Riek bün ik ween

Pauvre je suis - arm bün ik - so fangt dat an, dat Testament vun Villon, de Dichtersmann ut Frankriech, de nich blots in sien Versen över dat Maat ruutschaten is, sunnern uk in't Leven. Heff se hüüt we'r lääst de Versen, de uns Bambusen in de Hermann-Tast-School vun de Fremdspraken-Assistent M. Jambou vörleggt wurrn. För uns weer dat natürlig noch recht swoor un uk wat wiet vun wat wi uns vörstellen kunnen un muchen.

Liekers is mi de Text vun dat dor gääle Blatt, wo de Wöer vun Villon sien Epitaphe in dat dor bleeke blaue Schrift stunnen, bit hüüt noch vör Ogen bleven un wenn de Keerls, de an Galgen bammeln un de annern fragen, wat se uk för ehr Verbräker-Seel bäden muchen, denn "wi muchen doch all (!) erlöst warrn", een ik, dat ik ja uk een vun de droen ween kunn.(Mais priez Dieu que tous nous veuille absoudre). Nu denk di dor herin, wo Villon dat maakt ( "eine Fiktion posthumen Sprechens", schrifft een achtern in dat Book), dor büst du as plattdütsche Riemel-Genie un Hochtietsleeder-Maker een poor Lichtjohren wiet weg. Ennerlei. Hüüt wurr ik mol fraagt, wat dat vun mi noch een Video geev. Dor bün ik noch gor nich op kamen, aver warrt sach Tiet, wat ik mien poor Fernseh-Minuten in een "niege" Format kunverteeren do, denn wull hett noch VHS un so'n Rekorder as ik. Mi wurr jüst verdüütscht, wo du hüüt dien Biller-Bestellen opgeven kannst un düchtig Geld bi spoorst. Gräsig, wat een noch allens lehren kann un schall in disse operklärten Tieden. Dor hool ik mi fast an de Erinnern, de sünd noch nich umformateert, aver leider nich so genau, as een dat much. Liekers glööv ik, wat ik een rieke Minsch bün, denn dor is mi veel vun bleven uk vun dat, wat mi in 't Leven verloren geeng.

Riek bün ik ween
mehr as een annereen.
Kunn, wat ik dacht un meent
mol so un sodennig seggen.
Wenn nümmers dorna höört
hett mi dat nich stöört.
Hauptsaak vör mi weer't
wenn op't Papier schreven weer.

Riek bün ik ween
mehr as männicheen.
Erinnern hett dat geven
Geschichten vun een Leven
un Wöer, de se säen
vun dat, wat se däen.
Wurr eerst laat um wies
weer mien Kinnerparadies.


Riek bün ik ween
mehr as männicheen.
Kunn singen, musizeeren.
De Riemels an 't Klaveer
sung ik hier un dor
midlerwiel so veele Johr
so veele Minschen vör
de nich vestunnen, wat se höört.


Riek bün ik ween
mehr as männicheen.
So veel Leev um mi ween
so veel Leev in mi binnen.
Man jüst so veel Kummer un Begehr
na dat, wat nich guud för mi weer.
Un de bi mi weern, mußten lehren
wat dat heet, wat to verleeren.

Riek bün ik nu
de Grund dorför büst du.
Sitt nich mehr alleen
dä ik mehr as villicht een.
Nu höör ik de Wöer vun Leev
un glööv nu we'r
dat ik ehr nu lääv
wo'k nich mehr glöövt
wat 't ehr noch geev.

T.u.M.V.I.

Ümmer to

Egentlig schull ik een Gedicht schrieven över den herrlig koolen Avendwind, de mien Hüsing, wat över de Maten hitt is, afköhlen warrt un mien Frostköttel-Natur een groten Gefallen dormit deit. Hüüt morgen kreeg ik noch gau disse Reegen to Papier, na een poor Minuten, wo ik dör dat Blatt gahn bün un mi wunnert över de Gewalt, de op alle Ecken, Sieten un Kanten vun disse egentlig tämlig runde Eer begäng is. Aver dor hett jedeen sach noch een Räken apen,  un dor mötten  annern denn för betahlen. Liekers ist in de Welt man jüst so veel Licht un Strahlen; un dortwischen gifft 't dat lütte Flag Minschenleven, de Goorn, wo wi in "nüschen" könen. So geeng dat gau mol rund in mien Kopp un op't Papier, ehrer ik los schull na Ratzeborg, wo 21 Junglehrers sik mit Platt utn'annersett hebben. Weer toeerst wat taag, man wurr an'n Namiddag noch mol 'n bet lebennig, as wi uns över dat Heimat-Büld un den "plattdüütschen Minschen" uttuuscht hebben. Ditmol leggt ik de jungen Lüüd toeerst D.Andresen sien bitter "Heimat-Leed" vör, wat egentlig ja all een beten anjohrt is, aver vun de Waterkant bit hen na stammverwandt de heele Welt vun Diek bit Knick op'n Kopp stellen deit. Markst natürlig, wo wiet dat allens weg is vun dat Denken, Beläven un Erinnern vun de Jungen. Se wunnern sik uk över dat "Adolf-Hitler-Büx"-Syndrom vun de "Selbstethnisierung". Heff ehr natürlig nich vertellt vun de Ostfreesenminsch, de sien Lüüd as een "Ethnie" opfaten laten will un wegen de Ostfreesen-Döntjes vör Gericht wull. As wi uns denn toletz vun "Fettes Brot" ruutsmieten leeten, sä een Kolleeg noch at vun "integrativer Identität", de se mit de dree Flagen opbuen, wo se ehr Riemels un Naams herhalen, de Mythen in Tüten ut de Noorn, de Nachtfever-Fierkultur un ehr egen Huus, wo Tobi das Bo un ehr anner Frünne in wahnen. Dat geiht aver uk een beten wiet mit de "Integratschoon", wo de een vun de "Störtebäcker" vertellt, wo een denn sach uk Liekedeeler-Rumkugeln kopen kann.

Wat schallst vun disse Welt blots holen?
Gahn wi all op dünne Ies.
Mötten wi nich liekeveel betahlen?
Süht, as wenn dat anners is.
Wat schallst to disse Welt blots seggen
wo de een un anner nie een Freden gifft?
Wo't toveel vun Gift un Haß un Jammer
un towenig Vergeten un vun  Freden is.

Ümmer to, ümmer noch, ümmer wieter!
Helpt nix, wi gahn Schrää um Schrää.
De Welt is, as se is un warrt nich smücker.
Ennerlei is, wat de Dichter sä.

Wat schallst vun disse Welt denn glöven?
Blots dat dor noch een anner kummt?
Hier, dacht ik, weer dat gude Leven.
Man schaad, wat annern dat nich funnen.

Wat schallst in disse Welt denn maken?
Verstick spälen bi't Huus dat geiht nich.
Blieven to't Bang warrn dusend Saken
man dor strahlen jüst so veel in't Licht.

Ümmer to...

Wat schallst vun disse Welt verwohren?
Weerst een Deel un kannst nich allens ween.
Kreegst nich veel, man blots een lütte Goorn
un dor nüschst du un deist een bet' alleen.

Wat schallst mit disse Welt? Ehr leven
du büst een Deel as annern all.
Een anner, glööv ik, warrt nich geven
dorum een op disse hier ween schall.

Ümmer to ...

T.u.M.V.I.

Een swore Rägen

Een Rägen as een Wand keem dal un dat is man jüst fiev Dage her, kannst di nu knapp vörstellen, wo dat nu so'n brütten Hitten is, wo du di bi t'Huus de Plünnen vun de Rippen rittst as hüüt avend na een Grillavend mit Kollegens.De Grillavend heff ik al anners un veel truriger beläävt as hüüt, wo ik blots so'n beten blangenbi gah un nich innerlig Achterbahn fohren mutt. Weer doch fein, meent een leve Kolleeg, de nu an een anner School is, wat wi ümmer noch an wat ansluten könen mit unse Wöer, Erinnern un Gedanken. Veel vun mien olen Kamraden sünd dor uk nich mehr na; de jungen Kollegens kuern tosamen un freuen sik an ehr Mit'nanner. Een vun de Olen rääd sik in Raag, so stöört he sik noch nadräglig doran, wat een fröher as junge Kolleeg sik so achtern anstellen durvst, ehrer he an de Reeg weer. Dat hett sik nu ganz un gor ännert. Een anner vertellt vun dat Unglück, wat sien eene Söhn in so'n deepswarte Lock rinfullen is, wo he sik rein gor nich mehr ruutwöltern kann un mag. Mutt Pillen fretten, wo he ganz pussig vun wurrn is, leeg bi't Huus op't Sofa un weer to nix to gebruken. Dat Leed kenn ik blots to genau. Kolleeg sien Stimm weer mit sien 74 Johr nu ganz oolt un week wurrn. Oha, dor mag ik noch gor nich an denken, wo 't warrt, wenn 'k mien junge Stimm nich mehr heff.

Wat weer dat  för'n swore Rägen
full so liek, as weer't een Wand.
Keen kunn na buten, Paus för't Leven
kiekst di vun't dröge Binnen an.

Wull buten is, de mutt dat utholen
wi binnen kuern uns in't Bett.
Weer 'k de anner, mag ik mi nich utmalen
bün een, de dat geern gemütlig hett.

Natur, se waßt un will fein leven
driggt Frucht un kumm licht mit langs.
De een un aner Bloom, de kannst nich räden
man kriggt in een Johr we'r een Chanx.

Du sülvst markst, warrt bi lütten enger
um di rum waßt dat, bleuht un maakt.
Fraagst di, duert dat nich noch wat länger
bit een anner dien Stääd lockt.

Denn kummt de Stünn un du mußt wieken.
dat Loch, wat du lettst, is nich jüst groot.
Un schull de Häven Rägen schicken
planeert he de Eer un allesn is good.

T.u.M.V.I.

Korte Nach

Motel Fetish heet dat Book, wo ik de Lamp för dit Leed hier funnen heff. De anner Biller wiesen natürlig ganz wat anners, mehr dat, wat vör, achter oder neben de Lamp op een Nachfalter töven deit. Ik much ja to geern mol een niege Version vun "Dat du mien Levsten büst" maken. Dat hiere Leed kummt dor nich ran; is ja man uk ut de Sicht vun de Minsch, de an de Klink vun de Kamerdöör faten deit. Mien Motel oder Hotel-Erinnern hebben man leider uk nich veel Fetisch bi hatt; dat weer meist so Tagungs-Romantik, wo de Huulbessum-Keerls sik noch gau dat Fröhstück rinproppen, ehrer dat we'r na ehr Kunnen geiht un wo du een Kostüm-Madame beluerst un di fraagst, wat se denn wull we'r för een Power-Point-Vördrag holen oder anhören mutt. Nich dat hier eener meent, dat Leed harr wat mit dat wohre Leven to doon. Dor stimmt sodennig blots dat mit dat wenig Slaap un dat Opstahn in de Nacht. Sodennig is Papa doch een "Rolling Stone" un leggt sien Kopp op dat een un dat anner Küssen. Dat Leed hebben wi annerletz höört un fein dorna danzt, leider wurr denn vun een vun de DJ-Experten gau wat anners anklickt vun dat 10.000 MP3-Archiv. Ik bün för dat dor Format ümmer een beten bang; de Klang is nich so, as du dat vun fröher erinnerst. Nu schall ik man still ween, de MP4-Dateien, de wi op dissen Blog to "hören" kriegen, denn uk noch op "mono", dat is ja uk to'n Gotterbarmen. Dor segg ik op Düütsch "Unschärfe" to un de kummt disse lütten 10-Minuten-Leeders guud to Paß.Leider heff ik noch nich so een echte E-Piano späält; dor kamen disse Harmonien binah vun ganz alleen. Is man uk blots een Produkt vun to veel Langewiel. Dat segg ik man uk blots, wo ik in Erich Fromm sien "Destruktivitäts" Book wat över de destruktive Langewiel lääst heff. Nich allens heff ik so nipp un nau begrepen. Man wat ik in mien Leven veel Lanewiel kennt heff, dat kann ik betügen; denn mi fählt dat, wo E.Fromm vun "sich in die Zucht nehmen" snackt. Man mit dat Muskanteeren un Bloggen kaam ik över de Nacht.

Korte Nach, wenig slapen.
glieks we'r dacht, glieks ganz waken
wo wi beide in een Stünn
uns ganz neeg kamen sünd.

Korte Nach sik verwohren
Dat Beduurn warr'k mi sporen.
Hebben' t so wullt, hebben dat daan.
Is keen schuld, sik neeg to kamen.

Korte Nach, lang betahlen.
Dor an dacht, sik uttomalen.
Un is't ween, is 't passeert.
Wat wi däen, de sik verlehrt.

Korte Nach, Deel vun't Leven.
hebben wi hatt, wurr uns geven.
Stünn vun Leev, Moment vull Lust
dat nich bleev, hebben wi wußt.

Korte Nacht, wenig slapen.
Lang un sacht sik umfaten
mol de Neegde utprobeeren
wo wi sunst so wiet weg weern.

Korte Nach, wenig Slapen
nu's sowiet, sik verlaten.
Weer geern bleven, mutt opstahn
du bliffst liggen, ik warr nu gahn.

T.u.M.V.I.

Wo hooch is de Pries?

Bestandsaufnahme - dat weer dat Woord, wat hüüt bi een Bespräken ruutkeem, wo dat ümmer mol Tiet för is. Af un an föhlst dat denn ja, man wullt du dor denn uk mit vör' t Brett ünner veer Ogen mit dien Chef? Dor kummt noch wat op mi to. Eerstmol aver kann ik wohrschienlig dat letzte Maal in Ratzeborg een "Modul" för de Junglehrers maken, de sik later mol för uns ole Spraak insetten schöllen. Dor heff ik een Syschteem, dor blief ik bi un Thomas Mann, Kuddl Schnööf, F.E.Peters un Fettes Brot, D.Andresen un annern warrn mi över de 8 Stünnen helpen, de so wat duern schall. Bi Platt is dor ja uk ümmer mol "Bestandsaufnahme" anseggt un denn geiht dat hen un her twischen Ünnergang un Toversicht. Harr jüst uk een plattdüütsche Rääd vun Ahrens ut den Landtag in de Hand; wat dat wull geev, wenn wi unse Politikers hüüt op unse Spraak losleeten. Ennerlei, an 5.September warrt dör dat Gebüde vun't Parlament op Platt führt, un dat is een gude Utsicht. De lege Utsicht, de een Musikus vör sik hett, leet mi denn nich ganz ruhig blieven un ik heff em denn disse Reeg vun Riemels achteran dicht. Jüst de vörweg marscheeren un anner Lüüd Knööv un Ego vörleven doon,  mötten dor een ganz dägten Pries för betahlen un dor kannst jüst de dorto räken, de um se rum un de se in de Weg sünd. "Selbstvergottung" - dat Woord heff ik jüst eben lääst in een Artikel, de D.Bartezko in dat Blatt för kloge Lüüd schreven hett. Dor geeng dat um Uta vun Naumburg, de ehr Büld ik ja man uk jüst mol blogt heff. De Pries, de wi Düütschen, man de annern uk för disse Undöög vun düütsche Kunst un düütsche Meisterhaftigkeit betahlen mußten, de geiht in de Milljonen; allens Lüüd, de wat beters verdeent harrn, as sik vun den Narrnkraam dat Leven utschännen un utradeeren to laten.

Chott, wat weer he stark, hett sik wat truut.
Achter sik de mit Gitarr, he mit Wöer so luut.
Vör sik all de Lüüd
keemen vun wiet un siet
nu wurrt still um em
al' n ganze Tiet.

Chott, wo leeg em 't geiht, wat is he möör.
Wat dor vun em bleev, kennst knapp we'r.
So veel hett he wull nahmen
sik sülvst Leeges andaan
man dorbi leider uk veel anner Lüüd.

Wo hooch is de Pries?
Wo düer mußt betahlen?
Warrst du laat um wies
kannst di nich utmalen.
Wo hooch is de Pries
för de een anner instahn warrt?
Warrst dor nich um wies
denn hest du uk keen Hart.

Chott, wat is em bleven? De Haß un uk dat Gift.
Lücht em ut de Ogen, höörst, wo he dat schriggt.
Wat is mit siene Kunst?
För dat Leven ganz umsunst
versungen, verklungen in een anner Tiet.


Chott, ik bääd di, he schall dorvun af.
Ennerlei, wo leeg, wo dull, he is to jung för't Graff.
Villicht hett he 't al insehen
hett een anner Leven verdeent.
Man kunn angahn, dorhen is de Weg to wiet.




T.u.M.V.I.

De beiden

Bob Dylan in Hochform - heff ik nu leider versüümt, seet to de Tiet, as he in den Stadtpark späält hett, an de Obertraav un pliert na de Avendsünn un Minschen, de dor weern. Schreev dorbi een poor Reegen över een, de nich tohöört, man lever vun sien egen (més)Aventüren vertellt; na dat Motto, mußt nich trurig ween, uk anner, jüst so een as ik, hebben dat jüst so beläävt. Liekers weer dat we'r de ole Reflex, de ik al ümmer wiesen do, wenn een sien Sorgen andüden deit. As weer ik bang, em to raden. Nu heff ik hier mol een Leed över een poor anner Minschen schreven, man kann mi uk insluten in de Reeg vun Lüüd, de in't Leven uk mol wat nich verschäält.Wo du dor mit umgahn deist oder kannst, hangt af vun so veel. Wunnerst di denn aver doch, wo groot de Rull is, de Bramien dorbi späält. Weer ja noch nie een vun de Korrekten, de seggen wurr, dat Schiet schull verbaden warrn, man unse Welt wurr anners utsehen, wenn dor nich so veel lerdig Glöös un Buddeln op de Disch oder in een Verstick stunnen. Ik weet, worum dat dor bi mi veel um geiht, man mi deit leed, wo veel uk bi annern. Bün vör't Posten noch so'n beten um de Ecken surft. Weet nu, wat een Sänger vun een Rcok-Band nich achter Trallen kann, wo he vun dat Schiet nu all so möör un malaad is un bang is, he mutt dor krepeeren. Un wat späält he mol den starken Keerl un wat dä he böös. Aver mit 230 Saken över de Autobahn. De beiden Olen hebben dat sodennig schafft, se sünd dor vun af kamen, Ringo warrt uns dat wiesen un de Ool Stimm hett se dat güstern weten laten.

De beiden sitten ohne Wöer
de ganze Tiet tosamen.
Se bi em, he bi ehr
liekers, se sünd kamen.
Hebben ja sik
froh, se sünd een Poor.
Hebben ja sach uk achter sik
ganz veel trurig Johr.

De beiden ehr Gesichter
wiesen, wat se al beläävt.
Wo veel Kummer, wo veel Jammer
dat in ehr Leven geev.
Dor sitt een Truer in ehr Hart
över een, de nich hier is.
Nu holen se sik gegensietig
so lang as't möglig is.

De beiden hebben dat Öller
kannst al veele Johren tellen.
Lerdig Glöös stahn bi de Teller.
worum, kannst di vörstellen.
De guden un de leegen Johren
de harrn all ehren Pries
schrieven in't Hart de Sporen
warrst ehr laat um wies.

De beiden sitten dor nich mehr
geengen vun dat Fest na Huus
hören nich mehr disse Leed
sing ik uk nich luut.
Wo neeg ik ehr bün
dat't bi mi jüst so weer
stah jüst so vör mien Leven
dor helpen uk keen Wöer.

T.u.M.V.I.

Nu bün ik al so oolt

50 - dat is Footballer Thomas wurrn un hett dat güstern düchtig fiert. Natürlig kreeg he noch "sien" Leed ("TUS schießt er zum Sieg, wenn er nen guten Ball mal kriegt". Weer een Avend för Eten, Danzen, Snacken un ganz veel Lehren. Leider w'r een Nacht för gor nich veel Slapen. Man dat kennt wi ja al. Wat lehrten wi? Wo dull sik dat lohnen wurr un  fohren na Istanbul, Fründ J. weer rein ut de Tuut. Wi lehrten, wat Kolleeg K. dörmaakt harr un dat vör noch gor nich veel Maand, Wäken, Dage, Stünnen, Mnuten. So lang weer he nu al in een Krieg, weil se sik trennt harrn, dat op den ganz harten Weg. De Kinner nich we'rsehen, dat Huus lerdig rümen un sik de Arbeid ganz un gor betahlen laten. Un nu mit Wuppdi un een junge Fru in't niege Leven. Dat däen oder versöchten uk vele annern op dat Fest. Un bi jedeen, meenst du, sühst de Spoor vun dat, wat se dorför betahlt harrn, för een Glück un een Tokunft, wo mit eens oder mit de Tiet wat wurrn weer, wat vergahn weer. Dor seeten twee ohne Wöer un heelen sik de Hand. "Wie Ertrinkende", meemt de Fru an mien Siet. Se sehg natürlig uk, wo veel dor wegsüppelt wurr; man ik funn dat noch maneerlig. e Namiddag weern wi beide 'n beten flau ween, harrn slapen un ik harr we'r n beten rumsurft. Dor keem ik op den Blog vun Jost Nolte. Mi weer de Naam nich bekannt; in de Berliner Morgenpost kunnst läsen, wat se em achteran schreven. He harr bit toletz sienen Blog pläägt. De keek ik mi nu an: dor stunn: "Wegen einer Unpäßlichkeit des Verfassers geschlossen". Chapeau, dacht ik, de Mann weer al över 80 un hett dat anfungen un jede Wääk een, twee Posts rinstellt un mit Punkt, Kumma un ganz veel Sinn un Verstand över Böker un Kunst schreven. Sogor uk över de Windröder-Monsters, dor hett he ja uk so an dacht as ik, man leet dat "Restrisiko" nich so eenach bisiet, so as ik dat do. So veel heff ik we'r dör mien Kopp dörlaten; man de Anfang vun den Dag maakt dat Leed, wat ik gau ruuthaut un inspäält heff, ehrer dat de eerst Tass Kaff geev. "Herr, gedenke nicht der Sünden meiner Jugend", den Spröök hett de Paster mi verbaden, domols as ik kunfermeert wurr. Wenn ik ahnt
harr, wat ik dat ja sülvem bün, de sik nu sien ganze Leven mit dat Erinnern quäält un plaagt; dor bruuk ik mi nich mol över Sartre sien Woord Sorgen maken: "L 'enfer - c'est les autres", De Düwels sien Quarteer maakt di anner Lüüd kommodig"; dat heff ik sodennig uk alleenig kunnt.

Nu bün ik al so oolt, man ümmer noch de Jung
de eenmol blots noch ruut wull un an de Döör fast stunn.
Nu bün ik al so oolt un noch de lütte Minsch
de sik över de Maten dat so as de annern wünscht.
Nu bün ik al so oolt un noch de lütte Deev
de sik eenmol nähm, wo he so veel vun kreeg.
Nu bün ik al so oolt un kiek ut't Finster ruut
ümmer noch an't Luern, wennehr kummt Vadder wull na  Huus.
Nu bün ik al so oolt un höör Mudders nüschig Stimm
kann di hüüt noch seggen, wo ik de Buddel finn.


Nu bün ik al so oolt, vergahn sünd so veel Johr
lett mi all nich los un is noch ümmer dor.
Nu bün ik al so oolt un kaam dor nch vun los
vun een Tiet, de nich vergahn will, wo maakt de annern dat denn blots?
Nu bün ik al so oolt un stah dor noch dorvör
as wenn de Welt dor buten een Stück to wiet weg weer.
Nu bün ik al so oolt un föhl mi ümmer noch so dumm
as ik eenmol dorgegen weer un nich glieks wußt worum
Nu bün ik al so oolt, noch ümmer bang vör disse Lust
höört, wat de annern däen, man wat heff ik nich wußt.
Nu bün ik al so oolt un spöör noch de Gewalt
de Poggen achter't huus, dood pedd ik se all.
Nu bün ik al so oolt, mutt mi ümmer noch geneeren
stah nakelt in de Wann un kann mi doch nich wehren.


Nu bün ik al so oolt, man dat allens lett mi nich frie
fraag mi, geiht de annern denn meist jüst so as mi.
Nu bün ik al so oolt un geiht doch op dat Enn
worum heff ik mi sülvst as grote Mann nich kennt?

Nu bün ik al so oolt,een Huus warr 'k nich mehr buun
een Reis mol um de Welt warr ik mi nich truun.
Nu bün ik al so oolt un ümmer noch so bang
dat ik meist jede Dag rein nix krieg in de Gang.
Nu bün ik al so oolt un föhl mi so alleen
as wurr ik noch in mien ool Kinnerkamer ween.
Nu bün ik al so oolt un ligg alleen un freer
wünsch mi, dat nu doch een anner bi mi weer.
Nu bün ik al so oolt, sitt noch ümmer an't Klaveer
as domols, as ik i inbildt, wat de ganze Welt mi höört.

T.u.M.V.I.

Geiht um di

Wanderpokal - dat seggen se to'n Kolleeg - de een un anner heff ik uk mol drapen - de vun een School na de anner wieterlangt warrt. Kannst em rein narrens recht bruken; kunnst uk meenen, he späält dat falsche Instrument. So een kann aver uk mol een ween, de sik wehren deit. So is dat nu kamen, un een Madame, mit ehr Söhn tohopen, hett uns in eh Book beschienigt, wat wi nix dögen, de anner Kolleegens un dat, wat wi de Kinner andoon. Se is vun een School na de anner wannert un weet nu Bescheed: School döcht nix, denn Lehrers dögen nix. De Kraam mutt anners maakt un op Schick bröcht warrn. De Kunne is König, will seggen: "kiek di de Kinner an un du weetst, wat jedeen bruukt. Dorför mutt de Schoolmeister bi sik sülven anfangen; op de Ministers schall he man nich luern, he bruukt uk nich disse Utbilden, de wi hebben. Beter weer't, de Minsch harr sik al een beten in 't Leven umkeken un keem vun de Siet her na de School. Stimmt allens, man wo kunnen wi dat  trecht kriegen, wo kunnen wi den Rahmen, dat Gebüde, de Klass dorför kunstrueeren? Denn de Kinner mötten ja annerwegens hen un lehren; se mötten sik in een Klass mit annern ut'nannersetten, se mötten un wöllt ja uk wat lehren un dat uk herwiesen. Villicht warr ik dat Book noch läsen; so dull is dat nich, wat ut mien Stünnen ruutbottern deit. Dorum hett dat Book ja recht, ween dor seggt warrt, fang mit di sülven an. Man een Deel glööv ik al ut luter Wellelerligkeit nich, wat dat bi de Amerikaner allens beter is. Dat is so'n düüsche Kumplex, woanners is ümmer beter as bit'Huus.

Geiht um di
dat büst du
nich um de
wat wullt du
wat kannst du
nich he un nich se
eerst kummst du
denn kamen de.

Geiht um di
dat is dien Leven
nich vun de
wat köönt de geven?
Wat giffst du
em un ehr
eerst kummst du
vun di kummt mehr.

Geiht um uns
un dat sünd wi
du un se
sünd all dorbi.
Wat köönt wi
tohopen doon?
För den anner
all instahn.

Geiht um uns
un disse Welt
dat wi uns
ehr an 't Leven höllt.
Wat wi ehr uk
betern könen
för uns un anner
de hier leven mögen.

Geiht um all
dat wat hier läävt
denk nich
dat 't allens för di gääv.
Wat du allens kannst
wat du allens hest
is uk een Chanx
för di un de Rest.

Geiht um di
dat du wat deist
nich mehr trurig
dor rumsteihst.
Wat du büst
wat du hest
dat heelst du sülven
nich de Rest.

T.u.M.V.I.

Hett keeneen sehen

"Optiker", hett een Fru mol mit mi schimpt - naja, ik geev ja to, an Schönheit kann ik nich vörbikieken. Lever höör ik mol weg, Hauptsaak, krieg de Rest noch fein mit. Jüst as hüüt bi de Arbeid. Bild mi in, wat ik de eenzige weer, de dat dor lütt Tattou op den rechten Foot vun de junge Fru sehen heff, de een Kolleeg een Urkund övergeev un mit twee, dree slanke Wöer to 25 Johr Arbeid graleer. Leider weer se man ganz gau weg; harr uk geern vun ehr wat tostüert kregen bün ja  nu meist 30 Johr an een School. Nu bün ik ja man uk so'n beten anjohrt, sodennig kann een junge Schönheit mi uk gor nich mehr gewohr kriegen. Liekers much ik ehr sodennig gröten, denn wenn een mol so'n bet mehr waagt as annern un dor uk noch so'n beten Schick bi is, denn schall so'n oole Troubadour gau wat to Papier kriegen un dat heff ik denn hüüt glieks daan, wo ik man al bit  Pedden vun mien ool Bäckerrad mit dat Leed in de Gang keem. Weer aver taag un spälen dat in, de Apparaat un ik, wi sünd uns hüüt nich eenig wurrn. Sunst much ik noch de grote Jammerlappenhaftigkeit vun so'n Perfesser vermelden, de ja nu so scheußlig plagieert wurrn weer. Nä, aver uk, wat hett he sik för'n Mögde geven un maken dor een groot Verbreken ruut. Ik räken dor ja nich so veel op; bün blots bang, een lett sik mol de Akkorde patenteeren un denn kann he mi fein bi de Büx kriegen. Mi stört an de Urheber-Striet, wat se dor nich op de Lüüd ingahn, de mit dat Läsen un Studeern ut een Lex eerst een "Werk" maken doon.  Jedereen, de een Book to Hand nimmt, sik dor wat vun annimmt, doröver schrifft oder sunst wat dorvun maakt, hett dor uk een Recht an. Geiht ja gor nich dorum, wat een wat wegnahmen warrn schall, man wi mött de Saken uk to uns egen Saak maken dörven, dor wat anners ut maken un denn is dat so.Man  ik heff fein räden, denn ik weer ja froh, wenn mi de een un anner wengst mol kennen dä un dat, wat ik maakt heff, wengst 'n beten in de Welt rumkamen weer. Denn wurr ik uk över Kopie un Original anners denken.

Hett keeneen sehen
man ik alleen
keek dorhen
na dien Foot
sehg dat good.
Wat is dor?
Een lütt Spoor
vun'n Tattou.
Wat seggst du nu?

Dor heff ik meent
sehg 't ganz alleen
vun all de Lüüd
de na di kiekt.
Dachten, wo smuck
man dor is uk
noch wat an di
dat's wat för mi.

Denn hest den Moot
för een Tattou
an dien lütt Foot
dor denk ik nu
weer sach noch wat
anners wat
an di to finnen
steckt in dien Kleeders binnen.

Dor dach ik mi
un fraag ik di
hest du den Moot
wiest mi dien Foot
dat ik mol kiek
dor över striek
villicht ganz sacht
dat heff ik dacht.

Dor weer't man leider to laat
geengst gau weg mit dien Foot.
Dor dach ik: "Schaad!"
Seh, wo jem gaht.
Dacht achterher
wo schöön dat weer:
dat lütt Tattou
de söte Foot
de smucke Fru.

T.u.M.V.I.

So bün ik nich

Een Bröös - dat Woord kennt Thomas Mann wull nich, bi em heet dat glieks: "een Aap is he, schall he nich glieks Dichter warrn?" Mi full dat Woord in, as ik hüüt een Artikel lääst över Brian Eno, de nu uk um un  bi 63 is, in een Herrlig-Wahnen-Quarteer in London sien Hüsing funnen hett un nu al sien 40. Platte ruutgeven deit, wat ja nu aver uk regelrecht gewaltig is un een ja uk ruhig brööshaftig warrn laten kann. Man dor is noch wat anners; he kann, un dat mutt jedeen Fragensteller vun 't Blatt weten, dat nich af, wenn se em Fragen stellt na dat, wat he fröher al op Schick kregen hett. Nä, dat geiht bi Brian Eno ümmer blots um hüüt un morgen. Kann  he dat nich utholen, wenn een em mit sien olen Sünnschientieden verglieken deit, weer dor domols nich noog achter oder is dor hüüt nich noog an? Ik heff dor so'n Verdacht, nich jedereen kann dat guud utholen, öller to warrn. He hett natürlig recht, wat de Minschheit nu mol so'n beten fuul is un bequem un mag to dat ole Bekannte noch dat niege Unbekannte toräken.Man villicht hebben de Lüüd sodennig recht, du kannst se man uk blots eenmol överraschen oder för Narr holen un an de Feder-Boa-Tieden vun Roxy Music schallst uk eerstmol we'r rankamen. Op jeden Fall mußt ik mi glieks eenmol mit em verglieken, denn so bün ik nich. Weet aver uk, dat mien Erinner-Lust lich uk een Erinner-Sucht warrn kann oder al lang wurrn is. Dor heff ik dat ümmer al mit överdreven. Dorbi weer hüüt mol een Dag, wo op een Schooltiet torüchkeken wurr, denn de veer Johr Grundschooltiet vun mien Dochting sünd nu to Enne. Dor wurr nu fiert un se kregen vun ehr Fru Lehrer Biller in de Hand drückt, de se so ganz kinnerhaftig vun sik sülven maalt hebben. Chott, dor keek di aver een fröhlig Sünnschiengesicht ut mien Dochter ehr Bild an. Herrlig, se hett ehr Schooltiet so vull un ganz genaten un  allens opsaben, wat dat dor geev. "Nu sind wir frei" hebben de Kinner sungen, na, dor warrt de nakamen School ehr noch ganz wat anners lehren.

Dörvst den Minsch nich na fröher fragen
för em gifft Hüüt un tokamen Tiet.
Worum mag em dat nich behagen?
Is he bang vör Stimmen vun de anner Siet?

Dörvst de Minsch nich mit fröher kamen
as harr he dor rein nix ut lehrt.
As leep he blots op niege Bahnen
as weern de olen em nix wert.

So bün ik nich.
So warr ik nich.
Keek ümmer al
mit Lust torüch.

Dörvst de Minsch nich na Wöer fragen
de he mol sä un de he schreev.
Is he bang, een kunn dor klagen
leggt em vör een olen Breef?

Dörvst de Minsch nich de olen Biller wiesen
dor sehg he mol ganz anners ut.
Nu snackst du mit em ganz liesen.
Chott, wat weer he fröher luut.

So bün ik nch.
So warr ik nich.
Kenn noch vun fröher
dat Gedicht.

Dörvst de Minsch nich na annern fragen
de geeengen em sach al lang verloren.
Nich bigahn, dat Beduern wagen
un sik nich dat slecht Geweten wohren.

Dörvst de Minsch blots groot bewunnern
dat is he al siet ümmer wennt.
Ik glööv, dat is sien gröttste Kummer
wat em een Dag keeneen mehr kennt.

So bün ik nich.
So warr ik nich.
Mutt ewig al utkamen
ohn veel Licht.

T.u.M.V.I.

De Gedankenmöhl

Na'n halve Dag al wedder ran an'n Blog, hest wull nix anners to doon, Ool? Natürlig, aver mi schall dat hüüt nich so gahn as güstern, wo ik rein gor nich in de Gang keem, dorum maak ik dat, wat ik an't besten kann, ran an't Klaveer un denn her mit de Wöer. Nu is dat hier dorbi ruutkamen. Wo ik dat hier nu rintippen do, wannelt sik de Datei na'n  MP4 Format un  na'n Dreeviddelstünn is dat, wenn't lückt (hett dat aver nich), torecht. Woveel Tiet wurr dor vergahn, wenn echte Muskanten dor bigeengen un dat inspälten.Wat dor för een Knööv achter sitten wurr. Mag dor rein gor nich an denken, an dat, wat ik sodennig versüümt heff un noch versümen warr. Liekers dat Leven as een Musikus, dat weer ja wat ween. Ik heff se kennelehrt in München, as wi mien LP inspäält hebben; de geengen vun een Studio na't anner, un ehr weer dat egentlg uk ennerlei, wat för een Musik dat weer. Dor weer ik man krüüsch, dorum mag ik uk rein nix mehr hören vun Oldie-Bands, de denn de Leeder vun de Beatles massakreeren. Annerletz heff ik een poor Kollegens hört, de späälten aver uk anner Stücken as vun Oasis, de den doch tominnst för den Slagtüüger wat snaaksch weern. De Saak mit dat Geld dörvt man uk nich ganz vergeten. Heff jüst lääst, wat in den FAZ-Online Club över een Book vun dat akadeemsche Prekariat diskereert wurr. Wat helpt dat Abitur, wenn du di op de Föte pedden deist mit all de annern, de sik vun de schöne Bläder- und Bökerwelt düchtig veel verspraken hebben un dat denn doch nich kriegen. Dien Geld mit dat verdeenen, wat di Spaaß maken deit, wo schull dat gahn?

 We'r leppt de Gedankenmöhl op Touren
as wurr se blots op dat ik waken warr luern
as harr se nix beters vör, as mi to quälen
as wurrn mi de asten, Sorgen fählen.

We'r geiht dat um de Arbeid um de Lüüd.
Kriggst dor rein keen Grund rin in de Striet.
Weetst egentlig, wat sik de Opstand gor nich lohnt.
Bleev meist blots to veel liggen, nu is dor veel to doon.


Funn  ik blots den Knoop un stellt dat Sorgen af
dat Denken vun wat ween kunn un wat weer.
Dat Ole heel mi to lang in de Draav
dorbi weet ik, wat mol weer, dat kummt nie we'r.

We'r jaagt de Gedankenlarm de Lust mi weg.
We'r hett sik een Schaddenöver dat Opstahn leggt
as wurr ik nich lang al beter weten
kann'k mien Leven nich geneten.

We'r helpt nix anners as dat ole Gegenan
dat mi dat Sorgen um de Welt nix andoon kann.
Mutt wat anners denken, an een anner Minsch
de ik mi so lang al in mien Neegde wünsch.

Funn ik blots den Knoop un stell de Kummer af
dat Bangween um wat doch ganz anners kummt.
Bün al so wiet gahn un  heff doch al veel schafft
man för 'n Twiefel find sik ümmer 'n Grund.

T.u.M.V.I.

Wat fählt?

Mehr Retro geht nicht, meent de Brillenmaker, as he mi mien niege Jede-Dag-Brill opsetten dä. Nu bruuk ik ehr ganz un gor, man se helpt nich blots bi't Kieken, nä, se liggt jüst över de Schadden ünner mien Oogen, de warrn ümmer deeper, denn dat Slapen is we'r een Fiasko hoch dree. Büst al möör, ehrer du den Dag angahn kannst. Wat Schiet. De Sünn schient liekers, de Welt hett sik sodennig uk nich ut de Angeln heben laten, de Narichten un Artikeln, de ik hüüt morgen lääst heff, geengen mi dorum glieks we'r verloren. Nu weet ik dat we'r; geeng um dat Erinnern in unse herrlig Digital-Tiet. Du söchst di mit google um dien Erinnern, denn worum schall de Minsch sik noch wat marken, wenn he weet, wo he allens finnen kann? Nu gifft för allens een Hülp; mött wi de ool Brägen düchtig traineeren, schöllt läsen un een anner dat wietervertellen. Na, dat maak ik hier ja uk. Güstern hebben wi uns een Tüügnis nakeken, wat 1934 utstellt wurrn is. Nu dat ole Schrieven utn'annerbookstabeeren. Hett duert, bit wi wußten, wat dat nich Paul, man Karl S. weer, de nich 1940, nä, al 1920 op de Welt kamen weer un natürlig um Ostern na School keem un vör Ostern entlaten wurr, mit knapp 14 Johr. In Religion, Geschicht, Düütsch weer he man blots "entsprechend", aver in Räken "hervorragend" un in Teken "lobenswert". Villicht is he sodennig Discher wurrn oder Timmermann. Hüüt wurr he dat sach uk op't Gymnasium probeeren. Man worum uk nich, denn dat lehrten wi uk, dat wo wi hüüt "Gymnasium" to seggen, kummt ehrer na dat, wat vör 100 Johr een "Oberrealschool" weer, dor hebbt se wengst al Engelsch lehrt, denn bi de ganz klogen Lüüd wurr 8 Stünnen in de Wääk Latien dörbookstabeert, dat weer uk "ipse, ipsa, ipsum" to veel ween. Bi't Schrieven kummt een anner Erinnern we'r, wat ik güstern dacht heff, as ik mi mol een beten dör mien Blog-Archiv dörhöört heff. Dor meent ik, de Blog, de lütten Filme, dat so'n beten blangenbi un nich ganz torecht, dat kunnen de mehrsten vun de Leeder guud utholen, se för een CD op Schick to bringen, wo sik toletz keen Minsch mehr an interesseert, dor fählt ehr villicht doch dat, wat een Leed "lebennig" maken deit. Dat dor "Leven" harrn mien Leeder vör 30 Johren bestimmt, vör 20 Johr noch engermaten, vör teihn Johr noch een beten, man nu hören se mehr na dat "virtuelle" Leven, dorum sünd se jüst to Stääd. Disse is vun hüüt morgen.

Wat fählt an dien Welt?
To'n Bispill ganz veel Sünn
un de Sicht op, wo ganz veel Minschen sünd.
Wat fählt an dien Leven?
To'n Bispill ganz veel Licht
un na vörn de Blick un wiede Sicht.

Wat kannst dor an doon?
Bring mol at op Schick
wat to lang op dien Hart swoor loggt.
Wat hest dorvun?
Een Dag, de lichter warrt
un tletz uk we'r Freden in dien Hart.

An de Poort vun dien Leven
steiht groot "Ik"
as wurr't nix anners geven
as blots dien "Ik".
In dien Huus, kiek di um
büst alleen.
Na'n Minschen, de blots ik kennt
kummt keen hen.

Wo schullst du bigahn?
Roop een anner Minschen an
wat he di sien Sorg vertellen kann.
Wat kummt achteran?
Du hest villicht we'r lacht
un an anner Sorgen dacht.



Wat hest dorvun?
Een Dag, de lichter warrt
un tletz uk we'r Freden in dien Hart.

T.u.M.V.I.

Sünnschienstünnen

"Ik glööv nich, wat ik dat noch kunn", meent de Pensionär un Nahwer, as ik mööd un flau vun de Arbeid na Huus keem. Dat heff ik dat hüüt morgen ahnt, wat de Sünnschienstünnen an de Morgen vun disse Dag nich ewig lang duern kunnen, man ik markt al, wat de Musik nich mit de Wöer mitkeem, denn so'n Riemels schull een ja wull mit 'n beten mehr Elan un Övertügen singen. Man so is dat, Leed warrt liekers blogt, Leven geiht wieter, uk wenn ik we'r de Avend mit "immowelt" verdaan heff. Wat schall dat uk, in de lerdig köffte Immomarkt vun de Giebelstadt de Schrotthüser ankieken, de dat hier noch to kopen gifft. Dor bliev ik lever bi de Musik, de ik mi för wenig Geld kopen do. 1  Euro steiht op de Platten vun de Second Hand, man in de dor Stapel findst uk mol rein wat Gudes. Uk de Columbiansche Tralala-Akkordeon-Fidel-Musik, de dör't Huus weiht, kummt mi jüst to Paß. Wenn ik mi nich dat Fernsehen so ganz  gor verbaden harr, weer hüüt een Dag för so'n olen Heimat-Film, wo Rudolf Prack de Kraam op Schick bringen deit un Marianderl Koch fohrt mit de Vespa langs de Straten. Dortwischen maken so'n poor Wannermuskanten mit Hans Richter dortwischen ehr Töge. Kolleeg meent, ik schull mol na "The Tree of Life" kieken. De besten HeimatFilms maken noch ümmer de Amerikaners.Villicht warrt dor sogor wenger lagen as bi de unsen. Weer an'n Dag as hüüt noch wat los in de Welt? In Stuttgart gaht se mit de Knippel op de Buustell los; in de Giebelstadt leepen de letzten Brokdorf-Veteranen dör de Straten. Op de Arbeid trucken de mehrsten een Frett, de Maand, de Maand, de hett dat maakt. Oder jedereen hett wat to bören.

Laat uns de Sünnschienstünnen geneten
de uns disse Dag hüüt gifft.
Eerst an't Enne warrn wi weten
wat vun de Dag hüüt över blifft.

Lat uns de Utsicht nich verdarven
vun al, wat leeg is in de Welt.
Kiek dör't Finster, sühst de Farven
wat de Goorn vör't Huus för uns vörhöllt.

Un schull de Weg hüüt nich so wiet ween
un kamen wi uk nich guud vöran
sünd wi liekers merrenmang ween
un keemen an allens neeger ran.
(Un schullen wi op keen Räken kamen
wo dat Knipp vull warrt un dick
hebben wi sach al ganz veel daan
kreegen een Saak op Schick.)

Laat uns dat Strieten hüüt mol laten
wat schöllt de Wöer vun Haß un Gift.
Lever de Hand vun Liebe faten
dat se nicht koolt warrt, bi di blifft.

Laat un nich vun tokamen Tieden swögen.
Wull weet, an'n Enn is we'r wat in de Weg.
Worum nich an dat, wat jüst is, högen
lustern, wat Wind un Vagel uns hüüt seggt.

Un schull dat hüüt nich ganz so groot warrn
verdeenen wi uns den ersten Pries
heelen uns mit dat Leege nich för Narrn
wurrn um dat, wat wohr is, wies.
Un schull an't Enne Kummer kamen
nähmt wi em so, as wo he kummt.
Man vertehrt uns nich mit Ahnen
noch is de Welt een Tietlang bunt.

T.u.M.V.I.

Mol sehen

Lady Jane - de Naam harr mol wat to bedüden, op jeden Fall schullst dor de Fingers vun laten; dat wurr ik uk bi Lady G., uk wenn ehr Been mit de apartig Schoh natürlig een Fest för mien Ogen sünd, de sodennig ümmer hungerig sünd, wat ik ja egentlig egentlig för mi beholen schull. Aver wenn di so'n Schönheit bemött, un wenn't vör de Kark vun Eidelstedt is, wo op eenmol dree, veer Sekunnen lang herrlig nakelt un blanke Beens dör't Bild marscheeren, dor bün ik we'r in't Kino bi Truffaut. Ligg hier noch in de Puuch un spääl Verstick vör den Dag un disse Wääk un dor bottert natürlig dumm Tüüg bi ruut. Aver du kannst nich ewig töven, dat seggen uk de Kerls, de nu al siet veer, fiev Wäken den Goorn vun Nawer ut'nanner rieten un maken un doon un ümmer um un bi Klock söven in de Gang sünd. Is ja man egentlig een "Ruhig-Wahnen-Quarteer", man de olen Hüser un dat vulle Knipp vun de doren, de ehr kopen, dat kann düchtig luut warrn un duern. Dor mutt ja Grund rin; de düütsche Minsch denkt dor sach ümmer, wat de Kraam dusend Johr lang holen schall. Disse lütte Morgen-Riemelie warrt blots een poor Sekunnen lang vörholen, denn een "Je t'aime" is dor nich ut wurrn, much aver disse nakelte Klang un dat wenig Musik, wat nu mol to dat eensaam Begehren guud passen kunn. An't besten weer oder an't klögsten weer, ik wurr opstahn, man dor bün ik denn doch to dummerhaftig för.

Mol sehen, wat passeert
wat se sik verfehrt
wenn'k ehr segg
kaam versöch
dat hüüt Nach mol mit mi.

Mol sehen, wo se kiekt
wunnert sik
un sik schickt
wenn'k ehr segg
leppt sik trecht
hüüt Nacht mit mi

Mol hören, wat se meent
wo se sik na sehnt
wenn' ehr segg
överlegg
nich lang
kaam mit na mi.

Mol hören ehr Stimm
wenn ik ehr neeg bün
un ehr segg
wat ik versöch
de Nach hüüt bi mi.

Mol sehen, schallst mol sehen.
Mol hören, schallst mol hören.
Mol spören, schallst mol spören.
wo wi noch nie nich tohopen weern.

Mol sehen, wo gau se sik gifft
wat't to seggen blifft
wenn'k ehr hool
föhl di wohl
hüüt Nacht mit mi.

Mol föhlen, wo gau
se dat uk will
wenn ik ehr ganz still drück
erh noch'n Stück neeger hen
rück na mi

Mol spören, wo neeg, wo deep un wo wiet
ik mit ehr gahn kann in de Tiet
de ganze Weg
hier bi mi.

Mol sehen. wat se seggt achteran
wat se noch mehr verdrägen kann
vun wat wi däen, wat wi säen, wat wi spören, wat wi föhlen, wat wi rüken, wat wi hören
ik mit di
du mit mi.

T.u.M.V.I.

Leven hett hüüt so veel

"Genüsslich", so hett de Witterungsminsch dat hüüt seggt, wurr de Rägen hüüt över uns dalgahn; so heff ik mi seggt, denn gah ik "genüßlig" dör den Rägen na Huus. Is ja man egentlig in een Nu, bit du vun de Frie Hansestadt na de kreisfrie Hansestadt kummst, harr knapp noog Tiet to dichten un uk gor keen Papier mehr in dat lütt Heft, wat mi bit nu so veel Glück bi't Noteeren un Dichten bröcht hett. Kaam in'n Ogenblick gor nich achterna, mit dat Blogger-Spälen, aver dat liggt nu mol na an 't Leven un sodennig is dat egentlig een gode Teken, wenn ik hier nich mehr jedeen Dag wat "posten" do. An dat hiere Leed heff ik mi tämlig lang versöcht, man denn hett de Maschin mi so'n beten dreven un inschpireert, so is dit hier doruut wurrn. De scharpe 60er Orgel hett mol we'r ehr Recht. Vun de Inschpirassion hett Bull op de CD snackt, de wi güstern höört hebben. Geiht bi em as bi veele Lüüd ümmer oder seggen wi mol veel um dat Supen. Wenn Kellner Claus em twee rode Poortwien bringen deit un de flietige Ssöllner nich in sien tweete Aktentasch kieken schall. Mi full dat jüst so in un op, denn Bull un een poor anner ole Helden ut de plattdüütsche Schrievergill hebben giftig Breefen na'n Börgermeister vun Kappeln schreven, wegen den Pries för dat Büttenwarder-Epos. Naja, dor hebben se sach  recht, denn ik fraag mi uk, worum de Lüüd vun'n NDR dat nich waagt un dreihen een "Baasdörp"; dor gifft dat so veel Geschichten un Lüüd binnen, dor könen se Stücken dreihen Johr un Dag. Fählen blots de Tokiekers. Man dor warrn wi uns nich eenig, sünd dat de Tokiekers oder de Makers, de dor an schuld sünd, wat dat allens so'n beten platt över uns kummt?Aver wat kann Bull herrlig op sien Pointen hensnacken, un dat geiht so gau, denn he weet so genau, wo he dor op dal will. So wurr dat uk vun Irmgard Harder vertellt, de in'n Lichtwarksaal weer un dor de Minschen mit ehr Vertellen in de Gang bröcht hett. Ik heff dat denn man blots na de plattdüütsche Gottesdeenst in Eidelstedt schafft; dor hett de Paster dat Schild na Pinnbarg mit een Kuß vergleken. Nu kummst du..

Leven hett hüüt so veel Straten, Wege, Bahnen.
Överall sünd Schilder, de de Richt vörslagen.
Gifft so lütt Apparaten, de wiest di jede Richt.
Een anner Minschen fragen, bruukst du nich.

Leven stellt de Minsch in fröher Tieden so veel Fragen.
Vun jede Kant warrt een di wiesen, magst dat Nich-Weten gor nich wagen.
Nipp un nau verdüütscht di een, wat geiht, wat nich.
Wo schull't noch duster warrn bi so veel Licht.

Noch eenmol na achtern kieken
noch eenmol um de Ecken plieren.
noch eenmol de Luft rüken.
noch eenmol stahnblieven.
noch eenmol sien Hartslag hören
noch eenmol sien Hänne spören
dien Erinnern nieg sorteeren
kannst noch ümmer wat vun lehren.

Leven - so veel möglig, mehr as een alleenig kann.
Veel weer gor ich nödig, markst meesdeels eerst achteran.
In jedereen sünd so veel Saken, de he in sik binnen driggt.
B lots wo schall e dor wat utmaken
gifft so veel, nimmt em de Sicht.


Noch eenmol na achtern kieken
noch eenmol um de Ecken plieren.
noch eenmol de Luft rüken.
noch eenmol stahnblieven.
noch eenmol sien Hartslag hören
noch eenmol sien Hänne spören
dien Erinnern nieg sorteeren
kannst noch ümmer wat vun lehren.


T. u. M. V.I.

Is dat al so laat

Nasitten - na so leeg weer dat doch gor nich, aver wo ik mi güstern bi disse Leed versungen heff, will ik de Wöer man gau in dat Net rinstellen. Is een vun mien velen Leedern, wo ik versöök, den "Dat du mien Leevsten büst"-Ton to finnen. De lütt Riemel mit "Talk op Platt" hett mi natürlig nochmol na de Sendung rinhulpen, wo ik dat Stück denn uk sungen heff. Leider we'r veel to gau, wat mi argert, man dat rode Licht vun de Kamera hett dat we'r maakt. Wo schön is dat aver, wenn een vör Lüüd spälen kann, de egentlig nix anners as een schönen Avend beleven mögen. Dat kunnen se güstern in dat Gewölbe vun een Huus bi't Schloß Wotersen. Dor weer een Avend mit Ocke Bandixen, de ut sien ersten Romaan vörlääst hett. "Fast kein Land" heet sien Book, Verlegersmann Osburg weer uk dor un se hebben sik över dat Schrieven un dat, wat noch to dat Stück hören deit,  ünnerholen. Geiht, de Tofall will dat so, jüst um de Saak, wo ik uk annerletz een junge Fru över prüüft heff; dor geeng dat um Danzig un Carl Jacob Burckhardt, de uk op siene Oort versöcht, de Krieg mit England to verhinnern. Naja, hett em jüst so wenig lückt as Guldfasan Hermann G., de sik över Bredstedt na'n Sönke-Nissen-Koog opmaakt hett un mit een poor Engelschman wat trecht verhanneln wull. Toeerst lehrten wi, wat dat "c" in Ocke een "Dehnungs-c" weer, heet ja uk Mecklelbörg un nich "Mäckelbörg"; denn keem ruut, wat dor nich so ganz veel "Erotik" binnen weer in dat Book, wat ut de Sicht vun een lütt Keerl vun 12 Johr vertellt warrt. So een seggt natürlig egentlig to all de öllerhaftigen Lüüd "Unkel", full mi in. Man natürlig nich to den Reichsverbreker, de he in de Wahnstuuv vun sien Öllern bemöten deit. Dat weer domols een Tiet, wo du as lütt Jung lang nich wußt, wo dat op ruutlopen warrt, wenn du bi so'n Corona vun Keerls oplopen deist, de sik al mit Cugnac un Sigar in Stimmung bröcht hebben. Kann mi uk noch besinnen op den gönnerhaftigen, aver uk so'n beten falschen Ton, mit de se mit mi snackten. An de Avend güstern funnen wi all guud tosamen, de beiden Künstlers un de Lüüd, de  na't Gewölbe henkamen weer. De Lüüd, de dat organiseeren, harrn sik noch'n poor Minschen mehr wünscht, aver de Tieden sünd nich dorna. Ik heff uk al mien roden CDs we'r fein mit na Huus nähmen kunnt. Sunst harrn se sik disse Stück anhören kunnt, dat op de CD uk mit'n beten Wuppdi herkummt. Slagtüger Olaf Erdmann durvst mo düchtig trummeln. Freut hett mi, wat Schriever Ocke Bandixen uk över mien "ool Stimm" Bob Dylan arbeid hett. He is ja uk bit Radio, un in een vun de schönsten Leeders, de dat vun de oole Stimm gifft, "Shooting Star", dor singt he uk vun dat "last radio playing".


Is dat al so laat
Wullt du al to Bett?
Fallst bald in de Slaap
so as dat lett.
Brennt bi di noch Licht?
Leppt dien Radio?
Stört di dat uk nich
wenn ik vörbikamen do?

Ik heff de ganze Dag
an di dacht.
De Ganze Dag
an di dacht.
De ganze Dag
an di dacht.
An disse Nach heff ik dacht.

Hest du n' beten Tiet
för een Talk op Platt.
Heff een Buddel mit
un uk een Blomenstruuß inpackt.
Hest du noch een Broot
villicht uk een Stück Wurst?
Wat heiht mi dat we'r goot.
Segg, weer dat al de letzte Bus?
Ik heff de ganze Dag

an di dacht.
De Ganze Dag
an di dacht.
De ganze Dag
an di dacht.
An disse Nach heff ik dacht.

Is dat al so laat?
Wullt du al to Bett?
Fallst bald in de Slaap
so as dat lett.
Bruukst du noch een Arm
de di een beten höllt?
Wat wi maken warrn
heff ik di dat noch nich vertellt?

Ik heff de ganze Dag
an di dacht.
De Ganze Dag
an di dacht.
De ganze Dag
an di dacht.
An disse Nach heff ik dacht.

T.u.M.V.I.

Du hest recht

Inverstahn - worum uk nich. Kannst nich blots in't "Gegenangahn" dat Leven spören. Seh mi sunst so scheußlig vör un hool de Spott torüch, denn ik truu mi nich mehr, wat ik noch de Ton drapen do in disse operklärten un korrekten Tieden. Harr een Lex to faten, dor geeng dat um dat "Burn out". Dor hett een Psycho sik över utlaten. He meent, se harrn fröher de Lüüd eerstmol so wiet bringen wullt, dat de uk insehen, wat mit ehr is. Wenn se dat nich glieks däen, wurr ehr dat uk mol mit de Holthamer bibröcht. Nu weern se so wiet, wat se ehr dat Recht geven, sik hart un taag to geven, denn dat bruukt se, wenn se den Dag överstahn wullen.As ik dat lääst heff, kunn ik uk een poor Kollegens beter begriepen. Mi sülven egentlig uk, denn de Psycho tellt uk all de dor Symptome ut, wo een Burn-out achter stahn kunn.Dat mutt nich ümmer glieks Tranen un över de Kopp scheten sien. Kann uk een anner Süük ween oder wat du ut'nannergeihst oder sogor  weer möglig, wat een dat HWS-Biographie weer. Nanu, wat schull dat denn vörstellen? Nu harr ik ja wat, geng vun de een Kolleeg na de anner un  fraagt, wat se wußten, wat de dree Bookstaven vörstellten. Jedereen keem glieks mit "Halswirbelsyndrom", man dat geeng um de Partners, mit de du mank de Laken to Gang weerst un du ehr uk noch oft uttuschen däst. Geev denn doch glieks wat to lachen. Hetzt hef ik hüüt uk so'n beten över de Madame, de ümmer eerstmol Chef-Bedeenung hebben will, ehrer se mit een Kolleeg doröver snackt.  Egentlig allens ohn veel Bedüden, man de Nachten sünd so, dat ik doch dorum nich recht slapen kann; toveel warrtin mien Brägen dörwöltert. Schön weer de Mundvull Snack mit mien Jung, de sik över sien Aventüer in Berlin utlaten  hett un wodennig he mit de Bagaluten ümgeiht, de du as junge Minsch  nu mol in de Mööt kummst.

Du hest recht, ik denk toveel an dat, wat weer
an wat nich ween kunn
wo dat weer
an dat, wat ik seggt heff
un meen't nu nich mehr.

Du hest recht, wenn du seggst,
mien Kopp kummt nich to Ruh.
Maakt sik so veel vör
över wat ween is un wat weer.

Du hest recht, wenn du seggst
mark sülven, kaam nich trecht
vun't Denken mööd un scheußlig möör
nähm mi een anner Leven vör.

Du hest recht, wenn du seggst
un ik meen, ik harr dat al versöcht
hool mit dit un dat hier op
man dor is wat in mien Kopp, dat höllt nich op.

Du hest recht, wenn du meenst
harr een anner Leven verdeent
schull nich na binnen sehen
wat buten is, Frünne harr ik bald keeneen.

Du hest recht, höör, wat du seggst
wünsch mi sülvst, ik kreeg dat trecht
man weet dat uk, dor is wat in de Weg
dat ik, ehrer dat losgeiht, överlegg
un  een Stimm in mi binnen
we'r ganz wat anners seggt.

T.u.M.V.I.

De Norder-Bäcker

Opdragsleeder - dor heff ik veelen vun maakt. Mehrstendeels weer dat för Hochtieden oder Sülvern Hochtieden. Jüst dorför geev dat in mien Familie een Talent, denn vun Oma ehr Siet schull dat Hochietsmuskanten geven hebben, de sik sodennig ehr Geld verdeenten. Villicht kummt dor mien Riemel-Talent her. Disse Leed hier weer nu för Ewald-Bäcker vun Nordstrand. Ik heff ja nie een vun sien Streifens un Kokens oder vun sien Broot köfft, denn wi weern bi de anner Bäckers vun de Insel, de uns dat Broot in ehr Wagens bröchten. Max Hansen seh ik noch mit de griese VW-Bus bi uns op de Opfohrt hoochkamen. Denn wurr de Waag opmaakt un wat wurr dat dor binnen herrlig rüken. Max fohrt för de Bäcker vun Süderhaven, denn weer dor noch de Bäcker vun Süden, de later sik mit Töpper-Woor een  poor Gruschen verdeente, denn weer dor natürlig noch Ernst-Otto, mien ool Spezi vun de Pananma-Red-Tieden un vun dat anner Enne vun'n Osterdiek ut maakt Bäcker Friedrichsen sien Tour. De Ool, meent ik, weer ümmer een Stück wat mehr in de Brast un vull Iever as de stille Max Hansen. Mit Ewald harr ik egentlig nich veel to doon, man he harr mi eenmol fründlig Wöer över mien Sing un  Sang seggt, dor bün ik em bit hüt dankbor för, denn sodennig kunn ik mien eersten Leeders uk richtig as Nordstrander Leeder opfaten. Nu harr ik aver "Rosie vun de Bäckerire" besungen, dat weer ja nu Ernst-Otto sien Fru, de mi eenmol scharp angahn weer, weil ik ehr Naam nich richtig utspraken harr. Ehr keem dat op dat lange "o" an. Dat harr ik sodennig ja we'r utgleken. As ik ehr mien rode CD toschickt harr, kreeg ik een "Broot "un "Koken" toschickt, weil de Wöer eenfach Swartbroot un Wittbroot vörstellen däen. De olen plattdüütschen Naams. Ewald hört denn mien Rosie-Leed un wull nu uk een hebben. Eenmol heff ik dat denn uk sungen, man midlerwiel heff ik de Melodie verloren; krieg blots noch de Refrain in de Gang. Eegentlig deit dat ja uk gor nich nödig un stellen dat eed hier herin, aver op de anner Siet mutt ik doch ümmer mol an Ewald denken. He liggt ja nu al op Odenbüll, de Karkhoff vun Nordstrand. Sien Dochter liggt dor uk. Dat Leven hett dat nich uud mit se meent, liekers schall sien düchtig Fru de Bäckerie noch ümmer in de Gang hebben, wat ja uk een Heldensaak is.Ik bün ja uk al so lang un so wiet weg vun mien ole Insel, dat ik de Geschichten vun "mien" Nordstranders uk gor nich mehr vun vörn bit achtern navertellen kunn. Dat kunn een as Ernst-Otto sach, de bit vör een oor Johren noch de Tour över de Insel maakt hett un all de Stücken un de Naams dorto dördeklineeren kunn, man dat warrt he sach nich doon.Ik heff dat ja nu versöcht un meen, wat ik hüüt dat letzte Woord vun mien "Leedermaker-Biographie" schreven heff. Nu is dat blots noch de Fraag, wo, wennehr un wodennig wi ehr ruutbringen könen, ik heff ja nu dor uk so'n beten Hülp un odennig kunn dat doch lücken.

Ewald is unse Bäcker
um Klock veer, dor geiht sien Wecker
un denn sühst du em al toen
twüschen Deeg un Brett un Aven.

Ewald, he mutt sweeten
denn he steiht dor in de Hitten
aver dat maakt em nix ut
denn he singt för sik ganz luut:

Ik bün de Bäcker dicht bi Norden
un na mi, dor köönt jem fohren
man ik kann uk na jem kamen
ennerlei is, wo jem wahnen.
Ik bün Bäcker vun Nordstrand
un ik fohr bit an de Damm.
Ja, ik heff een Sortiment
so wat hest du noch nich kennt.

Ewald Bäcker mit Vergnögen
walkt de Fingers dör de Deeg'n
för de Koken, för dat Broot
un wat de Lüd geern eten doot.

Ewald Bäcker, he mutt weten
wat de Minschen geern eneten
Torten, Streifen, Stuten
för all de doren Leckersnuten.

Ewald hett Talenten:späält Treckfiedel för de Fremden.
He is Dieksmusikant
singt jem vun de Nordseestrand.

Ewald Bäcker sä mol: Ipsen
nu schall dat bald sowiet sien
un du maakst een Leed för mi
nich för de anner Bäckerie.

Du weerst de Bäcker dicht bi Norden....

T.u.M. V.I.

Jem

To Pingsten, ach wie scheun, jüst as wi dat Couplet in Niestadt to Gehöör kreegen, wo uk een fein Utstellen weer över den Mann, de sik för sien Plattdüütsch blots mit Sylinder un swarten Rock vör de Lüüd stellen much, jüst as wi dor so fein seeten un uns an de Hein Köllisch-Leeder freuten, jüst denn wurr mien Jung in Berlin vun Buschiruppis sien Knipp klaut, wat he leider uk mit sien ganze Geld vullproppt harr. He hett sik noch wehrt, aver dor weer al een ganze Rudel kamen un  he kunn vun Glück seggen, wat he nich noch een Fellvull op to kreeg. Dat hört denn wull uk to so'n Pingstutflug na Krüüzbarg dorto. De Jung, so schient dat, kann dor engermaten mit umgahn. Sien Ool ja nich. In Correctness harr ik noch nie een "sehr gut", dat reckt man jüst un jüst för "genügend", wat se fröher ünner de Tüügnisse schreven. Gifft ja uk al de doren, de sik för luter Anstand gau sülvst de Schuld an so wat geven mögen un uns anner vörsmieten, wi wurrn nich noog doon för een Welt, wo keen op so'n leege Saken kummt. Sodennig leven de Buschiruppis in Krüüzbarg un annerwegens in een Oort "Wildreservat", wo se maken un doon könen, wat se wöllt. Waagt eener dat un snacken oder schrieven dor gegenan, gahn de Lüüd vun de Correctness-Innung op de Barrikaden. Sodennig ja nich.Gifft ja uk noog düütsche Buschiruppis, dat stimmt. Dor mutt ik glieks an de Kfz-Minsch Dieter Becker denken, de mi um 2000 DM bedragen hett. Man dor höört uk ümmer een to, de sik bedreegen lett oder de annern so een (un)friewillig Geschink maken deit. Eenfach so afhaken un sik blots nich doran argern, dat schull ik midlerwiel lehrt hebben, as mi so in Gift un Brast to denken. Man dat is aver uk to schöön un uk een Oort, sik sülvst to spören. Sunst kunn dat ja uk Freden geven in de Welt.Wurrn wi dat utholen könen? Dat Leed mußt sien, uk wenn de Correctness dorbi perdü gahn is, aver is ja uk keen Partei-Programm. Platt is nich blots de Spraak för Harmonie, man uk för dägten Striet. Un, wat sä mol eener to mi: "Wat ruut mutt, mutt ruut."

Jem warrn mi nich de schöne Dag verdarven.
Jem warrn mi nich mien Hass we'r nähren.
Jem warr ik ut de Weg gahn.
Jem hebben mi al noog andaan
man disse schöne Dag, de kriegen jem nich.

Jem warrn mi nich dat Leven mehr utschännen.
jem geev ik nu keen Recht mehr över mien Hart.
Jem kann ik blots noch wünschen
dat jem sik gegensietig lynchen.
Een Leven hier in Freden wöllt jem nich.

Jem könen mi mit Slechtigkeit nich meenen
so wiet na nerren kann ik gor nich sehen.
So lang wi uns nich wehren
warrn jem dat nie nich lehren
wat disse Welt hier utmaakt, weet jem nich.

Jem sünd dor, un wi mötten jem utholen.
Dat Böse hört to't Leven nu mol to.
Jem doon mi uk nich leed
blots de, de jem mol dreep
un de dat Wehdaag un de Kummer dorna driggt.

Jem warrn sik sach nu freuen un graleeren
jem sünd een lütten Minschen över ween.
Mi blifft blots dat Utmalen
jem wurrn dorför betahlen
hüüt, morgen oder doch op lange Sicht.

Jem warrt dat hoffentlig een Dag mol dreppen.
Man warrn jem Wehdaag, Pien överhaupt noch spören?
Jem sünd al so utschännt
as een Minsch jem keen mehr kennt
de Korrekten, de weet sach, wo dat an liggt.

T.u.M.V.I.

Is twei, is twei, is twei

Abi 2011 - velen sünd nich överbleven; egentlig man blots een Klass vun  veer, de dor vör negen  Johren anfungen hebben. Nu stunnen dor man um un bi 45 Lüüd op de Bühn un fiern sik sülven. Harrn  feine "Abi-Töge" vörhatt; de Schoolmeisters de Kaffemschins wegsleppt un de mußten nu we'r utlööst warrn; dor mußten wi denn för henholen.Hier un dor hungen een poor Biller mit "Gesucht wird"  wegen all, wat du so'n Lehrer totruun kunnst. Paßt uk binah ümmer wengst so'n beten. Ut den Pendler makten se een "Schwarzfahrer",  "Raubkopierer" weer een anner, noch een wurr as "Plagiat" ansehen. Mi harrn se nich op den Zeddel. Sunst weer dat villicht op "Körperverletzung" ruutlopen as bi den Musik-Schoolmeister, oder "üble Nachrede", "Geheimnisverrat" un "Verbreitung von Verschwörungstheorien"..Natürlig keemen wi  achter Trallen, hebben uns aver fein wehrt. De hier schrifft, mußt de Rull vun Anthony Perkins in "Psycho" spelen un mien Kolleeg, de dor in de Dusch-Kabin stunn, hernähmen. Geeng  mit't Mess "weiträumig" um ehr rum. Een Kolleeg kreeg sik uk fein ut de Bedrullje, as he een "Werbespot" spälen schull mit een Banan un een Verhüterli. Dor harrn se nu unsen klögsten faat un de kreeg ehr denn fein för Narr. He eet de Banan binah ganz op un prüün den Rest na den lütt "Frischhalte-Bütel" rin. Man vör een anner geengen de jungen Lüüd sogor op de Knee; de sung, as harr he dat ümmer al mol daan, dat Leed vun dat Lasso, wat een ruuthalen schull as bi't erste Maal. Ik kennte dat Leed nich mol. So keem he denn dor uk guud vun af un reet sik nich we'r wat twei as bi een anner Maal. "Twei" is denn uk "das Stichwort", sunst is dat ja bi een as mi ümmer "feminin", aver wenn ik al wat tweismieten do, mag ik dor noch vun dichten un mit de niege Kamera heff ik dat glieks inspäält.

Schaad, mi full dat ut de Hand, is twei, is twei, is twei.
Schaad, wo krieg'k 't we'r in de Gang, is twei, is twei, is twei.
Weer man blots so tüffelig
ik weet, de Schuld, de liggt bi mi.
Paßt leider nich op
nu is dat meist to laat.

Schaad, ik bün ja sülven schuld, is twei, is twei, is twei.
Heff dat wull nich anners wullt, is twei, is twei, is twei.
Weer man blots bi, wat to maken
Full mi ut de Hand un is tweibraken.
Ik keek dor nich recht hen
wo kunn'k dat so utschännen.

Ik weet, dat geiht nich mehr ganz heel
dorbi bruukt ik dat jüst so veel.
Ik weet, Jammern nützt nu gor nich veel
de Putt is twei, warrt nich mehr heel.

Chott, nu is't mallöört, geeng twei, geeng twei, geeng twei.
Chott, wat geev ik dorför, weer't nich twei, nich twei, nich twei.
Leven kunn fein wietergahn
nu mutt ik wull we'r opstahn
bringen de Kraam op Schick
denn Schuld, dat weer ja ik.

T.u.M. V.I.

Ach, wat is dat schöön

Instant Karma - dat Ogenblicks-Sott; kann aver uk op Pech ruutlopen oder weer dat doch wedder blots mien Tutthaftigkeit, dor mutt ik nochmol de "Mensing" dörblädern, denn de Wöer mußt ik egentlig bookstabeeren lehren: "Tüffel 18" un "Tutthack", dat kreeg ik veel seggt, höört wull uk to een Lehrtiet to; de ik sodennig nich harr, denn um dat Maken un Doon heff ik fröh een groten Bagen maakt, dor weer toveel vun "Satan" twischen, dat rutscht de Ool man gau ruut, wenn een Saak nich wull, as he dat vörharr. "Frustrationstoleranz" seggt se op düütsch dorto un de tendeert bi een as mi mehr na nullkummanull, as na nullkummafiev. So geeng dat güstern uk mien Kolleeg, de glieks twee Kunzerten an twee Dage organiseer un de ganze Kraam mit de Pietsch un lude Wöer regeert, sodennig geeng dat Gude bi dat Schöne egentlig verloren. Verloren is leider uk mien lütt rode Kamera; de mi, dat kannst sogor bi dat letzte Video sehen, bi't Utstellen ut de Hand rutscht, op de Footbaden dunnert, nu steiht dor "Objektiv versperrt" un de Unkel vun Saturn meent:"Exitus". Ik heff hüüt al dacht: Wat Schiet, "Ebay" statt "Exitus", mol sehen, wat ik een frische krieg. De Lust, hier gau wat rintostellen is groot, aver de Technik dörvt mi nich gor to veel strapazeeren, sunst is "Satan" nich wiet.Leege Drööm weern dat hüüt morgen, haalt mi veer Kinner vör de Dör, wull mit ehr schimpen, dor bün ik lever waken wurrn, sodennig bruukt wi all tomaal frie Dage oder uk nich, denn mit de frie Dage verleert de ganze Saak den Zug. "Dieser Ball hat keinen Zug", sä Footballer-Fründ Harm, wenn de Ball nich maakt, wat he kunn oder wull. So stell ik fröh in de Morgen noch dat letzte lütte Video, wat vun mien lütt Kamera nableven is, in mien Blog un grööt Jem all un wünsch de Lüüd "gute Verrichtung". Kunn uk mol den patenten Timmermann gröten, de vör mien Finster ganz alleen un stüttig een feinen Wintergoorn opbuut. Schaad, wat dat nich mien is, will ik de annern man fein gönnen.

Ach, wat is dat schöön to liggen
al'n poor Leeder vörtosingen
sik wat Schönes utklabüstern
wat leeg is, eenfach wegtopüstern.

Ach wat is doch wenig veel
keen Jachtern, Hart warrt sinnig heel
Strieten, Janken laten na
wenn ik in mien Kopp langsgah.

Lehrt to laat meist disse Kunst
so veel Dage ganz umsunst
worum heff ik mi dat andaan
dat ewig lang in't Dustern Stahn.

Ach, wo eenfach is de Weg
na buten, kriggst we'r wat torecht
fungst an un weer binah ganz licht
frie Bahn un gude Sicht.

Ach, wo guud weer doch dat Leven
kunn een sien Sünden sik vergeven
slecht Geweten swoor as Blie
ohne, Chott, wat föhlst di frie.

Ik versöök mi in de Kunst
rin in't Leven, wat schallst sunst
leven as de annern doon
nich länger mehr in't Dustern stahn.

T.u.M.V.I.

Bün so oolt

Danzig - dor geeng dat hüüt mol um; een halve Stünn wurr dat prüüft un dor mußt ik mehr as een halve Dag dor an läsen un  mi sülven operklären; denn wat in de Artikeln 102 un 104 vun'n Versailler Verdrag stunn, wußt ik sodennig nich. Man freu mi denn doch, wo gau de ool Geschichten sik in mien Brägen fastsetten, sodennig kunn ik denn uk de Fragens so stellen, wat dor een denn uk noog to seggen kunn. Kann uk passeeren, wat di mol een över is, un de Schoolmeister is denn de dumme Jung, dat Geföhl heff ik uk al kennt, schöön weer dat nich. De Dag hüüt is sunst "nicht der Rede wert", dorför heff ik toveel verscheden Sieden opslagen, sünnerlig in Paris Match, wo ik jüst mol so'n poor Exemplaren tostüert kreeg; weer ja ümmer un bün dat egentlig uk noch för Frankriech un de Franzoos, aver de Prominenten-Bourgeoisie, dor kannst mi regelrecht mit jagen. Dat wat ik jüst bi'n Wickel harr, wat se een Pill gegen dat Supen funnen hebben: Bacclofène heet dat Tüüg; wat een denn nähmen schall bit an dat Enne vun sien Dage, wenn he dor vun af will. Dor wull ik denn ol wedder een "Lettre" kopen un heff ik mi noch över den Aritkel maakt, wo een an Vermeer sien Bild de ganze Welt ruutkennen will; taag to läsen, aver lohnt; ik meent ja al, as ik dör den Bahnhoff geeng, wat ik dor op 50 Schrää nich al de ganze Welt bemött heff, sünnerlig de Geföhle, de vun verscheeden Lüüd vör sik her dragen warrn.Mien Gesicht hett denn sach dorna utsehen, wat ik an mien Jung dacht heff, de op See is un sodennig wiet weg un dor hett sien Vadder sik alleenig föhlt. För een Johr, as ik dit Leed hier maakt heff, weer dat noch ganz anners, dor föhlt ik mi stark, denn wo harr ik sunst dat Öller so bi den Kopp faat, as "la force" dat deit mit den Lööw op disse Tarot-Kort. Glööv nich, wat ik dor wat vun verstah Ik kenn blots MauMau.

Bün so oolt un heff noch Lust to drömen
schull doch weten, wat dor meist nix vun warrt.
Liekers is dat meist so schön, so'n beten drömen
un maakt mol Spaaß un holen sik för Narr.

Bün so oolt un heff noch Lust to smustern.
Heff dat Juxen, meent ik, binah ganz verlehrt
seet hier veel to lang un stuur in't Dustern
meent, mien Leven weer rein nix mehr wert.

Ik seh de wiede Häven
ik rüük de frische Wind
ik spöör in mi dat Leven
freu mi, wat hier Minschen sünd.
Ik hör de Vagels larmen
un sitt dorbi ganz still
laat mi vun mien Hartslag warmen
keen "ik mutt", gifft blots "ik will".

Bün so oolt un heff noch Lust, een Fru to frigen
will mi geven, will ehr hebben un spören.
Nich mehr truern un vergahn in ole Tieden
de Kummerkasten ut mien Hart ruutbören.

Bün so oolt un heff so Lust, mi dull to freuen
an dat, wat ik nich alleenig blieven schall.
Schull't Alleenig-Ween we'rkamen, kann'k ja utneihen
mit dat Verstickspälen hool ik op, dat is all.

T.u.M.V.I.

Ik will dat nich mehr

Solutio perfecta steiht op dat Bild, wat ik mi eenfach mol för disse lütte Opnahm grepen heff, denn dor glööv ik al lang nich an; wat mol wat ganz un gor liek un op Schick sien kunn, wat ik maak. Schief ist englisch und englisch ist modern, meent de vun TÜV, as he sik de Antenn vun mien R4 bekeek. Hett mi de Plakett liekers geven. Aver mi is hüüt mol nich na ole Räkens, dor heff ik al veel to velen opmaakt in de letzten Dage; ik wurr dor uk af un an dor nich een un een richtig tosamen tellen, wúrr mi annerletz bedüüd. Naja, uk dat höört to't Leven.Ganz un gor unschüllig sünd se ja all, de dor vör't Brett stahn hier un dor. Dat hiere Leed is uk noch rein ganz un gor nich ferdig, warrt dat sach uk nich warrn: heff mi liekers freut, wat dor noch ganz laat so'n lütt Idee vun Harmonie över mi keem, dor leet ik dat op dat Verfertigen des Liedes beim Spielen ankamen. Un wo dat al so laat is un mi blots noch dat Lievweh vun  mien Eenspänner-Kaak-Kunst waken höllt, verwohr ik dat eenfach mol so in mien Blog-Kist. Hüüt hett de Rägen Hamborg ünner Water sett, wodennig warrt dat de Jung un sien Kamraden op ehren Törn mit Schipp gahn hebben? Rägen un Wind? Hüüt morgen reep de Jung noch gau bi sien Vadder an, un heff em "Ahoi" wünscht, Wahn ja man blots 500 Meter wiet weg  egentlig in sien Neegde, man bün denn doch uk e'rto wiet weg.

Ik will dat nich mehr
weet, wat dat weer
weet, dat ik't böör
vun, ik weet nich, woher.
Ik will dat nich mehr
maakt mi mööd, maakt mi möör
heff'k to lang böört
hett min Hart ganz uttehrt.

Will't nich mehr in mien Kopp
will't nich mehr in mien Hart.
hoff, dat höllt een Dag op
dat 't to Enne gahn warrt.
will't ut de Ogen hebben
un ut de Sinn
will een ganz anner Leven
in de ik bün, de ik bün.

Ik gah nu gegenan
töövt al veel to lang
haal mi een Minsch
un een Licht na mi ran.
Ik stah dorför in
wo ik wurr, de ik bün.
man dor mutt dat noch wat geven
will een anner Leven.

"Ik" segg'k  een Dag nich mehr
ik segg een Dag eenmol "wi"
segg een Dag un ik glööv jüst
an dat "du", versprääk ik di.
Ik kiek bald na'n annern hen
warr dat Eegen nich kennen
weer dor lang dat, wo ik
mi dat Leven utschänn.
zjh
T.u.M.V.I.

Du mit mi

Groot un lütt. Dat Book, wat ik nu bald vull riemelt heff, is man lütt; vörn aver is de grote Eiffeltorn dorop; dat Dichten vun  güstern sünd man blots een poor Reegen, aver wat dor achter steiht, dünkt mi heel groot un vull Bedüden.Weer't blots nich so swoor, dat to wohren, wat een hier un dor allens föhlt hett; man dat is nich blots een Unglück, dat kann uk mol ganz guud ween, sunst wurr mien Jung sik veel to lang an quälen maten, wat em güstern mallöört. Man dat schient, as harr he doch dat Glück, dat to dat Verleeren uk Finnen hören kann, dat maakt denn minnst twee Sieden Freud. Villicht jüst so dat Kopen un Verkopen, wat wi güstern bi grote Hitten däen, man de Lüüd op de Speelbudenplatz harrn uk schöne Saken un "Das ist doch ein fairer Preis". So keem ik to'n Notenständer, de richtig swoor weer un de ik nu bruken kann, weil ik mien niegen Texten gor nich all in mien Kopp mehr wohren kann. Dat sä ik denn uk een poor Maal to veel, wull mi för den jungen Mann we'r wichtig doon un mußt mi vun de Fru an mien Siet uk noch utlachen laten: "Hallo, Volkert..." Wöllt hapen, wat de Prüfen vun hüüt morgen uk guud gahn warrn; Hauptsaak, ik stell de richtigen Fragens.

Heff hüüt rein noch gor nix schreven
leeg sach an dat gude Leven:
Du mit mi.
Ik mit di.
Dag geeng meist to gau vörbi.

Heff hüüt an nch gor nix dacht
wo ik vun dröömt ef disse Nach:
Du mit mi.
Ik mit di.
Nach geeng meist to gau vörbi.

Wat schallst mit Riemels un Gedicht
wenn dien Muse bi de liggt?
Ik wurr seggen, laat dat Schrieven
för den Ogenblick lang blieven.

Heff hüüt rein noch gor nix seggt
över de tokamen Tiet öve'rleggt:
Du mit mi.
Ik mit di.
Geeng nich all so gau vörbi.

Will achteran noch gau noteeren
wo de Stünnen hüüt all weern:
Du mit mi.
ik mit di.
Schaad, de Dag is al vörbi.

T.u.M.V.I.

Lääv dat Leven

"Manipulator" heet dat gröttste Blatt, wat ik de 80er Johren an't Huus ansleppt hfef. Kunn to de dor Tiet gor nich noog vun all de doren Magazinen hebben, wo dat nu so velen vun to kopen gifft, dat ik dor jüst so mit lerdig Hänne ut dat Geschäft ruutlopen do as domols, as ik in de Videotheken stunn un toletz för luter Möglichkeiten nich wußt, wat denn mien Programm warrn schull. De "Manipulator" weer man blots so'n Oort Billerbook; vun allens maakt se een Mood domols; Lenin stunn dor op dat Bild, denn dat sehg to de dor Tiet na Schick ut. Se funnen uk wedder an Adje sien Olympia-Keerls wat to bekieken. So is dat nu mol, wat dor binnen steiht, is nich ümmer dat, wat se di wiesen oder vörgeven, di to wiesen. Dat Unschüllig-Doon helpt dor nich veel. Ik bün ja man leider uk so een "Manipulator", dat fangt an mit de Fraag, bün ik hüüt för Moll oder bün ik för Dur. "Büst du nich för Stimmung?" wurr uk gau mol een fraagt, de mit een Büttmuul na een Fest gahn weer. Dor mußt een denn gau een poor "Feiglinge" wegneihen, so kummt de Stimmung vun ganz alleen. Na, wat för Umstänne, blots um hier een Leed vörtostellen. Aver Wöer un Leed gahn egentlig nich tosamen. Dat heff ik ja Charlie sien Lex nadicht, wo he seggt, wat he lehrt, dat he sik we'r lieden kunn un nu wußt, wat Totruun is un wat to't Leven tohören deit. Dat dor uk mol Striet is un Lüüd sik nich eenig warrn, dat is nu mol so. Dor bruukt een keen Verstickspälen öven. Güstern avend aver heff ik dat we'r daan; leet de Footballers alleenig spälen. Düütschland gegen Österriek - dat weer eenmol so een dörstaken Kraam Ik seh de Algeriers noch mit de Geldschiens winken. Paßt ja uk na de ganze Vereen.

Söök di een Grund disse Leven to leven
so as du kannst, mehr kannst du nich.

Söök di mit anner we'r to verdrägen
so as dat geiht, mehr kannst du nich.

Söök di nich mit güstern to quälen.
hest al noog daan, mehr schullst man nich.

Söök di nich um tokamen Tieden to sorgen
däst al toveel, mehr kannst du nich.

Lääv dat Leven!
Lääv, wat is!
Lääv dat Leven!
Lääv de du büst!

Söök di nich allens to verdüütschen
warrst vun nich klöger, mehr kanst nich lehren.

Söök nich, wat schön weer, för annern to minnern
laat se't geneten, du schullst dat lehren.

Söök nich, all dat ut de Weg to gahn
wat Leven is, hest al to oft daan.

Söök uk mol, röver na annern to kieken
bleevst veel to lang in dien Eck dor stahn.

Söök wat hüüt is to leven
uk wenn dor Striet is, höört nu mol to.

Söök anner Lüüd we'r neeger to kamen
weerst toveel alleen un wurrst nich froh.

Lääv dat Leven!
Lääv, wat is!
Lääv dat Leven!
Lääv, de du büst!

T.u.M.V.I.

Wat hett de Musik

Farewell hebben se al seggt, de Lüüd, de sik "Simply Red" nöömten un wo ik vun dacht, dat weer man blots een, de dat rode Hoor un de fiene Stimm ganz na wiet baben dragen hett. Nu kummt noch een Kunzert ruut.op CD. Wat em dat piert, wat dat nu to Enne is, fraagt se in den Rolling Stone: Nä, dor is he al lang överweg, denn dat "Farewell" leeg nu bald een Johr torüch. So is dat in de Musik. Liggt al ganz schön veel ganz schön  wiet torüch. Uk de Johren, wo ik in de Gang weer. Jüst so as Mr. Aerosmith, de dat Op un Dal dördeklineert hett, anners as so'n lütt Kruper vun Nischenkünstler as ik. Dorför hett he nu een Huus un een Grund un mutt al een Rohr hebben, wat he na dat Huus vun sien Nahwer kieken kann. Will ik mit em tuuschen? Glööv dat nich. Wat hebben se uns nich allens wiesmaken wullt, wo dat dor togeeng achter de Kulissen. Heff erst annerletz sehen, wo dat bi Düwelskeerl Jimi Hendrix utsehg. Keen Woord vun de een Musiker na de anner. Wo trurig. Aver he mediteert dor in sien Gitarr rin un maalt de Klang, as, ik segg mol, Karel Appel, dat weer uk so'n Düwelskeerl, mit de Pinsel aver. För dit beten Leed heff ik de lütt Maschin mol düchtig quäält. De Nahwers warrn sach froh ween, wat ik mit dat Leed nu to een Enn kamen bün.Schull ik dat mit ehrlige Musikers inspälen, ik glööv, ik kreeg dat nich mehr torecht. Fählt midlerwiel de Knööv un uk dat Hart.

Wat hett de Musik mi geven?
Een Richt för't Leven
mehr bruukt ik nich.

Wat hett de Musik mi geven?
Lust an't Leven
op lange Sicht.

Wat hett de Musik mi geven?
Allens - dat weer överdreven
weer veel, wat fählt.

Wat hett de Musik mi geven?
Weckeen Erinnern is mi bleven
wo'k vör anner späält.

Wo veel hett de Musik mi geven?
De fröhlig Ogen vun een Deern..
Wo ik vun sung, kunn ik nich leven
keek vun baben op se dor nerren.

Wo veel hett de Musik mi geven?
Keem na de anner niege Poort.
Toletz man an de sülvig Städen
bün keen wiede Wege fohrt.

Wo veel hett de Musik mi geven?
böör in mien Hart so veel Naams.
Gifft dat för Musik een Häven
wurr ik dor geern na se kamen.

Een kunn meenen

De Morgen Klock söven - geev dat dor nich een Book, wo nu uk nüms mehr vun snackz, man wo se al verrückt na weern, weil de Welt dor in de Reeg weer. Chott, de Welt weer hüüt fröh uk in de Reeg bi een herrlig Sünnschien, een Dag, de noch vör mi leeg, dor weer een  anner, de noch Tiet för een Fröhstück harr; blots de een lütt Roos in de Vaas lett al den Kopp hangen.Snackten hüüt morgen vun dat, wat so half un half in de Reeg is; op düütsch heet dat tofreden "mit Vorbehalt", man nu an een Saak ganz un gor tofreden ween, dat is nich licht un sach gor nich na de Natuur vun de Minsch, de, dat weet wi vun ool Jehann Buddenbrook, uk wat vun 'n "Aap" an sik hett, de ja uk ümmer bi to klattern is vun een Twieg na'n annern. De Twiegen, wo ik dat  güstern mol för een Ogenblick lang op utholen kunn, dat weern de Festen vun den Vadderdag. As wi bi dat Open-Air an de Ünnertraav stunnen, bekeek ik mi all de Stadtindjaners, de sik na de Sünnschien ruut truut harrn. Wenn 't blots nich ganz so dull pieren wurr, in den Speegel to kieken.denn ik höör jüst na disse Mohikaners un seh uk nich veel beter ut as se.De Namiddag weern wi noch bi een "Radikal-Individualistin" ween, de sik in een lütt Dörp een oolen Buurngoorn wedder op Schick bröcht un de ool Saken so un so drapeer. Vörher mußten wi noch dör een Hümpel an Dreck un Schiet langs, wat een sik för een Trödel ut de Hüser un vun de Straten weghaalt harr. Erbarmung.We'r dat Geföhl, wat du in den Speegel kieken dääst.Wat denn dat "Anner" weer, wenn dat denn nu allens beter oder "anners" warrn schull, wurr ik hüüt morgen al fraagt. Jüst so veel un jüst so wenig as de annrn vun de Welt un dat Leven hebben un liekers tofreden ween, dat weer dat villicht. Wenn dat uk sodennig um Klock söven un Klock acht al in de Reeg weer, so is dat egentlig noch to fröh för mien Stimm. So höört sik dat hier wat heesch an, man so is dat bi all de Sünnschien uk licht, dat een sik verköhlt.

Een kunn meenen
den Häven hebben wi uns verdeent
so blank, so licht, so wiet, so schön.

Een kunn glöven, een kunn menen
de Sünn, de wull dat hüüt so hebben
so warm. so licht, so ganz vull Leven.

De Welt, de Eer , de Minsch, dat Deert
sünd se denn so veel Licht un Leven wert?
Versöök dat wengst för mien Deel
dat ik ehr hüüt ehren will.

Een kunn denken, een kunn meenen
dat Licht is dor för jedereen
so as de Minsch, wat he groot is oder kleen.

Een kunn hapen. een kunn meenen
uk för em, dor warrt so ween
so licht, so hell, vull Leven, so schön.

De Dag, de Stünn, Minuut, Sekunnen
jedereen 's besunners, geiht gau um.
Versöök dat wengst hier för mien Deel
dat ik ehr hüüt ehren will.

Een kunn sehnen, een kunn sehen
sik na een Minsch, weer lang alleen
as wenn Sünn un Tiet nix för em däen.

Een kunn weenen, een kunn weenen
wenn 't gor nich lückt, allens is dorgegen
an't Enn kunn 't all ganz anners ween.

Een Woord, villicht een Smustern, een Blick
een "wi maakt wi vun du un ik"
versöök dat för mien Deel
dat ik di nich verleeren will

T.u.M.V.I.

Wenn 't koolt un düster warrt

So een feine Sünnschiendag; sogor de Vadderdags-Tour-Keerls hebben sik engermaten benahmen; de mehrsten Lüüd, de wi in 't Künstler-Dörp Barnitz bemöten, weern uk tofreden un froh, an disse schöne Placken mit luter schöne Saken to verwielen. Kunnst binah bang ween, wat de Barnitz-Lüüd sik dor to veel opnödigt hebben, aver so kamen ehr Biller un Kunstsaken uk mol vör't Brett un warrn sach uk vun de een un anner köfft. In de Kroog heff ik eenmol een Danztee fiert, hett uk so engermaten lückt. Ik dach, vele Lüüd wurr ik sach to mien 60. Burdsdag gor nich mehr inladen könen, denn so lang noch mit de Football in de Gang to blieven oder mit mien anner Rebeten, dat weetst sodennig nich. Överhaupt is so'n "5er" uk een gude Grund för een Fest, meent een vun mien Tanten - se warrt 85 - un denn mött wi sach we'r mol na NF. Sunst weer ik mit de "Kunst" nich överall inverstahn. To veel Ideen warrn uk to gau un ohn veel Nadenken an de Wand hungen. An't besten weer't af un to, se wurrn blots "ohne Titel" schrieven, denn nicht hinter jedem deutschen Wort st Tiefe zu vermuten. Aver ik will schön still ween, denn uk hier blifft dat veel bi Huschnusch. Villicht geiht bi disse Leed uk mehr um de Ehr, de ik de Wöer un de Blog doon will, as dat dat regelrecht nödig deit. Heff eenfach to velen vun disse grissel-Riemelie. Wunner mi sülvst, wo gau dat vun hell na duster geiht. Egaal wat vun Siet vun mien lütt Dage-Böker ik opslagen do, is dor de Gilb in de Gedanken to sehen.

Wedder leggen sik de Schadden
över mien Sinneeren.
Sünd se wedder dor
de doch al so wiet weg weern.
Wedder krüppt de Küll
we'r rin hier in mien Hart.
Uk wenn ik't nich will
mark ik, wo't koolt un duster warrt.

Wedder reckt een Woord
oder weer't een Ogenblick.
Een dä mi een Tort
hett 't nich markt un wunnert sik
wo een, de sunst fröhlig dä, sik in't Kummerhock insparrt
un wenn ik't nich will
is't koolt un düster in mien Hart.

We'r versöken nix to wiesen
denk dat liesen
maak keen Mucks.
Warr vesöken un di wiesen
ik weer för Stimmung
un för Jux.

Wedder op de Schuller
all de doren Lasten bören.
Worum mußt ik mi
mit de ganze Welt vertörnen?
Keen Wunner, wenn't um mi
ganz still un eensaam warrt
uk wenn'k dat nich will
wat dat so koolt un düster warrt.

As jedeen Minsch bruuk ik uk dat Licht.
As jedeen Minsch bet frie Sicht.
As jeden Minsch
een Sünnschienstrahl
uk wenn'k mi wünsch
heff ik keen Wahl.

Wedder geiht't liek daal
wo ik doch al ganz baben weer.
De ganze Welt egaal
dorbi harr'k doch so veel vör.
Wedder blots een "Nä"
wo't mit een "Ja" allens lichter warrt
kann dor nix bi doon
wenn't in mi koolt un düster warrt.

T.u.M.V.I.

Pellwormer Deern

Willkommen auf der schönsten Insel der Welt - so heet at Kapitel, wat ik güstern noch to mien lütt Book tostüert heff, denn de poor Malen, de ik op Pellworm sungen heff, weern mit de schönsten Gelegenheiten, de ik harr. De sünd dor nu mol uk nich so ganz veel anners as de Nordstranders, aver wenn een Leed dor ankummt un de Sänger uk, denn is dat doch een anner Snack as op Nordstrand sülven, wo de Lüüd sik een Nordstrnader Jung bekieken. Eenmol bün ik op Pellworm schön duun wurrn; dor mutt jeder vun Nordstrand dör, mi hebben se denn sogor mit Pharisäer in de Knee  kregen, wat duppelt tellt. "Ich bin nicht nachtragend", kunn ik seggen, wenn dat nich so scheußlig lagen weer, denn dat bün ik ja nu man leider Aver dat maakt mi nix, eenmol wurr ik bi een lütt Fest vun een Pellwormer anstött, na dat Motto: wi kunnen uk licht mol vör de Dör gahn, aver dor harr ik natürlig noch wenger een Chanx hatt as bi dat Pharisäer-Fiasko. Dorför hett dat schöne Momenten geven. Un een heff ik hier besungen. So 'n richtig feine, kralle Pellwormer Deern hett mi grepen un denn hebben wi danzt. Siet ik dat as lütte Jung mit Oma beläävt heff un de mi so scheußlig "führt" hett, gah ik dor so'n beten gegenan. Dat full de junge Fru vun Pellworm denn uk op.Hüüt is Vadderdag, na, ik glööv dor ja nich so an; Sünn schien herrlig, hoffentlig uk op de schönste Insel der Welt, wo ik se all fein gröten much. Wenn ik noch mol so richtig schön.Wenn ik mol richtig schön oolt warrn much, denn schull ik mi dor op Pellworm een lütten Placken to't Leven söken. Op de anner Siet bün ik al ganz veel op de Insel, denn mit mien Kinner spälen wi af un to "Pellworm", wat so'n Oort Insel-Monopoly is. An't Enne höört de Dochter de halve Insel un Vadder hett gor nix mehr.
Ach ja. De Technik lett mi in'n Stich. Dat Beladen vun de Blog lückt nich ümmer. Bruuk dree, veer Versöke un laden so'n Leed hooch. Dorum gifft dat hier erstmol mol blots de Wöer. Dat Leed schull sik anhören, as kunn Dean Martin plattdüüsch singen


Pellwormer Deern
Ik danz mit di so geern.
Denn du kannst so fein föhren.
Eenmol langs den Saal
rin na dat Lokaal
segg,wohen du wullt, du hest de Wahl.

Du büst een Deern
de faat wat an
du büst een, de wat rieten kann.
Du büst so'n ganze feine Deern
so'n Keerl as mi
de kannst licht bören
Pellwormer Deern!

Pellwormer Deern
ik danz mit di so geern
Denn du kannst so fein föhren.
Eenmol dör den Saal
ruut ut dat Lokaal
segg, wohen du wullt
du hest de Wahl.


Du büst een Deern
de faat wat an
du büst een, de wat rieten kann.
Du büst so'n ganze feine Deern
so'n Keerl as mi
de kannst licht bören
Pellwormer Deern!

T.u.M.V.I.