Kannst mi gau mol

Kanst mi gau mol in den Arm nähmen
gor nich lang, man blots mol so?
Much mol bi een Minsch ganz neeg ween
weil ik dat gau mol bruken do.

Kannst mi gau wat liesen seggen
villicht man blots een, twee, dree Wöer?
Müßt t lang to veel drägen
Knaken flau, dat Hart ganz möör.

Kannst mi ruhig de Tranen drögen
schull't so wiet kamen, dat ik ween.
Mi's nich na Juxen un na Högen
dorför weer'k to lang alleen.

Kannst uk ruhig mien Hand anfaten
hett keen Knööf un is ganz week.
Mi eenfach een beten laten
so'n bet benaut un flau un bleek.

Kannst mi ruhig een beten warmen
dat warrt nu sinnig koolt, ik freer.
Bruuk een Hart un bet Erbarmen
fohrt lang ö'r'n gräsig swarte Meer.

Kannst mi eenfach n'beten utholen
dat ik hüüt bün, de ik bün.
Will mi nich mehr blots dat utmalen
dat ik Trost bi'n anner finn.

T.u.M.V.I.

Ja, ik heff dat bruukt

Du brauchst das - wurr mi mol bedüüd un de Stimm, de dorto de Wöer hören leet, weer nich dör un dör fründlig. Na und, anner Lüüd bruukt anner Saken; mi weer dat nu mol de Musik, wenn de Dokter nu sogor meent, ik harr mien Kunst "mißbraucht", dor mutt ik sach noch mol nahaken, dat Leven un de Klang, de dor to höört, dat paßt nich ümmer ganz un gor tosamen. Wenn de Musik hulpen hett, denn laat ehr klingen. Harr ik mien lütt Book op düütsch schreven, wußt ik uk, wo dat Book heeten kunn: Auf die Musik war immer Verlaß.

Ja, ik heff dat bruukt
dat singen för de Lüüd.
Ja, dat heff ik bruukt
mol ganz luut vun Tiet to Tiet.

Un schön weer't för mi uk
dat Stahn  in't helle Licht.
Weer froh, keem so mol ruut
wo sunst blots Plünnenkraam liggt.

Ja, ik heff dat bruukt
so keem ik mol ruut
ut de Kummerstuuv.
Ja, ik heff dat bruukt.

Ja, ik dä dat geern
een poor Stücken hier to singen
vun een smucke Deern
un bi de wurr ik geern liggen.

Ja, ik hört dat geern
dat Lachen vun de Lüüd
ik ünnerhoolt se
un wi harrn een feine Tiet.

Ja, weer de Musik
maakt mi to een anner Minsch.
Weer nich mehr stumm un schuu
Nä, ik dä, wat ik mi wünsch.

Ja, ik weer een Held
wengst in so'n lütt Rebeet.
Stücken noch vertellt
wo keeneen sunst vun weet.

Ja, ik heff dat mucht
mi vör annern dick to doon.
Weer oft mehr as genoog
de mehrsten kennt de Stücken schon.

Ja, ik heff dat bruukt.
Wat schall ik mi geneeren.
Annern doon dat uk
harrn sunst nix to verleeren.

Weer sach anners kamen
harr'k een anner Leven hatt
nich so veel alleen
Jux un Frünne satt.

Weer sach anners kamen
man kunn nich anners ween
Leven nähm de Bahn
weer sunst verloren un alleen.

T,u.M.V.I.

Vergetten warrt nich gahn

Dat Bremslicht geeng nich mehr, bedüüd mi de Herr, de mi an de Ampel anheel; vielen Dank für den Hinweis - de Radar harr uk keen Chanx, een fründlig Minsch blinkt de Lüüd ja doch rechtiedig an, Licht wurr gau repareert, aver wat weer dat för een Leven, wenn dat Raden un Toseggen so eenfach weer as dat beten wat ik dor to beschicken un bedenken harr.Man heff hüüt aver uk
egentlig - toeerst noch ganz alleen - grote Steens anhaben un dalleggt, bit denn een anreep un hulpen hett; we'r een Last vun de Schullern oder vun't Hart nahmen.
So kunn dat wietergahn, man dor kamen de Momenten, de nich to vergetten sind un de ik nu aver anners läsen do as in de Tiet vör de Dage in  dat Huus an'n See. Hüüt vertellt een wat vun een "Gulden Käfig", wo em de Luft afknepen wurr; so kann dat uk gahn, nu riet de ín oder krieg em verköfft. Dat kunn mit een Bungalow ut de 50er Johren wat lichter gahn.


Vergetten warrt nich gahn
Huus blifft'n Tietlang stahn
uk wenn dor nu anner Lüüd in wahnen
un schull ehr dat uk bekamen
vergetten warrt nich gahn
man du warrst dor nich mehr kamen.

De Steens dor mit de Naams
de op den Karkhoff stahn
wo de olen Wiever gahn
ehrer se dor to liggen kamen
vergetten warr't nich gahn
man will dor nich mehr vör stahn.

De olen Biller swart, witt, gries
wo de Tiet infroren is
un jedereen sien Tähne wiest
as wenn dat Leven vull Sünnschien is
vergetten warrt nich gahn
man bekieken nich mehr lohnen.

De ole Mütz de över bleev
vun een kinnerhaftig Leev
wo dat doch nich veel för geev
umsunst sik sehnen, dat wurr keef
vergetten warrt nich gahn
man ik heff dat överstahn.

All de Straten un de Hüüs
wo du nix Smuckes mehr in sühst
de Hoff liggt still un is ganz wüst
Jungsparadies adüüss, adüüss
vergetten warrt nich gahn
Welt is eenfach wietergahn.

Blots in de Häven, Wulkenwind
un'n poor Momenten mit een Fründ
wo een de letzte Grund
för een Erinnern noch in find
vergetten warrt nich gahn
de Rest laat ik nich verkamen.

Dat ole Hart dat is uttehrt
sik gegen jede Insicht wehrt
wat een dor dacht, dat weer verkehrt
man nu heff ik dor ut lehrt:
Vergetten warrt nich gahn
man een lütte Stück bet wieter kamen..

T.u.M.V.I.

Sehg een gulden Hart

Sehg hüüt wunnerboor Farven - weer in dat lütt Museum vun de Voss-Stadt, dor weer regelrecht wat los för een Mittwuch-Nameddag. Dor hungen de Biller vun Fußmann, de he vun Sylt bit Gelting mit Pastell un Öl-satt maalt hett. Süht so eenfach ut, man bit du dor hen kamen kannst - Meisterarbeid. Geeng noch ganz na baben in dat Museum un keek mi dat Glas an, wat se dor maakt hebben, man dor kaam ik nich so ran, so smuck un fien dat weer. Denn schumpelt ik na Huus, weer so'n bet mööd vör de Tiet, harr mol een Breef schreven, as ik em sach nie we'r schrieven warr, denn so velen lopen in een Leven nich op, de den Weg mit di so wiet gahn sünd. Geeng in den Breef um een Novell vun Albert Camus, de heet "La pierre qui pousse" is vun een Steen, de ümmer swörer warrt, bit een denn kummt un nimmt em di af oder leggt di wengst mol de Hand op de Schuller un will di stütten. Dat is so'n Moment in de Bökerwelt, de ik nich mehr los warr. De mi kennt, weet uk worum. Is Tiet för Biller, uk wenn dat annern sünd as de vun Fußmann. Dor is dat Büld vun een lütt Vagel, de sik op een Graffsteen sett oder een Häven, de dor op eenmol opgeiht un lett een Sünnschienstrahl dorhen fallen, wo een jüst is to wüden un to graven. Vörgüstern keem mi disse Bild hier an vun een runde gulden Ding mit Döken un Bulen, kunn een Hart ween sien.

Sehg een gulden Hart
mit ganz veel Döken.
Heel maken will'k mol versöken.
Wat dat Hart wull bruukt
jüst as de Minschen uk?
Leev un Hänne
de dat in sik holen
villicht warrt we'r glatt un schier
ganz ohne Folten.

Sehg een giulden Hart
fraagt, weer dat mien
oder wurr dat vun een anner sien.
Hett uk een anner vör mi hatt
un heff ik uk sach wat
vun un will mi dat erholen
ohn mit mien Leven to betahlen.

Sehg een gulden Hart
mol in dien Hänne
de ersten Johren vun de Leev
noch lang wiet vör dat Enne.
Hett uns beide warmt
as wi uns domols harrn.
Een Dahg heel dat Hart niech mehr
as wenn dat nich mehr gulden weer.

Sehg een gulden Hart
wat al mien Vadder harr
wurr em doch nich lohnt
un wurr keen beten schoont.
Funn de Weg na em eenst nich
nu weet ik, wo dat an liggt
dat mien egen  Hart
so wenig Guld för annern harr.

Legg dat gulden Hart
ganz still alleen we'r op't Podest
villicht uk dorhen kamen warrst
Dat ik dat wies mol för den Rest.
dat ik't heff, dat heff ik wußt
man nich, wo' t bruken schullst
Nu kaam'k dormit an't Licht
hoff, dat wiest een Minsch de Richt.

T.u.M.V.I.

Himmel un Eer

Dat hett sach gediegen utsehen, as de lütt Dichter to seet mit fleegen Fedder un schrieven sien lütt Lex, as de wunnerboor lüchten Morgensünn över den See wedder een Fest för de Ogen geven hett. Weer't man nich so swoor, noch Wöer to finnen, wo een de Sünn överghaupt mit meenen kann. Löppt veel op Wöer ruut, ik lehr se utspreken un dat Itholen, se to hören. Nich all de doren Wöer doon mi guud; de liggen deelwies as Wackersteen, de keen Wulf in de Welt verdauen kunn, vör mi op den Disch. Dor stah ik denn dor un kann mi de Tähn dor an utbieten, wenn de Dokter se gau mol bi mi aflaad hett. Anner Wöer sünd as dat vör de lüchten Füerball dor an'n Häven veel to flau un week, dat se dat wat dor achter stahn kunn, dat Lengen vun een Minsch na Leev to'n Bispill, utdrücken kunnen.
So blifft dat hüüt bi een lütt Wöer-Danz um "Himmel un Eer.


Himmel un Eer
un wo bün ik?
Gah still un pedd
man wo gah ik?
Na baben, na nerren
wohen ik kiek
ganz alleen in de Merren:
wo bün ik?

Mann un Fru
wo bün ik?
Ik un du
wo bliev ik?
Se un he
stah un kiek
ganz alleen vör mi
dor bün ik.

Guud un leeg
wat dä ik?
Wat een seggt
wat segg ik?
Dit un dat
ja un nä
wat ik sä
wat dä ik?

Wiet un neeg
wo bün ik?
Lagen un wohr
wat glööv ik?
Dood un Leven
Schaam un Schuld
wat heff ik daan
wat heff ik wullt?

T.u.M.V.I.

In't Huus an'n See

Adrenalin - egentlig heff ik dor nie nich so veel op acht; man in disse Daag, dor is de Produktschoon in de Högde gahn; mi keem't so vör, as wurr mien Chef mi de ganze Dag achterna lopen un sik bekieken, wat ik dor bi de Arbeid maak un mi dorbi mit een gnatterig Gesicht ankieken. Oder kunnst seggen, jede Dag Examen mit de Fragens, warr ik dat schaffen oder is dat denn doch to swoor, heff ik we'r dat Falsche lehrt oder seggt. Dat nich blots över 45 Minuten, nä, dat geiht stünnenlang, dagelang - sodennig tehrt de Tiet, in de ik bün, gewaltig ut. Dorum is dat denn uk so, dat de Dokter di seggt, dat du krank büst, wo een Plattdütsche blots "krank spälen" to seggt. Liekers is dor noch een grote Ünnerscheed to dat Krankspälen, wat ik kenn, dat is dat een hier nich alleenig bi is. Woveel du lehrst vun de annern, de du reschpekteerst, denn bit een na dat Huus hier an den See kummt, hett he al Stücken achter sik, dor is he oder se al düchtig vörher in de Knee gahn. Schull natürlig noch een beten mehr mit de Minschen hier snacken, aver dor heff ik ja nich Tiet to. Kannst uk sehen, wo eenigen vun de Kollegens op de een un anner Oort een beten mehr opfallen as de annern. Fröher bün ik dor ja uk vörweg lopen, dat Brösen, Swögen, Braschen, Scharsen, dor weer ik Baaskeerl, nu bün ik still wurrn. Höör een beten hier, kiek een beten dor un schriev mien lütte Stücken.


In't Huus an'n See
dor sünd so veel Geschichten.
De warrn vertellt
vun de Minschen, de kamen.
Jedeen kann sien egen berichten
wenn em de Wöer
för dat överhaupt kamen.

In't Huus an'n See
dor sitten de Dokters
un hören ehr to
de Minschen, de kamen.
Wunner verspräken
sich sach blots de doren
de noch weten
wat dor för Sorgen achter stecken.

In't Huus an'n See
bün ik nu kamen.
In't Huus an'n See
vertell ik mien Leven.
Ut't Huus an'n See
dor will ik we'r ruutgahn
hoff dat vun fröher
deit denn nich mehr so weh.

In't Huus an'n See
dor kannst di verpusten
na all dat Gejachter
vun Minschen, de kamen.
Jedeen hett wat in sik, dat's duster
dor kaam nu achter
geiht gediegene Bahnen.

In't Huus an'n See
dor versöcht se to helpen
de nich wieter könen
mang de Minschen, de kamen.
Nich allens köönt se minnern
villicht n'bet linnern
dat se find niege Bahnen.

T.u.M.V.I.

Dor is een Licht

Sittst över dien lütt Book un spintiseerst di we'r n' Grund för een Gedicht heran. Dat AB(C), wat ik ut mien groten Finstern seh, heff ik nu al in dree Dage dördeklineert, aver so gau bün ik nich dor vun mien Riemelkunst af to kriegen. Hüüt weern de lütten grönen Männers mit Knippels op de Loop, wat ja Nordic Walking to seggt warrt; een lütt Fru sä, se maakt dor nich mit, de Knippesl, dor wurrn ehr to veel Miegemcken mit doothaut, na, wenn dat man de Grund weer. Aver hest ja licht mol een Saak, de di opstöten deit, dat dor nix nakummt. Ik bün ja ganz un gor nich so. Dat is blots, dat ik keen Bade-Pantüffeln, Badebüxen, Swemmbäders, Sport-Montuuren, Gymnasiastik-Disco-Musik, Turnhallen-Rook afkann. Wat sä mien Nahwer jüst, mußt blots töven, denn kummt dat Leven na di, wat du dat nu lieden kannst oder nich.


Dor is een Licht
in disse Nacht
wiest di de Richt
vörschreven sach
wenn wat mallöört
wenn't mol passeert
nich lang överleggen
sunst löppst verkehrt.

De Mann op't Schild
is op de Loop
he hett dat hild
he is in Not
villicht dat't brennt
he weet, wohen
keen Tiet to överleggen
wenn eener rennt.

Schild is gröön
is allen bekannt
hest al veel sehen
in Stadt un Land
de Füerwehr
de schrifft dat vör
bruukst sülvst nich överleggen
worum, wennehr.

Dat Schild un ik
in disse Nacht
bruuk uk een Richt
ganz veel an dacht
weer op de Loop
harr dat so hild
mit Överleggen mien Not
as de Mann op dat Schild.

T.u.M.V.I.

Buten de Sünn

T.u.M - dat mit M. mutt ik noch schullig blieven, denn dorför is dat hier nich utleggt; weer ja geern mol na de Stuuv gahn, wo een Klimperkasten steiht, helpt nix, mußt Unkel Dokter fragen. So nähm ik mien Leeder as Flüsterbariton op. Den Utdruck hett sach noch keen in een plattdüütschen Blog lääst, weer ut een Tiet, dor sungen se ganz liesen för de Madames "Ich küsse Ihre Hand", dat weer jüst, wat se brukten na dem de Keerls in den ersten Krieg so hart op sik wurrn sünd un taag. Sunst denk ik uk so'n beten an dat Leed vun ool Gigolo, wo dat "danzen" sik op "Fransen" riemeln deit, denn de Welt weer domols ja uk gewaltig in den Dutt schaten wurrn. Ik meen ja ümmer, dor liggen so de Ursaken för uns all, de wi dat 20. Johrhunnert dörleven mußten oder wat dorvun noch över weer; sodennig fangt mien Leven egentlig uk al in'n Mai 1915 an, as Opa Otto in Galicien full. Opa Bernhard keem denn aver engermaten heel ut den Graven-Schlamassel in Frankriech ruut un vertellt twee Stücken: wo de Prinz sien Adjutant de Suldatens wat to smöken vör de Föte smeet, he aver, Opa, sik dor nich um rangeln wull un denn sä he noch, wo de Kamraden sellig wurrn un den Helm afnähmen un ut den Groov ruutjumbt weern. Wenn he denn so vertellt, höört ik mit dat eene Ohr to un pliert mit dat anner Oog na de Lesemappe rin. Sündagsmorgen-Ünnerholung op de ole Insel.


Buten de Sünn so still
de Häven wiet
de Luft so frisch.
Hier binnen gries un swart
wo een hier sitt
still op een  Plack.

Buten de Vagel
de glieden flüggt
ganz forsch in't Morgenlicht.
Binnen is een
in düster Stuuv ganz alleen
so as Blie een Gewicht op em liggt.

Buten geiht de Blick
över den blanken See
de een grote Hand utgeten dä.
Binnen graavt sik een
sien Kummerlock
wo he ganz alleen in hockt.

Buten is nich wiet
wo dat allens luert
dor is blots disse Döör.
Binnen höllt een
de dor um weet nich wat truert
fast an sien Mallöör.

T.u.M.V.I.

Dor liggt een Insel

Egentlig is disse Text to swoor för so'n beten Blog, dat Bild dorto hett de een un anner sach sehen.Bün ja nu in dat Huus an den See un vun dor kunnst meenen, du wurrst op een Insel kieken. Na, dor fullen mi de Reegen hier in, aver ik harr se nich rinsett, wenn ik nich jüst een Fru kennenlehrt harr, de vun mien ole Insel vertellt un so kreeg ik denn to weten, wat se dor nu Riesen-Funkmasten opstellen un mit dast Land-Utschännen wietermaken wöllt. So warrt mien ole Insel denn toletz doch een Dodeninsel, wat schall ik dor, bi de Weltmeisters in dat Land-Vernutzen. Hüüt morgen keem mi uk leider we'r een Moment lang dat Windröder-Fiasko an, dor kunn dat Tschi-Gung achteran uk nix mehr bi maken. Aver so is dat, de Lüüd, de dor leven, sünd schlicht un eenfach vun den Küstennebel in ehren Kopp un de Lust an't Knipp-Oprieten un sik dor Spekulanten-Geld rinsmieten laten so blind wurrn, wat se nich sehen, wat se op Land leven, wat indiekt wurr, wat egentlig Wattenland is, wo jede beten Meter so kostbar is, dat dat een Sünd is un een Schann, se för nix un we'r nix wegtosmieten. Sei mir Nordstrand gegrüßt.

Dor liggt een Insel op den See
un een Boot is ünnerwegens
ruhige Fohrt un stille See
wenig Wulken an'n Häven.

De helle Maand, de wiest de Richt
Insel liggt in'n bleeke Licht
steiht een Reeg vun swarte Bööm
sühst een Barg vun witte Steen.

Boot kummt de Insel ganz neeg
siet een Tiet al op sienen Weg.
De't stüert, driggt een witte Dook
över de Kimm liggt Daak un Rook.

Wull warrt dat sien, de stille Fracht
glieden sinig dör de Nacht.
Ik dreih mi üm, ik will nich mit
nich na de Insel, nich op't Schipp.

T.u.M.V.I.

Dag fung an

Guite Akustik - dor kunn een op kamen, as de Dunnerslag hüüt morgen över den See wietergrullt hett, as wurr dat ewig duern. Dor hett so'n ole Germanengott mol richtig toslagen. Dat Lüchten heff ik gor nich mitkregen, aver över de Giebelstadt schall de Häven gääl ween hebben. Na, dor sach jedeen wat to vertellen. Wurr uk mol seggt, wat dat in de Dörtiger Johren mehr Dunner un Blitz geven hett un dat to de Tiet uk de een un anner Hoff in Brand keem. Poor Stünnen later bröcht disse Dag een brüttig Hitten, sünnerlig uk in Norderstedt, wo dat hüüt op Platt togeeng un wo mi vun vertellt wurr. Man to, man to. Weer antürlig we'r as Mister Retro ünnerwegens, man dor harr ik ditmol keen Schuld an, denn in Eutin weern se bi Allerley Feyerey an't Schloss in de Gang. Rullenspääl wull, dat Suldat späält wurr to dat Trummel datdatdat, oh, dor dach ik, wat de Lüüd dat för 200 Johren anners to Moot ween is as uns hüüt. Dor weer denn uk so'n smucken Offizier, groot un fein in't Tüüg un de hett kummandeert. Denn keemen Lüttmadames un Dickmadames in Barock-Montuur un op de Wischen in dat natte un dalpedde Gras stappten de Middeleöllerlüüd herum. 15 Euro för een Büld mit Falken. Naja. Is ja man een smucke Vagel, man schull ja egentlig fleegen un nich op de Hand sitten. De tweete Retro-Ogenblick weer in een Café un harrn se blots de blarrige Radio-Musik weglaten, denn weer dat ween as för 30, 40 Johr. Un in jede Lokaal, wo ik rin wull, seet een Oma un preestert so luut, dat se mi verdreven hett. So ruhig lääv ik hier midlerwiel. Dat löppt op desensibliseeren ruut.

Dag fung an mit een gewaltig Slag
nu de blanke Häven dor nix vun weten mag.
Is em ennerlei, wat dat vörhen Wulken geev
un ik in mien lüttt Book wat vun Gewitter schreev.

Dag fung an mit möde Ogenplieren
bün ik nich anners wennt, wat schall il mi tieren.
Fröhstück- kreeg een Ei un een Mundvull Snack
so wiet so guud,  hett allens klappt.

Dag schall wietergehn, wat nähm ik mi hüüt vör?
An't ehrsten wurr dat gahn mit een, twee, dree, veer Wöer.
Gedanken heff ik velen, susen hen un her in mienen Kopp
man schull mi nich quälen, hool lever op.

Dag is Sündag, dor slapen Minschen ut.
De Nahwersch mit ehr Hund, de mußt hüüt al fröh ruut.
Weer'k nu bi Liebe, wußt ik, wat ik dä
man bün so wiet weg vun ehr in dat Huus hier bi den See.

Dag is, heff ik een Leed, sodennig nich verloren.
Sing mi dat gau vör, Hauptsaak kann't mi een beten wohren.
Hool'n Dag fast, is een vun een ganz niege Reeg
versöök em to geneten, uk wenn ik lever bi di leeg.

T.u.M.V.I.

De junge Mann

Heff em in mien lütt Kamer ophungen, den jungen Mann op een ole Postkoort, de mi een Kollegin toschickt hett. Dor will ik we'r hen, denn dat is ja doch uk mol wat Feines, sik so'n beten op Schick to bringen. Disse junge Mann steiht dor so natürlig, keck un voll Tovertruun un kiekt leikut na de Kamera rin, dat is een Freud. Hüüt wurrn se "cool" dorto seggen. Dor bün ik natürlig wiet vun weg. "Cool", nä; wat hebben wi fröher seggt; "dufte" lütte Super-Typen weern de beiden Junges, de bi dat Fährhuus Fissau bi weern to angeln. Vull Iever un al mit Plie, de een kunn so richtig wiet smieten. Fungen hebben se man blots wat mit Nett - Stickels - heff ik so bi mi dacht.För de Appelkoken in't Lokaal wurr dat höchste Iesenbahn, dor bruukst düchtig veel Schlackermaschüü, bit du em dalkriegen kunnst.Liekers mag nich klagen, freu mi al an de Nacht mit den vullen Maand, de steiht dor noch över den See - een Gedicht. Disse poor Reegen, de heff ik mol we'r in de Nacht opschrven, um halvig veer. Achteran bün ik nochmol inslapen; aver scheußlig dröömt. Mien "Ünnerholungsprogramm." De Musik kunn een Dixie-Kapell fein spälen. Un allens so'n beten heemlig opnahmen, wull de Minschheit nich stöen. Dat "eisch" heff ik vun de Hamboger Ketelkloppers. Un den Antog vun den jungen Mann, de kiekt sik doch bi "Herr von Eden" an.

Ik weer geern de junge Mann
mit den fienen Antog an
un dorto den eischen Hoot
driggt he hooch op sienen Kopp.

Ik weer geern noch so zackzack
mit Geföhl, dat hett fein klappt
un dorto wat kost de Welt
in mien Knipp dor jöckt dat Geld.

So jung as he
dat warrt nix mehr
man so püük un elegant ganz geern mol we'r.
So kunn't mol wedder sien
maak mi för di we'r ganz fien
un denn weer ik dat mol we'r
uk so'n feine Herr.

Ik weer geern de junge Mann
kiek, he steiht dor nonchalant
wo he kiekt in'z Bild
dat is allens half so wild.

He steiht dor an den Tuun
schient, he hett veel Tovertruun
un mit sien lieke piele Fleeg
witte Kraag, allens in de Reeg.

So liekut as he warr'k nich mehr ween
man so as he un an de See
un uk mit di, ja dat weer schöön.
Ik ööv in'n Speegel mien olen Charm
schallst mol sehen, wi warrn
as dat eenmol weer
du mit mi, den fienen Herrn.

De junge Mann, wull kiek he an
höllt de Kamra in de Hand
is dat siene lütte Bruut
wo he kiekt
süht dat't na ut.

Wat se beide hier nu maakt
Travemünn Strandpromenaad
stell ik mi ganz geern mol vör
se mit em un he mit ehr.

So jung un krall
dat warrt dat nich mehr geven
man glööv, schull noch wat maken ut mien Leven.
Kiek in't Schapp
griep mi den schönen Antog we'r
denn spääl'k för di den feinen Herr.

T.u.M:V.I.

Een lütt Kark

Na wat dat Gebüde wull een Kark is, de ik vun mien Finster dör de Böme luken seh? Man bild mi hüüt morgen in, dat kunn een sien, dor heff ik mi disse lütte Text utdacht, de stell ik hier herin, an Leed Opnähmen is hier nich to denken, mang all de velen Lüüd, de sik in so'n Töverbarg ansammeln doon, naja Herr Settembrini is noch nich oplopen un de Madames Soussa de sitten hier to stricken. To denken gifft dat nich jüst wenig, denn veel in de Snack bün ik hier noch nich, uk wenn de Lüüd doch een engermaten fründlig Umgang hebben. Op Pellworm heff ik ja ümmer in de Avendsünn keken, man hüüt weer de Morgensünn so schöön oplopen, dat weern Farven vun blag na gries na orange hen bit na rood. Gewaltig. Kolleeg vertellt vun den See, de an een Winterdag dampen wurr. Een, zwee Böde forgetn ruut, Lüüd mögen noch fischen, ik wenn de swarten Vagels ehr nich mehr veel nalaten hebben. Nu kamen sinnige Dage, still warrn se sien, mol sehen, wo ik ehr utholen kann. De Gitarr is dorbi, uk disse Lütt Leed hett sien Melodie.Dat Woord to'n Sündag kummt sodennig een Dag vörher.

An een Placken
wiet weg
steiht een Kark.
Op dissen Placken ganz wiet weg
wull dor een bäden mag?

Kiekt he ganz still
in sik rin
tellt de Sorgen in sien Kopp
oder fraagt na
Richt un Sinn
un kiekt na de Decken ropp?

De Dodemjammer
dor an't Krüüz
is dat denn uk sien?
Is he bang
vör wat he dor süht
un kiekt lever gau vörbi?

Weet he wat vun Gnaad un Schuld
wünscht he
wat em een vergeev
oder späält gor nich so'n Rull
Hauptsaak is
dat he läävt?

Sünd't de annern
um de he sik sorgt
se keemen heel torüch?
Is't dat he een beten horcht
luert na een Licht
dat uk för em lücht?

Disse Placken
mit de Kark
kann di seggen, wo he is.
Disse Placken
is mien Hart
wo een still an't Bäden is.

T.u.M.V.I.

Dor geiht dat langs

 Wengst dat Leedermaken geiht noch so jüst un jüst, man egentlig gah ik mit mien Kunst nich so um, as een dat doon schull. De Gedanken gahn den ganzen Dag man blots so hen un her, to beschicken is uk dat een un anner. Kaam dor gor nich achterna, un denn gau mol in een frie Minuut sik de Gitarr girepen. "Muße" ist das Stichwort, wat ik dor op den Prospekt lääst heff vun den Bustellen-Töverbarg, wo ik nu henschall. Mußt ja erstmol los un "Noteinkäufe" maken. Nu weet ik wengst, wat een Sauna-Dook is, woveel Badelatschen kost, wat heff ik blots versüümt. Dat Beregeln hett mi regelrecht ut de Bahn bröcht, keem we'r in't Gruveln herin. Bün ik denn de eenzige op de Welt, de so'n Oort Wellness-Streik över sien Leven utropen hett? Seh em dor noch sitten un grienen, den Keerl, de sik dor in't Fernsehen een inschinken dä,"man gönnt sich ja sonst nichts". Genau, un de annern uk nich. Kumpabel weer ik al ümer blots in Maten. Much dat "Schwarzer Kater"-Shirt nich kopen, wat de Klassenkamraden sik all bestellten, dor kreeg ik aver luut inschenkt vun Kamraad Peter ut Arvd. Na de Bund bün ik man lever erst gor nich hengahn. Mien Kamrad Hansi dä dat un fraagt de Lüüd in Uniform dor so lang na dat "warum", bit he de ganze Kumpanie gegen sik opwiechelt harr. Warum? Scheußlig. "Volkert, you're so adaptable", kreeg ik mol vun so'n Engelschman seggt, dorum jüst mag ik mi nich mehr op jüst veel inlaten.
Hüüt heff ik mi aver mol freut. Blatt hett dat schreven, wat de G8-Mackers dat an't falsche Enne optrucken hebben. Kinner warrn unnödig quäält, se harrn baben een Johr ruutsmieten schullt. Dat Johr 11 döcht nix, dat segg ik hier, uk wenn ik vun de School villicht jüst mol'n beten swiegen schull. Ach ja, swiegen. Morgen kann ik hier noch wat rinstellen, denn mutt de Blog een beten töven. Kiek denn man in de halve Oktobermaand mol we'r hier rin, wat ool Ipe sik we'r utklabüstert hett. Sünnschiendage för Jem all!

Dor geiht dat langs na een Sünnschiendag.
Dor geiht dat na'n Dag mit Rägen.
Liggt an dat, wat du nu denken magst
liggt sach uk an, wat Lüde seggen.

Dor geiht liekut na een lichte Stünn
dor geiht we'r hen na Pech un na Striet.
Dor findst een Klöönsnack mit een Fründ.
dor blifft di nix as Dreck un Schiet.

Un ik stah hier un schall dat seggen
op wat för'n Straat will ik nu gahn.
Wat för'n Richt will ik nähmen
wo warr'ik op de niege Weg kamen.

Dor geiht hen, wo't Hart lichter warrt
dor geiht bargdal, denn allens is swoor.
Liggt an dat, wat du jüst vör harrst
di fraagst, wat is lagen, wat's wohr.

Dor geiht dat langs, dor kummst licht to Ruh
dor geiht hen, wo Kummer töövt.
Liggt an een Plaan, wat maak ik nu
liggt dor an, wat du an wat glöövst.

Un ik stah dorför un schall nu seggen
op wat för'n Weg ik nu gah.
Wat vun dat ole Leven opgeven
de Frünne, wo veel blieven na?

Dor geiht vöruut, wo een sik freuen dörvt.
Dor geiht na achtern, wo Truer hangen blifft.
Liggt doran, wat di een Gloven föhrt
liggt doran, wat een an Geweten swoor driggt.

Un ik bün bang, hüüt is een Dag
wo ik vör stah un weet dat nich
wo ik mi nich entscheden mag
wat för'n Weg schall ik gahn, wat för'n Richt.

Na vörn

Dor hett he sik sach wunnert, MP Plusterback, dat ik nich torüchropen heff, kann een doch uk vergetten, sunst weer't an't Telefun villicht uk luud wurrn, harr em denn düchtig inschenkt wegen sien Politik. Is aver nix na kamen, uk as sien Büro denn tutsig bi mi anreep uin mi infull, wat ik ja rorüchropen schull, sodennig weer dat een grote Kuddelmuddel un nix as een vun mien "Promi"-.Dröme, de ümmer mol we'r opslagen in de Drussel-Tiet vör't Waken Warrn. Dorbi kenn ik se gor nich mehr, de Promis vun hüüt. Harr güstern bi Fru Dokter een Gala in de Hand, un weer dor nich "Etwas Spaß muß sein"- Roberto ween, harr ik regekrecht nich een eenzigen kennt; naja, Brad Pitt un Madonna villicht.
Na, güstern weer dor de een un anner Mundvfull Snack an't Telefun, Lüüd muchen geern allens weten, aver dat Vertellen helpt egentlig nix - oder doch? Snackten hüüt morgen vun dat Bichten. In de Pellwormer Kark, meent ik, stunn noch so'n lütte "Hör-mal-n'beten-to"-Verslag, man geiht dor noch eener rin? Martin Festeburg hett dat, glööv ik, noch nich mol verbaden. Kunn't helpen, vun een Saak aftokamen? Hüüt wurr ik geern de Gewalt ut de Kopp un ut de Spraak ruutkriegen, de wi Jungkeerls över Fruuns utgaten hebben. De dor leegen Wöer, de du höörst as lütt Jung, de fallen so wat vun swoor in't Gewicht, markst erst 50 Johr later. Wo warrt dat eenst de Lüüd gahn, de in ehr "Kommentare" in't Blatt, op Youtube oder wat weet ik wo ehr ganze Gift un Hass ruutklöttern? Sünd se dat denn los oder haalt se dat noch mol in? Ik wurr dat laten. Mark, wat ik länger an een Saak drägen do, as de, de dat drepen schull.  Ik schriev de doren Wöer op un maak een lütt Füer vun de Zetteln.
Weern güstern noch bi to kieken, wull Spaceman Spiff noch mol sehen, de weer in Husum un dor mutt ik seggen, vun em much ik geern noch hören. Denn wull ik mol weten, wo dat Godewind youtubemäßig geiht, kiek an, een herrlig laidbackige reggagehaftige Song, de dat dor to hören geev. Ik kennt man blots Shanger un Larry we'r. Denn stunn dor wat in een Kummentar, dat hett mi denn doch nadenkern maakt. So is de Welt, de Dören stah apen. Hüüt keen Bild. Man de Text singt för sik alleen.

Na vörn mött wi kieken
wat in een poor Johr passeert.
Nich Kopp na nerren slieken
denn leppst du gau verkehrt.

Na vörn mött wi uns fragen
wo geiht dat dor wull langs
nix riskeeren, liekers wagen
jedereen kriggt hier een Chanx.

Na vörn, man nich blots drömen
sunst vergittst du noch dat Hüüt.
Dat maken, wat wi könen
denken uk an anner Lüüd.

Na vörn, sik nich wegen dor achtern
un ganz umsunst vertehren.
Keen gulden Kalv najachtern
ut dat Güstern uk wat lehren.

Na vörn un nich versümen
uk de annern, de schöllt mit.
Osten, Westen, Süden, Noorn
op swart, op gääl o'r witt.

Na vörn, man nich vergetten
wat döcht, sik uk bewohren.
Hett licht een Uul dor setten
för nix un nix ganz veel verloren.

Na vörn un sik an freuen
wenn een mitmarscheeren kann.
Versöken, wat utseien
wat fein bleuhen deit achteran.

Na vörn is de Richt
de heff ik to lang söcht.
Na vörn is in Sicht
weer mi sülven in de Weg.
Na vörn is nich wiet
man mußt di dorhen dreihen.
Maak wat ut dien Tiet
weer schaad, se wegen güstern to verkleien.

T.u.M.V.I.

Eenmol

Papa, verschone mich, höör ik de Nahwer sien Jung ropen, denn Vadder is mit na't Trampolin kamen un gifftt nu so wat vun den Takt an, un de Takt, wat de niege School ansleiht, is uk gewaltig, mien Dochter harr  grote Stapel vun lütt Korten in de Hand un schull nu all dat lehren, wat een bruukt in unse grootorige engelsche Welt vun "well" bit "when", un "with" wöllt wi nich vergeten. Vörher harrn wi noch de ool Disney Film keken, wo de söven Dwargen Heidi Heido- mäßig ünnernwegens weer un een lütt Geschink vun mien Kollegens mit Dwargen-Ümslagpapier leeg vör de Döör. Wat een so allens mitkriegen deit, wo dat Leven mehr ut töven un sunst nix besteiht. Man dat Töven schall nu bald all ween, denn geiht na Lent. Dat hiere Leed heff ik hüüt morgen Klock halvig veer opschreven, dor weer an Slapen wedder nich mehr to denken, amn de Dag weer liekers enigermaten. Lehrt heff ik, wat ik mi nu rein gor nix op mien Leeder-Teegelie hir inbilden bruuk. Denn de "Songwriters", de se in een Blatt vörstellt hebben, de mötten dor aver noch een beten mehr in de Gang kriegen as een Bliefer, Papier un een lütt Workstation. Dor mutt in een Tour schreven un produzeert  un kommunizeert warrn, dor tellt dat Genie in de Poetenkamer wenig. Liekers wurr ik ganz hibbelig, as ik dat lääst, denn dat harr ik mi uk noch vörstellen kunnt, för annern Leeder to schrieven, denn de warrn ümmer bruukt. Blots de Talenten, de dat könen un doon, dat sünd wenigen. Aver de kamen rund as een lütt Fru, de vertellt, wo se in dree Stünnen een Leed för Tom Jones ferdig kriegen deit. Gewaltig.

Eenfach mol een anner Richt gahn.
Denken eenmol anners rum.
Eenmol in de Nach fröh opstahn
un to Middag slapen gahn.

Eenmol nich blots soveel Sorgen.
Eenmol denken, weer ganz licht.
Eenmol morgen un nich güstern
wo dat vörgüstern in liggt.

Eenmol seggen nieg un anners
weer jüst recht för dissen Dag.
Maken, doon un nich veel Jammern
heff 'k versöcht in disse Nacht.

Annrrn slapen, ik bün waken
ligg to schrieven in de Puch.
Wat schull ik sunst, gifft dusend Daken
de över blieven
denken kannst nie noog.

So kann een dat Leven geneten
een Woord, dat heff ik lang nich seggt
wat't beüüd, much ik geern weten
villicht krieg ik dat hüüt mol trecht.

Chot, wat weer ik froh, wenn't lückt
so liekut mol langs togahn.
Dat ik nich do, wengst dit Stück
sik nich sülvst in de Weg to stahn.

T.u.M.V.I.