Gifft soveel Saken

Klick oder Klack hett dat nich maakt, man föhlt sik een beten so an, as weer ik an een Melder vörbi lopen un dat Licht weer angahn. Ganz fremd un egenortig, aver villicht kunn dat ja so utsehen, ohn dat dor wat grootorig anners un smücker is. Weer sach uk keen Tofall, wat dat hiere Leed al so in de Richt geiht. Weer ja uk to schöön, sik to föhlen as anner Minschen. Wo't anner Lüüd geiht, wurr mi güstern an't Telefun bedüüd, wenn dor de Dokters ehr ganze Kunst opbeden mötten un de Minsch sik denn blots dor an freut, wat he noch dor is un in't Leven steiht. Gor nich slech för mi, fangst an, dien Sorgen sülven vun't Podest to halen. De beste Kur aver weer, sik dat Geld uttoräken, wat geven kunn, wenn dat nu all sien schull mit dat Marachen. Nä, so wiet bün ik nich, dat weet ik nu.

Gifft soveel Saken, dor schull een lever swiegen
uk denken doran, laat man lever blieven.
Gifft soveel, dat schullst in de Tünn rinsmieten
un sik nich an den olen Schiet fastbieten.

Gifft soveel Saken, schullst du nich mehr ruuthalen
un  nich in een Tour an denken un utmalen.
Wo oft wullt du den den sülven Kraam betahlen
de Saken doon nix anners as di rünnerhalen.

Gifft sovel Erinnern, Chott, worum ehr nich begraven.
Hest doch dien Kinner un de hebben sovele Gaben.
Hest di lang noog dat Leege we'r vörsaben.
Bliev vun weg un laat dat Dodenschipp in'n Haven.

Gifft soveel to beduren, schullst man laten.
Bleefst hangen an dien Truer över de Maten.
Tranen, dünkt mi, hest uk noog vergaten.
Weetst wat, gah ut't Huus un een Stück langs de Straten.

Schullst över de velen Saken lever swiegen
wat wullt du bi't Erinnern denn ruutkriegen.
Jedereener läävt in sien bet Tied
Wull kiekt in den Speegel un kann sik fein lieden.

Schullst versöken, di an jichenswat to freuen.
Dien Waag steiht buten vör de Döör, schullst man mit utneihen.
Kunnst de Wiespahl för dien Leven 'n beten dreihen
vun een bleuhen Bloom de Saat hier un dor utseien.

T..u.M.V.I.

Denk di hen

So'n Tofall aver uk - quelle coincidence - so wurr dat bi Ionesco heeten, aver jüst harr ik een Book över Nordstrand in de Hand, dor meld sik de Ruutgeverin bi mi, wat ik nich op Nordstrand läsen kunn. Dat wurr ik ja geern, man nich över Thomas Mann, lever wurr ik dat niege Book vörstellen. Man warr ik dat uk könen, dat gifft in mien Book Städen, dor kaam ik nich heel över weg - Redner hält inne - stunn dat in dat Protokullbook vun den Bundestag, as Otto Schily över een Unkel räden wull un dat nich trecht kreeg. Dat sünd ümmer so de Momenten, wo de Warmde opkummt, de du vun de annern kregen hest oder de du di villicht man blots wünscht hest un di inbildst, wat du ehr kregen hest. Dor warr ik noch mit de Dokter över snacken. Sunst weer't een ruhige Dag, uk wenn ik nich jüst veel henkregen heff, mien Dochter man so um un bi sehen, mutt scheußlig veel Schoolopgaven maken. Religion weer nu an de Reeg. Mien lütt Blog - dat sünd jüst uk so'n Oort Schoolopgaven, denn na bummelig 250 Stücken, de ik hier kumponeert heff, krieg ik de Leeder bilütten dör'nanner, liekers geven de Böker ümmer noch wat her. So as dissen Text, keem eerst bi't Singen dorhen, wat mi dorto dreven hett. Weer een Klöönsnack, wat de Lüüd vun mien Lieblings-Blatt Spex mit een vun de Grupp <Pulp> harrn, ik kennt de Minsch nich, he weer dor wull mol vun Bedüden. He fung vun dat Ies an, wat in de Arktis dalbreken deit, dor full mi denn in, wat se in de 70er Johren de Playboys Gletscher-Ies för de Whisky  ingflagen un serveert hebben. So bün ik denn it mien "Denk an"-Biller vun dat een na dat anner kamen. Harr ik de Möglichkeit, mit een anner Maschien optonähmen, wurr dat villicht in de Neegde vun so'n 90er Johren-Snack-Musik kamen.  Sunst kiek ik mi de Welt dör so een umdreihte Kiekrohr an un wunner mi över dat Hoochbören un Dalbreken vun de Minschen; dat is ja bald so, as wenn dor all 14 Daag eener vun de Promi-Politikers an de Kant bröcht warrn mutt, in een överdragen Sinn, kummt mi aver tominnst aapig un apartig vör. Is so'n Oort Vagelscheeten as bi'n Schüttenfest. Sunst spöör ik noch de groten Dichters achterna, much mi geern wat vun ehr afkieken. Röhrt di an, wenn du Müller mit den klogen Alex snacken sühst, över den Dood vun Seneca un hett sülvst man blots noch so'n beten Tiet.

Denk di hen na dat Ies
wat dor nich mehr lang is
un de Larm vun de Barg
de in't Water fallt un still is.
Denk di rin in den Mund
vun den Minsch, de dat Ies
in sien Glas hett un sien
niege Deern wiest.

Denk di hen na' t Hotel
hebben se Lüüd henbestellt,
dat eener, wat em dör
den Kopp geiht, vertellt.
Hett vör Johr un Dag
de Minschen bewegt
un mutt dor nu tosehen
wo't bi em still is un um em rum  läävt.

Denk di an een Strand
dor büst henflagen för'n poor Daag
na'n Land ganz ohne Sorg
wullt torüch kamen bruun
is dien Sünnschienhuut
man vun See is een Dunnern
nu hest nich mol mehr Tiet
halen dat Handy ruut.

Denk di hen na een Saal
wo he steiht een grote Disch
lütte Fahn, lütte Schild
wat du weetst, wo du sittst.
Achteran weetst gewiß
wat du seggst na't Mikrophon
wo op't Papier nu de Tallen
mit Punkt un Komma fast stahn.

Denk di hen na een Stuuv
bölkt dat Fernsehen we'r luut
kiek di an de Madame
dat weer mol'n smucke Fru
knapp noch Hoor, gor keen Tähn
lerdig Ogen,de nix sehen
wat för'n Dag, wat för'n Dag
wat för'n Dag warrt hüüt ween.

Denk di rin na een School
Kinner larmen Trepp hendal
Lehrers tappt gegenan.
Worum geengt hüüt nochmol?
nimm dat Book, schriev dat op!
Mark di dat in dien Kopp!
Hool mit Överleggen
worum un woto nu gau op.

Denk di hen na'n Kabuff
sööt Parföng, swore Luft.
Fru, een Mann in de Gang
nu maak nich so lang.
Tiet is knapp kalkuleert
kummst över de Hund
kummst över de Steert
so nu hest du di al noog amüseert.

Denk di hen na een Kist
wo du binnen bist
un du steihst, töven deist
bit an de Reeg du denn büst.
De Musik, denn de Wöer
Tranen, Süfzer, de een höört
rin in'n Aven, na de Flamm
mit eens de Hitten spöörst.

T.u.M.V.I. 

Wenn blots de een un anner höört

Nu bün ik al över 8 Wäken nich na Arbeid gahn, twee dorvun heff ik krank späält, de annern weern ja disse gediegen Ferien vun een gediegen Summer, de hüüt ja uk noch eenmol allens wiest, harte Rägen, fründlig Sünnschien un de Wind so un so. Vun de Welt binah nix mitkregen, Ideen binah keen; heff mi wedder op de Reis na fröher maakt, lääst wat vun de starken Nordstranders, mußt ja lachen, wat dat glieks an'n Anfang vun een lütt Book stellt wurr, wat dat so starke Nordstranders geven hebben, wo twee vun se een Dörpskroog vun Mildstedt "keerlsfrie" prügelt hebbt; de een - de Dicke Jins - haalt se ruut, de anner nimmt ehr buten ut'nanner; an't Enne smeet de Kröger ehr ruut, denn hebben se sogor pareert. De anner -Cornelius - kunn scheußlig veel drägen, 300 Pund in een Weetensack. Noch een - Franziskus - smeet in'n Brast een ganzen Mistwaag um. Een anner Dag wiest he de Weg na Noorn un nimmt dorfor gau mol de Eenhand-Ploog mit de eene Hand hooch. Herkules is uk düchtig rumkamen, un wenn een dor an denken deit, woveel vun de Cheest, vun de Nedderlannen un uk ut Brabant na uns Insel keemen, is dat doch keen Wunner, wat dat so tarke Nordstranders geven hett. Wat de Perfesser in Rungholt nu in Echt noch wat vun de ooln Minoer funnen hett, dor schöllt sik annern um strieten. Denn geeng ik in den klogen Alexander sien DCTV noch gau mol achter stupor mundi her, de een denn uk gau mol 20 Kinner naseggen dä, de Dusendsassa-Kaiser Fri 2, man dor bün ik bi't Tohören inslapen; krank spälen tehrt ut. Nu schull denn ja uk wengst noch wat na'n Blog herin, aver is man blots een B-Siet wurrn; liekers is dat een Erinnern, wat mi wat bedüüd, wo ik mit mien feine Kolleeg un Fründ A., de dat nu rein gor nich wohr hebben will, wat ik hier opstell, mi een Opnahm vun een Kunzert mit all de groten anhöört un ankeken heff (Blueray is das Stichwort). Natürlig denk ik ümmer, harrst denn nich dat versöken kunnt, Musik bit in de Puppen, aver is ja nu mol anners kamen.

Laat mi dat mol sehen
wat de annern könen
utholen, dat kunn
bet mehr as dat lütt beten ween
wat ik de Minschheit geev
un dat, wat ik hier lääv.
Laat mi dat mol sehen
weer wat anners möglig ween.

Laat mi dat verstahn
kann uk anners kamen.
Mußt bet dorför doon
denn kunnst wieter kamen.
Weerst to fröh dorvun af
harst villicht mehr schafft.
Nu is dat so kamen
is nich wieter gahn.

Geneeten laat mi't uk
geeng ach nich allens ruckzuck.
Hebben sach all ganz veel öövt
an sik glöövt, dat hebben se uk.
Lüüd kunnen se fein lieden
heelen dör över lange Tieden.
Hebben sach uk mol wat verbuckt
nich wenger as ik uk.

Laat mi dat mitnähmen.
Musik, dat weer uns Leven.
Wat wi allens eenst hörten
so veel hett't för uns geven.
Dat Jetzt un Nu un Hüüt
dat Recht vun junge Lüüd
de schöllt ehr Recht an hebben
kannst uk so noch veel mitnähmen.

Laat mi dorvun wat lehren
för hüüt un morgen tehren
eenfach froh ween, dat
wi een lütt bet dorbi weern.
Kunn nich allens verdrägen
kunn nich allens leven.
Schaad, ik weer nich in de Merren
stunn buten vör as nu un hören.

Drömen will'k hüüt avend we'r
dat ik een vun se weer
de späält för all de Minschen
de geern uk na mi höört.
Uk mien Singsang harr sien Recht
för'n grote Leven sach nich döcht.
Man bigahn warr ik we'r
wenn blots de een un anner höört.

T.u.M.V.I.

Ik versöök dat nochmol

Witterung hett eeniges to beeden an so'n Sündag in'n Summer 2011; nich allens magst mitnähmen, to'n Bispill de Rägen, de een hier an de Ostsee oder dor an de Nordsee inhaalt, wo een Kolleeg henfohrt is un mi nu dorvun vertellt. Hört harr he dor ja al veel vun, denn he kennt velen vun mien Leeder, na ja, harr villicht nich nödig daan, wat he nu jedeen Minschen in dat Lokaal an den Norderhaven fraagt, wat de mi noch kennt, aver warrt sodennig uk keen um den Slaap bringen. De Ruh hett mi hüüt fählt, erst leep ik dör de Hamborger Spiekerstadt so'n beten benaut, denn versüümt ik noch de beiden Toren, de mien Dochter schaten hett - dat harr guud daan, wo mien Vereen vun't erste Spill al um den Aftsieg spälen deit un dat sach uk henkriegen warrt. Denn schreef ik na een vun mien Frünne för't Leven un dat röhrt een Masse op, bit ik denn doch we'r dalhaalt oder ehrer hoochhaalt wurr vun mien Spikuleeren um dat, wat warrt un warrn kunn. Dortwischen heff ik mi noch mit de Musik ut'nannersett, wull nich recht lücken, dat eene Stück do ik uk gor nich erst rin, dor weer so veel Verlegenheit binnen, dat mutt ja keen andaan warrn. De hieren Wöer heff ik noch in de lütt Stuuv in dat Huus Tingeltut opschreven, wo ik för een poor Dage ween bün. Hüüt aver hett de Lex vun dat "ik versöök dat nochmol" een ganz niege Bedüden. Un wo de Moot nich ganz so groot is, geiht dat mehr vun tämlig Moll na ganz Moll.

Ik versöök dat nochmol
ik versöök dat nochmol.
Schallst mol sehen
schallst mol sehen.
Ik gah dor op dal
ik gah dor op dal.
Ik will't sehen
ik will't sehen.

Will mi't wiesen
dat ik kann.
Will nich kniepen
nieg antofangen.
Ik versöök't
denn ik glööv
dat ik't kann.

Ik versöök dat nochmol
ik versöök dat nochmol.
Gah na vörn, gah na vörn.
Nich mehr allens bargdal
nich mehr allens bargdal
un vertörnt
un vertörnt.

Jem schööt weten
jem schöllt sehen
ik will doon
wat ik verdeen
kamen in de Gang
ik versöcht't
weil ik glööv
dat ik't kann.

Ik versöök dat nochmol
Ik versöök dat nochmol
ik bün frie
ik bün frie.
Meen, nu heff ik de Wahl
un ik weet, heff de Wahl
blifft dorbi
blifft dorbi.
Nich mehr bang
ik versöök't
denn ik glööv
dat ik't kann.

T.u.M.V.I.

Bi di, mien Deern

So as de Witterung uk deit, wat se will, so is dat uk in een Minsch binnen, dor kann dat noch so guud sien, nix will verschälen, un annern, de möten sik dör een Ackewaars vun Sorgen dörwöltern un sind bestens tofreden. Hüüt is een Hochtietssünnovend un de Wagens sünd ünnerwegens mit dat Bruutpoor. Leider fohrt een Peerwaag jüst lerdig; hett hoffentlig noch nich ganz utspäält, denn weer doch to schaad, wenn dor nich een smucke Bruutpoor in to sitten keem. Heff jüst mien Jung na'n Football fohrt, he späält nu tweete, aver lett sik nich so ganz ünnernkriegen, uk wenn he güstern trurig keek, wat he nich mit na de erste schull. Haupsaak he späält un dor fallt ümmer mol een Tor af. Wi hebben güstern snackt över dat Utgahn un to Mallöör kamen. Dor full mi een Namiddag in, wo wi na de T Zwei-Kaschemme in Husum geengen, Schoolkamraad un ik. He harr en Buddel Appelkorn mit un de wullen wi heemlig leddig maken, aver in dat T Zwei liekers een Cola vertehren. Dat schull nu wat sien, man dat weer sotosegggen de "unlustigste" Namiddag, de ik mi uk hüüt noch vörstellen kunn; sünd uk mit dat Duunwarrn nich to Potte kamen. Hool op. Dor hoff ik, wat mien Jung dor beter un anner Ideen hebben warrt as sien Ool in de griese Stadt. Gries is de Giebelstadt hüüt aver uk un dor is veel, wo ik över sinneeren do. Kann mi gor nich gegen de Daak wehren, de sik över de Gedanken leggt. Heff al een Leed hier opspäält un we'r ruutnahmen, man disse hier is schöön un passt na de möden Schuurn, de mi ankamen af un to. De schönen Ogen, de op't Video to sehen, hören na een franzöösche Madame, man ik kam nich mehr op ehren Naam, Kopp is traag wurrn..

Bliev bi mi, mien Deern
ik bün so mööd.
Paß'n beten op
bruuk 'n beten Slaap
un denn, mien Deern
un denn, mien Deern
un denn, mien Deern
drööm'k een lütte Stück vun di.

Bliev bi mi, mien Deern
nähm mi in dien Arm.
Ik denk an all de schönen Dage
de wi harrn
de weern, mien Deern
de weern, mien Deern
de weern, mien Deern, so schön mit di.

Bi mi, bi di, so geern, mien Deern
de Leev, de'k heff un glieks di geev.

Bliev bi mi, mien Deern
hool mien möden Kopp.
Paß'n beten op
kunn sien, ik snack wat in mien Slaap
Wöer, mien Deern
Wöer, mien Deern
Wöer, mien Deern
bliev een lütte Tiet bi mi.

Bi mi, bi di, ganz neeg mit mit mi
mit di, mien Deern, is allens in de Reeg.

T.u.M. V.I.

Geiht uk ohne

Hankelbastig - heff dat Woord noch nich nakeken, aver kunn mi vörstellen, wat dat een vun de wenigen Königsberger Wöer is, de ik in mien fröhen Johren vun mien hoochdüütsche Mudder annahmen heff. "Ruscheldubs" weer een anner. Man ik mutt nu jeden Dag, de ik to Huus sitten do, an dat dore "hankelbastig" denken, denn mien Discher oder Timmermann, de dissen verdreihten Winnergoorn vör mien Wahnstuuv-Finster binah Dag um Dag, Stünn um Stünn, ganz un gor alleen opbuun deit, riskeert jede Dag Kopp un Kragen, dat is een Klattern dör Gerüsten, över Bräer un mit een lütt Läer; ik mag dor gor nich henkieken. Blots weil se an een richtige Gerüst sporen. Dat is scheußlig. He süht dorbi aver ganz tofreden ut un hamert un klöttert dat sinnig trecht. Dorbi weer hüüt een Dag, wo ik uk mol wat trecht kregen heff, uk wenn sik dor nich lohnt, veel vun to snacken. Lehrt heff ik uk we'r wat; harr ik weten schullt un heff ik sach uk wußt: wenn du di krank melden deist, sünd dat annern, de entscheeden, wo dull  un wo lang du dat büst. Dat heff ik nu dorvun, villicht hebben se dat meent, as se säen, ik harr tämlig Moot wiest, dor mit vör't Brett to gahn. Nu entscheeden annern, wat ik we'r na de Arbeid kaam oder nich. Ik bün ja nu so wiet un kriegen dor Grund rin, muchst ja uk geern mol een Minschen seggen, wat, wodennig un woto. As de Dokter mi hüüt fraagt, wat ik dor denn nu över de verläden Weken dacht, sä ik, dat weer, as wurr ik ut een Krieg torüchkamen, wo ik  mi verbiestert heff as de japansche Suldat, de gor nich mitkregen hett, wat dat al to Enne weer. Man nu schall dor Freden ween; dor mutt sach noch lang över palavert un verhannelt warrn as domols in Münster un Osnabrück; man wi fangt an. Dat is al wat. Bi de Arbeid wurr ik nich vermisst; dat heff ik mi al dacht, denn dor is uk so'n beten Gegensietigkeit. Dorum disse lütte "Verlegenheitsleed", aver ohne bloggen geiht ool Ipe nich to Bett.Erst mutt aver de frische Luft, de Dunner un Blitz uns bröcht hebben, in de ool Kamer rinweihen.

Geiht uk ohne mi
Lüüd gahn wieter mit de Tiet
Geiht uk ohne Striet
geiht doch allens ohne mi.
Leppt sik allns trecht
geiht uk ohn
dat ik wat segg
ümmer find sik een Utweg
leppt sik allens trecht.

Herrlig is dat nich to gahn
wenn de annern al opstahn
heff ik ja uk fröher daan
man nu geneet ik nich to gahn.

Binnendöör
nix vör
un nich fragen
wo dat weer
harr'k wat vör
wurr'k blots stören
beter is't
heff nix vör.

Geiht uk ohne dit, dat is wohr
Sorgen hebbt wi noog, sünd uk morgen dor.
Geiht uk ohn dat ik mi dor an quääl
geiht uk so, wenn ik we'r fähl.

Dat Beduern lohnt doch keen Stück
laat se luern kriegen all op Schick
Mark, dat Truern bringt mi nix mehr
Laat dat, wo't begraven weer.

Binnen blieven
denk an ole Tieden
sik nich um de niegen strieden.
binnen blieven
sünd Tieden
för de niegen.

T.u.M.V.I.

Wat is los

Egentlig - so kunn ik de Lex hier anfangen; aver hüüt is dat so, wat de Dag ruhig un schöön anfung un uk so wietergahn is; binah een beten eentallig un ik fraag mi, wat ik hüüt lehrt heff, lääst heff ik en ganze Hümpel Texten, hier un dor, man nix is hangen bleven. An't ehrsten kann ik ümmer op de Texten, de Riemel-Stücken torüchkieken, de an den Dag ruutbottern un wo ik, wenn't lückt, noch een Leed vun maakt heff. Wull dat Leed vun güstern weglaten, denn dat weer ruutbottert ut so'n slechte Stünn, wo dat in mi binnen blots verdweer leep; dat Radfohren, wat Fru Dokter mi afverlangt hett, hulp rein gor nich, erst dat Schrieven vun disse Reegen maakt mi ruhig. Heff se denn uk egentlig to ruhig inspäält, denn as mi dat dör den Kopp geeng, weer't orig luut un kresig. Heff dat hüüt avend nochmol hört un dach, stell dat man doch ruhig rin; de ruhige Ton, de sik över dat Vertwiefelte leggt, hett uk wat. Leed duert villicht to lang; mol sehen, wat de ool Apparaat dat laadt. Villicht lohnt an't ehrsten to berichten, wat wi uns hüüt avend över Architekt Libeskind ünnerholen hebben, de in Lünborg wull so'n Oort Soltkristall henstellen will. Wi funnen sien Museum in Berlin grootorig un anner Saken, de he buut. Wi hörten, wo de Foto-Keerl vun't Blatt richtig füünsch wurr, as de Fru, de op't Bild schull, nich mitspälen wull. He wurr man uk blots sien Arbeid maken. Liekers een Bild is een Bild, dat hört de Minsch ja to.Lütt Book heff ik verschickt na de Pellwormers, de ik sehen un snackt heff. Natürlig harr ik bi de Probe-Utdruck nich sehen, wat dor ganz un gor nich paßt. Volle Huschnusch.Maakt mi nich veel ut, uk de poor anner Saken, de nich ganz lückt hebben. Ich lass das jetzt so oder scheef hett Gott leev. Fraag mi nu natürlig, wo ik de lütt Band verschickt heff, at de Lüüd dor wull to seggen warrn, dat verriemelt Erinnern an een poor Dage, wo ik so ganz un gor ut de Tuut weer un allens opsaben heff, wat um mi rum passeert. Leet sik doch ümer we'r een Grund finnen, so richtig veel in Arbeid un Maken un Doon to investeeren. Man leider is dat jüst dat swöörste.

Hüüt weer een Dag
dor hebben de anner Hüser buut.
hüüt wewr een Dag
dor sehg dat bi annern smücker ut.
hüüt is een Dag
dor is jedereen to Stääd
för mi weer't een Dag, wo mi jedereener pedd.

Hüüt is een Dag
de fung verdweer al an.
Hüüt weer een Dag
wo rein nix verschälen kann.
Melk för de Kaff
weer de Morgen al suer.
So quäält mi dat
in een Tour.

Wat is los?
Wat is los?
Wat is in mi binnen los?
Kaam nich los
kaam nich weg
stah mi sülven in de Weg.

Hüüt is een Dag
dor hebben de annern een Richt.
Kiek in de Sünn
un finn liekers keen Licht.
Hüüt is een Dag
de hört de annern to
is ennerlei
wo ik hüüt bigahn do.

Wat is los?
Wat is los?
Kaam nich vun de Stääd.
Stah hier in dat Rad un pedd un pedd.

Hüüt is een Dag
de fohr ik gegen de Wand.
Kunn so schöön ween
un is doch een Schand.
Hüüt is een Dag
wo ik nich wieter kann
hoff, de Möhl in de Kopp
höllt een Dag mol an.

Hüüt is een Dag
dor lacht de annereen
ik bün hier to gruveln
för mi ganz alleen.
Stah dorför
is Tiet ümtodreihen.
hett keen Sinn
versöken uttoneihen.

Mark, kaam to Ruh
dat Gröfftse, dor bün'k mit trecht.
Fohr em ganz sinnig
trüch den olen Weg.
Kopp hooch un dat
Gift sweet ik ut
denn ik weet
wat ruut mutt, mutt ruut.

T.u.M.V.I.

Se un he

Wat jedeen Dag so ganz un gor een sünnerligen is, so kummt mi dat an. Fangt an mit een e-mail, vun een Kolleeg, wo du jüst so wenig mit räkent hest as mit de Besöök vun een anner un een faste un deepe Mundvull Snack vun Mann to Mann. Denn na de Musikhall vun  de Giebelstadt, wo ik in een poor Wäkern vör 1500 Lüüd spälen schall, dat heff ik siet mien twee Optritte in de Düütschlandhall vun Hof 1980 nich mehr maakt. Gediegen is ja man uk, wat jüst vör een por Daag in't Fernsehen dorvun wat wiest wurr, as dat um Thomas Anders geeng, de dor uk mit bi weer in Hof un de denn uk den wietstenWeg gahn is. Denn een Summer-Gewitter, as wi fröher veelen vun harrn un sunst gor nich so kennen. Papieren sünd kamen, geiht allens sien Weg, so as dat schient. Un  dortwischen ümmermol wat op Platt. Dor kunn een uk veel vertellen. Heff jüst een Book vun Hayo Schütte lääst:"As ik noch wat jünger weer". Hett he mi vör Johr un Dag toschickt mit een anner un em schuld ik noch de Breef, de ik to lang liggen leet, een Leed, wat hier vun dissen Blog veele Maale anklickt wurrn is.Hett dat sodennig wat to bedüden oder is dat man blots so'n google-Tofall, wat för'n Leed mehr un wat gor nich anklickt  warrt? Ennerlei; Ipe sien lütte Blog-Karawane treckt wieter, so lang as dat geiht.Maakt ja uk Spaaß. Liekers noch een poor Wöer to Schütte sien Vertellen vun een Kinnertiet, de dat in sik harr. Dor harr een uk in ünnergahn kunn, in so een Bermuda-Rebeet, wo een böse Grootmudder regeert, Kinner jüst so wenig Rücksicht kennen as de Schoolmeisters. Denn schallst du uk noch mit een Handikap langskamen. Dor fangst an, dien egen Sorgen 'n beten deeper to hangen. Wat aver sünnerlig lohnt, dor mol rintokieken, weern twee Stücken, twee Momenten, wo de lütt Jung sik ut de Kalamitäten ruuthangelt hett. Dor lääst een, wat he sik vun een olen Minschen afkeken hett, wo een sik de guden Ogenblicken, Bull wurr seggen, de langsamen Minuten, marken deit. Du schallst di dor regelrecht in verkrallen, bit Kopp un Liev den Moment nie mehr loslaten könen. Un de anner Moment, dor geiht dat um dat "beatus ille", dat Glück vun den Minschen - findst dat in een Goorn oder in een lütt Kohlenhock as de Verteller. Dorwarrt noch een Duuv för hernahmen. Aver dor kann uk noch so'n anjohrte Minsch as ik sik wat afsnieden, wenn he süht, wo een Jung sik een Weg söken deit un em findt. Beatus ipse - dat weer schöön. Wat ik dor wull henkamen warr, mött wi sehen.
Leed is mol wedder so een Ogenblick, de ik an een Avend op een junge Poor riskeert heff, de jüst as de Fru an mien Siet un ik na so'n Ägypten-Combo hörten, de herrlig vun de Leev un ehr Liebe sungen un spälten. Weer al laat op den Hein-Köllisch-Platz. Veel Lüüd weern al düchtig duun, sünnerlig uk Fruunslüüd. Een Keerl weer binah al an't Trümmeln, denn danzt he een Stück un sett sik wedder hen. Mit eens geiht he na de Muskanten un wiest een sien roden Pass. Will em wull bedüden, ik kaam jst uk as jem ut Ägypten. Wo is he nu? Hier oder dor. So geeng  dat uk den jungen Keerl in disse lütte Leed. He weer in sik so stark un stunn fast op de Grund, liekers hett de Musik em fastholen, denn he meent, he kunn dat een un anner Woord noch verstahn.Villicht kiek ik een beten veel hen na anner Lüüd, aver dat is nu mol mien Natur.

Se un he
neben uns
bleven gau mol stahn
hören de Musik
vun ganz wiet
kunn vun de Nilkant kamen.

Se un he
neben mi
nähmt sik een beten Tiet
he kann wat verstahn
worum in't Leed geiht
kann he ahnen.

Se un he
neben mi
wat is he jung
gegen mi
so vull Leven
so vull Knööv
se kiekt na em
vull Lust un Leev.

Vun hier un dor
vun dor na hier
wat is wohr
is dat hier
oder dor
wo de Musik klingt
de Minsch singt
is dat wohr.

Se un he neben mi
wo se mit eens na em pliert
se hett sach jüst mol sehen
he kann uk anners ween.

Se un he
neben mi
weer blots dor wegen di
de du för de Musik swöögst
an wat se fiert glöövst.

Se un he
neben mi
hebben nix markt
vun di un mi.
Is man guud
gaht na Huus
treckt sik ut
maakt Licht ut
jüst as ik mit di.

T.u M.V.I.

Köönt nich krellen

Volle, maak doch mol een Leed mit "krellen", mien Unkel Walter seet bi Opa un sloog dat vör, heff dat sogor maakt, Leed geeeng leider verloren. "Krellen" kunn ik in de beste Maneer sehen, as een Burnjung mit de Ool  sien Trecker mit Hänger op de Plack krellte un dor full mi dat Bewunnern in, wat ik as Jung al harr, wenn eener mit een lütt Deutz un twee oder sogor dree Hängers dör een Heck na de Fenn roppfohrte. Un de Diesel hett hamert, dat mußt ja egentlig allens in de eene Gang gahn un sühst wull, hett he de Hängers al dör dat enge Heck wöltert. Nu is dat mit dat Krellen bi mi binah so'n Süük wurrn, ümmer wull ik los un denn över de Damm na Husum. aver denn keem mi doch dat Krellen an; so is dat uk hier, hett mi eener mol Bescheed geven, un dor sitt ik nu all we'r an disse söte Plicht un egentlig ja uk lichte Last un stell nochmol een lütt Leed herin, wat ik güstern op Liebe ehr Sofa opschreven heff, ehrer dat ruutgung na Sülfeld, wo dat Glück vun de Eer dat op den Rüch vun de Peerd is. De beste Ogenblick weer, as so'n Friesen-Hingst na de Fenn ruutkunn un denn aver afgeeng, dat trummelt dor richtig op de Eer. Is ja uk to nüdlig, wenn de Käuhe un Kalver na de Winnertiet wedder op de Fenn ruutkönen, dat is binah, as geengen se to Danz. Um Danzen un Festen maak ik natürlig een Bagen, aver um dat Freuen nich, kreeg een Koort vun mien Kollegens un dat weer eenfach blots schöön.Bi den Copy-Shop liggt mien lütt Manuschkript "Ik weer op Pellworm", dor maak ik een lütte Oplaag vun, dor freu ik mi uk an. Hoffentlig laten se mi nochmol we'r op de Insel.

Sünd wi nich all de falsche Richt langs lopen?
Sünd wi nich blind wurrn för de Welt?
Meenten, wi mußten allens kopen
schull nix kosten för uns düer Geld.

Hebben wi nich all de falsche Richt inslagen?
Harrn wi nich een anner Weg gahn kunnt?
Hebben uns all fein vörlagen
to veel vun unse Leven geeng to Grund.

Hebben wi nich na de falsche Kant henkeken?
Chott  un wo herrlig sehg dat dröben ut.
Leeten an uns to dat Verbreken
un smeeten sülven, wat to uns höört, ruut.

Hebben wi nich för nix un we'r nix hergeven
wat uns  mol riek maakt vör een lange Tiet?
Hebben uns dor wegen Geld dorut verdreven
wurrn arm an Leven, an Langewiel ganz riek.

Hebben wi uns nich al to'n Narrn holen?
leepen de falschen Preesters achterna.
Mötten mit Fremdween dat betahlen
leeten vun de Heimat gor nix na.

Hebben wi nich all in een Tour verloren
Land, Nahwers, Spraak, all de Farven noch op to
kunnen uns rein nix dorvun wohren
wat Minschen, Neegde un Leven för uns doon.

Hebben wi noch keen Weg ut dat Labyrinth ruutfunen
wo uns de Giez un dat gulden Kalv hendreev.
De wiede Blick op uns, de is verswunnen
dat blots de Ogen-to un na-vörn-Tunnel bleev.

Köönt nich krellen
gifft keen torüch.
Mött uns vörstellen
wat dor noch wat anners liggt.

T.u.M.V.I.

An't leevsten wurr ik singen

Schaad, dat maakt he leider nich mit, mien Cumputer, wull de Graphik rinstellen, de wiesen schull, wodennig sik de Lüüd över mien Blog hermaakt hebben. Hett sik ja allens in Maten bewegt; aver weer een Kurv, de bi Null losgeeng un denn stüttig hooch gahn is bit to'n Märzmaand 2011; dor is mien Blog 500 mol anklickt wurrn, wohrschienlig hett he uk mien veelen Klicks mittellt un wenn du de normalen Tallen nimmst, de in dat Web begäng sünd, is dat uk nich jüst scheußlig veel. Nu is de Blog in'n Augustmaand op bummelig 60 Klicks dalsackt. Ferientiet oder, wat ik ehrer glööv, ik heff mien letzten "Getreuen" mööd bloggt. Dat is so. Wenn ik de Tallen glöven kann, bün ik nu noch 730 Leeder vun mien dusend un een weg. Dor heff ik noch to doon, un morgen heff ik uk bestimmt we'r een in de Maak. Liekers laat ik mien Blog nu mol een beten utklingen, egentlig wull ik dat Leed vun hüüt morgen nähmen; dat heet "To veel" un geeng um een, de twee Saken hebben wull, de Leev un een Amt un sik denn alle beide utschännt hett. Schaad is dat egentlig blots um de eene Saak un dat is de Leev; ennerlei, wat de Lüüd seggen, dor bün ik nu mol Musiker un Künstler noog un heff dat sach al mol seggt, bi de Leev is dat uk mol al mit Grundgesetz un Correctness. Man dor warr ik mi sach mit nümms so gau eenig warrn, jüst so wenig as mit dat Leed, dat ik hüüt namiddag över een "Oolsch" schreven heff, de rääd mol dit un rääd mol dat, Hauptsaak, se is an de Macht. Nä, dor will ik mi nu nich mit opholen. Ik sing jem hier noch mol ut vulle Hart een Text, de an een vun de letzten Dage ruutbottert is, as ik mi mit de "12 Schrää" ut'nannersett heff. Dor weer ja schon ümmer för een vun de Pharisäer-Insel in de Weg, wo "Gott" för stunn. Kannst in de Saken nich licht ut dien Huut, un bün dor uk veel neeger na de ool Jehann Buddenbrook as na de Kunsel sien Fru. Nu heff ik aver bi't Dichten mien Utweg funnen, dat ik uk ruutkamen kann ut dat Enge Land vun Twiefeln un Stolt. Laat sik dat guudgahn; ik dank Jem för de Duld un vun Harten mien "regelmäßigen Leser(s)". Wenn een nochmol wat vun mi weten will, kann he mi ja wat mailen: sienjung@googlemail.com

An't leevsten wurr ik singen vun de Leev
de ik kreeg, de ik spöört, de ik heff.
An't leevsten leet ik alle Minschen hören
maak Freden, hoolt op sik to vertörnen.

An't leevsten wurr ik singen vun dat Licht
wat in mi is, de annern un mi sülven lücht.
An't leevsten leet ik alle Minschen hören
laat't Licht sik nich umsunst vertehren.

Ik meen, ik heff se funnen
de Antwoord för mien Fraag
wat ik nich begriepen kunn
un dat Nadenken nich waag.
Ik meen, ik heff't begrepen
wo een Gott to seggt, wat't is.
Dat is nix as dat Leven
wat um uns rum un in uns is.

An't leevsten wurr ik singen vun een bleuhen Bloom
de ik sehen heff, föhlt heff, rüükt as in een Droom.
An't leevsten wurr ik singen vun de Imm, de na se flüggt
de in ehr korte Leven Hünnig un Leven mit sik driggt.

An't leevsten wurr ik singen vun mien Dochter de lütt Stimm
de ik mank all de veelen Milljonen Lüde finn.
An't leevsten wurr ik singen vun de Hänne vun mien Söhn
wat se allens beschickt kriegt un wat se allens könen.

Ik meen, ik heff se funnen
de Antwoord för mien Fraag
wat ik nich begriepen kunn
un dat Nadenken nich waag.

An't leevsten wurr ik singen
vun een Woord, vun een Gedicht
wo een Teeken, een Bedüden, een herrlig Klang in liggt.
An't leevsten wurr ik singen vun Kinnergloven, vun een Droom.
Kunn mit de hier nerren un de dor baben Hand in Hand mien Wege gahn.

Ik meen, ik heff't begrepen
wo een Gott to seggt, wat't is.
Dat is nix as dat Leven
wat um uns rum un in uns is.

T.u.M. Volkert Ipsen

Ik laad jem in

Geben Sie Ihrem Tag Struktur, meent de Dokter, hüüt sünd de annern all to Arbeid un ik versöök, den Dag bi't Huus ruhig un guud to verleven. Allens wat dor noch maakt warrn schall, warrt stüttig un sinnig maakt, man gifft uk Saken, de schuuv ik nun mol bisiet. In Kiel is dor uk we'r wat in de Gang. Mußt ja binah lachen. Sünd Töge, de hören nu mol na de Minschen, wenn een seggt, dat weer um de Leev, mag ik dat noch ehrer verdrägen as de ieskoole Machiavellismus, mit de vun Berlin ut regeert warrt. Sehg ut't Finster een smucke Bruut, worum nich uk an'n Maandag heiraten. Blots in de Familie, denn de operklärten Tieden drieven de Frünne na alle Kanten un Sieden, dor knapp noch een grote Fest bi över ween. Heff mi hüüt uk een lütt Erinner-Fest gönnt, wat ik nich wengst in een Leed de all mol umfaten kunn, de mien Hart gauer slagen leeten un de mi veel bedüüd. Annern gahn mit ehr Erinnern nich so apen um, beholen dat för sik; uk de Kinner schöllt dor nix vun weten. Villicht warr ik een Dag uk mol so denken, nu dank ik mien Riemel-Kunst een poor Wöer un Gedanken, de helpen bi't Överweg-Kamen un Begriepen.

Ik laad jem in.
Warr'k jem noch finnen?
In mien Hart hier binnen
wo'k soveel öller bün.
Ik laad jem in
fraag mi, wat jem sünd
op'n Klöönsnack in mien Hart
mol sehen, wat dor ut warrt.

Ik laad di in, de smückste buten ut den Koog.
Keemst du na de Döör herin, denn lüchten al mien Oog'
weer to jung un veel to dumm
keen Kuß, keen nix keem dorbi rum
man wi weern Frünn'
wat wi hüüt noch sünd.

Ik laad di in, küßt di vun Klock veer bit Klock süss.
Mehr Tiet för de vun't Land in de Stadt nich över is.
Föhlt dien Mund, dien söten Kuß
in een Hui gau hen na'n Bus.
Höör noch de Musik
Simon Garfunkel ehr ool Stück.

Ik laad di in, de mit Gipsbeen een Dag vör mi stunnst.
Dien rode Hoor, de weeke Blick, sik wehren, dat weer ganz umsunst.
Een Johr hett dat blots Lengen geven, kunn de Leev noch gor nich leven.
Man denn de eene Nach, wo mien Hart noch hüüt över lacht.

Ik laad di in, mit di langskamen op lange Sicht
weer uk na'n schönen Avend af un to nich licht.
Hebben uns liebt in de lütte Stuuv
de koole Stadt, dat koole Huus.
Ahnten al, wat Lust bedüüd
wat se ween kann, weet ik hüüt.

Ik laad di in, weern twölf Johr an een Stück tosamen.
In't lude, duster Danzlokaal, dor weerst du de groot Utnahm.
Dien Dochter heel ik op mienen Arm
vergett nich, wat för'n Spaaß wi harrn
seh di op Rad langsfohren
Ogenblicken will'k mi wohren.

Ik laad di in, bröchst mi Glück, Kinner un een Huus
hett toletz denn doch nich lückt, de Tieden weern't, de tehrt mi ut.
Gifft veel, wat een we'r heelmaken kunn
man nich de Leev mehr vun een Fru.
Freu mi, ik kann na jem kaam
na de Kinner un dien Huus.

Ik laad di in, dat weer nich lang.
Nu snackst keen Woord mit mi.
Fraag mi, wo dat angahn kann
so veel Tort, de dä ik di
över de Leev eggt sik de Striet
hest op wat anners töövt
heff an dat Leven nich noog glöövt.

Ik laad di in, de du alleen mien Hart regeerst.
Dor kunnst uk veel vun binnen finnen
wo een Fru sik dull verfehrt.
Is gor nich licht, kriegen allens op Schick
een grote Deel, de is al lückt.
Dat is de Leev, kenn sunst keen Grund
dat so veel bilütten heelen kunn.

Dat is de Leev, kenn sunst keen Grund
heff jem all in mien Hart binnen funnen.

T.u.M.V.I.

Wat harr ik daan

Liebling, mein Herz läßt dich grüßen - dat hebben wi jüst höört un sehen, mien lütt Dochter un ik, denn wi kieken  uns Stück um Stück den Film vun de Dree Frünne bi Aral an. Se mutt dor ganz veel lachen, so gediegen kummt ehr dat vör, wat Willy Fritsch un Lilian Harvey dor mit' nanner uthanneln. De schönste Moment aver weer, as denn de Comedian Harmonists as Barkeepers noch eenmol op ehr Oort un Wies dat "Liebling" singen un de lüchten helle Stimm vun Ari Leschnikoff dat Leed in so'n Oort Leederhimmel hoochdriggt. Dor keem mi dat Truern eenmol so an, as ik dat Leed op Platte höört heff, un ik dach, dat hebben se uk utschännt, de brunen Herrenminschen, dor kunn doch so een fienen Ton nich bestahn in ehre Welt, dor mußt we'r op de "Eins" marscheert warrn in dat grote Unglück vun so unendlig velen. Liekers heff ik mi uk ümmer fraagt, wo veel ik dorvun aarvt heff oder wat dor eenfach an een Minschen, Johrgang 54, vun den brunen Rook hangen bleven is. Een vun de Politikers, de ik ümmer wegzappen do, wenn ik em in't Fernsehen gewohr warr, hett ja meent, "ich könnte auch den Hitler im Bunker", wo ik ümmer meent heff, he weer dat sogor in mien Ogen. Aver nu so doon, as weern wi all so scheußlig veel klöger as de Lüüd vör 80 Johren, dat meen ik lang nich un fraag mi ümmer, wat de Lüüd in 50 Johr wull vun uns denken warrn, de wi man uk blots so dör unse Tiet perren un uns bi't Opbuun un Afrieten so scheußlig veel Mögde geven un de Banken dat Geld överlaten, wat se för unsen Ünnergang utkleien. Ik will nich preestern un schimpen, aver heff dat in disse Text doch mol versöcht, mi as een vun uns in de dor Tiet to stellen. Leed wurr to lang, dorum kann ik dat wohrschinlich hier nich rinstellen; ik heff dat över a-Moll so langsmarscheeren laten, ohn dor groot wat to riskeeren. Morgen gahn de annern al na ehr Arbeid, bün krankschreven, weer leider uk bi't Telefoneeren we'r 'n beten wackelig.to Moot.

Du sühst un föhlst un spöörst, wo se marscheeren.
Dor is een Singen, weil se dat Land regeeren.
An't Finster steiht in't Licht de, de se führt
den hebben se jüst to'n niegen Kanzler küürt.

Lusterst mit annern, wat de Führer seggt
de Arm rittst du na baben, sunst geiht di dat slech.
So hest dat noch nich meent, man kannst di dor an wennen
kunn doch angahn, wat de veelen mit ganz veel dor Recht hebben.

Wat harr ik daan, weer ik dor ween?
Wo harr ik stahn, weer ik bi ween?
Wo weer ik langsgahn, heff 'k mi utmaalt
na't Gude oder Leege, harr ik de Wahl?

Een seggt di liesen, wat mit een passeert
de'n Tiet to lang in een anner Richt marscheert.
Veel leeger kann't nich ween as in't deepe Moor
an de Kant bröcht, vertellt se, hebben se al een poor.

Dien Nahwer is nu we'r in Arbeid kamen
de anner warrt bald in een niege Hüsing wahnen.
Juud ut de Luuk, seggt uk al ümmer een
in dien Papieren steiht, du sülvst büst man keen.

All öövt't Marscheeren, uk de jungen Lüüd
mußt niege Namens lehren, weetst, wat se bedüüd.
Baben bölkt he wat vun Freden, man se späält al Krieg.
Wenn't nochmol so wiet is, denn gifft för uns blots Sieg.

Een Nacht, dor gifft dat Laarm, dor brennen Hüüs.
Toerst weern't Böker, nu aver geiht dat um Lüüd.
Schöllen hier all weg, dat geiht nu um de Rass
för di fallen Möbeln af, de du fein lieden magst.

Wat harr ik daan...?

Nu scheeten se torüch, denn geiht dat Slag um Slag.
Nu mötten alle mit, uk wenn wenn nich jedeen mag.
De düütsche Oort marscheert vöran na Oost, na West
bruken nich mehr lang, denn höört uns uk de Rest.

De mit den Steern, de sünd op eenmol weg.
Wat wull mit ehr warrt, nich lang överleggt.
Wat se vertellen, wat se Minschen däen
wurr de Führer nich tolaten, man kann nich allens sehen.

Dat Leed, wat een jüst singt, dat leppt op "Wunder" ruut
in de een un anner Stadt bumben se de Lichter ut.
Op alle Sieden hebben de annern nu de Baberhand
de Olen un de Jungen, de mötten nu mit ran.

Vun Oosten mit de Schepe oder över dat Ies
laten allens torüch, wat dor över is.
Der Führer ist gefallen, heet, geiht dat op Enn
nu kiek di in Speegel an, warrst du di we'r kennen?

Wat harr ik daan, weer ik dor ween?
Wo harr ik stahn, weer ik bi ween?
Wo weer ik langsgahn, heff 'k mi utmaalt
na't Gude oder Leege, harr ik de Wahl?


T.u.M. V.I.

Ik bruuk een Leed

Der Onkel Doktor hat gesagt, ich darf nicht küssen, heet dat bi Peter Igelhoff, so leeg mutt dat ja nu nich kamen, man ik bün doch so'n beten bang, wat he seggt, ik schull dat Dichten laten, dat föhrt ja veel na achtern un dor kamen denn düster Wulken op, un de schull ik nu wull lever ut de Weg gahn. Ennerlei, noch is dat nich so wiet un so lang warrt dor dicht un maakt, bit't denn uk mol guud is. Natürlig is dat uk gewaltig veel Narrenkraam un Brööseree dormit bi, kiek mol, ik kann dat hier allens, jede Dag een Leed; aver dor heff ik ümmer de Handwarkers un Mackers beten neetsch ankeeken, denn se kunnen an't Enne vun een Dag ümmer wat herwiesen: "Dat hebben wi schafft, dat hebben wi trechtkregen." Dat heff ik in mien Arbeid nie so ganz hatt, du wußt ja uk nie so nipp un nau, worum een Stünn so leep oder so, wat dorvun nablieven wurr un wat nich.
Is hüüt een lummerige Luft, hellgriese Wulkenhäven, de een uk nich so ganz truen mag un denn noch de Summerwarmde op to. Mien ool Fründ, de Wind, is uk so'n beten fuul, wat schall he sik argern an de Toorns vun de ole Giebelstadt, he lett se in Freden. Op den Weg to'n Inkopen keem mi dat Leed hier an, denn Musik helpt ja ümmer, sünnerlig de vun de Fab Four. Wat hebben de mi nich geven in de dor keefe Kinner- un Jungkeerltiet op de Insel; wat heff ik de Platten nich ropp un rünner späält, sünnerlig noch to de Tiet, wo ik man blots 2 Platten harr. De eene weer "Rubber Soul", de anner so'n Beat-Party-Laarm. Aver nu versöök mol un maken een Leed, wo een wengst den Beatles-Ton ahnen kannst, un weer't man blots so'n lütt beten. Naja. Toletz hebben de Beatles dat sülven ja uk nich mehr henkregen un maken Leeder, de den Vergliek utholen kunnen. Ik glööv, ik laat de Opnahm (op't Bild sünd echte Beatles-Steveln) hier lever weg. Wenn jem wöllt, köönt jem de Wöer so'n beten naföhlen.


Ik bruuk een Leed, man dat mutt een vun de Beatles ween.
Mi fählt een Leed un dat mutt mit "Love" un "Yeah, yeah" ween.

Wat hebben se uns nich allens geven
een Leed för jeden Dag in't Leven.
De veer, de kunnen dat as keeneen
so kunnen dat blots de Beatles ween.

Ik fraag m jüst, dat erste Leed
wat k dor höört heff, wo dat leep.
De Wöer, de ik hüüt noch kenn
"A Hard Day's Night" dünkt mi, weer't ween.

Harr Sott, men grote Broer weer
uk vull un ganz un dull för ehr.
Harr se in England eenmol sehen
kunn blots noch för de Beatles ween.

Chott, wat weer'k verrückt na ehr
dat ik meent, wat ik "Ringo" weer.
He sung "Honey don't" nich mehr alleen
ik wull een vun de Beatles ween.

Bi jede Leed, dor gung ik mit
kunn all de Wöer un sung fein mit
bi't Huus wer't keef, ik weer alleen
bet Hülp von Frünne kunn ik hebben.

Ik wurr grötter, wull as John
för "Love" un "Peace" ganz dull instahn.
He weer mien Baaskreerl ganz alleen
Opmol wull he nu gor keen Beatle ween.

Heff ehr noch folgt, heff allens köfft
op een niege Singsang hofft un töövt.
Wat George un Ringo allens könen
weern man nich blots "Beatles" ween.

Denn keem de Naricht över de Funk
de eene Stimm, de bleev nu stumm.
Chott, wat mußten wi all weenen
wurr de Beatles nich mehr geven.

Man nu noch all de Johren
kunn ik mi de Lust an wohren
weil se so veel för mi däen
dat kunnen blots de Beatles ween.

Ik bruuk een Leed, man dat mutt een vun de Beatles ween.
Mi fählt een Leed un dat mutt mit "Love" un "Yeah, yeah" ween.

Paul un Ringo, George un John
an't besten weern se all tosamen
de veer, de kunnen dat as keeneen
ik wull so geern een Beatle ween.

T.u.M.V.I.

 

Över de Feller

Dor heff ik ja doch verbaast keken, as ik erst in Seebarg markt heff, wat ik de Utfohrt na Hamborg nich kregen heff, so lang weer ik ruhig op de Autobahn ünnerwegens un höört een vun mien olen Kassetten, wo ik mien Leedideen fröher op "noteert" heff. Dor weern poor düütsche Leeder twischen, de ja man ümmer een egen un keen schönen Ton an sik hebben; denn keem aver dat hiere to Gehöör, noch in de erste Leed-Maakoort, de ik denn een Dag mit disse hier tuuscht heff. Weer ümmer een vun mien Lieblinge, schull mi nich wunnern, wat ik dat hier al rinstellt heff, sungen aver heff ik dat hier noch nich. Geiht in dit Leed um een Fiat 850 un een Naemi, de Fohrer vun den Waag aver bün leider nich ik, dat weer een vun unse Frünne, de sien Bruut över de Insel promeneert. Dat weer ja een gewaltig Luxus, wenn du een Waag harrst un di  an een ruhige Placken op de Insel sotoseggen an't Stüer setten kunnst. Föhrerschien bedüüd denn ja uk egentlig allens. Weer nich de een un anner to Mallöör kamen un mit sien Waag in een Groov rinballert oder dor de Pahlen vun den Nordstrander Damm rauscht. Wenn een so as ik in een Stadt wahnt, weet he ja gor nich mehr, wat "düster" bedüüd. Dat kunn ik mi so'n beten op Pellworm vörstellen, wo de jungen Lüüd denn mit Rad oder Auto vun ehr Sünnavend-Disco-Vergnögen na Huus rutschen, dor brennt nich veel Licht op de ole Insel, dat Lüchtfüer helpt sach so'n beten. Wo guud, wat ik nu in dat Öller bün, wo ik to so'n Tiet nich mehr ruut schall. Denn wenn een sik al bi helle Dag twischen Seebarg un Hamborg verbiestert, ik bääd di, wat schull dor ohn Latüchten ut warrn. Mit disse ole Leed hool ik mien lütt Blog noch an't Leven, de Leeder, de ik in disse Tiet maak, sünd mehr för de grote Schuuvlaad, dat is nu mol so. As Gomez ut dat Spill ruut weer, dor leep dat, so kann't gahn, nümms, de nich dör annern un betern ersett warrn kann. Heff jüst veel Tiet un Ursaak un maken mi so mien Gedanken. Dor deit so een lütt Leed ut fröher Tieden as dat hiere vun Naemi richtig goot.

Över de Feller, över de Straten
schient de blanke Sichel Maand.
In mien Waag, dor is dat warm
un du weetst, wat sik dat lohnt.
Un dien Öllern, ja, se slapen
un se sünd al lang to Bett.

Dat Licht geiht ut
un du kummst ruut.

Mien Frünne schöllt nich weten
wat ik hüüt avend do.
Nie warr ik dat vergetten
denn ik bün ja uk so froh.
Un ik denk de ganze Dag
man ümmer blots an disse Nacht.

Dat Licht geiht ut
un du kummst ruut.

Höörst du mi nich hupen
ik stath buten
vör dien Döör.
Segg, woveel Minuten
worum kummst du denn nich mehr?

Ik fohr al siet twee Stünnen
um dien Huus herum.
Segg mi, wat is denn passeert?
Worum wullt du denn nich kamen?
Güstern weer dat nich so dull
man wi probeert dat hüüt nochmol.

Dat Licht geiht ut
un du kummst ruut.
Dat Licht geiht ut
un du kummst ruut -
Naemi, ik tööv vör dien Huus.

T.u.M.V.I.

Nordstrand (Insel und Land)

Ändern Sie jetzt nichts, sä de Dokter, dat wurr nu nix bringen, denn dörv ik uk noch so'n beten vör mi hen bloggen, na en grote Paus, de dat in sik harr. Heff lang överleggt, wo ik hier wietermaken schull. Denn dach ik, du büst nu so veel Dage op Pellworm ween, dor hett Nordstrand uk wat verdeent, dorum heff ik disse vun mien ersten Leeder opnahmen; mutt aver togeven, wat dat een Leed is, wo ik nie nich tofreden mit ween bün. Ik heff dat al in so veele Oorten un Wiesen sungen, hier mol wat wegnahmen, hier wat dorto daan un hett nie ganz lückt. Eenmol sung ik dat denn, wo dat henhöört, in den Saal vun Feddersen op Nordstrand, aver keem dor nu rein gor nich an. Nu laat ik dat mol eenfach so stahn un warr dor sach nochmol bigahn.
Bigahn warr ik uk an een ganze Barg Dichten, de ik op un vun Pellworm maakt heff. Wat kannst dor fein alleen ween. Övr 300 Biller heff ik knipst, hest toletz gor nich noog Duld un kieken se di an. Mußt uk faststellen, wat de Himmel över Husum schöön weer, jüst as över de Haven vun Hamborg. So, nu weeten Jem, wo ik överall weer.. Nu rummst jüst we'r een Flaag den Häven rünner, gewaltig. De Kellnersch ut den Olen Zolln meent, dat Woord to'n Summer weer: "dor achtern warrt dat hell". Hoffentlig uk op Fehmarn, wo de Jung jüst bi is to telten. För mi persönlig mag ik noch nich seggen, wat dat dor achtern al hell warrt, aver wenn de Dage so ruhig aflopen as hüüt, schull dat wull gahn.

Wiet bün ik fohrt
veel heff ik sehen
wenn uk nich de ganze Welt.
Mol för eenWääk
mol för een Johr
verdeen mi butenlands mien Geld.
un wenn ik denk
wo ik al weer
mol op Dörp un in de gröttste Stadt.
Man fraagst du mi
wo kummst du her?
Denn segg ik dat:

Ik kaam vun Nordstrand
Insel und Land.
Nordstrand
fangt an bi de Damm.

So manche Deern
so manche Fründ
mit de ik mol tohopen weer.
Mol för een Dag
mol för een Stünn
de ik woanners fröhlig weer.
Man af un to
denn kummt so'n Tiet
denn is dat in mien Hart so still
un wat so nah weer
is so wiet
wenn ik an bit'Huus denken will.
Ik denk an
Nordstrand
Insel und Land
(Gröne Diek
wiede Blick
över Land un Wattenmeer
dor kaam ik her)

T.u.M.V.I.

Bi di geiht los

Nu geiht he wedder, de Cumputer - un schon is de ool Blogger wedder beter towegens, aver dat weer denn doch de eene Slag toveel, as mi de Laptop tweischaten vun een LAN-Party torüchbröcht wurr, denn hefff ik natürig we'r to gau un to dull reageert un denn weer dor blots noch de grote Müllammer dor to sehen un sunst wieter nix. Wengst harr ik mien Pellwormer Dichten noch gau vörher op'n Stick dalschaben. Nu heff ik binah allens wedder so wiet, as ik dat vörher harr un kann sogor we'r een Leed rinstellen, man blots dat Biller-Archiv - dat is verloren - Adieu. Funnen heff ik güstern aver uk dat een un anner, as ik mol 'n beten Klor Schipp maken wull, to'n Bisipill mien oole utsleppte un dörsletten Luis-Trenker-Mütz un denn mank een poor Papieren disse lütte Twischendör-Riemelie, de ik sach in een stille Paus an een Arbeidsdag torechtschreven heff. Man dor hett dat "Du" in den Text aver wat vör un Lust an de Saak, dat is dat "ik" in disse Dage binah gor nich mehr wennt; disse Ferien, de weern man ehrer mau, aver nu kummt noch een letzte Ölung achterna, veer Dage op de Insel, wo ik mi so herrlig föhlt heff, villicht warrt denn de Bilanz een beten smücker utsehen oder ik warr mi sülvst wedder een Been stellen, as ik dat nu al een poormol maakt heff. Nä, vun de Stimmung in disse Leed, dor bün ik wiet weg vun, man kunn ja ween, ik kaam dor wedder hen, denn klingen de Leeder uk we'r anners. In een poor Daag sehen wi wieter, laat sik dat guudgahn.

Bi di geiht dat los, sett dat in de Gang
lohnt, dat kannst mi glöven, antofangen
wenn't uk haakt, nich wietergeiht
so is dat mit't Töven, wat dor tohören deit.

Bi di geiht wat los, dien apen Kopp
kummt so veel un höölt so gau nich op.
Fählt dor mol een Woord un dor een Satz
schallst sehen, denn geiht dat glieks ratzfatz.

Versöök dor ümmer wat an jedeen Dag
gah uk dorgegen an, wenn ik mol nich mag.
Weer sunst to schaad um wat du kannst
een jedereen verdeent een niege Chanx.

Bi di geiht los, nich anner Lüüd
leetst di to lang regeeren in disse Tiet
haal ruut, wat alleen in di binnen sitt
man nimm dorto uk de annern mit.

Bi di geiht los un glööv mi dat
is as över all: bi wat is wat.
Hool dat ut, wenn di't mol nich verschäält
lohnt nich, wat een sik dor lang an quäält.

Versöök dat lever un gahn gegenan
uk wenn du meenst, de Weg de weer to lang.
Weer ja sunst to schaad för wat sik lohnt
kiek torüch op dat, wat du hest, dat kummt vun't Doon.

Bi di geiht los nich bi de all
wo sach ümmer een meent, ik maak blots, wat ik schall.
Wo ümmer een quarkt un treckt een Flunsch
kunnst du em doch seggen: Allens nach Wunsch.

T.u.M.V.I.