Frünne för't Leven

De reine Unverstand, so kunnst dat binah seggen; mit'n Fleeger torüch, denn rin in't Huus, sik de Gitarr griepen un denn binah dree Stünnen na Strucklahnungshörn fohren, denn för de beiden ehr Sülvern Hochtiet schallst du doch'n poor Leeder singen. Denkst, wat schall dat, worum hest nich afseggt, so wild na mien Leeders sünd se dor op dien ole Insel uk nich, aver egentlig büst du ja froh, dat di noch een op de Zettel hett. Bi't Sinneeren und Fohren, villicht sogor op de oole Nordstrander Damm keem mi dat an, wat dat ja Frünne weern för't Leven un wat uk de Johren, de wi läävt hebben, sodennig uk Frünne ween kunnen un wat dat Tellen vun de Johren so uk lichter wurr. Liekers an dat "Ik wull, wi weern noch kleen, Jehann" heff ik nich mehr glöövt, un Grothen sien wunnerschöne Lengen-Gedicht umstrickt. Dat Leed heff ik al opnahmen un hier un dor al sungen. Wenn dat denn op't Enne geiht un denn de letzten Wöer "Frünne för't Leven" kamen, geiht mi dat sülven dör un dör. So velen hest dorvun nich hatt, man du hest se hatt. Un de Musikers denken villicht uk an Jackson Browne, wenn de bi "Running on empty" singt:
I look at my friends to see if they can pull me through
looking into their eyes I see they are running too

Ik wull, wi weern noch kleen, Jehann
dat is hüüt nich mien Snack.
Wo sünd wi nich al ween
un wat hebben wi nich all schafft.
Liekers seh ik in den Speegel
seh de Boort, dat wenig Hoor
Man seh ik mien Hart
denn denk ik, is doch gor nich wohr.

Wo sünd se bleven
all de velen Johren?
Frünne för't Leven
un much ik mi so geern verwohren.
Wo is dat bleven
all dat Schöne, wat wi harrn?
Biller un Erinnern, de wi nie vergetten warrn.

Ach nä, wenn dor de Scheper sung
dat is hüüt nich mien Leed
dat weer een ganz een anner Ton
de ut de Plattenspäler keem.
Un warrt dat Hören uk nich lichter
un kenn'k de Wöer all nich mehr
seh ik luter Lichter
wenn ik denk, wat fröher weer.

Wo sünd se bleven...

Dat Umdreihen in de Schummertiet
dat heff ik sach al daan
un af un to dor weer't so wiet
denn keemen Tranen.
Liekers - wi mött wieter pedden
noch'n beten wieter langs
un dat is hier nedden
nich so leeg af un an.

Wo sünd se bleven
all de velen Johren?
Frünne för't Leven
un much se mi so geern verwohren.
Wo is dat bleven
all dat Schöne wat wi harrn?
Biller un Erinnern
de wi nie vergetten warrn.

Wo sünd se bleven?
Frünne för't Leven....

Wenn de Dag in de Harvst

Der Jugend Zauber, na Tedje Wind warrt mi dat nasehen, wat ik hier mit sien Griese Schlickwaterstadt-Gedicht mien Anfang maken do. Wo veel Farven de Harvst hett, kann'k in de Neegde vun'n Postkortenschön-Plön ganz herrlig sehen, dor warrt uk so'n griese Dag binah ganz hell. Harr jüst geern wat vun mien jungen Johren torüch: de Knööv un rode Backen un nich so'n bleeke, uttehrte Gesicht, wo keen Minsch na kieken mag. Villicht'n Grund mehr, een vun mien ersten schönen Leeder optoschrieven. Wenn een de ole LP noch hett, warrt he dat kennen. Na dat Woord "Talliglicht" heff ik domols söken mußt. Verdorig: ut Kerzen kann een doch keen Karten maken

Wenn de Dag in' e Harvst
allmählig unfründlig warrt
treckst di Winnersaken an
un du leppst so gau du kannst.

Denn de Wind, de weiht so scharp
dat du dien Gesicht verbargst
un de noch na buten schall
warrt natt, denn de Rägen fallt.

Kaam in, mien Deern!
Kaam in, mien Deern!
Buten is dat natt
un ik vertell di wat
kaam in, mien Deern.

In mien Stuuv dor is dat warm
un ik nähm di in mien Arm
un bi Wien un Talliglicht
stört de Wind uns buten nich.

Laat dat Wä'er ween, wat dat will
in mien Stuuv is dat so still
un ik spääl di Leeder vör
un denn sluut wi af de Döör.

Kaam in, mien Deern!
Kaam in, mien Deern!
Buten is dat koolt
un ik warr hüüt nich oolt
Kaam in, mien Deern!
Kaam in. mien Deern!
Kaam in, mien Deern!


T.u.M. V.I. (um un bi 1978)

Mit eenmol

Salutogen - dat Woord hett mien Kolleeg vun mi, aver he hett recht, wenn he meent, ik wurr dat nich leven. Du kannst di dat aver uk nich utsöken. So mutt ik nu dree Daag woanners hen un bleev so geern bi't Huus. Hüüt morgen weer'n Truerfier un nu heet dat al we'r: Kopp hooch, keen Fiesemantenten, slapen kannst du achteran.


Mit eenmol full mi in
wo mööd ik bün
mit eenmol heff ik markt
wo hart
de Dag we'r weer.

Mit eenmol full mi op
ik bün ganz rott
dat ik rein keen Knööv
mehr heff
un nix mehr föhl.

Mit eenmol full mi in
wo wiet ik kamen bün
ümmer ünnerwegens
keen Tiet mehr hatt
för't Leven

Mit eenmol geeng't mi an
ik haal Di na mi ran
dor heff ik spöört
dat weer't
noch nich
dor weer'n beten mehr.

Mit eenmol weer'k as nieg
un frie
dat sik sülvst Beduern
toletz vörbi.

T.u.M. V.I.

Wat schall ik di schrieven

"Endlich", sä de Fru an mien Siet, as de Reeg an de drütte Stroph' keem un de Minsch denn wengst versöken warrt, de Fru to besöken, wo dat mit't Schrieven un Anropen al nicht recht funktschoneert hett. Schull dor wat Wohres an ween? Dor harr so'n Psycho-Keerl scheußlig wat to doon, ehrer ik mit dat bi'n anner Minsch melden, to'n gude Enn kamen wurr. Ik bild mi ümmer'n beten in, wat de Minsch dat doch marken mutt, wo dull ik an em denken do. Wat schall ik denn dor nach lang stören. Dat Leed heff ik al inspäält in een lütt Kellerhock-Studio. Villicht stell ik dat hier rin.

Dat Papier is noch ganz witt
wat schall ik di schrieven?
Denk al na, de ganze Tiet:
Wat schall ik Di schrieven?
Kunn di fragen, wo dat geiht
wo dat um uns steiht.
Laat ik lever blieven
wat schall ik di schrieven?

Dat Telefun, dat steiht un töövt
wat schall ik di seggen?
De Nummer heff ik ganz veel öövt
wat schall ik di seggen?
Kunn di fragen
wo dat geiht
wo dat um uns steiht.
Mutt erst överleggen
wat schall ik di seggen?

Dat Huus steiht achtern an de Straat
schall ik di besöken?
Wat hett de Klock?
Is dat al laat?
Schall ik di besöken?
Kunn di fragen, wo dat geiht
wat dat Kind nu maken deit.
Villicht kunn dat je lücken
ik warr di mol besöken.

T.u.M. V.I.

Wat för'n koole Dag

...muss Ihnen mitteilen, dass ... dor hett dat inslaan bi uns, de Dunnerblitz Dood hett een ut de Reegens vun junge Lüüd mit sik nahmen, wo nu för ümmer een Platz lerdig blieven deit. De Breef an de Öllern heff ik jüst schreven, villicht kunnen se Trost finnen in de Leev för ehren Jung...För över fievuntwintig Johr hebben wi em al mol hatt, so'n koolen Dag, un Du sühst se dor stahn in ehr Jäger-Montuur un dat ganze Nordstrander Lachen is infroren un daut so gau nich wedder op. Egentlich schull dat Leed klingen as de Dodenfiermusik, de se in New Orleans spälen, man denn wurr dat op de CD "Düster överall" een eenfache Leed mit Akkordeon an't Enne. Dat sing ik nich we'r, heff ik na de Opnahm seggt un dorum is dat nu to laat, wat ik de Text nu un hier ännern do, denn as ik dat mol vör de plattdüütschen Pasters späält heff, geev dat Lachen. Dor weer ik nich bi de Richtigen.

De Wind, de weiht
wi stahn hier all un freert
un Du liggst in de Eer.
Dien Mudder weent
dat hett se nich verdeent.
Man Di röhrt dat nich mehr.

Dorbi weerst Du so jung
stark as'n Boom
man leven, leven muchst du nicht
un de Wind, de weiht
över dien Graff.
Wat för'n koole Dag.

Minsch, wat kunnst Du scheten
Du weerst de beste op de Jagd
un Jem hebben swiert un Jem hebben sapen de ganze Nacht.
Man Du harrst uk toveel Geld
hest för de annern wat bestellt
man lieden muchen se di dorum nich.

Un de Wind, de weiht
wi stahn all un freert
un Du liggst in de Eer.
Dien Fru, se weent
so hett se dat nich meent
man Di röhrt dat nich mehr.

Op Dien Hochtiet heff ik danzt
uk mit de Bruut
se seehg guud ut
se seehg guud ut
man Du weetst, dat gifft op disse Welt
rein nix wat höllt, rein nix, wat ewig höllt...

Un de Wind, de weiht
wi stahn all un freert
un Du liggst in de Eer.
Dien Jung is bi de Nahwer
un schall spälen
sien Vadder warrt em fählen.

Un dorbi weerst Du so jung
stark as'n Boom
blots leven, leven muchst Du nich
un de Wind, de weiht
över Dien Graff.
Wat för'n koole Dag.


T.u.M. V.I.

Deerns-Leeder

De Madame is jung, de Knips-Apparaat oolt, de Keerl is schuu un maakt dat Büld heemlig vun achtern ut de Hand.

Suchen Sie Erotik? Dat fraagt Di de Mann in'n griesen Kittel ut den lütt Bökerhökerladen in de Wilhelmstraat. Hest sach 'n beten lang mit een unschüllig Gesicht mang de Regalen rumlungert. Wull söcht de Erotik nich hier un dor, un egentlig is se ja uk ümmer dor, mehrstendeels aver, wo man jüst nich is. Liekers 'n Dichter kann sik dat je so inrichten un liesen sien Lex to Papier bringen as dissen. Ik kann, dat mutt ik nu leider togeven, nich mol seggen, wo un wennehr un för wokeen ik dat dicht' heff. In'n Zug, in't Lokaal, bi'n Kunferenz? För ümmer un ewig is't so un so nich schreven.

Du warrst, mien Deern
de Söten gor nich spören
de ik di in Gedanken geven do.
Du warrst, mien Deern
de Leeder gor nich hören
de ik di liesen singen do.

Hmhmhmhm
wo mien Söten flüggt
Hmhmhmhm
hen na dien Gesicht.
Hmhmhmhm
un dor hett he em al funnen
dien weken, söten, roden Mund.

Du warrst, mien Deern
nich spören, wo geern
ik di umfaten wurr.
Du musst, mien Deern,
wieter freeren
weil ik nich waag
wat ik geern, so geern maken wurr.

Hmhmhmhm
sühst du dat Lengen nich
hmhmhmhm
hier in mien Gesicht
hmhmhmhm
un nu mark ik we'r ganz dull
wat ik mit di maken wull.

Du dröömst, mien Deern
wovun warr ik nie lehren
un dat nimmt mi de Ruh.
Villicht, mien Deern
däst uk du geern
wat ik geern maak
an't leevsten nu.
.

Hmhmhmhm
ik seh na dien Gesicht
hmhmhmhm
markst du dat denn nicht
hmhmhmhm
een Plinkern vun dien Oog
dat weer mi meist jüst genoog.

T. u. M. V.I.

Hör de ool Stimm

Das heißt Bob Dielahn, gröölt Momme N., as een Klassenkameraad uns to een Leedernamiddag opspäält hett un denn mit sien beten Gitarrspälen un sien dröge Stimm um un bi 10 Strophen vun B. D. vörschmettern wull; dor wurrn aver vun 10 Strophen licht föhlte 25. Man wat harrn wi Moot as junge Lüüd un hebben in uns lütt NF so daan, as weern wi echte Künstlers; un de Klassenkamraad weer denn uk een un vun Momme N. heff ik nie we'r wat höört, as dat dor spietschig Bob Dielahn. Dat mutt ik nu aver ümmer seggen, wenn ik dat hiere Leed singen will, mit'n beten Harmonica dorto in D op mien ool Gitarr. Is villicht wat lachhaftig, wenn een as ik, de ümmer blots son smalle Eck vun de Leedermaker-Welt umplöögt hett, sik mit een so groten as B. D. verglieken deit. Dat will ik gor nich. Wo wiet he weg is, dat kannst in jede Vers ruuthören. Un liekers is he mi so neeg ween in de tweiretten Nachten, de ik harr, mit een grote Wehdaag, dor hett de oole Stimm mi hulpen.


Hör de ool Stimm
na dat Land, wo he singt, bün ik nich kamen.
Weer to wiet för de Blick vun de Diek
achter de heff ik wahnt.

Wo dat Water, dat kummt un dat geiht
as wenn Maand un Eer
sik mit de Häven
um de Welt eenig weern.

Vör de Sünn hangen
Wulken un Daak
uk wenn se schient
weer sunst veel to warm un veel toveel Licht för mi.

Sitt, spikuleer, wat op de Zettel steiht
wull mi de Räken vörlägen deit.

De'k as Kind "Leev" nöömt heff
oder de, wo se Düwel to seggen
glööv, de Olen vun fröher
warrn mi nicht mehr we'rkennen mögen.

Weer blots een Minsch
man nich ümmer weer'k Minsch genoog
uk nich dat, wat een Mudder
sik för ehr Kind wünschen much.

Höör de ool Stimm, is dat mien?
Bün ehr nich mehr wennt.
Wurr heesch mit de Johren
un dat Bangween um dat Enn.

T. u. M. V.I.

Dusend Leeder un een

Legen Sie los, seggt de Maschien, un nu legg ik los, denn dat heff ik mi vörnahmen, peu à peu, Dag för Dag, een vun mien Leeder un mien Gedichten in de Wiede-Welt-Wark to schicken, erst de Wöer un, wenn't lückt, de Singsang achteran. Een Dag warr ik uk dat henkriegen.
CDs ruuttobringen, dat lohnt nich recht mehr för een as mi. So warrt dat blieven bi mien LP "Leeder de ik speel", de CDs "Wenn de Blauen Jungs we'r spälen", "Düster överall" un "Kiek doch eenmol na mi hen".

Wat sünd al 100 Johr. 1982 vun mien erste Wiehnachtsgeld anbetahlt: Een Kaps vun 1921. Büld hett Broer opnahmen um un bi 1991.

Losgahn schall dat mit een Text ut dat Johr 2005. De ersten Wöer heff ik sodennig mol bi Wolf Biermann höört, aver um Politik as bi em hett't bi mi noch nie nich gahn:


Laat di nich dat Leven verdüstern

Laat di nich dat Leven verdüstern
laat di nich dat Hart verfreeren.
Laat di'n frischen Wind de Kopp utpüstern
bild di nich in, du wurrst blots verleeren.

Refr.: Dreih de Kopp un kiek na buten
         vunmorgens, meent ik, wurr dat fröher hell.
         Vun'n Haven hörst een groten Damper tuten.
         He fohrt villicht noch eenmol um de Welt.

Denk nich an all de Tiet vull Gift un Truer
een Kummerhart bruukt af un to de Sünn.
Bild di nich in, wat dor blots Unglück luert
gah ruut, du warrst wat anners finden.

Versöök nich allens an een Dag to bören
laat't stahn, wenn du markst, dat is to swoor.
De Welt, de Stadt, dat Leven hebben vele Dören
faat an een Klink, denn dorför sünd se dor.

Uk wenn du meenst, di wurr rein gor nix lücken
an'n Avend hest du disse Dag al schafft.
Wat nich geeng, dat kannst nochmol versöken
to laat is meist to fröh, liggst in dien Graff.

Dreih de Kopp un kiek na buten
vunmorgens, meent ik, wurr dat fröher hell.
Vun'n Haven höörst een groten Damper tuten
he fohrt villicht noch eenmol um de Welt.

           Wöer  un Musik vun Volkert Ipsen

Noch eenmol um de Welt...dor warrt nix mehr ut, sünnerlig an een Dag as hüüt.
Hüüt is'n Sündag,'n beten gries,'n beten natt un de Paster hett nu wull uk al Fieravend.

Hoolt sik V.I.