Häven's lerdig

Johr's in een poor Stünnen vörbi un wull harr dacht, wat ik so een Leed an't Enn hier rinstellen wurr. Liggt dor sach an, wat de ole Kinnergloven nich gegen de niegen Fragens ankamen kunn. Uk mit dat dumm Tüüg, wat uk siet de fröhen Johren mien Hart regeer, wo dat faststunn, wat du to'n Bispill twischen de Dage de Waschmaschin stahnlaten schullst, de Dag fröh noch nich singen durvst un wat dat sunst noch alens geev, wo een dat Mallöör sik opsacken dä un denn dor natürlig sülvst schuld an weer, dor schall dat nu mit all ween. He harr sien Räken mit de Herrgott al afmaakt, meent in'n "Wier"-Film de een Pistolenkeerl to de anner, he kunn sodennig ruhig scheten. Wullt du so'n Keerl bemöten in dat hiere un dat anner Leven? "Wenn Bismarck in'n Himmel kummt", seggt de ool Buur in Hinni Kruus een vun sien wunnerbor Geschichten, "denn will ik dor nich herin". Worum? Buur harr de Peer bi Idstedt schrigen höört. So hett jedeeen in't Leven Ursaak un stellen sik de groten Fragens. Denk ümmer noch geern torüch an dat Book över de "Bösen Philosophen" Voltaire un sünnerlig Rousseau, de sik de "guden" as Diderot und D'Holbach in de Weg stellt hebben. De  een hett wengst wat seggt vun de anner Goorn, de wi op Schick bringen schullen, de anner weer vull vun all dat, wat de Minschheit plaagt bit hüüt. Warr mi noch mehr na Diderot sien Flag umkieken; dor is de Hävem lerdig, man de Minschen kriegen ehr Recht. Ik wünsch Jem een gude 2012.

Häven's lerdig
gor nix mehr.
Mit trecht un ferdig
wo mol wat weer.

Hävens's lerdig
bloots Rook un Licht
Sünn, Wulken, Rägen
Daak oder nich.

Häven's lerdig
baben - wat Schiet
laat se dor fleegen
de Sünnschienhungerlüüd.

Häven's lerdig
wo's dat hier nerren?
Sik sülvst bören, drägen
un wieter pedden.

Häven's lerdig
lohnt nich mehr lang glöven
is em ennerlei
wat begäng is in't Leven.

Häven's lerdig
wo sünd de Olen nu hen?
Op de Sten noch de Naams
man heff ik ehr kennt?

Häven's lerdig
keen Ursaak  söken dor wat.
in de Grund warrst to Eer
un dat is ja al wat.

Häven's lerdig
heff ik nu meist eerst markt.
Wull sach'n Dack för mien Leven
funn dat nich in een Kark.

Häven's lerdig
uk de Barg hooch to wiet
ant besten is't merrenmang
twischen de Lüüd.

Häven's lerdig
man ganz vull is't in mi
denk an de Minschen,
de Kinner un di.

T.u.M.V.I.

Warr den Weg nich wieter gahn

Nu geiht op dat Niege Johr to, bün hüüt noch so'n lütt beten wiet af vun dat, wat een sik vörnähmen kunn för de tokamen Tiet. Keem mi so an, wo ik mi dör twee "Seasons" vun dat "Stack un Wier"-Epos dörkeken heff, ik kunn een Leed so angahn, as wurr Johnny C. dat singen, man, so as ik dat meent, your way is'n t mine anymore, wurr he dat sach nich opfaten, dor sünd de Amerikaners doch to fromm för. Bi't Insingen heff ik an de Wöer noch rümdoktert, kunn sogor noch eenmol ümstellt warrn. Sett ik mi an mien lütt Pianola, hoff ik ümmer, ik keem op een niegen Twist, een Kniff för een niege Oort to singen un to spälen. Man wo schall't herkamen. Villicht ut de "Stillness", een Woord, dat ik bi de Schrieversmann Ebell to'n ersten Maal lääst heff. Still sünd de Dage ween, de nu to Enne gahn, denn in een lütte Stünn kummt de Lütte we'r na mi un denn sünd knapp 5 Dage, de ik ganz alleen weer, to Enne. Nix vörnahmen, nix schafft. Biller heff ik mi ankeken, de mi ut dat verleden Johrhunnert tokeemen, wo de Unkel, de Fleeger weer in de Krieg, op to sehen weer, sien Fruuns, sien Kinner, denn de Biller vun sien Mudder, de op de Biller so utsüht as mien Oma, man nu kaam ik na dat Öller, wat se hett, de dor sitt un steiht mol mit de Kittel oder mit dat Koppdook un ehr Bluus. Dor sünd de Fierbiller mit Bramien un Smook un toletz de veelen Opnahmen vun de lütt Buttjer, de ik maal weer un de ik nix ansehen kann, wat in't Huus an'n See verhannelt wurr un wo Alice Miller "Schwarze Erziehung" to seggt. De doren Weg will ik op jeden Fall nich mehr wieter gahn. Uk in dat Wier-Epos keem dat mol dorop, denn jüst as de een, "Dee", so wiet is, wat he sik op sien Leven besinnen deit un meent, he kunn dat, wat ween is, mitnähmen op den niegen Weg, "integrieren" wurr de Dokter seggen, dor warrt he vun een Mistkeerl hernahmen. Sodennig tellt sien niege Leven een poor Stünnen blots, aver wengst de hett he hatt.

Warr den olen  Weg nich wieter gahn
heff ik mi vörnahmen
bliev ganz eenfach stahn
de annern mött alleenig wietergahn
heff ik mi vörnahmen
ik bliev stahn.

Warr op de olen Wöer nich mehr hören
nähm ik mi nu vör
bün ik nu mit dör.
Warr de olen Wöer nich mehr hören.
nähm ik mi vör
dor mutt ik nu mit dör.

Uk wenn't denn nich mehr so hell lücht
un dat Düster uk dat Bangween in sik driggt
un de Düwel warrt sach maken, wat he will
Hauptsaak, de Stimmen in mi binnen, de sünd still.

Warr nu anner Leeder singen
de nich na "ach, wo schöön" mehr klingen
vun de Leev un all de framen Dingen
un dat ole Glocken Klingeling
warr ik nich mehr singen
warr ik nich mehr singen.

Warr nu nich mehr na achtern kieken
um de olen Hüser slieken
nich na de Groten un de Rieken kieken
sünd se mi över, warr ik se utwieken.

Un is't denn uk nich mehr so schöön
warr ik dat utholen un so nähmen.
as dat Leven nu mol is.
Hauptsaak ik kaam nich wedder dorit in de Tiss.

T.u.M.V.I.

Liekers

Ja den Düwel ook, de is hier mol ümdreiht, denn an dit Leed heff ik so'n beten rümpusselt, wull keen Blues vun maken, is denn liekers een vun wurrn. Bün dor aver egentlig vun af, de Blues-Cd, dat kannst nich henkriegen, dat uk een Leed man so'n Drüpen vun dat Sluppig Water in sik driggt, wo du denn dor uk "Blues" to seggen dörvst. Nä, dat krieg ik nich hen. Liekers - een vun de schönsten plattdüütschen Wöer - "gleichwohl" op düütsch geseggt, mien Riemelie mag dor ümmer we'r na de dor Blues-Richt hen. Schreev dat Leed, as ik mi fastkeken heff, güstern bi dat amerkaansche Folgen-Spektakel "The Wire", wo een feine Keerl egentlig dor nich vun wegkamen kann vun dat Drogen-Tüüg, wat se de jungen Lüüd andreihen,  ümmer mutt he wedder dor bigahn oder schull ik seggen kann he, will he, mag he, dörvt he, schall he. Uk wenn he denn mol "clean" wurrn is, wat ja al taag is, denn schall he liekers sien Leven utholen oder in de Gang kriegen un dat is een ünner de frie Häven, dat is een, wo Minschen di bemöten, wo dor een Wind geiht, een Rägen is, een Laarm un de een un anner Slag fallt uk af un du schallst em utholen könen, sünnerlig, de Langewiel un dat "Um-un-bi". Dat Leven so eenfach un eenig mit sik sülven, so licht is dat nich. De dat hier schrifft, weet, wo swoor dat is, sunst wurrn hier nich so veel Böker rumstahn, Platten un Tüüg.   Dor warrt sik wat an ännern, dat is wiß, man dat steiht fast: hüüt noch nich.


Ik weet, ik bün een Sünder
ik weet, dat is nich recht.
Ik weet, mag nich geern hören
wat de Paster dorto seggt.
Ik weet, ik schull't nich maken
heff dat liekers doch we'r daan.
Sünd ümmer we'r de Saken
un de Wöer, de mi överkamen

Liekers, liekers
maakt ik't ümmer we'r.
Liekers, liekers
uk wenn'k dacht, nie we'r.
Liekers, liekers
dä ik dat denn we'r
uk wenn ik dacht, nie we'r.

Ik weet, dat slecht Geweten
wat achteran denn piert.
Un dörvt de Fru nich weten
wo se sik sach um tiert.
Ik weet, heff't mi verspraken
dat lettst nu aver nah.
Kann dor nix an maken
weil'k dor doch wedder bigah.

Liekers......

Ik weet, de Dag warrt kamen
denn mutt'k dorför betahlen.
Denn vergah ik sach för Schamen
mag'k mi nich utmalen.
Will ik nich bi mien Naam hebben
dat sä mi eenst mien Ool
man bi disse Oort vun Leven
is dat allens schietegaal.

Liekers....


T.u M. V.I.

Ünnerwegens

Ünnerwegens sünd de annern, denn ik maak dat, wat ik an't besten kann, bi't Huus blieven un de Dage verdoon un dat mol ohn veel slecht Geweten. Keem sogor noch nich mol bit hen na't Klaveer. Dat mutt nu aver we'r anners warrn. Wenn ik man noch wußt, wat ik hier hüüt mogen al schreven heff, ehrer mien ool Schlepptop sik wedder ophungen hett un dat Ganze verloren gahn is, wat hier al stunn. Veel vun Bedüden weer't nich. Mi weer dat ankamen, wat ik mit mien Leedermaken gor nich dat Riemeln achterna kamen do, denn för mien lütt Böker fallt binah jede Dag wat af, sünnerlig, wenn ik ünnerwegens bün. So as an'n 2.Wiehnachtsdag, wo denn an Bohnhoff vun Hamborg de Minschheit wedder op de Loop weer, denn vörher harrst meenen kunnt, de Lüüd weern nu doch mol to Ruh kamen, so still weer't, as wi an ersten Wiehnachtsdag langs de Elv gahn sünd un du uk binah narrens een Punsch oder Wurst kriegen kunnst. Worum uk nich, weer gor nich slech, wenn velen vun uns dat uk öven wurrn, dat to Ruh Kamen un sik Verpusten. Sünnerlig een as is, de sik güstern dör de Beatles ehr Leeder klickt hett, de se op Youtube instellt hebben un wo ik dat een un anner nich kennte. Över een heff ik mi freut: Lennon sien "Now and then", wat sien Kumpels denn um 1997 nochmol op Schick bröcht hebben. Wat dorbi aver opkeem, dat weer, wat ik bi disse Klick-Vergnögen keen Tiet harr, dat Leed to Enn to hören. Scheußlig, dor mutt noch mol we'r wat passeeren. Wo is de Lust bleven, an een Stääd to blieven un een Saak to Enn to bringen? Dat will ik uk bald mol öven, sünnerlig, wat de Stüer un all dat Dreck un Schiet angeiht, wat ik ewig opschuben mag.  To'n Glück sünd Lüüd uk anners strickt, dorum much ik de Handvull Lüüd gröten, de sik dat annahmen hebben, mien lütt Book vun vörn na achtern to läsen. Dor hebben se mi wat vörut, ik kann so wat blots schrieven, läsen un sik an een Book fastholen, dat heff ik al lang nich mehr trechtkregen, dor weer ik doch wull to veel ünnerwegens in dat Klickklack-Nett un in mien Gedanken.

Ünnerwegens sünd wi all
bit op de, de bi'tHus blieven schall.
Herhen, dorhen, na Huus, af Stääd
een freut sik, de anner deit sik leed.
Ünnerwegens so un so
Fleeger, Zug un uk to Foot
ünnerwegens sünd wi all.

Ünnerwegens dör een Welt
wo Licht un Luftv un Utsicht fählt
op een Tokunft, de uns freut
wo Lust un Licht sik wiesen deit.
Hierhen, dorhen, Plicht, de röppt
un de Tiet, de löppt.
Ünnerwegens sünd wi all.

Ünnerwegens nich aleen
överall een annereen
jüst as du nu op de Weg
un en egen Richt sik söcht
wo't an Enn een Ankamen gift
wo veel Weg noch över blifft.
Ünnrnwegens sünd wi all.

Ünnerwegens un denn dor
steihst vör dien egen un een anner Port
hest'n Slöttel, kummst du rin
büst alleen oder warrst een finnen
de di een Willkamen seggt
un di fraag, wo weer dien Weg
Ünnernwegens sünd wi all.

Ünnernwegens un to Stääd.
Minschen söcht, wat se eenst rääd
vör Lnagewiel, dat stille Enn
vör't Bangween, wo he sik in denkt
geiht se, löppt un steiht nich stil
wen he blots wußt, wat he hier will.
Ünnerwegens sünd wi all.

T.u.M.V.I.

Wenn ik mi wat wünschen kunn

Wat weer't al mol för'n Tranen-Fest, dat Wiehnachten, wo een doch ümmer oh du fröhliche ween schull, dor kunn ik een Book över schrieven; de Bilanz is dor ehrer negativ, wurr'k seggen, wohrschienlig stimmt dat aver uk so ganz un gor nich. Wat mi wohr dünkt aver, dat is, wat de Wiehnachtsavend güstern we'r een vun de schönsten weer, denn dor weer so veel Inverstahn-Ween to sehen, dat weer rein herrlig. Uk wenn de Rouladen beten veel vun de Rook vun de Speck annahmen harrn, wurrn se liekers wegneiht. Jung hett sik över sien niege Gitarr freut, wo ik ümmer dacht, verdorig, harr ik em man een anner köfft as disse. Deern hett sik över dat Handy freut, de lütten Fingers gahn man so över de Touchscreen hen un her; guud, wenn du een Broer hest, de dat gedüllig verdüütscht, wenn't sik nich glieks schicken deit. Een Koort kregen wi, dor wurr een Wiehnachts-Kündigung utspraken, nu mit 5o weer dat de letzte Stress ween, de sik de Minsch mit dat Wiehnachten maken wull. Hebben wi aver för't letzte Mol noch düchtig wat vun hatt. Benedetto will dat ja uk anners hebben, un för de operklärten Tieden is he ja uk ganz un gor nich. Man du kannst dat uk allens nich mehr so henbeegen, wat dat Oole ewig wietergeiht. Sä een vundaag, de Grenz, all dat Pipapo, dor wurrn anner Lüüd een Dag blots noch över lachen könen. Aver warrt duern, heff ik meent, uk dat oole Fürsten-Recht hett lang holen, ehrer de Franzoos dor 1789 över hergahn is. Dor weern man uk al bummelig 1000 Johr vergahn; dorum warrn se de oolen Staaten noch so stammverwandt denken, as se dor vör guud 200 Johren dormit anfungen sünd. Wull dor uk güstern över juxen, man hett nich recht lückt. Keken "Fawlty Towers:"Die Deutschen kommen", wo John Cleese de Beene smitt, as wurr em Adje tokieken. Man dat Bölken hett de Spaaß verdreven. Hett nich lohnt. Na Englmad bün ik al noog kamen. Ik mark ümmer mehr, wat mi de Welt to groot wurrn is, blots, wo ik dat hier so henschriev, fallt mi dat eene Büld vun A.P.Weber in, wo he so'n Hallig opmaalt hett, wo de in een Weltünnergangs-Meer liggt un de Minsch dorop bildt sik in, allens weer in de Reeg. Wenn ik mi wat wünschen kunn, weer't uk so.

 Wenn ik mi wat wünschen kunn
harrn een Boom
wurr sik lohnen
an'n Wiehnachtsavend.
Wenn ik mi wat wünschen kunn
harrn een Boom an'n Wiehnachtsavend.
 
Wenn ik mi wat wünschen kunn
harr veel to doon
wurr sik lohnen
an'n Wiehnachtsavend.
Wenn ik mi wat wünschen kunn
harr veel to doon an'n Wiehnachtsavend.

Wenn ik mi wat wünschen kunn
du wurrst kamen
an'n Wiehnachtsavend
nich glieks gahn.
Wenn ik mi wat wünschen kunn
du wurrst kamen an'n Wiehnachtsavend.

Wenn ik mi wat wünschen kunn
harrn een Boom
harr veel to doon
denn du wurrst kamen.
Wenn ik mi wat wünschen kunn
denn weer dat een
Wiehnachtavend.

T.u.M.V.I.

3,4 Stöhle

Nu is dat doch keen Wiehnachtsleed wurrn, aver dat dor "voice of Germany" hett mi so in de Gang kregen, dat ik mi noch mol de Avend an mien Klaveer sett heff un ut disse lütte Riemelee een lütte Leed maakt heff. Na, dat hett duert, bit mi we'r infullen is, wat för'n Schöne dat denn todacht weer. We'rkennen wurr ik nich mehr, man se harr sach jüst so'n Langewiel as ik op so'n Veranstalten, wo sik de roden, rosaroden un dusterroden Schoolpolitikers so scheußlig eenig weern, wo de Tokunft vun de Scholen leeg; op jeden Fall an'n Namidag, dor hören de Kinner op jeden Fall in unse operklärten Tieden nich mehr na Huus, denn se wurrn dor ja so un so 3, 4 Stünnen lang vör den Cumputer sitten; so is dat, denn anners kann't ja gor nich ween. Kinner sünd dor an't wengsten an schuld, dat hett de Tiet maakt, dat wi unse Leven so dör un dör normeert un standardiseert hebben, dat dor ja uk egentlig blots Langewiel bi ruutkamen kann. Dat weer eenst anners, meent mien Nahwer, de vun sien junge Johren op't Land vertellt, wo se hen verschickt wurrn wegen de Bumben över Hamborg. Dat weer so een Oort "Heiden vun Kummerow"-Beleven an't Över vun een Au un sammeln sik dor de Deerten op. Ik heff ja uk noch Stickels in de Gröve un Sieltog beläävt; stolt weern wi, wenn wi een "König" fungen harrn. Nahwer meent ja uk, wat een de Welt fröher uk ganz anners rüken kunn un he dach an de Peer, de vull Sweet vör de Laden stunnen un ehr Appeln utstreuten. Un wat weern dor vele lütte Ladens in de Keller-Etaag, un wat weer in de Hamborger Haven begäng, de midlerwiel so över de Maten langwielig wurrn is. Dor rüükt dat nu na gor nix, dat is nu allens in de Blick-Cuntainers infroren un wegsparrt. Hohoho, denkst du denn, büst ja nu uk so oolt as de Wiehnachtsmann höchstpersönlig, aver wullt doch egentlig nich mehr dat Leed vun de guden olen Tieden singen. Hest hüüt ja uk höört vun een Ipsen, de sien Fru 20 Johr lang een Fellvull geven hett. Feine Verwandtschap. Dat will ik nich bi mien Naam hebben, sä de Ool, aver deelst di doch de een un anner Saak, uk wenn du dor nich veel an kannst un twischen de Stöhl to sitten kummst. 3,4 Stöhle stunnen twischen de lütt junge Fru un mi, de ik för luter Langewiel dat hier achteran schreven heff; leep hüüt uk so'n beten opdreiht dör de Stadt un dach över dat "Fest der Liebe"na. So is dat denn doch binah een Wiehnachtsleed.

Wat is dat för een Wunner
de Wang, de Mund, dat Oog
sitt jüst neben een Schöne
krieg vun ehr gor nich noog.
Wat is dat för'n Vergnögen
plieren na ehr hen
de Gedanken könen sik rögen
sik vörstellen, dat ik ehr kenn.

3,4 Stöhle stahn jüst twischen ehr un mi
mien Geföhle hool ik lever bi mi, bi mi.
3,4 Stöhle un mien Arm is meist to kort
dorum schriev ik ehr op Blatt dit lütte Woord.

Wat is dat för een Smustern
ganz still un blots för sik.
Wurr ehr geern wat sustern
ehr singen een lütte Stück.
So kunn ik ehr bedüden
wo schön un fein se is
ik kann ehr so fein lieden
dat dor al'n bet' Wehdaag binnen is.

3,4 Stöhle...

Wat is dat för een Jammer
de Namidag's vörbi.
Se seet blots bi een anner
keek blots eenmol gau na mi.
Dit Leed kann dorvun tügen
un blifft in mien ool Hart.
Nich allens kann sik fügen
ik heel mi we'r fein för Narr.


3,4 Stöhle stunnen twischen ehr un mi...

T.u.M.V.I.

Wenig weer't

R.B. De Saal is vull - dat heff ik vör Johr un Dag mol riemelt, un nu heff ik dat denn uk mol beläävt, uk wenn nu jüst de beiden Stöhle neben mi lerdig bleven sünd. Man dat Huus weer utverköfft, wat de Erste Mann vun't Ohnsorg-Theater dor denn uk geern loswurr; as he vör de Lüüd  wat gau över sien niege Huus snacken un uk een bet swögen dä, dor wurr't glieks lebennig in den Saal, denn de niegen Stöhle, dor kannst mit de Fööt nich ünnerkamen, scheußlig, dor wull al al eener mit de Saag dorbigahn. As he denn för den Jubilar een "Happy Birthday" anstimmen wull, geev dat sogor Rabatz bi de Olen, dat wulln se lever op Platt singen, wat de Minsch vun't Theater denn as "auf Deutsch" verstunn, denn weer't man uk guud un de Vördrag geeng fix in de Gang. Wenn wat lückt hett, een Fest oder wat anners, denn seggt de Lüüd, "dor warrt noch lang um snackt". So weer dat uk, denn de Fru an mien Siet un ik, wi harrn uns na dissen Avend veel to seggen. Kunnst een beläven, de sien "Volk" regeert, de se vun't Juxen över't Smustern hen na't Nadenken un Swiegen föhrt un de Lüüd, sien Book, aver uk dat Platt keen Tort andä. Harr uk nich na dat nadenkern un stille Book passt, wo ut vörlääst wurr. Harr sülven al een Reeg vun Sieden ut dat Book lääst, wo een Jacob Steen över dat Leven räsoneert, wat för em een Reeg vun Geschichten is, wo he nu  över de leegen Momenten in de Kinnertiet nich dat Wieterleven vergetten deit un ganz wiet weg in Irland markt, wo schöön dat Leven is. De Vördrag wiest uk de Kunst, op een Punkt hen to vertellen, uk mol wat wegtolaten un tiedig to'n Sluß to kamen. Dat Fruunbild vun de Schrievers ut Distschiland weer uk hier so'n beten egen, Mudder steiht ganz baben op't Podest, de Ex man lang nich, as dat wull so is in't Leven. Wat sä mi jüst een an't Telefun, em keek sien Mudder noch ümmer över de Schuller. Un eenig weern wi uns, Cousin an't Telefun un ik un uk de Jacob Steen in't Book uk, ja seggen to en eenfach Leven, denn nu sünd wi dor.

Mit mien nich veel Wöer
heff'k blots 'n beten
vun de Eer utmetten
in  mien eenfach Leven
wat't allens gifft
rein nich ruutkregen.

Mit mien möden Ogen
henkieken wurr'k nich wagen
föhlt toveel in mien Hart
wat dor nie mehr ruhig vun warrt.

Mit mien doofen Ohren
blots wat luut weer, mi verkloren
wo de Welt ganz liesen weer
heff'k dat mehrste nich vun höört.

Mit mien weeken Hänne
heff ik nich veel räten
vun't wenig weer't een beten
harr geern mehr, as't weer, beröhrt.

Wenig weer't
un warrt uk nich mehr veel warrn.
Wenig lehrt un heel mi veel för Narr.
Wenig weer't
man liekers woog dat swoor.
Wenig weer't
liekers weer'k 'n beten dor.

Mit mien poor Gedanken
much ik jem nu faten
bleev ümmer geern mol hangen
de em bi mi mol weern.

Ut mien poor Erinnern
will ik jem nich laten
mim op allens besinnen
nix will ik dorvun verleeren.

Wenig weer't
man kunn rein nich mehr geven
keen Vertruun in't Leven
keen Vertruun in mi.

Wenig weer't
knapp noog weer't för't Leven
un langt nich för een Leven
blots de Stünnen un Leev mit di.

Wenig weer't
man mutt ik mit utkamen
geng de sülven Bahnen
hebben mi nich wiet föhrt.

Wenig weer't
will ik mi nich för schamen
mi besinnen, in mi gahn
un föhlen, wo riek ik weer.

T.u.M.V.I.

So veele Johren (verloren)

"Wanderkonzert" - so schull dat egentlig heten, dat Wiehnachtskunzert, wat wi güstern harrn in de Jacobi-Kark, wo se sik düchtig Mögde geven, unse Musikusse, fein sungen un späält hebben. De schönste Moment weer, as dat "Laudate Dominum" vun Mozart geven wurr, so zort un fien späält un sungen, wo een sik freut, wat de Solisitin ut de 13.Johrgang so een schöne Beleevnis mit ut ehre Schooltiet in ehr Leven mitnähmen kann; denn dor geiht dat ja uk um; an dat beten Mitsingen in Bach sien Wiehnachtoratorium heff ik to'n Bispill ümmer geern we'r dacht. As dat Laudate dör de Kark sweven dä, weern se binah uk mol still un bleven eenfach sitten, de Lüüd, de sunst so däen, as weer so'n Kunzert een Wanderzirkus, wo jedereen so löppt un schaarst, as weer he bit'huus vör sien Fernseh-Apparaat. Wull toletz blots noch ruut, denn ik keem we'r in so'n Stimmung herin, as ik se ümmer hatt heff, ehrer ik na dat Huus an'n See opbraken bün. Dat wull ik jüst nich mehr hebben, uk de Unkel Dokter weer nich tofreden, as he mi sehen hett, denn wenn ik de Brill weglaat, sühst de möden Ogen un de Schadden dorto. Na dat Wiehnachtskunzert-Desaster wull ik mi bi een beten Blue Grass-Musik verhalen, aver dor weer dat nu ganz leeg vör luter Lüüd, vun de jedereen di anstötten mutt un in een Nu we'r dat ole Föhlen opkeem, wat du egentlig all blots in de Weg stahn deist. Nä, wo guud, wat ik an't Telefun güstern dreemol een feine Mundvull Snack harr un sik dor sogor eenmol dat helle Lachen vernähmen leet, wat ik denn in mien Slaap mitnahmen heff.
Mit dat Leed hier heff ik mi twee Dage lang afquäält, aver dor mutt doch mol we'r wat rin na den Blog. Schönen veerten Advent. Luja, sog i.

Weern't blots noch Dage
de mi noch blieven
oder blots Stünnen
vun ganz niege Tieden
wurr 'k ehr geern leven
dat eenfach probeeren
sik sülvst twüschen Häven
un Eer wedder spören.


Weern't blots Gedanken
sik vörstellen könen

wurr't mi al langen
vun bet'n Farven drömen
vun Blööm un Kinner
vun Singsang un Lust
heff veel to lang
rein nix dorvun wußt.

So veel Johren (verloren) nich läävt.
So veel Johren (verloren) dat Öllerngraff pläägt.

Weern't blots noch Stünnen
de ik mank jem bün
kann'k dat liekers geneten
dat'k nich alleenig hier bün
Blots eenmol ankamen
in disse Welt
nich in't Dustern ahnen
wat mi allens fählt.


So veel Johren (verloren) nix waagt
So veel Johren (verloren) nich dorna fraagt.


So veel Johren (verloren) för nix.
So veel Johren (verloren) um nix.


T.u.M.V.I.

Noch een Söten

Gönnen - dat lehr ik jüst un geiht uk ümmer beter; kummt sach dorvun, wo't nich blots beter warrt, man ehrer, wat ik dat uk wies warr; denn fröher geeng mi dat meist so, as mien Kumpel Gillus sä, "du läufst mit dem Kopp gegen den Briefkasten und fragst, wo ist die Post". Dor will ik mi nu keen Buul mehr halen un mi rechtiedig dat Gude vörtellen, wenn dat denn dor is. So as hüüt morgen fröh, wo de Tinnitus nich mehr ganz so luud piept as de annern Dage. Weer rein groff, as ik in de Marienkirch seet un dat Wiehnachtskunzert mit mien lütt Dochter anhöör. Ganz los warrst dat Schiet ja nich. Uk dat Wiehnachtsboom-Desaster heff ik engermaten överstahn, dor schull ik för den nächsten Wiehnachtsavend in Obernwohld een lütte Leed vörholen. Kummt nu aver erstmol nich dorto, denn vun güstern an bün ik platt binah blots noch Privatier, keen Optritt mehr in Sicht. Dorum mutt de Musik ja nich glieks utsetten. Heff ja uk noch dat een un anner in't Schapp liggen. So uk de Opnahm vun mien 40. Burdsdag. Dor heff ik ümmer blots dat Stück höört, wat ik mit mien Broer sungen heff: "One after nine o'nine". Verdorig, heff ik faststellt, wat hett sik mien Platt vör nu binah 20 Johr hoochdüütsch anhöört; dor bün ik in de letzten Johren doch recht wat smiediger wurrn in mien Snack, wengst bild ik mi dat in. Heff ja nu uk binah jedeen Dag Gelegenheit för een Mundvull Snack mit Liebe. Un dat letzte Gude för hüüt, denn in een Stünn mutt ik los na Arbeid, dat is mien lütte Riemelee vun hüüt morgen, harr dat Sott un gahn direktemang in so'n Oort Romeo un Julia- Ogenblick rin. Een Söten kreeg ik noch mit, se denn weg mit Rad, smuck, blond un rode Backen, he marscheert binah in de Draav na sien Auto, wat denn blots een Passat weer, wo de Leev so henfallen deit. Man worum schull ik em dat liekers nich gönnen.

Noch een Söten
noch een Söten
blots noc'n Söten
denn een Kuß.
Faten, kieken, griepen
vun allens een beten
un denn is för hüüt
mol Schluß.

Disse Ogenblick kann nich duern
op den nächsten mött wi luern
noch een Söten
noch een Söten
noch een letzten Söten
denn is Schluß.

Du un ik, wi keemen tosamen
kunn een vörher gor nich ahnen
Wiehnachtswinter ruut na Stadt
kieken. lopen, kopen wat.

Du un ik een Mundvull Snack
bi'n Punsch ganz vun alleenig klappt
so veel lachen un sik högen
un sik op'n Stutz glieks mögen.

Noch een Söten...

Du un ik, dat geeng so fix
wat vörher weer, dat tellt nu nix
wat dorna kummt, warrt anners ween
geneet mit eenmol 't niege Leven.

Du un ik nich allens op Maal
heff dien Nummer mit Vörwahl
SMS een lütte Woord
Hart is vull, heff'k lang op spoort.

Noch een Söten...

Du un ik, wat warrt dorvun?
Hebben uns faat un hebben uns funnen.
Morgen kummt een niege Dag
wo ik mi an freuen mag.

T.u.M.V.I.

Woher kummt dat Gift un Gall

Vun de velen Saken, de ik ut dat Huus an'n See mitnahmen heff, höört uk de Vöstellen, dat Giften un Truern verklöppelt sünd. Snackt annerletz mit bummelig teihn Schölers- de anner twintig weern to Stadt - um dat, wat in de School nich guud lopen hett, uk över de "bad moments". Dor keem denn doch uk mol ruut, wo de een kujoneert wurr, bit na den Direkter mußt un een weent binah, as se dor denn vun vertellt, wo se vun de Kamraden plaagt un vun den Schoolmeister keen Hülp kregen harr. Denn weer de Stünn vörbi, man een feegt mi denn na mien "bad moments". Nu mußt ik dor denn mit ruut; dat weern sach de Momenten ween, wo ik sscheußlig in de Brast weer un wild rumbölkt heff. Dor keem dat Giften ruut, man nu kunn ik mi dor uk een beten Pardon dorför geven, weer sach uk trurig ween, wat de Stünn nich leep, de jungen Lüdd sik dor nich för intresseeren muchen un de Stünn gegen de Wand leep. Lett sik natürlig uk lang nichallens mit verkloren, man de Last böört sik at lichter midlerwiel. Heff dor de ganze Wääk guud vun hatt un heff den Gruwelquäälkraam ut de Weg gahn kunnt. Schreev na een vun  mien Tanten, wat ik dat nu utholen lehren will, dat eenfache un eentallige Leven; villicht is dor denn uk dat Lück in to finnen, büst inverstahn, mit dat lütt beten, wat den Dag över passeert, un wenn't man blots so veel is, wat du as güstern an een Vörwihenachtssünnovend vun de een na de anner Laden geihst un de Priesen verglieken deist. Bemöttst de een un anner, de vun den Vörweihnachtsstress ganz möör un wild wurrn is, dat Quarken vun de Kinner un de Fru nich afstellen kann un an't leevsten we'r trüch wull na sien Hock.
Hüüt geiht noch eenmol to'n Advents-Tass Kaff na Obernwohld - bün ümmer noch verköhlt, aver will se dat Leed vun de Goos noch eenmol singen un denn uk vertellen, wat ik mi güstern een Danneboom andreihen leet, de krumm is as'n Flitzebogen, fein maakt, Ipe. Sülven schuld.



Woher kummt dat Gift un Gall
wat een erst utholen schall?
Kummt ümmer we'r un warrt nich all
weetst nich, wat'n doran maken schall.

Hört sach uk een Truer to
fraagst di blots, de Grund liggt wo.
Hört sach uk een Truer to
Sünn de schient, man warrst nich froh.

Wo kummt denn de Truer her?
Liggt in dat, wat fröher weer.
Kunn ween, dat is lang, lang her
los warrt dat dien Hart nich mehr.

Hört sach uk een Gift dorto
kummst nich överweg, piert af un to.
Hört sach uk een Gift dorto
höllt nich op un quäält di so.

Wo kunnst du een Hülp för finnen?
In dien Hart deep in di binnen
schullst di op di sülvst besinnen
kunnst villicht een Trost bi finnen.

Denn dor sitt de Truer fast
de du nu ruutlaten schallst
un hest ehr faat, begriepen schallst
een Dag böörst nich mehr de Last.

T.u.M.V.I.

Dat dörvst du mi nich andoon

Der Kriminalist - dor bün ik so'n beten Fan vun: ik seh em egentlig ganz geern; dorbi mußt du natürlig nich in de Tiss kamen, wat du em meenst, den vörnähmen Minschen oder den Keerl, den he vörstellen deit. He gefallt mi sodennig aver beter as de Preester, de he annerletz späält hett, dor weer de Kieler Kummissar beter ween, denn se aver man blots so'n beten blangenbi mitspälen leeten,. Man ehrer ik mi hier nu ganz in mien ool-niege Kiekkasten-Süük ganz verleeren do, will ik doch blots dit lütte Leed vun ehrgüstern morgen verdütschen, denn dor heff ik dat opnahmen, wat se in den Film vun Friedag wiest hebben, wo de Fru an de Siet vun een versüükte Minsch, de sik frie maken wull, dat gor nich tolaten kunn, denn, wat sä mol een B-Promi-Oolsch:"Was wird dann aus mir". Hören veelfach twee to, un dor kann ik dusend Leeder vun singen, wo taag un hart dat is, vun een Minsch oder man uk blots dat beten, wat een sik inbillen deit, lostokamen.Geiht sach Milljonen vun Lüüd nich veel anners, mutt ja uk man nich ümmer glieks um krankhaftig veel Bramien oder' t Fütern gahn, um dat dor böse Word uk mol hentorschrieven, dat geiht uk mol um nix anners an een Leev un dat Lück, wat dor mol to höört. Wull ja egentlig den Film nich sehen, de schöne Iris B. wurr mi meist to veel, man hett liekers lohnt, denn geeng doch ünner de Huut, wenn du sühst, dat Hen un Her vun Wöer, de man doch nich helpen to verklaren, wat dat in't Leven gude Johren gifft un denn een Dag dat Lück verloren is un de Kummer blifft un sik in keen Wien un keen Lüttdeernkamer versupen oder vergetten lett.

Dat dörvst du mi nich andoon
dat kannst du so nich meenen
du kannst doch nich so weggahn
un laten mi alleen.

Dat dörvst du mi nich andoon
wi hebben doch so veel schafft
kannst nich eenfach weggahn
so doon, as weerst vun af.

Wo kannst du dat denn glöven
du keemst alleen torecht
dat geev een anner Leven
du geengst dien egen Weg.
Wo kannsrt du denn glöven
du weerst een Dag we'r frie
dat gifft doch keen Leven ohne mi.

Dat kannst du mi nich andoon
du höllst di sülvst för Narr
du kannst nich eenfach ruutgahn
wat schall denn vun mi warrn.
Dat kannst du mi nich andoon
doon as wenn nix weer.
Dat Hiere noch gau dörstahn
denn strieten wi nich mehr.

Du kannst doch nich so doon
tellt wat güstern weer nich mehr
een Verwohren wurr nich lohnen
du wull dat allens nich mehr.

Du kannst doch nich so doon
as geeng dat ohne mi
wo schull sik een Leven lohnen ohne di.

T.u.M.V.I.