer, to Enne. Nix vörnahmen, nix schafft. Biller heff ik mi ankeken, de mi ut dat verleden Johrhunnert tokeemen, wo de Unkel, de Fleeger weer in de Krieg, op to sehen weer, sien Fruuns, sien Kinner, denn de Biller vun sien Mudder, de op de Biller so utsüht as mien Oma, man nu kaam ik na dat Öller, wat se hett, de dor sitt un steiht mol mit de Kittel oder mit dat Koppdook un ehr Bluus. Dor sünd de Fierbiller mit Bramien un Smook un toletz de veelen Opnahmen vun de lütt Buttjer, de ik maal weer un de ik nix ansehen kann, wat in't Huus an'n See verhannelt wurr un wo Alice Miller "Schwarze Erziehung" to seggt. De doren Weg will ik op jeden Fall nich mehr wieter gahn. Uk in dat Wier-Epos keem dat mol dorop, denn jüst as de een, "Dee", so wiet is, wat he sik op sien Leven besinnen deit un meent, he kunn dat, wat ween is, mitnähmen op den niegen Weg, "integrieren" wurr de Dokter seggen, dor warrt he vun een Mistkeerl hernahmen. Sodennig tellt sien niege Leven een poor Stünnen blots, aver wengst de hett he hatt.

Warr den olen  Weg nich wieter gahn
heff ik mi vörnahmen
bliev ganz eenfach stahn
de annern mött alleenig wietergahn
heff ik mi vörnahmen
ik bliev stahn.

Warr op de olen Wöer nich mehr hören
nähm ik mi nu vör
bün ik nu mit dör.
Warr de olen Wöer nich mehr hören.
nähm ik mi vör
dor mutt ik nu mit dör.

Uk wenn't denn nich mehr so hell lücht
un dat Düster uk dat Bangween in sik driggt
un de Düwel warrt sach maken, wat he will
Hauptsaak, de Stimmen in mi binnen, de sünd still.

Warr nu anner Leeder singen
de nich na "ach, wo schöön" mehr klingen
vun de Leev un all de framen Dingen
un dat ole Glocken Klingeling
warr ik nich mehr singen
warr ik nich mehr singen.

Warr nu nich mehr na achtern kieken
um de olen Hüser slieken
nich na de Groten un de Rieken kieken
sünd se mi över, warr ik se utwieken.

Un is't denn uk nich mehr so schöön
warr ik dat utholen un so nähmen.
as dat Leven nu mol is.
Hauptsaak ik kaam nich wedder dorit in de Tiss.

T.u.M.V.I.

Liekers

Ja den Düwel ook, de is hier mol ümdreiht, denn an dit Leed heff ik so'n beten rümpusselt, wull keen Blues vun maken, is denn liekers een vun wurrn. Bün dor aver egentlig vun af, de Blues-Cd, dat kannst nich henkriegen, dat uk een Leed man so'n Drüpen vun dat Sluppig Water in sik driggt, wo du denn dor uk "Blues" to seggen dörvst. Nä, dat krieg ik nich hen. Liekers - een vun de schönsten plattdüütschen Wöer - "gleichwohl" op düütsch geseggt, mien Riemelie mag dor ümmer we'r na de dor Blues-Richt hen. Schreev dat Leed, as ik mi fastkeken heff, güstern bi dat amerkaansche Folgen-Spektakel "The Wire", wo een feine Keerl egentlig dor nich vun wegkamen kann vun dat Drogen-Tüüg, wat se de jungen Lüüd andreihen,  ümmer mutt he wedder dor bigahn oder schull ik seggen kann he, will he, mag he, dörvt he, schall he. Uk wenn he denn mol "clean" wurrn is, wat ja al taag is, denn schall he liekers sien Leven utholen oder in de Gang kriegen un dat is een ünner de frie Häven, dat is een, wo Minschen di bemöten, wo dor een Wind geiht, een Rägen is, een Laarm un de een un anner Slag fallt uk af un du schallst em utholen könen, sünnerlig, de Langewiel un dat "Um-un-bi". Dat Leven so eenfach un eenig mit sik sülven, so licht is dat nich. De dat hier schrifft, weet, wo swoor dat is, sunst wurrn hier nich so veel Böker rumstahn, Platten un Tüüg.   Dor warrt sik wat an ännern, dat is wiß, man dat steiht fast: hüüt noch nich.


Ik weet, ik bün een Sünder
ik weet, dat is nich recht.
Ik weet, mag nich geern hören
wat de Paster dorto seggt.
Ik weet, ik schull't nich maken
heff dat liekers doch we'r daan.
Sünd ümmer we'r de Saken
un de Wöer, de mi överkamen

Liekers, liekers
maakt ik't ümmer we'r.
Liekers, liekers
uk wenn'k dacht, nie we'r.
Liekers, liekers
dä ik dat denn we'r
uk wenn ik dacht, nie we'r.

Ik weet, dat slecht Geweten
wat achteran denn piert.
Un dörvt de Fru nich weten
wo se sik sach um tiert.
Ik weet, heff't mi verspraken
dat lettst nu aver nah.
Kann dor nix an maken
weil'k dor doch wedder bigah.

Liekers......

Ik weet, de Dag warrt kamen
denn mutt'k dorför betahlen.
Denn vergah ik sach för Schamen
mag'k mi nich utmalen.
Will ik nich bi mien Naam hebben
dat sä mi eenst mien Ool
man bi disse Oort vun Leven
is dat allens schietegaal.

Liekers....


T.u M. V.I.

Ünnerwegens

Ünnerwegens sünd de annern, denn ik maak dat, wat ik an't besten kann, bi't Huus blieven un de Dage verdoon un dat mol ohn veel slecht Geweten. Keem sogor noch nich mol bit hen na't Klaveer. Dat mutt nu aver we'r anners warrn. Wenn ik man noch wußt, wat ik hier hüüt mogen al schreven heff, ehrer mien ool Schlepptop sik wedder ophungen hett un dat Ganze verloren gahn is, wat hier al stunn. Veel vun Bedüden weer't nich. Mi weer dat ankamen, wat ik mit mien Leedermaken gor nich dat Riemeln achterna kamen do, denn för mien lütt Böker fallt binah jede Dag wat af, sünnerlig, wenn ik ünnerwegens bün. So as an'n 2.Wiehnachtsdag, wo denn an Bohnhoff vun Hamborg de Minschheit wedder op de Loop weer, denn vörher harrst meenen kunnt, de Lüüd weern nu doch mol to Ruh kamen, so still weer't, as wi an ersten Wiehnachtsdag langs de Elv gahn sünd un du uk binah narrens een Punsch oder Wurst kriegen kunnst. Worum uk nich, weer gor nich slech, wenn velen vun uns dat uk öven wurrn, dat to Ruh Kamen un sik Verpusten. Sünnerlig een as is, de sik güstern dör de Beatles ehr Leeder klickt hett, de se op Youtube instellt hebben un wo ik dat een un anner nich kennte. Över een heff ik mi freut: Lennon sien "Now and then", wat sien Kumpels denn um 1997 nochmol op Schick bröcht hebben. Wat dorbi aver opkeem, dat weer, wat ik bi disse Klick-Vergnögen keen Tiet harr, dat Leed to Enn to hören. Scheußlig, dor mutt noch mol we'r wat passeeren. Wo is de Lust bleven, an een Stääd to blieven un een Saak to Enn to bringen? Dat will ik uk bald mol öven, sünnerlig, wat de Stüer un all dat Dreck un Schiet angeiht, wat ik ewig opschuben mag.  To'n Glück sünd Lüüd uk anners strickt, dorum much ik de Handvull Lüüd gröten, de sik dat annahmen hebben, mien lütt Book vun vörn na achtern to läsen. Dor hebben se mi wat vörut, ik kann so wat blots schrieven, läsen un sik an een Book fastholen, dat heff ik al lang nich mehr trechtkregen, dor weer ik doch wull to veel ünnerwegens in dat Klickklack-Nett un in mien Gedanken.

Ünnerwegens sünd wi all
bit op de, de bi'tHus blieven schall.
Herhen, dorhen, na Huus, af Stääd
een freut sik, de anner deit sik leed.
Ünnerwegens so un so
Fleeger, Zug un uk to Foot
ünnerwegens sünd wi all.

Ünnerwegens dör een Welt
wo Licht un Luftv un Utsicht fählt
op een Tokunft, de uns freut
wo Lust un Licht sik wiesen deit.
Hierhen, dorhen, Plicht, de röppt
un de Tiet, de löppt.
Ünnerwegens sünd wi all.

Ünnerwegens nich aleen
överall een annereen
jüst as du nu op de Weg
un en egen Richt sik söcht
wo't an Enn een Ankamen gift
wo veel Weg noch över blifft.
Ünnrnwegens sünd wi all.

Ünnerwegens un denn dor
steihst vör dien egen un een anner Port
hest'n Slöttel, kummst du rin
büst alleen oder warrst een finnen
de di een Willkamen seggt
un di fraag, wo weer dien Weg
Ünnernwegens sünd wi all.

Ünnernwegens un to Stääd.
Minschen söcht, wat se eenst rääd
vör Lnagewiel, dat stille Enn
vör't Bangween, wo he sik in denkt
geiht se, löppt un steiht nich stil
wen he blots wußt, wat he hier will.
Ünnerwegens sünd wi all.

T.u.M.V.I.

Wenn ik mi wat wünschen kunn

Wat weer't al mol för'n Tranen-Fest, dat Wiehnachten, wo een doch ümmer oh du fröhliche ween schull, dor kunn ik een Book över schrieven; de Bilanz is dor ehrer negativ, wurr'k seggen, wohrschienlig stimmt dat aver uk so ganz un gor nich. Wat mi wohr dünkt aver, dat is, wat de Wiehnachtsavend güstern we'r een vun de schönsten weer, denn dor weer so veel Inverstahn-Ween to sehen, dat weer rein herrlig. Uk wenn de Rouladen beten veel vun de Rook vun de Speck annahmen harrn, wurrn se liekers wegneiht. Jung hett sik över sien niege Gitarr freut, wo ik ümmer dacht, verdorig, harr ik em man een anner köfft as disse. Deern hett sik över dat Handy freut, de lütten Fingers gahn man so över de Touchscreen hen un her; guud, wenn du een Broer hest, de dat gedüllig verdüütscht, wenn't sik nich glieks schicken deit. Een Koort kregen wi, dor wurr een Wiehnachts-Kündigung utspraken, nu mit 5o weer dat de letzte Stress ween, de sik de Minsch mit dat Wiehnachten maken wull. Hebben wi aver för't letzte Mol noch düchtig wat vun hatt. Benedetto will dat ja uk anners hebben, un för de operklärten Tieden is he ja uk ganz un gor nich. Man du kannst dat uk allens nich mehr so henbeegen, wat dat Oole ewig wietergeiht. Sä een vundaag, de Grenz, all dat Pipapo, dor wurrn anner Lüüd een Dag blots noch över lachen könen. Aver warrt duern, heff ik meent, uk dat oole Fürsten-Recht hett lang holen, ehrer de Franzoos dor 1789 över hergahn is. Dor weern man uk al bummelig 1000 Johr vergahn; dorum warrn se de oolen Staaten noch so stammverwandt denken, as se dor vör guud 200 Johren dormit anfungen sünd. Wull dor uk güstern över juxen, man hett nich recht lückt. Keken "Fawlty Towers:"Die Deutschen kommen", wo John Cleese de Beene smitt, as wurr em Adje tokieken. Man dat Bölken hett de Spaaß verdreven. Hett nich lohnt. Na Englmad bün ik al noog kamen. Ik mark ümmer mehr, wat mi de Welt to groot wurrn is, blots, wo ik dat hier so henschriev, fallt mi dat eene Büld vun A.P.Weber in, wo he so'n Hallig opmaalt hett, wo de in een Weltünnergangs-Meer liggt un de Minsch dorop bildt sik in, allens weer in de Reeg. Wenn ik mi wat wünschen kunn, weer't uk so.

 Wenn ik mi wat wünschen kunn
harrn een Boom
wurr sik lohnen
an'n Wiehnachtsavend.
Wenn ik mi wat wünschen kunn
harrn een Boom an'n Wiehnachtsavend.
 
Wenn ik mi wat wünschen kunn
harr veel to doon
wurr sik lohnen
an'n Wiehnachtsavend.
Wenn ik mi wat wünschen kunn
harr veel to doon an'n Wiehnachtsavend.

Wenn ik mi wat wünschen kunn
du wurrst kamen
an'n Wiehnachtsavend
nich glieks gahn.
Wenn ik mi wat wünschen kunn
du wurrst kamen an'n Wiehnachtsavend.

Wenn ik mi wat wünschen kunn
harrn een Boom
harr veel to doon
denn du wurrst kamen.
Wenn ik mi wat wünschen kunn
denn weer dat een
Wiehnachtavend.

T.u.M.V.I.

3,4 Stöhle

Nu is dat doch keen Wiehnachtsleed wurrn, aver dat dor "voice of Germany" hett mi so in de Gang kregen, dat ik mi noch mol de Avend an mien Klaveer sett heff un ut disse lütte Riemelee een lütte Leed maakt heff. Na, dat hett duert, bit mi we'r infullen is, wat för'n Schöne dat denn todacht weer. We'rkennen wurr ik nich mehr, man se harr sach jüst so'n Langewiel as ik op so'n Veranstalten, wo sik de roden, rosaroden un dusterroden Schoolpolitikers so scheußlig eenig weern, wo de Tokunft vun de Scholen leeg; op jeden Fall an'n Namidag, dor hören de Kinner op jeden Fall in unse operklärten Tieden nich mehr na Huus, denn se wurrn dor ja so un so 3, 4 Stünnen lang vör den Cumputer sitten; so is dat, denn anners kann't ja gor nich ween. Kinner sünd dor an't wengsten an schuld, dat hett de Tiet maakt, dat wi unse Leven so dör un dör normeert un standardiseert hebben, dat dor ja uk egentlig blots Langewiel bi ruutkamen kann. Dat weer eenst anners, meent mien Nahwer, de vun sien junge Johren op't Land vertellt, wo se hen verschickt wurrn wegen de Bumben över Hamborg. Dat weer so een Oort "Heiden vun Kummerow"-Beleven an't Över vun een Au un sammeln sik dor de Deerten op. Ik heff ja uk noch Stickels in de Gröve un Sieltog beläävt; stolt weern wi, wenn wi een "König" fungen harrn. Nahwer meent ja uk, wat een de Welt fröher uk ganz anners rüken kunn un he dach an de Peer, de vull Sweet vör de Laden stunnen un ehr Appeln utstreuten. Un wat weern dor vele lütte Ladens in de Keller-Etaag, un wat weer in de Hamborger Haven begäng, de midlerwiel so över de Maten langwielig wurrn is. Dor rüükt dat nu na gor nix, dat is nu allens in de Blick-Cuntainers infroren un wegsparrt. Hohoho, denkst du denn, büst ja nu uk so oolt as de Wiehnachtsmann höchstpersönlig, aver wullt doch egentlig nich mehr dat Leed vun de guden olen Tieden singen. Hest hüüt ja uk höört vun een Ipsen, de sien Fru 20 Johr lang een Fellvull geven hett. Feine Verwandtschap. Dat will ik nich bi mien Naam hebben, sä de Ool, aver deelst di doch de een un anner Saak, uk wenn du dor nich veel an kannst un twischen de Stöhl to sitten kummst. 3,4 Stöhle stunnen twischen de lütt junge Fru un mi, de ik för luter Langewiel dat hier achteran schreven heff; leep hüüt uk so'n beten opdreiht dör de Stadt un dach över dat "Fest der Liebe"na. So is dat denn doch binah een Wiehnachtsleed.

Wat is dat för een Wunner
de Wang, de Mund, dat Oog
sitt jüst neben een Schöne
krieg vun ehr gor nich noog.
Wat is dat för'n Vergnögen
plieren na ehr hen
de Gedanken könen sik rögen
sik vörstellen, dat ik ehr kenn.

3,4 Stöhle stahn jüst twischen ehr un mi
mien Geföhle hool ik lever bi mi, bi mi.
3,4 Stöhle un mien Arm is meist to kort
dorum schriev ik ehr op Blatt dit lütte Woord.

Wat is dat för een Smustern
ganz still un blots för sik.
Wurr ehr geern wat sustern
ehr singen een lütte Stück.
So kunn ik ehr bedüden
wo schön un fein se is
ik kann ehr so fein lieden
dat dor al'n bet' Wehdaag binnen is.

3,4 Stöhle...

Wat is dat för een Jammer
de Namidag's vörbi.
Se seet blots bi een anner
keek blots eenmol gau na mi.
Dit Leed kann dorvun tügen
un blifft in mien ool Hart.
Nich allens kann sik fügen
ik heel mi we'r fein för Narr.


3,4 Stöhle stunnen twischen ehr un mi...

T.u.M.V.I.

Wenig weer't

R.B. De Saal is vull - dat heff ik vör Johr un Dag mol riemelt, un nu heff ik dat denn uk mol beläävt, uk wenn nu jüst de beiden Stöhle neben mi lerdig bleven sünd. Man dat Huus weer utverköfft, wat de Erste Mann vun't Ohnsorg-Theater dor denn uk geern loswurr; as he vör de Lüüd  wat gau över sien niege Huus snacken un uk een bet swögen dä, dor wurr't glieks lebennig in den Saal, denn de niegen Stöhle, dor kannst mit de Fööt nich ünnerkamen, scheußlig, dor wull al al eener mit de Saag dorbigahn. As he denn för den Jubilar een "Happy Birthday" anstimmen wull, geev dat sogor Rabatz bi de Olen, dat wulln se lever op Platt singen, wat de Minsch vun't Theater denn as "auf Deutsch" verstunn, denn weer't man uk guud un de Vördrag geeng fix in de Gang. Wenn wat lückt hett, een Fest oder wat anners, denn seggt de Lüüd, "dor warrt noch lang um snackt". So weer dat uk, denn de Fru an mien Siet un ik, wi harrn uns na dissen Avend veel to seggen. Kunnst een beläven, de sien "Volk" regeert, de se vun't Juxen över't Smustern hen na't Nadenken un Swiegen föhrt un de Lüüd, sien Book, aver uk dat Platt keen Tort andä. Harr uk nich na dat nadenkern un stille Book passt, wo ut vörlääst wurr. Harr sülven al een Reeg vun Sieden ut dat Book lääst, wo een Jacob Steen över dat Leven räsoneert, wat för em een Reeg vun Geschichten is, wo he nu  över de leegen Momenten in de Kinnertiet nich dat Wieterleven vergetten deit un ganz wiet weg in Irland markt, wo schöön dat Leven is. De Vördrag wiest uk de Kunst, op een Punkt hen to vertellen, uk mol wat wegtolaten un tiedig to'n Sluß to kamen. Dat Fruunbild vun de Schrievers ut Distschiland weer uk hier so'n beten egen, Mudder steiht ganz baben op't Podest, de Ex man lang nich, as dat wull so is in't Leven. Wat sä mi jüst een an't Telefun, em keek sien Mudder noch ümmer över de Schuller. Un eenig weern wi uns, Cousin an't Telefun un ik un uk de Jacob Steen in't Book uk, ja seggen to en eenfach Leven, denn nu sünd wi dor.

Mit mien nich veel Wöer
heff'k blots 'n beten
vun de Eer utmetten
in  mien eenfach Leven
wat't allens gifft
rein nich ruutkregen.

Mit mien möden Ogen
henkieken wurr'k nich wagen
föhlt toveel in mien Hart
wat dor nie mehr ruhig vun warrt.

Mit mien doofen Ohren
blots wat luut weer, mi verkloren
wo de Welt ganz liesen weer
heff'k dat mehrste nich vun höört.

Mit mien weeken Hänne
heff ik nich veel räten
vun't wenig weer't een beten
harr geern mehr, as't weer, beröhrt.

Wenig weer't
un warrt uk nich mehr veel warrn.
Wenig lehrt un heel mi veel för Narr.
Wenig weer't
man liekers woog dat swoor.
Wenig weer't
liekers weer'k 'n beten dor.

Mit mien poor Gedanken
much ik jem nu faten
bleev ümmer geern mol hangen
de em bi mi mol weern.

Ut mien poor Erinnern
will ik jem nich laten
mim op allens besinnen
nix will ik dorvun verleeren.

Wenig weer't
man kunn rein nich mehr geven
keen Vertruun in't Leven
keen Vertruun in mi.

Wenig weer't
knapp noog weer't för't Leven
un langt nich för een Leven
blots de Stünnen un Leev mit di.

Wenig weer't
man mutt ik mit utkamen
geng de sülven Bahnen
hebben mi nich wiet föhrt.

Wenig weer't
will ik mi nich för schamen
mi besinnen, in mi gahn
un föhlen, wo riek ik weer.

T.u.M.V.I.

So veele Johren (verloren)

"Wanderkonzert" - so schull dat egentlig heten, dat Wiehnachtskunzert, wat wi güstern harrn in de Jacobi-Kark, wo se sik düchtig Mögde geven, unse Musikusse, fein sungen un späält hebben. De schönste Moment weer, as dat "Laudate Dominum" vun Mozart geven wurr, so zort un fien späält un sungen, wo een sik freut, wat de Solisitin ut de 13.Johrgang so een schöne Beleevnis mit ut ehre Schooltiet in ehr Leven mitnähmen kann; denn dor geiht dat ja uk um; an dat beten Mitsingen in Bach sien Wiehnachtoratorium heff ik to'n Bispill ümmer geern we'r dacht. As dat Laudate dör de Kark sweven dä, weern se binah uk mol still un bleven eenfach sitten, de Lüüd, de sunst so däen, as weer so'n Kunzert een Wanderzirkus, wo jedereen so löppt un schaarst, as weer he bit'huus vör sien Fernseh-Apparaat. Wull toletz blots noch ruut, denn ik keem we'r in so'n Stimmung herin, as ik se ümmer hatt heff, ehrer ik na dat Huus an'n See opbraken bün. Dat wull ik jüst nich mehr hebben, uk de Unkel Dokter weer nich tofreden, as he mi sehen hett, denn wenn ik de Brill weglaat, sühst de möden Ogen un de Schadden dorto. Na dat Wiehnachtskunzert-Desaster wull ik mi bi een beten Blue Grass-Musik verhalen, aver dor weer dat nu ganz leeg vör luter Lüüd, vun de jedereen di anstötten mutt un in een Nu we'r dat ole Föhlen opkeem, wat du egentlig all blots in de Weg stahn deist. Nä, wo guud, wat ik an't Telefun güstern dreemol een feine Mundvull Snack harr un sik dor sogor eenmol dat helle Lachen vernähmen leet, wat ik denn in mien Slaap mitnahmen heff.
Mit dat Leed hier heff ik mi twee Dage lang afquäält, aver dor mutt doch mol we'r wat rin na den Blog. Schönen veerten Advent. Luja, sog i.

Weern't blots noch Dage
de mi noch blieven
oder blots Stünnen
vun ganz niege Tieden
wurr 'k ehr geern leven
dat eenfach probeeren
sik sülvst twüschen Häven
un Eer wedder spören.


Weern't blots Gedanken
sik vörstellen könen

wurr't mi al langen
vun bet'n Farven drömen
vun Blööm un Kinner
vun Singsang un Lust
heff veel to lang
rein nix dorvun wußt.

So veel Johren (verloren) nich läävt.
So veel Johren (verloren) dat Öllerngraff pläägt.

Weern't blots noch Stünnen
de ik mank jem bün
kann'k dat liekers geneten
dat'k nich alleenig hier bün
Blots eenmol ankamen
in disse Welt
nich in't Dustern ahnen
wat mi allens fählt.


So veel Johren (verloren) nix waagt
So veel Johren (verloren) nich dorna fraagt.


So veel Johren (verloren) för nix.
So veel Johren (verloren) um nix.


T.u.M.V.I.

Noch een Söten

Gönnen - dat lehr ik jüst un geiht uk ümmer beter; kummt sach dorvun, wo't nich blots beter warrt, man ehrer, wat ik dat uk wies warr; denn fröher geeng mi dat meist so, as mien Kumpel Gillus sä, "du läufst mit dem Kopp gegen den Briefkasten und fragst, wo ist die Post". Dor will ik mi nu keen Buul mehr halen un mi rechtiedig dat Gude vörtellen, wenn dat denn dor is. So as hüüt morgen fröh, wo de Tinnitus nich mehr ganz so luud piept as de annern Dage. Weer rein groff, as ik in de Marienkirch seet un dat Wiehnachtskunzert mit mien lütt Dochter anhöör. Ganz los warrst dat Schiet ja nich. Uk dat Wiehnachtsboom-Desaster heff ik engermaten överstahn, dor schull ik för den nächsten Wiehnachtsavend in Obernwohld een lütte Leed vörholen. Kummt nu aver erstmol nich dorto, denn vun güstern an bün ik platt binah blots noch Privatier, keen Optritt mehr in Sicht. Dorum mutt de Musik ja nich glieks utsetten. Heff ja uk noch dat een un anner in't Schapp liggen. So uk de Opnahm vun mien 40. Burdsdag. Dor heff ik ümmer blots dat Stück höört, wat ik mit mien Broer sungen heff: "One after nine o'nine". Verdorig, heff ik faststellt, wat hett sik mien Platt vör nu binah 20 Johr hoochdüütsch anhöört; dor bün ik in de letzten Johren doch recht wat smiediger wurrn in mien Snack, wengst bild ik mi dat in. Heff ja nu uk binah jedeen Dag Gelegenheit för een Mundvull Snack mit Liebe. Un dat letzte Gude för hüüt, denn in een Stünn mutt ik los na Arbeid, dat is mien lütte Riemelee vun hüüt morgen, harr dat Sott un gahn direktemang in so'n Oort Romeo un Julia- Ogenblick rin. Een Söten kreeg ik noch mit, se denn weg mit Rad, smuck, blond un rode Backen, he marscheert binah in de Draav na sien Auto, wat denn blots een Passat weer, wo de Leev so henfallen deit. Man worum schull ik em dat liekers nich gönnen.

Noch een Söten
noch een Söten
blots noc'n Söten
denn een Kuß.
Faten, kieken, griepen
vun allens een beten
un denn is för hüüt
mol Schluß.

Disse Ogenblick kann nich duern
op den nächsten mött wi luern
noch een Söten
noch een Söten
noch een letzten Söten
denn is Schluß.

Du un ik, wi keemen tosamen
kunn een vörher gor nich ahnen
Wiehnachtswinter ruut na Stadt
kieken. lopen, kopen wat.

Du un ik een Mundvull Snack
bi'n Punsch ganz vun alleenig klappt
so veel lachen un sik högen
un sik op'n Stutz glieks mögen.

Noch een Söten...

Du un ik, dat geeng so fix
wat vörher weer, dat tellt nu nix
wat dorna kummt, warrt anners ween
geneet mit eenmol 't niege Leven.

Du un ik nich allens op Maal
heff dien Nummer mit Vörwahl
SMS een lütte Woord
Hart is vull, heff'k lang op spoort.

Noch een Söten...

Du un ik, wat warrt dorvun?
Hebben uns faat un hebben uns funnen.
Morgen kummt een niege Dag
wo ik mi an freuen mag.

T.u.M.V.I.

Woher kummt dat Gift un Gall

Vun de velen Saken, de ik ut dat Huus an'n See mitnahmen heff, höört uk de Vöstellen, dat Giften un Truern verklöppelt sünd. Snackt annerletz mit bummelig teihn Schölers- de anner twintig weern to Stadt - um dat, wat in de School nich guud lopen hett, uk över de "bad moments". Dor keem denn doch uk mol ruut, wo de een kujoneert wurr, bit na den Direkter mußt un een weent binah, as se dor denn vun vertellt, wo se vun de Kamraden plaagt un vun den Schoolmeister keen Hülp kregen harr. Denn weer de Stünn vörbi, man een feegt mi denn na mien "bad moments". Nu mußt ik dor denn mit ruut; dat weern sach de Momenten ween, wo ik sscheußlig in de Brast weer un wild rumbölkt heff. Dor keem dat Giften ruut, man nu kunn ik mi dor uk een beten Pardon dorför geven, weer sach uk trurig ween, wat de Stünn nich leep, de jungen Lüdd sik dor nich för intresseeren muchen un de Stünn gegen de Wand leep. Lett sik natürlig uk lang nichallens mit verkloren, man de Last böört sik at lichter midlerwiel. Heff dor de ganze Wääk guud vun hatt un heff den Gruwelquäälkraam ut de Weg gahn kunnt. Schreev na een vun  mien Tanten, wat ik dat nu utholen lehren will, dat eenfache un eentallige Leven; villicht is dor denn uk dat Lück in to finnen, büst inverstahn, mit dat lütt beten, wat den Dag över passeert, un wenn't man blots so veel is, wat du as güstern an een Vörwihenachtssünnovend vun de een na de anner Laden geihst un de Priesen verglieken deist. Bemöttst de een un anner, de vun den Vörweihnachtsstress ganz möör un wild wurrn is, dat Quarken vun de Kinner un de Fru nich afstellen kann un an't leevsten we'r trüch wull na sien Hock.
Hüüt geiht noch eenmol to'n Advents-Tass Kaff na Obernwohld - bün ümmer noch verköhlt, aver will se dat Leed vun de Goos noch eenmol singen un denn uk vertellen, wat ik mi güstern een Danneboom andreihen leet, de krumm is as'n Flitzebogen, fein maakt, Ipe. Sülven schuld.



Woher kummt dat Gift un Gall
wat een erst utholen schall?
Kummt ümmer we'r un warrt nich all
weetst nich, wat'n doran maken schall.

Hört sach uk een Truer to
fraagst di blots, de Grund liggt wo.
Hört sach uk een Truer to
Sünn de schient, man warrst nich froh.

Wo kummt denn de Truer her?
Liggt in dat, wat fröher weer.
Kunn ween, dat is lang, lang her
los warrt dat dien Hart nich mehr.

Hört sach uk een Gift dorto
kummst nich överweg, piert af un to.
Hört sach uk een Gift dorto
höllt nich op un quäält di so.

Wo kunnst du een Hülp för finnen?
In dien Hart deep in di binnen
schullst di op di sülvst besinnen
kunnst villicht een Trost bi finnen.

Denn dor sitt de Truer fast
de du nu ruutlaten schallst
un hest ehr faat, begriepen schallst
een Dag böörst nich mehr de Last.

T.u.M.V.I.

Dat dörvst du mi nich andoon

Der Kriminalist - dor bün ik so'n beten Fan vun: ik seh em egentlig ganz geern; dorbi mußt du natürlig nich in de Tiss kamen, wat du em meenst, den vörnähmen Minschen oder den Keerl, den he vörstellen deit. He gefallt mi sodennig aver beter as de Preester, de he annerletz späält hett, dor weer de Kieler Kummissar beter ween, denn se aver man blots so'n beten blangenbi mitspälen leeten,. Man ehrer ik mi hier nu ganz in mien ool-niege Kiekkasten-Süük ganz verleeren do, will ik doch blots dit lütte Leed vun ehrgüstern morgen verdütschen, denn dor heff ik dat opnahmen, wat se in den Film vun Friedag wiest hebben, wo de Fru an de Siet vun een versüükte Minsch, de sik frie maken wull, dat gor nich tolaten kunn, denn, wat sä mol een B-Promi-Oolsch:"Was wird dann aus mir". Hören veelfach twee to, un dor kann ik dusend Leeder vun singen, wo taag un hart dat is, vun een Minsch oder man uk blots dat beten, wat een sik inbillen deit, lostokamen.Geiht sach Milljonen vun Lüüd nich veel anners, mutt ja uk man nich ümmer glieks um krankhaftig veel Bramien oder' t Fütern gahn, um dat dor böse Word uk mol hentorschrieven, dat geiht uk mol um nix anners an een Leev un dat Lück, wat dor mol to höört. Wull ja egentlig den Film nich sehen, de schöne Iris B. wurr mi meist to veel, man hett liekers lohnt, denn geeng doch ünner de Huut, wenn du sühst, dat Hen un Her vun Wöer, de man doch nich helpen to verklaren, wat dat in't Leven gude Johren gifft un denn een Dag dat Lück verloren is un de Kummer blifft un sik in keen Wien un keen Lüttdeernkamer versupen oder vergetten lett.

Dat dörvst du mi nich andoon
dat kannst du so nich meenen
du kannst doch nich so weggahn
un laten mi alleen.

Dat dörvst du mi nich andoon
wi hebben doch so veel schafft
kannst nich eenfach weggahn
so doon, as weerst vun af.

Wo kannst du dat denn glöven
du keemst alleen torecht
dat geev een anner Leven
du geengst dien egen Weg.
Wo kannsrt du denn glöven
du weerst een Dag we'r frie
dat gifft doch keen Leven ohne mi.

Dat kannst du mi nich andoon
du höllst di sülvst för Narr
du kannst nich eenfach ruutgahn
wat schall denn vun mi warrn.
Dat kannst du mi nich andoon
doon as wenn nix weer.
Dat Hiere noch gau dörstahn
denn strieten wi nich mehr.

Du kannst doch nich so doon
tellt wat güstern weer nich mehr
een Verwohren wurr nich lohnen
du wull dat allens nich mehr.

Du kannst doch nich so doon
as geeng dat ohne mi
wo schull sik een Leven lohnen ohne di.

T.u.M.V.I.

Much geern slapen

Hüüt morgen wull ik al dat dor Leed rinstellen, denn de letzten Dage heff ik so möde Schuuren, scheußlig, sach uk een vun de Grünne, worum dat hier in de letzte Tiet so weenig blogt. Is al een Leed vun vör ganz veele Johren, heff ik al mol "unplöged" opnahmen in dat Fool's Woodstudio in Ditschiland; na ja, villicht spääl ik dat nochmol op Platte in, dorum kummt dat hier blots mit de Wöer herin. Is ja uk een Leed vun de ole Tiet, as dat mit dat wenig Slaap een grote Last för mi weer, dat geiht nu wedder, man mööd bün ik liekers; hett de Fru an mien Siet mi verdüütscht, na dat Huus an'n See weer ik noch nich bi Normalnull ankamen. Weer ja uk groot an't Jammern, denn an't levsten wurr ik den ganzen Dag bi't Huus blieven, de Utsicht op een Optritt kann mi nu rein gor nich recht locken. De Slepperie vun de Anlaag, dat Fohren Hen un Her un denn de ewig Sorg, wat för Leeder ik denn spälen schall. Scheußlig is uk, dat ik bang bün, dor sitt een in't Publikum, de hett de Leeder al mol höört un de schall dat doch nich keef warrn bi mi. Helpt nix, morgen avend geiht ruut na de schöne Lauenbörger Kant, un ditmol heff ik sogor dat Book wengst to't Ankieken mit; een Unikum, denn se hebben dat mit dat Papier verkehrtrum druckt. Kunnst binah meenen, Murphy harr dor de Fingers twischen. Midlerwiel sünd dor bummelig 70 Stück op denWeg bröcht wurrn na den Verlag. Dor gahn bummelig 30 as Geschinke weg un de Rest wöllt wi denn verköfft kriegen. Dor maak ik mi nu rein gor keen Illuschion. Dor helpt uk keen Rezenschion to'n Bispill in'n Quickborn oder annerwegens. Dat Verkopen is taag, wenn du nich in't Radio to hören oder in de Flimmerkiste to bekieken büst. Heff de erste Book na een ool Caballero ut de Nordstrander Dage hensleppt. De een un anner warrt dor sach in blädern; an ehr Plattdüütsch warrt nich liggen, man de mehrsten sünd dat Läsen vun dat Plattdüütsche nich wennt; dat is jüst för Plattdütschen gor nich so licht.


Much geern slapen
bün so mööd.
Stünnenlang waken
in mien Bett.
Dreih mi hen
dreih mi her
denk, wat fröher weer.

Disse Nach de warrt we'r lang
dusend Saken in de Gang.
Segg, wenn is dat denn mol al
weet nich, at ik maken schall.

Wo büst du
hüüt nacht?
Wo liggst du
hüüt nacht?
Is dien Bett uk warm?
Segg, wull höllt di
in sien Arm?
Wo büst du
hüüt nach?
Wo liggst du
hüüt nacht?
Büst du al to Bett?
Much geern weten
wo du sleppst.

Waag höllt buten in de Straat
Nahwer kummt torüch we'r tämlig laat.
He is ünnerwegens
he hett wat vun't Leven.

Achter't Finster warrt dat hell
de erste Vagel hett sik meldt.
Legg dat Küssen över mien Kopp
segg, wenn höllt dat denn mol op?


Wo büst du
hüüt nacht?
Wo liggst du
hüüt nacht?
Is dien Bett uk warm?
Segg, wull höllt di
in sien Arm?
Wo büst du
hüüt nach?
Wo büst du
hüüt nacht?
Büst du al to Bett?
Much geern weten wo du sleppst.

T.u.M.V.I.

Is gediegen

Gediegen is dat seker, worum mi so velen Leeder ankamen sünd, wenn ik ünnerwegens weer; dat hiere keeg ik man jüst un jüst so techt, as ik vun den Hauptbahnhoff na Reeperbahn mit de S-Bahn ünnerwegens weer. Weer ave uk gediegen, dat Hamborg een mit Sünnschien opnahmen hett, wo de ole Giebelstadt so ganz un gor in Daak afsapen weer. Sunst hest du an de Elv ehrer mol Rägen un slechte Wä'er, man dat is ja uk so'n apartig Harvst ohn een Druppen Rägen. Hett sach we'r wat to bedüden, dor mötten de Apokalyptikers we'r den Ünnergang besingen. Dor weer mi aver verleden Sünndag gor nich na to Moot, denn för een poor bunte un fröhlig Biller un Saken ut een grote Stadt, dor geiht mi ümmer dat Hart för op. Sünnerlig wenn Du an dat Avendsünnschien-Haven-Lichter-Fest denken deist, wat du dor jeden Dag baden kriggst. Dor kunn leider de Kunst nich gegenan kamen, de se dor an de Elv utstellt un verköfft hebben. Funn man binah gor nix, wat mi so gefull, dat ik dat mit na Huus nähmen wullt harr bit op dat Kinnerogen-Bild vun een Künstlerfru vun Peerknippel, wat man blots wenig Euro bi so'n Auktschoon inspäält hett. Kunnst aver uk lehren bi den Herrn, de dat "zum ersten, zum zweiten" dördeklineer, wat een dat annern uk gönnen schall, wenn se de Kunst för wenig Gruschens mitnähmen könen. Is so för uns alltomaal, köfft warrt dor lang nich so veel un dull, as wi uns dat vörstellen un wi produzeeren. Keem mi ümmer al so vör, wat wi midlerwiel mehr Musikers as Striekers sünd, mehr Lüüd wat henstellen as Lüüd, de dat noch vertehren könen.

Is gediegen
de grote Stadt
de kenn ik sunst mit Rägen.
Is gediegen
wat de grote Stadt
sik hüüt in Sünnschien aalt.

Mag ik lieden
de grote Stadt
de velen Lüüd
bunten Biller wiet un siet.
Is gediegen
mag ik lieden
de grote Stadt
an'n Sünnschiendag.

So veel Sieden
hett dat Leven
so veel Minschen, so veel Städen.
So veel Sieden
hett nich geven
op dat Land dat ole Leven.

Mag ik lieden
wat dat hier un dor allens gifft
mag ik lieden wat för een as mi
hier över blifft.
Is gediegen
Mag ik lieden
dat vele Leven
an een Sünnschiendag.

Gau opschrieven
junge Fru dor in de S-Bahn
mit ehr Rad.
Gau opschrieven
smuck süht se ut
paßt mit ehr Oort fein in de Stadt.

Mag ik lieden
man weten warrt se dat sach nich
mag ik lieden so as't is
bleev blots Tiet för een Gedicht.

Is gediegen
mag ik lieden
all de smucken Fruuns
an dissen Sünnschiendag.

T.u.M.V.I.

Wat is dat sööt

Sünnavend weer in mien Leven ümmer de Sorgendag, de eenzige Saak, de helpt, engermaten över de Runden to kamen, weer de Football, sunst weern de ganzen Wuchenenden scheußlig keef; dat hett blots een korte Tiet geven, wo ik as junge Minsch so ünnerwegens weer, as sik dat höört. Man dat reet een Dag af un ik keem nich mehr vun to Huus weg un de wietste Weg, de ik geeng, weer de vun Mudder ehr Fernsehstuuv na mien Klaveer. Dor mag ik gor nich mehr över nadenken, de dor verloren un eensamen Stünnen. Egentlig hett sik dat nich veel ännert över de Johren un hüüt is uk wedder so een Sünnavendavend, wo ik allenig an mien Pianoforte sitt un mi Leeder utklabüster; man nu stell ik de wengst in't wiede Welt-Nett un dor kann dat ja binah got keen "Alleen"-Föhlen geven. Sodennig is disse Sünnavend denn we'r allerbest. Football spälen nu de annern, mien Deern as "letzter Mann", de een vun een ieverigen Mitspäler an ehren Kopp kreeg un düchtig ehr opkamen Tranen dalwölter, un leider spälten uk blots de annern un mien Jung seet op de Bank, aver gegen Pansdörp dörvt he een Halftiet spälen, meent dat Trainer-Kollektiv.  Na, de Jung un ik, wi hebben uns mit een Currywurst över de verloren Namiddag hulpen un uns achteran de niegen Footballschoh bekeken, de sik Adi Dassler midlerwiel mit 250 Euro utglieken lett; wat schall dat denn bedüden? Dat Schiet höllt ja noch nichmol mehr as dree, veer Maand; denn hest ehr tweipedd. Hebben ja Grabben in de Kopp. Wengst hett de Jung ehr gau mol anprobeert, lieden kunn he ehr doch. Weer aver schön, de lütte Mundvull Snack mit em vun Mann to Mann. Uk över de "brune Zell", wo een sik ja blots noch wunnern kann. Düütschland weer mol Gestapoland un Stasiland un öövt hebben se dat Uthorchen un Utforschen al vör bummelig 200 Johr. Hebben de olen Talenten sach ganz verloren oder sünd se sik mit de brunen Morslöckers eenig ween? Kunn dat angahn, wat dat mit de V-Lüüd annersrum lopen deit un de NPD hett ehr V-Lüüd mank de Schlapp-Hoot-Keerls? De Wohrheit is villicht ganz eenfach, wenn du dien Frett höllst, kriegen se nix mit, BKA hett keen Bekennerbreef kregen, dorum hett dat ja uk keen Terror geven oder doch? Oder hebben de Dütschen de Lust an't Anschieten verloren, de se över de tweehunnert Johren so över de Maten regeer un wo se de dor Läer-Mantel-Keerls dick un fett mit aakt hebben? So, nu heff ik mi aver een beten in't Spintiseeren verloren. Dorum schall nu gau disse lütte Leed över dat nich Loslaten-Könen un för wat Nieges Bang-Ween op de Siet.

Wat is dat sööt
un truern um een Tiet
um een Minsch un een Leev
de een nu anners süht.
Wat is dat sööt
un leegen sik wat vör
wo schöön un eenzig
dat mol weer.

Wo weer't sik nich mehr to beleegen
un de Wohrheit to verbögen
so doon, as weer dat wunnerbor
dat is jüst so wenig wohr
as wurr een seggen, allens leeg
jüst so wiet un jüst so neeg
man dien Hart wull't nich rech sehen
dat is so un anners ween.

Wat is dat sööt
un stellen op't Podest
een Leev
de du doch nich mehr
recht hest.
Wat is dat sööt
wenn dat Lengen di we'r plaagt
un du denn liekers
keen niegen Anfang waagst.

Egentlig is dat um jedeen Dag to schaad
un so lang't een Morgen gifft
noch nich to laat.
Du deist di sülven keen Gefallen
di an wenig fasttokrallen
vör't Niege worum büst vör bang
dat helpt, höllt een anner Minsch di an de Hand.

T.u.M.V.I.

Wunner mi

Gewaltig - wat för een Avend güstern in Oschlo - de kann ik mi rood in mien  niegen Künstler-Kalenner anstrieken. Över 50 Lüüd weern kamen un de harrn so regelrecht Lust op dissen Avend mit ool Volle Ipetähn, de denn uk, man keen Ogenblichk fröher, glieks ganz un gor in de dor Avend binnen weer, de denn sien egen Verloop harr. Kunn ik sodennig ja uk nich ahnen, wat mien poor Kapiteln ut mien Book so guud opnahmen warrn, de Leeder heff il denn dorna utwählt. An't Enne weer't aver fast een beten to humorig wurrn, dorför is in dat Book veel mehr vun mien "Kummerkamertiet" to läsen. An't Enne heff ik denn dat letzte Kapitel vörlääst un de Lüüd weern aver uk so wat vun inverstahn. Uk de Fru an mien Siet weer inverstahn, meent aver, un dor hett se recht, ik schull uk mit een beten wenger, ik segg mol, Kraft un Gewalt an de Saak rangahn. Dat kann ik denn an'n 1. Dezembermaand bi dat nächste Mol utprobeeren. Schön weer, wo eenig wi uns weern, de Lüüd un ik. Een freut sik, wat he den Naam vun een olen Engelsch-Lehrer to hören kreeg. Een anner freut sik de ganze Avend an de Musik, denn he is wegen mien "Bürgermeister-Leed" kamen un hett mi sogor wat mitbröcht - velen Dank sodennig - een Fru weer mit mi in dat Huus an'n See ween, man se hett mi gor nich wedderkennt. Lütt beten hett dat duert, denn heff ik een Schöler ut mien erste Klass wedderkennt, de uk heel tofreden weer. Mi warrt ümmer ganz warm um't Hart, wenn de Schölers vun vör bald dörtig Johr sik noch geern an ehren Scholmeister erinnern mögen.  Een Kolleeg weer uk dor un ik seh em noch, wo he sik an mien "Nordstrander Landgewinnungsmaschin"-Boogie freut, uk de Damens int Publikum weern mit mien Leed "ik laadt jem in" inverstahn, wo ik nochmol all de Fruuns in mien Leven in den Arm nahmen heff. "Mehr davon", kreeg ik hüüt morgen seggt. Na, dat hiere lütte Leed is man blots so wat blangenbi, so'n beten mit Falsch sungen, denn wenn sik de ole niege Hartslag vun de Leev un dat Begehr so flau anhöört, kann dor nix vun warrn.

Egentlig harr ik wat anners in mien Kopp
mit de Leev un de dor Saken heel ik op.
Egentlig wull ik op wat ganz wat anners ruut
man, mien Deern, du sühst mehr as maneerlig ut.

Egentlig is mi dat ruhige Leven recht
meent, ik weer mit de dor Tüünkraam trecht.
Egentlig meen ik. ik har de Nääs vun vull
man dat kunn wull angahn
dat ik ganz wat anners wull.

Wunner mi över wat passeert
wo ik mi nu wedder spöör.
Wunner mi, wo gau dat geiht
dat ik höör, wo mien Hart we'r sleiht.

Egentlig wull ik glieks na Huus
man nu heff keen Lust mehr op mien Stuuv.
Egentlig wull ik alleenig sien
man nu fraag ik di, wull du mit op een Glas Wien.

Wunner mi....

T.u.M.V.I.

Dat Tau

Een "vörher" un een "naher", so is dat ümmer bi een Optritt; wo een ümmer so'n beten Lampenfever vör hett, man ditmol geiht dat doch een Stück wieter. Dat is de Optritt na mien Book un na de Wäken in dat Huus an'n See. Sodennig is dat een ganz anner Oort, de Leeder to singen un dat Plattdüütsch to snacken. Denn is dat sogor noch de Burdsdag vun mien Vadder, de morgen 90 Johr oolt wurrn weer. Wo dat dorbi blifft, dat Platt nu mol mien "Vadderspraak" is, warrt he dör mi to hören ween. Blots dat is jüst dat, wo ik mi mit ut'nannersetten mutt, denn dat is een vun de "Taue", de mi fastprüünt hebben un mi nich in't Leven ruutleeten, as dat "normal" ween weer. Dor denk ik jüst veel över na un uk de tokamen Optritt warrt mi dor sach uk wat bedüden. Mien olen Leeder stahn ja dor so an un för sik. Heff vörhen mol wedder mien oole Leed "Disco" späält, wo lang is dat al her, dat ik dat maakt heff - 33 Johr! De Fru an mien Siet meent, ik schull wat Nieges probeeren, warr versöken, dat een un anner Leed vun dissen Blog to spälen, uk wenn ik de nich mehr butenkopps vördrägen kann; de ganz niegen Leeder, to'n Bispill de ut dat Huus an'n See, de mutt ik sogor noch liggen laten, is sodennig al veel to veel an Material, wo ik mi noch över hermaken warr. Dat is binah jüst de grote Sorg, de uk in mien Arbeid oplopen deit; ik heff to veel, kann mi nich entscheeden, wat wegtolaten un denn geiht dat ümmer blots ganz direkt bi dat Spälen, wat sik mien Programm sorteert. Wenn de dree Optritte denn överstahn sünd, de ik in disse Johr noch vör mi heff, kann ik mi in Ruh een niege Richt utklabüstern. Wurr uk geern nochmol in NF "Tüüssadüss" seggen un singen.

Weer dat Tau so wennt
heff ik nich mehr föhlt
heff'k nich anners kennt
mi lang gor nich um quäält.

Heff dat Tau um't Hart
hett mien Leven regeert
een Dag heff ik markt
allens leep verqueer.

Heff dat Tau gor nich mehr sehen
hett een anner een mi wiest.
Chott, wo laat is dat erst ween
mien poor Hoor nu al ganz gries.

Mit  dat Tau harrn to veel Macht
de doren, de't regeert
glöövt noch ümmer, wat se seggt
de eenst mien Öllern weern.

Dat Tau, dat heel mi fast
in de Kummerkamer binnen
dat ganze Leven weer een Last
kunn keen Freud mehr dor in finnen.

Warr'k dat Tau denn een Dag los
heff ik de anner fraagt.
Een Stück wiet geiht dat blots
för't Dörsnieden is't to taag.

Weet ganz bestimmt, dat Tau
hett dat Leven mi utschännt
mi warrt dorbi ganz flau
vun de Welt heff ik nix kennt.

Dat Tau heel mi torüch
kunn keen egen Leven föhren
al de Olen kunnen dat nich
un dat leeten se mi spören.

Will dat Tau nich wieter langen
will't mien Kinner nich andoon
schöllt mit ehr Leven wat anfangen
froh in ehr egen Richt langsgahn.

T.u.M.V.I.

Wat höllt de MInsch allens ut

4 Perzent warrn blots heelt un ik ün een dorvun. Kannst ja knapp glöven un - bats, weer ik waken. Wo de Minsch allens vun drömen kann - harr hüüt nacht de Räken un den Lex vun mien Dokters an'n Wickel. Harr nich nödig daan, wat mi dat al Klock halvig veer ut den Slaap ruuthaalt hett, so keem ik denn doch noch dorto, maken den Kiekkastenan  un sehen mi den Striet um dat Kummer-Kamer-Krankspälen an, wo dat hart togahn schull, aver fair. De Fragen-Macker leep ditmol so'n beten rum as de Keerl, de em in so'n Swutsch-nochmol-Parodie namaakt hett. Kunnst binah meenen, de Lüüd, de se inlaadt hebben, weern em över. Sünnerlig een, de hier un dor an't Kaaken is un de sien Klötter uk nich so gau stahnlaten deit. So paßt dat allens herrlig tosamen, de Räken, wo bummelig een poor dusend Euro bi ruutkamen, stell di dat för in Mark - un dat, wat se wiet un siet dor över seggen, man leider nu uk mol wedder een Nacht, de so kort weer as in de leegen Tieden, de ik doch achter mi laten wull. Na, wöllt wi kieken, wat dat bedüüd.. Achteran keek ik mi "The Brew" an, dat hett mi gefullen: Dree Mann as in de besten Rock-Tieden un de Jungkeerl an de Gitarr lett dat aver ruut. Sien Macker an't Slagtüüg heel mit un de Keerl an'n Bass sehg so'n beten apartig ut, denn dat weer nu de Vadder vun den Keerl an de Trummel. So geiht dat uk; un sühst wull, dor keemen se all, de Olen un de Jungen in't Publikum un freuten sik an een Gitarren-Laarm, de sach nie nich vergahn warrt. Vadder bün ik ja uk, aver dor mötten de Kinner un ik noch een ganze Masse öven, ehrer wi tosamen op de Bühne ruutgahn kunnen. De Lütte quäält nu dat Saxophon, dat dat een Oort hett. Un ehr Vadder mutt dat ja bald we'r alleenig bi een Optritt versöken un dor is he uk een beten bang dorvör. Dor helpt blots een Saak, ümmer we'r ran an't Klaveer un  singen de Stücken nochmol.

Wat mutt de MInsch allens utholen
de na buten geiht in't Leven?
För jede Ogenblick un Woord betahlen
umsunst kann dat nix geven.


Wat kann de Minsch allens bören
wenn he Knööv hett un dat Hart?
Uk sik nich gieks doran stören
wenn't mol luter warrt.

Man jüst dat hett mi nich lückt
taag un swoor wurr jede Stück.

Wat höllt de Minsch allens ut
wenn een em fragen deit?
Wo he sien ganze Leven ö'r gruveln
un sik ewig lang mit plagen deit.

Wat höllt de Minsch ut
wenn de Wohrheit bitt un piert?
dat he sik nich vör de Blick
vun all de annern Minschen tiert.

 Man jüst dat hett mi mol lückt
taag un swoor's blots, wat in mi stickt.

Wat kann de Minsch allens lehren
vun sik, de Olen un  vun anner Lüüd?
Wo schall he sik wehren
wenn, wat he glöövt, allens nix bedüüd.

Wo kann de Minsch denn
een Richt för sien egen Leven finnen
is dor buten toveel Licht
un to duster in em binnen.

Man jüst dat, dat is dat Stück
wo ik mi fraag, wat mi dat lückt.


T.u.M. V.I.

Mien Vadderspraak

"verachtet" - een harte Woord, dat full, as de Dokter in't Huus an't Sinneeren weer, wo dat denn wull ween weer twischen Vadder un Söhn; anners sach, as de Söhn sik dat inbilden dä; denn för den Dokter weer dat kloor, de Söhn harr sik noch nich richtig loswrungen un hung noch an dat Tau, wat dor för över 50 Johr um sien Hart un Brägen leggt wurrn weer. Uk wenn du dat natürlig nich glöven magst, wat dat so leeg stunn twischen jem, maakst du dien Gedanken un dor bün ik noch lang nich mit trecht. Heff dat markt, as ik bi den plattdütschen Gottesdeenst in Hamborg bi de Bökermess ganz hart weer un na buten un na binnen de framen Wöer nich dörkeemen. Dat is uk nie so ganz  to Enne dacht, glöövt un diskereert wurrn, wat vun mien "Kinnergloven" noch Bestand hett. De weer ja, dat wußt ik uk al ümmer, nix as een vun de poor Saken, wo mi dat Leven op de ole Insel noch een beten Licht in't Leven schienen leet. Dach uk ümmer veel, wat jede Flag - un mien weer ja nu mol dat, wo Ebb un Floot, Storm un Wind in een ganz een hoghen Häven dat Leit harrn - een eegen Gloven opbringen deit. Överhaupt wußt ik al lang, wat de stillen Lüüd dat allens mit sik sülven afmaken däen. Dat kunn ik wengst so lang estimeeren, bit Paster D.Andresen mol dat böse Woord ruutbröcht: nicht hinter jeder Stille ist Tiefe zu vermuten. He hett ja uk in Hamborg preestert un dor weern uk een poor Reegen för mi mit över. Dor kann ik mi denn in de tokamen Tieden mol een beten sinneeren un mi nieg opstellen. Dat Leed, wat ik hier rinstellen do, heff ik güstern nochmol öövt. De Stormarners kennen dat ja al vun een Optritt in Bargdheid, aver ik warr dat wull uk in Oschlo singen, kunn vörher oder achterna Groth sien "Mien Moderspraak" anstimmen. Dat sünd nu för mi allens Wöer, de een genz een anner Smack kregen hebben. Wat sä de eene Dokter  noch in't Huus an'n See. "Integrieren" meent he, dat weer ja uk een Möglichkeit. Wegsmieten kannst ja so un  so nich, wat di Johr un Dag dörgahn is bit na dien Hart.


Mien Vadder sien Spraak heff ik so lang erst hört
ehrer ik dat waag un dat probeer
un mark, wo hart so'n beten Snack
un hett ja uk keen beten klappt.
De Mund, de Tung un uk de Tähn
de muchen dor rein nich an ween
un mußt uk to lang överleggen
wo schall'k dat seggen, wo schall'k dat seggen?

Mien Vadderspraak is dien Mudderspraak
is de Jung sien Opaspraak
kriggt he ehr nich faat?
Is al orig laat
för dien Mudderspraak un mien Vadderspraak.

Mien Vadder sien Spraak, mien Vadder sien Land
nich veel um fraagt un achteran
erst markt
wo hart
so'n lütte beten Snack
över dit un över dat
över de Witterung, de Eer
un wat dor allens op utseit weer
un nu söök ik all de Wöer
man fragen kann ik em nich mehr.

Mien Vaderspraak...

Mien Vadder sien Spraak, mien Vadder sien Grienen
een Jux hett he maakt un vun fröher Tieden
vertellt un du markst, wo hart dat is
wenn dor keen is
de dorna hört
un de weten will, wo't weer
dat Larmen, dat Lachen un de Striet
de Minschen, ehr Leven un ehr Tiet
is allens so wiet, is allens so wiet.

Mien Vadderspraak...

T.u.M. V.I.

Sülvst an schuld

Heino - dat schall em erstmol een namaken, Bambi geiht torüch - sodenn ig kummst bi Bild op de erste Siet, denn nich ümmer is dat so, as wo dat in dat Leed heet: Der Sang ist verschollen, der Wein ist verraucht. Een "weer nich so meent" is gor to gau seggt, bi de een un anner is denn mol wat deep inslagen un lett sik sodennig uk nich mehr ut de Welt bringen. Kunn mi sülven uk nie so recht nasehen un Pardon dorför geven, wenn mi dummerhaftig Wöer un anner Saken twischen de Tähne dör un ut de Fäer ruut leepen. Ik meent ja ümmer, dat wi nu mol so sünd, wi Lüüd, de vun't platte Land kamen; vergetten warrt dor nix. Is aver uk een Last. Un mi weer't hüüt een grote Last un een Angang, as ik na de Bökermess in'n Lichtwarksaal geeng un wußt, wat ik dor uk een Minsch wull to sehen kriegen wurr, de mi mol pedd hett, man dat is nu uk al 15 Johr (!) her, kannst seggen, een halve Minschenleven is dor nu mit vergahn; un över teihn Johr is dat her, wat ik mi mol in Bäms över föhlt heff un dor uk nie un nümmers mit Freden maken kunn un dat bit hüüt nich kann. De Dokter vun dat Huus an'n See hett mi dat so'n beten verdütschen wullt, wo dat an leeg, man so ganz heff ik dat nich ruutklabüstern kunnt, uk wenn ik bilütten weet, wat een "semipermeable Wahrnehmung" vörstellen deit: blots dat Leege sehen, to'n Bispill, un nich dat Gude. Egentlig harr ik mi dor ja an freuen kunnt, wat de Frünne ut dat Plattdüütschland so fröhlig un vull Iever weern, as ik se bi de Bökermess we'rsehen heff. De Schrieversmann B.B. to'n Bispill, de sik wull jüst so herrlig an sien Leven freuen kann un op dat een un anner plattdütsche Ünnernähmen dalgeiht. He weer sogor op Pellworm un hett dor lääst, mußt mi aver bi de Gelegenheit uk vermellen, wat mien Pellwormer Dichten bi den "Quickborn" dörfullen sünd; dor kann ik mi nu düchtig Koppweh över maken, wat dor nich gefull un mi dor an argern, wat ik de Dichten överhaupt dorhen schickt heff. Al güstern hebben wi na't Avenbrot doröver snackt, wat een Minsch mol seggt hett, as he fraagt wurr, wo he so krall bleven is mit sien 84 Johr. He weer de Lüüd ut den Weg gahn, de em nich guud däen. Dor is wat an, aver för mi is dat een beten anners, de plattdütschen Minschen un Frünnen will ik nich ut de Weg gahn, eenigen dank ik so veel un de hebben mi över de Maten guud daan. Man dat "plattdütsche System" mit "Quickborn", "NDR", Bökermess pipapo, dat gah ik in Tokunft ut de Weg, dat deit mi nich guud, denn den Druck op de Bost, de ik hüüt morgen spöört heff, as ik na den Saal ringeeng, de kann ik blots noch ganz slech utholen.


Chott, wo lang is dat al her
dat mi dat mit den Keerl mallöört.
Hett mi domols düchtig pedd
weet he hüüt sach gor nich mehr.

Chott, un is binah nich wohr
dat Wehdaag is noch ümmer dor.
Keem ik eenfach nich överweg
he is dor al lang mit trecht.

Heff de Keerl hüüt wedder sehen
will nie mehr in sien Neegde ween.
Heel dat ut so jüst un jüst
man keenmol wedder, dat is wiß.

Chott, wo lang is dat al her
dat mi dat in een Flag mallöört.
Heff mi verspraken, kaam nich mehr
wo ik eenmol över weer.

Vergetten geeng nich, deit mi leed
uk wenn keen mehr de Ursaak weet.
Schietegaal, ik bün mit't trecht
ik gah se all nu ut de Weg.

Chott, dat kummt wull sach dorvun
mallöört mi al as lütte Jung
domols wull'k mit Football spälen
annern muchen mi nich wählen.

Weer nich blots dat eene Maal
weer uk so bi de Damenwahl
keeneen wull dat mit mi wagen
makten um mi'n wieden Bagen.

So is't kamen, geengen verloren
mit Kummer, Gift de veelen Johren.
Heff dat nu mol nich anners wullt
bün sodennig dor sülvst an schuld.

T.u.M. V.I.

Wat heff ik seggt

Ankamen - na, dat hett duert, ehrer ik nu uk disse schöne Saak wedder anfaat heff, man dat Ankamen is de eene Saak, dat Dor-Ween is dat anner, hüüt is dat uk noch nich ganz so wiet. Warrt sach uk so gahn as mit den Football, de ik nu uk al so lang nich mehr pedd heff; ehrer de Ball wedder maakt, wat ik will, dat wull he egentlig noch nie so ganz - ehrer de Leeder sik wedder so instellen as in de Tiet för dat Huus an'n See, dat warrt sach noch duern. Dor mutt nu mol wedder öövt warrn. F ör dat hiere Leed heff ik al mol twee Dage bruukt un egentlig sünd dat uk man blots Harmonien, de ik al een poor Mol bruukt heff. Leed heff ik den Sündagmorgen gau opschreven, denn dor harr ik de Avend vun vertellt, wo licht een dat henkriegen kann un hauen mit een, twee Wöer een ganze Saak twei för alle Tieden. Naja, denn so doon, as wurr een nu lang dor överleggen, dat is uk nich ganz un gor dat Wohre, Gude un Schöne. Harrst dat mit de leegen Wöer ja uk nalaten kunnt. Leed mutt denn ja uk nich ehrliger ween as de Minsch, de dorto höört, is ja man blots erstmol een Leed. Liekers geeng dat vörgüstern na een Kunzert uk um dat Wohre, denn guud un schöön weer dat, wat wi höört harrn. Plattdüütsch un Blues, vun twee exzellente Musikers, de ehr Instrumenten mit Meisterhand regeerten. Uk de Umgang mit de Lüüd weer ganz wunnerbor, de Oort, wo mit de Lüüd snackt wurr, vull Minschlichkeit un Warmde; dat Platt perfekt, liekers weer ik an't Enn vun den Avend benaut. Siet mi de Dokter seggt hett, "Sie haben Ihre Kunst mißbraucht",  höör ik uk bi annern beten anners to. Un dor wurr ik uk vun "Mißbrauch" snacken. Denn een Blues is een Blues, wenn dat een Blues is, aver nich blots wenn dor so daan warrt, as weer dat een Blues un dor mit Blues-Musik rumspäält warrt, dat dor blots een höglige Avend vun maakt warrt, so een Oort "Smuster-Blues". An't Enn lachen de Lüüd uk den swarten Blues-Muskanten ut, wenn he to dat Solo vun sien Bottleneck-Gitarr summen deit. "Wir wollen doch nur Spaß haben", sä mi een Kolleeg, as he mi een mitgeven harr, aver Blues is keen Spaaß, dor mutt uk noch een bet wat vun de brütten Hitten vun de Boomwull-Fellers un dat Ackewarrs vun't Leven un de Leev to hören ween un to föhlen. Blots sik dor an freuen, wo herrlig un smiedig Platt sik mit de Blues-Musik verklöppeln lett, dat kann för so wunnerboor Muskanten un Künstlers nich noog sien, dor schullen se in sik gahn un de Blues-Musik dat geven, wat een disse Musik schüllig is. As sik een vun de beiden Muskanten dor an freut hett, wat een öllere Fruunsminsch bi ehr to'n erste Maal in't Leven Blues höört hett, dor mutt ik em seggen, den Blues hett se an den Avend nich recht to hören kregen, du hest blots ahnen kunnt, woveel Blues in de Muskanten un ehr Instrumenten binnen sitt, in ehr Leeder hest dat nich höört.

                         


Wat heff ik di daan?
Wo kann't angahn?
Du geengst mit eens ut de Döör
sach een Woord seggt oder höört.
Mit eens weerst du weg
weerst mit mi trecht
un ik seet dor un ik heff överleggt.

Wat is dat ween?
Wat is dat ween?
Wat is, wat di piert?
Worum du di tierst?
Dat geeng so gau
nu bün ik benaut
sach een Woord
wo du nu so lang an kaust
un ik överlegg:
Wat heff ik daan?
Wat heff ik seggt?

Kunn ik de Tiet torüchdreihen
man blots de eene Stünn.
Kunn ik dat utradeeren
dat ik di denn we'r finn.

Wat geeng di neeg?
Wat weer so leeg?
Du maakst nu disse Laarm
een Striet, de wi nie harrn?
Ik heff keen Chanx glieken ut
du geengst eenfach ruut.
Un ik maal mi ut
mit di un mi is't ut
un ik överlegg:
Wat heff ik daan?
Wat heff ik seggt?


Kunn 'k de Saak nochmol umbögen
weer man blots een Woord!
Allens dä ik mienetwegen lögen
Hauptsaak, du weerst wedder dor.

Wat schall nu warrn?
Verloren, wat wi harrn.
Weet, dor geengt wat twei
an'e Schruuv heff ik to dull dreiht.
De Slag, de weer to dull
heff ik so nich wullt.
Nu sitt ik as dull
denn ik heff an schuld
un ik överlegg:
Wat heff ik daan?
Wat heff ik seggt?

T.u.M:V.I.

Een lütte Törn

Dat ole Leven, dat niege Leven, oder so'n bet vun dat een un dat anner; so geiht dat hier,  un dat erste Maal sitt de Blogger we'r an sien lütten Leeder-Blog un stellt dor wat in, as he dat in de Maande vör de Tiet in dat Huus an'n See daan hett. Een Wuch is nu uk al um un dat niege Leven in dat Ole lett sik so engermaten an, weer dor nich disse Snööf, de nu al Wääk um Wääk in mien Nääs schüert, bitt un piert. Uk de Stimm kann nich so klingen, as se dat schull. Ogenblicklig ööv ik man blots twee Leeder; dat vun't Xanadu un de "Blauen Jungs", denn  de beiden schall dat ja in de MUK geven an'n 1. Novembermaand. To disse Tiet bün ik al in fröher Johren scheußlig verköölt ween, aver dat mutt nu lücken. Een anner Maal krieg ik uk nich we'r disse Chanx un spälen vör 1500 Lüüd.  To'n Glück kreeg ik letz noch seggt, ik schull de Leeder so licht un sinnig spälen, as se nu mol dacht sünd. Kann een sik licht vrstellen, wo gau dat över een kummt un denn büst du in de Brast wegen de velen Minschen. Mien ole Fiasko vun de Zirkus Krone, wo mi dat 1978 mallöört is un ik mien Leeder veel to gau späälte, heff ik nich vergetten. Dat warrt natoläsen ween in dat lütt Book, wat een Druckhuus nu al in de Maak hett. Bald is dat dor.
Ik dacht, ik kunn hüüt een ole Leed rinstellen, wat dat noch nich op Platte gifft, wat ik al vele Maalen späält heff un as "Zugabe" vörsehen do. Eenmol hett uk  Oskar L. dat hören mußt.  De weer to de dor Tiet noch bi de SPD un schull wat för Engholm doon. Sodennig sünd wi uns in Uetersen bemööt. Dor heff ik em denn fraagt, wat he nich wat för den Wassersportverein Nordfriesland maken kunn. Kunn he dat denn nich henkriegen, wat de Nordsee tidenfrie maakt warrt, denn sodennig is dat mit de Ebb doch een Last för de Seglers un Frietiet -Kapteins. Man Oskar wull dor nix vun weten. He wull blots wedder na Huus.


Peter Koopmann is in sien Laden
Maandag fröh um söven.
De Fruunslüüd kamen un kopen in
un könen rein gor nich töven.
So geiht dat denn de ganze Wääk
blots Sünnovend maakt he dicht
denn he hett een Segelboot
wat in de Haven liggt.

För so'n lütte Törn
bit na Strucklahnungshörn
un de Wind, de weiht
vun de Siet un vun vörn.
Man dat maakt uns nix ut
hüüt fohrt wi ruut
op een ütte Törn
bit na Strucklahnungshörn.

Harry Maler's an de Schot
un süht sik mächtig vör.
Denn kriggst du mol wat in de Hoop
gifft dat glieks een Mallöör.
Denn vundaag dor is we'r Rallyetime
we segeln all ganz dull.
De Nordstrander Wassersportverein
spendeert hüüt een Pokaal

för so'n lütte Törn...

Avends in de Haven
gifft dat denn Geselligkeit
denn warrt dor mol een nahmen
wat een Sailor uk mol deit.
Un de Lehrer sien Fru
liggt al to spigen
se kreeg sach to veel Beer.
Wo Water is, dor is dat natt
man wull to natt för ehr.

Bi so'n lütte Törn...

Sündagsavend mööd un dennig
geiht Peter we'r na Huus.
He schall noch gau een poor Räkens schrieven
de gahn denn Maandag ruut.
Denn woogt he we'r de ganze Wääk
blots Sünnovend maakt he dicht
he spoort op een Segelyacht
wat in de Haven liggt.

För so'n lütte Törn
bit na Strucklahnungshörn
un de Wind, de weiht
vun de Siet un vun vörn.
Doch dat maakt uns nix ut
hüüt fohrt wi ruut
op een lütte Törn
bit na Strucklahnungshörn.

T. u. M: V.I.


 

Lütt Boot

Hüüt morgen geeng dat bit Fröhstück mol richtig luut un fröhlig to; een fohrt hüüt nu weg, se harr keen Lust, mit Tranen in de Oogen los to kamen. Dor heff ik dat ganz kort maakt. Vörher geeng dat um Kust. Dor keem de ool Schoolmeister we'r hooch. Ik wull se dat verdütschen, wo ik an Beuys sien Kunst rangahn do. Wegen de Haas, de ik as Haas vun Dürer sehen heff un de Badewann, dor kunnst uk an de Franzoos sien Urinal denken oder ik seh noch den Lüchter, den Richter maalt hett, de hest al mol bi Vremeer sehen. Dat helpt. De dat könen, de "wohren" Künstlers, de deklineeren dat AB vun de Kunst un de Teken, wat de Minschheit mit sik un in sik böört, natürlig in een ganz anner Oort un Wies as so een Dörpsjung as de, de hier schrifft, dat kann. Kaam man jüst so wiet, wo dat eenfache oole Platt, wat ik dichten kann, mi driggt. Dat Boot vun disse lütte Lex heff ik binah jedeen Dag sehen, wo dor een stüttig un ruhig över dat Water fohrt un an de een un anner Stääd weer bi to fischen. Wat wurr ik dorför geven, wenn ik dat kunn. Mi een Boot nähmen, op den See ruut fohren un dor weer nix in de Weg, keen Bangween un Sorg wegen dat Versupen. Wat weet ik. Mien Boot kann blots een Metapher ween, aver sodennig kann ik dat doch bruken un mi vörstellen, de ruhige Fohrt wurr mi lücken, dat Licht in'n Haven för mi lüchten un  de Dodeninsel, de weer man blots so'n Spökenkiekerkraam.

Lütt Boot
hett nu een anner Richt
na de Insel
mit de Karktoorn fohrt dat nich.
Lütt Boot
find nu ümmer we'r torüch
na den Haven, wo een hell Füer lücht.

Lütt Boot
hett meist blots een Mann an Boord
de sien Tour över dat Water fohrt
smitt de Angel ruut ganz ohne Iel
nimmt sik Tiet, bit een Fisch anbieten will.

Lütt Boot
leeg to lang koppöver in den Sand
Holt wurr dröög, mußt de Timmermann
we'r ran, dat ohn' Leck de Minschen driggt
un seker dor in dat opwöhlt Water liggt.

Lütt Boot
will, dat't ruut geiht op den See
dor sünd de Reemen un de Mann faat se
an un versöcht dat Slag um Slag
nich to veel op mol, nich allens an een Dag.

Lütt Boot
will ik plägen, kriggt nieg Farv
schöllt de Kinner kriegen, wenn ik eenmol starv
wenn se wöllt, denn köönt se nu mit mi mit
worum nich, denn fohrt wi een Tour to drütt.

Lütt Boot
is mien Leven in de Welt
de sach noch un uk we'r ruge Wä'er uthöllt
een Hand för't Boot un een Hand för de Minsch
Gude Fohrt is wat ik mi sülven wünsch.

T.U.M.V.I.

Hör den Rägen

Hüüt warr ik mol mit den Dokter över den Ünnerscheed vun trurig un bekümmert ünnerholen. Wohrschienlig denkt he sik dat we'r ganz anners as, liekers blieven noch twee Nachten un twee Stünnen Snack un denn mutt ik hier ruut, dat Huus an'n See is full bit ünner't Dack, Nu, wo dat Rägen gifft, is de Lobby vull un wenn eener hier langsgeiht, wurr he sik wunnern, wo luut un woveel hier lacht warrt. Dorbi heff ik meent, dat Stricken weer een stille Maneer, de Tiet to vertehren.
Mien Tiet verdoo ik mit Drömen, Drammeln, Sinneeren, Hauptsaak nich mit Gruveln. Dor kunn ik mi mol so'n Gruvelmeter toleggen, wenn een dat ruutfriemeln kunn as bi dat Fever, denn weer veele Minschen hulpen. N#beten Tiet heff ik al wedder dat Cumputer-Klaveer quäält un wull den Lex noch gau schrieven över all dat, wat ik in dat Viddeljohr beläävt, dacht un lehrt heff. Villicht schull ik dor noch mit töven, dat piert doch noch allens, aver kunn ween, wat dat noch bi't Truern helpt. Mußt di wunnern, wo weeek du heir wurrn büst un kriggst een Oog för de Minschen, de sik in een faste Läer- un Iesenhuut inmümmelt hebben, de dor nix vun weten wöllt vun all de Fragens, de heir dördeklineert warrn. Schöön aver is, wo du sühst, wenn dat een anner beter geiht, de uk mit di oplopen is un de sik gor nich inkriegen kunn för Sorgen um de Welt. Wat em dor ruuthulpen hett, warrt sien Dokter villicht an't besten weten.

Hör den Rägen
de regeert hüüt we'r den Dag
de Rägen, de hüüt sach nix opholen mag.

Hör den Rägen
hölllt de Minschen binnen fast.
Hör de Rägen
Pech, wenn du na buten schallst.

Hör den Rägen
sien Rüschen is Musik
mienetwegen -
ik hüüt in mien Kamer bliev.

Hör den Rägen
denk an de Stünnen, wo ik still
dienetwegen
lütt bet trurig blieven will.

Hör den Rägen
denk an Leeder, de besingen.
Di, ool Rägen
un vertruut un trurig klingen.

Hör den Rägen
un föhl dat  mien ool Hart
sienetwegen
een Stück week un trurig warrt.

Hör den Rägen
denk doran, dat is de Tiet
Harvst un Rägen
wat tosamenpass'n bedüüd.

Hör den Rägen
un bün dankbor, dat't em gifft
Hör den Rägen
dat de Witterung so blifft.

Hör den Rägen
hörst em sach uk in dien Stadt.
Hör den Rägen
vun mien Hart vertellt he wat.

T.u.M.V.I:

Kiek ruut op'n See

Dat Huus an'n See weer mol een Hotel un dat kannst egentlig noch överall so'n beten marken; dach aver annerletz, wat de lange Gänge, de ik dor gah, egentlig uk wat vun de Gänge an mien Arbeidstää harrn, fählt mi man blots de Läertasch, de ik in de Hand heff mit Bökers un Heften. Ik schull mi man een niegen Rucksack kopen, meent een Fru ut de Korona; Lüüd könen mien Retro-Gedoo nich af; uk de veelen Wöer schall ik nalaten; schaad, wo ik doch Lüüd so geern een vertellen mag; aver se hebben sach uk recht, denn mit Wöer heff ik uk al veel Spijöök un dumm Tüüg maakt. Dokter freut sik denn, dat de Lüüd mi düchtig een mitgeven, sünnerlig aver, wat ik dat lehr uttoholen. Man hüüt sä he uk wat vun Rezidiv-Prophylaxe, wat seggt een dorto op platt. Man sieht sich im Leben zweimal, meent Berti Vogts, as de Holländers de Düütschen weghaut harrn; Hinspiel, Rückspiel. Na, mutt aver nich we'r in dat Huus an'n See sien, wo ik noch een Wääk blieven warr. Bün jüst op Urlaub in de Stadt an de Elv, wo de Avendsünn een Spektakel maakt hett, dat weer gewaltig, de Häven wull gor nich opholen to brennen. Överall leepen Lüüd mit ehr Knipsapparaten langs un wußten gor nich, wo se noch een Bild vun maken schullen. Denn keem uk noch so een Cuntainer-Schipp na'n Haven un dor kunnst fein mitkriegen, wo dree Schleppers dat dor Ding dreiht un rüchwarts na den Kai bugsiert hebben - gewaltig. Nu is dat düster - dat is Klock söven un Avendbroot in dat Huus an'n See is al vörbi ohne mi.


Nu sitt ik we'r an't Finster
kiek ruut op'n See.
Sünn lett sik noch Tiet
as se dat güstern uk al dä.
Koole Luft laat ik gau rin hier na mien Stuuv
Aanten un Göös sünd an't Krakeelen
un quarken we'r ganz luut.

Kiek ruut op'n See.
Op't Water sühst keen Krüseln
de Wind weiht annerwegens.
Nahwers noch an't Nüsseln
mien Gedanken lang al ünnerwegens.
Vun hüüt morgen bit na güstern
un wat in'n poor Dage kummt.
Hauptsaak, keen Verbiestern
dat is ja sunst mien erste Kunst.

Kiek ruut op'n See.

An'n Häven sühst de Farven
wull kunn de blots eenmol malen?
Griep na den Knipsapparaat
as ik't al dä poor hunnert Maal.
Wurr de Blick geern mitnähmen
de Ruh, de ik hier spöör
denn vör dat Buten, Straten, Larmen, Lüde
dor bün ik nu bang vör.

Kiek ruut op'n See.

Snackt mit een fründlig Fru
wat kummt nu achteran
wo mutt ik nu bigahn
dat ik beter leven kann.
Mien erste Putt an Kaff
lett mien Hart wat gauer slagen
toveel in mien Kopp
an lichte un an swore Fragens.

Kiek ruut op'n See.

Heff so veel to begriepen
weet, worum mien Leven so geeng
worum ik nich mehr froh wurr
un mi inricht in so wen'g
wat ik de Minschen andä
un över de Maten uk mi sülvst
dat schall nu een Enn hebben
dat is een Glück, wat du dor föhlst.

Kiek ruut op'n See.

Sitt hier vör dat Finster
dit hier riemelt ik gau trecht.
Lütt Aanten in de Reeg
maakt sik op den Weg
op dat deepe Water
wöllt se na de anner Siet
man se sünd ja nich alleen
un se nähmen sik de Tiet.

Kiek ruut op'n See.

T.u.M.V.I.

Laat uns fiern

Belastungsprobe - so seggt se in't Huus an'n See, wenn een mol na Huus dörvt un sik mit de ut'nannersett, de em krank beläävt hebben un nu wedder kennenlehren, wo he sik eenmol  hett dörchecken laten un nu de Welt un sik sülven anners süht as vörher. So'n Oort Belastungsproov heff ik güstern vör mi hatt, weer aver keen, denn de fröhlig Runn, wo ik oplopen bün, harr ganz wat anners in'n Sinn as sik mit mi grootorig to ünnerholen. Maakt gor nix, weer eenfach uk schöön, mi sülven un uk annern vun mien "Frünne för't Leven" to vertellen, wo ik güstern, man blots kort, veer vun sehen heff. Kunn een Book över uns schrieven, man warr ik schöön nalaten, denn jedereen schall ja sik sien Eegen wohren. Nu kunn ik nich veel mit se snacken, man denn heff ik mol wat maakt, wat wi uns in de 39 Johr, de wi uns kennen, lieden un verdrägen könen, egentlig nie so richtig öövt hebben, ik heff ehr mol'n bet in'n Arm nahmen. Dat harrn wi uns al fröher mol gönnen kunnt. Mol sehen, wo veel Tiet uins dorto blifft.

Laat uns fiern, dat wi noch tohopen sünd
Frünne siet so veele Johren.
Dat wi uns noch ümmer find
hebben uns nie so ganz verloren.

Laat uns fiern, gau mol fastholen
kaam, ik nähm Jem in mien Arm.
Jedereen kann sik utmalen
wo nödig wi all tomaal dat harrn.

Laat uns fiern, wat wi sünd
jedereen den annern sien Fründ
Laat uns fiern, dat wi't sünd.

Laat uns fiern, dat wi weent hebben
um den annnern, de uns duert
un uns uk dörför vergeven
wenn he mol to lang op luert.

Laat uns fiern, wenn wi't könen
noch hett se Duld, de lange Tiet.
för Lachen, Juxen över uns Rotten op de Böön
Hauptsaak, de Weg, de is noch wiet.

Laat usn fiern, wat wi sünd
jedereen den annern sien Fründ
Laat uns fiern, dat wi't sünd.

T.u.M.V.I.

Kannst mi gau mol

Kanst mi gau mol in den Arm nähmen
gor nich lang, man blots mol so?
Much mol bi een Minsch ganz neeg ween
weil ik dat gau mol bruken do.

Kannst mi gau wat liesen seggen
villicht man blots een, twee, dree Wöer?
Müßt t lang to veel drägen
Knaken flau, dat Hart ganz möör.

Kannst mi ruhig de Tranen drögen
schull't so wiet kamen, dat ik ween.
Mi's nich na Juxen un na Högen
dorför weer'k to lang alleen.

Kannst uk ruhig mien Hand anfaten
hett keen Knööf un is ganz week.
Mi eenfach een beten laten
so'n bet benaut un flau un bleek.

Kannst mi ruhig een beten warmen
dat warrt nu sinnig koolt, ik freer.
Bruuk een Hart un bet Erbarmen
fohrt lang ö'r'n gräsig swarte Meer.

Kannst mi eenfach n'beten utholen
dat ik hüüt bün, de ik bün.
Will mi nich mehr blots dat utmalen
dat ik Trost bi'n anner finn.

T.u.M.V.I.

Ja, ik heff dat bruukt

Du brauchst das - wurr mi mol bedüüd un de Stimm, de dorto de Wöer hören leet, weer nich dör un dör fründlig. Na und, anner Lüüd bruukt anner Saken; mi weer dat nu mol de Musik, wenn de Dokter nu sogor meent, ik harr mien Kunst "mißbraucht", dor mutt ik sach noch mol nahaken, dat Leven un de Klang, de dor to höört, dat paßt nich ümmer ganz un gor tosamen. Wenn de Musik hulpen hett, denn laat ehr klingen. Harr ik mien lütt Book op düütsch schreven, wußt ik uk, wo dat Book heeten kunn: Auf die Musik war immer Verlaß.

Ja, ik heff dat bruukt
dat singen för de Lüüd.
Ja, dat heff ik bruukt
mol ganz luut vun Tiet to Tiet.

Un schön weer't för mi uk
dat Stahn  in't helle Licht.
Weer froh, keem so mol ruut
wo sunst blots Plünnenkraam liggt.

Ja, ik heff dat bruukt
so keem ik mol ruut
ut de Kummerstuuv.
Ja, ik heff dat bruukt.

Ja, ik dä dat geern
een poor Stücken hier to singen
vun een smucke Deern
un bi de wurr ik geern liggen.

Ja, ik hört dat geern
dat Lachen vun de Lüüd
ik ünnerhoolt se
un wi harrn een feine Tiet.

Ja, weer de Musik
maakt mi to een anner Minsch.
Weer nich mehr stumm un schuu
Nä, ik dä, wat ik mi wünsch.

Ja, ik weer een Held
wengst in so'n lütt Rebeet.
Stücken noch vertellt
wo keeneen sunst vun weet.

Ja, ik heff dat mucht
mi vör annern dick to doon.
Weer oft mehr as genoog
de mehrsten kennt de Stücken schon.

Ja, ik heff dat bruukt.
Wat schall ik mi geneeren.
Annern doon dat uk
harrn sunst nix to verleeren.

Weer sach anners kamen
harr'k een anner Leven hatt
nich so veel alleen
Jux un Frünne satt.

Weer sach anners kamen
man kunn nich anners ween
Leven nähm de Bahn
weer sunst verloren un alleen.

T,u.M.V.I.

Vergetten warrt nich gahn

Dat Bremslicht geeng nich mehr, bedüüd mi de Herr, de mi an de Ampel anheel; vielen Dank für den Hinweis - de Radar harr uk keen Chanx, een fründlig Minsch blinkt de Lüüd ja doch rechtiedig an, Licht wurr gau repareert, aver wat weer dat för een Leven, wenn dat Raden un Toseggen so eenfach weer as dat beten wat ik dor to beschicken un bedenken harr.Man heff hüüt aver uk
egentlig - toeerst noch ganz alleen - grote Steens anhaben un dalleggt, bit denn een anreep un hulpen hett; we'r een Last vun de Schullern oder vun't Hart nahmen.
So kunn dat wietergahn, man dor kamen de Momenten, de nich to vergetten sind un de ik nu aver anners läsen do as in de Tiet vör de Dage in  dat Huus an'n See. Hüüt vertellt een wat vun een "Gulden Käfig", wo em de Luft afknepen wurr; so kann dat uk gahn, nu riet de ín oder krieg em verköfft. Dat kunn mit een Bungalow ut de 50er Johren wat lichter gahn.


Vergetten warrt nich gahn
Huus blifft'n Tietlang stahn
uk wenn dor nu anner Lüüd in wahnen
un schull ehr dat uk bekamen
vergetten warrt nich gahn
man du warrst dor nich mehr kamen.

De Steens dor mit de Naams
de op den Karkhoff stahn
wo de olen Wiever gahn
ehrer se dor to liggen kamen
vergetten warr't nich gahn
man will dor nich mehr vör stahn.

De olen Biller swart, witt, gries
wo de Tiet infroren is
un jedereen sien Tähne wiest
as wenn dat Leven vull Sünnschien is
vergetten warrt nich gahn
man bekieken nich mehr lohnen.

De ole Mütz de över bleev
vun een kinnerhaftig Leev
wo dat doch nich veel för geev
umsunst sik sehnen, dat wurr keef
vergetten warrt nich gahn
man ik heff dat överstahn.

All de Straten un de Hüüs
wo du nix Smuckes mehr in sühst
de Hoff liggt still un is ganz wüst
Jungsparadies adüüss, adüüss
vergetten warrt nich gahn
Welt is eenfach wietergahn.

Blots in de Häven, Wulkenwind
un'n poor Momenten mit een Fründ
wo een de letzte Grund
för een Erinnern noch in find
vergetten warrt nich gahn
de Rest laat ik nich verkamen.

Dat ole Hart dat is uttehrt
sik gegen jede Insicht wehrt
wat een dor dacht, dat weer verkehrt
man nu heff ik dor ut lehrt:
Vergetten warrt nich gahn
man een lütte Stück bet wieter kamen..

T.u.M.V.I.

Sehg een gulden Hart

Sehg hüüt wunnerboor Farven - weer in dat lütt Museum vun de Voss-Stadt, dor weer regelrecht wat los för een Mittwuch-Nameddag. Dor hungen de Biller vun Fußmann, de he vun Sylt bit Gelting mit Pastell un Öl-satt maalt hett. Süht so eenfach ut, man bit du dor hen kamen kannst - Meisterarbeid. Geeng noch ganz na baben in dat Museum un keek mi dat Glas an, wat se dor maakt hebben, man dor kaam ik nich so ran, so smuck un fien dat weer. Denn schumpelt ik na Huus, weer so'n bet mööd vör de Tiet, harr mol een Breef schreven, as ik em sach nie we'r schrieven warr, denn so velen lopen in een Leven nich op, de den Weg mit di so wiet gahn sünd. Geeng in den Breef um een Novell vun Albert Camus, de heet "La pierre qui pousse" is vun een Steen, de ümmer swörer warrt, bit een denn kummt un nimmt em di af oder leggt di wengst mol de Hand op de Schuller un will di stütten. Dat is so'n Moment in de Bökerwelt, de ik nich mehr los warr. De mi kennt, weet uk worum. Is Tiet för Biller, uk wenn dat annern sünd as de vun Fußmann. Dor is dat Büld vun een lütt Vagel, de sik op een Graffsteen sett oder een Häven, de dor op eenmol opgeiht un lett een Sünnschienstrahl dorhen fallen, wo een jüst is to wüden un to graven. Vörgüstern keem mi disse Bild hier an vun een runde gulden Ding mit Döken un Bulen, kunn een Hart ween sien.

Sehg een gulden Hart
mit ganz veel Döken.
Heel maken will'k mol versöken.
Wat dat Hart wull bruukt
jüst as de Minschen uk?
Leev un Hänne
de dat in sik holen
villicht warrt we'r glatt un schier
ganz ohne Folten.

Sehg een giulden Hart
fraagt, weer dat mien
oder wurr dat vun een anner sien.
Hett uk een anner vör mi hatt
un heff ik uk sach wat
vun un will mi dat erholen
ohn mit mien Leven to betahlen.

Sehg een gulden Hart
mol in dien Hänne
de ersten Johren vun de Leev
noch lang wiet vör dat Enne.
Hett uns beide warmt
as wi uns domols harrn.
Een Dahg heel dat Hart niech mehr
as wenn dat nich mehr gulden weer.

Sehg een gulden Hart
wat al mien Vadder harr
wurr em doch nich lohnt
un wurr keen beten schoont.
Funn de Weg na em eenst nich
nu weet ik, wo dat an liggt
dat mien egen  Hart
so wenig Guld för annern harr.

Legg dat gulden Hart
ganz still alleen we'r op't Podest
villicht uk dorhen kamen warrst
Dat ik dat wies mol för den Rest.
dat ik't heff, dat heff ik wußt
man nich, wo' t bruken schullst
Nu kaam'k dormit an't Licht
hoff, dat wiest een Minsch de Richt.

T.u.M.V.I.

Himmel un Eer

Dat hett sach gediegen utsehen, as de lütt Dichter to seet mit fleegen Fedder un schrieven sien lütt Lex, as de wunnerboor lüchten Morgensünn över den See wedder een Fest för de Ogen geven hett. Weer't man nich so swoor, noch Wöer to finnen, wo een de Sünn överghaupt mit meenen kann. Löppt veel op Wöer ruut, ik lehr se utspreken un dat Itholen, se to hören. Nich all de doren Wöer doon mi guud; de liggen deelwies as Wackersteen, de keen Wulf in de Welt verdauen kunn, vör mi op den Disch. Dor stah ik denn dor un kann mi de Tähn dor an utbieten, wenn de Dokter se gau mol bi mi aflaad hett. Anner Wöer sünd as dat vör de lüchten Füerball dor an'n Häven veel to flau un week, dat se dat wat dor achter stahn kunn, dat Lengen vun een Minsch na Leev to'n Bispill, utdrücken kunnen.
So blifft dat hüüt bi een lütt Wöer-Danz um "Himmel un Eer.


Himmel un Eer
un wo bün ik?
Gah still un pedd
man wo gah ik?
Na baben, na nerren
wohen ik kiek
ganz alleen in de Merren:
wo bün ik?

Mann un Fru
wo bün ik?
Ik un du
wo bliev ik?
Se un he
stah un kiek
ganz alleen vör mi
dor bün ik.

Guud un leeg
wat dä ik?
Wat een seggt
wat segg ik?
Dit un dat
ja un nä
wat ik sä
wat dä ik?

Wiet un neeg
wo bün ik?
Lagen un wohr
wat glööv ik?
Dood un Leven
Schaam un Schuld
wat heff ik daan
wat heff ik wullt?

T.u.M.V.I.

In't Huus an'n See

Adrenalin - egentlig heff ik dor nie nich so veel op acht; man in disse Daag, dor is de Produktschoon in de Högde gahn; mi keem't so vör, as wurr mien Chef mi de ganze Dag achterna lopen un sik bekieken, wat ik dor bi de Arbeid maak un mi dorbi mit een gnatterig Gesicht ankieken. Oder kunnst seggen, jede Dag Examen mit de Fragens, warr ik dat schaffen oder is dat denn doch to swoor, heff ik we'r dat Falsche lehrt oder seggt. Dat nich blots över 45 Minuten, nä, dat geiht stünnenlang, dagelang - sodennig tehrt de Tiet, in de ik bün, gewaltig ut. Dorum is dat denn uk so, dat de Dokter di seggt, dat du krank büst, wo een Plattdütsche blots "krank spälen" to seggt. Liekers is dor noch een grote Ünnerscheed to dat Krankspälen, wat ik kenn, dat is dat een hier nich alleenig bi is. Woveel du lehrst vun de annern, de du reschpekteerst, denn bit een na dat Huus hier an den See kummt, hett he al Stücken achter sik, dor is he oder se al düchtig vörher in de Knee gahn. Schull natürlig noch een beten mehr mit de Minschen hier snacken, aver dor heff ik ja nich Tiet to. Kannst uk sehen, wo eenigen vun de Kollegens op de een un anner Oort een beten mehr opfallen as de annern. Fröher bün ik dor ja uk vörweg lopen, dat Brösen, Swögen, Braschen, Scharsen, dor weer ik Baaskeerl, nu bün ik still wurrn. Höör een beten hier, kiek een beten dor un schriev mien lütte Stücken.


In't Huus an'n See
dor sünd so veel Geschichten.
De warrn vertellt
vun de Minschen, de kamen.
Jedeen kann sien egen berichten
wenn em de Wöer
för dat överhaupt kamen.

In't Huus an'n See
dor sitten de Dokters
un hören ehr to
de Minschen, de kamen.
Wunner verspräken
sich sach blots de doren
de noch weten
wat dor för Sorgen achter stecken.

In't Huus an'n See
bün ik nu kamen.
In't Huus an'n See
vertell ik mien Leven.
Ut't Huus an'n See
dor will ik we'r ruutgahn
hoff dat vun fröher
deit denn nich mehr so weh.

In't Huus an'n See
dor kannst di verpusten
na all dat Gejachter
vun Minschen, de kamen.
Jedeen hett wat in sik, dat's duster
dor kaam nu achter
geiht gediegene Bahnen.

In't Huus an'n See
dor versöcht se to helpen
de nich wieter könen
mang de Minschen, de kamen.
Nich allens köönt se minnern
villicht n'bet linnern
dat se find niege Bahnen.

T.u.M.V.I.

Dor is een Licht

Sittst över dien lütt Book un spintiseerst di we'r n' Grund för een Gedicht heran. Dat AB(C), wat ik ut mien groten Finstern seh, heff ik nu al in dree Dage dördeklineert, aver so gau bün ik nich dor vun mien Riemelkunst af to kriegen. Hüüt weern de lütten grönen Männers mit Knippels op de Loop, wat ja Nordic Walking to seggt warrt; een lütt Fru sä, se maakt dor nich mit, de Knippesl, dor wurrn ehr to veel Miegemcken mit doothaut, na, wenn dat man de Grund weer. Aver hest ja licht mol een Saak, de di opstöten deit, dat dor nix nakummt. Ik bün ja ganz un gor nich so. Dat is blots, dat ik keen Bade-Pantüffeln, Badebüxen, Swemmbäders, Sport-Montuuren, Gymnasiastik-Disco-Musik, Turnhallen-Rook afkann. Wat sä mien Nahwer jüst, mußt blots töven, denn kummt dat Leven na di, wat du dat nu lieden kannst oder nich.


Dor is een Licht
in disse Nacht
wiest di de Richt
vörschreven sach
wenn wat mallöört
wenn't mol passeert
nich lang överleggen
sunst löppst verkehrt.

De Mann op't Schild
is op de Loop
he hett dat hild
he is in Not
villicht dat't brennt
he weet, wohen
keen Tiet to överleggen
wenn eener rennt.

Schild is gröön
is allen bekannt
hest al veel sehen
in Stadt un Land
de Füerwehr
de schrifft dat vör
bruukst sülvst nich överleggen
worum, wennehr.

Dat Schild un ik
in disse Nacht
bruuk uk een Richt
ganz veel an dacht
weer op de Loop
harr dat so hild
mit Överleggen mien Not
as de Mann op dat Schild.

T.u.M.V.I.

Buten de Sünn

T.u.M - dat mit M. mutt ik noch schullig blieven, denn dorför is dat hier nich utleggt; weer ja geern mol na de Stuuv gahn, wo een Klimperkasten steiht, helpt nix, mußt Unkel Dokter fragen. So nähm ik mien Leeder as Flüsterbariton op. Den Utdruck hett sach noch keen in een plattdüütschen Blog lääst, weer ut een Tiet, dor sungen se ganz liesen för de Madames "Ich küsse Ihre Hand", dat weer jüst, wat se brukten na dem de Keerls in den ersten Krieg so hart op sik wurrn sünd un taag. Sunst denk ik uk so'n beten an dat Leed vun ool Gigolo, wo dat "danzen" sik op "Fransen" riemeln deit, denn de Welt weer domols ja uk gewaltig in den Dutt schaten wurrn. Ik meen ja ümmer, dor liggen so de Ursaken för uns all, de wi dat 20. Johrhunnert dörleven mußten oder wat dorvun noch över weer; sodennig fangt mien Leven egentlig uk al in'n Mai 1915 an, as Opa Otto in Galicien full. Opa Bernhard keem denn aver engermaten heel ut den Graven-Schlamassel in Frankriech ruut un vertellt twee Stücken: wo de Prinz sien Adjutant de Suldatens wat to smöken vör de Föte smeet, he aver, Opa, sik dor nich um rangeln wull un denn sä he noch, wo de Kamraden sellig wurrn un den Helm afnähmen un ut den Groov ruutjumbt weern. Wenn he denn so vertellt, höört ik mit dat eene Ohr to un pliert mit dat anner Oog na de Lesemappe rin. Sündagsmorgen-Ünnerholung op de ole Insel.


Buten de Sünn so still
de Häven wiet
de Luft so frisch.
Hier binnen gries un swart
wo een hier sitt
still op een  Plack.

Buten de Vagel
de glieden flüggt
ganz forsch in't Morgenlicht.
Binnen is een
in düster Stuuv ganz alleen
so as Blie een Gewicht op em liggt.

Buten geiht de Blick
över den blanken See
de een grote Hand utgeten dä.
Binnen graavt sik een
sien Kummerlock
wo he ganz alleen in hockt.

Buten is nich wiet
wo dat allens luert
dor is blots disse Döör.
Binnen höllt een
de dor um weet nich wat truert
fast an sien Mallöör.

T.u.M.V.I.

Dor liggt een Insel

Egentlig is disse Text to swoor för so'n beten Blog, dat Bild dorto hett de een un anner sach sehen.Bün ja nu in dat Huus an den See un vun dor kunnst meenen, du wurrst op een Insel kieken. Na, dor fullen mi de Reegen hier in, aver ik harr se nich rinsett, wenn ik nich jüst een Fru kennenlehrt harr, de vun mien ole Insel vertellt un so kreeg ik denn to weten, wat se dor nu Riesen-Funkmasten opstellen un mit dast Land-Utschännen wietermaken wöllt. So warrt mien ole Insel denn toletz doch een Dodeninsel, wat schall ik dor, bi de Weltmeisters in dat Land-Vernutzen. Hüüt morgen keem mi uk leider we'r een Moment lang dat Windröder-Fiasko an, dor kunn dat Tschi-Gung achteran uk nix mehr bi maken. Aver so is dat, de Lüüd, de dor leven, sünd schlicht un eenfach vun den Küstennebel in ehren Kopp un de Lust an't Knipp-Oprieten un sik dor Spekulanten-Geld rinsmieten laten so blind wurrn, wat se nich sehen, wat se op Land leven, wat indiekt wurr, wat egentlig Wattenland is, wo jede beten Meter so kostbar is, dat dat een Sünd is un een Schann, se för nix un we'r nix wegtosmieten. Sei mir Nordstrand gegrüßt.

Dor liggt een Insel op den See
un een Boot is ünnerwegens
ruhige Fohrt un stille See
wenig Wulken an'n Häven.

De helle Maand, de wiest de Richt
Insel liggt in'n bleeke Licht
steiht een Reeg vun swarte Bööm
sühst een Barg vun witte Steen.

Boot kummt de Insel ganz neeg
siet een Tiet al op sienen Weg.
De't stüert, driggt een witte Dook
över de Kimm liggt Daak un Rook.

Wull warrt dat sien, de stille Fracht
glieden sinig dör de Nacht.
Ik dreih mi üm, ik will nich mit
nich na de Insel, nich op't Schipp.

T.u.M.V.I.

Dag fung an

Guite Akustik - dor kunn een op kamen, as de Dunnerslag hüüt morgen över den See wietergrullt hett, as wurr dat ewig duern. Dor hett so'n ole Germanengott mol richtig toslagen. Dat Lüchten heff ik gor nich mitkregen, aver över de Giebelstadt schall de Häven gääl ween hebben. Na, dor sach jedeen wat to vertellen. Wurr uk mol seggt, wat dat in de Dörtiger Johren mehr Dunner un Blitz geven hett un dat to de Tiet uk de een un anner Hoff in Brand keem. Poor Stünnen later bröcht disse Dag een brüttig Hitten, sünnerlig uk in Norderstedt, wo dat hüüt op Platt togeeng un wo mi vun vertellt wurr. Man to, man to. Weer antürlig we'r as Mister Retro ünnerwegens, man dor harr ik ditmol keen Schuld an, denn in Eutin weern se bi Allerley Feyerey an't Schloss in de Gang. Rullenspääl wull, dat Suldat späält wurr to dat Trummel datdatdat, oh, dor dach ik, wat de Lüüd dat för 200 Johren anners to Moot ween is as uns hüüt. Dor weer denn uk so'n smucken Offizier, groot un fein in't Tüüg un de hett kummandeert. Denn keemen Lüttmadames un Dickmadames in Barock-Montuur un op de Wischen in dat natte un dalpedde Gras stappten de Middeleöllerlüüd herum. 15 Euro för een Büld mit Falken. Naja. Is ja man een smucke Vagel, man schull ja egentlig fleegen un nich op de Hand sitten. De tweete Retro-Ogenblick weer in een Café un harrn se blots de blarrige Radio-Musik weglaten, denn weer dat ween as för 30, 40 Johr. Un in jede Lokaal, wo ik rin wull, seet een Oma un preestert so luut, dat se mi verdreven hett. So ruhig lääv ik hier midlerwiel. Dat löppt op desensibliseeren ruut.

Dag fung an mit een gewaltig Slag
nu de blanke Häven dor nix vun weten mag.
Is em ennerlei, wat dat vörhen Wulken geev
un ik in mien lüttt Book wat vun Gewitter schreev.

Dag fung an mit möde Ogenplieren
bün ik nich anners wennt, wat schall il mi tieren.
Fröhstück- kreeg een Ei un een Mundvull Snack
so wiet so guud,  hett allens klappt.

Dag schall wietergehn, wat nähm ik mi hüüt vör?
An't ehrsten wurr dat gahn mit een, twee, dree, veer Wöer.
Gedanken heff ik velen, susen hen un her in mienen Kopp
man schull mi nich quälen, hool lever op.

Dag is Sündag, dor slapen Minschen ut.
De Nahwersch mit ehr Hund, de mußt hüüt al fröh ruut.
Weer'k nu bi Liebe, wußt ik, wat ik dä
man bün so wiet weg vun ehr in dat Huus hier bi den See.

Dag is, heff ik een Leed, sodennig nich verloren.
Sing mi dat gau vör, Hauptsaak kann't mi een beten wohren.
Hool'n Dag fast, is een vun een ganz niege Reeg
versöök em to geneten, uk wenn ik lever bi di leeg.

T.u.M.V.I.