Mit de Wind

Das Verfertigen der Lieder beim Radfahren - dat fallt mi to disse Leed in, wat mi ankeem, as dat op Pellworm mol so richtig gegenan geeng; dat Gegenan-Pedden, dor kenn ik mi ut, dat is mi binah natürlig, denn wenn du gegen den Westerwind anpedden deist, dor büst du regelrecht alleen, wat helpt di dor dat Bölken na een anner hen, dat kannst jüst so guud laten. Weer aver uk so in mien ganze Levenstörn mien Natuur, so ganz kunn ik mi nie op een Saak inlaten, loopen de annern liekut, geiht bi mi ümmer 'n beten na een anner Richt, achteran bün ik denn an't Jammern, wat de annern al so wiet un uk noch fein towegens sünd un ik al wedder nich recht beholen heff. Mit de Kopp na nerren un gegenan, dat Leven hett noch ümmer de besten un eenfachsten Biller, de allens seggen. Güstern hebben een Kolleeg un ik unse Ferien-Mallöörs vergleken un ik heff denn dick mit 3 to 1 gewunnen, em weer man de Waag stahnbleven un as se dor nich recht in de Gang kamen wullen in de Warkstää, hebben de Fru un he mol düchtig Rabbatz maakt, hett denn uk lückt. Bi dat Ganze harr he sien Spezial-Card vergetten, Versekerung harr allens betahlt. Ik laat mi mit disse Cards jagen, uk we'r so'n "mit de Wind-Programm". Weet noch, wat se mit de ganzen Undöög in de School anfungen hebben, allens wat ut de Wrtschaft keem, wurr övernahmen. Gah mi an de Grütt.
Sunst maakt de Minsch sik över dit un dat sien Gedanken, uk över disse Blog, heff nu endlig markt, "Blog" ist sächlich. Weetst Bescheed. Över en anner Saak heff ik hüüt wat lehrt, de Mills-Brothers hebben in ehr Künstlerjohren över 2400 Opnahmen maakt; kann sik een vörstellen wat dat bedüüd, 2400 Maal weern se soguud opstellt, wat se de lode Lücht bi dat Opnähmen utholen hebben. Chapeau duppelt un dreefach, veerfach, weern ja mol veer.

Mit de Wind, dor kannst fein pedden.
Mit de Wind kummst fein vöran.
Kopp hooch un nich blots na nerren
as güngst du ümmer gegenan.
Mit de Wind bruukst nich lang töven
mit de Wind, dor geiht liekut.
Gegenan, dat kannst mi glöven,
kummst du nich so gau na Huus.

Ik kenn de Wind vun alle Sieden
vun achtern un vun vörn.
Leeg sach an mi, leeg an de Tieden
mol geev dat Striet, mol weer'k vertöörnt.

Mit de Wind, dor kaanst fein meenen
du harrst em faat, den guden Weg.
Fallt di licht to, du wurrst verdeenen
büst mit allens gau torecht.

Ik kenn de Wind un all sien Gaben
wat dat Hagel, Rägen is un Snee.
Natt vun buten, binnen, baven
man ik weet, wat ik em utholen dä.

Man dat eene kummt to't anner
op eenmol hett de Wind sik dreiht
un wat helpt di dat Gejammer
wenn't nu so veel swörer geiht.

Mit de Wind..

T.u.M. V.I.

De Wind

miengedichten.blogspot.com - na, so wiet bün ik noch nich, uk wenn dat bi mi ja licht so geiht as bi Heinz Erhard na dat Syschteem "Noch'n Gedicht", bün man jüst bi un schriev mien Pellwormer Dichten op, wat da Hart un dat Denken so vun de Insel mitnahmen hett. Bi dat Hiere heff ik mol de Wöer de Arbeid för mi maken laten, liekers wurr dat denn doch hart, denn dor keem mi we'r de Truerlust um mien ole Heimat an, dat weer schon nich mehr schöön. Aver wat stickt eens doch de Natuur in de Knaken, so dägten Wind kannst in de Giebelstadt knapp mol gewohr warrn, kiek dat an, wat op mien lütt Vdeo to sehen is, dat is al veel för hier. Is so un so tämlig swoor, un maken een Bild vun de Wind, heff ik op Pellworm versöcht, aver een Bild, wo sik nix bewegen deit, hett sodennig mit Wind nich veel to kriegen. Man dor fallt mi in, wat Liebermann dor mol maalt hett, dat weer in de dor grote Utgaav vun Storm sien Schrieven, op dat dor Bild, wat he vun Fischerfruuns maakt harr, dor leet he de Wind an Hoor un Kleeder terren, dat du em rein föhlt hest. Mien Wind weer de in de Bööm vun't Ehrenmaal, leider hebben se de all dalnähmen mußt un nu is dat dor ganz kahl, dat Rüscheln vun de Bläder in de doren Bööm, groff. Geev för mi een poor Minuten in de ole Kark vun Pellworm, dor heff ik em tochen höört, so'n stüttig helle Ton, hunnerte vun Johren hett em dor geven, dor stellt ik mi de Lüüd in de Kark vör, wo se dor an de Wind aflustern, wat dor op ehr tokamen warrt. Dat Dichten-Deklameeren schull ik sach noch'n beten öven, aver dat mußte denn mol sien.

De Wind
vun achtern
vun vörn
vun de Siet
vun wiet
in't Gesicht
de di driggt
de ballert
de püstert
de puust
de Bööm raseert
dat Land trakteert
dat Water pietscht
de Gisch utspütt
de Wulken schüfft
de Rägen döscht
de Däcker plaagt
dör't Finster tocht
de Schepe sleiht
de Fahn tweiweiht
de Vageln böört
de een huulen höört
de een is wennt
de anner nich kennt
de Koppwehdaag maakt
de
wenn ik em höör
wenn ik em spöör
wenn he mi smitt
wenn he mi böört
mi de Tranen ut de Ogen röhrt
de Kopp rein maakt
dat Hart geiht op
mi so guud deit.
na Huus henweiht.

T.V.I.

Dat weer de Tiet

Kummt nich alle Dage vör, wat dor rein gor nix in mien lütt Poeten-Book indragen warrt, man hüüt is dat denn mol so; denn ik bün de Morgen an een poor ole Kunst-Bläder hangenbleven un mark dat hüüt avend, dat weer binah ganz umsunst, denn vun all de Biller, de ik denn vör Ogen harr, sünd man blots de poor in mien Erinnern bleven, wo een ole Buur in de Bargen sik een Weltwunner-Maschien tohopenklötert un de is tominst gewaltig. Hier un dor sünd ja een poor Lüüd in de Gang, de so lang un uk noch mit Syschteem, nich ümmer mit Verstand un Könen, een opus magnum op de Beene stellen un de Welt överlaten. Harr ja doch noch na Berlin fohren schullt un kieken mi een poor de 6000 Polaroids an, de een maakt hett, weil so veel Unruh in em un um em weer. Worum steiht dor een Fohrrad so wat vun  gediegen an de Wand? Dat mutt op't Bild un denn warrt dor noch een Lex dorto schreven. Bi mi is dat ja so as bi veelen annern uk, wat se in allens de Kopp oder den Liev vun een Minschen sehen. Kolleeg wiest uns mol Biller vun Island, dor sehgst een na de anner Germanen-Titanen in de Bargen un Steen. So hangen bi mi nu de Figuren, de keen süht, man dor kummt in mien Ogen licht een Figur ruut, wenn ik de Papp nähm, wo wat inpackt weer. So rum oder so rum - un sühst wull, dor sünd de Ogen un dor is de Mund. Uk as ik jüst eben mi dat Bild för dat lütt Video bekeek. sehg ik hier een Poor un dor een Minsch. Wat ik dor nu in echt mit een beten Kried op't Papier ballert heff, kann ik nu rein gor nich seggen. Wull mit dat Leed meent ween kunn, dat wußt ik noch, aver dat Gude is denn doch, een Geschicht in een Kamer vun dien Hart wegtosluten un denn de Tiet ehr Wark doon to laten. So kunn dat uk mit dat Hopen un Wünschen ween. Heff hüüt mol een e-mail na mien ool Firma "Ariola" schickt, wat se nich mien eene hoochdüütsche Leed "So viele Jahre" bruken könen, stellt mi vör, een vun de olen "crooners", dat sünd de mit een grote Stimm, wurr dat singen.

Wohen schall ik noch gahn?
Wo warr ik wat finnen?
An't besten in mien Hart
is een Kamer för di binnen.

Dorhen warr ik nochmol gahn
dat ik bi di bün
hool mi nochmol för Narr
du leetst di dor noch finnen.

Dat weer de Tiet
hett di verdreven.
Eenst wull ik di
för een ganze Leven.

Dat weer de Tiet
sach uk de Striet
nu büst du so wiet.

Wohen schall ik nu gahn?
Na 't Regaal, wo Böker stahn.
Hier un dor een Geschenk
wat will, dat ik an di denk.

Wo bliev ik in Gedanken stahn
wo steiht vun di wat binnen?
Heff al so veel söcht un daan
weer en Tietlang vun Sinnen.

Man dat weer de Tiet
de hett di verdreven
sunst wull ik di
för een ganze Leven.

Dat weer de Tiet
sach uk de Striet
nu büst du al so wiet.

T.u.M.V.I.

Wenn't mallöört

Afscheed - uk wenn dat natürlig keen fröhlige is, aver vun de Reis na A. mutt ik jüst so Afscheed nähmen as de, de se de Papieren stahlen hebben, as harrn wi nich al noog vun de dor ...-Attacken achter uns - de Schaden, de wi dorvun hebben, dor köönt wi noch lang över nadenken un dat natellen, wat uns dat kost. Liekers mött wi na vörn kieken un ik heff  to mien Glück noch twee Ogen mehr, de mi helpen, ut de Verbiesternis ruut to finnen un dor kann ik mi jüst so an freuen as an al dat dore, wat ik uk hüüt lehrt heff bi't Tohören un dat Denken bi't Snacken. Sodennig weer de Tour na Hamborg nich umsunst. Umsunst is dat uk nich, wenn du dien Waag in dat Parkhuus an'n Airport stahn lettst, för 5 Stünnen 19 Euro - Chapeau. So wurr ik mi uk geern mien Geld verdeenen. Un  morgen glieks noch mol we'r, wenn't denn lückt un se mien Kinner un ehr Mudder ut P. ruutlaten. Op den Weg vun'n Haven, wo ik so'n beten bedrüppelt seet un över dat Mallöör vun mien Lüüd nadenken kunn, we'r torüch na'n Airport harr ik wengst we'r wat to schrieven, Bliefer un Papier,  un de Tiet in de S-Bahn hett reckt för twee lütte Stücken, de ik noch gau inspäält heff, de Musik kann mi ümmer helpen, dat Leven we'r to geneeten. Afscheed nähm ik uk morgen vun mien Menjou-Boort, maakt de Minsch blots oolt un is uk mol in de Weg. Afscheed uk vun dat Studeeren vun de Online-Bläders. Dorto höört uk, wat ik de armen Norwegers alleenig laten do mit ehren Kummer, denn vun dat Gift, wat dor utstreut wurr, will ik nix mehr hören un sehen. Bün blots bang, wat dat Dusende vun Lüüd geven deit, de sik um ehren Verstand bloggen doon, de nich leven, man sik in ehre Wöer verleeren un dat mank de doren  noch mehr Sellhorns ünnerwegens sünd un de laten dat nich bi Wöer un Denken, man gahn op de Minschheit los, sünnerlig op de, de ehr Nahwers, Frünne un anner Lüüd noch in dat wohre Leven drepen doon.

Wenn't mallöört
is't mallöört.
Wat helpt 't Jammern
is passeert.
Fraag nich lang
worum, woso.
Kummt nich op an
maakt di nich froh.

Wenn 't mallöört
is't mallöört.
Keen weet, worum
di dat passeert.
Kunnst jüst so fragen
worum nich?
Pech maakt een Bagen
um di oder nich.

Klock trüch dreihen
dat geiht nich.
Eeenfach utneihen
gifft dat nich.
Jammern, Klagen
helpt di nich.
Allens nieg wagen
gor nich licht.

Wenn't mallöört
is't mallöört.
Denn seh man to
wat nich we'r passeert.
Kannst bestimmt
uk wat ut lehren
wiest dien lütt Kind
du kannst dat bören.

Mußt ja leven
ganz villicht
warrt sik geven
wo een an driggt.
Helpt de Tiet
ganz villicht
is't mol so wiet
för'n beten Licht.

Wenn't mallöört
is't mallöört.
Kannst veelen vertellen
wat di passeert.
Warrt lichter al
wenn du dat deelst
so wiet, as't schall
een Dag mol heelt.

T.u.M.V.I.

Wo schall mien Jung henfohren

So kummt dat af un an ümmer 'n beten anners, as een sik dat uträkent hett. Wull um disse Tiet sitten in'n Zug na Amsterdam, man dor warrt erst morgen wat ut, dor hett sik een verkeken um een Dag, un dat warrt nu richdig düer, dor is an "Sparpreis" nich to denken. Aver dor kann ik denn aver nich anners, dor mutt ik denn liekers dör un nu piert dat Knipp uk we'r n Stück wenger. De Jung schall to sien Recht kamen. Dor geev dat denn noch gau een lütte Ünnerholen mit SMS un dor sünd wi uns hoffentlig all eenig wurrn. Mehr schall dor gor nich to seggt warrn, wunnerst di aver doch, wo een Saak, de wi jüst in de Snack harrn, över di kummt un denn hest mehr as een Ursaak un versöken un kriegen dat in de Reeg. Lütt beten is uk in dit Leed röverkamen, wat sik gor nich eenfach inspälen leet. Bün so'n beten ut mien Leeder-Blogger-Rhythmus ruutfullen; mag ween, dat weer de Insel-Schock vun Utöya, kann aver uk wat anners ween, denk binah, ik heff dat uk hier een beten överdreven. Bün güstern mol mien Blog-Statistics dörgahn un wunnert mi denn doch, wat för Leeder mehr höört wurrn sünd as annern, den mehrsten Besöök geev dat för "Bün nu al so oolt" (24 mol besöcht), dat sünd denn ja doch een poor mehr Lüüd as de poor Frünne, de sik för mien Maken un Doon Tiet nähmen doon. Wunnert mi uk över Besöök ut de Nedderlande un vun Flandern, freu  mi, wat jem bi mi langskeken hebben. Op de Weltkoort is aver sunst keen Placken op to sehen; geev ja man uk blots eenmol 1,24 DM ut Südafrika, wat de Gema mi anwiest hett, dat weer to de Tiet, as de Kanzler sien Kolleeg ut dat Land dat Sofa vörher ruutdragen leet. Nu krieg ik uk ut Düütschland so um un bi een halve Euro vun de Gema; mien "Snack een poor Reegen mit mi"" hett dat Radio noch mol to Gehöör bröcht. Man "so lang as de Orgel noch späält", so heet een dulle Geschicht vun Christa Heise-Batt, wollt wi noch versöken un ünnerholen de Minschheit een beten.

Wo schall mien Jung henfohren
in een poor Johr mien Deern?
Wiespahl is weg, geeng verloren
stunn ohn Koort in de Feern.
Sehg de Minschen in oole Tieden lopen
gau na hier un denn dorhen
höör se vun alle Sieden ropen
ohn dat ik dor wat vun kenn.


Wo schall mien Jung sien Leven leven
in een poor Johren mien Deern?
Wat för em as Utkamen geven
sik nich an een falsche Saak verleeren.
Höörst so veelen ganz luut prahlen
dat Dore dor, dat Hiere hier
man du waagst nich di utmalen
wat mehr as dat anner piert.

Wona schall mien Jung sik richten
in een poor Johren mien Deern?
Wat helpen em de oolen Geschichten
swögt Vadder vun so geern?
Gifft so veel, de deklameeren
"na mi", "na ehr", "na em"
mien Mudder höört ik bookstabeeren
"Trau, mein Kind, schau wem."

Wat mutt mien Jung nu allens loslaten
in een poor Johren mien Deern?
Dat Bangween, een Saak antofaten
unn he vun sien Vadder lehren.
Bang maken, ach, wo oft he dat wull much
to veel hier, to wenig dor
man wo veel's dorvun Bedrug
blots inbildt, gor nich wohr?

Wat schall mien Jung noch vun mi weten
in een poor Johren mien Deern?
Dat "is mien Schuld" ganz gau vergeten
dat wurr em blots uttehren.
Slecht Geweten fritt oft lang
an dat een un anner Hart.
Dörvst di nich an Saken hangen
wo't Leven taag vun warrt.

Wat schall ik för mien Jung noch maken
in een poor Johren för mien Deern?
Gau mol fastholen, denn loslaten
nich meenen, wurr ehr verleeren.
Fröhlig Stimmen, fröhlig Lichter
locken hier un locken dor.
Freu mi al, wenn se berichten
Vadder, kiek mol, wi weern dor.

T..u.M.V.I.

De Dood hett veel Gesichter

"Dor fallt mi nix to in, dör heff'k keen Wöer för", riemelt ik denn doch noch laat güstern avend, dach, dor kunnst nu uk mit dien Gitarr oder dien Pianola wat vun maken, man wußt, eenmol is uk all, dor mutt dat "Riemelgenie" sien Nipp holen. Wat weer dat aver uk för'n Slag! Geeng so wat vun froh un licht um't Hart na'n Wuchenend, wo een sik warmen kunn bi all de Küll, de dat op eenmol geev, un wull man blots gau kieken, wat ik ich doch noch een Blatt kopen schull för de lütt Stünn in'n Zug, dor lääs ik wat vun "Todesinsel" un kunn dat gor nich glöven. Bi t'Huus bläder ik mi dör all de Sieden un kunn dor gor nich vun loskamen. Mark nu, bilütten kamen uk anner Saken un Gedanken we'r na baben. De olen leider uk, man lehrst uk, wat för feine Minschen dat gifft, de dat keen beten leed deit um de Tiet un schrieven di een ganze grote Lex to'n Begööschen. Kreeg ik natürlig man uk blots to weten, wo ik mi denn endlig sülven mol we'r meldt harr.
Melden kann ik an disse Stääd noch gau, wat we'r een lütte Reis ansteiht, solang mött wi/Jem töven, ehrer dat hier we'r Singsang gifft in dissen Blog.

Nu eenfach dree Gedichten vun den Zugpoet

Swöögt jüst över dat Leven
wat't op een Insel gifft
dor kreeg ik jüst to weten
wat een Nordminsch op een anner allens drifft.
Kunn uk een vun de hieren ween
so blond un groot un stark.
Wull harr ahnen kunnt
wat een Minsch as he anner andoon warrt.
De Dood hett veel Gesichter
dat vun'n Nahwer, dat vun'n Fründ
man wodennig schallst dat faten
wo Minschen praat to sünd.


Wunnerst di
wo dat egentlig allens guud ween schull
man wo wenig annern dor op geven
as späält dat all meist gor keen Rull
in all dat gude Leven.
Dor leggt se Füer een Straat wieter
Motorrööd stahn dor in de Brand.
Dor kliert een sien "Ik weet nich wat"
an een Karkenwand.
Dor schruuvt een anner Röder twei
bruukt Deele, Brems un Lamp.
Dor hung an'n Haak een schöne Tasch
driggt nu een anner, de ehr grapscht.
Hebben de Lüüd, dor fraagt sik een
so wenig Freud an't Liekut-Ween?
Dat is dat Hiere, dat's man lütt
man kriegen uk all dat anner mit:
Dor sett se een Stadt in'n Brand
dor stunnen süssteihn an de Wand
un dor, dat weer noch nich mol  wiet
schütt een op fröhlig junge Lüüd
över 90 vun se maakt he dood.
Wo kummt dat her? Wat geeng ut't Loot?
Villicht
dat liggt
sünd all tosamen
de allens vun annern mitbekamen.
Hett de eene so veel daan
mag een anner nich trüchstahn
nimmt sik dat vör
regeert as Herr över't Mallöör.
Sehg noch den olen Keerl dor grienen
schull vör't Brett
för dat wat he un sien Kumpanen
vör Johr un Dag de Minschheit andaan hebbt.
He wurr nich kloog, he warr't nich sien.
Hett Feller mit Knaken eit un seit un plöögt
bit sik keen Hand mehr röögt.
Dröömt he sik't ut sien Böker trecht?
Woher dat Recht
em dat Leven, de annern den Dood?
Gifft di keen Book un keen Gedankengott.


Wull mi an mien Leeder freuen
de Singsang-Lust, de Leev
de ik spöör
wenn ik mien Leeder sing un höör.
Nu lääs ik vun een Grote Stimm
de singt nu gor nich mehr.
An'n Truerrand - dat Leven
toveel Stoff un Bramien geven.
De Stimm, de Stücken mit so'n egen Oort
harrn wi uns alltomaal
noch för ganz veel Johren wohrt.

V.I.

De Rosen

De Rosen hebben al lang holen
stahn in de Vaas un kannst ehr malen
stellt ik vör'n Wääk op wegen di
nu büst du we'r för een Dag bi mi.

De Rosen hebben nich veel Geld kost
vun fröher Tieden harr ik noch de Vaas
stellt se op'n Disch, dor seet wi twee
wo ik dien un ehr Schönheit sehg.

De Rosen sünd al wenger wurrn
harrn all to veel Bleuh un Bläer verloren.
Mag ween, wat't so mit allens geiht
wat nie so schön blifft, as wenn dat ganz nieg bleuht.

De Rosen, maak een Bild dorvun
wo schöön se in mien Vaas hier stunnen.
So geiht mien Erinnern nich verloren
will mi vun't Schöne noch wat wohren.

T. u .M.V.I.

Hüüt kummt de lütte Morgen-Lex achteran, man warrt sach uk so gahn. Wull egentlig anfangen mit mien Freddy-Lieblings-Leed: Weit ist der Weg - denn wo wiet de Weg geiht vun so'n beten Idee, wo ik hier in mien Blog al egentlig to veel vun verbraden heff, hen na een "Produkt", wat du dat Radio oder de Lüüd as CD anbeeden kannst, dat heff ik güstern markt, as ik mol wedder in J.J: sien lütt Studio seet un mi för een Opnahm dör de Strophen wöltert heff. Weer man gor nich lich un de Stimm vun Volle Ipetähn hett nu uk al 57 Johr un dorvun 31 Schoolmeister-Johren achter sik; een Utbilden harr ikiuk nie nich, un as ik dat eene Leed denn to't drütte Maal insingen wull, dor weer dor keen Saft un Kraft mehr na. Hebben een hoochdüütsche "Ausnahme-Lied" un denn dat schöne "Wat is de Grund" inspäält mit Pianola un Synthi-Streicheleinheiten, naja, wenn een dat guud mit mit meent, seggt he dor "Demo" to. Liekers is dat ümmer een groot Vergnögen un arbeiden mit een Musiker, de "hören" kann un di de een un anner Kniff wiesen deit. Nu plaant wi een CD mit Blues-Opnahmen, mol sehen, wat dorvun warrt. Nächste Wääk schall ik nochmol los mit de Jung un achteran kiek ik mi dat nochmol an, wat noch so allens ween kunn.
Mit "Liebe" heff ik güstern doch mol we'r na de Flimmerkist rinkeeken un sühst wull, hett sik lohnt; dor seet een vun de Kölner Platt-Muskanten, de düchtig wat beläävt un vör een Masse vun Lüüd späält hett. Dat weer een Musikus, as ik em verdrägen kann. Överhaupt keen Bröös. He wurr ja sülven lever Bob Dylan hören, man so een Musik maakt he sülven nich. "Worum nich?" wurr he fraagt. He maakt nu mol, wat he guud kann. Dat wurr ik uk ünnerschrieven. Denn vertellt he noch dat Stück vun sien Kolleeg, de Johr un Dag mit em op de Bühne steiht, aver keen will marken, wat de krank is un mit eens is he vergahn  Uk dat höört na de Muskanten-Welt. Wi hören mehr na de Musik as na binnen un wi kieken mehr na de Lüüd, as wat wi na uns sülven sehen. Un dat letzte Stück, wat mi aver we''r trööst hett, dat weer, wat he vertellt, wo he in Dresden to Mallöör keem. Lüüd dor kunnen dat Kölner Platt nich utholen. Dialekt is in't Sassenland nu mol een "wunde Punkt". Dor full mi hüüt morgen bi't Snacken in, wat ik uk mol mit mien Nordstrander Platt in Peerknippel ween bün un de Lüüd mi "Fehlgriff" nareepen. Höört allens dorto, de smücksten Rosen hebben af un to de mehrsten Doorns.

Heimat, seggst du

Kummt nich so op an, sä ik to mien Dochter, as ik mit ehr vör de Kaffe-Regalen stunn, dor kreeg ik aver vun een Keerl in mien Öller een mit, dat keem dor wull op an, wo kunn ik mien Kind so wat denn bibringen. Dat harr ik weg, na, ik begöösch mien Lütte, denn dat passeert mi ümmer mol in de Welt dor buten, wat mi een mol een mitgeven deit; dat hört ja uk noch sodennig na de Kinnertiet, wo jedereen in't Dörp noch tostännig weer, wat du däst un säst. Ik wunner mi denn sülvst uk blots insowiet dor över, dat ik dat ja nich maken wurr, ik laat de Lüüd snacken. Liekers kann een doch doröver nadenkern warrn, wat ik dor to oft dat "Klei-mi"-Geföhl nageven do, wo ja uk nix vun beter warrt un de Keerl villicht sogor recht harr mit sien Inwand. Af un to helpt dat ja, wenn dor een nu ganz anners an een Saak rangeiht as een sülven un so hett mi dat uk hier gahn, as een mol gegen de "Heimat"-Singsang angahn is, de vun veele Sieden sungen warrt. He meent sogor, Lüüd mit "Heimweh" harrn keen "Moral", dat schull he nu aver mol verdüütschen, wat he dor meent, wurr he vun een anner in dat dor Forum fraagt. Na, Lüüd, de na achtern keeken, kunnen mit disse hiere Welt nix opstellen; de wurrn sik mit so'n ort "Güstern"-Opium benüsseln un wullen nich ut ehr Kinnertiet ruut. Dat leet mi nich ruhen un so dank ik em disse Leed, denn dat he mi dor mit meent hett, dat kunn ik mi aftellen; so heff ik dat dörbookstabeert, wat dor to de Kinnertiet-Narrnkraam hören kunn, aver wat ik liekers nich hergeven mag, denn dat weer ja mien Leven jüst as dat ik villicht een Stück to lang un to dull dormit rumhöhnert heff; man dat weer uk dat mien Leven. Kunn uk nich anners kamen, denn mien Mudder ehr Heimat harrn se ganz un gor tweismeten un Vadder sien wurr in de herrligen Wirtschaftswunnertieden ut'nannerklöövt un jüst dormit kann ik nich ümgahn bit hüüt.

Heimat, seggst du, Kinnertiet
dat wurr't gor nich geven
allens blots inbildt
as een Tiet, de keem na dat Leven.

Heimat, seggst du, Kinnertiet
mien Gedanken
nix dorvun weer wohr
bleven de dor an hangen
warrn de Welt nich mehr gewohr.

Heimat, seggst du, Kinnertiet
blots dörstaken Kraam
för Minschen mit veel Tranenlust
de na den Karkhoff gahn.

Heimat, segst du, Kinnertiet
allens in Böker, Breefen bookstabeert
maken all de doren, de dat Hüüt nix wert.

Heimat, seggst du, Kinnertiet
bruukt nich jedereen
schull man lever hierhen, dorhen
wo se leven, sehen.

Heimat, seggst du, Kinnertiet
Museum, Hock vull Stoff un Dreck un Schiet.
Leven weer wat anners:
Rägen, Sünnschien so as hüüt.

Man ik bliev hier.
Ik kenn dat hier.
Keen Lust un kamen mit.
Ik bliev hier
kenn dat hier
dor steiht dat swart op witt.
Ik bliev hier
kenn dat hier
mien oole Paradies.
Ik bliev hier
kenn dat hier
in Farven vun swart bit hen na gries.

Heimat, segg ik, Kinnertiet
dat sünd nu eerstmol Wöer
de Snack vun all de Olen
de ik bi't Erinnern höör.

Heimat, segg ik, Kinnertiet.
Allens kunn'k nich wohren
(de Sünn fählt af un to)
Man fraag mi, wat ik winnen do
geev ik dat verloren.

Heimat, segg ik, Kinnertiet
ik weet, wat dat bedüüd.
Dage, de harrn een Gewicht
dor böör ik swoor bit hüüt.

Heimat, segg ik, Kinnertiet
allens dat is wohr
weil dat allens mien Leven weer
geev ik dat noch lang nich her
(uk wenn ik't verloor).

T.u.M.V.I.

Hier is een

Wenn ik drööm, denn aver richdig; an't leevsten is denn uk een Promi dorbi; ditmol glieks twee, denn Ringo un Paul seeten sik gegenöver un Paul weer so'n bet gediegen, he snackt so vörnähm, villicht weil he nu ja uk Sir Paul heeten deit, dat wunnert mi in'n Droom, as ik markt, dat he nu de sülvig Hoor harr as Ringo, wurr ik waken, dat ruschelt in mien Stuuv, een Bodderlicker wull ruut; schaad, wat dat erst Klock 4 weer, man nu schriev ik noch gau dissen Lex to Enne, opnahmen heff ik dat Leed al güstern. Veel nieges över de Welt heff ik nich lehrt, heff dat sogor engermaten utholen, wat mien Vereen ohn veel Gewääs verloren hett; vun güstern heff ik noch de Biller vör Ogen, de ik in't Behnhuus sehen heff, twee Gemälde, wo Maler Gröger un annern Familien malen un allens hett een Bedüden, wat de een vör een frie Feld steiht un de anner vör een Wand, wat uk in een ool Genre-Bild mit binnen sitt, dor gifft dat keen Tofall un nix. Bi Munch denn uk nich, sühst, wo veel he bi Rodin vun sik we'rkennt hett, wenn he sien Lüüd dor vergruvelt sitten lett; sühst uk dat Drama, wenn he sik mit Mann un Fru ut'nannersttten deit. Un ganz veel is düster, aver denn uk so vull Farv, de aver uk twischen Leven un Unglück changeert. Vun dat eene Bild geev dat blots in een Film wat to sehen. Dor sühst een Kummer-Minschen, duun un ganz na binnen dreiht, egentlig blots en swarte Plack, in een Fruunhuus vun de Giebelstadt, wo Munch een Wiehnachten verbröcht hett, kunn dat nich in de herrlig Familie vun Dokter Linde utholen, toveel Glück un Harmonie för een, de toveel sehen hett, de ut de Dörr vun de Dodeskamer ruutdragen warrn mußten. Dat röhrt mi an, aver uk de dor wunnerbore Kuss op Holt druckt, dor nähm ik mi dat Poster vun mit, egentlig lachhaftig, wo schall ik dat denn in mien Bökerstuuv ophangen? Op een Gemälde sühst Munch sitten, mehr liggen in een Sessel, de Farven lang nich mehr mit Saft un Kraft, dor tellt ik sien Johren un keem op mien. So is dat denn wull.

Hier is een
de hett een Naam
vun een Mann, de is ut'n Noorn kamen
hett veel faat vun sien Ool
dat Hiere vun sien Mudder wull.

Hier is een
de wurr geboren
Chott, vör woveel Johren
na de Krieg, dor kummt op an
op disse Siet een freie Mann.

Hier is een
de is düütsch
dat maakt em jüst gor nich füünsch
man dorför een beten stolt
veel weer leeg un warrt betahlt.

Hier is een
de ünnerschrifft
dat jedeen süht, wat em dat gifft
rechte Hand, een beten scheef
een de uk veel Drama läävt.

Hier is een
vun de's dat Bild
dat Öller harr dat tämlig hild
nich blots dat Hoor geeng em verloren
uk wat lücht vör veele Johren.

Hier is een
kummt vun't Land
wiede Blick, ganz veel Wind, Waterkant
de läävt nu in een oole Stadt
weer mol groot un fröher platt.

Hier is een
de wat deit
mehr slecht as recht blots sien Arbeid
he schrifft un singt un musizeert
uk wenn de Minschheit em nich höört.

Hier is een
de Vadder is
un sien Kinner dull vermißt
wat he harr, geeng em verloren
wat em bleev, warrt he sik wohren.

Hier is een
de överleggt
wo kaam ik in de Welt torecht?
de anner Lüüd, de niege Tiet
un na Huus
de Weg to wiet.

Hier is een
toveel alleen
dat is he wennt, dat schall so ween
liekers spöört he all de Leev
de't för em vun annern geev.

T.u.M.V.I.

Nu warrt 't Tiet

Das war der Meister - meent de lütt Fru bi'n Bäcker, denn de BILD harr een al in de Hand hatt un man uk blots so jüst un jüst we'r tohopen leggt. Na, dit eene Maal wull ik nich krüüsch sien, denn wenn mien Vereen de Bayern een mitgeven deit, kann mi dat sodennig guud ünnerholen.Dorbi weet ik natürlig, wat mien Vereen af un an guud späält hett för de Saison un denn mit de Saison een Tiet för bitter Tranen anfangen dä. Lachhaftig egentlig, aver dat höört nu mol na mi, vun Broer arvt, de ja as Jung den groten HSV gegen Lütt HSV, dat weer de vun Heid, spälen sehen harr, un dorbi sogor "Stürmer" op de Platz stunn. Glööv man nich, wat ik de Naams vun hüüt noch kenn, dat kummt un geiht un lett na vun ganz wiet her un bald uk wedder weg.
Weg will ik disse Wuch nich mehr, harr mi noch de Hauptstadt vörnahmen, aver hier gifft jüst so veel, wat ik mi ankieken kunn un dat geiht uk glieks los: Rundgang dör de Museen vun de Giebelstadt. Dor kummt sunst nix vun na. Een Freud is dat ja un blädern sik dör de Online-Sieden vun de groten Bläders, freust di ja, wenn een vun de "Grootköppe" mol vör't Brett halen; he warrt de Engländers dor sach noch för betahlen laten, aver Nährigkeit is uk keen Segen. Tehr aver noch mehr vun een poor Lexen, de dat in'n Tagesspeegel vun Berlin gifft. Dor dreiht sik um "Identität", wo ik uk ümmer veel över nadacht heff. Ditmol schreev een patente Fru, de sunst de Archäolgen vörsteiht, un se geeng de Saak mit Rüffel un Schüffel an, se graavt in Gedanken ut, wat du op een Kiez in Berlin oder op dat Gelänne vun dat Oktoberfest ruutgraven wurrst un wat di dat seggen kunn. Dat lett sik allens allerbest na dat plattdütsche Rebeet överdrägen, denn kunnen wi uk ut dat "Ethnisierungs"-Falsch achter uns laten. Een Nordstrander Jung mit een Mudder ut Königsberg, sien Vadderspraak Platt in'n Kopp, dat ole Wind- un Wäer-Land in't Hart un Regale vull mit Böker op düütsch, platt un franzöösch in een lütt Kabäuschen in de Giebelstadt, dat is doch mol een feine Dör- un Mit'nanner an Identität. Wat schull ik mi wull as "Plattdütschen Minschen" konschtrueeren, de villicht uk noch annern wegbieten wull. Aber hallo, seggt de Fru vun imen Cousin denn ümmer. Lütt Leed is nix as man een lütt Leed, harr ik mi mol so vörnahmen.

Nu hett de Sünn al so lang töövt
warrt Tiet, wat ik mi buten wies.
Nu hett de Vagel sien Leed lang noog öövt
warrt Tiet, wat ik em söök ganz lies.

Nu hett de Welt al so veel beschickt
un ik noch ümmer in de Puuch.
Nu hett de Klock al lang noch tickt
nu warrt't Tiet un gahn mol ruut.

Weer doch schaad um disse Dag
weer doch schaad um hüüt
na een poor Stünnen, dor kummt de Nach
un denn is dat all mit hüüt.


Nu hett Fru Nahwersch lang noch putzt
warrt Tiet, dat ik ehr gau mol grööt.
Weil't Spintiseeren doch nix nutzt
warrt't Tiet un stellen sik op de Fööt.

Nu is de Nahwer jüst to Arbeid fohrt
warrt Tiet, geneet de frie Dag.
Glieks plingelt Postbüdel an de Poort
warrt Tiet un denn is Schicht in'n Schacht.

Nu is de Lex glieks op't Papier
warrt Tiet, mehr Riemels heff ik nich.
Schull lever erst denken, ehrer ik wat klier
warrt Tiet, Huschnusch maakt keen Gedicht.

Nu is dat Blatt vull, ik bün mit trecht
warrt Tiet, wat ik een beten sing.
De Vagel piept, wat he wull seggt
wenn erst mien Pianola klingt.

T.u.M.V.I.

Nähm een lütt Schüffel

2,20 DM hett een Swart-Witt-Film för mien Iso Rapid Kamera kost; dat weer natürlig veel Geld för een Schöler-Knipp. Man wat bün ik froh, wat ik een poor Filme wegknipst heff un dor sogor op kamen bün, wat anners as blots Lüüd  optonähmen; so keem dat denn uk to disse Bild vun Strucklahnungshörn, wat ümmer de Heimat-Haven för mi weer un blieven warrt; so as he de Haven för dat Torüch- un Wegfohren för de Pellwormers is. Bild heff ik al mol nahmen för mien tweete Gedichtband, wo ik we'r wat utglieken wull, denn in mien erste Band weer ik doch orig hart in de Gang ween mit mien Erinnern. So weer dat uk hüüt. Dat erste Leed, wat ik hüüt maakt heff, dat weer we'r so'n leege Singsang, as ik dor bald 100 Stück vun heff; de blifft in't Datei-Archiv, de schall hier nich herin. Man disse tweete, dat weer egentlig gor nich meent as Leed, man schull een lütt Kinnerbook-Idee vörut gahn, wat denn bi't Schrieven ganz anners wurr, as ik dat vör harr. Mol sehen, wat ik dor noch wat ut maak. Aver ik meent, dat weer nu Tiet un rieten de Truer-Döker vun mien Kinnertiet-Erinnern weg. Na, ganz hett nich lückt. Op eenmol keem mi dat an, wo hart dat mien Vadder ankamen is, as ik mol för länger weg schull. Gifft so Momenten in't Leven, de liggen as Wackersteene in dien Hart. So is dat sach uk mit dat Heimweh un de Leev. Hüüt morgen bün'k noch mol we'r na Pellworm surft, na dat Warft-Café un de Websiet dorto: http://www.warft-cafe-pellworm.de - nä, dor kannst di veel afkieken, wat een wodennig anfaten kann, man wat dor uk een lange Weg nödig is, ehrer dor so een feine Saak ruutbottert.

Nähm een lütt Schüffel, een lütt Rüffel, een lütt Rief.
Gah dör mien Kopp, söök gude Saken, wo ik över schriev
Liggen sach noch helle Ogenblicken ünner all den Schutt
haut ik bi't Erinnern allens twei un in de Dutt.

Warr mol hier un dor'n beten graven
wat dor noch wat liggt.
Hett mien Kummerkopp wegschaven
harr keen Lust an dat bet Licht.
Warr'n beten wöhlen, söken
worum schull't nich doch wat geven
wo ganz lütt to läsen is:
"weer een feine Leven!"

Nähm een Dook, een lütte Schüttel, een bet Water un noch Pril
weil ik hier un dor de Stoff vun de olen Biller rünnerspölen will.
Geev nich blots Momenten, de maken Angst un bang.
Erinnern an de schönsten Saken släppt binah to lang.

Kunn doch angahn, wat uk vun mien junge Johren
dat Erinnern lohnt.
Worum nich dat Gude mol verwohren
as de anner Olen dat doon.
Warr versöken graven, läsen un warr sach wat finnen
wat döcht, wat lücht, un ik weet, ik bün't.

T.u.M.V.I.

Wi sünd Minschen

Deine Heimat ist das Meer, deine Sehnsucht ist ... ist ja egentlig lachhaftig to vertellen, man nu, wo hier so'n beten Wind an mien lütt Kamer vörbiweihen deit, seh ik mi mit de Fru an mien Siet op't Rad na dat lütt Hock henfohren, wo wi 5 Dage lang een gude Tiet harrn, wo ik man blots veer Nachten in weer, denn de eene Avend hebben mi Retter un Krankenwaag afhaalt, wat ik gau na de Ogenklinik kunn, wo mi de "Neuanschaffung" in mien Oog verdüütscht wurr. Aver sunst hett scheußlig gau gahn un denken sik dor in so'n Oort Pellworm-Fever rin; dat geiht ja egentlig gor nich un stellen sik een Leven op de Insel vör. An't besten, glieks we'r henfohren un sik fein desillujoneeren laten. Ennerlei, heff hier mol we'r een Leed, wo ik mi över freuen do; wat natürlig uk an de Wunnerkist liggt, de mi na so'n poormol Knoop-Drücken ümmer wat för een anner Singang anbeeden deit. Hier versöök ik dat mol, as de Amerikaners dat könen, so'n "Wi sünd ja man all blots Minschen"-Nummer. Dat schall dat sodennig nu uk op Platt geven. Stellt sik dat mol vör, dat geev dor so süss, söven Musikers un de wurrn för een grote Saal vun Lüüd de doren plattdüütschen Songs spälen, as weer't jüst so normal as op engelsch oder düütsch. Wull weet, hier un dor mag dat ja noch vörkamen. Dat Book, wat mi op dat hiere Leed bröcht hett, haalt ik bi een Höker ut so'n Kist, wo dor nix anners as "Who is who"- Bökers in weern. Dor hett mol eener de Minschheit studeert. Wat wi man all blots Minschen sünd un uns leven laten schullen, will ik man uk utprobeeren un laat de Breef in de Tasch, de ik hüüt morgen an de sh:z schreven heff, wo ik se we'r al wegen de Windröders in de Pann haut heff - kleiner Rückfall sozusagen. Scheußlig - schull egentlig een Waffenschien beandragen, denn mien Klötter warrt ümmer scharper, op platt, op hooch - een Doon. Dor köönt sik de Bürgermeisters vun Treia, Ahrenviölfeld un Bondelum freuen, wat se nu nich "Wohlgelitten","Wohlgesonnen" un "Wohlbeleibt" an ehren Naam anbackt kregen hebben. Schull man lever na een Fräulein "Wohlgeformt" utkieken, dat maakt anner Gedanken un is uk guud för de Minschheit.

Kiek in de Gesichter vun so veel Lüüd
jedeen hett wat schafft, hett mol wat bedüüd.
Sühst an de Gesichter, woveel se eenmol weern
wat ehr Leven mol een Richt harr, kannst du vun se lehren.

Kiek in de Ogen
wat ik dor in läsen kann.
Harrn sach Moot un wurrn wat wagen
wat ik mi nich vörstellen kann.
Sühst an ehr Ogen
wat de Macht eenst mit ehr maakt.
Weern all mank de Hoghen
de dat ganz na baben lockt.

Man weern blots Minschen
alltosamen.
Weern Minschen
de hier wahnen.
Weern man Minschen
jedereen.
Jedereen schull'n Minschen ween.

Kiek op de Mund
fraag, wat se mol seggt.
Hebben sach annern funnen
de ehr fragen na den Weg.
Kiek ehr op den Mund.
Wat för'n Richt hett he denn nahmen?
Na baben, na de Grund
weer he guud oder verkamen?

Denk över de Minschen
wat ik ehr bewunnern schall
mi uk dorvun wünschen
bün eener vun se all.
Se däen wat för annern
mehr, glööv ik, weer dat nich.
Hebben nich so veel jammert
as de, de dat hier dicht.

Kiek na all de Minschen
de mehrsten sünd mit langs
sach uk de sik dit Book köfft hett
un nähm dat bi de Hand.
Kiek na all de Minschen
grööt se, denk, bün een vun jem
uk wenn ik meist so lütt bün
dat mi keeneen kennt.

Wi sünd Minschenalltosamen.
Sünd all Minschen
de hier wahnen.
Sünd man Minschen
jedereen.
Wi schullen all blots Minschen ween.


T.u.M.V.I.

Dat Dreck un Schiet

So oder so - heut schauen's ja schon mit 17 auf derer Renten - so kunn sik dat bi Kunstantin Wecker anhöört hebben, so, meen ik, heff ik dat vör bummelig 30 Johren vun em höört, gifft denn aver uk annern so as de Pellwormers, de gahn dor anners mit um, so as de Bäcker, de överdragen hett un nu dat Txi fohrt mit bummelig 70 Johren.An Opholen nich to denken; man wenn ik al dat dor lütte rode Book toschickt krieg, warrt mi al ganz flau. Kreeg ja vun den Bäcker glieks een mit, wat Beamten nix dögen; dat laat ik denn so över mi hengahn, mußt de Lüüd blots lang noog snacken laten, bit se sik vergaloppeeren un denn lach ik mi eens. Liekers is de Utsicht uk nich jüst schöön, Johr un Dag in de ole Möhl wieter to lopen as dat ool Peerd, wat bi den Bäcker vun Nordstrand den Deeg röhren mußt. Kunn ja nochmol fragen, wat de Pellwormer Bäcker uk so wat hatt hett. Mußt di op de eene Siet wunnern un kannst dat ja uk bewunnern, wat se mehr as blots een Arbeid hebben; maken dit, maken dat, uk de niegen Pellwormers, de vör de Arbeid nich bang sünd, man op de anner Siet heff ik mi fraagt, wat dat op de Insel överhaupt wat maakt un herstellt warrt - dat, wat se in de Galerien verkopen, laat ik mol weg - gifft dat noch een Slachter, de dor een Pellwormer Wurst maakt oder een Broot vun Pellwormer Schroot un Koorn? Ik glööv dat nich. Schaad, aver so is unse Welt inricht, wi wöllt för dat, wat wi eten, nix utgeven un wunnern uns denn, wenn wi "Schietenfretters" wurrn sünd.
Na, dor heff k ja al we'r een Bispill geven för dat "Dreck un Schiet", wat mi uk bi de schönste Utsicht dör den Kopp biestern kann. Wurr ik geern uk laten un dä mi rein gor keen Gefallen, as ik de "Husumer" kopen dä, wo se vun een "Bürgerwindpark" swöögten; dree buuklastige Börgermeisters, de ik noch een mitgeven warr un een "Wind-Baron" mit fienen Antog un dat lange Hoor tosamenbunnen - de reinste Öko-Bohème - dor kann ik ja jüst wat mit anfangen. Denn wunnert sik de Fru an mien Siet, wat ik so still bün; se kann ja gor nich ahnen, wat för Dullstücken in mien Kopp los sünd.

Dacht, ik weer al wiet noog fohrt
wiet weg noog vun mien ool Poort.
Sorgen weern dor achter bleven
kunn geneten mien bet' Leven.

Dacht, dat wurr nu beter gahn
de swart Gedanken nich mitkamen.
Man se blieven in de Neegd
egaal, wo ik hen fohr oder sehg.

Dat ool Schiet in mienen Kopp
dat oole Smeer
heel dat doch op
wat geev ik dorför.
Dat Dreck un Schiet
un Gift un Gall
Chott, wat weer ik froh
weer't dormit all.

Bün nu so wiet un fohr torüch.
Weet, wat bi't Huus noch töövt un liggt.
Bün ik we'r dor
un nich mehr wiet
denn geiht op mi los
vun alle Sied'n.

Dat ool Schiet in mienen Kopp
dat oole Smeer
heel dat doch op
wat geev ik dorför.
Dat Dreck un Schiet
un Gift un Gall
Chott, wat weer ik froh
weer't dormit all.

T. u. M.V.I.

Güstern weer een gude Dag

Trüüüg, trüüüg - dat höör ik Busfohrer Rudi noch ropen, wenn he de Bus-Döör apen maakt un wi all op eenmol na de Bus rinwullen; hüüt heet mien "Trüüüg" nix anners as "torüch", denn de Dage op de "schönste Insel" sünd vergahn. Gifft binah soveel to vertellen, as weern wi um een Kuntinent rumfohrt, dorbi weern dat doch blots de Touren um de Insel. Leider hett mi bi de erste Tour dat Mallöör drapen, wat ik vun een "Ogenblick" na den anner mit een swarte Placken leven mutt, de mien linke Oog achterna danzt. Hett een drapen, de sik as knapp een anner an den "wieden Blick" freut hett un em nu egentlig nich mehr geneten warrt as de Johren vörher. Liekers kunnst bi de Touren um Pellworm sehen, wo smuck dat dor is; man leider weer ik ümmer an't Verglieken un fraagt mi, worum "mien" Nordstrand so veel wenger vun dat wohren kunn, wat ik vun de Kinnrtiet as een Marschen-Insel erinner."Nordstrand is al lang keen Insel mehr," wurr mi bedüüd, dor is sach dat Mehrste mit seggt. So geev dat veel to kieken, veel to denken un to snacken, so as wi dat güstern däen, de Fru an mien Siet un ik. To hören geev dat uk güstern avend op de stille Insel, man dor harr en Uul setten, denn dat "Krabbenfest" geeng över vun "Andrea-Berg"-Geschumpel na Techno-Gedunner un dat heel uns waken bit in de Puppen. Ik weer bald so wiet un gahn an de Haven un hören de Musik ut de Neegde, denn dat Bass-Gewummer maakt de Minsch ja möör. Dor keem denn aver nix na. In't Gästebook vun Käpt'n Nommsen steiht de Anfang vun een Insel-Leed, wat, dat wurr ik mi wünschen, mol vun de Pellwormer Shanty-Chor sungen warrn kunnt. Denn mutt ik dat aver mit de Noten henkriegen; de Paus (zwoo, drei) kunn ik tellen, man wo schrifft man dat noch op? Liekers kregen wi wat to Papier, dat warrt se freuen, de Lüüd vun Pellworm. De Nostalgie-Tour weer an't Enne vullstännig, denn ik stunn noch eenmol vör dat Gigi, wo ik doch dat eene Leed vun maakt heff. "Erotic-World" heet dat hüüt. Döör stunn apen, man de sik na disse verloren Placken bi de Slachthoff vun Husum henverleert, de is ja binah gor nich mehr to helpen.

Güstern weer't man mau
geeng nich allens so gau.
De Witz, de Charme - nich so dull
heel di in mien Arm un wußt nich, wat ik wull.

Güstern weer't all 'n beten still.
Keem mit mien Denken gor nich vun de Stell.
Wat mi wat utmaakt, liggt al wiet torüch
funn man för dat Niege gor keen Richt.

Güstern - de Dag is liekers nich verloren.
Güstern is een Dag, de will ik mi wohren.
Güstern weer een gude Dag
denn ik heff ganz veel an di dacht.

Güstern weer de Snack toletz
vun de Quäälkraam, de mi hetzt.
De Sorgen un all, wat mi drievt
wo lang ik bi de Arbeid bliev.

Güstern is't we'r dorto kamen.
Denkst na, wo schall't nu wietergahn.
Un wenn't uk een Vergnögen weer
däen wi dat, weil't sach nödig weer.

Güstern - de Dag is liekers nich verloren.
Güstern is een Dag, de will ik mi wohren.
Güstern weer een gude Dag
denn ik heff ganz veel an di dacht.


T.u.M.V.I.

Wat hett de Welt to beeden?

Summerpaus - mag dat egentlig gor nich, aver de nächsten Daag warrt mi wohrschienlig keen Cumputer to Gesicht kriegen; dor bün ik denn we'r unplöged un will de Nordseeluft een to een geneeten oder utholen. De lütte Stillstand-Welt, wo ik mi opholen do, hett sunst ümmer noch noog to beeden, to'n Bispill de Fohrt na Hamborg un hier de poor Reegen Wöer vun de Minuten, ehrer de Zug na de Giebelstadt losfohren schull. Gau in dat lütt Book rinschreven, wat mi över de Tiet helpt, wenn ik ünnerwegens bün. Wat is dor noch ween? Dor sünd de poor Leeder, de ik hüüt inspäält heff, uk wenn se man blots half un half oder noch wenger ferdig weern; dor is dat "Sik Wunnern", wo gau so'n Reis afmaakt un betahlt is; dor sünd de Narichten, de ik mi ut de wiede Welt tosamen sammeln do un de "privaten", de op mi kamen, man de hier nich henhören.  Mien Tanten fiern nu as morgen eene na de anner den 85. Burdsdag, kann mi gor nich de lange Streck vörtostellen; wenn een de Narichten lääst, wat de Welt vör Undöög maakt.- wat schull dor wull noch allens passeeren. Dor will ik man lever blots vun Dag to Dag planen, un nich na de Vagels kieken, de över mien Kopp hen un her fleegen. So heff ik dat binah schafft, wat ik een Blog-Leed butenkopps singen kann, un dor geiht dat um Unkel Fiete; de ik noch jüst as lütt Buttjer so bi mien Opa sitten sehg as de Bröer Jehann, Ede, Auge, Hermann un mien Opa Bernhard, süss, de  vun dorteihn nableven weern; Tant Anna weer nich kamen. All nich wiet weg vun 80 weg un in't Öller we'r na'n Freden mit sik henkamen, de se över de grugligen ersten 50 Johr nich harrn holen kunnt. Fiete kunn scheußlig guud Korten spälen; jedeen, de em kennt hett, vertellt vun sien Töge. Un dor heff ik dat eene Leed vun maakt un freu mi nu al, wat ik dat de "Kinner-Generatschoon" morgen
vörsingen warr. Ik hoff, se könen dat geneeten.

War hett de Welt to beden?
Eerstmol dat engermaten Wäer.
Sünnschien bohrt sik dör de Wulken
de Wind is hüüt keen strenge Herr.

Wat hett de Welt to beeden?
Sünndaglüüd sünd ünnerwegens
de eenen sünd an't Promeneeren
för de anner is dat Beste ween.

Wat hett de Welt to beeden?
Minschen, Welt un Häven.

Wat hett de Welt to beeden?
Minschen, ennerlei, wohen du kiekst.
De sitten, lopen, smöken, stahn
un töven as ik op de Bahn.

Wat htt de Welt to beeden?
"Tranen, Truer, ut".
Football kannst nich ümmer winnen
Düütschland-Damens flogen ruut.

Wat hett de Welt to beeden?
Minschen, Welt un Häven.

Wat hett de Welt to beeden?
Dat se wieterlöppt un geiht
uk wenn't an weckeen Städen
stillstatn deit.

Wat hett de Welt to beeden?
Swarm vun Vageln fleegen
baben an den Wulkenhäven.
Wat wurrn de olen Römers seggen?

Wat hett de Welt to beeden?
Minschen, Welt un Häven.


Wat hett de Welt to beeden?
De Zug fohrt sinnig an.
So mag ik dat wull hebben
wat jedereen deit, wat he kann.

Wat hett de Welt to beeden?
Minschen, Welt un Häven.


T.u.M.V.I.

Fröhlig Stünnen

Ferienzeit - Krisenzeit - so is dat nu mol bi mi; un dat hett mi midlerwiel inhaalt, denn nu liggen al de nich ganz so fröhlig Stünnen achter mi, nä, dor is we'r dat taage Tiet-Utholen an de Reeg, wo du hen un her löppst un di wat söchst, wat du maken kunnst oder schullst, man liekers heff  ik markt, as ik mi in een Blog fastlääst heff, wo gau dat Dialekt-Mäßige dorvun afhöllt, wat to läsen un dor bruuk ik mi uk sülvst keen Illusjon maken, de dat hier nich glieks läsen un begriepen kann, de geiht dor een Klick wieter langs un kummt in disse Leven nich we'r. Wo ik mi rinlääst heff, dor geeng dat um een vun "mien" Themen: "Heimat". Oha, meent een, dat weer nix as Kinnerdroom un heel de Minsch vör luter "Tranenlust" af, sik mit de Welt un ehr Leven nu  ut' n annertosetten. Höört sik toeerst ganz richtig an; aver mi kann he nich meenen. He meent, de "Kinnnertiet", de "Heimat" dat geev dat gor nich in echt, dor geev dat blots Saken as "Sellschop" un "Parteien" - so wat höört na't wohre Leven. Dor wurr ik wedder segen, dat gifft dat villicht för em, man nich för mi. Dor sünd de Erinnern an Kinnertiet dütliger un faster to griepen, as dat, wat he mi dor anbeden deit.Kaam hüüt aver liekers nich veel wieter mit mien Lex för dissen Blog. Mienen Kopp krieg ik nich kloor un dat is tämlig dat Leegste an den Ackewars, de ik ut de School mitnahmen heff, dat ik nich Herr över mien Denken bün.Scheußlig, wenn di bi de schönste Witterung un Wäer nix anners infallen deit as dat, wat nu al Johr un Dag dör dien Kopp dunnern un blitzen deit.

 Fröhlg Stünnen hebben wi läävt
fröhligt Stünnen hebben wi hatt
seeten un hebben höögt un swöögt
stellt sik vör
sogor op Platt.

Fröhlig Stünnen
köönt wi wohren
mit Frünne, ja, un all de doren
de vun disse Fest noch snackt
stell di vör
sogor op Platt.

Af un to
hier un dor
is't noch ümmer wohr
af un an fanbgt een an
mit plattdüütsch Sing un Sang.

Fröhlig Stünnen op een Fest
Chott, wo schöön, wenn du se hest.
Lecker Eten, wurrn al satt.
Hett fein smeckt, segg ik op Platt.

Fröhlig Stünnen harr'k geern mol we'r
hoochdüütsch för den fienen Herrn
man för uns, dat weer ja wat
geeng de Avend blots op Platt.

Af un to...

Fröhlig Stünnen, al wat her
noch weet wi, wo't güstern weer.
Man jedereen weet dat
so'n Stünnen, de sünd meist rar op Platt.

Fröhlig Stünnen mit fröhlig Stimmen
de na Wind un Wäer klingen
de wünsch ik mi, bi wat is wat
eenmol wedder fein op Platt.

T.u.M. V.I.

Pech hatt

Dat is so'n Saak mit de Wöer - kummt ümmer mol vör, wat een nich dat Woord finnen kann, wat dat Gewicht uthöllt vun dat Enn vun de Welt, wat dor mit bedüüd warrn schall. Mi hangt noch ümmer na, wat ik mol nich dat richtige Woord funn, as mien Vadder mi vun dat Unglück vertellt, wat den Landraat drapen hett, as sien Dochter in een Auto starven mußt. Ik kunn dat bilöftig Woord gor nich wedder guudmaken. So weet ik egentlig, wat dat Unglück un dat Glück, wat du mit dien Kinner hebben kannst, mit "Pech" un "Sott" nich guud beschreven is, man ik heff dat hier liekers nahmen, weil mi jüst een ool Kolleeg sä, "mit unserem Jungen haben wir Pech gehabt". Dor kunn uk een Paster veel to seggen, wat kannst as Vadder oder wat kannst du nich mehr as Vadder in de Reeg bringen. Harr in de Morgenpost dat Stück lääst, wo een Jung sien Vadder hernahmen hett, mit Mess op em dal is. Dat Stück, wat ik vun een Mess vertellen kunn, geiht anners. Man dor heff ik nu noch gor keen gude Wöer för funnen.
Dor gaiht doch lichter un vertellen vun güstern Avend, as wi Ringo sien Burdsdag fiert hebben in den Stadtpark mit noch 3000 anner Lüüd. Mien Jung weer sach een vun de jüngsten "Ringologen", aver he hett dat uk genaten, wo eenmol de Pop-Musik-Geschicht vör em opblädert wurr vun de 50ers mit "Honey don't", de 60ers mit de Beatles-Stücken, de 70ers mit Edgar Winter sien flinke Finger-Stücken, de 8oers mit "Mister Mister", dat weer ja wat. As Ringo dor seet un Perkins sien "Honey don't" sung un dorbi trummelt, harr ik geern mien Broer an de Siet hatt, de Ringo noch mit de "other band that I was in" sehen hett. Nu weer dor mien Jung un de warrt dat mit de Musik wieterdrieven un warrt sik villicht noch lang an dissen Avend mit sien Vadder un Ringo sien "Love and Peace" erinnern.

Pech hatt oder wat
du liggst in'n koolen Sarg
negenundörtig Johr
wo keen mehr tokamen warrt.
Pech hat, steihst in't Blatt
eerst vörn, denn de letzte Siet
wiet büst nich kamen in de Tiet.

Pech hatt oder wat?
Wat is den Jung överkamen?
Mit Mess, dor geeng he los
un hett di hernahmen.
Pech hatt, nä, keen Chanx
keen Hülp is dor mehr ween
de Dodenkeerl danzt mit de Minsch alleen.

Pech hatt oder wat?
De Fragens warrn nu stellt.
De stahn nich mehr in't Blatt
weil dien Jung gor nix vertelt.

Pech hatt oder wat
is blots in em ween?
To veel Bramien, to veel Pillen
oder haakt wat ut in em?

Sott hatt oder wat
warr mien Jung hüüt graleeren.
Güstern mit em na Stadt
kennt sien erste Deern.
Sott hat oder wat
bit nu; man warrt morgen?
Grote Kinner, seggt se, grote Sorgen.

Pech hatt, Sott hat
oder is dor doch een Grund?
Bün an't Överleggen
heff em liekers noch nich funnen.
Pech hat, Sott hatt
de Putt is twei, de Putt is heel
in't Leven geiht dat nich na liekeveel.


T.u.M.V.I.

Witt

Buten de schönste Sünnenschien, un ik sitt hier binnen un verpüttjer den Dag mit dit un dat, schall naher mit de Jung na Ringo, mol sehen, wo dat warrt; harr güstern dit hier mehr as Dichten schreven, man dat liekers na een Leed umbuut. Denn schull dat ja nu een Blues warrn, denn dor is ja dacht, wat ik mol en plattdütsche Blues-CD  ruutbringen kunn. Man ik weet nich so recht. An de E-Gitarr, wo ik hüüt mol op öövt heff, dor krieg ik keen Dunnerwetter in de Gang, man versöken kunn een dat ja in en ool Huus merren in de Giebelstadt. Weern güstern in de anner Giebelstadt Wismar, w dat ja uk wunnerschöön is. Sünd vun de Dankwartsstraat na de Haven dal, kreegen noch dat Schipp wiest, wat se dor op buut hebben na de Kogg, de se bi Timmendörp ut de Schlick ruutwöhlt hebben. De so'n Schipp sien eegen nöömt, weer een rieke Mann. De Stadt, de dorvun een poor vun ünnerwegens harr, mutt uk över de Maten veel Macht un Bedüden hatt hebben. Woveel de Lüüd in Wismar vun so'n Scheppen harrn, dat weet ik nich, man wo fein se ehr oole Stadt verwohrt un wedder opbuut hebben, kannst an veele Ecken un Kanten sehen. St.Georgen - wat för'n Macht de oole rode Steen hett, dat du mit em so'n hoghes Karkenschipp buun kannst, dat is gewaltig. De an de Oostsee wahnt, harr güstern uk dat beter Enn to faten, denn de Rägen hett sik noch een poor Stünnen mehr Tiet laten as an de Westküst, wo dat wull al Klock 3 natt wurrn is. Bi wat is wat. Hüüt mol en lange Breef schreven an een Fründ un Kolleeg un bi't Schrieven heff ik mi eenmol um 180 Grad dreiht. Ik fung an mit Dylan sien Mississippi, wo een meent, he weer man blots een Dag to lang dor bleven. Dat dor Mississipi kunn ja allens sien, de Arbeid, de Stadt, dat Leven oder man uk blots dat Denken, wo een sik uk mol in fastfohrt hett. Denn bün ik doch lever na Chaplin överwesselt, de in sien Rääd "As I began to love myself" seggt, dat, ennerlei, wo du jüst bist un wo laat dat uk is, du büst dor, wo du henhöörst. Dor dach ik, wat mien Jammern vun de verläden Dage uk wat har vun Mudder Kempowski ehr "Da macht man und tut man" un dat klung ja wengst in't Fernsehen so'n beten so, dat een dat to lachen weer.

Witt dat Papier
mit griese Streck
de helpt
bi't Schrieven
bringen de Wöer
in de Reeg.

Wöer klier'k
Gedanken
stellt sik op
as weern se
eenfach dalfullen
ut mien Kopp.

Witt is de Farv
wenn ik drööm
denk mi hen
na een Tiet
wo ik sunst
so ganz wiet
weg vun bün.

Wöer alleen
un för sik
fraag, wat se bedüüd
to'n Bispill "Bööm"
wo een jedeen
seggt, sünd "gröön".

Witt is dat Laken
vun dat Bett
wo ik in ligg
un sach uk de Farv
vun dat Dook
wat se leggt
op mien Gesicht.

Wöer, de een
över mi seggt
de een schrifft
hören, läsen
warr ik lever nich.

Witt is de Kraag
vun dat Hemd
vun de Mann
hier op't Amt
de di seggt
wennehr
wo veel
wo lang.

Wöer sluckst
fein dal as
"wat Schiet" un
"egaal"
denn harrst
du ehr seggt
harrst achteran
keen Wahl.

Witt weer
dat bleven
dat Papier
denn wat schull'k
wull seggen
to't worum
un woto
un woför
vun dat Leven.

Wöer laat se
stahn
swart op witt
ennerlei wat
se bedüüd
för de Lüüd
sünd för mi
wenn'k ehr höör
licht to verstahn
as Musik.


T.u.M.V.I.

Herrlig

Na, dat is egentlig nich mien Oort un stellen een "herrlig" an'n fröhen Morgen op't Podest, aver hüüt will ik dat mol riskeeren, denn wenn du waken warrst, un dat weer mol wedder Klock halvig fiev, un dor is toletz denn doch dat Giften wegslapen, wat mi so lang in de Gang holen hett, denn is dat "herrlig". Nu schall't glieks losgahn, röver na mien Jung un graleeen em, denn he warrt nu sössteihn. Dat is al wat, een junge Mann, de Börgermeister kunn he denn sach al wählen, He hett mi uk al vörräkent, wenneehr dat losgahn schall mit Föhrerschien, ohauhaha. De Gitarr quäält he ja al düchtig. Mi behaagt ja nich, wat he noch so lang na School schall. Harrn se man blots veel fröher de Schooltiet körter maakt un dat nich bi de Lütten anfungen, man lever bi de groten. Dat Johr, wat al ümmer över weer, dat is dat Johr "ölven", wat in fröher Tieden de "Obersekunda" weer. Dor steiht dat nu ganz still, denn aver geiht dat los in 12 un 13. Nu aver eerstmol na Klass 10 un achteran  na't Profil. Kinner nähmen dat ja, as dat is. De dat ole Syschteem kennt hett, kann dat aver blots beduurn. Dor kannst blots "Selbstverstümmelung" to seggen. Ik hool op, denn dat schull hüüt doch op "herrlig" ruutlopen. Kunn bi't Blädern in een Blatt ut Berlin dat nich laten un läsen, wat de "Foristen" sik op ehr Fingerklaveer allens um de Kopp hauen. Dor geeng dat um Rassismus un "Düütschen-Feindlichkeit", wo bald jede junge Minsch in de grote Stadt een Leed vun singen kann, wenn he Lück hett, is dat denn blots so'n Hiphop-Gift un Gall, wenn du Pech hest, liggst du in de Reha. Will aver noch vun wat anners schrieven, heff Dank seggt för dat herrlig Fest, wat wi an'n Sünnovend harrn, dor full mi in, wat wi as Kinner ümmer säen, wenn uns wat gefull. "Scheußlig schöön"! Dorum heff ik dat Leed man uk lever in Moll inspäält.

Herrlig, ik heff em funnen
de Slöttel för de Döör.
Heff lang söcht, geeng Runn um Runne
wußt eenfach nich, wo he noch weer.

Herrlig, nu kann't we'r losgahn
sluut de Döör op un kiek ruut.
Wat hett sik in de Welt daan?
Wo süht Nahwers Goorn ut?

Herrlig,de Luft vun'n Morgen
weiht mi an un rüükt so fein.
Sluut se weg, de olen Sorgen
Bessum her, un maak we'r rein.

Allens warrt guud!
Allens warrt beter!
Dat ole Hock, dat sluut ik af.
Gah wer ruut
un maak dat wedder
wat ik fröher uk al schafft.

Herrlig 's, sik we'r to freuen.
Jüst steiht Nahwer in de Döör.
Wink gau röver mit den "Moin"
fraag em, wat hett he hüüt vör.

Herrlig, langs de Straten lopen.
Chott, woveel warrt hier we'r buut.
Na Paul sien Buud, een Zeitung kopen.
Hest di so lang nich mehr truut.

Herrlig, de ranken Beene
vun dat Frollein, wat dor löppt.
Kiek blied röver na de Schöne
villicht wat een ehr wedder dröppt.

Allens warrt guud...

T.u.M.V.I.

Maak doch, wat du wullt

Wat kannst nich allens an so'n eenfachen Dag beleven. Gewaltig. Egentlig is nix passeert as so'n beten Mundvull Snack hier un dor un liekers geev dat we'r een ganze Masse to vertellen an't Telefun vun HL na NF. De Vörmiddag weer ik in mien Kassetten-Archiev an't Söken un Hören, Leeder un Opnahmen bünkewies, wo ik nie nich mehr dörkamen warr. Söchte dorbi dat Stück, wat ik eenmol opnahmen heff: "Alle Ampeln stehen auf rot", dor wull ik mien hoochdüütsche Projekt mit to Enne bringen, wat ik in de 90er Johren as "Bartträger zwecklos" anfungen un wo ik een Single inspäält heff mit den Song "Drinnen oder draußen" - "Hymnen kleinbürgerlichen Unbehagens wull ik domols ruutbringen. Nu, knapp twintig Johr later, warrt dat sach uk nich bruukt, man ik heff um 1993 regelrecht veel versöcht un hier un dor de Leeder ümmer we'r frisch inspäält. Nu weet ik, wo ik de Leeder anbeden oder verkopen kunn; gifft sodennig för allens een "Branchendeenst", schallst blots mol een Minschen drapen, de dor wat vun weet. Sodennig bün ik veel "in Musik" ünernwegens ween, man wohrschienlig dat letzte Maal in de eene Lübecker Musikalien-Laden, wo de Maneeren al ümmer ganz un gor leeg weern; aver hüüt, dor heff ik markt, wo mien Nerven op sünd,  denn ik fung regelrecht Striet an mit een Keerl, de nich blots dick weer, man sik uk dick dä un as unklook in sien Handy bölkt. De Lüüd achter'n Tresen quäält sik dor um gor nix, laat se sik ... Dorför lehrt ik bi dat anner Muskanten-Huus, wo lütt de Welt is, denn dor weer de Minsch in een anner Laden, de vun sien Vadder vertellt, de unse Football-Vereen op de ole Insel in de Gang bröcht hett. Dor weer ja wat to vertellen un to verglieken. Heff man nich veel na sien Mudder fragt, denn dor weer ja een Stück twischen uns ween, wat ik mol in een Dichten beschreven heff un wo de Söhn villicht nix weten schull. Sodennig is dor dat, wat weer, ümmer uk dat, wat is. Denn weer dor noch een ganz lange Breef, wo mi verdüütscht wurr, wat een Fründ bedüüd un toletz, dat is nu, is dor mol wedder een Leed as all de velen doren, de ik in mien Kummerkamertiet schreven heff un wo ik egentlig uk över trecht bün, aver dat Ackewars, wat ik in de Summertiet mitnähmen mußt, hett mi we'r in de dor oole Spoor vun dat Giftig-Spälen un Sik-Sülvst-Leeddoon torüchstött. Man is uk wedder blots een Leed as dat anner, wat ik hüüt morgen inspäält heff, dat "Herrlig" heet un jüst so "ehrlig" is as dat hiere uk.

 

Maak doch, wat du wullt

ik maak, wat ik will.

Wenn du seggst, ik bün schuld

denn bliev ik still.

Eenmol heff ik mi truut

un wurr uk ganz luut.

Man uk dor wurr meist nix beter

un keem nix bi ruut.

An't leevsten wurr ik opstahn

mi is slecht.

Eenfach ut de Döör gahn

ganz wiet weg.

Eenmol dacht ik, pack dien Kuffer

nimm dien Hoot un segg "Ade"

meent, ik wußt noch, wat för'n Smack de Luft harr

as ik na buten vörkamen dä.

Segg doch, wat du wullt

ik hör dor nich mehr hen.

Ik weet ja, ik bün schuld

weil ik't nich anners kenn.

Eenmol dacht ik, hüüt hett glückt

man du sehgst glieks, dor fählt een Stück.

Heff dat glieks weg leggt

un bün dor nu mit trecht.

Maak doch, wat du wullt

ik maak hier nix mehr.

Weet nich, wat ik noch schull

wat 'k maak, dat is verkehrt.

Eenmol heff ik mi truut

man dor keem nix bi ruut.

Vergett dat allens, maak de Döör dicht

un de Lichter ut.

T.u.M.V.I.

Wull

                                                                         Weer een schöne Dag för di, wurr mi bedüüd, un nu , wo dat bummelig Klock teihn is, dörv ik dat denn uk seggen, weern man nich noch gau de poor Stünnen ween, wo ik mi we'r de olen Tiraden in mien Gedanken anhören mußt. Man nu find ik uk, wat ik tofreden ween kann, weer dat man nich blots so scheußlig lerdig um mi rüm. Man so is dat uk eerst, siet ik na Hus kamen bün, denn vörher weer ik noch vun Hamborg kamen un  denn na'n Burnhoff fohrt, wo de Jung sien Buuwaag steiht un een beten anmaalt wurr. Toletz seeten de Jung un ik, un wi keeken na de Peer op de Koppel un hörten de Stücken vun sien lütt I-Pod; man dat Gröttste weer, wo he de Avend mit sien Gitarr op mien Broer sien ool Fender-Verstärker losleggt hett; man wat weer dat för een Klang, fraagt mi, wat Broer dor wull uk so veel Musik ruutkittelt hett. Nä, wo fein. Heff mi noch dör een poor Bläder wöhlt, een, twee Leeder späält un bün midlerwiel so mööd, dat ik de Wöer vun disse Stück een anner Maal rinstellen warr. Bild is ut een Rußland-Book, kann  de Wöer nich läsen, man wat duert di de Jung op de Biller. Hier sitt he so tofreden över sien Böker, man laat em na buten gahn na School oder na de Ool sien Köök, dor hett nüms wat to lachen. 

Wull find sik dor in we'r in mien poor Wöer?

Mag sik in denken, wo dat mol weer

de Geschichten un Stücken verdrägen

freut ak an, wat de Olen seggen?

Wull nimmt sik Tiet, kiekt na achtern een Stück

wo wi al langsjachtern gegen de Richt

mag gau mol sitten un läsen sik fast

hören de Musik, uk wenn se man blots half dorna paßt?

Wull mag an ween, nähmen mit, wat hier töövt

un wat so deit,as wenn 't opschreven läävt

mag dat för Wert holen, wat still vergeiht

wenn hier een so, as weer't nich so, deit?

Wull mag dör't Leven uk sinniger pedden

süht wat schöön is nich baven, man uk noch hier nerren?

Mag sik mol bücken, een Stück lang verwielen

mutt sik nich de niegste Mood faatkriegen ielen?

Wull is as de hier wiet weg vun bi't Huus

maalt sik sien "Fröher" un "Weetst du noch" ut

mag sik uk fastholen, wat vun een Geschicht

wat se leeg oder schöön weer, noch in em liggt?

T.u.M.V.I.                           

Glöhnig Ogen

Glühender Blick höört sik anners an as glöhnig Ogen un wenn ik mi nu - dat Leed is ja al trecht - to laat um dat Word Gedanken maak un noch gau bi "Mensing" nakiek, mutt ik bilütten insehen, wat ik villicht ehrer vun glinstern oder glimmen Ogen snacken schull. So heff ik aver dat, wat in de Oogen lüchten kann, wenn du toveel vun een Saak kregen hest, ümmer mit dat "glöhnig" verklöppelt. Is sach uk gor nich so vun Bedüden, man leider gifft in mien Platt hier un dor Städen, wo du dat hören oder läsen kannst, wat dor eener blots mit sien Vadderspraak togang is; harr ik Platt vörher lehrt as "Min Moderspraak", weer mi dat Glinstern ehrer infullen. Man as Musikus kann ik dat "glöhnig" mehr bruken as dat "glinstern". Eenmol mußt ik mi uk vun een prominenten Plattdütschen verdüütschen laten, wat dat "dann" in disse Spraak gor nich geev. Dor hett he recht un nu arger ik mi dor an, wat dat op mien Platten ümmer blots um "dann" gahn deit. Jüst bi dat Leed "Kannst du kaken", denn in een Tour heet dat dor "Dann kaam man ran, denn dann bün ik de Mann för di". Wegen de Klang wull de Kolleeg mi dat noch mol so dörgahn laten. So lehr ik ümmer noch dorto. Güstern lehrt ik, wo schöön een Fest ween kann, wo ik mien Leed "Kannst du kaken" denn uk sungen heff. Fiert wurr in een grote Hall vun een Buurnhoff. Twee Pooren harrn inlaadt un gewaltig veel opstellt. Frünne, Verwandte, Lüüd ut  dat Dörp hebben hulpen un so keem een na't anner: fein eten, fein danzt un sik höögt över de Sketche, de se sik in't Dörp utdacht harrn. Toletz wurr dat "Spöök-Gespinst vun de Oper" in de Mangel namen, gewaltig.  Uk wat wi vun de veer Lüüd sehgen un höört hebben, wat se över ehr 20 Johr as Mann un Fru säen, maakt uns Indruck. De Leve Gott harr hulpen, wat se de Tofredenheit leven kunnen. Een Poor wurr ik "Sönke un Susi Faat wat an" nöömen, so veel Arbeid hett dat Leven as Buur un denn noch dat dor gewaltig Fest op to. "Wi fiern bit Klock fiev", sä de junge Fru, "denn övernimmt jede Poor een Koh to melken." Sünd natürlig vörher utneiht, weern aver vull Höög un Freud över de Avend. "Dor warrt noch lang vun snackt", dat sä mien Tante ümmer, wenn een Fest ehr gefullen harr. Un mien Ogen sünd hüüt sach jüst so mööd un dennig as güstern un ehrgüstern, dorum glinstert dor jüst nich gor to veel.

 

Wo keemen de glöhnig Ogen her?

Ik glööv dorvun, wat ik to lang alleenig weer.

Du meenst, ik harr't vun't Fernsehen

vun Biller ut dat Nett.

Ik glööv, dat Glöhnig keem vun dat Söken na een hier in mien Bett.

Wo kamen bi'n Minsch de trurig Ogen her?

Bestimmt, dat weet ik wiß, weil dor keen anner bi em weer

mit de he rääd, mit de he slöppt, mit de he läävt.

Wenn dor keen is, gifft uk nix, wo he an glöövt.

Wo kamen bi een Minsch de stumpen Ogen her?

Weil he na binnen kiekt, denn sunst is dor nix mehr.

Keen anner, keen Welt speegelt sienen Blick

toletz süht he blots noch een un dat is blots dat "Ik".

Du meenst, ik keek nu anners

mien Ogen weern kloor.

Dat keem, wo ik di kennt

harr dat Hopen ganz verloren.

Du meenst, ik keek nu frischer

un liekut een Minschen an

dat is sach weil ik mi un een anner 

we'r estimeeren kann.

T.u.M.V.I.

Laat de Lüüd (is ehr Tiet)

Wat vun een Nach överblifft, dat sünd af un to Drööm oder Wehdaag, as in de Tiet, wo mien Rüch mi noch plaagt hett, vun hüüt Nach blieven twee Saken: dat eene is een lange Lex, mit de ik gegenan gahn bün un mien lütt Fahn in de Wind stellt heff, hebben annern lang noog op pedd. Dat anner is disse lütte Leed, wat ik um un bi Klock twee opnahmen heff un mi denn doch egentlig een beten veel versingen un hier dor falsch läsen do. Ik stell dat liekers hier rin, is mien Andenken an disse apartig Dag, de ik deelwies nich nochmol beläven much. Freu mi liekers, wat ik dor nich mehr in de Knee gah, denn dor helpt mi de Lex vun Charlie Chaplin, wat dat nu mol to't Leven höört, wat dor twee an'nannerrasseln könen, dat maakt uk unse Leven ut. Güstern much ik nich in't Blatt kieken, wo de Ökohovas ehren groten Sieg fiert hebben; hüüt gefallt mi dat we'r beter, denn wenn Frankriech sik freut, freu ik mi mit. Warr glieks mien lütt Heft in de Hand nähmen un dat een un anner Dichten noteeren; is une <drôle de journée>, een apartige Dag; koolt, veel Rägen, de Blöme in de Vaas hebben sik egentlig guud holen, mag gor nich los un halen frischen, denn so is mi nu uk we'r nich na fiern to Moot.  Liekers geiht na'n Fest un dor singen wi denn na de Melodie "Eine Seefahrt, die ist lustig" dat Leed to de Porzellan-Hochtiet. Is ja güstern noog vun tweigahn

Is beter, wenn ik hüüt nich na dat Blatt rin kiek.
Steiht sach, wat freuen sik de Lüüd.
Se hebben dat schafft, sünd eerster wurrn
wöllt eenfach nich sehen, wat wi all verloren.

Is beter, wenn ik hüüt mol we'r vun wat anners snack
kriggst för luter Wellerligkeit een an de Hack.
Fraagst di, worum bün ik ganz alleen
denn so as ik, so denkt keen annereen.

Laat de Lüüd
is ehr Tiet
mien is wiet
weg vun  hüüt.

Is beter, wenn ik mi een ole Book ruuthaal
sünd noch noog vun dor un heff de Wahl.
Stahn sach Dichten binnen vun een schöne Land
is för de mehrsten bald ganz unbekannt.

Is beter, wenn ik mi een ole Bild anseh.
To'n Bispil een, wat Nolde malen dä.
Sühst de ganze Mist nich, de se hüüt henstellen
kunn sik vun de Olen sach keeneen vörstellen.

Is beter, hool mien Frett, bliev hier in mien Stuuv .
Dör't Finster höör'k een lütt Vagel un dat "Du" vun'n Duuv.
Maak de Ogen to, stell mi de Böme vör
as ut een Tiet, wo ik dat Drömen lehrt.

Laat de Lüüd
is ehr Tiet
mien is wiet
weg vun  hüüt.


T. u  M. V. I.

Dat hett setten

Dor harr k ja ruhig in't Blatt kieken kunnt; man ik weer hüüt morgen bang för slechte Narichten, denn alleen dat, wat ik över de rechten Gewalt-Aapen lääst heff, leet mi vun Klock dree an nich mehr slapen. Aver denn keem dat in de School knüppeldick. So bün ik noch nie pedd wurrn un dat an den letzten Dag, wo du di nich to Wehr setten kannst un as een anschaten Indjaner an dat beten fastholen deist, wat di bleven is. Man so'n ool Mohikaner is taag. Nu warr ik we'r tutsig un gah dorgegen an, wo ik vörhen noch allens hensmieten wull. Wo Rook is, dor is Füer, un wo dat wat to kritikastern gifft, dor gifft dat uk Ursaak för. Een slecht Geweten heff ik so un so, jede Dag um dat een un dat anner. Man ik kann uk wat vörwiesen un ümmer mutt een denken an dat kloge plattdüütsche Woord: De sik för Schiet höllt, warrt uk för Schiet ansehen. Un dor heff ik al lang keen Ursaak för. Nich toletz uk wegen disse Flag, de ik ja neben mien anner Opgaven plögen un plägen do. Dorum wünsch ik mi un natürlig Jem all dor buten un natürlig uk de, de mi noch nich funnen hebben un uk nie nich finnen warrn, een guden Summer mit gude Narichten, vun de dat hüüt uk twee geev, dat weern de Tüügnisse, wo dat ja nu de "Führungs-Krüzen" gifft. Weern bi de Kinner uk dor, wo dat een Vadder fein lieden mag. Man dörven de Kinner beter ween in de School, as ehr Ool dat weer? Ik weet ja nich. Kann mi so un so blots wunnern, över de Talenten un Möglichkeiten vun mien Kinner, dor bün ik man blots eentallig gegen. Lever Moby Dick as Käpt'n Ahab.

Dat hett setten, ik graleer.
Warr 'k nich vergetten, wat hüüt weer.
Piert gewaltig, glööv mi dat.
Jem weten sach, worum un wat.

Dat hett setten; dat kregen Jem trecht.
Mag ween, so un so harrn Jem recht.
Liekers warrn Jem dat mol spören
wo't is, wenn se Jem pedden.

Dat hett setten, dat heff'k markt.
Hoff, wat Jem 't  mol so gahn wart.
Ik för mien Deel, ik warr ut lehren
mi in Tokunft eerst recht to wehren.

Dat hett setten, dat nähm ik mit.
Fraag mi, wat dor noch achter sitt.
Seh Jem nu beter, dat hebben Jem wullt.
Ik för mien Deel denk, sülven schuld.

Dat hett setten, ik spöör den Slag.
Utschännt de Dag un uk de Nach.
Wo lang dat duert, warrn wi sehen.
Jem könen sik freuen, an wat Jem mi däen.

T.u.M.V.I.