Afscheed

Kiek doch eenmol na mi hen - so hett ja mol een Leed un een Cd heeten, mien "Rode", wo ik noch so um un bi 300 Stück in't Schapp liggen heff, denn domols heff ik noch glöövt, wat de "Reproduktion" nödig weer; man dor glööv ik nu nich mehr an, för mi güllt blots noch "Produktion", dat ik wat maak; dor schall't bi blieven, man dat anner, dor reck ik nix mehr an. Dat "Kiek doch eenmol na mi hen", wat so ehrlig meent weer, hett sien Tiet hatt,nu reckt mi dat, wat ik na annern sehen kann, so as de lütte Ogenblick, wo dor ganz veel binnen weer, wat wi uns all wünschen un hoffentlig af un an oder wengst eenmol beläävt hebben. Dor stunn vör den ICE een smucke junge Fru un kommunizeert mit ehren Fründ dör de Speegelfinsterschiev vun den Zug, de Wöer heff ik sotoseggen in "Echtzeit" schreven, blots de letzte Stroph heff ik mi dorto utdacht, denn dor weer mien Zug na de Giebelstadt al ut den Bahnhoff ruutfohrt.
Johr geiht nu uk noch to Enn, nu mött wi bald 2013 schrieven . Ik mag se ja nich ganz so de krummen Tallen - mol sehen, wat't bedüüd.

Wünsch Jem all een guden Weg dör't Leven

Hm, se süht ut na ganz veel Leev
de dat hüüt Nacht för ehr geev
een Leev, de bit an'n Bahnhoff höllt
kamen in 8 Sekunnen um de Welt.

Süht ut, as weer de Afscheed gor nich swoor
denn op ehr Huut is he noch dor
wo se em we'r bemöten wart
sodennig bi ehr blieven wart.

Süht dör dat Finster, wo he sitt
un jüst noch na sien Handy grippt
röppt ehr an, seggt een poor Wöer
so schön de Leev, noch mehr, noch mehr.

   Harrn jem hüüt nich Afscheed nahmen
   weer se nich kamen na de Bahn
   harr se dat eene Woord nich seggt
   wo he vun tehrt op sienen Weg.

Nu süht se doch na Tranen ut
de Dören klappt, de Zug fohrt ruut
se spöört ehr Hart, wo dull dat sleiht
wat Leev un Lück un Truer deit.

T.u.M. V.I.

Een Talliglicht kunn helpen

Wengst to'n drütten Advent krieg ik hier noch een lütte Lex trecht un kann de een un anner gröten, de hier af un to mol umsunst anklickt hett. Dat weer so jüst un jüst, wat mien ool Laptop nochmol rääd warrn kunn un nich allens verloren geeng, wat ik dorop noteert un inspäält  heff. Heff dor sach uk toveel sammelt, ankeken un daan, dor kunn de Festplatt nich mehr, se ruchelt un denn weer't all. Dor sünd mi denn all de Saken binah verloren ween, mit de ik noch vör Johr un Dag so recht wat flietig Leeders instellt heff. Wenn't nu nich mehr so dull is, denn liggt dat sach uk doran, wat ik na'n niege Richt utkieken do, wo mien ganze Schrieven un Utklabüstern hengahn kunn. Liggt aver uk doran, wat ik dat sach uk nich mehr bruken do. "Er braucht das", dat hör ik noch, wo mi dat naseggt wurr, as ik eenmol toveel de Gitarr in de Hand nahmen heff un de anner dor wat vörsingen wull. Dat bruuk ik nu nich mehr, dat do ik blots noch, wenn't dorhen kummt as övermorgen in Obernwohld, wo ik dat hiere Leed singen warr. Heff dat al in Stockelsdörp sungen, wo so bummelig 50 Lüüd an Kaff un Koken seeten un de Kollegens vun de Nedderdütsche Bühn mol ganz anner Geschichten vörlääst hebben un dat richtig guud henkregen, uk wo se doch jüst dorbi weern, dat Stück för't Theater in de Giebelstadt  to öven, wat een vun se mit nu bummelig 80 Johr utklabüstert hett. Dor segg ik "krall" to, wenn'k men Platt noch so in de Gang krieg, denn weer ik aver tofreden. Dat ik nu mit mi un de Welt tofreden weer, dat mag ik nich so eenfach seggen; aver so'n beten is dat denn so - dat Denken un Sinneeren hett een anner Richt kregen. Turnaround - den Gedanken umdreihen, bit he vun de Kopp op de Fööt stellt wurrn is. So kummst du denn dorhen, wat di dat nix mehr utmaken deit, wat du di Johr un Dag mit quäält hest..Nu kannst du dor blots af un to seggen, wo sellhornhaftig een ween kann. Anfungen hett mit't Woord, nä, sä een, anfungen hett't mit't Denken, Sinneeren un Gruveln. Wenn dor mit trecht büst, hest nich mehr so veel leege Gedanken, man uk nich so veel Leeder över.

Buten Daak, wenig Licht
dusend Sorgen ehr Gewicht
in dien Ohren all de Laarm
un holen uns sülvst för Narrn.
Buten koolt, Schummeravend
mööd un möör na Huus henkamen
wo's de Knööf vun'n Summer bleven
ünnern Harvst sienen griesen Häven?

Een Talliglicht kunn helpen
op den Disch bet Dannengröön
dorto een Woord, wat wi
vun een Minschen läsen könen.
Een Talliglicht kunn helpen
stickt een anner di dat an
sodennig een villicht
över de Winter kamen kann.

Binnen gahn Gedanken
ümmer we'r de sülvig Richt
na achtern, nich na vörn
wo een ik-weet-nich-Tokunft liggt.
Binnen Biller swart-witt-gries
vun so'n ool Kinnerparadies
wo's de Leev vun't Vörjohr bleven
dat Verspräken wi wöllt leven?

Een Talliglicht kunn helpen
un dorto een roden Wien
spöörst den Rook vun
verleden Johr sien Sünnenschien.
Een Talliglicht kunn helpen
un een Bild vun Kinnerhand
sodennig een villicht
över de Winter kamen kann.

In mi um mi Freden
veel to schöön, um wohr to sien.
Wi kunnen em nich räden
in unse operklärten Tieden.
In mi um mi Wünschen
Frünnen weern de Minschen
wo's de Utsicht op een Leven
ünner Sünnschien, blagen Häven.

Een Talliglicht kunn helpen
un dorto een liese Stimm
bruukst keen Wöer vun Bedüden
kannst dor liekers Freden finnen.
Een Talliglicht kunn helpen
stickt een anner di dat an
sodennig een villicht
över de Winter kamen kann.

T.u.M. V.I.

Wünsch' mi dat weer allens gor nich wohr

Wat weer mien Döchting fröhlig, as ik ehr vun een herrligen Kinnerburdsdag afhaalt heff, denn dor weer dat gahn um "Verkehrte Welt", se harr denn graleert mit de Wöer:"Ich gratuliere herzlich zu deinem Todestag", wo sik de Mudder denn doch verfehrt harr, so verkehrt schull dat denn wull doch nich sien; "kondoleeren" kennt mien lütt Dochter nich, weer ja uk guud, wenn dat nich so fröh an ehr keem. Aver wunnerst di sülven, wo sik de Metaphern un Wöer um de Welt, nä, um dien Welt hensorteeren. Denn dat dor wat verkehrt is an de Welt, nä, an mien Welt, dat mark ik jüst mehr, as ik egentlig much. Ik harr ja meent, ik harr so'n Oort Freden henkregen, leet de annern lopen, leet se maken un kleih mi dor nich mehr so an, man denn wurr ik na Hogelund haalt, dat liggt achter Högel, wo ik glieks noch wat to schrieven warr. Dor laadt de Vulksbank in för een Avend mit Gröönkohl un Bilancen. 11 Avende maakten se sodennig in NF, twee- dreemol in de Wääk. Harr ik all besingen kunnt, mi dat Geld torüchverdeenen kunnt, wat ik för "Witt", mien lütte CD, utkleit heff. Dat geeng ja nich, ik weer ja in de School in de Knee gahn; so bleev dat blots - ut ik segg mol "Höflichkeit" bi de eene Avend, de anner övernähm Jottemm. Ik harr ja al keen Lust, dat is nu mol so, wat ik an so'n Avend blots mien Leeders mit den olen Charm singen mag vun een Welt, de ja uk för mi nu midlerwiel ünnergahn is. Liekers weet ik, wat se noch engermaten funktschoneeren, sünnerlig mien lütte "ei, ei, ei", wat enigen Lüüd in de Saal toletz denn doch een beten keef wurr, so veel warrt hier un dor sach uk gor nich mehr eit. Un denn heff ik de Lüüd toletz uk noch pedd. De Vulksbank-Minschen prahlten vun de 1000 Milljonen, de se umsetten, denn mit de Windgeldröder wöllt se nu all wat vun den EEG-Koken afhebben. "Goldgräberstimmung" as in dat Flach, wo dat keen Rägen geven schall. Lüüd nähmen Geld op, dat se uk Windbuern warrn könen. Dat freut de Vulksbank, de nu dat gröttste Huus vun Niebüll buut. 15 Windbürger-Parks wurrn nu noch gau mol buut, dat Enn is dat nich. Nf warrt nu mit Windröders tostellt un de een swöögt noch vun den lütt Fleeger, mit de sik dat Land nu vun baben ankieken wurr. Wat he sik dor denn an freuen kann, wenn he de Monsters, de he dor utseit hett, vun baben ankiekt.  Dor keem in mi dat ole Gift we'r hooch, mit fleegen Hänne heff ik mien Gitarr grepen, heff mien poor Leeders för ehr späält, de stillen un fründligen Lüüd, wo se doch mol vertellt harrn, wat se sik in Högel an jeden Sünnovend haut harrn - sunst weer't keen Fest ween, lacht mien Cousin , de mi dat vertellt. Ik seet aver 5 Minuten an den Avend in mien Waag; denn dat harr ik se seggt, ehrer ik mien letzte Leed singen schull: vör se stunn de gröttste Windröder-Hasser vun NF, een Bürgerwindpark, dor wurrn de anner Bürger op ankieken un wat ik mi de Wenn vun de Wenn wünschen wurr un dat mien Nf we'r dat ole Gesich kreeg. De Stimmung achteran könen jem sik denken. Na Huus geihst du bloooooots mit mi, heff ik noch gau bölkt. De lütte Lex, de ik hier schreven heff, warr ik nich vertonen, ik will dat allens gau vergetten, ik will NF vergetten, de Lüüd, de ehr Land utschännen un dor jüst so wenig op räken as domols, as se - de eenfachen Lüüd - de bi de Amrikaner in't Lager seeten un vun den Krieg vertellten -  dat Leven vun annern utschännen. Hauptsaak gifft Gröönkohl un fründlig Wöer achteran, sunst weer dat ja  verkehrte Welt.

Dor kamen se na't Lokaal

5 Euro al betahlt

dat Schrieven ? fein! vörbi

Weg na'n Saal, de is nu frie

Lecker Grönkohl gifft dat hüüt 

för sach an150 Lüüd

Dische; Stöhle allens op Schick

disse Avend, de lohnt sik

man worum bün ik blots dor

wünsch mi, dat weer allens nich wohr.

Vulksbank Niebüll laadt hüüt in

se wöllt fiern ehren Gewinn

ünnerwegens vun Dörp to Dörp

dat de Lüüd nu uk fein höört

wat de fründlig Mann vertellt

so guud sünd wi nu opstellt

un he swöögt jüst mit Genuß

sien Vulksbank is Aplus

man ik, wat schall ik dor

wünsch mi, dat weer allens nich wohr.

Kiek mol, wiest he uns ganz stolt

1000 Milljonen wurrn betahlt

wo se jüst wassen, dat's een Saak

wo he  herrlig Wöer vun maakt

hier een Windpark, dor noch een

över 15 warrn't nu ween

un dat is seker nich dat Enn

wo wi se kregen hebben de Wenn

vull Gift sitt ik nu dor

denk, weer dat allens doch nich wohr.

Lüüd kiekt, wat se dor all lehrt

hebben den Grönkohl gau vertehrt

Beer un Lütten achteran

seht sik de Bilancen an

hebben nu sülvst sik Geld opnahmen

wat vun den Windkoken afbekamen

sodennig uk wat dorvun hebben

wo se ehr Land nu fein utschännen

un ik sitt ganz alleenig dor

un ik wünsch, weer allens gor nich wohr.

Toletz dor kummt dat Showprogramm

hören sik den Leedermaker an

wenig Hoor un griese Boort

keem vun wiet weg na se fohrt

singt sien Tüüg vun ehedem

kennen deit em hier keeneen

man mit sien Platt den olen Charm

kann he de Harten 'n beten warmen

bit he se sä, dat een Woord

he wünscht, dat hier weer allens gor nich wohr.

T.u.M: V:I:

Bün so vull Leven

Dat weer man mol wedder een Nacht, tweiretten, aver nu heff ik wengst we'r een Leed, schreven um Klock twee oder dree, dat ik de Namiddag denn an't Klaveer trecht maakt heff. Un worum uk nich; sä doch een Keerl, warrst fröh waken, denn maak doch wat, freu Di, du büst an't Leven, nimm di een Book, schriev dien Gedanken op; heff ik maakt un den Sündag so'n bet bilanceert, de so wat vun riek weer, wo dat Leed so'n beten vun vertellt. An't besten weer, wat de Daak vun de Wääk vörher wegweiht is un sik uk de Maandag hüüt guud anlaten hett mit fründlig Wöer un een beten Doon.Geeng mit een Kolleeg um de Films, de wi sehen hebben. He vertellt vun "Wand" un "Band", ik vun den 110er, wo de Kummissar mit een Bagaluut den witten Barg hooch geiht un sik binah över de Schrääv na't helle Licht verleert. Dor hest wat to denken un mit dat Denken heff ik mi al ümmer veel befaat un sodennig, dat weet ik nu uk, mi een Welt trechtimmert, wo dat wull uk ehrer "inglisch" utsehg. "Scheef is inglisch un inglisch is modern", sä de Kittelkeerl vun 'n Tüv. Nu will ik dat geern allens een beten liek hebben un licht.

Bün so vull Leven, mag nich slapen

Kopp, Hart vull vun Räden, holen mi waken

denk mi sinnig in den Morgen torüch

dat'k in Gedanken noch ümmer bi di ligg.

Bün so vull Sünnschien, kiek na't Düster nich hen

na de sworen Tieden mag'dat nich um mi hebben

spöör dien Kopp op mien Schuller, maakt de Slaap ganz swoor

keem sach vun de Leev, herrlig, deep un ganz wohr.

Bün so vull Lengen, wurr geern wat Gudes doon

Boom planten in'n Goorn , kreeg dorför mien Lohn

höör dien Atem, so stüttig, liesen un deep

mi warrt ganz licht, wenn'k denk, wo ik bi di sleep.

 Bün as unklook an't Fiern, mutt mi nich mehr plagen

mit Erinnern, de piern un de sülwigen Fragens

dien warme Huut, so zort un so week

denk an't Verlangen, mit de'k na di keek.

Bün so vull Föhlen, keem hen na een Freden

hett mi so fählt, wull't lang nich för mi geven

dien Hart an mien Hart, dat sülvige Maat

wat ik so bruukt heff un worum'k nu nich slaap.

T.u.M. V.I.

Dingsdag, een Oktobermaand

Na, dor is mi dat ankamen, hüüt morgen, as't al Klock viddel na söven weer, wat ik noch een poor Wöer gegen de Tiet anschrieven kunn. Dor is denn disse Gedicht bi ruutkamen. De Namiddag heff ik mi denn mol wedder na't Pianola hen plaagt un nu stell ik mol wedder een Leed hier rin, wo ik egentlig ja allens al still leggen wull. Aver Afscheed nähmen is gor to sööt, dorum ümmer noch mol we'r, bit een seggt, harrst glieks blieven kunnt. Storm "Sandy" hett midlerwiel de Lichter utgahn laten, de as Halloween an Midderweken torüchkamen warrn, uk dat hier warrt de Tiet ganz gau vergetten. Geeng in de letzten Dage veel um trurig oder nich. Dit hier schull egentlig nich trurig ween, denn de Dage sünd mi midlerwiel wat lichter as noch vör'n Tiet. Dorför is aver uk de Ehrgiez nich mehr dor, de Unruh, dat wat mi dreev. Will egentlig blots geneeten. Wuchenenn weer so wat vun schöön; fröher heff ik mi sülven ümmer bang maakt mit dat Betahlen, wat dor ja ümmer tohören dää, wenn wat schöön weer, dat bildt ik mi wengst in. So'n Katten-Schiet un Narrnkraam slepp ik nu nich mehr mit. De Klock wurr ümstellt. Wintertiet.

Sitt een Ogenblick ganz still
eenmol hier bi mi
Jack heff ik an
Arbeid töövt op mi.
Blieven kunn'k mi wünschen
helpen warrt dat nich
mutt los, man de Minuut hier
reckt för een Gedicht.

Weer jüst gau an't Lopen
bringen op Schick de Kraam
stunnen soveel Saken rum
weer binah ünnergahn.
Kann dor liekers uk mit leven
"guud" wurr ik nich seggen
weer't nich gor so koolt
kunn ik dat Hiere guud verdrägen.

Dingsdag, een Oktobermaand.

Gedanken an de Minschen
de dat gifft all wiet un siet
de eenen de sik wünschen
Storm wurr wenger mit de Tiet.
Annern, de sach töven
wat een Wehdaag wenger warrt
gifft sach uk de mit Lust
un de mit Kummer in ehr Hart.

Dingsdag, een Oktobermaand.

Denk an mien lütt Kinner
de ehr Mudder Fröhstück maakt
fraag mi, mit wat för Wöer
se ehr ut de Feddern lockt.
Geev  ehr een poor Gedanken
leve Wöer mit op den Weg
mutt nu sülven los
hoop, dat löppt sik allens torecht.

An'n Dingsdag, een Oktobermaand.

Liebe in ehr Hüsing
steiht bestimmt al in de Dör
Dag warrt we'r nich licht
toveel hebben se mit ehr vör.
Wünsch ehr för all dat dore
wat ehr Plichten sünd, veel Knööf
un wenn't kummt to't Berichten
anter ik mit Leev,

Dingsdag, een Oktobermaand.

T.u.M:V.I.

Disse Nacht

Wat för'n herrlig Avendsünn, de sik jüst över de Giebelstadt leggt, wo ik in een poor Minuten na een Büro bi den Dom schall, de sien unegalen Toorns denn ganz füerrood lüchten warrn un na Westen hen andüden, wat dat hier mol för een gewaltig Stadt ween is. Een ganz anner Farv hett de Stadt vun Notre Dame, wo Paul Nizon vun schrifft un em much ik geern dissen Post tostüern. Wat heff ik blots för'n Sott, wat ik nu - natürlig orig laat - op em kamen bün. Aver een Book un een Spraak, wo so schöön vun de Leev un de Fruuns schreven warrt, heff ik in disse Leven noch nich in de Hand hatt. "Dat Johr vun de Leev" heet't, heff man jüst un jüst 100 Sieden schafft un kunn dor noch ganz veel mehr dorvun finnen, wat een Eenspänner in de Giebelstadt rumdrieven deit. Leeg hüüt morgen mit ganz veel Denken un Lengen in't Bett un mußt mi denn mit dat hiere Leed över de Eenspännerhaftigkeit henweghelpen. Opnahmen heff ik dat uk al, aver villicht mutt ik dor nochmol ganz nieg bigahn. Liekers - weer't nich een Maandag vundaag, man een Fridag o'r Sünnovendavend, wo een mit sien Liebe dör de Stadt slurren deit, denn wurr't sik sach beter schicken, man denken kann een sik dor ja överall hen, na Hamborg, Fristadt, wo mien Söhn jüst weer, un natürlig Poris, wo uk een Maandagavend ganz un gor egen is..

Hest'n beten Tiet
kamen mit mi mit
de Avend is de Dör för disse Nacht.

Sünd Kopp un Ohren villicht frie
Stück vun Leev, dat lääs ik di
de Avend röppt ganz liesen disse Nacht.

Magst mit apen Ogen drömen
vun Hänne, Arms, de di fast nähmen
de Avend hett so'n Lengen na disse Nacht.

Rüükt dien Nääs den söten Wien
Druppen över dien Lippen glieden
de Avend hett so'n Dörst na disse Nacht.

Worum sünd wi hier kamen?
Wat hett uns hierhen bröcht?
Hebbt wi uns dat vörnahmen?
hebben wi uns gegensietig söcht?
Worum sünd wi so wiet kamen
nich um still na Huus to gahn
disse Nach fung an mit disse Avend.

Spöört dien Huut de Wind, de Küll
wo ik di vör wohren will.
De Avend will nich freeren in disse Nacht.

Hett dien Hartslag sik al schickt
glieks sleiht de Klock, hör, wo se tickt
De Avend will noch töven op disse Nacht.

Hest dat Bangween al verjaagt
is't al de Lust, de herrlig plaagt
De Avend will Leev un Leven in disse Naht.

Hest dat Geföhl, du büst ganz frie
nix, wat di höllt, allens geiht na di
de Avend will mit di blots disse Nacht.


Worum sünd wi hier kamen?
Wat hett uns hierhen bröcht?
Hebbt wi uns dat vörnahmen?
Hebben wi uns gegensietig söcht?
Worum sünd wi so wiet kamen
nich um still na Huus to gahn
disse Nach fung an mit disse Avend.

T.u.M. V.I.

Vertell

Dat keem mi hüüt morgen an, wat E.F. mi an'n Fridag vertellt, as ik för ehren Schwager G.F. singen wull. Se wunnert sik, wo se dat schafft harr, vun de eene Binnendiek op Nordstrand na de anner to trecken, wo se nu noch läävt un de Bäckerie in de Gang höllt; dat weer ja egentlig een Wunner, lacht se. Denn dat Maat för unse Leven un de Welt, de dorto höört, wat weer dat to uns Kinnertiet kort oder lütt. Man dor meenten wi, blots in dat Enge Land weern wi bi t'Huus. Af un to bildt de een un anner sik dat hüüt noch in, aver ik heff' t nu lehrt; dat is nich möglig; wi sünd ja binah ehrer in dat London to Huus, wat se güstern in de Nacht wiest hebben, wo de Leeder klungen, de wi in de 60er Johren höört hebben un wo een Landei as ik uk mol dör Ray Davies sien Waterloo Station kamen is. Herrlig Momenten geev dat Spektakel her un is ja regelrecht lögenaftig to vertellen, aver  ik seet op mien Sessel un heff dor för mi alleen applaudeert. Eenmol as se dat Gesicht vun John Lennon wegen sien "Imagine" tosamenleggt harrn un dat anner Mol, as de Mann över't Seil na den anner keem, de Füer fung un een kennt den Kufferkeerl op't Album vun Pink Floyd we'r. Wat hebben se dat fein maakt, de Lüüd vun Olympia. Bi den Bidrag ut Rio bün ik denn uk fein inslapen. Weer ja uk laat wurrn un to wiet weg. Wat blifft denn in so'n grote Welt för so'n Inselmuskant ut fröher Tieden noch to bestellen? De Avend an'n Fridag  in't Kiefhuck weer egentlig schöön, weer ik man blots een beten ruhiger ween, aver dat will nu jüst nich lücken, an de Dag nich un in de Nacht eerst recht nicht - drööm mi dor een Mist trorecht. Gah mi af. Sluten will ik mit de Geschicht, de mi G.F. noch an't Enn vun de Avend vertellt. Ik harr in't Tor stahn bi'n TSV, harr een ganz eenfachen Ball so dörlopen laten. "Harr mi smieten schullt", harr'k achteran seggt. G.F. much mi dat ümmer noch nich  vergeven. 90 Minuten quäälst du di un denn maakt Ipe so'n Mist. Gräsig. Ik hoff ja noch ümmer, he meent egentlig mien Cousin; wenn ik dat denn doch weer, heff ik 50 Johr, dat steiht fast, den falschen Spoort utprobeert. "Der Ball ist nicht sein Freund", dat kreeg ik ümmer mol seggt. Harr mi wat anner söken schullt. Sodennig kummst to so'n Stück Musik. Un wenn de lütt Keerl dor op sien Moped ünnerwegens is, hett dat uk mit den Avend in't Kiefhuck to doon. G.F. sien Motorrad-Frünne keemen un harrn nich veel över för mien Musik. Dat leeten se mi un de anner marken. Aver "Born to be wild" höört nu mol nich to mien Programm.

Vertell mi dien Geschicht
vertell mi, dat ik dat lehr
so veel Saken weet ik nich
kennt geern een beten mehr
vun de Minschen um mi rum
wo ik keen Oog för harr
ehr "woher", "wohen", "worum"
denn doch begriepen warr.

Vertell mi
wat du läävst
wat du föhlst
wat du däst
wat du meenst
wennehr du lacht hest
oder weent.

Vertell mi vun Oolt un Jung
den lütten Ünnerscheed
wat neeg weer un wat wiet
un di ut dien Hüsing reet.
Vun de liesen un luten Wöer
wat se bedüüd
vun groten un vun lütten
lang verloren Lüüd.

Vertell wat du sehen hest
föhlt, höört oder daan
wo de Truer di ankeem
de Stolt un de Schaam.

Vertell uk de Stücken
de ik al kenn
mit de wi uns fiern
Helden weern wi denn
Trurig wenn wi in't düster Güstern
bleven weern
nich wagten
anner Weg to't Licht to probeeren.

Vertell wat du
dankbor för büst
wat di lückt
wo't Lengen na blifft
wo du
vun söchst
noch'n Stück.

T.u.M. V.I.

In'n Häven is doch so veel Licht

Na, güstern kreeg ik mi wedder an't Pianola un fummelt mi dor wedder wat trecht, de Wöer heff ik al op de "Schönste Insel der Welt" schreven, wo ik we'r hen un weg weer wegen den hohgen Häven, wo ik mi gor nich an satt sehen mag, sünnerlig wenn dor düchtig Wulken vun den Wind över weg dreven un jaagt warrn. Na, dor geev dat noog vun, leider uk an Rägen, man is mi veel lever as de brütten Hitten, de wi ja nu uk noch kennt hebben dissen Summer. Finn leider nich mehr ruut, wat mi disse Wöer op't Papier dikteert hett, aver dat is sach de grote Ünnerscheed ween twischen den hohgen Häven un de leegen Gedanken, de sik in een ümmer mol wedder dörsetten doon. Dorbi freu ik mi jede Dag, wo mi dat geiht, bruuk mi man blots vörtoleggen, wo leeg dat weer nu vör nipp un nau een Johr. Villicht liggt ja uk dor an, wenn du mol so richtig afsackt büst, denn kannst du dat nich mehr af, wenn annern oder du sülvst di wedder an de Grund fastholen wöllt. Dorum steiht dat hier vun de Preesters, denn dat hört nu mol to mien Heimat-Denken to, wat se de Lüüd un Preesters vun Rungholt nasegt hebben. Man dor sünd uk noch annern - de Klima-Ünnergangs-Preesters, de jüst so wenig dögen as de doren, de sik den Ünnergang al vör 100 un mehr Johren rannerwünscht hebben, dat leep op den Ünnergang vun  ganz bestimmte Lüüd ruut. Gah mi af; laat uns den Häven licht , hooch,  apen un wiet holen un nich vun de doren Preesters un sünnerlig vun de in uns tweipreestern.

In'n Häven is noch so veel Licht
wat maakt de Welt so düster.
Dat fien Gesicht, wat so fein lücht
wat maakt dat denn so düster?
De Preester preestert Ünnergang
dor töövt he op nu al so langeen Rägendruppen un de Wind
siene Tügen sünd.

De Häven, de is doch so hooch
worum büst du wiet nerren?
Eeen Stück kunnst du doch wieter noch
de Trepp na baben pedden.
De Preestert preestert Sünn un Schuld
dat hett de Leve Gott nich wulltMit jeden Sünnschienstrahl
geiht för em den Barg hendal.

De Häven de is doch so wiet
worum wullt em nich geneeten?
Du hest doch blots'n beten Tiet
un tierst di mit Geweten.
De Preester in di maakt Alarm
as harr dat Leven nich sien Charm
kiekst na achtern as Fru Loth
stiev as Steen un binah dood.

De Häven över mi is doch apen
wat schall de Slötten in de Fuust?
In Gedanken de Klink eenfach anfaten
nich seggen laten, dat du't nich durvst.
De Preester stellt sik vör de Dör
he deit sik dick, lett di nich dör
gah doch an em vörbi
de Minsch as Minsch is frie.

T.u.M.V.I.

Alleen, alleen

Alleen, alleen - is dat de Ursaak för allens, hett ool Aristotel dat nich al nipp un nau seggt, wat de Minsch na anner Minschen höört, so is't man ja lang nich ümmer un överall, dor helpt uk de ganze Welt um di rum nich, wenn dat Alleen-Ween den Minschen uttehrt. Wenn mi dat sülven ümmer jüst ankummt in de dor Summersünnschientiet, denn sünd dat sach de ewigen Wäken in dat dor Jungsparadies "An't Ehrenmal" ween, wo du di de Teit um de Ohren slagen mußt. Das Nichten des Nichts. Chott, wat mutt dat een Langewiel ween hebben - dat Freeren kummt regelrecht an, wenn ik dor an denk, dorum mutt ik dor nu wull in jede Ferientiet ümmer so gegenan un dor gifft dat Dage, wo dat engermaten lückt un annern nich (hüüt). Aver güstern lückt mi dat un ik  kreeg disse lütte Melodie för de Wöer , de ik al vör Johr un Dag instellt heff. Heff mi een beten Tiet laten mit dat Bloggen, aver glööv man nich, wat ool Ipetähn dat Muskanteeren instellt hett. Schöne Dage, schall imit Liebe mol wedder na NF, dor freu ik mi denn doch op, uk wenn de Daak op mien eene Oog noch ümmer nich ruutgahn will.

mienetwegen

so  - hier geiht dat nu eerstmol nich mehr wieter - de Sing un Sang laat ik nu utklingen - dorför will ik af un an mol wat schrieven - so as över de Dag in Mölln - dat finnen Jem ünner

mienetwegen.blogspot.com

Velen Dank all de doren, de hier ümmer mol we'r na Ipe sien Musik un Wöer forscht hebben; laat sik dat guudgahn.  V.I.

Stell mi vör

Glen Campbell is currently wrapping up a tour, after which he plans to retire as he faces a battle with Alzheimer’s that no man can expect to win…So lääst ik dat in een Blog (i12bent.tumblr)
Dat hett mi leed daan un bang maakt, dach doran, wo't een Leedermaker geiht, wenn he op den Weg in't Grote Vergetten is un villicht man noch so jüst un jüst sien Leeder singen kann, denn de Musik hett  sik ganz deep in den tweibraken Brägen inwöhlt. Scheußlig. Wat hett mi dat anröhrt, as ik een Leed hört heff vun sien letzte Platte: Glen Campbell: A Better Place - from Ghost on the Canvas, 2011... I loved at such a cost - wat kann dat düer warrn, wenn de Minsch sien Leev verdeit, chott, nä dat geiht mi dör un dör. Heff denn disse lütte Stremel versöcht un wull em dor mit ehren. Wat hebben de Amerikaners man blots för grote Talenten un Musikanten vörtowiesen, dor kann ik midlerwiel gor nich noog vun hören.
Heff hüüt Tiet verkleit mit de Narichten um dat, wa dor nu in Kiel ruutbottert, aver mutt seggen, wat mi dat denn doch tämlig ennerlei is, uk wenn de dor "Weltanschauungs"-Politikers uns dat Land, de School un dat Leven utschännen warrn. Kannst ja nix an maken, Lüüd hebben se wählt, denn wöllt se dat so hebben.
Blifft de Welt op't ganze doch dat bettere Flag, as Campbell dat meent? Se harr better sien kunnt, sünnerlig, wenn'k bi mi sülven anfangen do, denn mien egen heff ik ja uk nich better maken kunnt un jüst so utschännt as de annern dat maken mit jemehre. Wo schöön, wenn dor denn doch de Leev nich ganz un gor in de Grund pedd warrt un uk een as G.C. un de veelen, de em achterna kamen, dor noch een Stöön hebben könen. Wenn't uns man jüst so gahn wurr, wenn dat denn so wiet is.  (Opladen vun't Leed hett nich lückt; warrt nochmol inspälen) Heff dat halve Leed opnahmen - al de tweete Musik, de ik dorför probeer).

Stell mi vör
wo he dor geiht un steiht
in't Licht
wat hüüt avend we'r angeiht
dor vör de Lüüd
keemen un wullen em hören
na lange Tiet
vun ehr jungen Johren wat spören.

Stell mi vör
wo de Leeder em noch drägen
wat de olen Wöer
em noch wat seggen
dor is noch Verlaat
de Klang geiht deep na nerren
kriggt nich allens faat
duster warrt in sien Merren.

De Welt, de is eenst schön ween
solang du in ehr weerst.
De Welt, wo lang warrst du ehr noch sehen
wenn du ehrstil verleerst.

Stell mi vör
wo dat Leed sik in Luft verleert
wat denken de Lüüd
de den olen Clown applaudeert
späält sien Stück dor int Licht
so hett he't öövt
man wo's een Rciht
wenn't Dusternsi nu töövt.

Stell mi vör
wo de Wöer ehren Sinn opgeven
singst se vör
sünd fast inschreven
singt sik vun alleen
dat bleef vun de Tiet
nu büst aleen
wenn se di nix mehr bedüüd.


Stell mi vör
Lüüd nähmt di bi de Hand

reckt bi ehr uk de Leev
för den Weg na "Unbekannt"
de Lichten sünd ut
allens lerdig un still
nu kummt holen dat ut
wenn keeneen mehr wat will.


De Welt, de is eenst schön ween
de Welt weer allens, wat du harrst
de Welt, wo lang warrst du ehr noch sehen
de Welt, de du eenst fählen warrst.


T.u.M.V.I.

Disse Dag

Nu warrn wi vun den Dään regeert so as fröher bi den Dään - dat sä ümmer Hinnerk Pick in de Baasdörper Krönk oder hett he anners heeten un wat wurr Tedje Wind dor nu to seggen, to Wahl kann he je nu nich mehr un is ja uk binah egaal, wat se in Husum mögen oder nich, de mehrsten Stimmen kannst di dor nerren bi de Speck-Hamborgers halen, de sach all so geern op so'n rood-gröne Loriot-Sofa lümmeln un de dor nix op recken, wat een Karl-Otto sien Jung, de jüst as sien Ool so deit, as kunn he keen Düütsch nu uns Bildungsminüster warrt oder schall dat Heide ehr Liebling maken? Na, dor kunn ik biblieven un quäsen un hetzen. Ik laat't, denn disse Dag verdeent nich, sik an Gift un Gall to verleeren, kann ja noch ganz anners kamen, villicht nimmt een den poleerten Kopp so her, as se dat mol mit "Was wird nun aus mir" maakt hebben.Vendetta-Ralf schall em eerstmol wählen mögen.  Mi dünkt, dor pliert so'n Herren-Minschen-Oog dör de Brill.
Nä, Dag fung ganz anners an, hett mi hüüt dree Leeder inbröcht, de ik egentlig all lieden mag un disse stell ik noch gau rin; will aver uk al seggen, wat ik dissen Blog anners organiseeren warr. Ik tööv noch Mölln af. Wat hier steiht, schreev ik an de Wakenitz, dat stille Water, wo ik een lütte Paus maakt heff.

Disse Dag kunnen wi geneten
denn wi beide weten
warrn uns dorvun vertellen
vun de Lüüd, de wi bemöten
mit de wi seeten
un uns dorvun vertellen.

Disse Tor ganz alleen
much ik fohren
is nich verloren
warr di vun vertellen
keek na Hüser
Bööm un Goorn
Erinnern mi wohren
kannst di denn vörstellen.

Disse Dag is een Dag ohne di
man de Dag's nich verloren gahn ohne di
denn ik heff dien Gesicht
gifft mien Dag eerst sien Richt.

Disse Luft mach ik rüken
hör de Vageln ehr Stücken
warr di dorvun vertellen.
Dat Stück, wat dor dunnert
in de Feern, wo dat wummert
tickelt mien Trummelfellen.
De dor Lüüd laat se fiern
Nahwer schall sik nich tieren
ehr Freud se sik vörstellen.

(De Ruh achterna will'k geneeten
an't Water ruhig sitten
dat warr ik vertellen
dat ik dat Still-Ween
licht utheel
in Gedanken nich utdeel
de dor Ruh in mi binnen
kannst di vörstellen)

Een lütt beten later
gahn de Göös to Water
dat's een Schrigen un Schelten
de Aanten an't Spaddeln
een Poor's dor an't Paddeln
kannst di den Freden vörstellen.

De Stadt harr'k bald vergetten
man nu hör'k een beten
de Hörners, de gellen
Mallöör will nich slapen
hett een anner to faten
magst di sien Kummer nich vörstellen.

De Snack vun hüüt morgen
vun den Nahwer sien Sorgen
kunn'k di jüst so guud vertellen
ehr  hier optoschrieven
dat laat ik nu blieven
denn hüüt avend warrst du di we'r melden.

T.u.M:V,I.

Laat di Tiet

Laat di Tiet
"Der Mai ist gekommen", dat  wurr aver intoneert, as de Festdag binah al vörbi weer, denn dor wurrn 100 Johr fiert, wo dat in een Huus an den Diek Brot un Kook geven hett. Weern schöne lütte 20 Minuten, wo de Bäcker vun de olen Tieden, vun sien Öllern ehr Tieden un denn  toletz vun sien Fru un sien Tieden, wat denn nu 100 Johr utmaken dä, vertellt. Vun den olen Aven, wo de Brikett vörn rinkeem un  de Bäcker een Jutesack över sien Arm dä un denn den Aven utwischen mußt. Brot weer so lecker as later nie mehr, hebben de Olen tominnst seggt, wo uk een Tant Sophie to hören dä, de nu uk ehr 100 Johr fiern kunn. De olen Tieden un sodennig uk de gude Tieden, denn Stress hebben se nich kennt, as se för ehren lütten Beritt backt un maakt hebben. De "junge Bäcker", midlerwiel uk al binah 60 Johr oolt, harr dorför een Tiet 20 Lüüd in sien Ünnernähmen, ehrer  he denn allens een beten lütter versöcht un so dörholen kunn. To klagen geev dat blots över de Lüüd, de mit annern nich kunnen oder wegen de Innung, de nich helpen wullen, wat he vun de Bund friestellt warrn kunn. Un sunst Johr un Dag "präsent" sien, so sä dat sien Fru. Een faste Punkt, een "Heimat"-Treff för all de velen Nieg-Nordstranders, wo ik nu to'n ersten Mol wat vun  höört. Ganze Straten langs wahnen dor blots Hamborgers, de op de oole Insel dat Leven utlopen laten. Dat kann duern, so krall as se nu mol sünd, sünnerlig de olenNordstranders - dat haakt ja mehr bi de "Jungen", de mien Öller hebben. Hest al een niege Leed maakt, fraagt een vun mien Tanten. Oha, harr ik ja noch nich. Nu aver, de Namiddag een Leed ruuthaut över de "herrlig söten Nordstrander Buurnjungs", wo de Bäcker denn ganz eenfach "Softsemmel" to sä. Dat geev een Hallo. Dat hiere Leed geev dat den Dag later, as een Burdsdag vun 75 fiert wurr, in Schwabstedt, een schöne Placken an een Sünnschien-Dag in'n Maimaand.

Laat di Tiet
wat schall de Iel
is dumm Tüüg
de Minsch, de ganz veel will
un allens op mol
vun allens noch mehr
as wenn een beten
nich för em recken wörr.

Laat di Tiet
un kiek di um
so veel begäng
un an't Leven um di rum
een Fleerling
een bleuhen Bloom
een lütt Vagel buut
een Nest dor op den Boom..

Wöllt wi truern um de Tiet, de wi verloren
wöllt wi de Dag angahn as
nieg geboren
schullen wi beduern
de Tiet geeng so gau um
oder uns freuen
dat wi dorbi sien kunnen.

Laat di Tiet
un hör dien Hart
dat in di sleiht
un mit di still öller warrt.
Hör dien Atem
spöör dat Leven
Foot op de Grund
un Gedanken bit an'n Häven.

Laat di Tiet
un seh den Minsch
de sik as du
een Leven in Freden wünscht
de in de Neegd
de in de Feern
de um di sünd
de um di weern.

Laat di Tiet
höör de Musik
ut dat Radio
oder sülven stricht
den Dag to ehren
sik graleeren
wat wi in de Tiet
un bi uns sülven weern.

T.u.M.V.I.

Keem di hart an

Keem di hart an

Du weinst - seggt Hannes Kröger to sien Kameraad in de Grote Frieheit Nummer 7 - du glöövst ja gor nich wat een Keerl allens vergetten kann, wenn he een Keerl is.Nu weer aver mol PHC nich so recht "mannhaftig", de Tranen weern em "dalkullert", so schreev in de Giebelstadt dat Blatt, wo mi jst infallt, wat fröher mit't Papier maakt wurr, wenn dat utlääst weer - ennerlei, uk dat Blatt in Hamborg, wat ik ehrer verdrägen mag, keem dor groot mit ruut. Wat weer passeert, steiht in't Leed, aver nu fraagt sik een denn doch, worum he weent hett, wurr ik den Dokter ut da Huus an'n See glöven, weent he blots um sik sülven. Villicht doon wi dat all, dat hett ja uk de eene Kanzler geern mol daan un worum schull't nich uk so sien. De Tranen sünd denn ja uk wengst ehrlig. Passt aver uk, sunst dat grote veele Lachen, as weer allens anner verkehrt, aver denn ja doch de grote Kummer, wo uk ümmer he herkamen mag. Villicht ja uk vun ganz fröher un wiet weg. Wat schallst dor lang an spikuleeren, hett mi liekers Ursaak geven, em achteran to singen, de ja ganz wiet na vörn kamen is, de ik as Nordstrander, de vergetten ja nu mol nix, noch de Spijöök ut de jungen Johren vörheel un de de Windröder-Pest na unse Insel bröcht hett, wo sien Nafolgers nu groot uthaalt hebben un ehr Dingers över dat ganze Uthlande dreihen laten. Pellworm will dor ja nu uk achteran, de warrn sik noch wunnern, se warrn sik ehr Insel genauso kaputthauen mit de dor Growiane, as de Nordstranders ehr dat vörmaakt hebben. PHC wahnt dor ja nu nich mehr, em kann dat ennerlei sien. Eenmol heff ik em denn noch liefhaftig sehen, dat weer as in de Giebelstadt een Utstellen vun F.D.vun em mit een Rääd opslaten wurr. Weer ganz maneerlig, mit Warmde, Hart un Humor. De harr ik aver sülven nich mehr un bün em ut de Weg gahn, as ik dat nu uk maken warr, wo he sogor na Mölln kamen will.

Keem di hart an, geev uk Tranen
as du noch eenmol vör de Lüüd
op't Podest Mikrophon
seggen, wat di bedüüd
in dat Huus an de Föörd
recken blots een poor Wöer
vun gerecht, deit mi leed
wat dien Hart apen reet.

Keem di hart an
geev uk Tranen.

Dörtig Johren achter di
in de Tiet keemst du wiet
uk na baben stunnst se vör
harrst Sott, annern Mallöör
weerst een Juxen, een Högen
Nu schöllt wi di glöven
de Tranen, dat Geweten
harrst geern Freden in dien Leven.

Dien Frünne meenen, harrst een Recht
mit all dat, wat du seggst
stahn bi di, geven de Hand
däst soveel för dat Land.
Blots de een sik nich röhrt
in dat Huus in de Föörd
ganz vull Hass un vull Grimm
kann dor blots Kitschkraam in finnen.

De vun't Blatt kriegen dat hild
sehen de Tranen, gau een Bild
kummt na vörn op de Siet
denn dat wöllt se de Lüüd
achterna tellst nich mehr
kummt een anner na ehr
is de Schrievers een Doon
Lüüd as du kamen un gahn.

Meen binah na de Tranen
hebben nu doch wat tosamen
vun de sülvige Kant
Pharisäers vun Nordstrand
as Filou heff'k di kennt
dat Land hest utschännt
dat vergett ik di nie
weer de Fründschap vörbi.

Disse Tranen sach we'r dröög
Frünne, Fru un veel Höög
guden Harvst, guden Winter
nu kannst du di vermüntern
dat "gerecht" will'k nich wehren
de dor Tranen, de di ehren
liek um vör um un bi
disse Leed hier för di.

T.u.M.V.I.

Leven is wohr

gather with others - maak wat mit annern - do wat du kannst -  work like you can - so oder uk een beten anners kunn dat heeten, wat in een Leed to hören weer "Work like you can" un dat hett mi rein mol wat seggt - so dach ik, kunn sik dat anhören, wenn een Leeder för de Lüüd un nich blots över sk sülven un över een Kummerkamer-Leven maakt. Heff ik denn glieks disse versöcht, uk wenn't denn doch nich de sülvig Richt nahmen hett - liekers will ik dor noch mol över gahn, denn jüst de verleden Dage hebben dat guud mit mi meent, solang as wat ik bi de Arbeid weer, hier een Mundvull Snack dor een fründlig Woord, is fröher sach uk so ween, man ik weer dor nich merrenmang, ik weer ümmer buten vör. Dat "buten vör"-Föhlen heff ik sunst ja Dag um Dag, wenn ik an de Kinner un ehr Leven denken do oder uk an dat ND-Syschteem, wo ik ja man uk blots wenig Frünne tellen kann. Dat kunn ja uk noch anners warrn, wenn't uk nich so licht hentokriegen is as bi de Arbeid. Sunst kunn ik noch veel vermelden, wat een Fründ vun sien Aventüern in dat e-darling-Djungel-Flag vertellt hett oder wat de stille Dokter güstern to mi sä, he meent, ik schull op mien Texten dalgahn, as Czukay vun Can dat maakt hett. Dat weet ik ja nich, dor bruukt ik denn anner Instrumenten, denn dat Bänder-Prünen, wat Czukay kunn, dor weet ik nix vun. Heff em denn vun B.Eno vertellt, wat ik dat Gedichten-Deklameerenop sien CD nich lieden kunn, lever blots de Musik hört harr. Keem güstern nich op en Naam, man dor bün ik noch so bang vör, siet ik Anne Clark preestern höört heff. Gah mi af. Kann ik ja noch över nadenken. Veel verlinkt heff ik hier ja nich, man denn will ik mol een Utnahm maken, hett mit Platt nix to doon, man gifft Lüd, de hebben so een herrlig Blog  :  i12bent.tumblr.com , wo se dat fiern, wat se an Biller un Musik ankamen is.Dat is een Kutur-Gemeen, dor muchst di sülven geern inschrieven. Dor lehrt ik denn uk, wat Levon Helm, de bi de Band so herrlig lässig Slagtüüg späält un fein sungen hett, nu uk na Jens-Jehann sien Kamp kamen is. Hool di, ool Dixie!


Woveel mol leep dat Water över't Flag
ehrer de ersten Minschen keemen een Dag
wullen sik de Eer wohren, dat Solt in den Törf
duert nich lang stunnen Huus, Diek dor un Dörp.
Vun jede Hand, de hier wöltert een Spoor
sik geven an't Leven is wohr.

Wolang hett dat duert, ehrer de Wöer dorto funnen
sik, een anner dat Baben un nerren verdüütschen kunnen
de een blots so wenig, de anner kriggt veel
de steiht de Saak vör, de anner's een Deel.
Vun jede Bookstaav is schreven een Spoor
woveel vun de Wöer sünd wohr?

Wo oft hett de Stormwind dat Hüsing tweiretten
de Blanke Hans in de Dieken rinbetten
ümmer warrt vörräkent, wat de Minsch hier nix höört
uk wenn he mit Knööv un Gewalt sik noch wehrt.
Vun jede Ünnergang findst noch een Spoor
keen Leven ohn Dood, dat is wohr.

Woveel Dichten un Leeder vun een Jungsparadies
wo du Tranen um weenst un dat liekers nich sühst
Woveel Hartwehdaag un woveel Lengen in di binnen
de Weg bit na Huus kannst nich finnen.
Vun jede Dag in dien Hart findst een Spoor
höört to dien Leven, dat is wohr.

T.u.M.V.I.

De bösen Rieders

Nu warrt dat höchste Iesenbahn, hier mol wedder wat herintostellen, schall keeneen meenen, Ool Ipetähn weer nu mit eens still wurrn; harr an't Wuchenenn een ganze Stutz vull Ideen, de all vun de swarten Löckers utgeengen, in de ik mi so bilütten leider rindenken dä, aver nu egentlig wedder achter mi laten heff. Opnahmen heff ik uk dat een un anner, aver wat dat to't Rinstellen döcht, weet ik nich recht, mit dat hiere versöök ik dat mol we'r, denn de Wöer heff ik eerst vör een poor Stünnen op't Papier bröcht, as ik an de leegen Drööm dach, de ik nu al siet een poor Wäken kenn un an de leegen Geföhle, de een an't leevsten ut de Weg gahn wurr mit ganz veel bunte Biller oder sunst wat; man dat weet ik ja al, de gahn uk so weg, mußt ehr blots lang noog utholen. Utsitten as een Kanzler dat ja uk mol dä, wat wohrschienlig jüst so wenig stimmt as dat veel anner, wat so vertellt warrt. De bösen Rieders sünd ja man uk egentlig wull blots dree vun veer, denn de mit den Flitzbagen, de kunn ja uk een gude sien, dat weer de witte Rieder. Na, nu mag een dat ja lever so mit 4 op een Siet un so heff ik dat mol stahnlaten. Wenn ik hüüt avend noch mol we'r dorbi geeng un dat mit een anner Klang ut mien Wunnerpianola versöken wurr, keem sach een ganz anner Leed ruut; villcht as dat, wat sik na "Riders in the Sky" anhören wurr. Güstern weer uk so'n Rider ünnerwegens: Peer Gynt spälten de jungen Lüüd vun't Schooltheater - klasse maakt - Stück is ja man wat egen, aver mit een Schrieversmann hebben se den lögenaftigen Muchgeern Kaiser Peer Gynt denn een guden Kumpel henstellt, dat een de tour de force beter verstunn. Liekers keem mi disse Peer recht trurig vör, as he de Zippel utn'annerklöövt un nich dat finnen kann, wat veel annern uk söken un wo de stille Dokter "Mitte" to seggt. De dat al mol maakt hett, de warrt jüst so de Küll spöört hebben as de aasig Norweger dat dä, as dor nix nableev un he doch nich wußt, wull he vörsellt..



De bösen Keerls sünd we'r ünnerwegens
in mien Brägen sünd se ünnerwegens
geven keen Ruh
hool ehr noch ut.

Se sünd ünnerwegens, as wenn't een Büld vun Dürer weer
glieden, rieden dör de Tieden op ehr schrigen Peer
Düwel un Dood
Pest un Noot.

In'n Slaap un'n Droom sünd se ümmer ünnerwegens
warrst du waak, fraagst du, wo weerst in dien Brägen
hen un her
allens verdweer.

Man noch bün ik dor
noch stah ik op
heff Gedanken in mien Kopp.
Noch bün ik dor
noch heff ik Knööf
noch bün ik dor
fraag mi, worum ik de Nach op de bösen Rieders toöv.

Worum  heff ik denn de Engels all verjaagt
ehr mit Steen, Iesen, Läer un böse Wöer plaagt
nu bün ik alleen
wull ik nich ween

Worum heel'k't nich ut un kieken ehr in Freden an
weer vör de Fragens un de guden Wöer bang
keen in'n Arm
keen Erbarmen.

Schull dat versöken holen de Daag un Nachten ut
uk wenn se koolt un gries sünd so as nu
is mien Leven
op'e Eer, nich in Häven.


Man noch bün ik dor
noch stah ik op
heff Gedanken in mien Kopp.
Noch bün ik dor
noch heff ik Knööf
noch bün ik dor
fraag mi, worum ik ümmer op de bösen Rieders tööv.




T.u.M. V.I.

Egentlig

Gräsig - so een Drömen vör't Waken-Warrn, wat mußt ik lopen, een Bruun de Bär weer achter mi ran, sien Kopp wurr ik mit eens gewohr, wo he ut de Grund hochkeem un vörher al weer een Isegrimm in de Neegde ween, ik bääd di, wat hett so'n Narrnkraam in so'n Beamtenseel to söken oder schull dat in mien Leven to ruhig ween. Warr glieks mol in't Droombook kieken, wat't bedüden schall. Wenn dor so veel Krieg in mi binnen weer, mußt ik dat denn gau mol to Popier bringen, dat Stück vun Kain un Abel, wo ik jüst bi J.D.B. dorvun lääst heff in sien grote Riemelstremel över dat Paradies un wo ik annerletz uk hernahmen wurr, wenn uk nich mit Steen un Knippel; de Krieg kunn aver uk dat Stück twischen Mann un Fru sien kunn, dat harr ik noch een Fru in't Fernsehen schimpen höört, wat för Undöög so'n Fernseh-Kraam as "6 in Husum" för de jungen Fruuns bedüüd, as geeng dat in de Welt uk för ehr nich um wat anners as um apartig Schoh un een Keerl in Bett.  Nu fallt mi leider nich mehr in, wodennig hüüt morgen bi de Arbeid de Snack dorhen keem, geeng nich um Schoh, man um de Strümp, de Mannslüüd nu aver uk in jede passlige oder unpasslige Moment nicht uttrecken mögen. Junge Fru fung dor mit an. Ik weet dor natürlig nix vun af.  So is dat denn sach uk hier un dor, as wurrn de Kalver na de Winter na de Fenn ropp kamen, so kriegen de Minschen sik mit de Snack in de Gang. Fröhjohrsluft.Egentig schull't ja uk Leev sien.

As weer dat Krieg
un nie nich Freden
so kummt mi dat
nu binah vör.
Den de Sieg
de's ünnerlegen
fraag mi wat
ik dorvun weer.

As weer't Gewalt
un nie een Segen
so schient de ganze
Saak to ween.
Dorbi dor schall't
Leev sien un Leven
man wo sünd de
toletz to sehen?

Egentlig schull dat blots Leev sien
egentlig weer't doch bots Lust
Eegntlig wull ik di blots leev ween
worum't so keem, dat harr'k geern wußt.

As wurrn wi uns
rein nich mehr kennen
as harrn wi all
wat vun een Deert.
Wo kunnst di sunst
dor so an wennen
as harrn wi all
nix anners lehrt.

As wurr de Haß
di de Luft afkniepen
so geihst du över
den annern her.
Warrst em an'n Hals
un Hart angriepen
as wenn he nich
dien Broer weer.

Eegentlig...

As  weerst du Kain
un ik weer Abel
so nimmst mi her
mit Stock un Steen.
Kannst nich trüchdreihen
du hest den Makel
wat du mi däst
warrt jedeen sehen.

T.u.M.V.I.

Hör mi hör mi hör mi

Licht, Schadden, Bewegen - so nennt V.S. dat Book över sien Leven un dor hett he noog to vertellen, 30 Filme hett he maakt, in de Welt is he rumkamen, bewunnern kannst em för veel, wunnern kannst di uk över een ganze Barg vun Aventüren un Mesaventüren, Saken, de em lückt, aver uk all de velen Saken, de em nich verschäält sünd. Chott un all de Lüüd, de he kennt hett, vun de he sik wat annähmen kunn. Dor weer een Schriever, de em seggt, nä, dat Bilanceeren vun't even, dat schull een laten, dor wurr keen op sien Räken kamen, dat wurr so un so op Minus ruutlopen, geev aver uk de een un anner, de sik dat övernahmen hett un den dorna anners vör dat Leven un de Minschen stunn. Sodennig weer ik denn doch wedder froh, wat ik dat op mi nahmen heff, dat "tüüssadüüss"-Book un de süss Wäken in dat Huus an'n See, denn dat hett hulpen, dat is wiß. Sünnerlig uk mit de Släge beter umgahn könen, wo se mi mol dat "Gewääs" um de Ohren haut hebben, dor kunn uk V.S. veel vun vertellen, as kloge Minsch, de he nu mol is. Wi keemen hüüt in de Snack noch eenmol op den "Q" un den Slag, de ik dor mitkregen heff, dor heff ik denn doch markt, wat een sik dor gor nich lang in opholen schall,  de dor Goorn is för mi tabu, mit den Vullmacht sien Appeln warr ik mi nich mehr de Maag verdreihen un sien Disteln kann he süven plücken. In'n Zug vun de Domstadt heff ik disse Wöer gau tosamen haut un as ik den Refrain faat harr, dach ik, dat kunn nu doch noch gau mol na den Blog.

Ik heff di allens verraden
nu weetst du allens vun mi
harr ik mi sülvst verbaden
denn geengt we'r dör mit mi.

Dorbi will dat keen MInsch weten
dorbi will nümms dorvun hören
weet, dat een dat al seggt hett
dat em dat rein vertörnt
man ik muß dat eenmol loswarrn
so veel Wöer geengen mit mi dör.

Ik mußt di allens wiesen
hest meist allens vun mi sehen
annern wurrn dor lever swiegen
jüst as dat de Olen däen.

Dorbi schull ik dat vergetten
nich länger in mi spören
hör, wo een mi seggt
wo lang wullt du dat noch bören
so warrst du dat nich loswarrn
dat's to veel Gewääs un to veel Wöer.

Hör mi, hör mi, hör mi
hör eenmol na mi hen.
Kiek mi, kiek mi, kiek mi
an wöllt jem mi nich kennen.

Ik heff dat allens verbagen
nix wat fröher liek weer, is noch liek
Boom an de Wuddel wull'k utgraven
wo ik vun baben rünner kiek.

Dorbi wull ik em doch räden
stunn so fein hier in den Goorn
hett mit de Tiet sach orig läden
geeng mit de Truerrägen verloren
een anner plant ik nu nich mehr
in wat överbleef na all de Wöer.

T.u.M. V.I.
dat em dat rein vertörnt

Du sühst guud ut

Na, dat wurr nu aver uk we'r Tiet, dree, veer Daag keen Pianola un keen Gitarr; dat kann nich guud ween, dorum wurr hüüt in de Morgen glieks een beten kumpuneert, denn güstern seet ik stünnenlang in de Zug un dat hett al ümmer mol een Leed ruutbottern laten. Ditmol geeng dat um een lütt Fru, de ganz herrlig Spraken kunn, een anner Keerl, de uk nich opholen much Fragen to stellen, ganz fein allens ümmer ganz sinnig verklorte un denn uk so gedüllig weer, een oole Daddi, ik wurr seggen um un bi 58 , noch Wöer över Stratenbuu un Autobahnen to wesseln, wo se sik sach scheußlig för interesseer, sodennig kunn ik dor nich överweg gahn un ik meent binah, se hett markt, wo de Keers dor neben ehr wat dicht un sogor noch vun ehr. Keem mi uk so an, wo ik mi vun de Jung de Hörappraten lehnte, dat ik dat dor Gebröös vun den oolen Braschbütel nich mehr utholen mußt. Dor heff ik miene Lieblinge hört, dat sünd "Black Keys", un bi de geiht dat aver af. Nu wurr dat Hiere denn doch veel sinniger as de Hiphop, mit de ik hüüt morgen waken wurr.
Leider gifft blots de Opnahm mit mien MP3 Rekorder, denn de Kamera heff ik nich dalfullen laten, aver so dösig "programmeert", dor geiht ja nu rein gor nix mehr. Kannst nix bi maken.
Wo se sik nu so in de Wull kriegen wegen de Rechten un dat Kopeeren, eenigen meenen gor, dat Web wurr bald in een swarte Lock rintrümmeln - schull ik dor an denken, dat Hiere sinnig utlopen to laten. Much aver sodennig nochmol S.R. gröten, de dor mol so richtig uthaalt hett in een Interview un ik mi sien "Herr Lehmann" binah ganz un gor dörlääst heff, as ik mit Liebe op de "schönste Insel der Welt weer". "Das geht nich gut", meent Herr Lehmann, as de anner em bi en Hauerie in de Maak hett, un dat kann een licht naföhlen, de sien Füste lever in de Taschen lett, as se flegen to laten. Geeng mi doch güstern een Bagaluut in de Domstadt so'n beten appeldwatsch un mit de Kopp vöruut an, bemst aver vörher noch gau af. Dor harr ik aver fein op de Straat leggen mit een blödig Nääs. "Wat sä de Jung: eine Stadt kann sich ihre Bewohner nicht aussuchen." Dorum Kölle alaaf.


Du sühst guud ut
kannst herrlig snacken
in alle wat weet ik blots Spraken.
Du sühst guud ut
weetst so veel Saken
mit dien Nahwer hest dorvun fein spraken.
Worum seggst du nich een Woord to mi?

Du sühst guud ut
hest so feine Locken
much ik geern eien, rüken un  anfaten.
Du sühst guud ut.
Läerstevel, Strümp un korte Rock an
kann keen Ogen gor nich vun di laten
worum kiekst du nich eenmol gau na mi?

Du sühst guud ut
de Sünn hett Licht utgaten
in'n Avendglimmen so över de Maten.
Du sühst guud ut
hest sach'n Fründ, de kann di faten
spören dien Huut, dien Hartslag un dien Aten
segg, worum puust du nich eenmol röver na mi?

Du sühst guud ut
kann de Gedanken nich vun di laten
weern wi alleen, wat wurrn wi denn wull maken?
Du sühst guud ut
bün ganz un gor in di verschaten
spääln verrückt op mien Böön de velen Rotten
worum kummst du nich eenfach röver na mi?

T.u.M.V.I.

Wo ik hier ligg in Freden

Hett sik we'r wat ännert, denn de Blog maakt sik anners op, warrt hoffentlig lücken. Leed is vun güstern, as ik töven dä, wat de Kinner vun een "Schlafparty" waken warrn schullen, weer een nette Avend ween, fiev Deerns, Luftballuns, Hot Dogs, een poor Quizfragens un denn een lütte Film achteran; as de Ool denn hoochgeeng na sien Stuuv, wurr dat denn nerren eerstmol richtig luut. Ferienfierdaag sünd so'n Saak för sik, annern maken wat, du sülvst kannst di Tiet laten, aver deist du dat nich al Dag för Dag? Annern bringen wat op Schick in ehr Leven, buun sik een Huus to'n Bispill oder se verslurren ehr Tiet so as du dat kennst un wo du hier vun singen deist. Wat de Lehrstünnen vun't Leven angeiht, dor kunn veel seggt warrn. Een Bispill is dat Loslaten, wenn't geiht, denn markst op eenmol, wat du dor bang vör weerst, wo lerdig dat dor sien kunn un dat is sach een grote Opgaav för jedereen un sehen in dat beten, wat jedeen blifft, noog för een ganzen Dag, een Maand, een Johr, een Leven. Naja. Wat Plattdüütschland angeiht, harr ik een langen Mundvull Snack mit een vun de Lüüd, de mi dor wat bedüüd. Wat mien lütt Book doch wat ganz un gor anners weer, harr dat sodennig in de plattdütsch Flag nich geven. Man worum kunn de Minsch dat in den "Q" nich schrieven. Schaad, Plattdüütschland - Enge Land. Aver ik bliev dorbi, uk wenn een dat nich schull oder anners maken schull, dat hiere hett dat geven un dor wurr vun schreven, op Platt, wenn uk man blots de een un anner dor um wies wurrn is, mi is't noog.

Wo ik hier ligg in Freden an een Sünnovendmorgen
kiek ruut na'n Häven, Rägen kummt eerst morgen
is een anner an't Rieten, buut sik jüst een Huus
süht noch na ganz veel Tiet un Arbeid ut
schrifft een anner ganz veel Sieden för een herrligen Roman
hörst vun wieten dat Singen vun de Iesenbahn
is een anner mit Liebe vull Höög un Möög we'r in de Gang
een junge Vadder haalt Broot un Kook för sien Familie ran
is een anner an't Utdunen, Smook un Bramien in sien Stuuv
holen bi een anner Kinner dat gröhlen, bölken Fernsehen ut
freut sik jüst dor baben in den Fleeger een op Sünnschiendaag
een anner höört na binnen, wat ramentert in sien Maag
een hett to regeeren, anner höllt dat Mikrophon
Paster hett noch nich noog Wöer för sien Lex an'n Sündag stahn
sitt een achter Trallen Stünn um Stünn gegen de Tiet
een Minsch liggt dor to starven, annern truern an sien Siet
op'n Markt smitt een de Fisch in de Waag un seggt den Pries
een anner schitt een annern an, warrt de to laat um wies
Witterung un Stratenfunk un ole Leeder larmen
lett as weer't een Dag, as wi em ümmer al mol harrn.

T.u.M.V.I.

Gedanken un de Wöer

Groff, dat Umstellen vun de Tiet is't sach nich alleen, man nu kunn ik een Wuchenenn bruken na dit Wuchenenn; weer veel, weer veel in jede Richt, na baben, na nerren, na Noorn, na Süden, na buten un natürlig ganz veel na binnen. Mi wurr toletz bedüüd, ik schull mi henlegen, ik wurr dumm Tüüg räden, daß du die Nase ins Gesicht behälst, de lütte Stünn in Timmendörp is't sach nich ween, uk wenn een sik denn doch mol vun de Sünn beschienen leet. De Burdsdag güstern kann't egentlig uk nich ween sien, de weer sodennig ruhig un sittlig, as sik dat för 60 höört, man de Nach, wo wi dat Klock-Umstellen denn live mitkreegen, weer uk gediegen, so kummt denn dat een to't anner. De lütte Lex hier kreeg ik dorum uk eerst de Namiddag trecht; mien Musik warrt dorbi ümmer sinniger un blifft een Dag sach ganz stahn.(mol sehen, wat ik dat Leed hoochladen kann) Geeng hüüt natürlig mit mien Verlegersch noch um de Rezension in'n "Q.", un dat se doch leeger weer, as ik dat eerst meent heff, sünnerlig dat "hett mi gefullen" an't Enne, dor weer een falschen Ton binnen, stunn ja uk een "liekers" dorvör. So is dat nun mol, vele Lüüd mögen dat nich hebben, wat een dor mol utpacken deit, dat wöllt se ja allens gor nich weten un dor uk nich vun snacken, un wenn een dat denn mol waagt, denn mutt dat allens so ganz un gor sachlig sien, dat Hart höört dor denn nich herin, dat koole Mess vun'n Dokter is ehr dor lever. Oder an't besten keen Gewääs um maken. Hebben dat doch all nich licht hatt. So kummt dat, wat ik mi nu bi ool Kempo Trost halen do, in sien "Sirius", de Fru an mien Siet meent, un dor harr se recht,  Kempo sien Steernteeken weer "Stier"; dat kunn se al an den Toorn sehen, de he sik an sienen Hoff ranbuun leet. Keek noch gau bi Wikipedia na un kunn't nich laten un klicken de letzte Mundvull Snack an, de't vun em geven hett. He leet sik noch gau den "moustache" stutzen un seet dor ganz kümmerlig, aver liekers ganz stolt op sik vör de Kamera - un wat schall ik seggen; snackt de Düwelskeerl doch noch gau mol Platt: "Treckt sik allens na'n Lief". Dor meent de ttt-Unkel, "das müssen Sie jetzt aber übersetzen!"

Gedanken un de Wöer
hebben hüüt we'r wat vör
nähmen mi in de Maak
as weer ik blots een Saak.
Stellen wat mit mi op
wöltern in mien Kopp
laat' mi nich in Freden
eenfach aten, pusten, leven.

Gruweln, spikuleeren
sik dorbi gau verleeren
vun hüüt in'n Nu na güstern
sik ümmer we'r verbiestern.
Keen Willen un gahn dor gegenan
stell allens op Null un fang we'r an.
Warrt nich gahn, krieg'k nich torecht
all de Wöer stahn in de Weg.

Ik will se all nich mehr
de ewig sülven Wöer.

Höllt nich an de oole Möhl
de kruse Kraam, wo ik in wöhl
wurr de Ünnerscheed geern weten
wat is Kruut un wat is Weeten.

Wat ünnerkleien, wat verwohren?
De Stimmen afdreihen, gahn na'n Goorn
graven still un planten Blööm
wo annern sik an freuen könen.

Ik will se all nich mehr
de ewig sülvig Wöer
uk wenn'k ehr ümmer wedder höör
woveel, worum, woför.
T.u.M.V.I.

Wo kummst du op eenmol wedder her

Nu bün ik mol een Tietlang offline ween, un dat is uk guud so, harr noog to doon, Leeder inspäält, dit un dat op Schick un sünnerlig jedeen Dag versöcht, em to leven. Op'n Disch liggt we'r een Kempowski-Book: "Sirius" un dor findt een as ik veel, denn he is ja noch mehr "pass´eiste" as ik, he verräkent in een Tour dat Hüüt mit dat Güstern, un wo he so klook is un flietig op to, verwohrt he dat, wat allens al lang mol begäng weer un jüst so wiest he, wo ewig lang dat hier in disse Land an dat Wohre vörbi gahn deit. He vertellt to'n Bispill, wat een "Stern"-Fru 1983 bi em anröppt, he schall nu uk wat gegen dat Lüüd-Tellen seggen; mag he aver nich, dor seggt se natürlig "schaad", denn se will ja blots de Meenen opschrieven, de jüst an de Reeg is un blots de un keen  anner de Lüüd to läsen geven, dor bün ik ja al wedder bi een vun mien Sujets. Schull lever wat Gudes vermelden, denn de niege "Quickborn" weer een schöne Heft, dat weer D.R. sien letzte "Q." un dor funnst hier un dor lütte Stremels, de harrn an un för sik al een bet Poesie binnen. So'n beten bang weer ik aver wegen de Rezension, de mien lütte "Confessio" in'n "Q."kreeg, man dor kunn ik mit leven, ik funn se "forsch", so heff ik dat mien Verlegersch simmst, Rezensent seggt, he harr een "hele Leven", schall he mol över schrieven, wurr ik sodennig uk geneten könen un villicht sogor mehr as he mien Book, wat em egentlig nich na de Mütz weer. He hett sik argert an een Woord: "aphroditemäßig", dat deit mi denn ja leed, aver correctnessmäßig weer ik noch nie de Nummer een; dat is nu mol een Lust un verklöppeln Saken un Wöer, de sodennig nich to'nannerhören doon. Akustisch gesehen, die Frau als Solches. Beten eernsthaftiger weer denn, wat ik een poor Daag later in de Stünn mit de stille Dokter hören dä; he meent, Lüüd as ik, de wurrn mit de "Tiet" nich so langskamen könen as annern, de mit ehr stüttig vörangahn un wat achter sik laten könen. Sodennig wurrn Lüüd as ik leider uk veel Tiet mit Truern un Beduern un mit sik dor wat Trechttimmern un Liekbögen verleeren. Dat is sach wohr. Eenmol heff ik dor een lütt Dichten vun maakt:

Sitt in de Tiet
bün an't Luern
meesdeels op annern
dat kann duern.
Sitt in de Tiet
as weer ik insparrt
schuul na en Döör
steiht sach wat vör
sitt in de Tiet
un mark: bün alleen
denk: much geern
un weer't blots een Stünn
een vun all de annern ween.

Dat Opladen vun mien Leeders lückt nich recht in de verleden Tiet.

So warrn vun dat Leed hüüt morgen blots de Wöer to stahn kamen:

Wo kummst du op eenmol wedder her?
Dach, ik dach an di doch gor nich mehr.
Is mi so ankamen, sehg een Schimmer vun dien Hoor
weer in'n Droom un egentlig nich wohr.

Wo büst du de Tiet vörher blots ween?
Heff di narrens funnen un nix vun di sehen.
Meent, ik weer dor nu al lang över weg
man nu heff ik dien Naam al we'r mol seggt.

De Klock is sach we'r gauer ween as ik.
Weet, dat mien Hart man leider blots ganz sinnig tickt.
Stünnen, Dage, Maand un Johren sünd al vergahn
ik leep we'r torüch, bleev güstern stahn.

Wo hest du de Stääd för dien Leven funnen?
Wo Leev un Freden we'r hen na di kunnen.
Hoff, dat ole Wehdaag, wat du mienetwegen harrst
di nich uk hüüt de Dage utschännen warrt.

Wo warrn wi uns drapen un wat föhlen?
Warrn wi uns verfehren, warrt Sehnen wedder quälen?
Glööv, dat keeneen vun uns wat seggt
is la lang her un jedeen geiht sienen Weg.

Du büst sach al veel wieter gahn as ik
bleev stahn, weil ik na achtern kiek.
Vun Dörp na Stadt, vun Land na Land wöllt Minschen fohren.
Keem nich wiet un heff de Richt verloren.

T.u.M. V.I.

Weer een Leven vun een

Nu hett dat al noog bluest de letzen Dage, weer in't Studion un heff 4 Leeder inspäält, de all een beten still weern un wo noch een poor dorto kamen schöllen; wat dat hiere dorbi ween warrt, mag ik noch nich seggen.

Nu sünd al een poor Dage vergahn un dat Leeder-Maken hett jüst mol nich dat Prä; heff an'n Fridag een poor Leeder inspäält un dissen Fridag schall dat wietergahn; dor mutt uk een beten öövt warrn. Hett in't Studio so veel Spaaß maakt, kunnst binah seggen, dor bün ik ja wull mol "bi mi ween", dat wat sunst nich recht lücken will. Leider kunn ik dat nich mitnähmen in den Sündag un in dat Wuchenenn mit rin; kann nich so lücken, as en dat ümmer geern harr, weer gnaddelig, funn um un bi rein överall een Grund för so'n wellerlige Räsonneeren, bit dat denn mit eens all weer un mi de Dage vun Maandag an fründlig bemöten. Weer so bi de Arbeid, bi t'Huus, wo de Flimmerkist duster bleev un ik mi över de olen Kunst-Bläder hermaakt heff, de sik hier un dor stapeln doon. In een oole "Pan" vun 1987 wurr wat vun den Maler Sargent sien Vadder vertellt, een Amerikaner, de wegen sien Fru na ool Europ rövermußt un nu wiet weg vun sien Heimat ganz un gor Patriot wurr un versöcht, "in konzentriertem Nationalpatriotismus ein Stück Amerika zu konservieren...In heftigen Artikeln steigerte er sich in eine längst unglaubwürdig gewordene Identität mit der einstigen Heimat hinein." Dor heff ik mi aver in we'rkennen kunnt.  Dat schriev ik lever sülven hen. ehrer dat een anner övernähmen deit. Denn mutt ik wull stillswiegen. Heff ja uk de Artikeln toletz nich mehr wegschickt, uk de Breefen an'n NDR wegen dat Windfarken-Sponsoring. Könen annern övernähmen. Un kannst dor ja  nix an doon. Dat Land warrt vun Küst to Küst een Online-Windpark, dat is beslotten. Kiekt sik noch gau de letzten schönen Flachen an un maakt dor nochmol een Bild vun. Heff mi hüüt noch eenmol över mien Pellwormer Gedichten hermaakt un dat een un anner Woord nochmol schreven.  Hett doch vör een poor Daag wirklig een Minsch ut frie Stücken mien Pellwormer Gedichten in Husum in de Bökerstuuv bestellt. Denn mutt dor ja noch een Oplaag vun maakt warrn.

Weer een Leven vun een
de keen Maat funn
weer een Leven vun een
de in de Weg oft stunn.
Weer een Leven vun een
de brascht un brööst.
Weer een Leven egentig
en arme Öös.

Weer een Leven vun een
mit ganz veel Gift.
Weer een Leven vun een
de't blots mit Wöer dirfft.
Weer een Leven
schall ik mi geneeren
weer mien Leven
kunn't nich öven
mußt toveel lehren.

Weer een Leven vun een
de höört keen Raat.
Weer een Leven vun een
de keem to laat.
Weer een Leven vun een
de harr geern wullt.
Weer een Leven vun een
in't Hart mit ganz veel Schuld.

Weer een Leven vun een
de sik nich mag
weer een Leven
verkleien Dag un Nach.
Weer een Leven
schall ik seggen "mien"
weer een Leven
jüst so goot as dien.

Weer een Leven
aver nich umsunst.
Weer een Leven
mit Wöer un een beten Kunst.
Weer een Leven
af un to nich licht.
Weer een Leven
wo jedeen an driggt.

Weer een Leven
sach vun een Minsch.
Weer een Leven
as sik sach nich jedeen wünscht.
Weer een Leven...


T.u.M.V.I...

Sehg een ut so as du

Dat is dat tweete Leed, wat ik vun em maakt heff, un is keen beten so wurrn as dat erste, wat annerletz dat eenzige Maal in't Radio späält wurr, wenn't nich so trurig weer, villicht een vun mien schönsten överhaupt. Dor is disse so'n beten anners stricht, villicht weer't uk keen gude Moment un setten sik an dat Pianola, weer so wat vun in de Brast na de letzte Stünnn mit de lütt Kinners, de sik vun Klock halvig dree bit knapp an klock veer ran mit dat SPQR quälen mötten, wurr toletz scheußlig luut, dat geiht gor nich, wenn se so doon, as weer de Ool gor nich dor. So wurr dat hiere Leed mehr so een Leier-Leed,as ik midlerwiel ja velen maakt heff, verlaat mi sülven op de Wöer un söök uk nich lang, wat ik dor een lütt Twist krieg, wat dat Leed denn so'n beten wat geven kunn, wat een dor noch een Rest vun Leed in sehen kann. De Ogen, wat een vun dat Bild ankieken doon, hören een, de al groot ruutkamen is un mit sien 33 Johr al 8 Johr öller wurrn is as dat "Du" vun disse Leed. Keen weer dor, as du een bruukst, heet dat, un ik heff em man uk keen betenh helpen kunnt, uk wenn wi wengst eenmol binah vernünftig snackt hebben un ik markt, wo hart em dat Leven angeeng, dor räkent ik mi sogor ut, wat dat noch mehr för uns to snacken geven wurr, man denn is dor nix na kamen. "Kurzschluss", meent een vun  mien olen Kamraden, aver dor bün ik mi lang nich mehr seker, denn is villicht man jüst dat, wat velen vun uns an de Kant bröcht hett, wat de Olen mit uns egentlig nix opstellen kunnen, utschännt vun de Krieg un de leegen Tieden, as se domols sach veelen  weern. Sünd mi to veelen, de mit de Waag oder mit de Flint na de anner Siet  utbüxt sünd. Dor hebben de Künstlers reinweg Sott, wat se sik rindenken un överwegdenken un vilciht sogor ruutdenken könen ut dat Schiskojenno. Wurr hüüt in't Radio vertellt vun een, de sik de Biller vun de doden Schoolkamraden över't Hart kläävt harr, wull se sach sodennig neeg ween un ehren Weg liekers nich gahn mötten. Hett em wull lückt. Krreg den Büchner-Pries 2009.

Funn een Bild vun een
de sehg so ut
so'n bet as du
een junge Mann
geiht op de Welt to
so as du
so'n bet' liekut
uk wenn dat piert.

Funn een Stück vun een
de sik wat truut
so'n bet' as du
een junge Keerl
faat Saken an so as du
un kummt uk wat bi ruut
uk wenn't piert.

Funn een Geföhl
ik maalt mi ut
wo sehgst ut
harrst wieter läävt
un neihst nich ut
keen weer dor
as du een bruukst
un dat piert.

Nu kunn een seggen
dat weer ut
fullst ut dat Erinnern ruut
een Steen un de Naam weerst du
man dor süht ümmer mol een ut
een de Saken maakt, sik truut
dat du't nich büst
dat piert.

T.u.M.V.I.

Keenen weet, wat ik weer ohne di

Dörven Mannslüüd weenen, heff ik mol een junge Fru fraagt. Ja, hett se seggt, man nich to oft. Dor kann een sik ja an holen. Mi hebben ümmer uk mol Leeder to Tranen röhrt. Dat erinner ik, as ik de Comedian Harmonists ehr "Liebling, mein Herz läßt dich grüßen" hört un Ari Leschnikoff lett ganz an't Enne so'n fienen Ton utklingen, dat geeng mi dör un dör un ik dacht, wat de brunen Verbräkers dor överweg marscheert sünd un dor keem mi so een Truer an. Later heff ik denn lääst, wat Ari een vun sien Kollegens bi de Gestapo anscheten harr, dor weer dat denn ut mit de Rührung. Uk dat Leed, wat dat hiere mehr as blots een beten inschpireert hett, hett so een "Tranen"-Moment, dat is de Chorgesang, wat de Junges um Brian Wilson in de Gang kregen; de heff ik sogor een Dag in Ditschiland bi een, de uk ganz veel vun gude Musik verstunn,  acapella hört, dat weer unendlig schön, wat se domols mit ehre jungen Stimmen kunnen, wat se för Harmonien harrn un Ideen, gewaltig, wat is een dor blots armselig gegen. Aver  dat weer eenfach nödig, mit disse lütte Sing un Sang den Sündag utklingen to laten, mien "Werwulf"-Leed na Klaus Groth wull de Server nich annähmen, weer em sach to lang, dorum stell ik disse "Nachempfindung" hier eenfach herin, denn morgen is dor bestimmt we'r een anner Leed in de Maak. Aver villicht mag de een un anner sik dat Original anhören, as wi dat hüüt morgen däen, de Dag na een herrlig Burdsdagsfier-Eten, wo een Orlando in de Rosenstadt uns een Tapas-Potpourri vertehren leet, dat harr Oort un wo de Fru an mien Siet de Frünne kennenlehrt hett, de mi nu al siet bald 40 Johr in't Leven utholen, mögen un stütten. Herrlig so wat, heff gor nich mol an ehr dacht, as ik de Wöer hier in een Draav henklier, aver de Fründschop wurr uk een Masse Leeder lohnen. Keeneen weet, wat ik weer ohne Jem...

Keeneen weet, wat ik weer ohne di.
Keeneen mi sehen, wenn ik weer ohne di.
Keeneen een Stück vun mi hören ohne di
fraag mi, wat'k weer, wenn ik weer ohne di.

Ohne di stunn'k vör de Welt ganz alleen
nümms wurr, wat mi bedüüd, we'rkennen un sehen.
Ohne di geengen mien Wöer all na binnen
ohne di wurr'k mi verleeren, nie we'r finnen.

Ohne di eenfach leven, wo schull dat gahn?
Ohne di wurr't mi Geföhl vun lerdig un ferdig överkamen.
Ohne di harr'k keen Grund un maken hier Licht
bleef in't Dustern, wo allens in swart um mi liggt.

Ohne di bild ik mi de Welt doch blots in
wurr blots insparrt blieven in't Kummerhock, wo ik bün.
Probeert dat Leven ut een lütt Stück wegen di
geev Momenten, dor heff ik läävt, blots wegen di.

Vertell doch mol

Harr de Fru an mien Siet nix seggt, harr ik dor gor nich an dacht, denn dat, wat de NDR so maken deit, is mi nu al lang een Doon, uk wenn ik mi över de Sendung op 90,3 annerletz freut heff; sünnerlig as een mi schreef, wat he in dat ehrlige Woord, wat J.G. un ik dor wesselt hebben, Trost in funnen harr. Aver dat "Vertell doch mol"-Rebeet heff ik to'n Bispill blots vun ganz wiet weg mitkregen, harr mi bi dat erste oder tweete "Vertell doch mol" mit een lütt Geschicht meldt, de denn ja uk gor keen Geschicht weer un utköört wurr, un dacht, wat ik dat Schrieven un Vertellen annern överlaten schull. Freu mi aver över jedeen, de wat schrifft un vertellt un fraag mi uk, wat vun de 1000 un 1000 Geschichten warrt, de nich druckt warrn könen. Ennerlei, jedeen, de wat vertellt, dat steiht in mien Lex an de Plattdütschen bi'n NDR, stellt sik dat Vergahn vun een Spraak in de Weg un deit so wull wat för een Saak, wo wi fröher "Heimat" to seggt hebben. De "Windfarken" aver, de maken nix anners, as sik Geld intostrieken, wat se mit dat Utschännen un Tweimaken vun een Landschaft verdeenen. Kiek sik doch eener de Öko- un Biostrom-Flachen an in Ditschiland oder NF an. Nu is dat hiere Geriemel hüüt morgen mol ruutbottert, wegen den Arger, de ik dor nu al över een Wääk an heff, wat de NDR as verleden Johr sik dat "Vertell doch mol" vun een Windkraft-Goliath betahlen lett un de "Windfarken" op't Podest stellt. "Sponsern" heet dat ja vörnähm. Wunnert een ja nich, ik schreev an den NDR-Intendanten wat vun "Kartellierung", dat de NDR ja uk sach dor mit binnen weer, in dat grote ÖKO-Syschtem, wat mit uns maken deit, wat een poor Groot-Ökologen guud finnen un vele annern Mitlöpers een beten oder tämlig riek maken deit. Kann mi dor so an argern, wat se in Hamborg den "Wohlföhlstrom" hier un dor un överall preestern un dorför dat halve Land utschännen; Hauptsaak, de wide Blick över de Elv warrt se nich utschännt. Dor fallt ja uk mol de een un anner Boom vör't Schöner-Wahnen-Huus, wat he dor nu al 100 Johr stunn oder nich. Man harr de Fru an mien Siet dor nix vun seggt, de Vertell-Saak weer an mi weglopen as dat mehrste, wat dor buten in de Welt begäng is, aver nu liggt dor al een ganze Wääk an Giften achter mi as in mien leegen Johren vör de Wäken in't Huus an'n See. Is ja egentlig uk schietegaal, wat hier een singen deit, dor kreiht keen Hahn na un de dat mitkriegen deit, geneert sik sach een beten för mi mit. Aver wat ruut mutt, mutt ruut. Keem mi ja uk noch een Woord an: "Windfarken", wunnert mi aver denn doch, wat "Grindfarken", dor kummt dat ja her, nich in de Mensing binnen stunn. Uk nich bi Google. Man vun nu an, steiht dat dor binnen, dor wengst kannst di op verlaten.

Vertell doch mol

Jem laten Lüüd vun ehr Öllern wat vertellen
dörven se in een Book vörstellen
bi Ohnsorg op ehr Bühn mol stahn
warrt dit Johr we'r jüst so gahn.

Denn kummt de Mann ganz blied na vörn
warrt sien lude Trummel röhren
sik graleeren, wat is dat fein
wat de Windröder sik dreihen.

Denn dat wöllt wi all geern sien
för de Bioenergien.
Landschaft twei, is uns egaal
solang de Keerl sien Knipp ruuthaalt.

Dat Beste weern Jem ut de Noorn
ik meen, dat schullen Jem sik sporen
sik an de Windrad-Keerls verkopen
Ehr Talers achteran to lopen.

Hest'n Mikrophon, denn bruukst keen Brill
wo jedereen gröön (!) sehen will.
de Landschaft twei, geev 8 Perzent
hebben de Windfarken utschännt.

Hör mol to, vertell doch mol
mit Platt dor geiht't al lang bargdal.
Wat't bedüüd, is Jem een Doon
Lüüd fretten Schiet, warrn liekers kamen.

Hauptsaak, is een Harmonie
so'n bet' Öko, nix dorbi
Windradfarken hebben veel Geld
dorför jedeen geern vertellt.

Worum den NDR nich gönnen
Sülvergruschen instrieken könen
hett al mol een anner daan
is em aver nich bekamen.

-

Hammonia, wat weer dat scheun
Windröder stunnen bi Jem to dreihen
harrn ehr sülven vör de Nääs
Elbchaussee bit Blankenees.

Wohlföhlstrom, dat könen Jem lieden
man wenn Jem de ut Hamborg kriegen
weten Jem, wo sik een föhlt
de een de Windröder henstellt.


T.u.M:V.I:

Noch een

Wat toveel is, is toveel, wat to lang weer, weer to lang, un wenn' t sowiet is, is't sowiet, Un ik glööv, dat is nu sowiet, dat ik dat een beten sinniger angahn laten schull. Dat Künstlern is so un so een Saak an un för sik, dor kummst gau in een Drang un de Saken kamen vun alleen un dat höllt uk gor nich op. Denn is dat man uk blots mol een Woord, een Saak, wat een lehrt un vun een Dag na'n anner is dat so, nix kummt mehr torecht. Verleden Wuchenenn sünd mi denn doch een poor Twiefel kamen. Ik klickt mi dör den 50 Penns-Kosmos un dacht, gewaltig, wat de dor in de Gang kregen hebben: Myspace, Facebook, Homepage op platt un op düütsch, jüst soveel nordüütsche Ironie as dat Sik uk wat Inbilden Könen, wo se den Pries nu kriegen un den schöllt se hebben; se sünd mi ja midlerwiel um un bi 30, 40 Johr vörruut, dat heet, ik bün trüchbleven un egentlig uk gor nich recht vörangahn, blots dat ik allens so dör un dör beläävt un dörgruwelt heff, dat ik mien Saken sodennig uk vörwiesen kann. Aver ik kaam mi nu so ooltmoodsch vör, ik mag gor nich mehr vör de Lüüd. Dat ik dor denn wengst doch noch een Grund för finn, dat lett mi nu we'r de Klaus-Groth-Leeder öven, de ik hier un dor al mol sungen heff; denn kann ik noch mol so richtig dat Pianola quälen un dat is ja noch ümmer de Ünnerscheed to de anner Platt-Muskanten, wo de Gitarr ümmer toerst kamen is. Wenn't nächste Wääk denn in so'n lütt Studio geiht, is dat egentlig uk ohne Utsicht op een niege CD; de Blues-Nummern, de wi inspälen warrn, weern al mol in den Blog to hören un hebben uk noch een beten Kummerkamer-Rook an sik. Ennerlei, 10 Songs nähmen wi op. De hiere heff ik nich opnahmen; heff we'r mien Kamera verkleit.

Noch een, noch een
segg, woveelen
mag nich mehr bigahn
un mi quälen.
Wurr't geern laten
weer meist noog
noch een, noch een
wurr to taag.

Noch een, noch een
Bild, een Leed
wo'k al lang keen Wöer mehr weet
de ik nich al 1000mol opschreev
se nu ganz un gor all över heff.

Noch een, noch een
kiek, dat geiht.
Uk wenn't keen bruukt, na hören deit..
Riemeln löppt noch vun alleen
een noch een
un sach noch een.

Noch een, noch een
man woför
gifft knapp mol een, de dorna hört.
Wurrn mi sülvst al beten keef
lang nix Nieges funnen heff.

Noch een, noch een
heff't we'r torecht
sing't morgen we'r
find sik een Weg
för noch een, noch een anner Leed
wo ik nu mol nix anners weet.

T.uM.V.I.

Wat is mit di

In mien lütt Bok stahn sogor de twee Bookkstaven, de andüden, wull hier meent is. Keem mi so an, harr dat  ja uk in't Interview seggt, kunn ja uk mol Leeder över anner Lüde maken, uk wenn dat hier natürlig uk um mi gahn kunn, denn wenn een as de MInsch in dit Leed toveel arbeiden deit oder wat anners över de Maten maakt, kunnst du ümmer fragen, wat he sik uk noog estimeert. Deit he villicht nich, denn sunst wurr he sik nich mank Böker oder in'n Bramien oder in Arbeid versticken, he wurr sik dat Recht an sik sülven gönnen, aver wenn't so licht weer, wat de annern - villicht ja uk gor nich so grootorig - lücken deit, denn wurr't sach de ganze Minschheit beter gahn. Is nu mol dat Swörste mit, wenn du de velen Möglichkeiten vun dien Leven sülvst in de Gang krigen schallst. Dor kann een richtig bang för warrn, sodennig is dat mit dat Verstickspälen allens een beten lichter, dat Leven över de Tiet to bringen.Bün jüst we'r sülven herrlig an't Tiet Verkleihen, aver ööv dat, wat ik dat geneeten kunn. Mit een 11oer-Krimi as güstern to'n Bispill, harr'k al mol sehen, aver wenn Pudel Krause mit Hund un Gespann rein minschlig de Welt uttareert, dat kann ik jüst so lieden as de lütt Mundvull Snack un dat Högen twischendörch. Nä, wat wurr dor lacht, as wi bi't Klönen in een Pausvun dat een na dat anner keemen. Vun Detektiv Rockford, de binah gor keen mehr kennte, bit na Spaceman Spiff, vun de rein nümms wat hören much. Toletz geeng dat dorum, wat wi Mannslüüd so scheußlig ehrlig weern, un as een Kollegenfru dor denn mit vör't Brett keem, wat dat ümmer Keerls geev, de meenten, se wurrn den "Playboy" blots wegen de Artikeln kopen, dor lacht een anner so luut, dat du denken kunnst, jüst dat harr se al mol to hören kregen.Wo guud, wat ik dor rein nix vun af weet.
De Opnahm is so'n beten naja, aver weer noch, ehrer ik Fröhstück kreeg.

Se maakt toveel
se deit toveel
allens in de Draav
hett knapp mol fählt.

Se maakt't to dull
späält all keen Rull
will jedeen wiesen
wat een  maken schull.

Se will noch mehr
hett ganz veel vör
schrifft hier un dor een Breef
man nümms will ehr.

Se kummt nich laat
so veel anfaat
man ik glööv
se bruukt een, de ehr fraagt

Wat is mit di?
Wat blifft för di?
Worum räkenst du so gor nix mehr op di?
Wat hest di daan?
wo kann't angahn
dat de annern ümmer erstmol vör di kamen?

Se hett een Mann
se hett een Kind
se's veel to lang nich dor
wo se jüst sünd.

Se kummt na Huus
wo süht't dor ut
glöövst binah, dat se allens
sülvig maken mutt.

Se is dat wennt
hett't blots so kennt
dat't leven ehr so jaagt
un se fein rennt.

Se hett nie klaagt
man sik sach fraagt
wat't sien kunn
wat de anner an ehr nich ganz behaagt.

Wat is mit di?
Wat blifft för di?
All de annern, de gahn vör
wat warrt vun di?

Wat is mit di
fraagt sik de Lüüd
jedeen wunnert sik
de di süht
wat di drifft
wat di blifft
worum't keen
eenfach Leven för di gifft.

T.u.M: V.I.

Dor is ümmer een

Dor is ümmer een
de geiht mit mi
dor is ümmer een
un steiht bi mi.
Dor is ümmer een
lett mi nich alleen
un de ümmer meent
dat schull anners ween.

Dor is ümmer een
bi mi un kiekt
de weten will
wat ik mi schick
de dat nich gefallt
kannst seggen binah all
dat ik dat anners maken schall
weet he vörher al.

Graleer de annern
de dat nich kennen
dör't Leven wannern
un sünd dat wennt
ganz ohn Geweten
ganz frie un licht
as wurrn se weten
wat dat Ies ehr driggt.

Dor is ümmer een
de't nich behaagt
wat ik jüst denken do
un wat ik waag
is em to weddern
we'r wat nich paßt
kann he nich pedden
hönnt mi keen Ruh un Rast.

Dor is ümmer een
vun de ik hör
dat't annersrum
meist beter weer
de mi seggt "Schaad!"
wenn't al to laat
sien klogen Raat
krieg ik doch nich faat.

Dor is ümmer een
warr em nich los
he hangt an mi
wat maak ik blots
dor's ümmer een
lett mi nich frie
kenn em al guud
he's binnen in mi.

T.u.M.V.I.

"Zensor", sä de stille Mann, de mi eenmol in de Wääk so'n beten trechtbögen will, dat weer de, de ümmer mit mi ünnerwegens weer un mi in een Tour seggt, wat em an mi un an dat, wat ik do, nich passen deit. So geeng mi dat uk we'r güstern avend, dor weer ik doch an een poor Städen regelrecht vergnöögt, aver dach glieks, paß op, du wullt hier nich den "Entertainer" geven. Toletz weer na't Grönkohl-Eten so'n Oort Reis na Jerusalem in de Gang, dor bün ik denn uk glieks överbleven un heff mi verdünniseert.Bi t'Huus sehg ik noch een oolen Film mit Klaus Löwitsch an, wo he ümmer mit so'n bet Mantel in't Bild steiht un scheßlig taag un hart op sik un annern ween mutt. As sien "Napoleon" denn meent, nu weer he mit sik tofreden, heff ik den Film utmaakt, do ik ümmer mol we'r, maak den Film ut, wenn't mi jüst paßt, hett een grote Leedermaker, Joe Jackson, uk mol vun sungen, he wull blots een "happy ending". Hoff, ik warr dit Johr 11/12 noch guud to Enn bringen; is noch'n beten Tiet, aver ik heff al mol de Stünnen tellt..

Wurr mi freuen

Wull egentlig een Breef na "Down under" trechtmaken un denn vun den Snee vertellen, de ja nu we'r ganz un gor weg is; dat wi hier man blots noch een Erinnern an een, twee, dree Dage mit Küll un Winterpracht harrn. Schön, wat wi dat hatt hebben, sunst harr dor wat an disse Johr fehlt. Stell mi de Sünnschienwitterung dor nerren vör, wo de junge Fru läävt, de ik as lütt Deern op den Aarm harr; keem bi't Denken na de Studenten-Dage in Kiel, sehg dor een Mutter mit ehr Kind op't Rad na't Campus fohren.Weer in een Ogenblick in een anner Tiet, man ümmer noch in dat eene Leven. Wurr güstern wat vertellt vun een 1700 Sieden-Romaan, wo dat um "Parallel-Geschichten" geeng un de kloge Mann snackt vun't Sediment, wat sik vun dat Leven vun dien Olen in een lievhaftig Erinnern aflagern deit un wat wieter reckt warrt vun de een na de anner. Dor bün ik midlerwiel vun övertüügt, wat ik dat Kummer- un Quäälkraam-Tableau vun vör 100 Johr to'n Bispill vun mien Mudder veraarvt kreeg, mi dat in de Knaken sitt jüst as to'n Bispill de Gewalt, aver uk dat Juxen, wat vun de Nordstrander Siet op mi keem. Dat wurr een Opgaav ween, dat in een Gedicht oder een Geschicht rintowöltern, man so veel Tiet nähm ik mi ja nich, un Ehrgiez un Könen fählen denn ja doch. So is dat man bi disse lütte Leed bleven, dat sik hoffentlig opladen lett, sunst geev ik dat hier bald op. De Cumputer-Kosmos maakt, wat he will un pareert uk lang nich ümmer.

Wurr mi freuen
wenn'n beten Snee rünnerfull
sik över de Dreck un Schiet leggen wull
över de Truerwinterfarv
un wat noch nableev vun de Harvst.

Wurr mi freuen
weer't Leege ünner't Ies
wurrn de brune Placken
vun Vörtieden nich mehr wies
harrn dorvör Ruh un töövt
ehrer een Dag dat wedder läävt.

Wurr mi freuen
an'n witte Dook
Aten na'n Häven wäävt as Rook
allens fein, een Ogenfest
glatt un schier
as sunst nix hest.

Wurr mi freuen
an't Sneedookland
Bargen vun Ies deckt to den Strand
spöörst den Noor'n
spööst de Küll
man dat't Hart di warmen will.

Wurr mi freuen
allens harr sien Tiet
funkel Farv un glöhnig Witt
Vörjohrsglimmen un Avendsünn
blage Häven, griese Kimm.

Wurr mi freuen
dat't Wünschen hulp
keen Herrgott meent
du weerst an schuld
witt weer de Farv vun't Schipp
för de lange Reis
un nimmt di mit.

T.u.M.V.I.

Dat is gor nich guud

Dat Leed för den Dag - gau hensmetten, so as een lütte Erinner-Koort an dat, wat mi nageeng, as ik mi de lütt Mundvull Snack dör den Kopp gahn leet, de ik güstern harr un de tokamen Sündag bi 90,3 in den Äther rin schall. Weern twee herrlig Stünnen mit plattdüütsche Snack un mit een, de mien Book nu vun vörn bit achtern dör harr un nu sien Fragen dorto stellt. Veel hett em interesseert, över anner Saken wull he nix weten, dat is vörnähm. Vun mien Anti-Windröder-Gedoo schall keen wat weten un wo hart ik mit de Journaille vun de Giebelstadt to Kehr gahn bün, dor weer uk keen Rääd vun. Dörför geeng dat um de "Scharpen Dokters", de ik mit een poor Reegen in mien lütt Book een mitgeven heff, liggt al ewig lang torüch, man de Putt is sodennig so wat vun twei, un dor haakt J.G. denn regelrecht na. In mien Book, dor fallt keen Naam, aver de sik in't Rebeet utkennt, warrt de een un anner scharpen Dokter we'rkennen. Insider-Saken interesseeren keeneen, hett mi Schorsch Ehmcke mol seggt, de Mann, de mien eene Platte opnähmen leet. Dorum schull een dor gor nich so veel Wöer um maken, wenn sik dor twee oder dree mol so'n beten in de Weg stahn hebben. Dokter fraagt mi annerletz, wat ik dor een beten to dull mit befaat bün, mit dat "Liek um vör", wo Du vun op düütsch "gerecht" seggen wurrst. Dat mag angahn, denn wenn se all tosamen op een Minschen losgahn, stell ik mi op sien Siet oder wenn een mit de ganze Gewalt, wat he in sien hoochdüütsche Spraak leggen kann, över Lüüd hergeiht, de sik dat ruutnahmen hebben un schrieven, singen, maken, snacken wat op Platt, denn warr ik richtig falsch un reageer denn leider uk veel to dull. Dat is nich guud, aver dä denn eenmol nödig.

Dat is gor nich guud

dat Gift un Gall

wat we'r hoochkeem

fraagst, wat dat schall.

Dat is gor nich guud

wat du dor deist

sik denken in een Saak

de keeneen versteiht.

Dat is gor nich guud

denn dat kummt we'r

 wat di drieven deit

un dien Hart pedd.

Laat dat eenfach blieven

un laat dat achter di

lohnt nich dorvun schrieven

maak di dorvun frie.

Dat is gor nich guud

dat liggt so wiet torüch

halen dat we'r vör

wo so veel Stoff över liggt.

Dat is gor nich guud

dat warrt di över ween

schullst dat eenfach laten

as de annern dat all däen.

Dat is gor nich guud

dat nimmt di mit torüch

Kopp hooch, kiek liek ut

na dat, wat vör di liggt.

Nich mehr bören, laat dat stahn

kannst entbehren, den olen Kraam

nich mehr sleppen, wat nich bruukst

dat ole Schiet deit di nich guud.

T.u.M.V.I.