Wo fröhlig

Vun Max Jensen heff ik dat Woord övernahmen, wat de Johren duppelt tellen; he meent dat domols so, wat de Johren över 70 oder 80 duppelt tellen; man ik denk, wat dat Johren gifft, dor liggt so veel binnen, dor hest een Recht un tellen ehr duppelt, kiekst du denn sogor achteran in den Speegel, muchst binah meenen, du kunnst ehr dreefach tellen. Ehrer ik dat hiere Leed schreev, deklineer ik mi vör, wat dor an Mallöör un Sükenhaftigkeit in de Neegde oplopen is, wat dat bedüüd, wenn een nu bestrahlt warrt un wo een Trost in finden kann, wat dat villicht helpen wurr, sik inbilden, wat de Sekunn, wo dat Hart noch sleiht un de Kopp dor noch wat vun markt, so riek is in sik an Leven un jüst so veel weegen deit as dat, wat wi op lange Sicht noch vör uns hebbt oder uns inbildt, wat wi dat harrn. Wohrschienlig heff ik to veel vun de Eso-Böker studeert, man dat Leven spören döcht mehr as sik in een Leven denken. Un wat weer ik froh, keem ik vun dat Gruveln mol ganz weg. Hett ja al hulpen, wat dat Erinnern nich so een grote Rull mehr späält. Nu keem aver vundag de Naricht, wat ik in mien ole Heimat noch eenmol vun mien Erinnern snäcken warr. Dor lääst ik noch mol een poor Stremels ut mien Tüüssadüüss - Book, chott, ik wurr heesch in een Nu - dat schull ik lever laten, mutt dor doch een ganz een niegen Lex schrieven. Leed lett sik leider nich hoochladen, schull sik mit Schipper-Klaveer-Klang so'n beten na een ole Film anhören. Een annermol warrt wedder lücken. Wo fröhlig wi mol weern nu lehren wi dat Verleeren marken nu, dor is nix ganz wiß wo taag de Tiet nu is. Wat weer uns allens licht in'n Sünnschien allens lücht vör uns leeg so veel Weg dachten, allens löppt sik trecht. Un wat weern wi fröher jung so veel lückt, wat wi anfungen sorteert sik na een Leven Straten, Hüser wurr't noog för uns geven. Nu liggt't al trüch so veele Johren dor weern wi noch de doren de wi so lang al nich mehr sünd dast Ool' een as Erinnern find. Vun domols köönt wi uns vertellen wat Nieges uns le'er nich vörstellen de olen Stücken hebben wi to veel höört un vun, wat nieg is, nich noog lehrt. Arms un Hart sünd mööd vun't Holen fast dat Erinnern an een Fröher wurr een Last sik bedrägen, inbilden, wat een lebennig weer dien Huus vull Tüüg, inwändig büst du leer. Wenn't op't Enn to geiht, spöörst du wengst, du läävst de Tiet kann keen betahlen, de du hest riek is nich de, de meent, em höört de Welt. Riek is, de weet, worum he sien Leven na Sekunden tellt. T.u.M.V.I.

Snied dat Kabel dör

ik Die Freiheit des Mannes ist unantastbar, leet ik Hans Lord in een vun mien Vertellen seggen, wo dat een natürlig nich na't anner passen deit, denn dat muchen wi Lord Extras un Ober Stolzen sach geern, dat wi as Mannslüüd frie weern, na ja, aver ik nähm mi nu de Frieheit, denn dat probeer ik nu eenfach mol ut, wat't nich geiht mit een poor Saken, wat mien Leven de letzten Johren utmaakt hett, dor geeng dat denn meist dorum, wo kaam ik hier över de Runden, nich um, wat kunn ik dor noch mol ut maken, wo een ja uk Leven to seggt. Leven hett mi nu mol den Gefallen daan, dat mien Oog wedder heel warrt, süht so ut, dorum schull uk in een Oort un Wies dankbor sien un wat anners mit mien Leven opstellen un dorum snied ik dat een un anner Kabel dör, smiet den een un anner Streng weg un versöök dat, un pulen de Taue utn'anner, de mi in dat dor ole Flach fastheelen. Denk midlerwiel uk, dass ich ja auch bereits mehrfach versucht habe, die hochdeutsche Sprache zu meinem künstlerischen Medium zu machen, man jüst, wo ik de dor Wöer opschriev, mark ik, wo wiet weg de Hochspraak för mi is. Dor warrt noch veel Water de Priel langs lopen, hen un her, denn kriegt wi to sehen, wat dat lückt hett oder so vergahn warrt, as de Rook, de Hans Lord in August-Moritz sen Salon trechtsmöökt hett.

Wo ik güstern weer
dor weern de Minschen smuck
man dat Leege weer
jüst so wiet weg weer't Leven uk
dat wat ik söcht
funn'k dor nich mehr
hett nich veel döcht
nu snied ik't Kabel dör.

Wo ik güstern weer
hett so fein na mi passt
dat weer een Streng
heel'k mi sülvst mit fast.
Man de dor Lien
will ik nu nich mehr
spören, wo't is: sien frie
inied dat Kabel dör.

Geev mi een Tang
denn kniep ik to
weer al to lang
dat ik dor an denken do
geev mi torüch
wat'k so lang nich harr
een niege Richt
heel mi to lang för Narr.

Wo ik güstern weer
dor geiht't nu mit to Enn
kunn uk wat anners sien
dor mutt ik mi an wennen
kunn angahn, warrt taag
un dat ik  buten freer
liekers dat warrt waagt
ik snied dat Kabel dör..

Wo ik güstern weer
hüüt will'k dor nich mehr hen
will noch'n beten mehr
hebben, vun wat ik nich kenn.
Gifft noch to veel
wo ik noch nie nich weer
will een lütte Deel
un snied dat Kabel dör.

T.u.M. V.I.
 

Du, de ik güstern sehen heff

Held in de Bottermelk - mutt ik jüst denken, weer uk mol wat för een Leed, man hüüt is een anner an de Reeg, wat ik Sündag anfungen un hüüt morgen to Enne bröcht heff, dat eerste Woord is sodennig al nich  mehr wohr, denn wat wi dor stunnen un bekieken uns, wo se I.M. ehr Nach-Snack optekent hebben, dat weer nich güstern, man dat is nu al länger torüch, sodennig is dat ja allens nich wohr, man liekers föhlt oder beläävt sünd dat Hiere so ganz lütte Momenten, de een över de Tiet helpen, de uk ehrer keef is, jüst wenn ik na de Arbeid mööd un, wenn de Kinner wedder na Huus gahn sünd, alleen bün. Wengst heff ik de Möglichkeit un ehren de dor poor Sekunnen und Minuten, wo dat Leven di mit Poesie bemött, mit een poor Wöer, dat denn wengst dor'n beten wat vun blifft. Is ja man doch gediegen, wo sik unse Leven egentlig blots mit een anner tosamen as Leven anföhlen deit, de Rest is ja man doch nix as Sinneeren, Studeeren un sik in wat weet ik nich Verleeren. Hüüt kunn ik mol een herrlig Stünn  mit de Kinner beläven; vertellt ehr vun den Romaan, de'k in een Rutsch lääst harr, wo een vertellt, wat he mit sien Jung  de is 16 un mag nich mehr na School, jede Wääk dree Filme ankieken un em över de Kalamitäten mit de Leev över weg helpen deit. Minsch, dor much de Jung na hören. Un denn mit de Dochter Stand by me späält, wat harr dat een Oort. Vadder an de Gitarr un Lütten an de Orgel. Achteran bekeken wi uns dat Coolste, wat dat op disse Welt in mien Ogen un Ohren geven hett: Divine Comedy süngt un späält "Our mutual friend" un över de junge Fru an de Oboe maak ik uk noch mol een Leed. Villicht warr ik op disse Tiet trüchkieken un uk een Book schrieven, wat heeten kunn: disse Johr weer allerbest.

 Du, de ik di güstern sehen heff
dor wo dat Fernsehen jüst wat maakt
wo een jedeen mol geern töövt
weil dat helle Licht em lockt.
Du, de ik di güstern sehen heff
dat erinnerst du sach nich
dat ik nu een lütte Bild heff
leider blots mit wenig Licht.
Du, de dor nu op't Bild büst
warrst mi seker nie nich kennen
wat schaad, man uk half so wild is
mit't Öller kannst du di an wennen.
Du, de du dor op't Bild büst
leider nich jüst veel to sehen
man liekers heff ik wiss
een Ahnen vun dien Foot, dien Been.

Du, de dor langs de Straat geengst
mit een Huulbessum in de Hand
dacht, kunn em di afnähmen
ole Keerl noch ganz charmant.
Du, de du di dorop inleetst
mit mi de Schrää hen na dien Bus
vun de ik nu so'n bet' weet
allens rein in't niege Huus.
Du, de du een Sünnschienbrill harrst
blonde Hoor un Sünnschienbruun
keen bet an mi denken warrst
wat will de Keerl vun junge Fruuns.
Du, de du mi een beten afgeevst
vun dien Leven een lütt bet' Tiet
much geern, dat du weetst
ik erinner di bit hüüt.

Du, de du mi gegenöver sittst
un nu in dien Blatt studeerst
wo een as Mozart ganz veel in schrifft
wat du nu inwendig höörst.
Du, mit de ik in de Snack keem
över de Keerl ohn een Billet
vertellst mi, dat dien eene Söhn
uk meist nie een Fohrschien hett.
Du, de du so starke Arms hest
een Fru, de wull uk ganz veel böört
so veel Kinner Hand un Hart reckt
bewunner di, as ik dat höört.
Du, de du mitkreegst, wat ik dor schreev
vertellt di, um mi wurr't ganz still
Tiet, de allens plöögt, dat nix bleev
ik di mit dit Leed hier gröten will.

T.u.M.V.I.

Dat Wunnerwark

La non-maîtrise du matériel fragilise la présentation -  is dat nich een herrlige Spraak - heff ik höört vun een, de uns wat vun de Simulatschoon as niege Saak för dat Ünnerichten vertellt un mit de Projekter nich rech umgahn kunn.Dat is ja uk een Sujet vun disse Leed un dor geiht dat uk bi mi sülven veel um, du schallst mit dat Material, all de doren Wunnerwarken, de du kopen kannst, so umgahn könen, wat di dat nich allens um de Ohren flüggt. So hett mi dat uk al mennigmol gahn in de Arbeid - bit denn dat Bild dor to sehen is, wo jedeen dat süht, is de halve Stünn um  un  uk mit disse Morgenleed will't nich henhaun. Aver dat gifft ja noch den Ümgang op de Oort, de Vadder uns Junges mol op platt  dikteert: allens in Maten un nix över de Maten. Kriggst dat nich hen, helpt toletz blots noch: snieden dat Kabel dör. Anners warrt de een un anner dor nich Herr över de Saak. Wurr mi güstern verdüütscht: de Kinner kamen vun dat Spälen mit ehr Cumputers nich weg, denn sünd se jüst bi den Ballerkrieg, wo dat ja um geiht, to een General opsteegen, nu dörven se op keenen Fall ophalen - Tant Meia is al to wiet - denn se sacken wedder af, un hest een Dag nich an de Knöpe setten, denn du mußt wedder ganz vun vörn bigahn. Un vun vörn heet we'r ganz vun nerren. Wull mag dat sodennig; un ik bün dor ja uk so wiet un segg, dat Kabel snied ik dör. Wat toveel is, maakt toletz keen Spaaß mehr, denn du markst, de Wunnerwarken un Minschen, de dor achter stahn, sünd di över. So hett mi dat mit de Bläder gahn; wat bün ik ehr in de 8oer Johren nich achteran lopen un heff ehr köfft, de Tip vun Berlin, Tempo, Wiener, Twen, The Face - Elaste, Spex, de Regalen sünd vull dorvun; man nu gifft man blots noch af un an een Blatt, de Spex ut luder Fründschop; gah na den Kiosk un du weetst, worum, dat gifft eenfach to veel, heff'k dat eene köfft, laat ik 100 annnern liggen. Nu mutt ik vun de Blogs Afscheed nähmen, du vergeihst, denn du verleerst di bi all de doren, de wat uk ümmer na de Minschheit henschrieven so as ik hier ja uk. Harr güstern den Blog vun den Schriever anfungen, de "Tschick" schreven hett, he is nu dor mit langs. Hett dree Johr lang schreven vun sien Krankspälen, wat ja uk een Oort Krieg weer, de he nu opeven hett. Sien Blog heet "Arbeit und Struktur". De schull ik egentlig noch läsen. Aver villicht doch eerst dat Book, wat ik hüüt morgen anfungen heff, wat vun een "allerbeste Johr" vertellt. Dor hett een Vadder uk dat Kabel dörsneden. Sien Söhn wull nich mehr na School un weer gor nich mehr bi sik Dor hett de Vadder entscheed:. De Jung bruukt nich mehr na School - wat seggst du nu? Man ik glööv, an't Enn dor steiht: he find sik sülven wedder.


Dor liggt dat Wunnerwark
töövt, dat ik dat nähm
weet, wat ik dat wedder warr
kann mi nich betähmen
maakst du an - denn geiht se op
de Dör hen na de Welt
haalst di allens in de Kopp
fraagst, wo he dat uthöllt.

Dor steiht de Kassen op den Disch
dat rode Licht, dat lockt
in dat eenzige, wat lücht
in dien ool Kummerhock.
Maakst em an, zäppst dör't Programm
Narichten un Sabbeln, kiekst di allens an
Jawoll, Herr Kommissar
weet nu uk, wull dat weer
Pütt un Pannen kaken se nich leer.

Dor liggt dat Blatt verwohrt vun ehedem
kiek, dat dor Büld heff ik noch nich sehen
Farven sünd man blots swart, witt gries
as in mien ole Kinnerparadies.

Dor dat Book, heff ik eenmol köfft
dor sach nich in funnen
wat, wo ik domols na söcht
haal't ut't Regaal
lääs en Reeg
wat schull ik sunst
sünd keen Miinschen in de Neegd.

Dor dat Papier
hool ik in de Hand
schriev een poor Riemels
gau de Reegen langs
geiht ganz fix
binah vun ganz alleen
steiht egentlig nix
as dat hier, dat is mien Leven.

T.u.M. V.I.

Dat witte Pulver

Hüüt Nach harr'k leege Drööm, is sach uk Prä-OP, as de Opnahm vun  mien Lung, de nich gefull. "Haben Sie geraucht?" wurr ik fraagt, ja, aver man  blots op de Räken vun anner Lüüd, de eersten Johren Juno Rund um die Uhr un denn  wat dat geev, vun  Roth Händle bit Chanel No 5, de Mischung rüükt ik bi de eerste Fru,  bi de ik ünnerkrupen durvst. Herr, gedenke nicht der Sünden meiner Jugend. Gegen dat, wat ik annerletz höört, weer't man aver uk harmlos, dat beten Appelkoorn, wat een Kameraad mi opnödigt hett, een Namiddag, de wi in't T2 seeten un de so keef weer, as knapp een annereen, hool op, een slech Geweten ohn Ursaak, dat wurr uns antraineert in de jungen Johren, de sik dat Harten nähm as ik: sülven schuld. Dor weer dat natürlig een ganz anner Snack, de ik höört, as een vun dat Scheunenfest vun die Landjugend vun Pellworm vertellt, wat se dor dat witte Pulver in de Gang hatt harrn. Dorto noch Nordstranders, de sik dat Hauen anfangen. Wo pienlig is dat denn? Na, as ik mit't Rad we'r ünnerwegens weer na de Stuuv, de wi uns op Pellworm nahmen harrn, harr ik dat halve Leed al trecht: Koka -in, nu wöllt se hier uk vörnähm sien... Nu weer ja jüst ool J.J. vun uns gahn, de ja dat ewige Stück vun "Cocaine" kumpeneert un sungen hett, de wull ik sodennig uk gröten. Dat Leed rumpelt un pumpelt so'n beten boogiemäßig, de Fingers sünd dat op de Gitarr noch nich so ganz un gor wennt. Dorum laat ik dat mol mit de Wöer alleen hier so stahn.

Wat hebben wi fröher sapen
weern sprietmiegenvull
kunnen nich mehr lopen
Hauptsaak, de Wagen rullt.
Wat hebben wi uns nich geven
Jägermeister, Kümmerling
mit Rum in unse Brägen
maakt dat "Dingelingeling".

Nich schöön, man so is dat ween.

Weckeen weern an't Smöken
- Panama Red.
Wurr hüüt keen mehr jöcken
wo se ganz wat anners hebbt.
Letz vertellt mi eener
wer Wind säet, erntet Storm
se harrn dat witte Pulver
op dat Teltfest vun Pellworm

Cocaine - kann't knapp glöven, is so ween.

Bi Tantemeia
stunn een mit een Buscherump
bi de een, auweia,
allens kriegen kunn
de een wat för de Nääs
de anner för de Tung
un Opa hett wat för sien
lütte Teeputt bruken kunnt

Cocaine - wull't noch glöven - is
so ween.

Bridge: Uk ik kaam vun't Land
            kenn de Langewiel
            weet, wat begäng is
            twischen Havenkant un Priel
            man nu heff ik höört
            wöllt se vörnähm sien
            Schiet wat op Küstennebel
            Nu gönnt se sik een Lien

Cocaine, magst nich glöven, is so ween.

Ebb un Floot
Water kummt un Water geiht
markst eerst ünnerwegens
wo de Wind sik dreiht
Rumfallera
drinkt hüüt meist keen Matroos
un dat witte Pulver
sünd wi een Dag wedder los.

Cocaine - schmiet Schiet weg, ik will't nich hebben.

T.u.M. V.I.

Denk an

Dat  wat ik in mien Kinnertiet nich guud lehrt heff un dorum midlerwiel, wo ik al tämlig anjohrt bün, so'n lütte beten ööv; dat is dat Danke seggen, dat velen Dank, wo wi Nordlichter ja geern seggen: Dor nich
för, oder na een Fest säen wi, weer scheußlig schöön. Lachhhaftig kannst dor blots to seggen; nu weet ik ja uk, wat dor de Schaneerligkeit an schuld weer, villicht uk so'n beten de Minnachtigkeit, wat sik vun Mudder ehr Königsberg-Mentalität na  mien Kinnerstuuv op de ole Insel röverrääd harr, man so natürlig dankbor ween un dat liekherut to seggen, dat kunnen op jeden Fall annern beter as ik. Heff aver in de letzten Dage ümmer mol we'r dat Geföhl vun Dankbor-Ween hatt, wo dat in disse Leed um geiht; dat keem mi an, as ik in Ameriko över allens nadenken dä, eenen lütten Lex för mien Jung opschreev un em bedüüd, wat ik em to danken harr, denn he hett mi ja nich blots sien Kinnertiet schinkt, man uk deelwies mien egen torüchgeven kunnt. Un na een Wuchenenn, wo ik mi wedder berappelt heff, denn de verleden Wääk kunnst ja bald as "Lost Week" afdoon, keem mi dat hüüt in de Zug trüch na de Giebelstadt an un denn heff  ik mien Pianola mol wedder in de Gang kregen un segg mol "Danke" för een Leven, mien Leven. As ik na de lütt Reis an't Huus ankeem, geeng dat uk glieks in de Snack um den Dank des Vaterlandes. So meent de Nahwer, Mr.S. schullen se dat Bundesverdeenstkrüüz geven, de harr ja nu regelrecht  Schaden vun unse Land afholen; naja, tominnst ahnt wi, wat för'n Schaden uns al andaan wurrn is. Wir sind kein Überwachungsstaat", meent ja Fru M. man leider een "überwachtes Volk", dat meen ik.

Denk jüst, gifft een Grund
dankbor ween
harr't al mol kunnt
dat de annern seggen
eenfach sik freuen
büst hier merren
op disse Flag vun de Eer
mit veele Johren Freden.

Denk jüst an dat Land
hett so veel an sien Naam
böös Erinnern kann di
ümmer we'r ankamen
so veel Schann un Schuld
meenen wi, hebben dat gor nich wullt
stunnen wedder op
un de annern hebben dat duld't.

Denk jüst an de Stadt
wo ik ümmer wedder kaam
so veel in de Gang
is een Kamen, is een Gahn
so veel Lüüd
ennerlei, wat se bedüüd
maken ehren Dag
maken ut mien Hüüt.

Denk an de Spraak
un denk an de Wöer
wat se allens bedüüd
heff'k mit de Tiet eerst lehrt
uk wenn de Moot
mi af un to verleet
de Hand nich geven much
tutsig in de Eck dor seet.

Denk an de Talenten
de ik so lang al heff
chott, weer to veel
dat een dat allens läävt
nich allens hett verschäält
geeng verloren oder twei
keen Wunner, wat dat quäält
wenn't nich lücken deit.

Denk an mien Deern
denk an mien Jung
denk an ehr Mudder
bi de ik nich blieven kunn
geev un kreeg
duppelt, dreefach we'r torüch
för mien Leven een Richt
un in de Nacht uk wedder Licht.

Denk an trurig Momenten
de dat uk mol geev
Kummer un de Sorg
wo ik soveel vun heff
hört allens dorto
is een Deel vun dat Leven
räken mi ut
warrt noch mehr dorvun geven.

Denk an de Fru
de mi soveel geev
de'k vertruu
wat se mi lehrt vun de Leev
is nich blots Bangween, Lengen
uk de Lust un uk de Droom
sik de Wohrheit seggen
un sik een Gefallen doon.

Denk an jedereen
de mi grött un de mi süht
de mi ümmer geven hett
een lütt Stünn vun siene Tiet
mi kamen jüst de Tranen an
much binah wedder weenen
nich ut Truer, denn kann ahnen
ik heff een herrlig Leven.

T.u.M.V.I.

Süht schön ut

Awakened from a dream - na wi wöllt nich överdrieven, dat Word heet uk een lütt bet anners un heff'k domols 1969 lääst, as de Rullen Steen ehr Gitarrenkeerl B. vun Jens-Jehann ut't Leven nahmen wurr - he has awakened from the dream of life- de Naam vun den Dichter heff ik jüst nich paraat - hüüt wurr een as Eckardt.T. vun de "Form" snacken, wo wi mit uns beten Ego an hangen un dorum uns nich op dat Leven inlaten könen un dat Lück nich finnen. Dat is ja nu uk överdreven, denn egentlig heff ik blots dat Geföhl, wat ik nu den "Hoorbüdel" vun de Reis utduunt heff, ut mien Stuuv ruutkamen bün un mi wedder in't Leven rinbewegen do. Mutt dorbi uk ümmer an David Foster Wallace denken, wat he seggt vun den olen Fisch, de de jungen fraagt, "wo is dat Water" un dorbi meent, "wo is dat Leven". Geev uk glieks an de Traav bi't Funambules Appelkoken mit Schlackermaschüü un denn keem ik aver so wat vun an't Schrieven un Dichten, dor heff ik glieks een junge Fru hernahmen, de dor mit een anner seet un ganz fein un fröhlig in de Snack weer. Sehg eenfach schön ut,  dat Tableau, denn noch een beten mit mien plattdütschen Wöer optakelt - fertig ist die Laube. Fröher weer ik denn ja noch so egohaftig, wat ik denn de arme Muse den Lex glieks in de Hand leggt heff, aver dat wöllt wi nich mehr.

Süht schön ut
wo dat Gröön
wat hier wasst
sik in 'n Stroom speegeln deit
na dien rode Hoor passt.

Süht schön ut
wo dat Witt
vun dien Been un de Arms 
sik in den Avendwind
un den Sünnenschien waarmt.

Süht schön ut
dat Smustern in dien Ogen
dat Lachen um dien Mund
de Snack vun de Nahwer'
is sach de Grund.

Süht schön ut
vun de Siet lett dien Nääs
as de vun de König
all ehr Königin
(uk wenn ik överdriev
wo ik dat schriev.)

Süht schön ut
dat Glinstern
vun de Maandsteen an dien Hand
dicht ik dien Ogen an
de di an'n Avend in den Speegel sehen
wat uk mien geern däen.

Süht schön ut
man wo lang
kann'k mien Erinnern
un de Wöer hier truun
vun den Ogenblick. de schön weer
man so gau vergung.

Süht schön ut
weer een Wunner
man liekers wohr
denn een Deel, dat is wiß
wi weren dor
jüst as dat Gröön
wassen dä 
blots för dien Hoor.

Ik weet, ik överdriev
wo ik dat hier schriev.

T.u.M. V.I.


 

Kiek mi um

WRITE A SONG A DAY  so steiht dat 1942 bi Woody Guthrie in't Heft, wat mien tumblr-Siet, de ik ümmer we'r geern ankieken do, "i12bent", afdruckt hett, dor geiht't vun Raseeren (mutt ik noch) , beten püük ween  un över "gude Böker läsen" bit hen na "stay glad" un "keep hopingmachine going", ""Love Mama", "Love Papa"; dat mag ik allens geern övernähmen; blots sien Nummer 17: "Don't get lonesome" maakt mi grote Sorgen. Dor heff ik güstern we'r een Ahnen vun kregen; wenn ik nich de halve Stünn an't Telefun mit mien Liebe un de 10 Minuten mit mien Jung hatt harr, weer ik de ganze Dag ohne Minsch un Snack langskamen. Dor mutt ik mi regelrecht wat överleggen, wenn dat denn op Rente gahn schall in dree Johren. Wengst dat Leeder-Maken geiht engermaten, so kann ik dor wengst leven as de grote Woody dat vörharr. Seet dor op mien Balkun un harr dat dor egentlig so wat vun schön, dat ik gor nich begriepen kann, wat ik dor nich mehr un öfter sitten do. Mutt nu bald los, na Perfesser G., dat linke Oog warrt ünnersöcht; lehrst mit de Johren ümmer niege Wöer, "Katarakt" un "Gliose"; wat Gudes bedüüd dat allens nicht.

Kiek mi um - söök, wo'k mi an fastholen kann
mien linke Oog, wat blots noch krumm un scheef sehen kann
kiek mi um, hoff ik kunn doch noch wat finnen
in de Bläder vun de Bööm, de Eek, de Böök, de Linnen.

Kiek mi um - wat stahn hier blots för smucke Hüüs
de hier wahnt, sünd kloge, rieke Lüüd.
Kiek mi um, wat dat Hart mi lichter warrt
heff mi sülvst in een Leven ohn Licht insparrt.

Kiek mi um, man seh nich mehr torüch
Last vun fröher un güstern drääg ik nich.
Kiek mi um un griep na mien Tass Kaff
wenGst an'n Namiddag heff ik dat Opstahn schafft.

Kiek mi um, keen Minsch, de'k gröten kann
sünd in de Sünnschien, liggen an de Strand.
Kiek mi um. dor's nix, wat nich behaagt
keen Gift, keen Striet, weil nümmers mi wat fraagt.

Kiek mi um, höört dor jüst poor junge Stimmen
dree Deerns, de jüst mit Ies na Huus kamen sünd.
Freu mi för ehr, keen Sorg, keen Striet, keen Last
dor lacht een Fru, Vagel singt, jewoll, dat paßt.

T.u.M. V.I.

Klock 5

Noch is dat nich so, wat ik de möde Schuren na de Reis  ganz achter mi heff, aver to't Jammern gifft nu uk keen Grund, dorum is disse Leed, wat ik hüüt morgen Klock fiev anfungen  un de Avend jüst opnahmen heff, uk nich ganz so düster as wat mi sunst ut de Fä'er löppt.  Is ja egentlig to veel un seggen Leed dorto, is man nix as, wat een so schrifft, wenn de he mit de Slaap trecht is un dor noch een poor Stünnen vör't Opstahn to verkleihen sünd. Güstern hebben wi den Dag herrlig verdaan, leepen na de IGS un hörten "unsen" U.T. un sien Rhythm Boys an, wat een herrlig Vergnögen weer; he waagt ja wat, wenn he sien ole Kamellen-Songs de Best Agers vörspäält un mit de A-Süük-Döntjes trakteert, dor kummt he ganz in Iever un späält sik in Rage, dat schönste weer aver, as de Bass-Minsch sik as Buuk-Redner opspäält, man mehr verraad ik nich, kiekt se de Lüüd sülven an un freut sik an de Töge; kann een ja uk blots geneeten, wat de Textdichters sik fröher allens utdacht hebben: Wenn ein Mädchen Ja gesagt, eh es die Mama gefragt...na un de "Ketelkloppers" weern uk we'r ünnerwegens mit ehren "eischen" Hoot. Denk denn af un to, wat ik dat uk wieterdrieven schullt harr mit dat "Penny-Leed" vun Rudi Schurike oder Peter Igelhoff sien Badewannen-Kaptein; man mien Musik heff ik doch recht wat simpler späält, as wat in de dörtiger Johren begäng weer. Tukur hett den Flügel fein trakteert, uk wenn he an een Pater Kreuder nich rankummt, de sien Melodien herrlig rullen leet. Du schallst nich verglieken, di sülvst mit annern nich, de Räken verleert een denn doch op jeden Fall.

Klock fiev kummt de Stadt we'r sinnig in de Gang
Kuffer op sien  Röder slurrt luut de Straten langs-
Mann is an't Fleuten, freut sik al op disse Morgen
nich jedereen bringt dat Leven Ackewars un Sorgen..

Mami röppt een Lütte, hett se uk den Slöttel mit
gifft binah noch Weenen, ehrer se losgahn köönt.
Lütte schull man lever liggen un dröömen in de Puuch
man ehr Mudder mutt na Arbeid un  hüüt wedder ga nz fröh ruut.

Freu mi, dat ik we'r wat vun de Minschheit höör
bün vun dat gräsig Drömen un Drammeln al ganz möör
kann noch beten liggen, man kiek liekers na de Klock
Chott verdorig, is dat al so laat.
      
Radio späält Leeder, wo dat Opstahn lichter geiht
Narichten vertellen di, wo sik dat in de Welt um dreiht
stah in de Köök, maak mi gau dat Brot torecht
gifft keen Verdoon, nu mutt ik op den Weg.

Buten an de Luft rüükt een we'r den Westerwind
Lüüd hebben dat hild, de sach to laat opstahn sünd
Bus suust gau vörbil blifft an den Krüüzweg stahn
gah de Trepp hendal, rüük den Rook vun de U-Bahn.

De ganze Dag vull Möglichkeit liggt vörut vör di
an'n Avend weetst, harrst wat dorvun, weerst merrenmang dorbi
o'r as sunst in disse Welt blots wedder to Besöök
wünsch de Minschen, wat se dat Leven beter lückt.  

 T.u.M. V:I.

Laten los (Laat em los)

Jetlag - wat seggt een op platt dorto - Fleeger-Schuur - na ja - dor mutt ik noch mol överleggen, man nu  - na een Dag bi t'Huus-  bün ik al  wedder "dor" - mööd un dennig bün ik uk ohne Fleeger un Ameriko. Liekers kunn ik een Barg vertellen, vun de Metro in LA un dat dröge, wiede Land; vun'n Canyon, de Hitten, man dat gröttste Aventüer weer denn, as de Jung meent, he wurr geern de Avend Klock halvig ölven noch na Stadt mit een poor anner junge Lüüd. Is ja egentlig nix bi, man weer Las Vegas, wo du licht een Hangover hebben kannst - Film weer güstern to sehen - oder dor rumloathen deist, bit di as Johnny Depp de Ogen övergahn. Hett guud gahn; Jung funn den Weg  wedder trüch na't Hotel; he is midlerwiel wedder bi t'Huus un ik mutt sien Mudder nix verdüütschen. Sodennig is de Reis guud aflopen. Man so wiet kannst nich fohren, de Tinkeltuten_Spoor vun dien Brägen treckst ja achter di ran- sodennig geiht de Reis ja wieter un de Kuffer, de ja uk keen beten lichter wurrn is, mußt wieter bören. Een Kolleeg vun de Reis, de wi "Bizeps-Peter" nöömten, aver sä wat vun "Komfort-Zone", dor wo du al ween büst, kennst di nu ut. Sodennig bruuk ik vör Ameriko un dat Ackewarrs vun so'n Reis nich mehr bang ween, ehrer wegen dat Lock in't Knipp. Man ik warr mi dat dreemol överleggen, ehrer ik wedder so'n Tour mit de Bus maken do, denn ik keem nich mit alle Lüüd, de in de Bus seeten, mit langs. Weern keen Bu un Ba-Lüüd meddenmang, keen Moin, keen Guden Dag, scheußlig - mi kann so'n Büttmuul den Dag licht utschännen. Heff dat ja al bi de Arbeid. Liekers bün ik denn doch ut dart Enge Land ruut kamen, dor warr ik hoffentlig noch lang vun tehren.

Laten los, laten frie
wo swoor is dat för di
wat mol weer , höllt di fast
mol wat Nieges wagen schallst.

Laten los, laten frie
an't Enne steiht nich blots "vörbi"
man uk "nieg", "fang wat an"
een anner Flag, een anner Kant.

Laten em los, laat em frie
de Jung hett sien egen "ik" un "wi"
dat du nu nich mehr regeerst
wo du nu wenger vun hörst.

Laat em los, laat em frie
freu di, he kummt 'n bet na di
man he is een annereen
schall dat hebben, sien egen Leven.

Laat em los, laat em frie
harrst sülvst noog, weer nix dorbi
versöök dat, finn di sülven we'r
un een Padd, de du langs peddst.

Schaad, du kunnst dien Lück slecht leven
leetst dat in dien swarte Hart verdrögen
een vun vörn un allens nochmol
dat warrt nix mehr, men Ool.

Laten los, laten frie
geiht nich um annern, geiht um di
weer schaad, wenn du dat nich versöchst
wo dien ole Leven nix döcht.

T.u.M. V.I.

Nich noog

 Schaffenskrise - so wurr mi dat utleggt, wat ik nich mehr bloggen do, man uk wenn dat keen schöne Woord is, mutt ik togeven, dor is de Wohrheit mit seggt. Keem noch mol op Sylt we'r an't Schrieen un mit een poor Wöer wee r ik wedderop mien ole Insel, in dat Huus an't Ehrenmal, un de Rook vun Tisserand un Juno Rund weer wedder in de Luft un in mien Denken. As ik dor denn mit opheel, mit dat Schrieven över mien Erinnern, geeng mi dat mit een Nu better. Dor gifft dat keen Verdoon, de Weg na Huus deit mi nich guud. Ik schull beter dor blieven, w ik bün- Man wo is dat? Dat is ja nu een dröge, sünnschienwarme Stuuv, wo de söte Luft ut Nahwer sien Goorn mi anweiht, de Utsicht op Sünnschiensummerferientiet de Minschheit lockt, man so een as ik kann dor ja egentlig gor nich mit um. Mi keem an, wo keef dat Leven weer op de ole Insel, wo wi ja al in een Ferienparadies leven däen un de Fremden vun wiet un siet opleepen. Bring dor mol süss Wäken över de Dage, mi keem dat an, wo ik op mien Rad seet, vun't Süden na Süderhaven ünnerwegens weer, dat dor eensame, so över de Maten keefe Leven ut mien Jungsparadies hett mi den Summer utschännt op ewig un alle Johren. "Im Sommer trennt sich die Spreu vom Weizen" kreeg ik seggt, vun een, de wat vun de Saak versteiht. Wenn't we'r Harvst warrt, slechte Wäer, keen Ferien wiet un siet, warr't uk wedder gahn. Man dat is dat eene, dat anner, wat to de dor Krise hört is de Utsicht, wat de Weg na de Lüüd nu midlerwiel to wiet wurrn is. Wat schallst du denn noch Leeder maken, wenn du ehr man knapp mol een Minschen vörsingen deist. Du lehrst gor nich mehr de Wöer. Maakst we'r een frische, man dat hett jüst so een Leven vun NU op Glieks. Villicht schull il mol de Kollegens fragen, de dat Opholen al achter sik hebben un nich op de never ending Tour sünd as de Helden ut de 60er Johren, de rein gor nich mööd un möör warrn. Bün bald so wiet un fang dat Malen an, dor fraagt keen wat na un dor bün ik so wiet weg vun dat, wat een "Schaffen" nöömen kunn, dor kann ik mit de Farv - bruuk ja egentlig blots swart un witt - över dat Papier kleihen kann, dat dat blots so plitsch maken deit un platsch.

Lütte Lex vun hüüt morgen, much Jem geern gröten un wünsch gude Dage. Hoff de brune Supp, de sik över dat schöne Land leggt hett, treckt wedder af un Lüüd kamen dor engermaten vun af

Is denn
dat de Sünn hüüt morgen schient
nich noog?
Is denn
dat dien Deern we'r morgen bi di is
nich noog?

Worum is disse Stünn alleen to veel?
Worum is't wat de Tiet di we'r so quäält?

Is denn
de Dag, de vör di liggt
nich noog?
Is denn
dat Leven in di binnen
nich noog?

Worum büst du wedder op de Loop?
Dusend Saken, de nich bruukst, suust in dien Kopp

Is denn
de Vagel Sing un Sang
nich luut genoog?
Kiek
dat lütte Nest, wat he sik buut
dat is em noog.

Worum wullt du noch singen vör 1000 Lüüd?
Worum't noch doon, wat du meenst, dat't bedüüd?

Is denn
dat du hier büst
nich eenfach noog?
Denn wenn
du een Dag gahn warrst
denn is dat noog.

Worum sik noch lang fragen, wat een kunn?
Worum sik noch lang plagen mit "worum"?

T.V.I.

Poetry slam

Poetry slam, poetry slam
nu hebbt se dat lehrt, de Lüüd, de't noch nich kennt
man de Plattdüütsch sünd vun hüüt, de hebbt dat understand
NDR laad in, fohrt mit't Radio över dat Land.

Dingsdag is't mien Törn un kaken wat för de Kinner un as ik vörgüstern in de Köök stunn un an den Nudelsalaat rumtütern dä, höört ik in't Radiowat vun den Poetry Slam in Flensborg. Wunnert mi, wat G.S. sienen Semp prosamäßig vördragen hett un uk J.G. sien Stück weer mehr plattdütsches Entertainment as dat wat ik mi as poetry.slam utmaal, wo du riemelmäßig an't Freestylen büst. Dorum funn ik dat uk reell, wat annern de ersten Priese kreegen, dor weer mehr Slam binnen. Dat Platt haakt ja bi de beiden Jungkeerls, man dat räken ik ehr tominnst nich vör, denn noch vör 20 Johr klung mien Platt noch recht wat "höhger".Dat kummt uk noch bi de beiden, de fein riemelt  oder de Wöer regelrecht dör een Bedüden-Karussel jaagt hebben. Ik mutt uk ehrlig seggen, wat mi dat dor Hör mol n beten to-Dedoo keef warrt. Nimmst di irgendeen Saak, wat di ekelt, to'n Bispill Fruuns, Hünne, dat Krankspälen oder Semp un denn maakst dat fein ekelig un sühst wull, de Lüüd höögt sik een. Mi is dor dat Lachen wegdröögt, dor freu ik mi ehrer an dat nadenkern un een beten humane Slammen över so'n ool Appel wöllt wi klauen Opa. Dor meen ik, Platt läävt noch'n Stück wat länger.


Poetry slam, weet jem all, wat dat bedüüd
dat is mit Wöer rligSmieten, wat se dood hier vör de Lüüd
an't besten wat to smustern, dat se sik fein höögt
Platt dat is een Spraak, de sunnerlig för fröhlig Stünnen döcht.

Poetry slam, dat weer uk wat för mi
denn wenn ik hier wat bün, denn bün ik dat ool Riemelgenie
segg mi gau een Woord, geev mi gau wat för
denn fang ik an to dichten un denn fleegen all de Wöer
.
Poetry slam dor dörvst een beten tünen
Hauptsaak, kannst de Riemels fein tohopen prünen
nich to akkuraat, beten fröh un beten laat
nich dat Wöer un Gedanken dor as een Reeg Suldaten staht.

Poetry slam, hool dat Muul vun Politik
sunnerlig wenn een as ik so'n bet wat anners tickt
dat Preestern un dat Schimpen, dat mögen de Lüde nich
lever op so'n Oort swiensplietsch mit wat modern is to Gericht.

Poetry slam ik laat dat lever blieven
wurr mit een poor Wöer Lüüd ut den Saal verdrieven
sünd ja so veel annern, de könen jem fein hören
junge Keerls mit ganz veel Charme, kannst di nich gegen wehren.

T.V.I.

Dor wurr dat luut

Heesch weern wi 'n beten, aver heel tofreden; weren na Kiel fohrt, luter vörnähm Gesichter um uns rum, wat weer dor los -  vör't Landeshuus wurr demnostreert, bölkt, pepen un ramenteert, wat dat een Ort harr un wi weren man nich bloots de poor poverigen Demo-Lüüd wat wi vörstellen doon, wenn de Schoolmeisters un Beamten mol op de Straat gahn; nä, ditmol weren se all kamen: "Men in Black", Richters, der Strafvollzug , chott un all de anner Beamten, de sik vun de "Dänen-Korona", de uns dor regeert, anscheten föhlten. Jawohl "anscheten", dat sä vörnähm een Macker vun de Uni, man he sä dat op düütsch. As wi vör dat Entree stunnen un sik dor MP un Münisterschen wiesten - Mr. Talkshow leet sik dat natürlig nich entgahn  stunn dorbi un hett sik freut - dor heff ik binah blots op de Straat vör mi daal keeken, so toweddern sünd se mi, c'est physique seggt de Franzoos,  wat uk nich ganz echt in sik is, liekers, dat hett sik nu mol so in mi opbuut, weer uk gor nich na Kiel kamen, harr mi de eene Fründ nich schangheit, denn wat mi nich guud doon deit, dat heff ik lehrt, dat laat ik weg, dor kiek ik nich mehr hen, dor gah ik nich mehr hen. Bün ja man engermaten froh, wat ik mi dat Denken un dat Hart vun de doren nich länger utschännen laat. Will blots noch över de Johren kamen un dat sünd bummelig dree, bit ik "privatiseer", wenn't man so wiet kummt, denn dat vele Planen nützt ja nix, wenn dor keen Leven in sitt. Man lebennig hebben wi uns föhlt, as wi de Machtlüüd dat speegelt hebben, wat se uns andaan hebben un dat kreegen se torüch betahlt mit ehrlige Gift un Gall.hienli

Dor wurr dat luut

Wohrschienlig meenen se, wi harrn dat nich verdeent
wohrschienlig weeten se, worum gönnt se dat keeneen
wohschienlig deit se't leed um't schöne Geld
mögen uns nich geven, wat uns fählt.

Wohrschienlig glöven se, se harrn dat Recht
se hebben de Macht un geven ehr nich weg
wohrschienlig sünd wi all de doren scheußlig ennerlei
mögen uns geern pedden, dat dat düchtig pieren deit.

Dor wurr dat luut
hebben wi uns truut
bölken ehr nu in't Gesicht
so gau vergetten warrn se't nich
weren op de Straat
sünd meist to laat
liekers sünd wi na ehr kamen
guud hett uns dat daan.

Wohrschienlig helpt uns dat keen Stück
gifft ümmer noch toveel, de sik fein schickt
maken ümmer flietig, wat se seggt
an't besten ohn dat een dor lang noch överleggt

Wohrschienlig sünd se dat rein gor nich wert
dat een sik lang noch an de doren stört
stunn dicht bi ehr, man keek nich na se hen
sünd mi so toweddern, mag ehr nich kennen.

Wohrschienlig is, de Minschheit hett't so wullt
dor kann ik blots noch seggen: sülven schuld
anner holen de Frett un blieven still
dat is jüst, wat de Keerl/de Oolsch dor will.

T.u.M. V.I.

Twischen Häven un Meer

Mölln  - un Ipe is nich dor, keen Singunsang, keen  Moderatschoon, wat schall dat bedüden. Dor hett Sylt mit een poor wenig Feriendaag dat Prä; gifft sogoor wat to fiern för de Fru an mien Siet un mi..
Wengst 'n beten wat  will ik Mölln hier to Ehren rinstellen: een Lex, de ik annerletz schreven heff, as ik H.O.M. sien wunnerschöön Prosastücken över dat Watt nalääst heff un dor Wöer in funn, de ik noch nich mol kennt heff, Nordstrander Jung, de ik mi inbild, dat ik een Küstenkind weer;  nu weet ik, wat "Lieven" sünd, Mensing sie Dank. Villicht kamen de Wöer sodennig wedder torüch na den Schriever, de se in de Gang sett hett. Wull em den Lex schicken, man hett ja uk wat vun Sik-Dick-Doon, dat mag ik nich mehr; denn dat "Ik" steiht dat Ganze in de Weg, dor geiht eben uk um in disse Dichten.

Volkert Ipsen
Twischen Häven un Meer

Sehg den Freden
in dat nahdenkern Gesicht
vun een
de över
mien Heimat
schrifft.
mit so veele Wöer
heff ik knapp mol all höört -
de ole Spraak -
veel to laat
heff'k ehr lehrt.

Lääs
wat he dor
wies wurrn is
wo he dor
so ganz un gor
dor ween is
wo ik
blots in mien Gedanken
an een
FRÖHER
ünnerwegens weer
un mi
de Merren
in dat Trümmeln
twischen achtern un vörn
baben un nerren
verloren gahn weer
keen Ogen
keen Ohren harr
för dat Leven
dat is
undennig riek
jüst wenn een bi Ebb
över dat Watt
henkiekt
wo villicht een meent
dat dor nix weer.

Stunn ik
an de Diek
keek ik ruut
na't Watt
heff ik blots ümmer meent
ik weer alleen
kunn dat anner
dat bedüüd
jüst so veel
as wat ik meent
wat ik weer
nich hören
nich sehen
blots
wat de Häven
to hoch weer
för mi
blots
dat de Kimm
to wiet weg weer
för mi
blots
dat de Wind
keen Fründ weer
för mi
un an't Enn
we'r wegdreev
vun mi
un ik
wo ik weer
nie sien kunn
bi mi.

Nu lääs ik de Reegen
de een anner dor schreev
vun de Lieven
de Meeven
vun Dwarslöper, Kreev
vun den Pierworm in'n Slick
nu seh ik
wat een anner mi maalt
dat Blinkern un Blenkern
vun de dusend Steern
vun de Sünn in de Floot
de Priel
de Bunken
de ole Pahl.

Mi fallt in
wo sinnig un stüttig
un an't Enn uk wo gau
un keen Oog
un keen Denken
un al lang keen Woord
wull uk ümmer dat seggt hebben schall
höllt dat op
de Floot, dat Water, de See
jüst as den Dood mit sien Peerd un de Leh.

Man nu bün ik we'r
an't Spintiseeren
dat's man nix
as witte Blasen-Schuum
dörsuppt Stroh un utbleekt Holt
wat dat Water an de Diekskant spöölt
mark wo dat Hart
in mi binnen
Vergahn
Verdaan
Weggahn
We'rkamen föhlt
wo wenig ik tell
jüst as de enkelte Well
man
wenn'k verloren bün
is de Pierworm noch dor
un vun allens
wat ik seggt, dacht, glöövt
mi inbildt heff
dor is nix mehr vun wohr.

Begriep
mutt mi geven
bün jüst so wenig
man jüst so veel
as all dat anner
an't Leven
wat dor flüggt
wat dor löppt
wat dor krüppt
wat dor liggt
in't Watt
in de Slick
Mudd un Eer
dor is mien
HEIMAT
twischen Häven un Meer.

("een" meent H.O.Meyer in Mölln 2012)

Een Ogenblick lang

"Ännern", dat harr'k nich seggen schullt, denn dor heff ik to veel vun snackt un to wenig um maakt.Man weer mol wedder to Besöök, wo ik vele Johren nich kamen bün, man binah nix harr sik ännert in dat dor Huus. Sühst licht bi anner Lüüd, wat bi di sülvst nich löppt un schullst sodennig still ween. Ennerlei, siet güstern hangen anner Biller bi mi an de Wand, luter Bodderlickers mit herrlig Farven, villicht helpt dat ja al wat, denn se meenen, allens un all hung mit wat anners tosamen, un 'n beten Farv kunn ik uk bruken, denn bilütten hett sik we'r een tämlig griese Daak över dat Hart un Denken leggt, dor hett uk de Sünnschien siet Sündag nich hulpen. Un ümmer wenn't mi nich guud geiht, lett de HSV mi hangen. Worum mi dat dor 9:2 so tosett hett, keen Verstand un Nadenken gegen de kinnerhaftig Truer helpen wull, dat much ik geern mol weten. Dor höör ik stünnenlang, wat de Eso-Preesters seggen un denn maak ik dat doch un verklöppel mien Denken un Doon mit so'n dammelige Vereen, de nix döcht. Scheußlig.
Heff de letzten Dage veel Opnahmen höört vun Leeders, de ik de letzten Johr opnahmen heff un mi wurr de Tiet meist keef. Wat för een Lamento; wat hest dor blots de Lüüd um di rum mit andaan, as  du in de Kummerkamer seetst. Lääst hüüt, wo een sä, schriev de duster Saken in een Book, kiek di dat an, is all dien ween, un denn smittst in't Füer.


Een Ogenblick lang wull ik wedder trurig ween
as ik in dat ole Huus hier seet
tellt de velen Johren, wo'k hier nich keem
dach, wat ik verlor un dä mi leed.

Een Ogenblick lang sehg ik de Kinner noch ganz lütt
dör de Dör hen na ehren Opa gahn
de Dochter, wo se mit apen Ogen bi em sitt
wat he vertellt, dor will se jede Woord verstahn.

Een Ogenblick lang heff ik we'r op di töövt
op dien Stimm, de we'r wat to mi seggt
dat't as domols weer, binah al glöövt
dat mit uns leep sik nochmol torecht.

Een Ogenblick, man denn is't mi ankamen
wo wiet de olen Daag wegtruert sünd
much nich mehr dat Hiere in de olen Bahnen
wo ik, wat ik mi utmaalt heff, nich find.

Een Ogenblick vull Lengen, man nu heff'k em funnen
den Freden, den ik mit mi sülven maakt.
Wo veel heff'k läävt, wo veel heff'k spunnen
vun'n Paradies, wat mi nu nich mehr lockt.

Een Ogenblick un  weet, dat ik't ween bün
gude Daag hier läävt in't Licht vun disse Stuuv.
Dor leeg't nich an, weer in mi binnen
dreev mi ruut, ut wat mi waarmt in disse Huus.

T. V.I.

De Snee vun disse Winter

Is apartig, man wat kann ik de Snee geneten, de wi nu noch so richtig fett övertrucken kregen; Giebelstadt is al en ganze Wääk lang herrlig witt; ik krieg denn mien sportiv Montuur an- de Tim un Struppi - Büx - un denn to Foot na de Arbeid un hier un dor maak ik een Büld vun'n Boom in sien Wintervörjohr-Kleed. Uk de Fohrt in'n Zug hett wunnerboor Utsichten, weren de Finsterschieven nich vull Dreck un Smeer. Arbeid riemelt sik op "geiht". Nu sünd de jungen Lüüd dorbi un schrievt ehr 4,5 Stünnen-Klausuren. Een is nich dor mit mank un an em heff ik dacht, as ik dat hiere Leed trechtsimmeleer. "Dat sünd wi, de öller warrn, he blifft jung op disse stille Oort un Wies. Mien Blog blifft uk still, de Opnahmen vun disse Leed krieg ik hier nich to Gehöör. Schaad, is aver uk man enfach, dat Leed, D,e,G; Refrain A,h, D.,fählt man leider noch een Bridge.De Brügg, de versöcht B.B. annerletz in'n Q. to slagen, he harr ja uk würklig recht, denn wat schall dat Pedden un Strieten in unse lütte Platt-Rebeet, wo de "Platt-Ayatollahs" een mitkreegen.Dor fallt mi in, twee Oorten vun Lüüd, dor kannst keen Coaching oder Supervision mit maken: Schoolmeisters un Pasters; dat weer wegen dat "Ego", wat se numol brukten, wenn  se vör de Lüüd schullen.Dorum kunn D.A. dat nich laten un hauen de Platt-hen-na-de-School-Lüüd in de Pann;so kunn uk D.R. nich een Rezension schrieven, wo he nich een anner oder den ganzen Rest een lyncht hett.Nödig daan hett't nich.Hett mol een Minsch in de ersten Internet-Tieden mol schreven, dat Platt-Rebeet weer orig lütt, dor keem een sik licht in de Mööt. Aver wenn een man ruhig still ween schall, denn is dat de, de dat Hiere hier schrifft; wat harr ik för de Saak doon kunnt, weer'k  nich sülvst an't Ressentiment kamen, heff mi dorvun nich frie segeln kunnt.Man dat schall sik nu ännern.

Dat sünd wi, de de Johren tellen
dat sünd wi, de öller warrn. 
Du büst överweg, bruukst di nich an quälen
.um de Tiet, wo wi uns mit hoolt för Narrn.

Dat sünd wi, de buten stahn to freeren
dat sünd wi, de bang sünd vör de Küll.
Du büst över weg und bruukst di nich wehren
um di rum dat Lich un allens still.

De Snee vun disseWinter leggt sik över dien Graff.
De Tranen , de wi weent hebben, wurrn to Ies.
Dat Truertranenlicht köhlt sinnig af
wat över blifft, warrn wi in't Fröhjohr wies.

Dat sünd wi, de hohge Hüser buun
de meent, dat se bald allens köönt.
Du büst överweg, Weetst, ut Wellen warrt Schuum
nix as Gewääs is, wat de Minsch dor dröömt.

Dat sünd wi, de na anner Ogen kieken
bang, se wurrn uns nich gewohr.
Du büst överweg, keekst över de Dieken
weetst, wat lagen, inbildt is un wogr.

De Snee vun disse Winter warrt nich lang liggen
dat Ies um uns Hart daut sinnig weg
Vagel fangt nu bald an to singen
Fruunslüüd maakt sik fein torecht.

Dat sünd wi, de meenen, se wurrn allens entscheeden
dat sünd wi, de meent, se harrn dat Leit.
Du büst överweg, du hest dien Freden
wo dat um Leev un Leven geiht.

De Snee vun disse Winter warrt nich mehr lang regeeren
wat in de Eer utseit is, dat warrt sik röhren.
Gegen Lust un Leev, dor kann sik keeneen wehren
Kinnerlachen, Kinnerlarmen warrn wi hören.

T.u.M. V.I.

Mien poor Wöer

Wat is mit Ipe los, warrn de Lüüd sik fragen, mag he denn gor nich mehr an sien Blog gahn?. Leider is mi dor nu so veel mallöört; denn allens, wat so guud geeng, will sik nich mehr fügen; de Kamera schrott; dat Laptop ut'nannerplückt , denn wurr dat Wannel-Programm för dat Formateeren vun mien Sing un Sang umstellt, nix höllt in disse Welt; dat is mi nu al een poor Maal passeert, wat mien "Hardware" orig "soft" weer un nix mehr geeng.
Aver leider is uk de "Software" een beten möör wurrn; bün bi't Dichten ümmer de sülven Reegen langs lopen un glööv, wat ik de Straat nu so veel Löckers hett as de regelrechten in de Giebelstadt. Dat leep ja uk veel to lang so flietig un stüttig, de Sieden weern vullkliert, ehrer de lütt halvig Stünn de Morgen um weer, ran an't Pianola un denn een poor Knöpe drückt. Ferdig. Midlerwiel mag ik dat gor nich glöven, woveel ik dor trechtkregen heff in de verleden Johren.
Wenn ik aver nu seh, wat dor doch de een un anner hier klicken deit, denn will ik mi uk melden.
Kunn ton Bispill vertellen vun mien Avend in Lüttdörp Enn; Lüders Hof - hett de Sendung nich so heeten, wo de Speelwarklüüd un de NDR een Harmonie weren? Wunnerbor, de Kohstall nu een Ruum, wo een sik ganz wunnerbor vör de Lüüd stellen kann, de dor uk düchtig kamen un uk wat hören wöllt, wat dat Kamen lohnt. Wunnerbore Minschen, de dat Programm op den Weg bringen, Plakaten kleven un wat dor allens dorto hört. Chapeau. Wat heff ik mi freut, wat uk de Stimm dat mitmaakt hett un ik in de erste Deel uk mien ernsten Saken vördrägen kunn. Markst bi sowat ja uk, wo veel dor is un wo veel du weglaten mußt; keen Tiet un keen Ruum.
De Fru an mien Siet hett sik uk freut un sik dree Daag later hen na den annern (H.D.)begeven, den Leederpoeten, wurr ik mol seggen, denn ik heff nu sien Cd Nummer 16 (?) höört un dor full mi dat op, wat he de Metaphern mehr in de Gang hett as ik, de ja egentlig dor an nich so scheußlig veel glöven mag un dat denn lett.
De schönste Moment in de Kaat in Volksdörp, hett de Fru an mien Siet seggt, weer, as de Söhn vun den Leederpoeten mit na vörn geeng - dat harr een groten Charme hatt. Ik kann dat ja man blots so opschrieven, wo mi dat vertellt wurr, aver villicht warrt een anner dor nochmol vun schrieven.

Un wenn Jem weeten wöllt, worum un wodennig dat bi mi haakt mit de Wöer; denn könen Jem dat Hiere mol to Enne dichten.

Mien poor Wöer
vun de ole Spraak
de heff ik so veel bruukt
Nieges find'k nich mehr
op de dor Flag
in't ole Huus.

Schriev un segg
wat ohn Bedüden
dor's keen Ursaak, dor's keen Grund
Bläder dör de Sieden
heff keen, de wat utmaakt, funnen.

Mien Talenten över de Johren
geengen verloren
wurrn mi keef
noch de olen Leeder in de Ohren
wo .Leev un  Lüde läävt.

Eenfach utprobeeren
still ween
laten anner Stimmen ehr Recht
överall kannst licht wat läsen
wat uk di wat Gudes seggt.

Mien poor Wöer nu utsletten
to veel riemelt
Sing un Sang
schull ehr laten, maken Freden
freu mi wieter an den Klang.

Mien ool Wöer
ik much jem danken
so veel Reegen, jede Dag
in de Stillness för mi schreven
in de Kummer vun de Nacht.

Mien ool Wöer
warr jem noch seggen
in de Snack
vun Minsch to Minsch.
Dor hört se hen
so warr'k ehr plägen
un sing nochmol
wenn een dat wünscht.

T. V.I.

Fiern will'k

Steenbucks - groff wo velen wi sünd, kannst ja knapp ruut kamen ut't Graleeren, un weer't noch so as op't Land, wo wi "spontan" mit een Buddel keemen op een Mundvull Snack un een Rundstück warm, wi weern ja jede Namiddag besapen. Aver nu blieven wi bi t'Huus un regeln dat Graleeren mit Telefun, e-mail un sodennig. Uk een vun mien ooln Kamraden bleev nix  anners över, as mi över den Sabbelautomaat wat Gudes to wünschen. Man dat weer so'n bet apartig. He meent, wi schullen uns mol we'r drapen, man wenn ik dor so towegens weer as op mien "Witt"-CD, denn kun ik lever wegblieven; dat meent he tweemol, so weer em dat dor stille Blues-Ding to weddern ween. Na, dach ik, wo he in een poor Daag uk an de Reeg is, schull ik em mol so'n Sünnschienleed um de Ohren haun - gah mi af gah mi los - wi lacht ja blots - man denn heff ik dissen Lex vun den 5. Januarmaand gau inspäält un dat do ik as een lütte Graleer-Musik för een guden Fründ,.de veel för mi daan un maakt hett, disse Reegen estimeeren warrt un de ik allens Gude wünsch. Na, de Dage twischen  de Dage weern gude Dage mit herrlig Stünnen, wo wi fröher "scheußlig schön" to säen Wat wi denn an t Enne vun disse Johr seggen warrn, dat kriegt wi to hören, wenn't so wiet is, nu graleer ik de, de dat verdeent hebben un wünsch all de annern jüst so'n gude 2013.

Fiern will ik dissen Dag
jüst so groot, as ik dat mag
wo ik doch so veel vun heff
an Lust an't Leven un an Leev.

Fiern will'k, dat ik den Freden föhlun mi nich mehr mit Wehdaag quääl.
Begrepen heff'k, vergahn's vergahn.
Leven's mehr, as den Dag to överstahn.

Fiern will'k, dat ik di kenn
wat wi beide an uns hebben
stööt an mit all, de mit mi weern
will ik still in mien Hart hier ehren.

Fiern will ik dat, wat is
een Woord för de, de ik nu miss
een Gedanken so vun Minsch to Minsch
jedereen alltomaal wat Gudes wünsch.

Fiern will'k, bün so wiet kamen
an högher as kunn keeneen ahnen.
Lichter as ik fröher woog
bruuk nich mehr, ik glööv, weer noog.

Fiern will ik, dat wi sünd
wat ik jem un mi hier finn
all dat Schöne mi verwohren
geiht mi nich noch mol verloren.

T.u.M.V.I.