As't eenmol weer

Dat geiht ja nu rein gor nich - man in disse Leed, dor geev dat een Riemel "bün nu Hartz veer", aver so maakst dat denn ganz un gor to'n Kitschkramerie, wenn du in dien warme Lempel-Stuuvsittst uneen  kommodig Leven föhrst un dat Jammern för annern övernähmen wullt, man dor heff ik een to grote "Anti-Correctness"-Gen in mi, dor kummt al nix na. Liekers hett dat jedeen vun uns beläven mußt, wat he nich mehr dorto hen deit, is dat bi'n Football, wat du nich mehr in de Erste oder Tweete mitspälen schallst un froh ween kannst, wat se di bi de Ole Herren noch bruken; ik vergett nie, wo junge Keerls eenmol mit de Ogen rullt hebben, as ik versöcht, so'n beten op to Date to ween, dat hett dor denn ja wull rein gor nich lückt. Bün dorum uk lever een annern Weg gahn un dat weer de hen na een "Fröher", wat dat sodennig wohrschienlig gor nich geven hett, man weil ik dor ümmer so veel vun erinnert, kunn ik mi dor denn wat op inbilden. Mußt denn ja uk nödig mol een Oldtimer fohren. Een Porsche, as dat dor lütt Ding, wat hier op de Siet liggt, ja nu egentlig gor nich. Dor weer mi ümmer veel to veel "Volkswagen" binnen. Man de Jung will een hebben.Schall he dormit glücklig warrn. Mi reckt dat denn ja al, wenn'k tofreden bün, un dat kunn ik hüüt op duppelte Oort un Wies, as ik de Tüügnisse bekeek, de de Kinner na Huus bröcht hebben. Wenn ehr dat doch man blots een beten mehr egaal weer, wat de annern dor nu an Eensen hebben, aver löppt ja ümmer op't Verglieken ruut, schännst di sodennig ganz veel ut un kannst di an nix richtig freuen. As't eenmol weer, warrt dat nich mehr.

Ik harr een Hus
ik harr een Waag
ik harr'n Antog
Hemd mit witte Kraag
bruuk ik nich mehr
as't eenmol weer
is lang, lang her
warrt dat nix mehr.

Sitt vör de Dören
vun een Büro
ik mußt dat lehren
wat't gifft un wo
harr geern mehr
as't eenmol weer
is lang, lang her
warrt nu nix mehr.

Fraag mi noch
heff'k een Gesicht
in't deepe Loch
wo ik in ligg
dat heff'k kapeert
as't eenmol weer
is lang, lang her
warrt dat nix mehr.

De annern
de sünd merrenmang
för mi heet keen Arbeid mehr
al veel to lang.

Ik weer mol baben
nu warr ik pedd
jammern verbaden
ik do't nich we'r
lohnt nich mehr
so as dat weer
is lang, lang her
warrt dat nix mehr.

Wat helpt de Spriet
dat Nikotin
gegen de Tiet
mien gröttste Fiend
kann gor nich mehr
so as dat weer
is lang, lang her
warrt dat nich mehr.

Wo sünd de annern
wo bün ik
wat helpt dat Jammern
ik heff mi schickt.

Sitt in mien Stuuv
dat Fernsehen löppt
gah nich mehr ruut
de annern köönt
ik will't nich mehr
as't eenmol weer
al lang, lang her
warrt dat nix mehr.

T.u.M.V.I.

Ganz fröh in de Morgen

De Dag hüüt un disse Leed krieg in nich verklöppelt, hüüt weer't een herrlig Sünnschienwä'er mit een koole dröge Wind, de uns över de Strand vun Gröms schaben hett, wo wi düchtig gegen de oplopen Wellen anbölken mußten; an't Enn vun disse Namiddag swögten wi vun een herrlig Mundvull Snack, Eten, Wind un uk een beten vun den Grömser Sand, den wi mit een Tass Kaff ut de Tähne spöölt hebben. Een Dag so'n beten utlehnt ut de Tiet, wo wi sunst ja mehr för annern wat doon mötten as för uns sülven. Dat Leed kreeg ik bi't Blädern in een vun mien Heften faat. Dor weer dat een Sündagmorgen, in Hamborg, wo een fröh waken warrn kann, wenn de Keerls na'n Fischmarkt henschumpeln un sik mit ehr Bölken graleeren, wat noch lang nich an't Utdunen to denken is. Wunnerst di över de Vagel, de gegen de Küll mit een lütte Sing un Sang quinquileert un öövst al mol dat Dichten un so hebben de hieren Wöer denn hier herin funnen, uk wenn dor een beten an to flickschostern weer, wat ik egentlig nich so geern do. Paris Romance heet de Schipperklaveer-Klang vun mien Pianola; Chott, dor fallt mi in, wo geern ik dat höört heff, wenn Grace Jones dör den Rägen vun Paris ünnerwegens weer. Heff ehr domols sehen in Buttstedt sien Fernsehstuuv, gewaltig, un Minüsterpräsident Bahlsen sitt in't Publikum un kiekt sik de Ogen ut den Kopp. Kunnst jüst so wenig verklöppeln de beiden as dat Leed un dissen Dag..

Vagel singt
fröh an'n Morgen
as maakt de Winter
un Küll keen Sorgen
Vagel is
hier in de Neeg
as weer de Tiet
mol wedder ut de Reeg.

Een Meew, de schriggt
över mi baben.
Wind, de driggt
ehr na den Haven.
röver na'n Schipp
so herrlig un witt
nimmt mi  bestimmt
wedder nich mit.

Mannslüüd bölkt
duun vun den Avend
wat kost de Welt
hebben sik övernahmen
vör't Alleen-Ween bang
Utdunen duert sach wedder
orig lang.

Water bruddelt
bit dat kaakt
an'n Sündagmorgen
Kaffe  maakt
vun een de
still sinneert
wowenig in
sien Leven passeert.

T.u.M.V.I.

Noch is he dor

Keem mi an, dit Leed, as ik vun de Tankstell na Huus fohrt un an de Familie vun mien Kolleeg dacht, de wi in een poor Stünnen na Jens-Jehann sien Kamp bringen warrn. Dor fullen mi de Wöer in, de ik in so een Stünn vun Afscheednähmen höört heff. Dor heff ik dat denn glieks to Papier bröcht. Een slechte Nacht liggt achter mi, een swore Dag vörut, hett sach dat een mit dat anner to kriegen. Wunnert mi sülvst, wo dat in dat Leed vun "he" na "du" geeng, aver so is dat nu mol, över dat Sik-Rindenken in een anner kummst ümmer we'r na di sülven.

Noch is he hier
noch is he dor
an Stünnen un Minuten
blieven noch een poor.
Noch is he dor
is noch nich gahn
sien Aten un Hart
bleven noch nich stahn.
Man wi sitten vull Bangween un Truer, wat kummt
un wi weet., sünd alleen, wenn't sowiet kummt.
Man noch is he hier
noch is he dor
bald heet't laten los un anners verwohren.

Noch liggt he hier
alleen in sien Bett
de Dokters, de Lüüd
se däen, wat se köönt.
De Druppen, de fallt
de nähmen di de Angst
man in een poor Stünnen
un Minuten büst mit langs.
Un wi sitten, snacken ruhig över een Tiet
de nie wedder kummt
liggt torüch al so wiet
un wi sitten un luern
dat't to Enn geiht sik quälen
man weeten un truern
du warrst uns so fählen.

Noch büst du hier
noch büst du dor
wat helpt dat Vörräken
so wenig un so veele Johren.
Wi weet, wi warrt leven un mött wieter gahn
man een Lengen kunn't geven
di natokamen.
Un buten de Welt is dat jüst ennerlei
wat hier dat Leven vun een Minschen vergeiht.
De Sünn will sik wiesen
de Wind böig weihen
de Köster an'n Karktorn
de Klock wieter dreihen.

Noch is he hier
noch is he dor
ik höör dien Liebe seggen
disse eenfache Woord.
Se geiht mit ehr Hand
nochmol langs dien Kopp
disse Nach
hest noch schafft
de Sünn geiht glieks op.

T.u.M:V.I.

Keen Getier

So, nu heff ik wedder de ole Maakoort in de Gang, denn de dor liesen un afsnäden MP3-Dinger, dat hett mi nich so behaagt, nu stell ik mien lütt Kamera op een ole Stativ un film mi wat to mien lüttjen Leeders. Dat hiere heff ik denn mol in een grote Bunk vun Papieren funnen, heff ik mi sach utklabüstert, as ik Langewiel harr un vörn een bi to preestern weer. Leed fählt ja uk egentlig een Bridge, wat dat dore Middelstück is, wat een Leed egentlig erst to'n Song maken deit, man dat weer mi denn doch een beten veel för dissen Avend, wo ik man noch een poor Wöer dorto henkliert heff - keen Getier sotoseggen. Is ja man uk noch to fröh un singen een Winter achteran, de ja uk nich so ganz weet, wat he will un uns denn, wenn wi Fröhjohr un Ostern fiern wöllt, sach de Küll un Snee noch gau um de Ohren hauen warrt. Wöllt wi uns nich um tieren, uk op't Bild de Rosen vun disse Wuchenenn hebben nix döcht. Güstern sehg dat noch na "Blumenpracht" ut, wat mi güstern een beten spitz bedüüd wurr, man de Rosen sünd al mumifizeert, heff se so sach al köfft op den Brink, wo de feinen Lüüd vun de Giebelstadt sik Herrligkeiten düer inkopen un ik mi vun de Marktbeschickers ümmer we'r anschieten laat. Dor kummt denn dat ole Gift wedder hooch un ik denk mi trüch in de Tiet, as ik as lütt Jung ümmer de Eckstücken vun  den Kääs kreeg un mi dor tohuus noch för cujoneeren laten mußt. Man ik will mi nich mehr tieren - "Loslassen" ist das Stichwort.. Söök in dat, wat hüüt begäng weer, na'n beten, wat dat Fastholen lohnt un kann rein gor nix finnen. Villicht noch de lütte Rääd vun een junge Kolleeg, de nu dörtig wurrn is un sä, wat se dor knapp över trechtkeem, wat ik nu jüst so een lange Tiet, dörtig Johr op düütsch geseggt, in unse Arbeidsstää afretten harr un sodennig uk wat fiern wull. Dor sä doch een anner, "das ist ja gruselig". Wohrschienlig hett he mien dörtig Johr meent un nich de vun de lütt Fru. Keen Pietät..

Maak dat Finster apen 

Wind un Luft rinlaten 

binnen's so veel Stoff 

in de Plünnenkraam, dat is groff.

Laat de Sünn man schienen

warrt nich ewig sien

denn de Dag, de is we'r kort

un de Avend vör de Poort.

Ammer, Dook un bet' Water

un een lütt Stünn later

is we'r allens schier

wat schall denn dat Getier.

Winter hett uns lang noog quäält

dat's de Sünn de fählt

dorum hooch un dorum ruut

na de Kroog, dor singt wi luut.

Een Glas Beer, een Madame

un de haal ik na mi ran

un is se smuck un schier

gifft dat keen Getier.

Sik poor niege Steveln kopen

in de olen nich wieter lopen

böög af un hah nan Putz

kunn ween, wat dat noch nutzt.

Ruut ut't Schapp een niege Hemd

büst de Farv rein nich mehr wennt

dat Parföng, wat uk fein rüükt

un denn büst we'r smuck un püük.

Dat Alleen-Ween maakt uns möör

nu nähmt wi uns wat anners vör

Dat Leven, dat warrt fiert

dorum gifft dat keen Getier.

T.u.M.V.I.

Stille Gedanken un Wöer

Dat ruhige eenfache Leven - gifft Dage, dor blifft een uk gor nich veel anners wat över, denn wo schull een in so'n Rägen un Wind ruutgahn na Stadt oder na't Water? Dat weer to gräsig - un nu, wo dat ruhig wurrn is, is't to laat, de lütt Waag is jüst na Hamborg afrauscht un disse lütte Leed sing ik em achterna, natürlig nich de Waag, sunnern de, de dor binnen an't Stüer sitt un hoffentlig guud na Huus kamen warrt. Wedder gahn Saken mit op de Reis, wo ik mi al lang harr vun lösen schullt, aver dat ööv ik ja nu jüst un so geiht dat man uk peu à peu. Uk dat Utholen lehr ik ümmer beter, wat annern könen un sünnerlig uk dusendmol beter könen as ik, un dat weer uk de schöne Stünn, de een hett, wenn he oder se sik I.M. ehr Nach ankieken deit, wo de Fernseh-Caballeros ja regelrecht Rabbatz maken doon, de reinste Kultfabrik, kunnst binah seggen, un de Fanclub is ja man nich jüst lütt, sunst kunnst sach nich glieks allens nochmol in't Internet bekieken, as wi dat güstern däen. Man erst hebben wi uns vertellt, wat wi dor allens höört un lehrt hebben. Is ja uk egentlig een ganz gewaltig Ünnerscheed, wenn een I.M. ehren Umgang mit de Talkies un de Muskanten gewohr warrt. Mit de een geiht mehrstendeels blots um ehr lüttjes Een un Alles, bi de Muskanten geiht dat um ehr Leeder un de könen richtig schöön ween, as R.C. sien "Moment" oder Maxim sien Leed vun "sien Wöer". Kriggst Lust un maken sülven we'r wat. Heff mi man aver uk noch gau över T.M. sien "Tonio Kröger" hermaakt, wegen de "Fluch vun de Kunst", wo ik jüst een beten över nadenken do. Büst denn uk glieks benaut, wenn du Tonio dor rümpreestern höörst, wo wenig Schick dat hett, wenn een "Dilettant" dor bigeiht un keeneen een Gefallen deit, sik sülvst nich, de Lüüd, de dat anhören mötten, de "echte" Künstler nich un de Saak geiht dorbi uk to Schannen. "Bilse un ik", fallt mi een Lex vun Thomas M. dorto in. An't Enn vun't Vertellen aver kummt he denn doch so wiet, de Schrieverskeerl, un warrt een "Schrieversminsch", hölpt een lütt Mademoiselle op de Föte un seggt ehr sogoor twee, dree gude Wöer. Nu kann he denn uk dat Leven alleen sien Recht laten. Un dat weer uk, wat een lehren kunn, as een Minsch dat Fridagavend bi "B."uns dat verdüütscht, denn he harr so scheußlig groot ruut wullt, weer ganz erbärmlig op de Frett fullen un nu blots froh, wat he an't Leven un in't Leven weer. Dat is sach mehr to achten, as dat grote Kunst-Ackewarrs, wo een denn in sien Kunstkummerkamer sitt sik to tieren.

Wat blifft vun disse Dag
stille Gedanken un Wöer
Erinnern an dien zorte Huut, de ik noch spöör.

Wat blifft vun disse Dag
Rägendruppen un Wind
weern so veelen
dat wi lever bleven hier binnen.

Kregen dat trecht
keeneen, de wat  seggt
du mit een Book
ik vull Gedankenrook.

Wat blifft vun disse Dag
hebben wi op wat töövt
oder dat eenfach Leven
ohn veel Gedoo tohopen öövt.

Holen de Ruh ut
un de Langewiel
mötten nich ruut
wenn een nich will.
Holen dat ut
wenn dor gor nix passeert
uk de stillen Stünnen
mit di, de sünd dat wert.

Wat blifft vun disse Dag
een poor Reegen, de ik för mi schriev
vun twee Minschen un ehren söten Tietverdriev.

Wat blifft vun disse Dag
Slag vun Parpendikel un Hart
hoff, dat't in een Wääk
wedder so schöön warrt.

Ik kaam na di
du freust di op mi
so fein tosamen
wdder na di kamen.

T.u.M. V.I.

Hett di sodennig nich geven

Dat weer hüüt een ganz gewaltig Deel, wat de Avend an't Telefun vun de Giebelstadt na de Frie Hansestadt hen un her vertellt wurr, man dat dä sach nödig un passt villicht uk to de swarte Himmel, de ik hüüt sehg, as ik na Stadt fohren mußt. Weer nu mol so, harr de Wöer vun disse Leed noch gau op't Papier kliert, ehrer ik na Arbeid schull, denn de Film, de dorto höört, is mi tämlig nagahn, "Der letzte schöne Tag". Villicht hett de een un anner vun Jem sehen, wo dat wiest wurr, een Vadder mit sien twee Kinner un de mött nu alleenig dor mit trecht kamen, denn de stille trurig Fru un Mutter harr sik op de letzte grote Reis maakt un de annern alleenig laten. An't Enne stunn dor wat vun 10.000 Familien, de in't Johr in Düütschland dor mit trecht kamen mötten. Un so wiet weg is dat allens gor nich, dat bedüüd mi de Kolleeg, mit de ik hüüt namiddag still tosamen seet un de dissen Film nu rein ganz un gor nich antokieken waagt, wo dat bi ehr Verwandten erst een poor Maand her weer. Denn vertellt de anner vun een Kolleeg, de sien Hart op mol stahn bleven weer un  harr doch ümmer so fein un krall utsehen, de Johren kunnst em rein gor nich ansehen, man nu weer't all, un as weer dat noch nich noog, wurr mi hüüt vun'n Dokter uk een Speegel vörholen, de du na de een un anner Richt dreihen kunnst. Weer nu mol so, bedüüd he mi, de Lüüd wöllt man blots de eene Siet vun'n Künstler geneeten, dor wo he sik in dat Licht aalt un maakt un deit. Dor wo't bi em na binnen egiht, wo dor ken Sünn, man villicht man blots een lütt Talliglicht flakern deit, dor mögen se nix vun weeten un  sehen.
To sehen gifft in disse Dage hier nich jüst veel, denn ik heff mien Kamra versingbüdelt un de niege Oort, de Leeder hier hören to laten, lückt nich recht, dat Enn snitt dat Programm af, wo de MP3 Datei umschreven warrt.


Hett di sodennig nich geven
oder doch 10000 Maal
Lüüd de nix sehen mehr in't Leven
un sik denken, hest keen Wahl.
Hett di sodennig nich geven
as wi di sehgen dor op't Bild.
Man gifft so velen, de um uns wäven
de bören vör sik dat Schild:

"Kann nich mehr.
Mag nich mehr
nich een Stapp
nich een Schrää
bün so möör."
"Kann nich mehr
will nich mehr
glööv, nu is't beter
wenn'k nich mehr
bi jem weer."

Hett di sodennig nich geven
man so velen sünd hier un dor
so as de annern ünnerwegens
un hebben al de Richt verloren.
Hett di sodennig nich geven
man dusend Maal de sülvig Pien
in disse lude, bunte Leven
un mag so een as du nich ween.

"Kann nich mehr..."

Hett di sodennig nich geven
man so oft hest dorvun höört
Minschen, süht ut. as stunnen se nerren
mang de anner, de ehr ehrt.
Hett di sodennig nich geven
man vun een anner kenn'k de Naam
sehg dat Wunner nich in't Leven
un is still un liesen gahn.

"Kann nich mehr..."

Hett di sodennig nich geven
man dat Wehdaag spöört een so as du
is so mööd un möör vun't Leven
Kind hier, Mann hier, un dor een Fru.
Hett di sodennig nich geven
man dat Duern um jem all
wünschst, geev för jem een Häven
wo allens sik we'r utglieken schall.

"Kann nich mehr..."

Hett di sodennig nich geven
man all de Tranen, de wurrn weent
vun de annern, mött nu leven
un siet den Dag sünd se alleen.
Hett di sodennig nich geven
man so veel annern laat wi los
in disse unse Leven
dor helpt dat leven blots.

T.u.M.V.I.

So veele Johren

"V.I. ist ein Angeber", noch hüüt heff ik dat in't Ohr, wat Susanne U. mi achteran bölken dä, as ik op mien schöne Rixe-Rad un mien niege rode Hemd op Süden bi dat Dree-Eck vör Tedje Fisch sien Huus mien Runden dreiht heff. Dor weer ja sach wat an, liekers geeng mi dat domols neeg un hüüt, bummelig fofftig Johr later noch na, Lethe wullt mi nich mol helpen to vergetten? Bün sach noch de Angeber bleven, denn wat sunst kann dat denn ween, wat mi dissen Blog noch so in de Gang holen lett, dat ik de Minschheit, dat sünd in mien Fall villicht so 2,3 Lüüd, de hier af un an herinkieken, wiesen mutt, wat ik Leeder schieten kann as een Schaap Köttel an den Diek. Kunn ja uk versöken un laten de Leeder eenfach sik verleeren in so'n Oort Leederspieker, wo ik denn sülven keen Slöttel mehr för heff. Naja, dat kann ja ümmer noch kamen; wenn wi doran wennt sünd, allens wat uns datenmäßig tohöört in so'n Wulken-Kabinett to laten, wo de Engelschman "cloud" to seggt. Wulken harrn wi vundag keen, sünd herrlig lopen dör dat Schöner-Wahnen Quarteer langs de Elv, bit wi denn bi den Museumshaven ankamen sünd. Dor geev dat veel to kieken un to denken. Wo groot se dor buut hebben un wo lerdig de Hüser weern, keeneen seet dor, de wiede Blick na'n Haven to geneeten, wo se doch noch de schönen Bööm gau wegneiht hebben. Dor keem mi meist een Grimm an, as ik em Johr un Dag kennt heff un de ik nu rein nich mehr in mi binnen hebben mag. Dach aver uk dor an, wat disse Lüüd denn nu dat Recht hebben, sik so dick to maken in disse lütte Welt. Man so wull ik ja gor nich mehr denken un heff dat mit Gewalt dalsluckt. Dor sä de Fru an mien Siet op Maal: Was zuckst Du eigentlich immer so?"

So veele Johren heff ik de Leev
un de Lust, de't för mi geev
in een Dodenkamer sparrt
wo nix, wat zort is
wasst un warrt
wo't blots Schuld gifft, sik geneeren
un sik mit sik sülvst vertörnen.

So veele Johren heff ik nich wußt
wo warm un hell de Leev, de Lust
in't Hart vun'n Minschen lüchten kann
seet blots in't Düstern
disse Mann
Henkers Kleed un de Kapuuz
sik sülven quäält sik sülven utst.

So veele Johren vergahn umsunst
gries anmaalt, mien swarte Kunst
sik wat annern 'n Segen weer
slecht maken
as wenn't' n Verbreken weer
weer een Slaav un binah dood
Pest, Pech, Mallöör un Noot.

So veele Johren un nu is't all
keen Swarte mi regeeren schall
de Dodenkamerdöör's nu dicht
will herut na't Leven un na't Licht
eenfach dat, wat ik mi wünsch
't Leven leven as een Minsch.

T.u.M:V.I.

Sitt un tööv

Worum hett he sik nu jüst den Voss utsöcht, Saint-Ex, dat he den lütten Prinz dat mit de Leev verdüütschen deit? "Apprivoiser" seggt he denn noc, tahm maken, dat mit een Voß, wo doch al Reineke so'n ool Sluusohr weer, de een ni´ch truen kunn vun heir na dor. Drewermann hett dor mol över den Lütten Prinz schreven, hett sach wat to bedüden. Aver sodennig is jedeen vun uns eene Oort Voß, wenn he sik dat kloor kriegen kann mit de Leev un de Sorg um een anner. So is dat eenfach herrlig un lopen an'n Haven vun de Frie Hansestadt, de vun de Avendsünn in een füerrode Licht leggt warrt, wurr ümmer noch duller rood, gewaltig, Lüüd stunnen dor mit ehr Knipsappraten un töövten sach noco op den eenen Momang. Man ik kunn eenfach wieter lopen, bit ik denn toletz in een Café an'n Hein Kölliusch-Platz to sitte´n keem un mi de Tiet mit een bet Poesie verdrieven dä. Dor föhlt ik mi so'n beten as Saint-Ex sien Voß, de sik an't Töven freuen kann, denn dat Töven hett een Richt, een Gesicht, een Licht, dat lücht na't Hart herin. Fründlig Oppsasung harrn wi uk in't Lokaal un de Appelkoken mit ´Smand un Mohn weer allerbest, "wehrsam" full mi in; "wehr di man, mien Jung", sä Opa. So dor bün ik al wedder bi mien Anekdoten, wo ik mi, dat meenen uk annern licht in verleeren do. Funn  de Dokter uk, so kunn dor nix ut warrn. Dorbi söcht ik blots na de "swarte Band", denn dat geev dat uk in mien Familie, wo uk mol een Hund opbammelt wurr, weil he ümmer utneihen dä. Kunnst ja seggen, liggt allens wiet torüch, man so'n Erinnern kunn ja uk in jede lütte Zell ingraven ween, ut de wi buut sünd, dat meent tominnst de Fru, vun de ik jüst de ganzen Böker dörstudeer. Man op de anner Siet kann ik soveel Lengen un Leev bemöten, dat mutt ja uk heir un dor herkamen oder liggt jüst so in de Minsch binnen as dat Gegendeel leider uk.

Sitt hier un tööv op Liebe
glööv, se warrt glieks kamen
schickt ehr een lütte Woord
dat hett se sach vernahmen.

Sitt un tööv op Liebe
bün still bi mi to freuen
se is de beste Grund
na Stadt hier uttoneihen.

Sitt hier un tööv op Liebe
in't Café ganz fründlig Lüüd
scharsen, plöttern, sünd vergnöögt
an een Dag as hüüt.

Sitt un tööv op Liebe
dor's een Vadder mit sien Jung
de lett so smuck un kloog
wo hett he em blots funnen.

Sitt hier un tööv op Liebe
mit allens inverstahn
 mit de Welt nich mehr verdweer ween
lehr jüst mit't uttokamen.

Sitt hier un trööv op Liebe
schriev een lütte Reeg
sodennig nich alleen
hool't ut, uk wenn't mol leeg.

Sitt hier un tööv op Liebe
föhl mi nich verloren
kunn'k,dat ik tofreden bün
as Geföhl blots länger wohren.

Sitt un tööv op Liebe
räken mi wat ut
Bet Leven, Leev un Lust
naher bi ehr to Hus.

Sitt hier un tööv op Liebe
hett se mien Woord vernahmen
mutt noch'n beten töven
villicht warrt se bald kamen.

T.u.M.V.I:

Stapp för Stapp

Wi Steenbucks weern aver uk al liekereen, wurr mi güstern noch an't Telefun bedüüd, ümmer so as güstern oder as verleden Johr, op uns dor weer ja Verlaat, dat weer ja guud, aver wi wurrn uns sodennig uk um ganz veel bringen un unse Leven sodennig nich leven. So as de Madame, de dat nu erst,  na 20, 30 Johr dat schafft hett, ehr Süster in Amerika to besöken. Dor hett se mi aver uk wat vöruut. Dokter fraagt mi, wat ik mi denn för dit Johr vörnahmen harr. Na, veel is dat nich, warr dat mol versöken, mit studeerte Lüüd een Reis to maken; Hauptsaak nich alleen. Denn dor kunn ik um de ganze Welt fohren, dat Denken leep liekers de sülvig Bahnen langs. Dor fallt mi de Kolleeg ehr Jung in, de to Wiehnachten ut een Hängematt na Huus skypt hett, weer dat vun Down Under oder weer dat ut Thailand? Een Doon. Dor leeg he nu, vertellt wat un dat Büld balanceert vun de een na de anner Kant, dat Mudder vör ehren Cumputer ganz beswiemelt warrt un em bäden deit, nu hool mol op to wackeln. An't Wegfohren hett se em nich hindert, dat hett se tolaten oder tolaten mußt. Liekers kannst dor blots graleeren, uk wenn dat ehren Jung so gahn kunn as de anner Kolleeg sien Deern, de na all de velen Reisen nu in Berlin in een lütt Wahnung verbiestert sitt un versöcht de Tiet as junge Schoolmeister to överstahn. Sodennig is dat gor nich licht, Stapp för Stapp de grote wiete Welt to dörmetten. Schallst ja uk mit dien Denken jüst so wiet kamen.



De Boort sik afraseeren
dat Hoor we'r glatt un fein
een Antog utprobeeren
Steveln püük un rein.

De Tähne sik poleeren
de Brill liek op de Nääs
dat Smustern wedder lehren
'n bet' Getier un 'n bet' Gewääs.

De anner Straat langs lopen
een anner Weg langs gahn
een anner Brot sik kopen
vör'n anner Finster stahn.

Een anner Richt langs kieken
een anner Leed mol hören
nich dör't Duster slieken
de Sünnschien utprobeeren.

Stapp för Stapp geiht't wieter
Stapp för Stapp vöran.
Stapp för Stapp geiht't wieter
so wiet ik kann.

De anner Lüüd bemöten
nich ehr gahn ut de Weg
Nahwer fründlig gröten
hören, wat he di hüüt seggt.

Dör't Blatt mol wedder blädern
nich argern an Wöer un dat Gedoo
Hauptsaak nich allens toweddern
eenfach tofreden un bet' froh.

Dat Ole, dat kann blieven
dat Ole, dat kann gahn
nich wedder överdrieven
nix Nieges durvst mehr kamen.

Dat Ole nich vergetten
dat Ole guud verwohren
man nich sik an't Ole käden
umsunst de Tiet verloren.

Stapp för Stapp dör't Leven
Stapp för Stapp vöran.
Stapp för Stapp dör't Leven
so wiet ik kann.
T.u.M.V.I.

Een beten mehr

Fluch der Kunst - dat sä mien Dokter vundaag, as ik em dorvun vertellt, wo hart dat doch is, wenn du een Künstlerleven nich läävt hest, man blots hier un dor in de Neegde dorvun kamen büst. He meent, dat weer uk so bi Orchester-Muskanten, de he kennen dä, de nu man blots in een 3.Klassige Orchester spälen mußten un dor ehr Geld un Leven verdeenten, denn se weern nu mol nich een vun de ganz Groten wurrn, vun de dat uk bald to veelen gifft. So heet dat för de mehrsten vun uns, wat wi uns schicken mötten un utkamen mit dat beten, wat wi schafft kriegen un wat de Tiet uns vergönnen mag. Aver so is dat nu mol, bün jüst dorbi un geven de Arbeid un dat, wat in de Neegde is, mehr Recht an mien Tiet, denn ik mutt dor nu op wat anners dal, dat Afscheed nähmen vun dat Künstlerleven un anner Grabben duert nu bald to lang. Liekers liggt dor een Verdrag, de ik noch över een CD afslaten heff mit 10 Stücken. Naja. De warr ik noch tohopen klöppeln. "Hübsch" wurr mien Musik klingen, meent en Schrieversmann annerletz to mi, un ik weet rein nich, wat ik mi dor an freuen schall. Versöök dat nu un setten Opnahmen hier herin, de ik mit een lütt MP3 Opnahm-Appraat inspäält heff, dor gifft dat nu mol leider keen Bild to. Dat mutt ik mi erst bibringen. Hoff, dat wengst de Klang 'n beten maneerliger is, as wat ik mit de Kamera opnahmen heff. Weer sunst de Avend för "Riders in the Sky", heff dat Leed op Youtube höört un funn een Opnahm, wo de grote Johnny Cash dat ganz alleenig singen deit, so um un bi 1982, dat weer wunnerschöön. Vörhen in't Fernsehen weer dat denn an de Blues Brothers 2000, de dat uk sungen hebben, man dor harrn se al een ganz langen Boort.

Bleev doch noch een lütte beten dor vun di
een Dook, een Rook, mienetwegen blots een Hoor vun di.
Man dor's blots dat Erinnern an dien schöne Huut
un dat Smustern, dor geengst du ganz still ruut.

Bleev noch een beten dat Geföhl
vun Warmde un vun Neegde, as ik di jüst heel.
Man dor's blots dat Erinnern an dien Aten un de liesen Wöer
an dat Bevern un de Drang na'n beten mehr.

Na een beten mehr vun di
na een beten mehr vun di
keemst du bald we'r na mi
in bün so ganz allenig ohne di.

Bleev mehr as dat Drömen
du keemst glieks we'r herin
för een poor lütte Stünnen
de ik ganz bi di bün.
Bleev mehr as een Hopen
op een nochmol we'r

na een beten mehr vun di
na en beten mehr vun di
keemst du bald we'r na mi
ik bün so ganz alleenig ohne di.
T.u.M.V.I.

58 Johr

Is sach 'n beten lachhaftig, sik sülvst so'n Leed to singen, man is nu doch so wiet, at ik mi över de veelen Johren wunner, de dor oplopen sünd un de ik nu uk al tell.Uk wenn't nu bit 67 gahn schull, wurrn dat ken teihn Johr mehr sien, un wat sä mien Cousin Bernd annerletz to mi, de kriggst du so un so nich mehr vull. Naja, wenn 't sowiet is... aver nu is't man erst so wiet, dat ik de Räkens mit fröher opmaakt heff un dat Annähmen un Loslaten lehr. Helpt ja nix, dor is  ix bi to doon, dor is ümmer wat uttoglieken, aver dat warrt uk utgleken, denn sunst kunnt nich angahn, dat ik noch so schöne Momenten beläven kunn as an mien Burdsdag, wo se mi "hochleven" leeten. Wenn mien Tanten 85 warrn oder mhr, denn övenimmt dat mien anner Cousin Gerd un lett uns opstahn un dat singen, chott nu weer ik an de Reeg. Un ik kunn dat utholen un geneeten.Wat annern ganz natülig is un ümmer blieven warrt, mußt ik mi erst de Verlööf för geven. Scheußlig. Heff güstern we'r een Alice Miller Book dörjaagt, in Ruh wat läsen, dat mutt ik uk erst we'r lehren, dor stunn veel binnen över dat Minachten - Verachtung - dat heff ik erstmol höört, as ik in dat Huus an'n See vör't Brett keem, dat heff ik aver uk an't Enn vun de Burdsdag höört,as de Kollegens in de Gang keemen över all dat, wat se in de oder mit de DDR beläävt harrn. Dor harrn se spöört, wo dat ween weer, wenn dat "Minachten" to't Leven un Programm hören deit, wo Mielke noch meent "Wir lieben Euch doch alle". Mi full dorto noch in, wat se den "düütschen Blick" nöömt hebben, de Afgunst, wenn se di de Westschoh nich gönnen mögen un du'n beten anners büst as de annern. Dat hebben de Düütschen ünner Adje Bumann un de Spitzboort un  sien Kumpanen lang öven durvst. Sehg anneletz noch de Fülm, de se över Sophie Scholl maakt hebben, vun de A.Miller meent, de weer in ehr Familie opkamen un harr dor nich de "schwarze Erziehung" genotten as de annern all, dorum weer se ja uk de Utnahm ween. "Sich wertschätzen" - sik lieden mögen un annähmen könen, wenn't blots een bet lichter weer, denn wurr dat in uns un um uns rum anners utsehen.

58 nu bün ik al so oolt
seh ik mien Gesicht, stimmt dat wull
doch wo'ki mi föhl, do is dat go nich woh
man sient 58 Johren bün ik dor.

58 so lang liggt de Dag torüch
Storm dat Water över de Dieken driggt
Stormfloot an de Diek, för Minsch un Deert Gefohr
weer vör 58 Johr 's noch ümmer wohr.

58 höör'k een seggen, is nich oolt
liekers op de Johren bün'k tämlig stolt
de mehrsten tellen duppelt
sünnerlig dat verleden Johr
siet 58 Johren bün ik dor.

58 de heff ik nu mol hatt
nich allens nochmol leven
veele Dage för de Katt
man uk dat Düster, dat is wohr
siet 58 Johr bün ik al dor.

58 un engermaten dorvun af
stunn midlerwiel vör dat en un anner Graff
man twee Kinner graleeren mi to dat niege Johr
wahn 'n Stück wieter langs, man bün ümmer för se dor.

58 un Erinnern meist to veel
loslaten un vergetten kunn ik een grote Deel
warrt mi nich lücken, guud un leeg, allens dor
kann een Weg trüchgahn vun  58 Johr..

58 un woveel warrn noch kamen
wodennig un wo gau warrt Jens-Jehann mol vör mi stahn
mutt ik mi in schicken
villicht gönnt he mi noch een poor
weer geern mehr op de Welt as de 58 Johr.

58 un kann de Leev nu wedder leven
'n Tietlang dacht, wurr't nich mehr för mi geven
nu is dat warme Lengen un dat söte Wehdaag wedder dor
mit 58 de Lust an de Leev noh nich verloren
heff de Lust an't Leven lang noch nich verloren.

T.u.M. V.I.

Mien Vaderland

"58" heet een Leed, dat ik mi güstern to mien Burdsdag schreven heff, aver nu stell ik disse Leed vun Klaus Groth herin. Bün so'n bet verkatert, dorbi rein gor nich duun ween, man all de Minschen mit Breefen, an't Telefun un as Besöök un jerdeen wünscht un will so veel Gudes, dor is dat hüüt richtig still gegen un ik mutt sehen, wo ik mi in "Normal-Null" we'r inpendeln do. Warrt sach lücken. Dat Graleeren höllt sodennig ja uk rein gor nich op, denn  Steenbuck, Chott, wo veelen dat dorvun gifft. Vun Groth heff ik dat een un anner mol vertoont un hier un dor uk to Gehöör bröcht, na Groth 2000 hören sik de Leeders nich an, dorför bün ik to dull vun de 60ers präägt wurrn; gifft so un so ganz veel annern, de dat jüst so guud un uk beter anfaat hebben, as ik dat dä. Liekers is dat een herrlig Leedermaker-Vergnögen, sik mit Groth sien Dichten to befaten, de singen sik binah vun alleen. Dat hiere Gedicht heff ik ut een plattdütsche  "Hausbuch niederdeutscher Lyrik", wat 1926 ruutkamen is. Dor hebben de Lüüd villicht noch an de Wöer glöövt, as Groth se opschreven hett. Sien "Vaderland" is uk noch vun vör de "operklärten Tieden", as de "Fleier" noch een Wetterfahn weer un keen Prospekt för ik weet nich wat. Schall een so wat överhaupt noch in de Maak hebben, een Leed över een "Ländeken stolt", wo wi dat doch allens, wo Groth vun singt,  för de Öko-Dalers verköfft hebben? Ik gönn mi dat eenfach, wo dat nu bilütten "dämmri ward", Grothen sien "Wehmot" achteran to singen, denn dorvun harr ik sülven mehr as genoog un dat Sülver un Gold, wat he dor blenkern süht, dor heff ik ja uk mien Kinnerparadies op Nordstrand mit schöön maalt, dicht un sungen, bit dor toletz denn nich mehr vel vun nableven is.

Dar liggt in't Norn een Ländeken deep,
       Een Ländeken deep,
Un eensam liggt de Strand.
Dar blenkt de See, dar blenkert de Scheep,
        Dar blenkert de Scheep,
Dat is mien Vaderland.

Ik seeg an Heben Wulken so blank,
        De Wulken so blank,
se kaamt ut't blaue Haff,
Un äwer dat Ländken trocken se lank
         Dar trocken se lank,
Un Regen druus heraf.

Nu blenkt wull de Dau op Wischen un Holt,
         Op Wischen un Holt,
Un dufti steiht de Saat,
Un du liggst still, du Ländeken stolt
          Du Ländeken stolt,
In all dien Pracht un Staat.

Schien nich de Fleier as Gold oppen Torn,
          As Gold oppen Torn,
wenn abends de Beetklock summ?
Un äwer dat Feld blöh Hecken un Dorn,
          De Hecken un Dorn
Un de Marsch war wied un stumm.

Denn gänz as Sülwer unendli dat Meer,
        Unendli dat Meer,
un flö un ebb heraf;
Un klingt dat deep as Klocken derher,
        As Klocken derher:
Hör to! Denn bruust dat Haff.

Blendt de Wulken so, nu dat dämmri ward?
        Nu dat dämmri ward?
Weer dat dat Haff, wat klung?
Och ne, den Toon in mien egen Hart,
        In mien egen Hart
het lisen de Wehmot sung.

T.K.G./M V.I:

Wiet weg ut't Hart

Pyschologie güstern - dat heff'k ümmer so'n bet spietscht, as Ex 1 sik dat Blatt kamen leet, wo de Pyschologen sik klook däen, dor weer ik so wat vun erhaben domols. Nu kann ik dor gor nich noog vun de klogen Artikels kriegen, uk wenn mien Cousin mi annerletz ganz dröög sä: "Das wußtest du doch alles", as ik em vun mien Aventüerreis in de Kinnertiet vertellte, wat ja uk so een Oort Wunnerland ohne Alice weer. So is dat, aver wo dat um geiht dit Johr, dat is, vun mehr as een Saak aftokamen, sünnerlig vun de Drööm, de di nu rein gor nich mehr na vörn bringen doon. Dorum is't op't Büld uk een Huus to sehen, wo mi een ganze Book vun tostüert wurr, denn dat Lengen na een Huus is jüst so een vun mien Quäälkramerien, wo dat Afkamen jüst so swoor un taag is as dat vun de Bramien oder de Smook. Man geiht mi nich alleenig so. Wat harr sik de Häuslebauer in Belvedere spoort, wenn he sik dor keen Palazzo Prozzo harr henstellen laten mußt. He is ja nu för Krieg. De Kummentare kann he sik in sien Album backen, denn wat een hüüt schreev, so'n Mailbox-Palaver, dat höört ja mehr na dat Gedoo mit de Ex, de du een mitgeven deist un ehr lever we'r trüchhebben muchst. Wat is mi dat herrlig egaal, wo se sik in de Hauptstadt um kleien, dor heff ik anner Sorgen. Man wenn dat passt, kunn dor ja noch een Leed ruutklöövt warrn un dat vör't Opstahn. Dat Insingen weer man taag un mutt nu leider so bestahn blieven, denn morgen schall't ja we'r een frische Leed geven un dor heff ik disse sach al loslaten.

Wiet weg ut't Hart
nich mehr to faten
weer vörher so hart
ehr lostolaten.
wiet weg ut't Hart
schaad, geeng verloren
bi't We'rsehen wurr't hart
kannst liekers nich wohren.

Wiet weg ut dat Hart
kannst nix an doon
dat Wehdaag, dat warrt
een Dag vergahn
wiet weg ut dat Hart
wo't eenst so dull piert
noog jammert un blarrt
worum hebben wi uns tiert.

Wiet weg ut't Hart
dat dä de Tiet
dat dä de Striet
un wat weer de taag un hart
wiet weg un  frie
bün'k ohne di
herrlig Geföhl, dat is nu vörbi.

Wiet weg ut de Ogen
wiet weg ut de Sinn
mit dat Lengen nu trecht
freu mi, dat ik we'r ik bün.
Wiet weg ut dat Leven
un sik nich mehr um kleien
wiet weg un sik geven
an'n anner utneihen.

Wiet weg ut de Ogen
un laten torüch
maken wat, wagen
gahn na'n anner Richt.
Wiet weg ut de Ogen
un ruut ut dat Hart
wohr oder lagen
warrn sehen, wat't ut warrt.

Wiet weg ut de Ogen
is dat, wat ik mi wünsch
höllt ut keen Minsch
dat ümmer vun vörn
dat ümmer noch mol Sik Verbiestern, Vertörnen.
Wiet weg un frie
bün'k blots wiet weg vun di
ümmer noch bang, weer nich ganz vörbi.

T.u.M.V.I.

Nix to maken

Egentlig heff ik hüüt anners leven wullt, as de Naam vun't Leed bedüden deit, fung uk ganz maneerlig an, kreeg dat Telefun in de Gang un weer uk ganz ievrig, denn aver keem so'n Schuur, dor wurr ik mööd un flau, uk de Besöök hett dor denn to bidragen, man egentlig heff ik hüüt dat eenfache Leven föhrt, wo ik nu op daal will, wo dor nix grootoriges passeert, aver uk nich versüümt warrnt, denn dor warrt uk nix, wat unmöglig is, vun een Minschen infordert. Sodennig weer de Bilanz hüüt beter as dat Geföhl, wat dorto hören schull. Dat is denn ja nu mol nich so lich to, sik dat gude Geföhl to wohren; kummst fein in de Dag herin, büst in een gude Snack, de denn villicht een Twist kriggt, wo du egentlig nich hen wullt hest  un rumms - treckt dien Hart een tutsig Frett. Du versöchst natürlig gahn dor gegenan un kieken besunners blied na de anner, aver mit dat so doon, as wenn nix weer, warrt dat uk nich beter. Överleggst uk noch, wo dat denn herkummt, wat di so vergrellt denken un föhlen deit, kummst sodennig natürlig överhaupt keen Stück wieter. Nix to maken. Tiet deit ehren Deel un dat kann uk gau gahn, dor helpt deelwies  al een feine Utsicht op to'n Bispill een Tass Kaff. Un wo ik dat hier um Klock halvig een in de Nacht rintappern do, denk ik mi al so'n beten in de nächste Dag herin, de ik denn villicht een beten better uttareeren warr as den, de nu vergahn is.

Nix to maken
full deep daal
hebben bet spraken
egentlig egaal
keem we'r hooch
wat nerren leeg
keem mi an
wo ik an drääg.

Nix to maken
tutsig Frett
ole Saken
de jedeen hett
ole Fragens
siet ehedem
Antwoord dorop
weet ik keen.

Nix to maken.
Kannst nix bi doon.

Nix to maken
de sülvig Keerl
so wurr'k waken
uk wenn'k nich will
keen Utweg funnen
keen anner Weg
nich verwunnen
wat op't Hart mi liggt.

Nix to maken
warr eenfach töven
nieg Dag, anner Saken
dor fast an glöven
Sik nich verbiestern
Tiet deit ehren Deel
ruut ut dat Düstern
dat's wat ik will.

Nix to maken
kannst nix bi doon.

Nix to maken
de Dag is ween
keen anner Saken
mehr ünnernähmen
eenfach na Huus gahn
sien ganz still
gönnt Leven de Bahn
wat dat gahn will.

Nix to maken
kannst nix bi doon.

T.u.M.V.I.

Woveel bleev

Daak, Daak, Daak - Fleitjepiepen kunnst wull dorto seggen, denn de bummelig 1000 Lüüd un mehr, de jüst as wi op een staatsche Füerwarks-Spektakel över de Hamborger Haven luert hebben, kreegen man jüst dat to sehen, wat in de Merren vun een poor Lüüd in de Gang sett wurr, de Rest kunnst blots ahnen un hören, to sehen weer nix. De anner Dag sehgst to'n Bispill bi de Alster, woveel vun de Füerwarkssaken överbleven sünd, sünnerlig all de lütt Hölters leegen an de Kant un kunnen jüst as de poor Buddeln betügen, wat dor los ween weer. Un los weer dor wat, sünnerlig op de Reeperbahn, de Lüüd leepen al op de Straat, so vull weer dat, all tomaal luut un vergnöögt op to. Un luut wurr dat uk noch in Liebe ehr Stuuv, as ik mit een lütt Wunnerlicht in de Gang weer un de Smookmeller sien gräsig Fleuten ruutleet. Ohauaha. Knapp an süsstig un keen beten klöger. Dat schall nu aver losgahn, heff mi een Psycho-Blatt köfft, vull mit kloge Wöer över dat Loslaten un Ut'nannerkamen. Dor kann ik noch een Masse vun lehren. Sünnerlig rechtiedig mit een Saak optoholen un dorför mit een anner Saak in de Gang kamen.Un dat is hüüt al so wiet ween, Telefun is binah nich mehr koolt wurrn, Tatort utmaakt, Keyboard anmaakt un dat erste Leed för dit Johr opnahmen. Blog muss sein. Laat sik dat 2012 düchtig guud gahn, uk wenn dat mit de Sünnschiendage nich ümmer so geiht, as een sik dat uträken much.

Woveel bleev uns
wurrn wi blots de Sünnschiendage tellen?
Woveel bleev
weer de Rägentiet verloren?
Woveel kunnen wi vun uns Leven vertellen?
Ik för mien Deel warr mi
de Kummerkammerdage wohren.

Woveel bleev uns
wurrn wi blots de langen Wege tellen
mit de wi de wide Welt dörmetten hebben?
Woveel bleev uns
kunnen wi nich dorvun vertellen
wenn wi, wat in de Neegde wasst, nich kennen.

Jede Minsch sien egen Räken.
Jede Minsch sien egen Book.
Keen Minsch mutt sik verstecken.
De lüttste tellt hier ook.

Woveel bleev
wurrn wi blots vun grote Lüüd vertellen
un keeneen wußt, wat de Nahwer för uns dä?
Woveel bleev
harr blots de König wat to mellen
un nich uk de klogen Wöer, wat de Narr eenst to uns sä?

Woveel bleev
wurr'k vun güstern blots vertellen
as geev't keen hüüt, keen morgen achteran?
Woveel bleev
kunn'k mi de anner nich vörstellen
em nich seh un nich mehr an em denken kann?

Jede Minsch hett sien Bedüden.
Jede Minsch - een eegen Licht.
För jedereen lohnt't Glockenlüden
wenn wi em to Stääd hendriggt.

T.u.M.V.I.