Pingelt an de Dör

Vun achtern oder vörn - dat wurrn de Speegel-Läsers fraagt, un de mehrsten hebben denn dat Blatt vun achtern opblädert. De ut de olen Tieden is, weet uk, worum. Achtern harrn se meesdeels noch'n lütt Madam afbildt, de so'n beten entblädert weer. Harr nich nödig daan un hett dat Wohrheitsfinden sach nich veel hulpen. Uk de lütt Momang nich, wo de ZDF-"Kriminalist" mit een lütt smucke Fru in de Puuch mußt, hett de Fülm un de Geschicht nich veel hulpen. Aver hört sach dorto un de Quoot warrt nich schaden. Man de lütt Momang hett mi gefullen, nich blots weil't so'n smucke Bild weer, nä, Kriminalist pingelt, fraagt ganz streng: "Sind Sie allein?" Un de Fru meent to em: "Sind wir das nicht alle?" Dor hett he ehr denn uk gleks helpen mußt, un mi hett't to disse lütte Leed-Opnahm hulpen, denn op't Rad na de Arbeit harr ik al dat "Pingelt an de Dör" in de Kopp. Hett ja uk in mien Leven de Momenten geven, wo ik hier un dor fein pingelt heff un "Kriminalist" spälen wullt. Blots dat Töven, wat bi mi so pingelt un een smucke Fru Kriminal fraagt mi, wat ik alleen bün, dat heff ik nu al lang opgeven. Wurr hüüt uk nich to Pass kamen, heff noch veel to doon, nix Grootortiges, is blots Arbeit, man de will maakt warrn un dor mutt ik nu bi.

Pingelt an de Dör
fraag, wull schull dat ween.
Pingelt an de Dör
bün hüüt ganz alleen.

Gah na de Dör
fraag, wull steiht vör
hör denn een Stimm
wat'k alleenig bün.

Sünd wi nich all 'n beten alleen
muchen wi nich all
een anner bi uns hebben?
Sünd wi denn nich all
'n bet alleenig op de Welt?
Sünd uns egentlig to wenig
weil keen Minsch uns in sien Armen höllt.

Pingelt an de Dör
fraagst, wat he wull.
Pimgelt an de Dör
wat he Di stören schull.

Gah na de Dör
un maak se op
de Schrää al hörst
de Trepp kummt een ropp.

Hest'n beten Tiet?
Worum schull ik de nich hebben?
Hest'n beten Tiet
sik vertellen un wat seggen?
Is't nich al so wiet
dat Du freust, dat he kummt?
Is Tiet, an't besten hüüt
denn Dien Hart is möör un wund.

Pingelt an de Dör
hoff, Du warrst dat ween.
Pingelt an de Dör
bün nich mehr alleen.

Gah na de Dör
bün al bi to freun
seh dat Smustern in Dien Ogen
hör Di seggen: "MOIN!"

T.u.M.V.I.

De Dag hüüt

10.000 Sieden, meent de Schrieverkrinkbaas hett he schreven, Dag för Dag, in sien Leven, wat hett he dor allens bewohrt, ophaben för een, de't villicht gor nich gifft. Denn dor mußt al een grote Prominenz hebben, um de Lüüd so wiet to bringen, wat se uk Dien Leven un Denken Dag för Dag naföhlen mögen. He harr uk lääst, wat F.R. dor allens nipp un nau an de Welt un de anner Schrieverslüüd utosetten harr, naja, ik kunn mi gor nich allens so marken, sünnerlig wurr'k nich veel vun't Eten schrieven, as se dat hüüt geern mol doon. Aver dat Eten weer binah dat eenzige, wat dat to kritiseeren geev, Supp un Fleesch keem nich hitt noog an den Disch. Man wat weer't sunst för'n rieklige Dag; an't Enne de twee Stünn mit mien grote Jung, de mi so ganz veel vun sien Schölerleven vertellt, mien lütt Dochter, de sik över de Film in't Kino freut, dat sik eenig Ween mit de Fru an de Siet, un denn de Vörmiddag in Olen Zolln, wo de Lüüd H.-G.Peters sien Överdrägen un Nadichten vun Reinke Voss hören wullen un denn achteran noch wat över un ut dissen Blog vörstellt kregen.Vun de Vördrag, wo dat um de Tweekampf twischen Isegrimm un Reinke keem, bün ik noch ganz heesch, heff dor to veel mit de Stimm rumspäält; de Leeder achteran, de ik nich ganz utwennig kunn, hebben uk'n beten wackelt un dor kunn man noch mol över nadenken, wat een de Dag-för-Dag-Wöer ut den Blog vörläsen schall. Aver dat weer mi angelegen, mol över mien Produktschoons-Bedingen to snacken. Man wat dat Schönste weer, dor weer so'n Stimmung vun Leev un "Empathie" över de Dag.  Eenmol wat över de ool Schoolmeester Peters un sien Opsassigkeit för dat Rechtschrieven un Nadichten seggt wurr, denn de Lust vun de Lüüd an de ole Spraak, dat Frünne vun wiet na'n Zolln keemen un na de Fröhschoppen, wat wi noch hörten, wat Fru Peters över de letzten Stünnen un Minuten vun ehren Mann vertellte. Wo geern wurrst Du Di dat wohren, aver mehr as disse lütte Leed heff ik man leider nich.

De Dag hüüt heel ik geern fast
hett binah allens passt.
Stunn vör de Lüüd, drääg ehr wat vör.
Stunn we'r dor, wo'k fröher weer.

Harr Lück, de Lüüd hebben mi geern glöövt
se weern dor, hebben op mi töövt.
Se keemen sogor vun wiet
för de ole Spraak een beten Tiet.

Wat is't för'n wunnerbore Saak
Lüüd sünd sik eenig um de Spraak
wat se mol kunn, wat se noch kann
kummst an ganz anner Tieden ran.

Wat's för'n grot Geschenk
wenn in twee Spraken snackst un denkst
mt jede Woord een bet versteihst
wat mit de Welt een Spraak so deit.

De Dag hüüt hett mi wieter bröcht
sodennig hett he ganz veel döcht
weern de Wöer, de Sing un Sang
keem an de Minschen neegher ran.

Lüüd krieg ik blots vun wieden mit
weil'k hier sunst ganz alleenig sitt
mi inbildt Welt dreiht sik um mi
nu seh'k, gifft uns nich di un mi.

Wat is't för'n wunnerbore Saak
Lüüd sünd sik eenig um de Spraak
wöllt ehr wieter hören, geneet' den Klang
wenn't överall so weer, weern wi nich bang.

Wat is't för een Genuß
kannst mol seggen, heff ik wußt
wat dit un dat Word hier bedüüd
un nich blots ik uk anner Lüüd.

De Dag hüüt, de is nu um
sitt bi't Huus ganz still un stumm
de Bliefer schrifft vun ganz alleen
wat hüüt weer un wat kunn ween.

Lüüd ropen morgen fröh we'r an
gah mit't Geföhl vun hüüt dran
versöök un hool dat länger fast
vun Dag, an de mol allens paßt.

T.u.M.V.I.

Veel to gau

Dör weer dicht un leet sik nich mehr apen maken, dor is de junge Mann noch gau na een anner Dör hen lopen, wo de Schaffner em villicht noch rinlaten hett, sunst harr he een halve Stünn noch töven mußt. Dat de Zug Di vör de Nääs weg fohrt, dat hest uk beläävt, jüst so oft, as Du em noch jüst un jüst faat kregen hest. Dat verdeelt sik, mi hett dat lütte Dör-Mallöör reckt, um veel to gau de Wöer op't Papier to rieten un denn is dat Leed jüst as binah al de Leeder vun mien Blog veel to gau fastschreven wurrn.Beduur dat regelrecht, wat ik dor nich al fröher op kamen bün, so'n Blues-ortigen Songs to maken un denn mit een teegte Band op Tour to gahn. Man för so wat bün'k nu mol leider nich gau noog.
Midlerwiel heff ik al 2 Stünnen lang mien Blog bilanceert, wat ik dor nich een poor Stremeln ut vörläsen do, morgen in'n Zolln bi den Fröhschoppen. Ik glööv, ik warr't riskeeen. Mi full op, wat dat Naläsen vun de Dage uk noch wat geven kunn. Blädert annerletz doch mol we'r in een Blatt un funn, wat eener dor schreev över Pepys sien Journaal un uk vun annern as Raddatz un Ritter. "Abfall für Alle", hett he sülvst sien Blog vör över teihn Johr mol nöömt, dat is uk een Oort do rantogahn.

Veel to gau geiht de Welt
wenn Du keen Tiet hest.
Veel to gau markst
wat Du laat kamen büst.
Veel to gau is dat Enne vun de Weg al dor.
Veel to gau - harrst geern noch een poor Johr.

Hüüt geev ik op veel to gau
lerdig mien Kopp veel to gau
wußt, keem to laat veel to gau
keek se achteran veel to gau.

Veel to gau geiht de Tiet
wenn Du wat wullt.
Veel to gau, wenn de Zug vör Di wegrullt.
Veel to gau steihst Du dor, büst alleen
veel to gau is allens ween.

Hüüt verloor'k de Moot veel to gau
keem ut ut de Mood veel to gau
anner wüßten't beter und weern veel to gau.
Wat ik fastheel, geeng verschütt veel to gau.

Veel to gau is de Gang, wenn Du sinnig peddst.
Veel to gau warrst Du bang , wenn de Tiet an Di tehrt.
Veel to gau kummt neegher dat koole Enn
veel to gau mußt Du Di dor an wenn.

Hüüt geeng we'r allens veel to gau.
Tiet geeng we'r rum veel to gau.
Dag weer vörbi veel to gau.
Bleev achterna, weil Du weg geengst vun mi
veel to gau.

T.u.M.V.I.
.

Wat't Öller-Warrn bedüüd

Sünfunikonzert - dor heff ik mi so an argert, wat ik Boy Lornsen in een Rezension een mitgeven heff, dorbi kennte ik em nich, sien Prominenz wurr ik erst gewohr, as he sturv; ik korrespondeert domols sogor mit een Jens, de sien Naroop för den "Quickborn" spenden schull, markte dorbi erst achteran, wat dat Walter Jens weer. Un nu sing ik Boy Lornsen sien Goos op un dal. Aver ik weer wegen disse plattdüütsche Humor aus Bildungsferne vertörnt, wenn dor een Buur nix anners sehen kann, as dat Maken un Doon vun een Dirigent, un liekers mußt ik güstern an Boy sien Sinfuni-Kunzert denken, denn dat hett he villicht schreven, as he uk mol bi Gustav Mahler tohöört hett. Dat hebben wi güstern mol vör hatt, un dat weer aver een wohre Kunzert mit allens, wat dor tohören deit. Ik kennte Mahler noch nich, uk dat dor Gedoo um dat Dootblieven in Venedig hett mi nie so ganz intresseert. Wagner sien Ring heff ik al half dörhöört in de gude Oper vun de Giebelstadt. Wenn't mol 'n beten luut wurr un sik de Melodien een över de anner legten, hett mi dat nix maakt, dor heff ik uk in mien Plattenschapp so ganz harte Saken, de nich jedereen verdrägen mag. Aver wat mi opfull un a ik vun disse Avend mitnahmen hef, dat weer gro nich de Musik, dat weer, wat ik in't Publikum gewohr wurr, de Last, de öller Minschen drägen mötten. Na 't Kunzert kamen se anschumpelt un humpelt uk mit Hör-Appraaten, un Rullator is gor nix; denn stunnen Fruuns dor, de versöchten mit Farv in't Hoor un wat weet ik nich bummelig 20, 30 Johr guud to maken. Chott, dach ik, wat is dat Öller-Warrn för'n Last, Du weetst dor noch gor nix vun mit Dien beten Wehdag hier un dat Mööd un Möör-Ween dor. De Wöer för disse Leed heff ik noch in de Zug trecht kregen, aver mit de Musik hett't hüüt gor nich gahn wullt. Egentlig is dat man blots Anti-Musik, aver is ja uk een Anti-Leed.

Wat't Öller-Warrn bedüüd, kann'k blots ahnen
fraag mi, wo wiet wullt kamen.
Dat so ganz still sinnig warrn
de Dokter maakt Alarm
un nix is mehr so schön, as wi dat eenmol harrn.

Dat Öller-warrn - kummst nich gegenan.
An't Öller kummst jeden Dag een Stück wat ran.

Wat't Öller-Warrn bedüüd, kunn ik güstern sehen
an de veelen Lüüd, de mit mi na't Theater geengen
de eene böört een Stock, de anner treckt dat Been
de een sien Apparaat kann slech hören un nix sehen.

Dat Öller-Warrn hört to't Leven to
büst Du ut de Weg, is een anner villicht froh.

Wat't Öler-Warrn bedüüd, hett de Speegel mi vertellt
dat 'k so bleek un mager wurr, heff ik mi nich vörstellt.
De Dage un de Nachten hebben mi dull uttehrt
wat sä Vadder noch: Kummst över de Hund, kummst över de Steert.

Dat Öller-Warrn, dat hett nu mol sien Pries
kummst ümmer wieter weg vun Dien Kinnerparadies.

Wat't Öller-Warrn bedüüd, dat heff ik vörhen spöört.
För't Slapen al to mööd un för't Waken veel to möör.
Wat harr'k in anner Johren ganz veel Knööv
an'n mehrsten piert, dat ik nich mehr an mi glööv.

Dat Öller-Warrn heff'k nu mol nich lehrt.
As ik mien Öller markt, heff'k mi verfehrt.

T.u.M.V.I.

.

Een apartig Kreatur

Handicap - dat bruken velen, sunst geiht't gor nich, un ik glööv uk binah, wat ik dor een Weltmeister in bün. Nu glieks in de Draav na de Bahnhoff; Rad repareert, feinen Antog ruut, dorbi mööd över de Maten un denn nebenbi nach bloggen. Vörher noch gau een Leed dichten un inspälen. Tüünkraam. Warrt nich gahn. Liekers liggt't denn toletz dran, wat dat Opladen nich lückt.
Aver so kann' k wengst verspräken, wat dor een vun de "ik bün leider so'n beten mööd, mien Söten"-Leeder to inspäält wurr, oder ehrer versöcht wurr. Un dor keem denn de Riemel op mi Natur un Kreatur, denn heff ik mi toletz uk noch versungen; Mann oder Minsch - in Franzöösch is dat al een Woord: l'homme - dor harr een de Fraag gor nich stellen kunnt, wat'n Mann denn vörstellen deit.


Söten, ik weet, Du hest Di freut
man hüüt, dor is een Dag, wo rein gor nix mit mi geiht.
Söten, ik weet, Du wullt doch gor nich veel
man wat schallst Du maken, wenn Saft un Kraft Di fählt.

De Mann, mien Deern, is blots een Minsch
uk wenn de Fru sik dat anners wünscht
he is so meist vun Natur
een apartig Kreatur.

Söten, ik weet, Du hest mi dat al seggt
gah fröh to Bett, denn kummst Du uk torecht.
Söten, ik weet, harr nich so lang opblieven schullt
man glööv mi man, ik heff dat uk nich wullt

Söten, ik weet, dat harr nich nödig daan
af un to liggt nich an mi, dat is, ik meen, de Maand.
Söten, de Minsch is nu mol een Aap
wenn he ümmer we'r de sülvig Fähler maakt.

Söten, ik weet, aver morgen is nich hüüt.
Dorum, denk ik, kummt uk we'r een anner Tiet.
Söten, denn schallst Du mi we'r prahlen sehen
un denn maken wi, wat hüüt Nach mol nich däen.

De Mann, mien Deern, is blots een Minsch
uk wenn de Fru sik dat anners wünscht
he is so meist vun Natur
een apartig Kreatur.

De Minsch is een Mann...
.

Egentlig

Instant Karma - dat weer ja dat Leed, wat mien Leven ganz un gor na de Musik lenkt hett, dorbi hef ik över dat Woord "Karma" nich veel nadacht, so wat geev dat op mien Insel nicht. Lück hatt, säen wi, oder Sott hatt. Na, mit Tedje vununto sien Sott oder Karma kunn't bald all ween, aver dor bn ik nich trurig um un uk nich froh över. Mi argert, dat heff ik all seggt, dat de doren, bi de de ganze Arbeit ut "afschrieven" besteiht, wat disse Lüüd em so över sünd un dat is uk ganz bedenklig, wat de Jounaille hier as een Mann vörgahn deit. Dor mötten wi noch mol över nadenken. Dat se sik so eenig sünd, dat hett'n Grund. Ik nähm an, dat Afschrieven is't - dor sünd se all in Gefohr, uk grote un lütte Sünderlein to spälen.
Hüüt morgen op't Papier - Gitarr ruut. Mehr Tiet wull ik för dat dor Instant-Leed nich verdoon.

Egentlig harr sien  Leven blots een Richt
een liekut na baben wiest na't helle Licht.
Allens schient to lücken, allns wurr guud gahn.
Een Dag dor,wo de een op steiht, wurr he stahn.
Egentlig ...

Egentlig geeng sien Leven blots na vörn.
Mit een as em wull sik nümmers geern vertöörn.
Allens wull em lücken, nix is in de Weg
de mit Bliefer un Knipsappraat, de wöllt all ehr Recht.
Egentlig..

Man de doren, de Di fieren
de dörvst Du nich truun.
Wenn se't nich doon, warrt dat pieren
kannst nich op ehr buun.
För een Bild un een poor Wöer
warrst Du gau verköfft
denn uk för ehr is't nix as een Geschäft.

Egentlig, dor weern se froh, wat se Di harrn.
Bit ehr dat to veel wurr, se Di över harrn.
Sett Di op den Thron, nu schreet se Ünnergang
griepen Griffel un Papier, denn nu schallst Du hangen.
Egentlig...

Egentlig hest man blots daan, wat so passeert.
Villicht dünkst Du Di to plietsch, hest to veel riskeert.
Ehrlich währt am längsten, man kummt nich wiet
bi jedereen's wat fuul un dat rüükt mit de Tiet.
Egentlig...

Egentlig is't mi puttegaal, wat se hier doon
man jedereen is bang, em kunn't een Dag so gahn.
Se stellt Di för'n Ogenblick op dat Podest
de Dank is, dat Du ehr toletz blots gegen Di hest.
Egentlig...

Nu schrieven se un drieven se Di in de Grund.
Morgen hebben se sach al we'r een funnen.
Ik laat se bölken, klieren, wat se wöllt.
Ik höör nich mehr hen, wo se nix an maken kött.
Egentlig...

T.u.M.V.I.

Dat tocht

Energie-Pass - den will'k mi lever nich ankieken, vun de lütte Kutscher-Wahnung, wo ik siet een poor Johren Quarteer funnen heff; dat is nu mol so; aver wenn de Wetterhahn, de ik mi opn Balkun installeert heff, in de Richt na Oost un Noorn wiesen deit, denn is dor aver uk een Wind, de över de Footbaden weiht, dor mußt de Gemütlichkeit anners bookstabeeren. Dat tocht natürlig uk anners, wenn Du Di dat so'n beten kommodig maakst, un in de Welt hebben se we'r de niegen Töge vör, an de een as ik keen Gefallen mehr finnen kann, denn weetst wedder, worum Du Di so lang al in Dien veer Wände verkrapen hest.

Dat tochlt vun alle Kanten
alle Sieten
rin in mien Stuuv
hool dat nich mehr ut.

Dat tocht
Wind, de find
all de Löcher
hier in mien Stuuv
hool ik nich mehr ut.

Dat tocht
un de Küll
kummt vun baben
un vun nerren
rin na de Stuuv.
Hool dat, hool dat
hool dat nich mehr ut.

Dat tocht
wat kannst bi doon
legg överall wat vör
hier in mien Stuuv.

Dat tocht
legg wat för dat Finster
un wat vör de Dör
hier in mien Stuuv.

Dat tocht
un de Aven
kummt nich gegenan
hier in mien Stuuv.

Dat tocht
un umsunst
heff ik em an
hier in mien Stuuv.

Dat tocht un
krieg keen Gedanken faat
hier in mien Stuuv.

Dat tocht
för wat Nieges is to laat
hier in mien Stuuv.

Schull mi villicht
wat anners finnen
weer to lang hier binnen
geeng mi meist to lang to guud
hier in mien Stuuv.

T.u.M.V.I.

He weer een Held

GG AAAA GG FFFF - na, de'n Gitarr sien egen nennen deit, weet , wat dor los is: All Along the Watchtower, dat Leed vun B.D, wat Jimi, wo dat hier um geiht, erst richtig in de Gang kregen hett. Heff't vun em nich hört, bün nich op Fehmarn ween, wo he noch mol späält hett in de Rägen vun Norddüütschland, ehrer he denn op sien letzte Reis gahn is, as velen annern uk. Heff nich richtig veel vun em höört, heff man blots disse Single mit een tweisneden Ümslag, wo nu jüst sien Büld fählt, aver dorför kann ik em jeden Dag in't Büro vun mien Direkter sehen, de nich as een vun sien Vörgängers de Lithographie "König un Narr" vun A.P.Weber ophungen hett oder dat Kummergesicht vun een Ehrenbörger vun de Giebelstadt, nä he hett disse Holtschnitt vun Jimi hangen, mit sien St-Pepper-Uniform un een Blick, de in't Wiede geiht. As wi hüüt dor seeten un ganz un gor wichtige Saken ut Kiel bespraken hebben, harr'k Tiet un studeern heemlig disse Büld, wo ik denn hüüt namiddag dat Leed vun maakt heff. Natürlig heff ik dat G un A un F nahmen, dat warrt mi de Ool Stimm nasehen, schall ja man uk blots an dat dor grote Leed gemahnen.

He weer een Held
hett as keen anner späält
mit sien Gitarr
de as he keen mehr holen warrt.
Späält so gau, geeng so gau
wo kunn't angahn
seghen em jüst noch op de Bühne stahn
(sett se in Füer, ganz in Brand
stunnen op all as een Mann).

He weer för uns een grote Held
keen hett de Gitarr so as em späält
höör dat Ruge vun sien Stimm
un in de Wöer so ganz veel binnen.
Meent, dat he de Weg uns wiest
in een Jung-Minschen-Paradies
wo Gott uns lett fein leven
mit Leev, Musik in sien frie Häven.

Hebben em jaagt, nich veel um fraagt
mit een "luter", "mehr noch", "een noch" plaagt.
Fruuns, de steegen achter em
wullen in sien Arm, sien Allens hebben.
Un wi Junges wullen een Gott
mit ganz veel Hoor op sienen Kopp
in uns lütt Welt vull Langewiel
wo jedereen blots ruut vun will.

Nu hangt he in'n Chef sien nieg Büro
dat Büld vun em un kiekt em to
wo he sien Huus un Hoff regeert
as wenn he noch föhlt, wat he mol spöört:
Dat Jungween, de Hunger na de Laarm
vun een Hartslag, de hitt is, maakt Alarm
vun'n Bloot, dat puckert noch as dull
nu maakt he blots noch, wat he schull.

Un ik sitt dor un seh de Blick
wat een Maler em andicht
he kiekt weg, as wurr he sehen
as Künstler ahnt he, dat kunn ween
wat ik hier späält heff, dat weer wohr
nich de Uniform, dat opsteilt Hoor
nä, wo se her is, de Musik
wo de swarte Slaav de Boomwull plückt.

T.u.M. V.I.

Noch gau een Leed

Du kannst es nicht erzwingen - dat heff ik mi al veel segen mußt, sünnerlig wenn 'k mi in een Second Hand Laden in een Antog quäält heff, de denn doch rein gor nich passen dä. Un egentlig helpt denn uk gor nix, as em gau to vergeten. Dat is ja uk ümmer mien Angst, wat dat uk mol mit dat Leedermaken so is; heff nu Dage, Weken, Maande achter mi, wo dat man blots so ut mien Fäer leep; sünnerlig de Touren na Hamborg hebben de Stift man so över't Papier fleegen laten. Ditmol heff ik dat aver al op de Tour hen markt, wat dor nich recht wat ruutsuern wull, dorum heff ik de Umstand, wat dat nich gahn wull, glieks to'n Leed maakt; dat dor wengst 'n bet wat in mien lütt Book to stahn keem. Is uk egentlig Gift för dat Talent, wenn een to veel un dat to gau will. Liekers, so bün ik nu mol, un dat schull mien Blog uk so'n beten wiesen, wo dat hier doch um de Leedermakeree geiht. Mi deit dat ja uk leed, wat ik de Leeder nich mehr as in de olen Tieden maken kann, as ik de Lüüd ut mien Kinnertiet un vun de Insel to Gehöör bröcht heff, aver dor is denn doch to veel Hüüt över dat Güstern henwegmarscheert. So is dat nu mol; hett en Tiet geven, dor weern de Kummerkamer-Leeder an de Reeg; nu hett de Leev dat Regeer un dat wöllt wi denn eenfach mol fiern, un wenn't uk man blots mit de Sing vun de Sang ween schall.
Schipp un Boom sünd vun de Besöök an'n Friedag överbleven; mien lütt Dochter weer dor un hett sik dat Tangram vörhaalt.

Find ik de Weg nich över de Wöer
sing ik mi wat Schönes vör.
So'n lütte Sing un  Sang
un denn fangt uk al dat Schrieven an.

Kann ik buten in de Welt nix finnen
studeer ik dat, wat in mien Denken binnen
liggt un schriev dat beten hier gau op
wat suust un bruust hier in mien Kopp.

Man hüüt fraag ik mi, wo dat an liggt
al mien Swöögen un mien Höögen hett keen Richt
de Häven gries, gor keen Sünn, keen Sicht
un dor op dat Ies dor in de Groov, dor gah ik nich.

Man de Bahn maakt, wat se kann, de Zug de fohrt.
Duert gor nich lang, stah vör Dien Poort.
Freu mi dor an, wat Du Di we'r op mi freust
un mi sach'n lütte Fröhstück maken deist.

So veele Minschen stahn un lopen mi över de Weg
wünsch ehr, dat ehr Dag 'n beten döcht
dat een jedereen sien Leven läävt
un bi jedereen een Liebe op em töövt.

So wurr ut binah rein nix noch gau een Leed
wo ik de Wöer al morgen nich mehr weet.
So kreeg ik doch op Schick een lüttje Melodie
wenn't lückt, sing ik de hüüt Avend för Di, ganz alleen för Di.

T.u.M.V.I.

Wat kann de Leev?

Nackt - so heet de Film, de hüüt morgen Klock veer op Arte leep un wo een Mudder dor nakelt liggt op't Bett un ehr Dochter, de maakt dor een Film vun, vun ehr Huut, ehr Utsehen un dat Öllerwarrn vertellt. Dor kunns een Masse vun lehren, un dorum hett se dat uk maakt, dat ehr Dochter wengst insehen un sik ansehen kunn, wo schöön se is vun buten un binnen. Denn dat weer de Fru, un de weer rein smuck, nä, schöön weer se, nich kunnt as junge Fru. Aver ehr Mann, de harr dat henkregen, Stück för Stück harr he erh we'r tosamen sett, weil he allens an ehr bewunnert un guud funn, schöön funn, weil't to de Fru höört, de he in sien Hart op't Podest stellt hett. Dat kann de Leev. Heff ümmer as Jung, un ik weer uk as öllerhaftige Minsch noch kinnerhaftig noog, mi is so'n Grootmacht-Denken rintospintiseeren, meent, ik kunnde Welt fröher, hüt un morgen regeeren. Nä, wat weer ik ümmer lütt in mien wohre Leven gegen dat, wat ik in mien Gedanken kunn. Harr ik dat wußt, wat de Leev dat is, nich de Wöer, nich de Politik oder de Gewalt, de Gift, de ik leider uk so veel in mi spöör, dor harr'k de Welt mehr Gudes doon kunnt. Man villicht hett't uk lückt hier un dor in dat Hart vun een Fru.

Wat kann de Leev?
Se kann Di dat we'r geven
wat Du  nie harrst
un wat Di so fählt.

Wat kann de Leev?
Lett Di spören dat Leven
wat Du noch nich harrst
wat Di so lang fählt.

Wat kann de Leev
kannst Di mit Di verdrägen
wat Du nich kunnst
wat Di so lang quäält.

Wat kann de Leev?
Een mag Di dienetwegen.
Minsch hett Di funnen
dat hett Di so fählt.

Wat kann de Leev?
Kannst Di sülven we'r spören
bit na Dien Hart rin
föhlst de söte Lust.

Wat kann de Leev
Dien Sorgen kannst bören
Licht's we'r dor binnen
hest lang nich mehr wußt.

Wat kann de Leev
helpt Di anner mögen
de Jungen, de Oolen
de Nahwer neben Di.

Wat kann de Leev?
De Welt kunn doch wat dögen
dat Niege, dat Oole
steiht nich gegen Di.

Man de Leev kann nich allens alleen.
Frünne un Kinner mötten in Dien Leven ween.

Wat kann de Leev?
De Tiet kannst begriepen
dat Morgen, dat Güstern
un endlig uk hüüt.

Wat kann de Leev?
Ogen op, Du kannst kieken
in't Licht un int Düstern
in de Neegde un wiet.

Man de Leev kann nich allens alleen.
Frünne un Kinner mötten in Dien Leven ween.


T.u.M.V.I.

'n beten Licht

Kunst - harr'k uk geern sammelt, bün dor binah mit anfungen, wull'n Deel vun mien Gagen dorför utgeven, aver denn is't anners kamen. Disse lütt Keerl heff ik mi gönnt; mußt toeerst an de König Leonidas denken, aver de harr een ganz anner Utdruck. Hier geiht dat na binnen, kunn een Denker ween, mien lütt Vagelminsch. Heff em hier henstellt för een vun de lütte Opnahmen, mit de ik mi de Avend över verlusteeren do. Text heff ik schreven an'n 11.1.11, wat nix to bedüden hett, aver midlerwiel bün ik nich mehr to fuul, de Dag optoschrieven, wenn ik wat maak. Helpen deit egentlig nich, aver de Richt vun't Leven kannst denn naspören. Wenn't een Richt harr, wenn'k de poor Schrää gahn kunn, wo't hier um geiht. Aver de Weg na't Telefun is al we'r to wiet, dor mutt ik mi mol düchtig in de Mors pedden. Aver hüüt nich mehr. Morgen villicht. Oder tokamen Wääk oder...

Wo krieg ik een beten Licht
rin we'r in mien Hart?
Sitt so lang in't Dustern
glööv nicht, wat dat noch wat warrt.

Wo kaam ik hier ruut ut't Hock
wo'k binnen sitt un freer
much mi so geern warmen
in de Sünn, wo'k lang nich weer.

Ik weet, is man blots'n por Schää weg
man liekers finn ik nich de Weg.

Wo kaam ik an't Lachen ran
wat'k fröher so oft höör?
Is bi mi so still
weil so lang keen Minsch hier weer

Wo kaam ik in de Neegde
vun een Minsch, de mi guud kennt?
Gifft Ogenblicken, wo'k mi wünsch
Verstickspälen harr een Enn.

Ik weet, heff dat allens mol hatt
geeng in'n  Nu verloren, so is dat.

Wo kunn ik so deep, deep fallen?
Ligg nu deep dal op de Grund.
Wodennig ik hier ruutkamen schall
gifft'n Weg? Heff em nich funnen.

Wo schall dat gahn? Wo kann dat gahn
wöltern sik we'r hooch?
Denk, kunn ween, een letzte Mal
schaff ik dat hüüt noch.

Ik weet, is man blots'n por Schää weg
man liekers finn ik nich de Weg.

T.u.M.V.I.

Leegen, bedreegen

Männer sind Schweine und die Frauen leiden - meente mien Kolleeg vörhen, dor hett he sach recht, un dorum heff ik de Post, de ik al rinstellt heff, we'r ruutnahmen, denn wat schall't, allens mutt de Welt nich weten (ggeng um Geschine, de ik we'r trüchkregen harr); un dat 0:1 piert ja uk so tämlig dull, un veel in mien Leven is so utgahn as güstern HSV:St.Pauli. Blots de Leedermakeree, dor kann ik mi op verlaten, wenn't uk man blots so'n lütte Momang is, wo sik dat herstellt, dat Geföhl, wenn't paßt. Passen deit't uk, denn an'n Sünnavend geiht na't Theater un dor strieden se sik um de "Wohrheit", un as Pharisäer-Minsch kenn ik mi dor ganz guud mit ut. Man wat is wohr, un wat nich, wenn een dor afschrieven deit un nu de Minschheit över em to Gericht steiht - hool op; uk mien Vördrag, dor is dat mehrste afschreven, wenn ik uk togeven kann, wo ik dat her heff. Weet gor nich, worum ik nu för de "falsche Dokter" bün, aver dat is sach de Pharisäer-Instinkt, de ik heff, un nich toletz uk wegen dat, wat ik an de Uni beläävt heff. Dor weer so veel vun dat leegste In-de-Mors-Krupen to beläven, scheußlig, un dat nich toletz bi de Wittboorts, de in 1968 hangenbleven weern. Nix in disse Leven is so licht utoräken, as'n Perfesser vun de Alma mater. Du mußt blots'n beten höörn, wat he so in sien Vörläsen dörklingen lett un denn giffst Du em sien klogen Wöer in de Arbeit, oder wenn Du prüüvt warrst,  torüch, un Du warrst Dien "een" al kriegen. Dor is jede eene Abitur, de ik in de School beläävt heff, ehrliger ween as dat, wat ik an de Uni mitmaakt heff. Dorum lohnt de ganze Striet nich um Tedje vunundzu.

Leegen, bedreegen
hett sien Pries
uk wenn Di inbilden deist
de annern wurrn't nich wies.
An't Enne büst Du
de bedragen is
de nix anners blifft
as wat lagen is.

Leegen, bedreegen
sik sülvst un annereen
hest anfungen ohn Grund
binah vun ganz alleen.
An't Enne steihst Du sülvst
mit slecht Geweten dor
kannst nich ünnerscheden
twischen inbildt un half wohr.

Leegen, bedreegen
bruukst blots een poor Wöer
will ik nich mehr doon
nähm ik mi nu vör.

Leegen, bedreegen
dat weer meist to licht
will de Wohrheit seggen
worum glöövst Du mi denn nich?

Leegen, bedreegen
toeerst so schöön un sööt
sik an' Biller vergnögen
an de wi nich vörbigahn köönt.
An't Enn büst ganz uttehrt
keen Saft mehr un keen Kraft
hest Di mit all dat Leegen
binah sülvst afschafft.

T.u.M.V.I.

Een anner Brill

Wenn ein Schiff vorüberfährt - fallt mi jüst in, Bild op mien lüttes Video hett mit't Leed nich veel to kriegen, aver villicht doch so'n lütten na "schall mol wedder losgahn" - de Dag hüüt heff ik schafft, wenn't man uk blots op dünne Ies weer, aver bün nich ganz un gor inbraken. Heff mien'n Vördrag över de Schooltiden trecht, segg ik mol, nu kann ik em öven un dorbi warr ik noch veel ännern. Wat gewaltig is, wenn Du de Buddenbrooks lääst un in de dor Romaan is so veel vun dat beschreven, wat de School gräsig maakt hett un hüüt noch maken deit, scheußlig, wat wurr dat för'n Swiensslachten geven, wurr een sik as Thomas Mann över de Lehrers vun hüüt hermaken. Heff aver uk jüst nahaalt un lääst wat een in de Süddütsche schreev över de guden Schoolmeisters, wo keen wat över schreven hett un wo wi mehr vun snacken schullen as vun de gräsige "Kindheitsvernichter" in de Buddenbrooks. Vör över 100 Johr süht Thomas Mann ganz veel "Verwahrlosung", man dor weern de Lüüd ja noch regelrecht püük op sik. Dor sünd wi ja nu all wat slunterig gegen. Wenn wi wengst guud mit de Kinner umgahn wulln.
Egentlig schull disse Blog ja de Barg vun Texten afdrägen helpen, de sik över de Johren ansammelt hebben, aver ik heff ja binah jeden Dag een frischen maakt; dat geiht ja nu gor nich. Dorum is disse ut een Heft vun 2009.

Villicht bruuk ik een anner Brill
de Welt nu anners sehen will
een anner Farv, bet gääl, bet gröön
heff't Griese in mien Hoor al to lang sehen.

Villicht bruuk ik een anner Klock
seet to veel Tiet hier in mien Hock
will'n Tiet de stüttig geiht, 'n beten drifft
man uk nich jaagt, dat gor nix blifft.

Villicht bruuk ik een anner Huus
wo nich so veel Plünnkraam liggt in jede Stuuv
wo Licht un Luft nu kriegt dat Regiment
un nich de Stoff, bün'k to lang wennt.

Villicht bruuk ik een anner Fru
so smuck, vull Leven jüst as Du
dat in unse guden Johren weerst
man dat markst erst, wenn ehr verleerst.

Villicht bruuk ik een niegen Plaan
dat ik nich tööv, dor kunn wat kamen.
Vun ganz alleenig warrt't nix warrn
nich blots sik vörstellen, wat wi harrn

Villicht bruuk ik 'n beten Tiet
een Dag, een Stünn, denn is't so wiet
denn föhl ik mi nich mehr so rott
denn spöör'k de Knööv un stah we'r op.

T.u.M.V.I

Bün so mööd

Verdruß - dat fallt mi jüst in, wenn'k an de Stimmung vun disse Dag denken do, denn dat Denken un Spintiseeren geiht allens in een Richt, de ik al to guud kenn, as wenn allens, wat mien Leven utmaakt hett för de Rest nix wert is. Dat mien Platt al lang op'n Weg na nerren is, dat mien SingSang för knapp nich een to hören is, dat mien schöne Marschenland för luter Windröder nich mehr to sehen is, dat se mi nich blots dat utschännen, wat mien Leven utmaakt, nä uk al siet een poor Johren dat, wat mien Beruf utmaakt hett, dor kunn ik för Wehdag vergahn. Nu is mien veerte Spraak an de Reeg, dat Franzöösch is ut de Mood; Minschen wöllt un schöllt Spaansch lehren, wo ik nu gor nix an finnen kann. Weer hüüt we'r een Diskereeren mit de doren vun "mien" Kollegens, de ümmer so scheußlig mit de niegen Tieden inverstahn sünd, heff se fraagt, wat se denn dat Läsen vun Camus nix bröcht het, doch, sä een sogoor, gewaltig veel, un worum wi dat denn nich mehr maken un de jungen Lüd dor hüüt keen Recht mehr an hebben schullen, fraagt ik. Kiek Di den Lehrplaan an, wurr mi bedüüd, dor geiht dat blots um immigrés, de Utwanners, de Migranten, Lampedusa överall un sünnelrlig in de Köppe vun de in't Ministerium, dor segg ik aver blots de dor Poltitik- un Öko-Korrektness is nix anners as een besunnere Oort vun een "Verwahrlosung" un bringt dat Gift bi mi hooch, wo ik al lang noog opsaben heff; dat Gift kummt aver uk vun dat to wenig Slaap un dor bün'k nu ganz alleen un sülven an schuld, kunn hüüt morgen keen Enn finnen un söken keen bet Freden in de Slaap; dorum geiht in't disse Leed.

Bün so mööd, man mag noch lang nich slapen
in mien Kopp is so veel in de Gang.
Harr to doon noch Dusende vun Saken
is to laat un fangen dormit an.

Bün so mööd, man de Gedanken fleegen
vull vun Biller, Leeder un de Wöer.
Weet över disse Nacht, dor is keen Segen
mutt to Bett, denn morgen bün ik möör.

Bün so mööd, man is so veel to denken
vun dat, wat ik wull un doch nich dä.
Mehrste dorvun kann ik mi nu schenken
uk wat ik annern verspraken heff un sä.

Bün so mööd
warr dat ewig blieven
disse Tieden
sünd to veel för mi.
Bün so mööd
lohnt nich wieter schrieven
disse Tieden
hören nich mehr na mi.

Bün so mööd un mag noch lang nich liggen
as weer't to schaad um disse griese Dag.
Ohn Slaap warrt di dat Morgen gor nix bringen
worum bün'k so bang för disse Nach?

Bün so mööd un nu mutt ik mi geven
uk de Slaap, dat Drömen hört dorto.
Blots dat Hildhebben un Inbilden, dat is't Leven
wenn ik nix as wat för mi sülven do.

Bün so mööd
warr dat ewig blieven
disse Tieden
sünd to veel för mi.
Bün so mööd
lohnt nich wieter schrieven
disse Tieden
hören nich mehr na mi.

T.u.M.V.I.

Heff so'n Sehnen

Mallöör hatt oder Lück hatt - dor geeng't jüst um in de lütt Mundvull Snack an't Telefun; Leven lett Di nich ümmer op dat hoghe Niveau fleegen, wo Du Di geern inrichten wurrst, dor's ümmer mol wat, wo Du wat nich torüch dreihen kannst, uk wenn Du dat so geern däst. Leed vun güstern passt dor nich so ganz un gor; kreeg een Opnahm uk nich mehr trecht, denn hüüt harr ik erst ganz laat Füeravend. Heff aver so'n Idee, wo sik dat anhöen kunn, dor bruuk ik blots de Wöer-Klang folgen.

Heff so'n Sehnen
na dat Sehnen
wat ik fröher harr.
Wull wat sehen
wull wat ween
weer schön, as ik't harr.

Heff so veel
midlerwiel
gor een Iel
na noch mehr
wat mol weer
kummt nich we'r.

Heff so'n Sehnen
na dat Sehnen
na'n Lück, wat ik nich harr.

Wull wat hebben
nich an wennen
wo ik to veel vun harr.

Gifft so veel
midlerwiel
gor keen Iel
na noch mehr
wat mol weer
kummt nich we'r.

Dat Öller, de Tiet
seggen, is so wiet
nu is dat noog
för dat Sehnen to kloog.
Dien Hart, de Verstand
de is dat bekannt
lang noog söcht
sünd dor mit recht.

Heff so'n Sehnen
na dat Sehnen
vun een Leev.

Wull dat leven
wull dat hebben
wat för anner geev.

Nu kann'k sehen
midlerwiel
gor keen Iel
weil't dor weer
un ik lehr
kummt noch mehr.

Heff so'n Sehnen
na dat Sehnen
as ik anfungen bün.

Wull dor hen
all dat kennen
wo de annern sünd.

Is to laat
midlerwiel
lohnt keen Iel
tööv nicht mehr
denn heff lehrt
kummt nich mehr.

T.u.M. V.I.

Mien ool Brägen

Geschichte und Eigensinn - so heet dat Book, wo disse Brägen, de ik opnahmen heff, afbildt weer, un dor wurr't vergleken mit dat Arktis-Ies, wat nu natürlig nich mehr so ganz dor is as domols, as disse Book maakt wurr. Is vun mien Brägen noch allens dor? Harr hüüt een Geföhl, ik wurr't gor nich mehr in Gang kriegen, aver so bilütten löppt he wedder in de Richt vun dat Leven, wat ik hier so föhr. De Gedanken un de Wöer gahn blots noch korte Wege, dorum kummt dat Leed uk nich wiet.

Mien ool, Brägen will nich in de Gang
weet mit de Tiet un sik sülvst nix antofangen
hett keen Lust, keen Knööv, keen Macht
keen na vörn, keen na achtern, gor nix dacht.

Mien ool Brägen will hüüt rein nix mehr lehren
will vun de Tiet, vun de Welt nix sehen un nix hören
hett al noog, vun wat't so gifft, vernahmen
un will keen Stück, vun wat blifft, noch wietergahn.

Mien ool Brägen will nich maken, wat he schall
so veel is al in em binnen, nu is't all
mit Opsuben, mit Begiepen, mit Verstahn
mien Brägen hett sach al to veel vun de sülve Arbeit daan.

Kunn'k em wiesen
wat em villicht noch freut
wo he sik liesen
över wunnern deit.
Kunn ik em geven
wat sik dat Denken noch mol lohnt
funn ik in't Leven
noch een Richt, dor kunn ik gahn.

Mien ool Brägen
harr noog Biller un noog Wöer
henschreven, utspraken, diskereert.
Heel sik sülvst un de annern all för Narr
dünkt sik kloog, wo he noch nix begräpen harr.

Mien ool Brägen warrk noch quälen, solang as't geiht
wat wurr mi fählen, wenn he nich sien Arbeit deit.
Will't versöken un nähm mi gau een Blatt
un een Bliefer, schallst mol sehen, glieks deit he wat.

T.u.M. V.I.

Mien Ünnergang

Schwarze Rose - dat weern Hemden, vun de ik twee, dree Stücken aarvst heff, een weer sogoor rosa, un egentlig schull de Mann ut de "Brigitte" ut de Werbung för "Schwarze Rose" vun 1967 op dat lütt Video, nu sünd dat de Tulpen wurrn,de't nich mehr bit na'n Valentinsdag hen schafft hebben; wöllt wi hoffen, wat de 5 Rosen, de'k noch gau köfft heff, so lang utholen. Man egentlig is't uk schaad, wat ik för dat Leed oder dat Sujet nich'n bet inschpireerter weer, denn de Film, wo ik dat mit de "Ünnergang" her heff, weer wunnerschön; dat geeng um Finnland-Frolleins, de sik vun'n düütschen Landser mitsnacken leeten. Un de eene harr so wat vun Format un Utstrahlen mit ehr 87 Johr un de sä dat: he hett mi wunken, ik heff folgt, as ik dat lehrt harr un dat weer mien Ünnergang". Villicht kaam ik mit dat Leed een Dag mol'n Stück wieter un denn laad ik dat'n bet op mit all dat, wat to so'n Ünnergang höört. Denn in dat herrlig Skandinavien mit een lütt Landser-Bastard oplopen, gude Nacht, da much ik de doren mitgeven, sünd so scheußlig veelen, de sünd regelrecht besapen vun dat Gude in Lappalien aver de Flach hett uk anner Sieden, dat steiht fast.

He hett keken
he hett lacht
he leet mi nich in Freden
ik heff dacht
nä, nä, gah nich hen
weet, wat kummt, weil ik mi kenn.

He hett ropen
he hett pliert
ik wull weglopen
heff mi tiert
heff'k mi so vörstellt
dat kummt, as Mudder dat vertellt.

Disse Mann is mien Ünnergang
man dat weetst eerst achteran.

He kunn snacken
he hett't daan
wull mi packen
ik unn nich gahn
wat wull ik blots bi em
dat kummt, as wurr'k mi gor nich kennen

He hett grepen
he hett küßt
he leet mi weten
woveel Leven in Di is
dat heff'k mi nich vörstellt
drvuno hett Mudder nix vertellti.

Dsse Mann is men Ünnergang
man dat weetst eerst achteran.

Du leve Gott
wat schall nu warrn?
In mien Kopp
in mien Hart geiht deAlarm.
Bün so bang
de Leev
nimmt mi  alens, wat lk heff.
Du leve Gott
wat maak ik blots
so in Galopp
de Peerd sünd los.
Wenn ik em dat geev
wat warrt denn ut deLeev?

He hett Plichten, kann nich blieven
mutt'k mi na richten, he warrt schrieven
wat helpt Hulen un dat Flennen
so funn dat al een Enn.

Ik kann töven
un al ahnen
bruuk nich glöven
he warrt kamen
so heff'k't mit nich vörstellt
man so hett Mudder dat vertellt.

Disse Mann
is mien Ünnergang
Man dat weetst eerst achteran.

T.u.M.V.I.

Een eenfach Leven

Wull hett nu recht? De Kolleeg hüüt avend, de meente, ik segh nu veel beter ut as wo he mi kennt hett vör een poor Johren oder mien ool Nahwer, de mi noch gau mitgeev, ik weer nu bald so mager, na de Not, dor keem de Dood. Un so wat seggt he een, de licht'n inbildten Kranken spälen kunn. Föhlt mi in de letzten Tieden so'n beten flau un mau un dat sleiht uk'n beten in de Sing un Sang dör, de ik hüüt noch (nich ganz ferdig) maakt heff. Geneet, dat ik ut dat Vörräken ruut bün, wat nich ganz lückt hett, wat ik 'n Chanx un noch een un noch een utlaten heff, wat de eene Leev nix wurr un de anner uk nich oder dat mit de Welt 'n bet op Schick bringen, dat dor nix na kamen is. De een dat Mikro överlaten, de anner dat Leit, de dor dat Licht un de anner dat Recht, dat ööv ik un lückt uk ümmer mehr. Dat Öller-Warrn helpt denn uk.

Bün so'n langen Weg al gahn
heff veel schafft, nich all wull gahn
kunn sehen, dor liggt so manch een Johr
achter mi, man knapp noch wohr.

Heff so veel al seggt un maakt
uk liggen bleev so manch een Saak
wat noch mehr gahn weer, weet ik nich
wo dat so wiet torüch al liggt.

Lehr, jede Dag dat Dankbor ween
will nich um dat un dat nich weenen
föhl, warrt Tiet un laten los
dat weer een Leven blots.

Versöcht al fröher holen fast
dat wat Du fein geneten schallst
man de Tiet leet Di keen Chanx
se geiht stüttig wieter langs.

Heff't mit Erinnern geern versöcht
verwohrt mi, wat de Olen seggt
de klogen Böker in't Regaal
vun Tieden annodunnemaal.

Weet vun so velen, de't so geiht
wo lang nich all de Blick besteiht
de Di mahnt, hest noch to doon
dat hett Dien Leven lohnt.

Harr Talenten nich to knapp
harr dat warm, wurr uk satt
man dat Gönnen full mi swoor
meent, för mi weer nich noog dor.

Meent ümmer, wat noch nödig weer
funn, dat hier in mi binnen leer
een Kummer faat mi an un bleev
slecht Geweten, weil'K nich lääv.

Geev velen Leev un heff se nahmen
se sünd weggahn, warrn nich we'rkamen
een "deit mi leed" helpt nu nich mehr
wenn ik't sä, piert dat noch mehr.

Wat helpt sik quälen dör de Dag
hett nu anfungen, nich töven mag
för't Opstahn heff ik noch de Moot
een eenfach Leven, dat weer goot.

T.u.M. V.I.

Noch een Woord

Tunesien - dat is nu uk al'n poor Johr her, mit'n LW5-Wehdag-Rüüch henfohrt, dat ik denn doch eenmol in mien Leven na Africa keem, so säen se in de Römertiet un denn wengst een Idee kregen vun de allinclusive-Ferien, de sik to'n Bispill mien Football-Kamraden gönnen af un an. Nu fohren se lever na de Türkei, dor is dat jüst so guud, man wat mag dor nu los ween in dat dor Land, wo Du egentlig meent hest, dor weer'n beten  mehr Licht un Luft as in Algerien, wo't ganz leeg weer. Aver nu weeten wi all'n beten mehr, dat is ja nu anners kamen, un de Kolleeg, de mi mitnahmen hett, maakt sik so sien Gedanken över de Lüüd un dat Land, wo't disse blagen Dören gifft. 

Op de Reis heff ik een Stutz vun Biller - swart/witt maakt, de richtig scharp weern; dat heff ik leider nie we'r henkregen. Leeg sach an dat Licht.

De Text vun disse Leed, de heff ik hüüt morgen gau in de letzten Minuten vör't Opstahn schreven, so gahn de platdüüschen Wöer dör mien Riemel-Denken, heff se hüüt avend henbagen, bit dor so wat as'n Leed bi ruutkeem. Egentlig bün'k jüst in so'n Flach vun "Nich hier, nich dor", "nich Fisch, nich Fleesch"; as weer't so wegen de Witterung un een Tiet, de wull ut nix anners as ut't Töven op dat Vörjohr besteiht.Dor buukst wengst in Gedanken 'n bet wat, wat Di warmen deit.

Noch een Woord
an de Poort
segg ik Di
bliev bi mi
denn ik kaam
doch hüüt avend
we'r torüch
na Di.

Noch een Blick
in Dien Oog
för dat Lück
nie genoog
dorum kaam'k
hüüt avend
torüch.

Oh Liebe, oh Liebe
ik bleev geern bi Di
man dat Leven röppt
allens löppt
un nix geiht na mi.

Noch een Kuß
un denn's Schluß
denn geiht ruut
vör de Dör.
Noch'n Strakeln
över Dien Wang
ach, de Dag
de warrt lang.

Noch een Woord
noch een Blick
eenmol strakeln
un sik gau umfaten
un bün Di neeg.

Noch een Woord
an de Poort
een mien Schatz
laat mi gahn
warr hüüt avend
wedderkamen.

T.u.M. V.I.

Weern man bloots een, twee Wöer

Th fatal glass of beer -  na, dor warrt nich veelen geven dor buten in't Wiedeweltnett, de weten, wo disse Snack binnen weer, dat weer een Film mit W.C.Fields, een lütt Theaterstück mit de grote McGoniggle un so richtig schöön överkandidelt, as dat wull fröher nödig dä. To disse Leed höört leider een fatale Glas Wien, wat an een Enne stunn, een Glas, wat bi'n Film lerdig drunken warrn schull un wo't een poor Wöer to geev, un dat koole Swiegen geeng los. Un as ik't trüchstellen dä, na de Film, wuss ik, de Moment kannst Di marken, nu weer't ut.Full mi hüüt morgen in, as ik een franzöössche Film segh, wo een Fru vun de Leev na een junge Mann överdüwelt wurr un denn so deep full in een Wehdag-Tiet, dat weer över de Maten. Höör leider uk to de doren, de bi't Leed-doon sünnerlig an sik sülvst denen mögen, aver midlerwiel kaam ik ümmer'n beten mehr hen na dat Inföhlrn in de anner, för de't jüst so leeg un swoor weer as för mi. Egentlg bün ik hüüt veel to mööd för't Leeder Maken un Instellen, aver nu do ik't doch.

Weer man blots een, twee Wöer
weet se gor ich mehr
uk nich dat, wat,as ik se sä, meent weer.

Weer blots een Sekunn
hest Du nich verwunnen
hebben de Weg torüch na de Leev nich funnen.

Worum hett dat Wehdag nödig daan?
Worum höllt denn gor nich op to pieren?
Worum mußt dat Wehdag över uns kamen?
Worum köönt wi nich Verdrägen fiern?

Weer man een twee Wöer
op eenmol tellt nich mehr
wat in disse Tiet vull Lück för beide weer.

Weer man blots een Stimm
de mi sä, dr is wat binnen
kann nu aver lang keen Ursaak för dat finnen.

Worum hett dat Wehdag nödig daan?
Worum höllt denn gor nich op to pieren?
Worum mußt dat Wehdag över uns kamen?
Worum köönt wi nich Verdrägen fiern?


Weer in't Leven een Moment
heff mi sülvst binah nich kennt
uk nich föhlt, wo ik uns de Leev utschänn.

Weer doch egentlig keen Grund
heff em bit hüüt noch nich funnen
fraag un plaag mi in een Tour: worum?


Worum hett dat Wehdag nödig daan?
Worum höllt denn gor nich op to pieren?
Worum mußt dat Wehdag över uns kamen?
Worum köönt wi nich Verdrägen fiern?


T.u.M.V.I.

Wo sünd Jem hen?

Herrnburg - dor weer 20 Johr lang een Flohmarkt un wat heff ik dor nich allens köfft un na Huus sleppt, ganz toletz uk een apartig Book ut de Dörtiger Johren, al'n beten ut'nannerplückt, aver noch vull vun dat, wat se in so'n Kultur-un Sittengeschicht so allens rinstäken kunnen, un de smucken Beens, de op den Film so bilütten ut dat Büld rutschen doon, hebben in dat Book een Platz funn. Is villicht een apartig Leed, aver kummt dorhen oder dorher, wo dat Erinnern is, denn dat is bi de Mannslüüd. Dat heff ik mi annahmen vun Catherine Millet, de över de veelen Nachten un de Keerls schreven hett, de to de dore Nachten hörten. Teihn Johr un noch veel later harr se de een un anner Keerl in Paris we'r sehen un de harrn so vull Dank na ehr keeken un dorbi weern se man blots een Ogenblick lang in de Gang ween un leeg doch al so lang torüch. De Lust flüggt as een schue Vagel weg in'n Nu, de Dank dorför, de kann blieven. Nich ümmer höört to dat Erinnern un de Dank uk een Beleven, af un to is't nich mehr as'n Büld.

Wo sünd Jem hen?
Wat's vun Jem wurrn?
Lang nich mehr sehen
ut de Ogen verloren.
Denk af un to
wat Jem mi däen
so wiet un so neeg
op Biller to sehen.

Wo sünd Jem gahn?
Wo sünd Jem bleven?
Wat hebben se Jem daan?
Sünd Jem an't Leven?
Denk af un to
wat ik schüllig bün
keek vull Begehr
un Lust na Jem hen.

Wo is dat ween?
Wo wurr't opnahmen?
Dat wat Jem däen
ennerlei oder Schaam?
Denk af un to
mutt noch betahlen
dat wat Jem geeven
för annern heff'k stahlen.

Wo kann'k Jem finnen?
De Cumputer is ut.
Bleev hier binnen
na't Leven nich truut.
Denk ümmer to
wat mien Leven weer
kiek mi um
seh keen Minschen mehr.

T.u.M. V.I.

Utholen lehren

Das Verfertigen der Lieder beim Gehen - na, den Snack heff ik anners lääst, aver so geiht't eben uk, bi't Lopen kamen de Gedanken in de Gang, un as ik in't Huus de Trepp hochgeeng, harr'k dat Leed egentlig trecht. Denn geeng't an mien niege Instrument, wat ik lang noch nich bedeenen kann, Knöpe dreihen hier un dor, un denn büst Du op eenmol um Klock teihn avends mit so'n Orgel ut de Garage vun de 60er Johren dorbi; büst doch we'r bi dat ole Blues-Schema hangenbleven un denn geiht dat Leed binah vun sülven ut de Fingers. De lütt Vörlaag för de Opnahm liggt in de Stuuv rum, een lüchten Fleermuus vun mien Dochter. Hett nich veel to bedüden, is so gau amen un verflagen as de Gedanken för dat Leed.

Utholen, dat is leer.
Utholen, kummt nix mehr.
Utholen, dat allens weer.

Utholen, dat is so.
Utholen, allens annerswo.
Utholen, wat ik do.

Utholen, guud un leeg
Utholen, wat ik segh.
Utholen, wo't an leeg.

Utholen lehren.
Utholen un sik wehren.
Utholen, wieter pedden.
Utholen lehren.

Utholen Lust un Pien.
Utholen, liate sien.
Utholen Dien un mien.

Utholen, nix is dor.
Utholen, lagen, wohr.
Utholen, Släge, noch'n poor.

Utholen- hool dat ut.
Utholen, dat weer guud.
Utholen, gahn we'r ruut.

Utholen lehren.
Utholen un sik wehren.
Utholen wieterpedden.
Utholen lehren.

Utholen is de Kunst.
Utholen ganz umsunst.
Utholen, wat schallst sunst.

Utholen geiht op't Enn.
Utholen, geiht dorhen.
Utholen sik an wenn'.



T.u.M.V.I.

Dat Paradies findst twischen Truer un de Lust

Trostlos - dat fallt mi in, wenn'k an de Witterung vun disse Dage denken do, wo de Rägen so rein gor nich opholen mag un dat Ruutgahn warrt een Akt. Bün liekers dissen Sündag namiddag noch mol buten ween, aver erst as ik in't Fernsehen ool Hitch sien Trümmel-Bangween-Film Vertigo sehen heff; de Musik maakt Di rein möör un so'n grote Fan vun James Stewart weer'k nie. Buten in dat ool Villen-Quarteer St.Jürgen leep ik langs de Straten, plierte na de Finstern un dach över doröver na, wo lerdig sik mien Leven af un to anföhlen dä; dor weer'k we'r wiet weg vun't Paradies, wo ik hier över singen do. Leed keem mi so an, as ik een Fru över ehr Beziehung snacken höört, dor weer de Weg na de Lust över de Truer gahn, un dor kunn ik mi in finnen. De olen Friesen sünd ja rein gor nich övertüügt, wat dat in't Paradies schöner is as in de Düwel sien Souterrain, aver dat kriegt wi denn een Dag to sehen. Wat dat een Flaag gifft twüschen Lust un Truer un wat dat dor kommodig is, warrn de mehrsten sach betwiefeln, aver as Camusien, de ik ja siet mien Schooltiet bün, glööv ik so'n beten an de douce indifférence, disse "Schietegal", wo de Welt över Di weg geiht un Du denn ja uk sülvst över de Welt.

Över de Minsch kannst Di blots wunnern
is he 15, 50, 100
mit sien Gedoo un sien Gewääs
wo Du sülvst so veel vun hest.

He will ümmer mehr as annern
ennerlei, wo he langs wannert
schall de Welt sien egen ween
as höört se em ganz alleen.

Man dat eene heff'k erst later wußt
dat Paradies findst twischen Truer un de Lust.

Över mi sülvst kann'k mi blots wunnern
dat gau mol hooch un glieks we'r runner
Lachen, Tranen ümmer luut
binah allens op Sand hier buut.

Wull to veel un schafft to wenig
veel to oft mit gor nix eenig
ganz verfroren in mien Giez
un mi mit veel Sorgen triezt.

Harr'k dat doch al fröher wußt
dat Paradies funn ik twischen Truer un de Lust.

Över uns kann'k mi blots wunnern
du allens so püük, ik mit mien Plunder
dat Schurrmurr vun ehedem
för't Wegsmieten to bequem.

Schull 'n bet' mehr na Di hören
kunn so veel noch vun Di lehren.
Dat harr leger kamen kunnt
man toletz hebben wi uns funnen.

Hest dat sach al vör mi wußt
dat Paradies findst twischen Truer un de Lust.
Bün ganz froh, wat ik dor henkamen bün
weer leeg, kunn ik blots Kummer in mi finnen.
Bün froh, dat ik beide Sieten kenn
to veel Lück, dat bün'k nu mol nich wennt.

Över de annern will'k mi nich mehr wunnern
in't Allgemeene un Besunner.
Wat kött wi uns verleeren, wat kött wi annern doon
un schullen de anner laten. mött ehr egen Wege gahn.

Versöök dat, laat annern ehr Recht
höör'n beten mehr hen, wat een seggt.
Kiek, so lang dat geiht, in jede Eck
lang so wiet, as mien Arm  noch reckt.

As jedeen anner Du uk weten schullst
dat Paradies findst twischen Truer un de Lust.

T.u.M.V.I.

Amanda

So veel A in een Naam, liekers ik heff man blots een Amanda kennt, dor weer ik noch lütt un se weer so groot, vull Lachen un Leven, sach uk Leev, de Fru vun Jens Patent, de Klempner weer. Un wo dat bi ehr de dicken roden Buddeln geev, heet se denn för de Nordstranders "Amanda Gas". Leider geev't keen gude Enne, Amanda keem dor nich mit trecht, wat ehr Jens so fröh na Kösters Kamp mußt. Se is em denn folgt. Dat is de wohre Amanda, de vun mien Leed hett ja mehr wat mit Lurchi to doon, de Salamander vun Salamander. Schoh inkopen weer ja een grote Saak. Mußten na Husum, aver sik lang opholen un ewig lang bedeenen laten, dor keem nix na, wenn de ersten Schoh passen däen, wurrn se uk köfft. Liekers höört dor ja uk so'n bet Bedeenen to, un een lütt Fru helpt Di mit so'n Löppel in de Schoh herin.Wat dor uk'n bet wat in de Gang sett warrn kann, heff ik mi ja man ehrer so inbildt un denn mien Singsang vun de Tüffeln bit hen na de Puschen trechtriemelt. As ik dat Leed denn eenmol mien Football-Kamraden vörspälte, dor schoten een de Tranen vör Lachen un Erinnerlust in de Oogen. Dor harr ik mol regelrecht in't Swarte drapen. Mehr kannst as Leedermaker nich verlangen. Wenn ik dat Leed mit Lust un Leev denn för de Landfruus in Ditschiland sungen heff, weer dat nich so dull mit Lachen un Tranen. Man alle freuen sich miteinander, die besten Schuh gibt's bei Amanda.


Ik mag mien Schoh nu nich mehr lieden
much se in de Cuntainer smieten.
Heff se an de ganze Dag
worum ik se nu nich mag.

Ik much mi geern wat Nieges kopen.
Mag in mien olen nich mehr lopen.Vörn een Loch un achtern scheef
un dorum heff ik se nu nich mehr leev.

Un dorum gah ik na Amanda
denn de is bi Salamanda
un  Amanda is so schön
villicht warrt se mi hüüt bedenen.

Se kunn m geern mol wat utsöken
frisch na Läer dörvt dat rüken.
Of swart, of bruun, dat is een Doon.
Hauptsaak is, ik kann in gahn.

Ik harr geern wat mit weke Sahlen
wo sik de Töhne glieks in aalen
een Schoh, de nich mehr piert
un denn bün ik smuck schier.

Un dorum gah ik na Amanda
denn de is bi Salamanda.
Treck mi mol de Steveln an
mol sehen, wat ik in se lopen kann.

Du kannst mi uk wat Feines finnen
nich blots för buten uk för binnen
för de Döns, nich för de Stall
för't Standesamt un för de Ball.

Ik much so geern mien Tüffeln tuschen
för een Poor ganz weeke Puschen.
Amanda, du büst so'n feine Deern
wullt du se mi nich gau mol anprobeeren?

Denn kummst du mit mi, Amanda
un geihst nich mehr na Salamanda.
Nä, du bliffst bi mi bi't Huus
un treckst mi dor de Holschen ut.


T.u.M.V.I.

Hauptsaak is...

Vun dusend Leeder un een heff ik hunnert al to Blog-Papier bröcht - op disse Dage, Weken, Maand vun Blogerie warr ik villicht een Dag torüchkieken un mi wunnern, villicht uk freuen, wat dat hier al mol so to läsen, to hören un to bekieken weer. Kummt villicht uk mol wedder een Dag, dor warr ik in't Studio mol'n Leed op Schick bringen, as sik dat ja höört: mit Intro, Stroph, Refrain, Bridge, ach wat warrt dat striepig ween, aver uk schön, mol mit regelrechte Musanten wat intöspälen. De Blog aver, de passt na mien Leedermaker-Oort, de so'n beten wat vun Huschnusch hett un nich recht passen will to dat, wat een vörlegen, vörwiesen mutt, de een CD to'n Kopen anbeeden deit. Dor heff ik ümmer al'n groten Reschpekt vör, uk wenn ik hier un dor nich so'n Fan vun de Musik bün, de dor geven warrt, aver Lüüd hebben dor wat investeert un dat geiht ganz veel wieter as dat Leedermaker-Bloggen, wat ik hier do. Man wengst op disse Oort un Wies kaam ik so'n beten ran an dat, wat Felix Droese, een Künstler, de een poor vun sien jungen Johren op Nordstrand läävt hett, mol bi'n Utstellen sä: wenn Du veel maakst, kummt dor uk wat bi röver. Un harr'k dissen Blog nich anfungen, harr'k vele vun disse Leeder gor nich trecht maakt. Un wenn'k nich'n beten wat opschreven harr, wat wurr ik denn vun de stillen Dage, de ik hier lääv, överhaupt verwohren könen. Leider is dat Büld vun de Opnahm so'n beten verdüstert, dat is schaad, denn dat weer egentlig een vun de herrligen Dagen op See. Fohrte vör 20 Johr na Hooge mit de Adler, an't Rohr stunn Kurt Paulsen, de Nordstrander Käpt'n un een vun de, wo ik wuss, dat se Vadder sien Frünne weern. 

De Wöer, de'k finn
in mien ool Spraak
de in mi binnen
ut de'k wat maak
de Wöer, de'k heff
vun Land un Lüüd
vun neeg un wiet
de Hauptsaak is...
de Leev.

Dat Leed, wat ik hier schrieven do
is in mien Kopp.
So lang'k hier blieven do
schriev ik't gau op.

De Wöer, de'k finn
al so veel bruukt
de jüst so klingen
as annern uk
de Wöer de sitt
in Riemelreeg
mol guud, mol leeg
Hauptsaak is
de Leev.

Dat Leed, wat ik hier fastholen do
is half op't Papier
warrt in de Richt hengahn
wo ik dat klier.

De Wöer, de'k funn
sünd nu verwohrt
heff ik al sungen
na mien ool Oort
de Wöer, d'k heff
vun Land un Lüüd
een anner Tiet.
Hauptsaak is...
de Leev.

Dat Leed, dat ik to Enn bringen do
wull sing ik't vör?
Wull maakt dat trurig oder froh?
Wull warrt dat hören?

De Wöer...

Hauptsaak is...
de Leev.

T.u.M.V.I.

Mien Leev

Schuuvlaad - dor schall dat rin, wat piert, wat to swoor is, dat Du dat de ganze Tiet mit Di rümdrägen schallst, dat meente een Pyschater annerletz. Dat Opschrieven is villicht uk so wat, dor warrt dat Föhlen un Beläven mit verwohrt, villicht sogor so guud, wat een dat denn vergitt. Dat kann aver uk anners rum ween, wat de schönen Momenten in't Leven uk so verwohrt, ik hoff nich, verbuddelt oder gor versungen warrn. Bün villicht ümmer'n beten gau dorbi, sünnerlig sietdem ik dissen Blog opmaakt heff. De Morgen gau opschreven, de Avend inspäält. Aver is eenfach so'n Lust, een niege Leed to maken un sik inbilden, wat Du morgen al we'r een anner schrieven warrst. Hüüt morgen wull't nu aver rein gor nich gahn; heff mi uk gor nich lang quäält, heff ja noch'n poor vun mien Hamborger Leeder in mien lütt Book binnen.Villicht kann een de Wöer sogor läsen, as ik se opschreven heff.

Steihst dorvör

Empathie- dat Woord heff ik uk erst laat lehrt, man hett duert, denn mi stunn de Spott un Ironie in de Weg, de ik vun NF mitkregen heff. Dat Afstempeln un Afhaken geeng binah vun alleen, dor weer de eene Keerl een "vullfretten Schwien" oder een lütt Fru man blots so'n "Stackel". De nu gor nich mit de Welt kloorkeem, de mußt denn ja na Schleswig. Dortwischen weer dat wiete Feld vun "sülven schuld". Midlerwiel hest al veel sehen, höört un sülven beläävt, sünnerlig wenn Du Schoolmeister büst an een School, wo Kinner oplopen, de nich vun so'n "Schöner Wahnen"-Quarteer kamen.Dor geev't veel to vertellen.
Disse Leed geiht torüch op een Utstellen in Hamborg, wo junge Billermakers ehr Saken in de Diektorhall ophungen harrn. Een weer mank de ganz Dicken un de ganz Magern ween un de Biller hebben Di dat ganze Elend vertellt.

Steihst dorvör un  kannst dat nich begriepen.
Steihst dorvör un fraagst, wo't angahn kann.
De jungen Lüüd, de dünnen un de dicken
wo sik keen an't Leven freuen kann.

Steihst dorvör un denkst, wat is de mager.
Worum will se sik verhungern ut de Welt?
Schall doch leven un is nu op'T Lager
as wenn ehr hier rein nix mang uns annern höllt.

Steihst dorvör un sühst em dor Verstick spälen.
He is so groot, so dick un veel to swoor.
Wat mutt he sik dör't Leven quälen.
Jede Dag tehrt an em, as weer't een Johr.

Steihst dorvör un denkst, kött Di blots leed doon
de Spott, de sunst hest, kannst Di sporen.
Jede Schrää, de piert, de se ehren Weg gahn
de Richt na buten geeng verloren.

Steihst dorvör un denkst, kannst nix bi maken.
Schullst Di graleeren, dat Du büst, de Du wurrst
ohn Bangween eten gahn un kaken.
Man wat maakt in Dien Wahnung de Schurrmurr.

T.u.M.V.I.

Morgens in de Zug

Machen Sie keinen Stress- sä de Mannin de rood-gäle Montuur, Stress weer't - aver uk so'n beten to'n Lachen, denn as de Batterie vun mien Waag jüst an de Tankstell vun Shell in de Knee geeng, dach ik, dor kunn mi glieks eener helpen, aver dor harrn se keen Lust to, harrn keen Kabel un nix; warme Croissants kannst an de Tankstell kriegen aver keen beten Hülp. Ik mußt mit Taxi na Reinfeld fohren un kunn denn ja düchtig wat vertellen, wat Stress weer; nä, wo kann een blots so dicht, aver denn uk so richtig dull dorneben griepen, as ik dat hüüt dä.Vun mien anner Mallöörs will ik gor nich erts anfangen. Is dat de Maand, de dat deit oder de Tofall oder dat to wenig Slaap. Nu weet ik, wat Stressoren sünd un kenn uk de Verstärkers,  un wat Crowding is, weet ik nu uk. Keen Dag för dat lütte Leed vull Leev, wat ik mi jüst inspäält heff. Nähm lever ee vun mien Stress-Leeders ut fröher Tieden.

Morgens in de Zug
heff ik al genoog
dat duert över een Stünn
bit ik bi de Arbeit bün.
Fiev Dage in de Week
mutt ik mien Arbeit doon
un dor blifft nich veel över vun mien Lohn.

Un de Lüde jammern un se räsonneeren.
ik mutt fründlig ween un mutt tohören
man ik heff dat Gedoo un Geschaars so satt.
Wöer sünd ut Luft un meesdeels för de Katt.

Af un to is dat nich veel
wat blifft.
Af un to is dor so'n Geföhl
wat dat nix mehr gifft.

Bi t'Huus töövt de Familie
un de Kinner maken Larm
un uk mit mien Fru is dat nich koolt un uk nich warm.
De Nahwer hett wat seggt
ehr Mudder geiht dat slecht.
Denn treckt se we'r een Frett
un denn geiht dat af to Bett.

Af un to is dat nich veel
wat blifft.
Af un to is dor so'n Geföhl
wat dat nix mehr gifft.

Un  Dat Leven treckt an Di vörbi
un Du fraagst, wat fallt noch af för Di.
Wat schall ik maken?
Wat schall ik doon?
Is dat all oder schull dor noch wat kamen?

Af un to is dat nich veel
wat blifft.
Af un to is dor so'n Geföhl
wat dat nix mehr gifft.

T.u.M. V.I.