Wat's so'n Dag

Dienst-tag, ja, de Dingsdag is Deenst-Dag, de warrt lang un leeg, dor kummst na dat Diskereeren op de Kunferenzen erst laat na Huus un hest denn noch'n Stutz Arbeit vör Di. Dorum liggt dat Beste, wat disse Dag mi geven kunn, al achter mi; heff mien Lütte na School bröcht un se hett mi vertellt vun Mathe un Football un dat Theaterstück, wat se jüst inöven. Denn is se runter vun mien Rad un liekut hen na de School draavt, geiht  se dor geern hen, is dat een lütte Freud. Un vörher, mank de Laken, heff'k noch gau disse Wöer in mien lütt Book rin schreven, de Melodie is op MD (Minidisc) verwohrt un dorum kummt dat glieks op mien  Leeder-Blog.

Wat's so'n Dag
Wat's so'n Dag?
Kannst de Morgen noch nich seggen.
Hier un dor's
passeert hüüt Nacht
denn de Minschen weern ünnerwegens.

Wat's so'n Dag
Wat's so'n Dag
för een, de na de Doker schall?
Hier un dor's
wat in de Gang
kureeren kann he lang nich all.

Wat's so'n Dag
Wat's so'n Dag?
De Lütte mutt we'r na de School.
Hier un dor's
wat in ehr Book
wo willl de Lehrer wull op dal.

Wat's so'n Dag
Wat's so'n Dag?
De Chef hett mi di sach wat vör.
Hier un dor's
wat em nich paßt.
Bangween vör em maakt di ganz möör.

Wat's so'n Dag
Wat's so'n Dag?
Kraam, de liggt herum un töövt.
Hier un dor's
vun allens toveel
Wegsmieten hest  Du nich noog öövt.

Hier's 'n Dag
Hier's 'n Dag
to schaad em vörher to verleeren.
Hier un dor's
we'r wat, dat's nieg
hest soveel noch to lehren.

Hier's'n Dag
Hier's'n Dag
an't Enne erst hest Du em hatt.
Hier un dor's
een Op un Dal
hörst Vadder seggen, bi wat is wat.

Hier's 'n Dag
Hier's 'n Dag
un ik weet, bün nich alleen.
Hier un dor's
een Büld, dor lacht
de Minsch, mit de'k tohopen bün.

Dor kummt'n Dag
Dor kummt'n Dag
de letzte vun een lange Reeg.
Hier un dor's
een eeken Sarg
Leit böört Di den letzten Weg.

T.u.M.V.I.

Gisela

Tatort - 40 Johr - verdorig, so lang hör ik al da Doldinger-Intro "dadaa..." un kann't nich missen; blots de ool Kummissar, Erik Ode, de is mi noch lever ween, swatt-witt, düchtig smöken, un Rehbein haalt de Cugnac ruut. Nu weer't güstern so, dat dor'n niegen Ermittler ansett weer, un dor mußt ik nu ganz besunners henkieken un registreeren, wat he een Oldtimer fohrte, an't Klaveer seet, 'n olen Hoot opharr un mit de Damens mehr so plato-mäßig to gang weer. Martina Gedeck - dor harr ik mi denn doch'n beten mehr in't Tüüg leggt. Aver de Keerl - Du kannst seggen, so'n Minsch as Du un ik, um un bi Johrgang 54 - Heimat, Deine Sterne.. Ik mutt denn so'n beten smustern, denn ik heff em eenmol drapen, as he as'n jungen Musikus dör de Lande truck un jüst as ik so'n Faible harr för de Gragragrammophon-Musik. Un as wi eenmol bi de Kieler Wuch späält hebben, he mit'n gewaltig Wuppdi un een feine Kapell un ik we'r alleen an't Klaveer, dor heff ik dat hiere Leed späält, wat ik Peter Igelhoff nadicht harr un de ik ewig danken mutt för de Leeder as "Ich bring Dich um die Ecke...zum Autobus.." Mudder funn em so'n beten deernshaftig, dor weer se nich so för.Mi hett sien Kunst ümmer gefullen un för em un all de Giselas in de Welt - denkt sik dat so'n beten Charleston-mäßig:


Segg mi doch, worum wullt Du nu weggahn.
Segg mi doch, wat is passeert.
Dat dörvst Du mi nich andoon
nä, dat mi so wat mallöört.

Segg mi doch, worum wullt Du nu weggahn.
Segg mi doch, dat dörvt nich ween.
Dat dörvst Du mi nich andoon
Nä Du lettst mi nich alleen.

Gisela - ik mag Di doch so geem.
Gisela, du büst un bliffst un büst mien söte Deern.
Segg mi doch, worum wullt Du nu wegggahn.
Segg mi doch, wat is passeert.
Dat dörvst Du mi nich andoon
Nä, dat mi so wat mallöört.

All de söten Deerns
mag ik doch so geern
nähm se in mien Arm
un wies se mien Cha-arm.
Doch mit Gisela, dor.kaam ik nich langs.
Nä, bi Gisela heff ik rein gor keen Chanx.

Segg mi doch, worum wullt Du nu weggahn.
Segg mi doch, wat is passeert.
Dat dörvst Du mi nich andoon
nä, dat mi so wat mallöört.

Segg mi doch, worum wullt Du nu weggahn.
Segg mi doch, dat dörvt nich ween.
Dat dörvst Du mi nich andoon,
Nä. Du lettst mi nich alleen.

Gisela - ik mag Di doch so geem.
Gisela, du büst un bliffst un büst mien beste Deern.
Segg mi doch, worum wullt Du nu weggahn.
Segg mi doch, wat is blots ween.
Dat dörvst Du mi nich andoon.
Nä, Du lettst mi nich alleen.
Dat dörvst Du mi nich andoon,
nä, Du lettst mi nich alleen...
Gisela ....


T.u.M. V.I.

Winter's dor

Advent - de erste is dor; de Basar, för de ik instahn mutt, is vörbi un in een bummelige Stünn schall'k we'r in't Herrenhuus von Stockelsdörp dat Leed vun Boy Lornsen sien Goos singen. Vun een herrlig Wuchenend in Hamborg brummt mi de Kopp, as harr ik de Grogs, de se in't Schulauer Fährhuus utschenkt hebben, all alleenig sapen. Aver wat helpt, för de Gitarr bruuk ik mien Hände, nich den Kopp un dat Singen geiht hoffentlig uk noch mol we'r good, denn. Boy Lornsen sien "Goos" is een gGedicht, wat dat in sik hett. Egentlig wull ik hüüt namiddag mien Rägendruppen-Leed singen, aver bi so een herrlig Vörwinter-Sündags-Witterung as wi dat hüüt mol hebben, weer dat ja wull'n beten aapig. För luter Verlegenheit heff ik gau in de Zug vun Hamborg na Lübeck dat hiere Leed maakt un ik glööv, ik krieg dat trecht un sing de Lüüd dat hüüt namiddag vör.

Över de Feller leggt de Frost sien witten Aten.
Dat Land is still un weet, nu is't we'r Wintertiet.
De Frost, de meent, de Rüffel bruukst nich mehr anfaten.
De Wintereer's taag un koolt, de Fingers stief.

Advent is dor, de Kinner tellen nu we'r de Dage.
Du schriffst Dien Frünne, denkst, wovelen sind dor noch.
Wo ehr dat geiht, wennehr se kummt, schullst Du ehr fragen.
Geschinke kopen ritt in't Knipp een deepe Loch.

Dat een un anner Leed, dat warrst du fröhlig singen.
De een un anner Stünn is Di ganz still dt Moot.
Uk wenn de Karkenglocker nu veel lieser klingen
bääd wi all, uns geeng dat wieter goot.

Winter's dor.
Winter's dor.
Un to Enne geiht dat Johr.

T.u.M. V.I.

Smiet Dien Hart nich weg

Frau weg, Haus weg - Scheiße. Mehr Wöer bruukte mien Footballkamraad Bernd nich, um dat ganze Drama uttovertellen. Dor heff ik mehr Wöer un mehr as fiev Leeder op't Papier bröcht, wo't um nix anners geiht as dat, wat velen annern jüst so mallöört is as mi. As ik disse Leed in "Rollenprosa" maakt heff, weer disse Beläven noch wiet weg. Dor geengt um een Fru vun't Land, de dissen swooren Gang vör de Oogen vun de ganze Welt, dat heet, ehr Dörp, gahn mußt. "Wat kieken Jem mi all an", reep een Fruu vertwiefelt, as ik dat Leed dat erste un., ik glööv, uk dat letzte Mol vör Lüüd sungen heff. Dat weer in Dörpeln, wo se mi af un to mol inlaadt hebben un wo ik dat waagt heff, een op "ernst" to maken.


15 Johr - is dat nix.
Twee Kinner un  een Huus.
Op eenmol geeng dat all ganz fix
un Du neihst ut.
Schullst man weg, veer Weken lang
wullst Di melden jede Dag.
Man een, twee Mol reepst Du an
un ik heff luert in de Nacht.

Smiet Dien Hart nich weg.
Wohr Di, wat Du hest.
Smiet Dien Hart nich weg.
Wohr Die, wat Du hest,

Mudder, segg, wat hebben wi Vati daan?
Worum kummt he nich mehr?
He is na een anner gahn.
Sien Stohl blifft leer.
Uk dat Bett neben mi is frie.
Un ik glööv, dat blifft noch lang dorbi.

Smiet Dien Hart nich weg.
Wohr Di, wat Du hest.
Smiet Dien Hart nich weg!
Wohr Di, wat Du hest,

De weg gahn deit, is wieter as de, de blifft.
Un ik heff meent, dat dat sowat blots bi annern gifft.

Smiet Dien Hart nich weg.
Wohr Di, wat Du hest.
Smiet Dien Hart nich weg.
Överlegg - smiet Dien Hart nich weg.
Smiet Dien Hart nich weg....

T.u.M.V.I.

Kiek torüch

Geschafft - dat much ik geern öfter mol seggen, aver um mi rum, in mi binnen dor is so veel, dat ik dat Enn nich seh un uk nich finnen kann. Engermaten langskamen - mehr is nich möglich. Dat wat an'n Dag egentlig den meersten Spaaß maken deit, dat is dat Hiere, disse Blog, för umsunst wat schrieven un sik kiekers inbilden, dat kunn ja Minschen geven, de sik dorför interesseeren oder de dat Nett tofällig mien Siet finden lett. Een Maand heff ik nu dörhalen, binah jeden Dag wat schreven - güstern geeng't nich, de Tiet weer nich dor. Mindst dissen lüttjen Lex heff'k schreven, noch gau vör't Opstahn.

Kiek torüch op een poor Weken
wat passeert allens in de Tiet
vun wat ik vör harr, ganz veel streken
liekers schreev ik weckeen Siet.

Kiek torüch, kann'k mi an freuen
wat ik Di heel in mien Arm
wenn uk blots hier un dor noch Rosen bleuhen
se dorum ümmer schöner warrn.

Kiek torüch op swore Stünnen
stunn koolt to freren vör een Graff
kunn licht noch mehr Kummer finden
mark, mi fählt dorto de Kraft.

Kiek torüch, de velen Sorgen
warrn ümmer mehr un gahn nich weg.
De Dag fangt an - een koole Morgen
op de to wenig Slaap sien Schadden leggt.

Kiek torüch op een poor Dage
dor weern de Kinner we'r bi mi.
Dor bleef keen Tiet na, för de tagen
Stünnen, wo ik nix anners heff as mi.

Kiek torüch mit slech Geweten
as ik't wennt bün un ümmer do.
Vun't Schöne bleef man blots'n beten
freu mi, wenn'k wieter kamen do.

Kiek torüch, wat is dor bleven
so vele Wöer, man ohne Grund
un disse Reegen, de ik schreven
hett binah keen anner funden.

Kiek torüch un mi warrt lichter
kiek, weer so veel un ik bün riek
Frünne, Fru, de Kinder ehr Gesichter
mien Leven is't, wo ik op kiek.


T.u.M. V.I.

De Deerns vun't Xanadu

Charme - wenn'k dat Woord höör, mutt ik ümmer denken an een ganz feine Minsch, de op de Cheest läävte un so wat vun Cheest-Platt snackte, aver de ümmer we'r keem mit sien: de Nordstrander, dat sünd Lüüd mit Charme. Ik keek denn mit mien Nordstrander Truschulligkeit torüch un dach över de Geschichten nah, wat mi een in Lübeck un een anner in Eiderstedt vertellt harr un dor geeng't blots um dat scheußlig Fellvull, wat se sik bi de Nordstrander infungen harrn. De Eiderstedter harr wengst düchtig torüchbetahlen kunnt, aver de Minsch ut Lübeck, een Keerl as'n Eek, he weer bi't Insel-Koophuus in de Lehr gahn un dat gröttste Fellvull, wat he in sien ganze Leven kregen harr, harr denn wull dor to höört. De Nordstrander Charme gifft uk anners, sünnerlig wenn een Minüsterpräsident denn bit Festival de Lüüd mit "leve Musikers un Kummunisten" angeiht, un'n beten heff ik dorvun uk mitkregen, sünnerlig, wenn't' um de Wohrheit als solches geiht. Liekers heff'k jüst dacht, ik heff "mien Nordstrand" ümmer'n beten to hooch op't Podest stellt, so hooch kunnen aver de Nordstranders nich dor op stahn; dorum bün ik dor uk nie ganz gerecht, hierhen nich un dorhen nich. Man de Optritt vun de Nordstranders bi de Partnerschaftsanbahnungsvereen Xanadu e.V., de mutt ik hier fastholen vör een lüttje Ewigkeit.

Mien Fründ is Fuzzy
un vun em kann ik wat lehren.
He is veel ünnerwegs
denn he söcht sik noch'n Deern.
He weer al in Niemünster
he weer al mol in Kiel.
Maakt em gor nix ut
denn der Weg, der ist das Ziel.

Un denn seh ik em we'r fohren
vun de Höhnerdiek na Noorn.
Un denn geiht dat över de Damm
denn doch achtern is een Schild
un denn kriggt he dat we'r hild
na't Xanadu -hu
dor findst du licht een Fru-hu
denn de sünd gor nich schu-hu
de Deerns vun't Xanadu.

Mien Fründ heet Fuzzy
un na em, dor mag ik hören.
Wenn he so vertellt
dor kannst'n Barg vun lehren.
He seggt, mit 65
schall dat Leven sik noch lohnen.
Achteran is Damenwahl
in de Sozialstatschoon.

Un denn seh ik em we'r fohren
vun de Höhnerdiek na Noorn.
Un denn geiht dat över de Damm
denn doch achtern is een Schild
un denn kriggt he dat we'r hild
na't Xanadu -hu
dor findst du licht een Fru-hu
denn de sünd gor nich schu-hu
de Deerns vun't Xanadu.

Af un to is dat in't Leven gor to keef.
Bi de Arbeid, hier bi't Huus un in de Leev.
Hier un dor un överall de sülve Frett
bi de Koopmann, in de Kroog un uk in'n Bett.

Dorum fohr uk du-hu
hen na't Xanadu-hu.
Dor findt sik licht een Fru-hu
för so'n Keerl as du-hu.

T.u.M. V.I.

Glieden över de Eer

Easy listening - dat lichte Hören - Minsch, de Avend warr'k nich vergetten; seet mit so'n wellerlige Frett in so'n Swiensfleesch-sööt-suer-Lokaal un wunnert mi, wo ik so sinnig ruhiger wurr, allmählig uk de Fruu an mien Siet wat fründliger ankieken kunn un fraagt mi, wodennig dat denn kamen weer un markte, dat leeg an de Musik: keen China-Pling-Plang-Plong, nä, Peter Kreuder an't Klaveer, glitt sinnig dörch sien Leeder, Musik, Melodie un ganz veel Harmonie. Un vun de dor Dag an köfft ik mi een Platte na de anner mit disse Musik ut de 30er, 40er, 50er un 60er Johren. Un wenn'k disse Leed opnähmen wurr, wurr dat uk so ganz "easy" klingen, villicht an een E-Piano mit twee, dree Harmonien, as  wenn dat Meer so an een stillen Dag an de Strand henrullt.



Glieden över de Eer
glieden dör de Tieden
un sinneeren, wat mol weer
dorvun wat opschrieven
sunst blieven all de Sieden leer.
Kiek op Korten, lääs de Naams
so wiet weg un so wiet büst Du in Dien Leven kamen
hest dat hatt un hest uk doch so veel dorvun nich sehen
överall, dor kann keen Minsch nich ween.

Glieden dör mien Kopp
glieden dör de Billerwulken
holen gor nich op
allens op eenmol
un na vörn un we'r torüch
wat blifft wohr un wull seggt
di dat, wenn dien Erinnern lüggt
Naams in't Dustern, Naams in't Licht
vun een Stimm blifft di de Klang
man dat Gesicht
full ut de Tiet
de verfehrt sik, de't nu süht.

Glieden dör de Daak
vun good un slech
wurrn to laat waak
begriepen't erst, wenn een meldt
de anner lüggt al, wenn he vun de Saak vertellt.
Harrst weten kunnt
'n beten dorvun ahnen kunnt
woto hest Du Dien Geweten
wohr Di för de doren
de wöllt de ganze Minschheit retten
ach, du leve Gott, so veel kann
vun de Minschen sach keeneen
un so veel vun Bedüden
hett keeneen vun uns verdeent.

Glieden - över dat Meer
speegelt sik de Kulöör
vun Häven
gries, swatt oder blau
bi schöne Wäer
dat Hopen, du fundst we'r na dat Land
keemst to liggen an een Strand
wo fründlig Minschen wahnen
Deerns mit weeke Bost
heelen di willkamen
un nu
ruh di ut
denn vun nu an büst Du al we'r bi't Huus.

T.u.M. V.I.

De bösen Unkels

Rückfall - oh, dat Woord kann'k bookstabeeren, midlerwiel heff'k lehrt, wenn't denn we'r een geven hett, nich lang mit slechte Geweten rumquälen, nä, opstahn, wieter gahn, un denn de Tiet sammeln, bit't wedder so wiet is. Mien Rückfall weer de "Leserbrief" vun güstern, de ik an't Blatt schickt heff, wo ik mol wedder mien "Lieblinge" een mitgeven heff: De doren, de Karken afrieten, de doren, de Windröder buun un opstellen, de doren, de mit "Fieravend-Stalinisten" Politik maken un de doren, de so'n schöne Stadt as Lübeck utschännen. Harr't schreven un denn uk noch op "senden" klickt, wat ik nu al 'n poor Johr nich mehr maakt harr. Nu is't passeert un ik heff mi hüüt morgen disse Leed hier achteran schreven. Dat Leed vun de "bösen Unkels", denn dat sünd se: de ewigen Gift-un-Gall-Gedanken, de mi um de Slaap bringen un dat Leven verdüstern, de, wenn'k ehrlig bün, mien Leven regeern. Villicht helpt so'n lütte Lex, sik sülvst we'r to kureeren. 

De bösen Unkels weern al vör mi waken.
Se hebben vun't Denken we'r dat Leit.
Warrn ehr Spijöök we'r mit mi maken
worum sik all mien Denken dreiht.

De bösen Unkels, de hebben uk Namens
de sustern se mi we'r in't Ohr.
So warr ik nie to Ruh mehr kamen
Stünn um Stünn, Dag um Dag, Johr um Johr.

De bösen Unkels, de kennen de Wöer
mit de kriegen se mi ganz licht in de Gang
se grienen un bäden se mi vör
un dat Giften un sik Quälen fangt we'r an.

Kunn'k doch een Freden finden
Harr'k as de annern still mien Ruh
weer nich de Krieg mehr in mi binnen
Harr'k Tiet un Oogen för mien Fru.

De bösen Unkels hören wull to't Leven
stahn för dat Leege un de Unverstand.
As wurr't nich anners wat för uns geven
se schännen ut de Welt un uk dat Land.

De bösen Unkels kannst slech faten.
Se seggen meist, so un so mutt dat nu ween.
Dat Gegenan, dat kannst fein laten
de annern Lüüd sünd to bequem.

De bösen Unkels, ik warr ehr pedden
ik bliev dorbi, ik bün in't Recht.
Se sünd mi över, ik bün ganz nedden
so lang ik lääv, stah ik se in de Weg.

Jem bösen Unkels, dat kann'k verspräken
jem kamen uk een Dag vör't Brett.
De Minschheilt warrt wies um't Verbräken
wat sik nich mehr verbargen lett.

Jem bösen Unkels, Jem warrn nich starven
Dat Geld, de  Macht - dat is to schön.
Wenn Jem mi uk disse Dag verdarven
De Welt un ik, wi warrn uns doch mol eenig ween.


T.u.M. V.I.

Libero

Eismütter - so een heff ik noch nich kennenleernt, villicht weer Richies Mudder so een, de mit ehren Jung, de jüst so lütt un pussig weer as sien Mudder groot un stark, vun de een na den annern Football-Vereen leep un sik wunnert, wat nüms dat Supertalent vun ehren Jung estimeeren dä. Ik bün aver sülvst so een "Alter Herr", de na sien aktive Johren mit de Kinner mitfewert un brüllt un deit. Man kunn seggen, Football is un blifft de beste Ünnerholung, de een sik denken kann, sünnerlig wenn Du Kinner hest, de so flietig na de Ball pedden as mien Jung un nu uk mien Deern. Wat kann so'n Namiddag spannend ween, uk wenn't mol 13:1 för de annern utgahn deit oder 4 to 2 as hüüt.  Weern dor man nich blots de annern Mannslüüd twüschen, de nu sülven gor nix mehr op de Reeg kriegen un nu na ehr Kinner bölken, wenn se den Ball nich drepen. Oder de dor Keerl, de sik in sien Trainingsjack dickdeit un mi sien heesche Komment in't Ohr bölken deit oder de Coach vun mien Jung, de mi noch mol wiesen mutt, wo fein he mien Jung  cunjoneeren kann. De Coach späält bi Phönix un de anner Experte harr dat VfB-Teeken an de Bost, dorum kann ik se uk gor nich mögen, denn ik bün vun TUS 93, dat is de eenzige Vereen, för de Du hier in Lübeck ween kannst. Ik weer aver uk mol bi TSV Nordstrand, bit ik utmustert wurr, denn - dat heff ik noch veel hört: - "Der Ball ist nicht sein Freund". Liekers, de Johren much ik nich missen un dorum för all de Liberos op disse Welt een lüttje Leed:

Dieter is een Muurmann
he muert ümmer an de Wand entlang.
Blots an't Wuchenend hett he frie
man leider uk keen Tiet för sien Marie.
Dieter treckt sien Stäveln an
weil he hüüt mol we'r mitspälen kann.
He hett de Fiev op sien Trikot:
He is unse Libero.

Libero - hüüt wöllt wi Football spälen.
Libero - un ik, ik will nich fählen.
Libero - ja, wi späält hier op't Land
mol mit de Foot, doch uk mol mit de Hand.
Libero - paß op, dat segg ik Di!
Libero - an mi kummst Du nich vörbi.
Erst gifft dat gääl, denn gifft dat uk we'r root
denn hebben wi gor keen Libero.


Udi, he is bi de Bank
tellt de Gruschens stünnenlang
man an't Wuchenend hett he wat vör
man leider uk keen Tiet för sien Mudder.
He seggt, Mutti pack de Steveln in
weil wi hüüt mol we'r gewinnen.
Mutti seggt: Jem warrn verleeren
weil jem nich genoog traineeren.

Libero - hüüt wöllt wi Football spälen.
Libero - un ik, ik will nich fählen.
Libero - ja, wi späält hier op't Land
mol mit de Foot, doch uk mol mit de Hand.
Libero - paß op, dat segg ik Di.
Libero - an mi kummst Du nich vörbi.
Erst gifft dat gääl, denn gifft uk we'r root
denn hebben wi gor keen Libero.

Günter regelt de Popieren
mutt de Späälbericht vullklieren.
90 Minuten geiht dat hen un her
un ik bün ümmer dor, wo de Ball jüst weer.
Hebben wi denn mol we'r gewunnen
gifft dat een, twee, dree, veer Runden
Kameradschaft , de besteiht
an't besten mit Geselligkeit.

Libero - hüüt wöllt wi Football spälen.
Libero - un ik, ik will nich fählen.
Libero - ja, wi späält hier op't Land
mol mit de Foot, doch uk mol mit de Hand.
Libero - paß op, dat segg ik Di
Libero - an mi kummst Du nich vörbi.
Erst gifft dat gääl, denn gifft uk we'r root
denn hebben wi gor keen Libero.

Un een Deel, dat blifft bestahn
de TSV, de warrt nich ünnergahn.


T.u.M.V.I.

De mit mi weern

Harmonie - gifft nich ümmer un överall umsunst - wenn'k so seh, wo'n lütt Fru hüüt avend nu so ganz un gor nich bi de hest-nich-een-Milljon-över-för-mi-Günter Jott ankamen is, denn glööv ik binah sülvst nich mehr an de Wöer, de ik vörhen opschreven heff, as mien lütt Dochter ehren feinen Middagslaap heel. Dat heff ik al ümmer so'n beten hen un her wöltert: dat, wo de Ool Stimm Bob seggt: I only got affection for those who sailed with me - wenn dat denn so geeng, uk wenn Du mit'n Deern utn'anner büst, dat jem sik seggen, de <affection> de wohrt wi uns, denn wi kunnen uns mol fein lieden. Heff denn op de Jung sien Gitarr so'n beten hen un her öövt un al'n lütt Vörstellung, wo dat Hiere hier klingen kunn, dorum kummt dat hier uk glieks to Stääd.

De mit mi tohopen weern
in de Neegde nu un in de Feern
mit mi achtern weern un uk mol vöörn
much'k seggen, ik fohrt mit Jem geern.

De mit mi  weern bi ruge See
över't düster Lock in Luuv un Lee
de mi neeg weern, as't weh doon dä
segg ik Dank, dat se mit mi geeng'n.

De mit mi weern in düster Stünnen
wo ik meent, dat ik alleenig bün.
De dor weern, hulpen finden
in mien Leven  Richt un Sinn.

De gegen mi weern, ik wünsch ehr wat.
Veel weer sach inbildt, weet nich wat.
Dä allens nich nödig, för de Katt
de laat ik achter mi, un ut is dat.

De velen Lüüd, de ik nich kennt
wünsch ik, se fohren na't Gude hen.
Ik kaam nich mit, kaam nich mehr hen.
Wünsch ehr, laat sik nich de Welt utschännen.

De na mi kamen, wünsch ik veel Glück
bün nich wiet kamen, blots'n Stück
kreeg nich veel, man heff wat plückt
tofreden mit dat, wat mi lückt.

Dank an de doren, de mi ruut bören
mit de, de mi haalt, nich vertörnen
wies mi de Weg, ik gah em geern
hen na de doren, de mit mi weern.

T.u.M. V.I.

August-Moritz sien Salon

Dinner for one - na dat weer ja wat för mien Ool. Dat geev ja Lachen, wo eener so sinnig duun wurr, över den Tigerkopp full un sik liekers nich ünnerkriegen leet. Lachen - dat weer de Ool sien tweete Kunst, sien erste weer de Spott - dor hebben mi de Tanten, de je noch nableven sünd, vör een poor Dage herrlig vun vertellt; Stücken un Töge - scheußlig. Dat anner grote Fernseh-Vergnögen, dat weer denn ja dat "Streichquartett", wo de Lach-Schließ-Lüüd to'n Plattenspäler dat Betriebsfest mit Musik ünnerholen schullen. As Dinner for one, dach ik, kunn ik uk mien villicht beste un  midlerwiel verloren Nordstrander Klassiker "August-Moritz" vörstellen. Hier sitt ganz vörn an de Döör Hans Lord, genannt "Stresemann", wegen sien Stresemann-Büx, neben em töövt Kuddl Nielig, egentlig Hans Brandkass, he is wengst uk to't Hoorsnieden dor; Otto Tüter, egentlig Otto Kühlmann brööst August-Moritz un de annern vör, wat he mol teihn Eier roh utsuben wull denn aver nich all dalkreeg. Adolf Krusbanik heet egentlig Paul, he harr een Bude op Süden un hett sik villicht ganz woanners de Hoor snieden laten, aver för de Koole-Heimat-Nordstranders schull ja uk wat affallen, dorum heff ik em in dat Leed mit opnahmen. De Krönung weer, wenn August-Moritz sien Fru "Kaffee" reep, un he Di een lütte halve Stünn sitten leet op sien Sessel , vör den Speegel, mit een halfafraseerten Fasson-Schnitt. "Dat hebben de Nordstrander em nich vergetten", sä Ewald Bäcker mol to mi, un August-Moritz hett sien lütten Salong op den Höhnerdiek denn een Dag dicht maakt un is na de Geest gahn.

Oh, wat heff ik mi meist freut
wenn Mudder sä, Jung, es ist so weit.
Du gehst heute zum Frisör.
Komm mir nicht mit langen Haaren her.
Un denn mußt ik gahn
na August-Moritz sien Salon.

De weer vun bi t'Huus nich wiet
stunn dor achtern op de Höhnerdiek.
Weern man blots twee lüttje Zimmer
un Kundschaft geev dat ümmer
un dor weer meist veel to doon
in August-Moritz sien Salon.

Refr.:
Un as Jung weer ik dor
August snää mien Hoor.
Dorbi vertellt he wat:
Snippsnapp, snippsnapp
snippsnapp - dat Hoor is af.

Hans Stresemann weer ümmer dor
to scharsen blots, denn he harr keen Hoor.
Lord Extra nennt se em
much ümmer wat to smöken hebben
un denn steckt he sik een an
in August-Moritz sien Salon.

Keem Kuddl Nielig rin
sett sik bi Lord Extra hen
weer een scheußlig kloge Mann
wat he so allens vertellen kann.
Wat dat so gifft, kann een blots ahnen
in August-Moritz sien Salon.

Refrain

Otto Tüter vun de Cheest
He is in Roßland weest.
Man nu hebben wi dat we'r goot.
Keen Minsch geiht mehr to Foot.
Ja, so wurr memoreert un daan
in August-Moritz sien Salon.

Adolf Krusbanik vun Heimat kaltes
mecht werden so wi war, Gott walt es.
Un he schimpt op de Studenten
un wer betahlt nu unse Renten
ja, so wurr räsoneert un daan
in August-Moritz sien Salon.

Refrain

Klock dree weer't we'r so wiet
denn weer Kaffetiet
un weer de Stuuv bit baben vull
August sien Fru wußt , wat se wull
un töven mußt Du ümmer schon
in August-Moritz sien Salon.

Refrain

Bi August bün ik lang nie mehr.
Gah nu to so'n düre Coiffeur.
Un de kann meist uk fein snieden
un mien Fru mag mi beter lieden
as mit de Teeputt-Fasson
vun August-Moritz sien Salon.

Un as Jung weer ik dor
August snää mien Hoor
dorbi vertellt he wat
Snippsnapp, snippsnapp
snippsnapp.
Snippsnapp, snippsnapp
snippsnapp.
Snippsnapp, snippsnapp
snippsnapp:
Dat Hoor is af.

T.u.M. V:I:

Weerst man blots na buten gahn

Im-Weg-Steher, na dat bün ik nu uk al bummelig teihn Johr. Nix kunn mi gefallen an dat Gedoo un dat Gewääs um mi rum. Sünnerlig wat de kollektive KMK-Unverstand ruutbottert hett vun Standards, G8, Kumpetenzen un wat weet ik nich allens, vun de Schlechtschrieven will ik gor nich anfangen, all dat hett mi regelrecht in een Gift-un-Gall-Leven föhrt, wat ik egentlig nu blots beduurn kann. Dor weren mien Kollegens smiediger, de maken dat allens fein mit un hebben ehr Läven regelrecht umkrempelt un seggten uk noch "ja" dorto. Veränderung muss sein. För mi bleev denn een Tietlang nix anners as de Kummerkamer. Dor bün ik'n poor Johren binnen ween, man toletzt is se mi doch keef wurrn un ik heff mi we'r ruut na buten truut. Ännern kann ik nix, dat In-de-Weg-Stahn un Recht beholen - so veel Spaß maakt dat aver nu uk nich. Dat eenzige, wat dorbi ruutkeem is, dat is dat een un annere Leed, wo't um nix anners geiht as dat Kummerkamer-Leven. Mol rin na de Kummerkamer un denn we'r ruut. Hier, in disse Leed, geiht um dat Ruutgahn.

Glööv doch nich, wat se in’t Radio seggen

Hüüt geev dat Hagel, Wind un Rägen.

Steihst an’t Finster, wunnerst di

een Sünnschiendag geeng man jüst vörbi.

Weerst man blots na buten gahn

nich hier binnen bleven, wo de Buddeln stahn

wo de Stoff sik över de Böker leggt

wo de olen Biller hangen un keeneen wat to di seggt.

Weerst man blots na buten gahn

eenfach so, harrst dat daan

weerst man blots, worum denn nich

buten is noch’n beten Licht.

Bliev nich hangen in dien Kummerhock

versöök ruutolangen ut Dien Lock

Slötel in de Dör, dreih em üm

woför büst Du bang, worum wullt Du em nich finden?

Kiek nich ümmer blots dal an Dien Nääs

weetst toletz nich mehr, wo de Häven is

wat, meenst Du, schull liggen op de Grund

büst so lang al an’t Söken, hest gor nix dorbi funnen.

Weerst man blots na buten gahn

eenfach so, harrst dat daan

weerst man blots, worum denn nich

buten is noch’n beten Licht.

Weerst man blots na buten gahn...

T.u.M. V.I.

Mudder vertellt vun Königsberg

Nanu, so traurig, mein Kind - dor harr ik mi wat anners uträkent, as ik Mudder "ehr" Königsberg-Leed vörsingen dä. Ik harr't op düütsch un op platt opschreven un ik heff't uk mol op düütsch inspäält in Hamborg in'n Studio, wo an den Dag leider blots Huschnusch bi ruut keem -  mit mien düütschen Leeder kunn de Welt noch veel wenger anfangen as mit de plattdüütschen - "verquaast" mußt ik mi seggen laten. Ennerlei - dit Leed hier is eenfach, blots wat so'n beten opstötten deit, is villicht dat "Königsberg". Aver wo schall ik dat nu seggen; "Köngsbarg"? Ik laat't bi "Königsberg", denn wenn Mudder vun de Tieden vör de Flucht vertellt, dor snackt se hooch; wenn se toletz aver vun de Nordstrander Johren swögen un sik högen dä, dor weer dat blots noch dat dor gediegen düütsche Platt. "Dat weer een Pracherie op Nordstrand, Volle, Du maakst Di keen Begriff".  Man leider kann'k mi vun dat ole Königsberg keen Begriff mehr maken, dat is ünnergahn. Aver dat Lengen na een Heimat, dat heff ik denn ja jeden Dag mitkregen. Un ik heff al fröh ahnen kunnt, wat Nordstrand villicht uk mol mien "Königsberg" warrt, de Heimat, wo ik een Lengen na heff. Dörvst Du'n poor vun de Grootkopp-Plattdüütschen nich seggen, de trecken Di, wenn Du "Heimat" seggst, denn glieks de Hitler-Büx an. Se seggen vörnähm "Selbst-Ethnisierung", aver se meenen doch, dat wi Plattdüütschen mit dat Platt-Gedoo doch blots dat oole Leed wietersingen doon.


Mudder vertellt vun Königsberg
Leven weer schön in Königsberg.
Hmhm - allens twei.
Harr'n Huus bit to de Dag
keemen de Bomben över Nach
Hmhm - allens twei.

Königsberg - Biller, de Du sühst.
Königsberg is, wo Du ümmer büst.
Königsberg - so lang, lang, lang her.
Königsberg findst Du hüüt nich mehr.

Mudder keem denn hier op't Land
fung vun vörn we'r an.
Hmhm - allens twei.
Harr'n Huus,'n Mann, Kind
de nu all woanners sünd.
Hmhm - allens twei.

Königsberg - Biller, de Du sühst.
Königsberg is, wo Du ümmer büst.
Königsberg - so lang, lang, lang her.
Königsberg findst Du hüüt nich mehr.

Bridge: Königsberg is nu so wiet
Königsberg - een anner Tiet.
Königsberg weer eenmol schön
kriggst Du doch nich mehr to sehen.

Dor kummt een Dag un ik vertell
vun een Insel, de mi fählt.
Hmhm - allens twei.

Königsberg - Biller, de Du sühst.
Königsberg is, wo Du ümmer büst.
Königsberg - so lang, lang, lang her.
Königsberg findst Du hüüt nich mehr.

T.u.M. V.I.

To laat

Irgendwann - jichenswann oder wat warrt dor för seggt; gifft so'ne Oort plattdüütsche "Verlegenheitswöer", dat heet, in mien Ohren, de wöllt sik nich "fügen", de blieven buten un warrn nich in mien lütte Wöerlist opnahmen- so'n Woord is uk "ofschoonst" för mi; dor mit ik eenfach'n beten herumdichten, bit dat so platt is, dat ik dat singen mag. Dat hett regelrecht duert, bit ik vun "irgendwann" na "eenmol kummt de Dag" kamen bün. Disse Leed is egentlig mien Liebling vun mien swarte CD, de schull egentlig heeten: "To luut, to laat un nix to lachen". "Deit mi leed", sä dor J.Petersen, mit de ik de Songs opnahmen heff:, "dor mutt ik lachen." Man mi keem dat liekers dor op an, vun de dor plattdüütsche Drall hen na't Juxen weg to kamen. Schaff ik leider erst nu, wo dat egentlig richtig to laat is. De Fähler is wohrschienlig, wat wi platten Entertainers dat Publikum'n beten to wenig totruun.

Ik harr mi vörnahmen
ik wull Di schrieven
een ganze lange Breef.
Aver denn leet ik dat blieven
as so veel, wat ik mi vörnahmen heff.
Een Dag heff ik höört
dat Du weg gahn büst
Un ik mutt insehen, dat's een Mallöör
denn ik heff keen Adress.

Eenmol kummt de Dag
denn is dat all to laat.
Eenmol kummt de Dag
un denn kriggst Du nix mehr faat.
Eenmol kummt de Dag
denn is dat ut un vörbi.
Eenmol kummt de Dag:
De Dag för Di un mi.

Ik harr mi vörnahmen
ik wull Di anropen eenmol an de Dag.
Di ümmer we'r Blöme kopen.
mit Di slapen in de Nach.
Een Dag heff ik markt
wo dat ringer wurr.
Un ik mutt inseghen un dat is so hart:
Ik heff Di verloren.

Eenmol kummt de Dag
denn is dat all to laat.
Eenmol kummt de Dag
un denn kriggst Du nix mehr faat.
Eenmol kummt de Dag
denn is dat ut un vörbi.
Eenmol kummt de Dag:
De Dag för Di un mi.

Ik harr mi vörnahmen
ik wull mit Di snacken
man ik harr so'n Angst.
Ik heff al insehen, ik mutt wat maken
villicht hebben wi noch een Chanx.
Dat wi langskamen doon
heff ik glöövt.
Man een Avend büst Du nich mehr kamen
un ik heff töövt....

Eenmol kummt de Dag
denn is dat all to laat.
Eenmol kummt de Dag
un denn kriggst Du nix mehr faat.
Eenmol kummt de Dag
denn is dat ut un vörbi.
Eenmol kummt de Dag
De Dag för Di un mi.


T.u.M. V.I.

Nu kummst Du still to liggen

Grabpflege - dat weer denn doch mol we'r anseggt, güstern op Odenbüll, wo mien Öllern liggen, Siet an Siet, uk wenn se de letzten Johren keen Siet-an-Siet-Leven mehr harrn. Dat Graff vun mien Opa un Oma is weg, as so velen annern uk; nu kamen de Urnengrävers; dat de Kinner keen Arbeit dor mit hebben schöllt, dor geiht dat denn ja uk um. Mien Vadder wull ja uk egentlig op Seebestattung ruut; dor heff ik em aver noch in'n letzten Ogenblick vun afbringen kunnt. Guud, sä he, denn övernimmst Du dat Graff in dörtig Johren. Un vun de doren dörtig Johren sünd nu al twintig weg.
So vele Johren is dat nich her, wat ik dat hiere Leed op'n Karkhoff bi Schönkarken in de Probstee sungen heff. Harr sik de Dochter wünscht, de ehr Mudder een poor Reegen achteran spraken hett. Ehr Broer, een Schipper, stunn dor stiev un stuur dorneben, keen Woord, keen Teeken, he leet sien Swester dat Leit. Denn sung ik mien twee Dodensünndagsleeder un dat hiere weer domols ganz frisch un fangt an mit dat Woord vun de "pickig Eer". Un wenn eener "pickig Eer" faatkriegen will, mutt he gahn na'n Karkhoff Odenbüll op Nordstrand, een Klei, swoor un taag un natt.

Nu kummst Du still to liggen
findst Dien Ruh in pickig Eer.
Un de Leeder, de wi singen
wull kann seggen, wat Du ehr hörst.

Uk wenn Du liggst in koole Eer
bün ik nich bang, wat Du freerst.
Warrn Di in uns Harten warmen
wo wi Di verwohren warrn.

Wull is gahn, wull is verlaten?
Wull hett sien Freden? Wull mutt weenen?
Tiet glitt weg, kannst ehr nich faten.
Güstern wohren, Morgen lehnen.

Uk wenn Du liggst in koole Eer
bün ik nich bang, wat Du freerst.
Warrn Di in uns Harten warmen
wo wi Di verwohren warrn.

Büst ünnerwegen, wo magst Du fohren?
Wull is de Käpt'n vun Dien Schipp?
Osten, Westen, Süden, Noorn
wo Du över't deepe Water glittst.

Uk wenn Du liggst in koole Eer
bün ik nich bang, wat Du freerst.
Warrn Di in uns Harten warmen
wo wi Di verwohren warrn.

De Dag, de kummt,  dat könen wi ahnen
man de Stünn, de weet wi nich.
Denn warrn wi uk all nah Di kamen
wo Du töövst in't helle Licht.

Uk wenn Du liggst in koole Eer
bün ik nich bang, wat Du freerst.
Warrn Di in uns Harten warmen
wo wi Di verwohren warrn.

T.u.M. V.I.

alleen

In aller Freundschaft - wenn een Di so kummt, mußt Di vörsehen. Denn warrt jüst so leeg, as wenn he seggen wurr: nimm's nicht persönlich. Na, so keem dat uk. Mi wurr vun een Fründ, de denn doch keen mehr weer, bedüüd, bi den Optritt vun den Dag vörher, dor harr so'n ool Keerl stahn mit'n Gitarr, vör Lüüd, mit de he nix to kriegen harr, un harr sien Stücken so liesen för sik hen sungen. Recht harr he; ik bün een oolen Keerl, mit de Lüüd, vör de ik hier un dor singen do, sünnerlig wenn se um so veel jünger sünd, heff ik nich veel mehr to doon. Na und? Dat weet ik al lang un dat is trurig noog. Ik find uk , wat dat Öllerwarrn för'n Leedermaker  un Muskant de Saak keen beten lichter maakt. Un wenn ik denn noch hier un dor spääl, wo velen mögen un könen noch mien Platt verstahn? Dor bruuk ik keen "Fründ", de mi dat Elend noch beschienigen deit. Man een Saak laat ik mi nich afdüweln un dat sünd mien Leeders, un dor bün ik bi disse, wo ik nu glieks de Wöer vun opschriev un wat ik güstern do-it-yourself-mäßig in mien lütt Kamera sungen heff un wo ik de Biller un Musik stünnenlang bi Youtube roplaad heff. Dor sühst un höörst nix anners as'n oolen Keerl, de ik nu mit mien 56 Johrn bün, alleen in sien Stuuv. Aver dat Leed is jung un dat Beläven dorto uk, un dat mi so wat noch vun't Leven todacht wurr, dat is eenfach schön.

Noch kann ik Dien Lippen spören.
De liesen Wöer vun güstern hören.
Noch föhl ik Dien Huut hier in mien Hand
gah in Gedanken över Dien Kopp entlang.

Is dat för een Leven
oder schull dat allns man blots för güstern ween?
Is dat för een Leven
oder bün ik morgen we'r alleen?

Noch biet ik sach'n op Dien Tung
de ik mit eens mang Dien Lippen funn.
Noch mark ik, wo still Du op mol höllst
as Du men Hand Dien Rüch langs föhlst.

Op eenmol weer ik Di ganz neeg
binah wurr wohr, dat ik bi Di leeg.
Denn seh ik Di ganz sinnig gahn
hör Di liesen seggen, Du wurrst wedderkamen.

Is dat för een Leven
oder schull dat all man blots för güstern ween?
Is dat för een Leven
oder bün ik morgen we'r alleen?

Alleen, bün ik we'r alleen?

T.uM. V.I.

Disse Huus

Erstens kommt es anders.. dat heff ik mi so fein uträkent: wull in mien niege Kamera disse Leed rinsingen un denn bi Youtube hochladen. Dat Opnähmen hett lückt, man dat wat  sik easy share nöömt, wurr no share at all. wedder de dore Quälerie, wo Du toletzt meenst, de Cumputers harrn wat gegen Di persönlig. Wat Schiet, warrt we'r umtuuscht, hoff, dat geiht. Dat Leed hier is egentlig Kitschkraam oder? Wurr in de letzten Dage veel vun Hüser snackt un wat se bedüden för de Minschen. Unse Ehe is unse Huus, meente een Fru. 14 Johr harrn se dor an buut, dat wurrn se nich opgeven. Bi annern weer de Leev ingahn mang de Zement, niege Farv un Handwarker-Ackewars. Dor hör ik denn wull uk to. Maakt heff'k disse Leed, as Blacky een Dag in de Döör stunn. Wi wurrn beide 68 kunfermeert. Ik weer man jüst mit't Studeeren trecht, dor lävte he al in een Huus. So wat kreegen de Kamraden trecht, se harrn wat lehrt, wat se bruken kunnen un hulpen sik gegensiedig. Dor heff ik för disse Leed an so'n lütte Baubegehung dacht un dorför uk dat "Liebe" nahmen, wat Vadder to sien Fründin sä un ik sodennig nich kennte.

Disse Huus heff ik buut
mit mien Frünne
ja, to jede frie Stünn.
Un dat warrt sach duern, duern
bit wi ferdig sünd.
An't Wuchenend un jede frie Dag
sünd wi in de Gang
bit ganz laat in de Nach.
Un mien Liebe
ik weet nich
wo ik dat seggen schall:
Ik heff dorför keen Wöer
man ik glööv
Du weets dat al.
Mien Liebe, ja mien Liebe
weet nich, wo ik dat seggen schall:
ik heff dorför keen Wöer
man ik glööv, Du weetst dat al:
Disse Huus, dat wat ik buu
buu ik nich för mi alleen
Nä, dat buu ik för mien Fruu
un de Kinner, de wi hebben.

Hier baben, ja hier baben
schall de Slaapstuuv hen.
Un dor neben dat Kinnerzimmer ween.
Ik geev ja to, dat's all noch tämlig ruuch.
Man bit wi ferdig sünd, hebben wi noch Tiet genoog.

Un mien Liebe, jo, mien Liebe, weet nich, wo ik dat seggen schall.
Ik heff dorför keen Wöer, man ik glööv, Du weetst dat al.
Mien Liebe, ja mien Liebe, ik weet nich, wo ik dat seggen schall
ik heff dorför keen Wöer, man ik glööv, Du weetst dat al:
Disse Hhus, dat wat ik buu
buu ik ich för mi alleen.
Nä, dat buu ik för mien Fru un de Kinner, de wi hebben.


T.u.M.V:I:

Much geern slapen

Glück ist... sodennig nich veel, denn för mi is dat al een Fest, wenn'k seggen kann, heff utslapen, mutt nich mit möde Oogen den Dag anplieren, stah op mit so'n Geföhl na Knööv un  gah dor fix op allens dal. Man wi wöllt nich verrückt spälen, dat is noch orig fröh vundag; dorum will ik lever hier glieks'n Text rinstellen, de bi so'n suure Nacht ruutbottert is, wo Du toletz nix anners kannst un magst as Di sülvst beduurn un Fragen stellst, de gor nix dögen.

Much geern slapen, bün so mööd.
Stünnenlang waken in mien Bett.
Dreih mi hen un dreih mi her
denk, wat fröher weer.

Disse Nach, de warrt we'r lang.
Dusend Biller in de Gang.
Segg, wenn is dat denn mol all
weet nich, wat ik maken schall.

Wo maakst Du hüüt Nacht?
Wo liggst Du hüüt Nacht?
Is Dien Bett uk warm?
Segg, wull höllt Di in sien Arm?
Wat maakst Du hüüt Nacht?
Un wo büst Du hüüt Nacht?
Büst Du al to Bett?
Much geern weten, wo Du slöppst.

Waag höllt buten an de Straat.
Nahwer kummt torüch, we'r tämlig laat.
he is ünnerwegens
he hett wat vun't Leven.

Achter't Finster warrt dat hell.
De erste Vagel hett sik meldt.
Legg dat Küssen över de Kopp.
Segg, wenn höllt dat denn mol op.

Wo maakst Du hüüt Nacht?
Wo liggst Du hüüt Nacht?
Is Dien Bett uk warm?
Segg, wull höllt Di in sien Arm?
Wat maakst Du hüüt Nacht?
Un wo büst Du hüüt Nacht?
Büst Du al to Bett?
Much geern weten, wo Du slöppst.


T.u.M. V.I.

Wat Vico seggt

Von Hölzchen zu Stöckchen, dat harr mi noch nie eener seggt, aver dat kreeg ik so richtig mit Grimm in de Stimm vörbröcht vun mien eene grote Super-Schöler, de ik mol harr, de mi in mien egen Rebeet över weer un mi dat uk düchtig marken leet. Aver an'n Syschteem, dor heff ik noch nie nich an glöövt, dor hebben de McKinseyologen  al noog vun in unse Welt sett un se dor uk düchtig mit utschännt. Nä, ik bün för dat Lopen- Laten vun de Gedanken. Vun wieden kannst denn doch marken, wat dor'n roden Faden is oder uk nich. Un wenn nich, wat Schiet. Worum bün  ik nu för mien lütt Blog op Vico kamen? Liggt villicht uk dor an, wat ik we'r een vun sien olen Fülme sehen heff, wo he - Hubertus vun Em as sien Manager  is dor mien egentlige Star - Cadillac fohrt, smucke Deerns över de Maten achter em ran sünd un he sien "Sieben Mal in der Woche" singen deit. Dat dor Leed weer al ümmer een vun mien TOP 100 un dorum is uk düsse Leed em un all de annern Schlagerkeerls "nachempfunden": Ik heff de Lüüd bi'n Optritt ümmer seggt, maakt sik keen Gedanken, wenn Jem meenen, dat Leed hebben wi al höört. Mien Leeder sünd de armen Verwandten vun luter rieke Bekannten.


Hörst Du nich, wat Vico seggt
söven Dage hett de Wääk.
Un denn wöllt wi fröhlig ween
segg, wat sittst Du dor alleen?
Kaam, wi gahn hüüt beide ruut
un denn fretten wi wat ut.

Mien Söten
Du mußt weten:
Ik mag Di geern
nich blots'n beten.
Mien Söten,
Du mußt weten:
Ik bün verrückt na Di.

Hörst Du, wat Chrüs Robert seggt:
Ewig söventeihn gifft dat nich.
Uk Du warrst mol söventig ween
un denn sittst Du dor - alleen.
Kaam wi gahn hüüt beide ruut
un denn fretten wi wat ut.

Mien Söten
Du mußt weten:
Ik mag Di geern
nich blots'n beten.
Mien Söten
Du mußt weten:
Ik bün verrückt na Di.

Bridge:
Segg, wat wullt Du vun Roy Black
Dat een Blomenstruuß nich reckt.
Ganz in witt wullt Du een Kleed
denn na de Kark, ja, weetst Bescheed.
Ik meen, dat harr nich nödig daan.
Ik dach, dat kunn uk ohne gahn.
Je mehr ik överlegg
kaam ik dor nich över trecht.

Hör, wat Krüschen Anners seggt
toletz, dor fohrt de Zug Di weg.
Un de fohrt, ik weet nich, wo
un denn büst Du nie mehr froh.
Kaam wi gahn hüüt beide ruut
un denn fretten wi wat ut.

Mien Söten
Du mußt weten:
Ik mag Di geern
nich blots so'n beten.
Mien Söten
Du mußt weten:
Ik bün verrückt na Di
.. na Di.... na Dihi.. na Di.

T.u.M. V.I..

Dat Du we'r op mi töövst

Dachbodenfund heet dat bi dat grote Auktschoonshuus, so leeg is dat noch nich mit disse lütte Leed, aver heff't jüst ut'n Bunk vun Bläders ruutgrepen un midlerwiel warr't Tiet, wat ik dat hier opschrieven do, sunst bleekt de Blieferboobstaven noch ganz un gor ut op't ole Blatt, wo sogor noch'n lütt Hart opmaalt is. Uk wenn't um de Leev geiht, wat mi hier to disse Leed andreven hett, is dat Riemeln an un för sik. So'n Leed rund to kriegen, dat weer de egentlige Lust. Op de anner Siet heff  ik dat uk in't wohre Leven al'n poormol versöcht, na'n Striet de Saak we'r in de Reeg to kriegen. Lückt nich ümmer un ik seh mi noch disse Winter dör de Giebelige Stadt na Huus schumpeln mit'n grote Blomenstruuß in de Hand, de mi achterna smetten wurr.

Hapen
se's apen
de Döör
hüüt Nacht bi Di.
Bün so wiet lopen
un kaam erst laat vörbi.

Wünschen
dor's Sünnschien
Dien Hart
is we'r ganz hell.
De Kummer
is vergetten
Du büst
nich mehr vergrellt.

Refr.: Dörv'k mi bi Di melden
dat Du mi dat glöövst
Much mi geern vörstellen
wat Du we'r op mi töövst.

Wagen
fragen
is Di dat
noch recht
wenn ik
na Di
hoochgah
hören, wat Du
denn seggst.

Versöken
Di drücken
dorna
steiht mi de Sinn.
Wat Du 
ut frie Stücken
wullt
dat'k bi Di bün.

Refr.: Dörv'k mi....

För'n Söten
bemöten
holen Di
in mien Arm.
'n beten
vermetten
wat wi
dat maken warrn.
Sinneeren
wo geern
ik blieven wurr
de Nacht.
Mutt ik
Di nu fragen
oder hest dor
uk an dacht.

Dörv'k mi bi Di melden
dat Du mi dat glöövst
much mi geern vörstellen
wat Du we'r op mi töövst.


T.u.M. V.I.

Een Blatt an'n Boom

Kenn ich, dat kann'k mi vörstellen; dat een vun de poor Minschen, de sik bit hierhen dörklickt hebben, dat al mol hört hebben -"ik bün een Blatt an'n Boom...heff mi loslöst half in'n Droom".. so meen ik, geiht een vun de Versen vun Dieter Bellmann sien "Flegen Blatt" oder "Blatt an'n Boom". Man wo ik dat hier schriev, kann ik de ole Utgaav vun sien "Inseln ünner den Wind" nich finden, denn kunn ik sien ganze Dichten läsen; sungen heff ik dat uk, aver mit de Johren Text un Musik in mien ool Kopp verloren. Knapp mol een Gelegenheit hatt,  Bellmann sien Dichten na mien Musik vörtodreggen. Mien "Blatt an'n Boom" heff ik för een poor Dagen to Papier bröcht un schriev dat hier gau op, uk wenn dat letzte Woord dorvun noch gor nich dicht wurrn is.

Ik weer een Blatt an'n Boom
baben in een herrlig Kroon
erst mit een fiene Gröön
un wat weer de Summer schön
in'n Harvst dat bunte Kleed
un so veel as wat ik weet
nächst Johr kummt een anner we'r
un dorum deit mi dat nich leed.

Ik bün een Blatt an'n Boom
krieg bilütten Farv
de Tiet kummt
wo ik starv
mit de Küll
dor kummt de Harvst
dor kannst du nix an doon
ik bün een Blatt an'n Boom.

Ik bün een Blatt an'n Boom
nu mark ik, is't bald all
de Wind ritt an de Twieg
so lang as bit ik fall
dor kannst du nix an doon
ik bün een Blatt an'n Boom.

Ik bün een Blatt an'n Boom
nu kriggt de Wind mi faat
för't Fastholen is't to laat
he weiht uns weg
bit wi rünnergaht
dor kannst du nix an doon:
Ik weer een Blatt an 'n Boom.

Ik weer een Blatt an'n Boom
nu ligg ik an'e Grund
un wat gries weer, is nu bunt
een Kinnerhand, de hett mi funden
sodennig hett sik lohnt
ik weer een Blatt an'n Boom.

Ik weer een Blatt an'n Boom
baben in een herrlig Kroon
erst mit een fiene Gröön
un wat weer de Summer schön
in'n Harvst dat bunte Kleed
un so veel as wat ik weet

nächst Johr kummt een anner we'r
un dorum deit mi dat nich leed.


T.u.M. V.I.

Kaam man in, snack een poor Reegen

Was bleibt? Dieter Bellmann harr seggt, dat heff ik vun Bolko Bullerdiek, dor bleev vun't Ganze man blots een Dichten, een Stück - bi Bellmann wurr dat sach de Lüttjepütt ween, denn wohrschienlig hett he recht, uns Kopp, de mutt toveel opnähmen, vun uns Künstlers all warrt soveel sungen, dicht, vertellt, opschreven, dor bruukst al so'n Wunnercumputer, de dat www villich is un de dat villicht'n Tietlang fastholen kann un uk dor geiht wat verloren, uk wenn se uns wat anners wiesmaken wöllt. Kunn man sik dat utsöken as Künstler, wat för'n Stück dat denn is, denn weer disse Leed bi mi ganz vörn. De Geschicht dorto heff ik güstern jüst vertellt un de is binah länger as dat Leed sülven. Stellt sik vör de Scheersbarg bi Quern, dor is so'n lütte Kultur-Tegelie, dor warrt maalt, sungen, vertellt, vun de een Corona vun Lüüd un vun de anner. Ümmer we'r kamen dor Lüüd vun verscheden Sieden un laten dat ruut, wat se an Talenten in sik bören. Ik much keen Moment missen, de ik sodennig in Quern beläävt heff. Bi een Seminar leep ik blots so vun de een na de anner Künstler, snackte na se hen, dat wat ik villicht an't besten kann. Na de Middag heff ik mi denn een Dag an'n Flögel sett in den groten Saal un in een Rutsch keem disse Leed bi ruut, binah mit Punkt un Komma.Ümmer mol we'r hebben se dat bi 90,3 späält un eenmol heff ik dat in't Fernsehen sungen - dat weer denn uk mien öffentlich-rechtliches Enne- bi de Talkshow in de ool Aula vun mien HTS, de Hermann-Tast-School, wo nu so'n feine Hotel ut maakt wurrn is. Dor heff ik bi't Singen noch mol allens ruutlaten. Vörher harrn se bi Talk op Platt över de Windkraft snackt un ik weer wedder so vull Gift, as ik dat ümmer bün, wenn dat um de Landschafts-Utschänner-Dinger geiht. Dorbi is dat Leed egentlig een trurig Erinnern an mien Mudder, de dor Johr un Dag alleen seet in ehr Stuuv un nich een Nordstrander hett dat waagt un kieken na de Dör rin un fragen ehr, moin Lisa, wo geiht?

Kaam man in, snack een poor Reegen.
Heff Di so veel to seggen.
Kaam man in, snack een poor Reegen
nich lang överleggen.
De ganze Dag heff ik töövt
Kaam, vertell, wat hest Du beläävt.
Kaam man in, snack een poor Reegen mit mi.

Kaam man in, snack een poor Reegen.

Heff Di so veel to seggen:
Vun de Minschen un dat Läven
un wat de Lüüd all seggen.
De ganze Dag
weer ik alleen
keen Minsch is kaam
un dat hest Du denn sach ahnt.
Du kummst rin, snackst een poor Reegen mit mi.

Vörbi. Keen Minsch kummt vörbi.
Keen Minsch nimmt sik Tiet.
De Weg is sach to wiet.

Man Du kummst rin, snackst een poor Reegen.
Heff Di so veel to seggen
vun de Minschen un dat Läven
un wo dat fröher weer.
Wenn dat düstert warrt, denn kannst Du gahn
denn Du schallst ja uk mol wedderkaam
un denn snackst Du een poor Reegen mit mi.

Snack een poor Reegen mit mi.
Snack een poor Reegen mit mi.


T.u.M.  V.I.

Fridag avend

Nichts geht verloren in't www, naja, wenn't so is, denn schall disse Oldie uk noch mol sien Chanx kriegen. Opnahmen heff ik em nich, sungen hier un dor;  un weil dat Leed mit so'n beten Humpta kummt, keken uk de jüngern Lüüd vun mien ool Heimat hoch, as ik dat mol wedder späält heff. De olen Songs aver lockt'n se nich so ut ehre Tokunft ruut, wo se nu mol lever henhören doon. Un wenn'n Leedermaker oder Muskant weten will, wo gau dat geiht, mit dat Ut-De-Mood-Kamen, denn schall he man düchtig veel in sien Heimat singen, bi Dien teihnte Optritt blieven blots noch Dien poor ewigen Fans sitten, de dor noch na hören mögen. De Minsch, de dat vun de 15 Minuten seggt hett, de'n Künstler bleeven, um groot ruuttokamen, hett nich toveel verspraken. Dat is nich ümmer so charmant vun't Leven, aver dor sünd ümmer niege Künstlers, Makers, Talenten, Lüüd un för de is dat bestimmt nich lichter wurrn, op jehre 15 Minuten to kamen. Un Chott, wat weer't'n trurig Fridagavend, as ik'n Minschenleven na dat Leed över de Niestadt vun Husum lopen bün. Dat heff ik anners kennt:


Fridag avend un de Arbeid is daan.
Wuchenend schall nu kaam.
Op de Niestadt sünd se we'r in de Gang
un ik bün dortwüschen, meddenmang.

Un dat späält ja gor keen Rull
denn mien Hart, dat sleiht ganz dull:
Wull will slapen?
Hüüt Nacht sünd wi waken.
Ik much so geern wat maken
een poor Saken mit Di.

Dat Deern dor achtern kiekt mi an.
Mol sehen, wat ik mit ehr ruutgahn kann.
Schull dat nich lücken, is dat jüst ennerlei.
Söök ik mi een frische, Baby byebye!
 
Un dat späält ja gor keen Rull
denn mien Hart, dat sleiht ganz dull:
Wull will slapen?
Hüüt Nacht sünd wi waken.
Ik much so geern wat maken
een poor Saken mit Di.

Bridge:
Un de Nordstrander Buurn, de söken we'r Striet.
Wenn Du nich oppassen deist, denn is dat so wiet.
Ik will keen Fellvull, ik will een Bruut.
Ik neih ut, ik neih ut, ik neih ut.

Wenn ik Di seh, denn warrt mi ganz warm.
Kann Di nich hören, Volkert Ipsen maakt Laarm.
Wullt Du een Wien, wullt Du een Glas Sekt?
Heff noch teihn Mark un ik glööv, wat dat reckt.

Un dat späält ja gor keen Rull
denn mien Hart, dat sleiht ganz dull:
Wull will slapen?
Hüüt Nacht sünd wi waken.
Ik much so geern wat maken
een poor Saken mit Di.


T.u.M. V.I.

Rägendruppen

Du kannst es nicht erzwingen, dat segg'k ümmer, wenn'n Antog oder'n Büx nich passen deit un so is dat uk mit't Dichten un Muskanteeren. An't besten geiht, wenn dor nix is, keen wat vun Di will, Du bang büst för Langewiel un denn geiht af un to in'n Nu. Dat Schrieven is't egentlig nich, Du schallst dat blots finden, wat't Dichten lohnt. So as dat hiere lütte Leed vun hüüt morgen:

Wo lang hett een Rägendruppen, wenn he fallt?
Höörst em an'e Schiev, denn is dat mit em all.
Hett he Tiet, dörmetten disse Welt?
Hett man blots een Richt, uk wenn de Wind em höllt.

Wo veel böört een Rägendruppen op sienen Weg?
Wo veel Water, wo veel Leven, dat he driggt.
Wo wenig de eene, wo veel de annern all?
Wo veel wiggt he, wenn he fallt?

Wat bedüüd de Rägendruppen för dat Meer
oder för dat Land, wo lang keen Rägen weer?
Wat bedüüd de Rägendruppen för een Minsch
de sik nix as Sünnschien för sien Läven wünscht?

Wat deit disse Rägendruppen för de Bloom?
Wo deep reckt de Wuddel vun den groten Boom?
Wat wurr ut de Rägendruppen in de Grund?
Wo veel Water in de Soot hebbt wi noch funnen?

Rägendruppen, Rägendruppen, weern so velen.
Op'n Deek, dor sühst de velen runden Wellen spälen.
Een vun de lütt Wunners, de dat um uns gifft
in dat Book, wat een anner för uns schrifft.


T.u.M. V.I.

Fröher

Ideosynkrasie - dor heff'k lang för bruukt, ehrer ik wußt, wat't bedüüd; so wat kunnst lehren in mien Musikblatt "Spex", schreven för scheußlig klooge Lüüd. Op platt kannst seggen "kann'k nich rüken". Gifft Saken un sünnerlig Lüüd, dor läppt di't Gräsen vun ganz alleen langs de Rüüch un kannst noch nich mol seggen, worum, woso. Vörhen weer't we'r so wiet, man geeng mehr um "kann'k nich sehen" un dat is so'n lütt Moderatersch op 3sat, de sik för luter Korrektness binah bedeit. Se fung an mit Fru Loth, de keek torüch. Na, wi weten, wat mit ehr passeert. Nu mußt denn ja glieks ut luter Wellerligkeit dat hiere Leed maakt warrn, denn wenn eener geern na achtern kiekt, denn bün ik dat. "Passéiste" hett mien Nahwersch seggt, dor hett se recht. Mit "Anpassungsunwilligkeit" keem mien Fru Dokter glieks achterna. Aver ik heff vun to veele Sieden hört: dat mutt anners warrn. Fraagst du, worum dat anners maakt warrn schall, heet dat, dat mutt; dat mutt nu mol anners warrn. Dor kummt dat Welt-Utschännen bi ruut, wo wi wull all nich noog vun kriegen könen.
Man hier, leve Lüüd, frisch opschreven un opnahmen, aver hier erstmol blots to läsen:

Fröher wull'k so veel
nu blots noch'n Deel.
Ik much't geern so hebben
as wurr'k noch jung ween.

Fröher leggt ik mi't torecht
hett dat allens wat döcht.
Ik much't geern so hebben
as wurr'k noch jung ween.

Fröher klung een Leed
as wenn dor Leev un Lust in seet.
Fröher weer't een Klang
de keem binah an "Morgen" ran.

Fröher weer't mien Ool
de allens för mi betahlt.
Ik much't geern so hebben
as wurr'k noch jung ween.

Fröher hett mien Mudder töövt
un binah allens glöövt.
Ik much dat geern so hebben
as wurr'k noch jung ween.

Fröher weer't so wiet
vun de een na de anner Siet.
Fröher schient allens kloor
dat Hiere lagen, dat is wohr.

Fröher hört de Kark de Häven
wullen fromm un flietig streven.
Ik much't geern so hebben
as wurr'k noch jung ween.

Fröher hest du wußt
wo du vun wegblieven schullst.
Ik much't geern so hebben
as wurr'k noch jung ween.

Fröher so veel Weg
de noch vör uns leeg.
Fröher nich bang för Striet
wi geengen man all blots mit de Tiet.


Fröher kennt wi vun de Welt
wat de Buer sülvst bestellt.
Ik much't geern so hebben
as wurr'k noch jung ween.

Fröher kennt wi Lust un Lengen
ruut ut' Huus, dor weer't to eng.
Ik much't geern so hebben
as wurr'k noch jung ween.

Fröher, ach wo schön
so warrt nie we'r ween.
Fröher kummt nich we'r
nix as Sünnschienwä'er.

Fröher klung een Leed
as wenn Leev un Lust in seet.
Fröher keek dat Deern na mi
nich as güstern jüst an mi vörbi.

T.u.M. V.I.

Ik help di, wo ik kann

Mobbing - wat warrn se op Platt dor wull to seggen? Ik meen, dat kunn dat Woord "spiechen" ween, dat höör'k mien Ool noch seggen; oder een "ik bün nich Dien Püttjersnott" fallt mi dor in, dat sä de Gesell, as em'n beten veel op Mol opdragen wurr. Denn kunn dat ja kamen to'n "Mitarbeitergespräch", dat weer al ümmer'n grote Gewääs, denn dat heet in fröher Tieden: "Buer, kann ik mi Di snacken".
Dat Leed hier is sodennig een ganz oole; aver veel heff ik dat de Lüüd nich vörspäält. Eenmol weer aver Vadder dorbi un dor heff ik em unrecht daan, denn "Kostgeld" hett he vun sien "Bettelstudent" nie nich nahmen un vör't Fernsehen seet he an't leevsten blots Dingsdagavend bi "Es darf gelacht werden", sunst weer em de Tiet dorför to schaad. Aver so is dat nu mol: so'n Singsang, op de eene un de anner Oort mutt dat trecht un mußt ja lang nich allens glöven, wat Ool Ipetähn dor gröhlt.

Sorgen in't Büro
Ärger mit de Chef
wellerlig is he so un so
mit de Lüüd in sien Geschäft.
Quarken deit he jede Dag.
Du dröömst dorvun al in'e Nach
un all dat för so'n beten Lohn.
Dat Wuchenend, wat is dat schon.

Dien Ool sitt bit'Huus un schimpt.
He will nu Kostgeld hebben.
Sunst kiekt he blots na't Fernsehen rin
snacken kannst du nich mit em.
Wat sittst du dor un spikuleerst?
Du büst alleen, dat hett keen Wert?
Söök di een Fründ, de tohören kann.
De blifft bi di un seggt di dann:

Kaam, vertell mi, wat di fählt.
Ik help di, wo ik kann.
Kaam, vertell mi, wat di fählt
ik help di, wo ik kann.
Kaam, vertell mi, wat di fählt
un wat dien Hart so quäält.
Ik help di, wo ik kann.

Un dien Waag is we'r twei.
De Bund schickt di een Breef.
Dien Deern is di utneiht
de Segen hangt we'r scheef.
Wat sittst du dor un spikuleerst?
Du büst alleen, dat hett keen Wert!
Söök di een Fründ, de tohören kann
de blifft bi di un seggt di dann:

Kaam, vertell mi, wat di fählt
ik help di, wo ik kann.
Kaam, vertell mi, wat di fählt
ik help di, wo ik kann.
Kaam, vertell mi, wat di fählt
un wat dien Hart so quäält.
Ik help di, wo ik kann...

T.U.M. V.I.

Klapp Klapp

Die beste Krankheit.....stimmt, de döcht nix, op Düütsch nich un op Platt nicht. Wo man liekers ja noch so'n beten nadenken mag, is över dat Woord "krank spälen", dor is so'n lüttje Twiefel mit inbuut. So as wenn een seggt: Korl-Fiete späält Buer oder Hans Nielig sien Jung späält nu Suldat. Is he nu Buer oder Suldat oder nich. Man ik bün un spääl nu krank; heff mi düchtig een opsackt un bün nu bi Fru Dokter ween. Dat schöne 3-Bookstaben-Woord is ehr aver rein uk överhaupt nich infullen: Kur. Maakt nix, bliev ik fein to Bett un maak mi so miene Gedanken. Jüst as in disse lüttje Halunkinade, de noch nich ganz ferdig is, aver ik heff mol de erste Spoor in mien Kriddelkraddelbook dorvun opnahmen. Dat Klapp klapp - dor bruuk ik keen Tondatei, dat kann sik jedereen vun mien Kollegens utmalen, dat hett em sach uk mol gahn as mi un he hett bi sik dacht: "villich kummt se torüch."

So smuck sehen de Kriddelkraddelheften nich mehr ut, aver 2005 heff ik dor mit anfungen,'n beten gegen dat Fröhstück alleen antoschrieven. Op disse Siet geiht um'n Optritt in RZ in't Zentrum, wo mi V. u. W. H. den olen Künstler ümmer mol een Bühne opstellt hebben. Velen Dank dorför. "Amanda wurde vermißt" steiht ganz ünnen.

In de Tüffel vun mien Sööte
gahn op un dal ehr lütte Fööte
lopen hen un lopen her
in Gedanken bün ik dor
wo se jüst weer.

Klapp, Klapp - hör, wo se stappt
vun de Disch bit hen na't Schapp
man villicht kummt se torüch
na de Puuch, wo'k noch in ligg.

Wo se geiht un wo se steiht
wo se sik al wedder dreiht
gah'k in Gedanken achteran
Plier, wat ik vun ehr seghen kann.

Se hett so'n lütte fiene Hemd
dat heff ik an ehr noch nich kennt
wat ik nich seh, stell ik mi vör
ik mag rein allens, rein allens an ehr.

Klapp klapp - hör wo se stappt
vun de Disch bit hen na't Schapp
un villicht kummt se torüch
na de Puuch, wo'k noch in ligg.

Wat se so fröh al wedder röhrt
wat se hierhen, dorhen böört
Mess un Gaveln, Pann un Putt
ach, mien Liebe, nu hool op.

Klapp klapp - kaam gau torüch
na de Puuch, wo'k noch in ligg
treck dien lütten Tüffeln ut
denn du warrst hier wedder bruukt.

Klapp klapp - mien lütt Madame
Klapp klapp - nu kaam mol ran
treck dien lütten Tüffeln ut
denn du warrst hier wedder bruukt.


T.u.M.V.I.