Wo fröhlig

Vun Max Jensen heff ik dat Woord övernahmen, wat de Johren duppelt tellen; he meent dat domols so, wat de Johren över 70 oder 80 duppelt tellen; man ik denk, wat dat Johren gifft, dor liggt so veel binnen, dor hest een Recht un tellen ehr duppelt, kiekst du denn sogor achteran in den Speegel, muchst binah meenen, du kunnst ehr dreefach tellen. Ehrer ik dat hiere Leed schreev, deklineer ik mi vör, wat dor an Mallöör un Sükenhaftigkeit in de Neegde oplopen is, wat dat bedüüd, wenn een nu bestrahlt warrt un wo een Trost in finden kann, wat dat villicht helpen wurr, sik inbilden, wat de Sekunn, wo dat Hart noch sleiht un de Kopp dor noch wat vun markt, so riek is in sik an Leven un jüst so veel weegen deit as dat, wat wi op lange Sicht noch vör uns hebbt oder uns inbildt, wat wi dat harrn. Wohrschienlig heff ik to veel vun de Eso-Böker studeert, man dat Leven spören döcht mehr as sik in een Leven denken. Un wat weer ik froh, keem ik vun dat Gruveln mol ganz weg. Hett ja al hulpen, wat dat Erinnern nich so een grote Rull mehr späält. Nu keem aver vundag de Naricht, wat ik in mien ole Heimat noch eenmol vun mien Erinnern snäcken warr. Dor lääst ik noch mol een poor Stremels ut mien Tüüssadüüss - Book, chott, ik wurr heesch in een Nu - dat schull ik lever laten, mutt dor doch een ganz een niegen Lex schrieven. Leed lett sik leider nich hoochladen, schull sik mit Schipper-Klaveer-Klang so'n beten na een ole Film anhören. Een annermol warrt wedder lücken. Wo fröhlig wi mol weern nu lehren wi dat Verleeren marken nu, dor is nix ganz wiß wo taag de Tiet nu is. Wat weer uns allens licht in'n Sünnschien allens lücht vör uns leeg so veel Weg dachten, allens löppt sik trecht. Un wat weern wi fröher jung so veel lückt, wat wi anfungen sorteert sik na een Leven Straten, Hüser wurr't noog för uns geven. Nu liggt't al trüch so veele Johren dor weern wi noch de doren de wi so lang al nich mehr sünd dast Ool' een as Erinnern find. Vun domols köönt wi uns vertellen wat Nieges uns le'er nich vörstellen de olen Stücken hebben wi to veel höört un vun, wat nieg is, nich noog lehrt. Arms un Hart sünd mööd vun't Holen fast dat Erinnern an een Fröher wurr een Last sik bedrägen, inbilden, wat een lebennig weer dien Huus vull Tüüg, inwändig büst du leer. Wenn't op't Enn to geiht, spöörst du wengst, du läävst de Tiet kann keen betahlen, de du hest riek is nich de, de meent, em höört de Welt. Riek is, de weet, worum he sien Leven na Sekunden tellt. T.u.M.V.I.

Snied dat Kabel dör

ik Die Freiheit des Mannes ist unantastbar, leet ik Hans Lord in een vun mien Vertellen seggen, wo dat een natürlig nich na't anner passen deit, denn dat muchen wi Lord Extras un Ober Stolzen sach geern, dat wi as Mannslüüd frie weern, na ja, aver ik nähm mi nu de Frieheit, denn dat probeer ik nu eenfach mol ut, wat't nich geiht mit een poor Saken, wat mien Leven de letzten Johren utmaakt hett, dor geeng dat denn meist dorum, wo kaam ik hier över de Runden, nich um, wat kunn ik dor noch mol ut maken, wo een ja uk Leven to seggt. Leven hett mi nu mol den Gefallen daan, dat mien Oog wedder heel warrt, süht so ut, dorum schull uk in een Oort un Wies dankbor sien un wat anners mit mien Leven opstellen un dorum snied ik dat een un anner Kabel dör, smiet den een un anner Streng weg un versöök dat, un pulen de Taue utn'anner, de mi in dat dor ole Flach fastheelen. Denk midlerwiel uk, dass ich ja auch bereits mehrfach versucht habe, die hochdeutsche Sprache zu meinem künstlerischen Medium zu machen, man jüst, wo ik de dor Wöer opschriev, mark ik, wo wiet weg de Hochspraak för mi is. Dor warrt noch veel Water de Priel langs lopen, hen un her, denn kriegt wi to sehen, wat dat lückt hett oder so vergahn warrt, as de Rook, de Hans Lord in August-Moritz sen Salon trechtsmöökt hett.

Wo ik güstern weer
dor weern de Minschen smuck
man dat Leege weer
jüst so wiet weg weer't Leven uk
dat wat ik söcht
funn'k dor nich mehr
hett nich veel döcht
nu snied ik't Kabel dör.

Wo ik güstern weer
hett so fein na mi passt
dat weer een Streng
heel'k mi sülvst mit fast.
Man de dor Lien
will ik nu nich mehr
spören, wo't is: sien frie
inied dat Kabel dör.

Geev mi een Tang
denn kniep ik to
weer al to lang
dat ik dor an denken do
geev mi torüch
wat'k so lang nich harr
een niege Richt
heel mi to lang för Narr.

Wo ik güstern weer
dor geiht't nu mit to Enn
kunn uk wat anners sien
dor mutt ik mi an wennen
kunn angahn, warrt taag
un dat ik  buten freer
liekers dat warrt waagt
ik snied dat Kabel dör..

Wo ik güstern weer
hüüt will'k dor nich mehr hen
will noch'n beten mehr
hebben, vun wat ik nich kenn.
Gifft noch to veel
wo ik noch nie nich weer
will een lütte Deel
un snied dat Kabel dör.

T.u.M. V.I.
 

Du, de ik güstern sehen heff

Held in de Bottermelk - mutt ik jüst denken, weer uk mol wat för een Leed, man hüüt is een anner an de Reeg, wat ik Sündag anfungen un hüüt morgen to Enne bröcht heff, dat eerste Woord is sodennig al nich  mehr wohr, denn wat wi dor stunnen un bekieken uns, wo se I.M. ehr Nach-Snack optekent hebben, dat weer nich güstern, man dat is nu al länger torüch, sodennig is dat ja allens nich wohr, man liekers föhlt oder beläävt sünd dat Hiere so ganz lütte Momenten, de een över de Tiet helpen, de uk ehrer keef is, jüst wenn ik na de Arbeid mööd un, wenn de Kinner wedder na Huus gahn sünd, alleen bün. Wengst heff ik de Möglichkeit un ehren de dor poor Sekunnen und Minuten, wo dat Leven di mit Poesie bemött, mit een poor Wöer, dat denn wengst dor'n beten wat vun blifft. Is ja man doch gediegen, wo sik unse Leven egentlig blots mit een anner tosamen as Leven anföhlen deit, de Rest is ja man doch nix as Sinneeren, Studeeren un sik in wat weet ik nich Verleeren. Hüüt kunn ik mol een herrlig Stünn  mit de Kinner beläven; vertellt ehr vun den Romaan, de'k in een Rutsch lääst harr, wo een vertellt, wat he mit sien Jung  de is 16 un mag nich mehr na School, jede Wääk dree Filme ankieken un em över de Kalamitäten mit de Leev över weg helpen deit. Minsch, dor much de Jung na hören. Un denn mit de Dochter Stand by me späält, wat harr dat een Oort. Vadder an de Gitarr un Lütten an de Orgel. Achteran bekeken wi uns dat Coolste, wat dat op disse Welt in mien Ogen un Ohren geven hett: Divine Comedy süngt un späält "Our mutual friend" un över de junge Fru an de Oboe maak ik uk noch mol een Leed. Villicht warr ik op disse Tiet trüchkieken un uk een Book schrieven, wat heeten kunn: disse Johr weer allerbest.

 Du, de ik di güstern sehen heff
dor wo dat Fernsehen jüst wat maakt
wo een jedeen mol geern töövt
weil dat helle Licht em lockt.
Du, de ik di güstern sehen heff
dat erinnerst du sach nich
dat ik nu een lütte Bild heff
leider blots mit wenig Licht.
Du, de dor nu op't Bild büst
warrst mi seker nie nich kennen
wat schaad, man uk half so wild is
mit't Öller kannst du di an wennen.
Du, de du dor op't Bild büst
leider nich jüst veel to sehen
man liekers heff ik wiss
een Ahnen vun dien Foot, dien Been.

Du, de dor langs de Straat geengst
mit een Huulbessum in de Hand
dacht, kunn em di afnähmen
ole Keerl noch ganz charmant.
Du, de du di dorop inleetst
mit mi de Schrää hen na dien Bus
vun de ik nu so'n bet' weet
allens rein in't niege Huus.
Du, de du een Sünnschienbrill harrst
blonde Hoor un Sünnschienbruun
keen bet an mi denken warrst
wat will de Keerl vun junge Fruuns.
Du, de du mi een beten afgeevst
vun dien Leven een lütt bet' Tiet
much geern, dat du weetst
ik erinner di bit hüüt.

Du, de du mi gegenöver sittst
un nu in dien Blatt studeerst
wo een as Mozart ganz veel in schrifft
wat du nu inwendig höörst.
Du, mit de ik in de Snack keem
över de Keerl ohn een Billet
vertellst mi, dat dien eene Söhn
uk meist nie een Fohrschien hett.
Du, de du so starke Arms hest
een Fru, de wull uk ganz veel böört
so veel Kinner Hand un Hart reckt
bewunner di, as ik dat höört.
Du, de du mitkreegst, wat ik dor schreev
vertellt di, um mi wurr't ganz still
Tiet, de allens plöögt, dat nix bleev
ik di mit dit Leed hier gröten will.

T.u.M.V.I.