Gedanken un de Wöer

Groff, dat Umstellen vun de Tiet is't sach nich alleen, man nu kunn ik een Wuchenenn bruken na dit Wuchenenn; weer veel, weer veel in jede Richt, na baben, na nerren, na Noorn, na Süden, na buten un natürlig ganz veel na binnen. Mi wurr toletz bedüüd, ik schull mi henlegen, ik wurr dumm Tüüg räden, daß du die Nase ins Gesicht behälst, de lütte Stünn in Timmendörp is't sach nich ween, uk wenn een sik denn doch mol vun de Sünn beschienen leet. De Burdsdag güstern kann't egentlig uk nich ween sien, de weer sodennig ruhig un sittlig, as sik dat för 60 höört, man de Nach, wo wi dat Klock-Umstellen denn live mitkreegen, weer uk gediegen, so kummt denn dat een to't anner. De lütte Lex hier kreeg ik dorum uk eerst de Namiddag trecht; mien Musik warrt dorbi ümmer sinniger un blifft een Dag sach ganz stahn.(mol sehen, wat ik dat Leed hoochladen kann) Geeng hüüt natürlig mit mien Verlegersch noch um de Rezension in'n "Q.", un dat se doch leeger weer, as ik dat eerst meent heff, sünnerlig dat "hett mi gefullen" an't Enne, dor weer een falschen Ton binnen, stunn ja uk een "liekers" dorvör. So is dat nun mol, vele Lüüd mögen dat nich hebben, wat een dor mol utpacken deit, dat wöllt se ja allens gor nich weten un dor uk nich vun snacken, un wenn een dat denn mol waagt, denn mutt dat allens so ganz un gor sachlig sien, dat Hart höört dor denn nich herin, dat koole Mess vun'n Dokter is ehr dor lever. Oder an't besten keen Gewääs um maken. Hebben dat doch all nich licht hatt. So kummt dat, wat ik mi nu bi ool Kempo Trost halen do, in sien "Sirius", de Fru an mien Siet meent, un dor harr se recht,  Kempo sien Steernteeken weer "Stier"; dat kunn se al an den Toorn sehen, de he sik an sienen Hoff ranbuun leet. Keek noch gau bi Wikipedia na un kunn't nich laten un klicken de letzte Mundvull Snack an, de't vun em geven hett. He leet sik noch gau den "moustache" stutzen un seet dor ganz kümmerlig, aver liekers ganz stolt op sik vör de Kamera - un wat schall ik seggen; snackt de Düwelskeerl doch noch gau mol Platt: "Treckt sik allens na'n Lief". Dor meent de ttt-Unkel, "das müssen Sie jetzt aber übersetzen!"

Gedanken un de Wöer
hebben hüüt we'r wat vör
nähmen mi in de Maak
as weer ik blots een Saak.
Stellen wat mit mi op
wöltern in mien Kopp
laat' mi nich in Freden
eenfach aten, pusten, leven.

Gruweln, spikuleeren
sik dorbi gau verleeren
vun hüüt in'n Nu na güstern
sik ümmer we'r verbiestern.
Keen Willen un gahn dor gegenan
stell allens op Null un fang we'r an.
Warrt nich gahn, krieg'k nich torecht
all de Wöer stahn in de Weg.

Ik will se all nich mehr
de ewig sülven Wöer.

Höllt nich an de oole Möhl
de kruse Kraam, wo ik in wöhl
wurr de Ünnerscheed geern weten
wat is Kruut un wat is Weeten.

Wat ünnerkleien, wat verwohren?
De Stimmen afdreihen, gahn na'n Goorn
graven still un planten Blööm
wo annern sik an freuen könen.

Ik will se all nich mehr
de ewig sülvig Wöer
uk wenn'k ehr ümmer wedder höör
woveel, worum, woför.
T.u.M.V.I.

Wo kummst du op eenmol wedder her

Nu bün ik mol een Tietlang offline ween, un dat is uk guud so, harr noog to doon, Leeder inspäält, dit un dat op Schick un sünnerlig jedeen Dag versöcht, em to leven. Op'n Disch liggt we'r een Kempowski-Book: "Sirius" un dor findt een as ik veel, denn he is ja noch mehr "pass´eiste" as ik, he verräkent in een Tour dat Hüüt mit dat Güstern, un wo he so klook is un flietig op to, verwohrt he dat, wat allens al lang mol begäng weer un jüst so wiest he, wo ewig lang dat hier in disse Land an dat Wohre vörbi gahn deit. He vertellt to'n Bispill, wat een "Stern"-Fru 1983 bi em anröppt, he schall nu uk wat gegen dat Lüüd-Tellen seggen; mag he aver nich, dor seggt se natürlig "schaad", denn se will ja blots de Meenen opschrieven, de jüst an de Reeg is un blots de un keen  anner de Lüüd to läsen geven, dor bün ik ja al wedder bi een vun mien Sujets. Schull lever wat Gudes vermelden, denn de niege "Quickborn" weer een schöne Heft, dat weer D.R. sien letzte "Q." un dor funnst hier un dor lütte Stremels, de harrn an un för sik al een bet Poesie binnen. So'n beten bang weer ik aver wegen de Rezension, de mien lütte "Confessio" in'n "Q."kreeg, man dor kunn ik mit leven, ik funn se "forsch", so heff ik dat mien Verlegersch simmst, Rezensent seggt, he harr een "hele Leven", schall he mol över schrieven, wurr ik sodennig uk geneten könen un villicht sogor mehr as he mien Book, wat em egentlig nich na de Mütz weer. He hett sik argert an een Woord: "aphroditemäßig", dat deit mi denn ja leed, aver correctnessmäßig weer ik noch nie de Nummer een; dat is nu mol een Lust un verklöppeln Saken un Wöer, de sodennig nich to'nannerhören doon. Akustisch gesehen, die Frau als Solches. Beten eernsthaftiger weer denn, wat ik een poor Daag later in de Stünn mit de stille Dokter hören dä; he meent, Lüüd as ik, de wurrn mit de "Tiet" nich so langskamen könen as annern, de mit ehr stüttig vörangahn un wat achter sik laten könen. Sodennig wurrn Lüüd as ik leider uk veel Tiet mit Truern un Beduern un mit sik dor wat Trechttimmern un Liekbögen verleeren. Dat is sach wohr. Eenmol heff ik dor een lütt Dichten vun maakt:

Sitt in de Tiet
bün an't Luern
meesdeels op annern
dat kann duern.
Sitt in de Tiet
as weer ik insparrt
schuul na en Döör
steiht sach wat vör
sitt in de Tiet
un mark: bün alleen
denk: much geern
un weer't blots een Stünn
een vun all de annern ween.

Dat Opladen vun mien Leeders lückt nich recht in de verleden Tiet.

So warrn vun dat Leed hüüt morgen blots de Wöer to stahn kamen:

Wo kummst du op eenmol wedder her?
Dach, ik dach an di doch gor nich mehr.
Is mi so ankamen, sehg een Schimmer vun dien Hoor
weer in'n Droom un egentlig nich wohr.

Wo büst du de Tiet vörher blots ween?
Heff di narrens funnen un nix vun di sehen.
Meent, ik weer dor nu al lang över weg
man nu heff ik dien Naam al we'r mol seggt.

De Klock is sach we'r gauer ween as ik.
Weet, dat mien Hart man leider blots ganz sinnig tickt.
Stünnen, Dage, Maand un Johren sünd al vergahn
ik leep we'r torüch, bleev güstern stahn.

Wo hest du de Stääd för dien Leven funnen?
Wo Leev un Freden we'r hen na di kunnen.
Hoff, dat ole Wehdaag, wat du mienetwegen harrst
di nich uk hüüt de Dage utschännen warrt.

Wo warrn wi uns drapen un wat föhlen?
Warrn wi uns verfehren, warrt Sehnen wedder quälen?
Glööv, dat keeneen vun uns wat seggt
is la lang her un jedeen geiht sienen Weg.

Du büst sach al veel wieter gahn as ik
bleev stahn, weil ik na achtern kiek.
Vun Dörp na Stadt, vun Land na Land wöllt Minschen fohren.
Keem nich wiet un heff de Richt verloren.

T.u.M. V.I.

Weer een Leven vun een

Nu hett dat al noog bluest de letzen Dage, weer in't Studion un heff 4 Leeder inspäält, de all een beten still weern un wo noch een poor dorto kamen schöllen; wat dat hiere dorbi ween warrt, mag ik noch nich seggen.

Nu sünd al een poor Dage vergahn un dat Leeder-Maken hett jüst mol nich dat Prä; heff an'n Fridag een poor Leeder inspäält un dissen Fridag schall dat wietergahn; dor mutt uk een beten öövt warrn. Hett in't Studio so veel Spaaß maakt, kunnst binah seggen, dor bün ik ja wull mol "bi mi ween", dat wat sunst nich recht lücken will. Leider kunn ik dat nich mitnähmen in den Sündag un in dat Wuchenenn mit rin; kann nich so lücken, as en dat ümmer geern harr, weer gnaddelig, funn um un bi rein överall een Grund för so'n wellerlige Räsonneeren, bit dat denn mit eens all weer un mi de Dage vun Maandag an fründlig bemöten. Weer so bi de Arbeid, bi t'Huus, wo de Flimmerkist duster bleev un ik mi över de olen Kunst-Bläder hermaakt heff, de sik hier un dor stapeln doon. In een oole "Pan" vun 1987 wurr wat vun den Maler Sargent sien Vadder vertellt, een Amerikaner, de wegen sien Fru na ool Europ rövermußt un nu wiet weg vun sien Heimat ganz un gor Patriot wurr un versöcht, "in konzentriertem Nationalpatriotismus ein Stück Amerika zu konservieren...In heftigen Artikeln steigerte er sich in eine längst unglaubwürdig gewordene Identität mit der einstigen Heimat hinein." Dor heff ik mi aver in we'rkennen kunnt.  Dat schriev ik lever sülven hen. ehrer dat een anner övernähmen deit. Denn mutt ik wull stillswiegen. Heff ja uk de Artikeln toletz nich mehr wegschickt, uk de Breefen an'n NDR wegen dat Windfarken-Sponsoring. Könen annern övernähmen. Un kannst dor ja  nix an doon. Dat Land warrt vun Küst to Küst een Online-Windpark, dat is beslotten. Kiekt sik noch gau de letzten schönen Flachen an un maakt dor nochmol een Bild vun. Heff mi hüüt noch eenmol över mien Pellwormer Gedichten hermaakt un dat een un anner Woord nochmol schreven.  Hett doch vör een poor Daag wirklig een Minsch ut frie Stücken mien Pellwormer Gedichten in Husum in de Bökerstuuv bestellt. Denn mutt dor ja noch een Oplaag vun maakt warrn.

Weer een Leven vun een
de keen Maat funn
weer een Leven vun een
de in de Weg oft stunn.
Weer een Leven vun een
de brascht un brööst.
Weer een Leven egentig
en arme Öös.

Weer een Leven vun een
mit ganz veel Gift.
Weer een Leven vun een
de't blots mit Wöer dirfft.
Weer een Leven
schall ik mi geneeren
weer mien Leven
kunn't nich öven
mußt toveel lehren.

Weer een Leven vun een
de höört keen Raat.
Weer een Leven vun een
de keem to laat.
Weer een Leven vun een
de harr geern wullt.
Weer een Leven vun een
in't Hart mit ganz veel Schuld.

Weer een Leven vun een
de sik nich mag
weer een Leven
verkleien Dag un Nach.
Weer een Leven
schall ik seggen "mien"
weer een Leven
jüst so goot as dien.

Weer een Leven
aver nich umsunst.
Weer een Leven
mit Wöer un een beten Kunst.
Weer een Leven
af un to nich licht.
Weer een Leven
wo jedeen an driggt.

Weer een Leven
sach vun een Minsch.
Weer een Leven
as sik sach nich jedeen wünscht.
Weer een Leven...


T.u.M.V.I...

Sehg een ut so as du

Dat is dat tweete Leed, wat ik vun em maakt heff, un is keen beten so wurrn as dat erste, wat annerletz dat eenzige Maal in't Radio späält wurr, wenn't nich so trurig weer, villicht een vun mien schönsten överhaupt. Dor is disse so'n beten anners stricht, villicht weer't uk keen gude Moment un setten sik an dat Pianola, weer so wat vun in de Brast na de letzte Stünnn mit de lütt Kinners, de sik vun Klock halvig dree bit knapp an klock veer ran mit dat SPQR quälen mötten, wurr toletz scheußlig luut, dat geiht gor nich, wenn se so doon, as weer de Ool gor nich dor. So wurr dat hiere Leed mehr so een Leier-Leed,as ik midlerwiel ja velen maakt heff, verlaat mi sülven op de Wöer un söök uk nich lang, wat ik dor een lütt Twist krieg, wat dat Leed denn so'n beten wat geven kunn, wat een dor noch een Rest vun Leed in sehen kann. De Ogen, wat een vun dat Bild ankieken doon, hören een, de al groot ruutkamen is un mit sien 33 Johr al 8 Johr öller wurrn is as dat "Du" vun disse Leed. Keen weer dor, as du een bruukst, heet dat, un ik heff em man uk keen betenh helpen kunnt, uk wenn wi wengst eenmol binah vernünftig snackt hebben un ik markt, wo hart em dat Leven angeeng, dor räkent ik mi sogor ut, wat dat noch mehr för uns to snacken geven wurr, man denn is dor nix na kamen. "Kurzschluss", meent een vun  mien olen Kamraden, aver dor bün ik mi lang nich mehr seker, denn is villicht man jüst dat, wat velen vun uns an de Kant bröcht hett, wat de Olen mit uns egentlig nix opstellen kunnen, utschännt vun de Krieg un de leegen Tieden, as se domols sach veelen  weern. Sünd mi to veelen, de mit de Waag oder mit de Flint na de anner Siet  utbüxt sünd. Dor hebben de Künstlers reinweg Sott, wat se sik rindenken un överwegdenken un vilciht sogor ruutdenken könen ut dat Schiskojenno. Wurr hüüt in't Radio vertellt vun een, de sik de Biller vun de doden Schoolkamraden över't Hart kläävt harr, wull se sach sodennig neeg ween un ehren Weg liekers nich gahn mötten. Hett em wull lückt. Krreg den Büchner-Pries 2009.

Funn een Bild vun een
de sehg so ut
so'n bet as du
een junge Mann
geiht op de Welt to
so as du
so'n bet' liekut
uk wenn dat piert.

Funn een Stück vun een
de sik wat truut
so'n bet' as du
een junge Keerl
faat Saken an so as du
un kummt uk wat bi ruut
uk wenn't piert.

Funn een Geföhl
ik maalt mi ut
wo sehgst ut
harrst wieter läävt
un neihst nich ut
keen weer dor
as du een bruukst
un dat piert.

Nu kunn een seggen
dat weer ut
fullst ut dat Erinnern ruut
een Steen un de Naam weerst du
man dor süht ümmer mol een ut
een de Saken maakt, sik truut
dat du't nich büst
dat piert.

T.u.M.V.I.

Keenen weet, wat ik weer ohne di

Dörven Mannslüüd weenen, heff ik mol een junge Fru fraagt. Ja, hett se seggt, man nich to oft. Dor kann een sik ja an holen. Mi hebben ümmer uk mol Leeder to Tranen röhrt. Dat erinner ik, as ik de Comedian Harmonists ehr "Liebling, mein Herz läßt dich grüßen" hört un Ari Leschnikoff lett ganz an't Enne so'n fienen Ton utklingen, dat geeng mi dör un dör un ik dacht, wat de brunen Verbräkers dor överweg marscheert sünd un dor keem mi so een Truer an. Later heff ik denn lääst, wat Ari een vun sien Kollegens bi de Gestapo anscheten harr, dor weer dat denn ut mit de Rührung. Uk dat Leed, wat dat hiere mehr as blots een beten inschpireert hett, hett so een "Tranen"-Moment, dat is de Chorgesang, wat de Junges um Brian Wilson in de Gang kregen; de heff ik sogor een Dag in Ditschiland bi een, de uk ganz veel vun gude Musik verstunn,  acapella hört, dat weer unendlig schön, wat se domols mit ehre jungen Stimmen kunnen, wat se för Harmonien harrn un Ideen, gewaltig, wat is een dor blots armselig gegen. Aver  dat weer eenfach nödig, mit disse lütte Sing un Sang den Sündag utklingen to laten, mien "Werwulf"-Leed na Klaus Groth wull de Server nich annähmen, weer em sach to lang, dorum stell ik disse "Nachempfindung" hier eenfach herin, denn morgen is dor bestimmt we'r een anner Leed in de Maak. Aver villicht mag de een un anner sik dat Original anhören, as wi dat hüüt morgen däen, de Dag na een herrlig Burdsdagsfier-Eten, wo een Orlando in de Rosenstadt uns een Tapas-Potpourri vertehren leet, dat harr Oort un wo de Fru an mien Siet de Frünne kennenlehrt hett, de mi nu al siet bald 40 Johr in't Leven utholen, mögen un stütten. Herrlig so wat, heff gor nich mol an ehr dacht, as ik de Wöer hier in een Draav henklier, aver de Fründschop wurr uk een Masse Leeder lohnen. Keeneen weet, wat ik weer ohne Jem...

Keeneen weet, wat ik weer ohne di.
Keeneen mi sehen, wenn ik weer ohne di.
Keeneen een Stück vun mi hören ohne di
fraag mi, wat'k weer, wenn ik weer ohne di.

Ohne di stunn'k vör de Welt ganz alleen
nümms wurr, wat mi bedüüd, we'rkennen un sehen.
Ohne di geengen mien Wöer all na binnen
ohne di wurr'k mi verleeren, nie we'r finnen.

Ohne di eenfach leven, wo schull dat gahn?
Ohne di wurr't mi Geföhl vun lerdig un ferdig överkamen.
Ohne di harr'k keen Grund un maken hier Licht
bleef in't Dustern, wo allens in swart um mi liggt.

Ohne di bild ik mi de Welt doch blots in
wurr blots insparrt blieven in't Kummerhock, wo ik bün.
Probeert dat Leven ut een lütt Stück wegen di
geev Momenten, dor heff ik läävt, blots wegen di.

Vertell doch mol

Harr de Fru an mien Siet nix seggt, harr ik dor gor nich an dacht, denn dat, wat de NDR so maken deit, is mi nu al lang een Doon, uk wenn ik mi över de Sendung op 90,3 annerletz freut heff; sünnerlig as een mi schreef, wat he in dat ehrlige Woord, wat J.G. un ik dor wesselt hebben, Trost in funnen harr. Aver dat "Vertell doch mol"-Rebeet heff ik to'n Bispill blots vun ganz wiet weg mitkregen, harr mi bi dat erste oder tweete "Vertell doch mol" mit een lütt Geschicht meldt, de denn ja uk gor keen Geschicht weer un utköört wurr, un dacht, wat ik dat Schrieven un Vertellen annern överlaten schull. Freu mi aver över jedeen, de wat schrifft un vertellt un fraag mi uk, wat vun de 1000 un 1000 Geschichten warrt, de nich druckt warrn könen. Ennerlei, jedeen, de wat vertellt, dat steiht in mien Lex an de Plattdütschen bi'n NDR, stellt sik dat Vergahn vun een Spraak in de Weg un deit so wull wat för een Saak, wo wi fröher "Heimat" to seggt hebben. De "Windfarken" aver, de maken nix anners, as sik Geld intostrieken, wat se mit dat Utschännen un Tweimaken vun een Landschaft verdeenen. Kiek sik doch eener de Öko- un Biostrom-Flachen an in Ditschiland oder NF an. Nu is dat hiere Geriemel hüüt morgen mol ruutbottert, wegen den Arger, de ik dor nu al över een Wääk an heff, wat de NDR as verleden Johr sik dat "Vertell doch mol" vun een Windkraft-Goliath betahlen lett un de "Windfarken" op't Podest stellt. "Sponsern" heet dat ja vörnähm. Wunnert een ja nich, ik schreev an den NDR-Intendanten wat vun "Kartellierung", dat de NDR ja uk sach dor mit binnen weer, in dat grote ÖKO-Syschtem, wat mit uns maken deit, wat een poor Groot-Ökologen guud finnen un vele annern Mitlöpers een beten oder tämlig riek maken deit. Kann mi dor so an argern, wat se in Hamborg den "Wohlföhlstrom" hier un dor un överall preestern un dorför dat halve Land utschännen; Hauptsaak, de wide Blick över de Elv warrt se nich utschännt. Dor fallt ja uk mol de een un anner Boom vör't Schöner-Wahnen-Huus, wat he dor nu al 100 Johr stunn oder nich. Man harr de Fru an mien Siet dor nix vun seggt, de Vertell-Saak weer an mi weglopen as dat mehrste, wat dor buten in de Welt begäng is, aver nu liggt dor al een ganze Wääk an Giften achter mi as in mien leegen Johren vör de Wäken in't Huus an'n See. Is ja egentlig uk schietegaal, wat hier een singen deit, dor kreiht keen Hahn na un de dat mitkriegen deit, geneert sik sach een beten för mi mit. Aver wat ruut mutt, mutt ruut. Keem mi ja uk noch een Woord an: "Windfarken", wunnert mi aver denn doch, wat "Grindfarken", dor kummt dat ja her, nich in de Mensing binnen stunn. Uk nich bi Google. Man vun nu an, steiht dat dor binnen, dor wengst kannst di op verlaten.

Vertell doch mol

Jem laten Lüüd vun ehr Öllern wat vertellen
dörven se in een Book vörstellen
bi Ohnsorg op ehr Bühn mol stahn
warrt dit Johr we'r jüst so gahn.

Denn kummt de Mann ganz blied na vörn
warrt sien lude Trummel röhren
sik graleeren, wat is dat fein
wat de Windröder sik dreihen.

Denn dat wöllt wi all geern sien
för de Bioenergien.
Landschaft twei, is uns egaal
solang de Keerl sien Knipp ruuthaalt.

Dat Beste weern Jem ut de Noorn
ik meen, dat schullen Jem sik sporen
sik an de Windrad-Keerls verkopen
Ehr Talers achteran to lopen.

Hest'n Mikrophon, denn bruukst keen Brill
wo jedereen gröön (!) sehen will.
de Landschaft twei, geev 8 Perzent
hebben de Windfarken utschännt.

Hör mol to, vertell doch mol
mit Platt dor geiht't al lang bargdal.
Wat't bedüüd, is Jem een Doon
Lüüd fretten Schiet, warrn liekers kamen.

Hauptsaak, is een Harmonie
so'n bet' Öko, nix dorbi
Windradfarken hebben veel Geld
dorför jedeen geern vertellt.

Worum den NDR nich gönnen
Sülvergruschen instrieken könen
hett al mol een anner daan
is em aver nich bekamen.

-

Hammonia, wat weer dat scheun
Windröder stunnen bi Jem to dreihen
harrn ehr sülven vör de Nääs
Elbchaussee bit Blankenees.

Wohlföhlstrom, dat könen Jem lieden
man wenn Jem de ut Hamborg kriegen
weten Jem, wo sik een föhlt
de een de Windröder henstellt.


T.u.M:V.I:

Noch een

Wat toveel is, is toveel, wat to lang weer, weer to lang, un wenn' t sowiet is, is't sowiet, Un ik glööv, dat is nu sowiet, dat ik dat een beten sinniger angahn laten schull. Dat Künstlern is so un so een Saak an un för sik, dor kummst gau in een Drang un de Saken kamen vun alleen un dat höllt uk gor nich op. Denn is dat man uk blots mol een Woord, een Saak, wat een lehrt un vun een Dag na'n anner is dat so, nix kummt mehr torecht. Verleden Wuchenenn sünd mi denn doch een poor Twiefel kamen. Ik klickt mi dör den 50 Penns-Kosmos un dacht, gewaltig, wat de dor in de Gang kregen hebben: Myspace, Facebook, Homepage op platt un op düütsch, jüst soveel nordüütsche Ironie as dat Sik uk wat Inbilden Könen, wo se den Pries nu kriegen un den schöllt se hebben; se sünd mi ja midlerwiel um un bi 30, 40 Johr vörruut, dat heet, ik bün trüchbleven un egentlig uk gor nich recht vörangahn, blots dat ik allens so dör un dör beläävt un dörgruwelt heff, dat ik mien Saken sodennig uk vörwiesen kann. Aver ik kaam mi nu so ooltmoodsch vör, ik mag gor nich mehr vör de Lüüd. Dat ik dor denn wengst doch noch een Grund för finn, dat lett mi nu we'r de Klaus-Groth-Leeder öven, de ik hier un dor al mol sungen heff; denn kann ik noch mol so richtig dat Pianola quälen un dat is ja noch ümmer de Ünnerscheed to de anner Platt-Muskanten, wo de Gitarr ümmer toerst kamen is. Wenn't nächste Wääk denn in so'n lütt Studio geiht, is dat egentlig uk ohne Utsicht op een niege CD; de Blues-Nummern, de wi inspälen warrn, weern al mol in den Blog to hören un hebben uk noch een beten Kummerkamer-Rook an sik. Ennerlei, 10 Songs nähmen wi op. De hiere heff ik nich opnahmen; heff we'r mien Kamera verkleit.

Noch een, noch een
segg, woveelen
mag nich mehr bigahn
un mi quälen.
Wurr't geern laten
weer meist noog
noch een, noch een
wurr to taag.

Noch een, noch een
Bild, een Leed
wo'k al lang keen Wöer mehr weet
de ik nich al 1000mol opschreev
se nu ganz un gor all över heff.

Noch een, noch een
kiek, dat geiht.
Uk wenn't keen bruukt, na hören deit..
Riemeln löppt noch vun alleen
een noch een
un sach noch een.

Noch een, noch een
man woför
gifft knapp mol een, de dorna hört.
Wurrn mi sülvst al beten keef
lang nix Nieges funnen heff.

Noch een, noch een
heff't we'r torecht
sing't morgen we'r
find sik een Weg
för noch een, noch een anner Leed
wo ik nu mol nix anners weet.

T.uM.V.I.