Een lütte Törn

Dat ole Leven, dat niege Leven, oder so'n bet vun dat een un dat anner; so geiht dat hier,  un dat erste Maal sitt de Blogger we'r an sien lütten Leeder-Blog un stellt dor wat in, as he dat in de Maande vör de Tiet in dat Huus an'n See daan hett. Een Wuch is nu uk al um un dat niege Leven in dat Ole lett sik so engermaten an, weer dor nich disse Snööf, de nu al Wääk um Wääk in mien Nääs schüert, bitt un piert. Uk de Stimm kann nich so klingen, as se dat schull. Ogenblicklig ööv ik man blots twee Leeder; dat vun't Xanadu un de "Blauen Jungs", denn  de beiden schall dat ja in de MUK geven an'n 1. Novembermaand. To disse Tiet bün ik al in fröher Johren scheußlig verköölt ween, aver dat mutt nu lücken. Een anner Maal krieg ik uk nich we'r disse Chanx un spälen vör 1500 Lüüd.  To'n Glück kreeg ik letz noch seggt, ik schull de Leeder so licht un sinnig spälen, as se nu mol dacht sünd. Kann een sik licht vrstellen, wo gau dat över een kummt un denn büst du in de Brast wegen de velen Minschen. Mien ole Fiasko vun de Zirkus Krone, wo mi dat 1978 mallöört is un ik mien Leeder veel to gau späälte, heff ik nich vergetten. Dat warrt natoläsen ween in dat lütt Book, wat een Druckhuus nu al in de Maak hett. Bald is dat dor.
Ik dacht, ik kunn hüüt een ole Leed rinstellen, wat dat noch nich op Platte gifft, wat ik al vele Maalen späält heff un as "Zugabe" vörsehen do. Eenmol hett uk  Oskar L. dat hören mußt.  De weer to de dor Tiet noch bi de SPD un schull wat för Engholm doon. Sodennig sünd wi uns in Uetersen bemööt. Dor heff ik em denn fraagt, wat he nich wat för den Wassersportverein Nordfriesland maken kunn. Kunn he dat denn nich henkriegen, wat de Nordsee tidenfrie maakt warrt, denn sodennig is dat mit de Ebb doch een Last för de Seglers un Frietiet -Kapteins. Man Oskar wull dor nix vun weten. He wull blots wedder na Huus.


Peter Koopmann is in sien Laden
Maandag fröh um söven.
De Fruunslüüd kamen un kopen in
un könen rein gor nich töven.
So geiht dat denn de ganze Wääk
blots Sünnovend maakt he dicht
denn he hett een Segelboot
wat in de Haven liggt.

För so'n lütte Törn
bit na Strucklahnungshörn
un de Wind, de weiht
vun de Siet un vun vörn.
Man dat maakt uns nix ut
hüüt fohrt wi ruut
op een ütte Törn
bit na Strucklahnungshörn.

Harry Maler's an de Schot
un süht sik mächtig vör.
Denn kriggst du mol wat in de Hoop
gifft dat glieks een Mallöör.
Denn vundaag dor is we'r Rallyetime
we segeln all ganz dull.
De Nordstrander Wassersportverein
spendeert hüüt een Pokaal

för so'n lütte Törn...

Avends in de Haven
gifft dat denn Geselligkeit
denn warrt dor mol een nahmen
wat een Sailor uk mol deit.
Un de Lehrer sien Fru
liggt al to spigen
se kreeg sach to veel Beer.
Wo Water is, dor is dat natt
man wull to natt för ehr.

Bi so'n lütte Törn...

Sündagsavend mööd un dennig
geiht Peter we'r na Huus.
He schall noch gau een poor Räkens schrieven
de gahn denn Maandag ruut.
Denn woogt he we'r de ganze Wääk
blots Sünnovend maakt he dicht
he spoort op een Segelyacht
wat in de Haven liggt.

För so'n lütte Törn
bit na Strucklahnungshörn
un de Wind, de weiht
vun de Siet un vun vörn.
Doch dat maakt uns nix ut
hüüt fohrt wi ruut
op een lütte Törn
bit na Strucklahnungshörn.

T. u. M: V.I.


 

Lütt Boot

Hüüt morgen geeng dat bit Fröhstück mol richtig luut un fröhlig to; een fohrt hüüt nu weg, se harr keen Lust, mit Tranen in de Oogen los to kamen. Dor heff ik dat ganz kort maakt. Vörher geeng dat um Kust. Dor keem de ool Schoolmeister we'r hooch. Ik wull se dat verdütschen, wo ik an Beuys sien Kunst rangahn do. Wegen de Haas, de ik as Haas vun Dürer sehen heff un de Badewann, dor kunnst uk an de Franzoos sien Urinal denken oder ik seh noch den Lüchter, den Richter maalt hett, de hest al mol bi Vremeer sehen. Dat helpt. De dat könen, de "wohren" Künstlers, de deklineeren dat AB vun de Kunst un de Teken, wat de Minschheit mit sik un in sik böört, natürlig in een ganz anner Oort un Wies as so een Dörpsjung as de, de hier schrifft, dat kann. Kaam man jüst so wiet, wo dat eenfache oole Platt, wat ik dichten kann, mi driggt. Dat Boot vun disse lütte Lex heff ik binah jedeen Dag sehen, wo dor een stüttig un ruhig över dat Water fohrt un an de een un anner Stääd weer bi to fischen. Wat wurr ik dorför geven, wenn ik dat kunn. Mi een Boot nähmen, op den See ruut fohren un dor weer nix in de Weg, keen Bangween un Sorg wegen dat Versupen. Wat weet ik. Mien Boot kann blots een Metapher ween, aver sodennig kann ik dat doch bruken un mi vörstellen, de ruhige Fohrt wurr mi lücken, dat Licht in'n Haven för mi lüchten un  de Dodeninsel, de weer man blots so'n Spökenkiekerkraam.

Lütt Boot
hett nu een anner Richt
na de Insel
mit de Karktoorn fohrt dat nich.
Lütt Boot
find nu ümmer we'r torüch
na den Haven, wo een hell Füer lücht.

Lütt Boot
hett meist blots een Mann an Boord
de sien Tour över dat Water fohrt
smitt de Angel ruut ganz ohne Iel
nimmt sik Tiet, bit een Fisch anbieten will.

Lütt Boot
leeg to lang koppöver in den Sand
Holt wurr dröög, mußt de Timmermann
we'r ran, dat ohn' Leck de Minschen driggt
un seker dor in dat opwöhlt Water liggt.

Lütt Boot
will, dat't ruut geiht op den See
dor sünd de Reemen un de Mann faat se
an un versöcht dat Slag um Slag
nich to veel op mol, nich allens an een Dag.

Lütt Boot
will ik plägen, kriggt nieg Farv
schöllt de Kinner kriegen, wenn ik eenmol starv
wenn se wöllt, denn köönt se nu mit mi mit
worum nich, denn fohrt wi een Tour to drütt.

Lütt Boot
is mien Leven in de Welt
de sach noch un uk we'r ruge Wä'er uthöllt
een Hand för't Boot un een Hand för de Minsch
Gude Fohrt is wat ik mi sülven wünsch.

T.U.M.V.I.

Hör den Rägen

Hüüt warr ik mol mit den Dokter över den Ünnerscheed vun trurig un bekümmert ünnerholen. Wohrschienlig denkt he sik dat we'r ganz anners as, liekers blieven noch twee Nachten un twee Stünnen Snack un denn mutt ik hier ruut, dat Huus an'n See is full bit ünner't Dack, Nu, wo dat Rägen gifft, is de Lobby vull un wenn eener hier langsgeiht, wurr he sik wunnern, wo luut un woveel hier lacht warrt. Dorbi heff ik meent, dat Stricken weer een stille Maneer, de Tiet to vertehren.
Mien Tiet verdoo ik mit Drömen, Drammeln, Sinneeren, Hauptsaak nich mit Gruveln. Dor kunn ik mi mol so'n Gruvelmeter toleggen, wenn een dat ruutfriemeln kunn as bi dat Fever, denn weer veele Minschen hulpen. N#beten Tiet heff ik al wedder dat Cumputer-Klaveer quäält un wull den Lex noch gau schrieven över all dat, wat ik in dat Viddeljohr beläävt, dacht un lehrt heff. Villicht schull ik dor noch mit töven, dat piert doch noch allens, aver kunn ween, wat dat noch bi't Truern helpt. Mußt di wunnern, wo weeek du heir wurrn büst un kriggst een Oog för de Minschen, de sik in een faste Läer- un Iesenhuut inmümmelt hebben, de dor nix vun weten wöllt vun all de Fragens, de heir dördeklineert warrn. Schöön aver is, wo du sühst, wenn dat een anner beter geiht, de uk mit di oplopen is un de sik gor nich inkriegen kunn för Sorgen um de Welt. Wat em dor ruuthulpen hett, warrt sien Dokter villicht an't besten weten.

Hör den Rägen
de regeert hüüt we'r den Dag
de Rägen, de hüüt sach nix opholen mag.

Hör den Rägen
hölllt de Minschen binnen fast.
Hör de Rägen
Pech, wenn du na buten schallst.

Hör den Rägen
sien Rüschen is Musik
mienetwegen -
ik hüüt in mien Kamer bliev.

Hör den Rägen
denk an de Stünnen, wo ik still
dienetwegen
lütt bet trurig blieven will.

Hör den Rägen
denk an Leeder, de besingen.
Di, ool Rägen
un vertruut un trurig klingen.

Hör den Rägen
un föhl dat  mien ool Hart
sienetwegen
een Stück week un trurig warrt.

Hör den Rägen
denk doran, dat is de Tiet
Harvst un Rägen
wat tosamenpass'n bedüüd.

Hör den Rägen
un bün dankbor, dat't em gifft
Hör den Rägen
dat de Witterung so blifft.

Hör den Rägen
hörst em sach uk in dien Stadt.
Hör den Rägen
vun mien Hart vertellt he wat.

T.u.M.V.I:

Kiek ruut op'n See

Dat Huus an'n See weer mol een Hotel un dat kannst egentlig noch överall so'n beten marken; dach aver annerletz, wat de lange Gänge, de ik dor gah, egentlig uk wat vun de Gänge an mien Arbeidstää harrn, fählt mi man blots de Läertasch, de ik in de Hand heff mit Bökers un Heften. Ik schull mi man een niegen Rucksack kopen, meent een Fru ut de Korona; Lüüd könen mien Retro-Gedoo nich af; uk de veelen Wöer schall ik nalaten; schaad, wo ik doch Lüüd so geern een vertellen mag; aver se hebben sach uk recht, denn mit Wöer heff ik uk al veel Spijöök un dumm Tüüg maakt. Dokter freut sik denn, dat de Lüüd mi düchtig een mitgeven, sünnerlig aver, wat ik dat lehr uttoholen. Man hüüt sä he uk wat vun Rezidiv-Prophylaxe, wat seggt een dorto op platt. Man sieht sich im Leben zweimal, meent Berti Vogts, as de Holländers de Düütschen weghaut harrn; Hinspiel, Rückspiel. Na, mutt aver nich we'r in dat Huus an'n See sien, wo ik noch een Wääk blieven warr. Bün jüst op Urlaub in de Stadt an de Elv, wo de Avendsünn een Spektakel maakt hett, dat weer gewaltig, de Häven wull gor nich opholen to brennen. Överall leepen Lüüd mit ehr Knipsapparaten langs un wußten gor nich, wo se noch een Bild vun maken schullen. Denn keem uk noch so een Cuntainer-Schipp na'n Haven un dor kunnst fein mitkriegen, wo dree Schleppers dat dor Ding dreiht un rüchwarts na den Kai bugsiert hebben - gewaltig. Nu is dat düster - dat is Klock söven un Avendbroot in dat Huus an'n See is al vörbi ohne mi.


Nu sitt ik we'r an't Finster
kiek ruut op'n See.
Sünn lett sik noch Tiet
as se dat güstern uk al dä.
Koole Luft laat ik gau rin hier na mien Stuuv
Aanten un Göös sünd an't Krakeelen
un quarken we'r ganz luut.

Kiek ruut op'n See.
Op't Water sühst keen Krüseln
de Wind weiht annerwegens.
Nahwers noch an't Nüsseln
mien Gedanken lang al ünnerwegens.
Vun hüüt morgen bit na güstern
un wat in'n poor Dage kummt.
Hauptsaak, keen Verbiestern
dat is ja sunst mien erste Kunst.

Kiek ruut op'n See.

An'n Häven sühst de Farven
wull kunn de blots eenmol malen?
Griep na den Knipsapparaat
as ik't al dä poor hunnert Maal.
Wurr de Blick geern mitnähmen
de Ruh, de ik hier spöör
denn vör dat Buten, Straten, Larmen, Lüde
dor bün ik nu bang vör.

Kiek ruut op'n See.

Snackt mit een fründlig Fru
wat kummt nu achteran
wo mutt ik nu bigahn
dat ik beter leven kann.
Mien erste Putt an Kaff
lett mien Hart wat gauer slagen
toveel in mien Kopp
an lichte un an swore Fragens.

Kiek ruut op'n See.

Heff so veel to begriepen
weet, worum mien Leven so geeng
worum ik nich mehr froh wurr
un mi inricht in so wen'g
wat ik de Minschen andä
un över de Maten uk mi sülvst
dat schall nu een Enn hebben
dat is een Glück, wat du dor föhlst.

Kiek ruut op'n See.

Sitt hier vör dat Finster
dit hier riemelt ik gau trecht.
Lütt Aanten in de Reeg
maakt sik op den Weg
op dat deepe Water
wöllt se na de anner Siet
man se sünd ja nich alleen
un se nähmen sik de Tiet.

Kiek ruut op'n See.

T.u.M.V.I.

Laat uns fiern

Belastungsprobe - so seggt se in't Huus an'n See, wenn een mol na Huus dörvt un sik mit de ut'nannersett, de em krank beläävt hebben un nu wedder kennenlehren, wo he sik eenmol  hett dörchecken laten un nu de Welt un sik sülven anners süht as vörher. So'n Oort Belastungsproov heff ik güstern vör mi hatt, weer aver keen, denn de fröhlig Runn, wo ik oplopen bün, harr ganz wat anners in'n Sinn as sik mit mi grootorig to ünnerholen. Maakt gor nix, weer eenfach uk schöön, mi sülven un uk annern vun mien "Frünne för't Leven" to vertellen, wo ik güstern, man blots kort, veer vun sehen heff. Kunn een Book över uns schrieven, man warr ik schöön nalaten, denn jedereen schall ja sik sien Eegen wohren. Nu kunn ik nich veel mit se snacken, man denn heff ik mol wat maakt, wat wi uns in de 39 Johr, de wi uns kennen, lieden un verdrägen könen, egentlig nie so richtig öövt hebben, ik heff ehr mol'n bet in'n Arm nahmen. Dat harrn wi uns al fröher mol gönnen kunnt. Mol sehen, wo veel Tiet uins dorto blifft.

Laat uns fiern, dat wi noch tohopen sünd
Frünne siet so veele Johren.
Dat wi uns noch ümmer find
hebben uns nie so ganz verloren.

Laat uns fiern, gau mol fastholen
kaam, ik nähm Jem in mien Arm.
Jedereen kann sik utmalen
wo nödig wi all tomaal dat harrn.

Laat uns fiern, wat wi sünd
jedereen den annern sien Fründ
Laat uns fiern, dat wi't sünd.

Laat uns fiern, dat wi weent hebben
um den annnern, de uns duert
un uns uk dörför vergeven
wenn he mol to lang op luert.

Laat uns fiern, wenn wi't könen
noch hett se Duld, de lange Tiet.
för Lachen, Juxen över uns Rotten op de Böön
Hauptsaak, de Weg, de is noch wiet.

Laat usn fiern, wat wi sünd
jedereen den annern sien Fründ
Laat uns fiern, dat wi't sünd.

T.u.M.V.I.