Poetry slam

Poetry slam, poetry slam
nu hebbt se dat lehrt, de Lüüd, de't noch nich kennt
man de Plattdüütsch sünd vun hüüt, de hebbt dat understand
NDR laad in, fohrt mit't Radio över dat Land.

Dingsdag is't mien Törn un kaken wat för de Kinner un as ik vörgüstern in de Köök stunn un an den Nudelsalaat rumtütern dä, höört ik in't Radiowat vun den Poetry Slam in Flensborg. Wunnert mi, wat G.S. sienen Semp prosamäßig vördragen hett un uk J.G. sien Stück weer mehr plattdütsches Entertainment as dat wat ik mi as poetry.slam utmaal, wo du riemelmäßig an't Freestylen büst. Dorum funn ik dat uk reell, wat annern de ersten Priese kreegen, dor weer mehr Slam binnen. Dat Platt haakt ja bi de beiden Jungkeerls, man dat räken ik ehr tominnst nich vör, denn noch vör 20 Johr klung mien Platt noch recht wat "höhger".Dat kummt uk noch bi de beiden, de fein riemelt  oder de Wöer regelrecht dör een Bedüden-Karussel jaagt hebben. Ik mutt uk ehrlig seggen, wat mi dat dor Hör mol n beten to-Dedoo keef warrt. Nimmst di irgendeen Saak, wat di ekelt, to'n Bispill Fruuns, Hünne, dat Krankspälen oder Semp un denn maakst dat fein ekelig un sühst wull, de Lüüd höögt sik een. Mi is dor dat Lachen wegdröögt, dor freu ik mi ehrer an dat nadenkern un een beten humane Slammen över so'n ool Appel wöllt wi klauen Opa. Dor meen ik, Platt läävt noch'n Stück wat länger.


Poetry slam, weet jem all, wat dat bedüüd
dat is mit Wöer rligSmieten, wat se dood hier vör de Lüüd
an't besten wat to smustern, dat se sik fein höögt
Platt dat is een Spraak, de sunnerlig för fröhlig Stünnen döcht.

Poetry slam, dat weer uk wat för mi
denn wenn ik hier wat bün, denn bün ik dat ool Riemelgenie
segg mi gau een Woord, geev mi gau wat för
denn fang ik an to dichten un denn fleegen all de Wöer
.
Poetry slam dor dörvst een beten tünen
Hauptsaak, kannst de Riemels fein tohopen prünen
nich to akkuraat, beten fröh un beten laat
nich dat Wöer un Gedanken dor as een Reeg Suldaten staht.

Poetry slam, hool dat Muul vun Politik
sunnerlig wenn een as ik so'n bet wat anners tickt
dat Preestern un dat Schimpen, dat mögen de Lüde nich
lever op so'n Oort swiensplietsch mit wat modern is to Gericht.

Poetry slam ik laat dat lever blieven
wurr mit een poor Wöer Lüüd ut den Saal verdrieven
sünd ja so veel annern, de könen jem fein hören
junge Keerls mit ganz veel Charme, kannst di nich gegen wehren.

T.V.I.

Dor wurr dat luut

Heesch weern wi 'n beten, aver heel tofreden; weren na Kiel fohrt, luter vörnähm Gesichter um uns rum, wat weer dor los -  vör't Landeshuus wurr demnostreert, bölkt, pepen un ramenteert, wat dat een Ort harr un wi weren man nich bloots de poor poverigen Demo-Lüüd wat wi vörstellen doon, wenn de Schoolmeisters un Beamten mol op de Straat gahn; nä, ditmol weren se all kamen: "Men in Black", Richters, der Strafvollzug , chott un all de anner Beamten, de sik vun de "Dänen-Korona", de uns dor regeert, anscheten föhlten. Jawohl "anscheten", dat sä vörnähm een Macker vun de Uni, man he sä dat op düütsch. As wi vör dat Entree stunnen un sik dor MP un Münisterschen wiesten - Mr. Talkshow leet sik dat natürlig nich entgahn  stunn dorbi un hett sik freut - dor heff ik binah blots op de Straat vör mi daal keeken, so toweddern sünd se mi, c'est physique seggt de Franzoos,  wat uk nich ganz echt in sik is, liekers, dat hett sik nu mol so in mi opbuut, weer uk gor nich na Kiel kamen, harr mi de eene Fründ nich schangheit, denn wat mi nich guud doon deit, dat heff ik lehrt, dat laat ik weg, dor kiek ik nich mehr hen, dor gah ik nich mehr hen. Bün ja man engermaten froh, wat ik mi dat Denken un dat Hart vun de doren nich länger utschännen laat. Will blots noch över de Johren kamen un dat sünd bummelig dree, bit ik "privatiseer", wenn't man so wiet kummt, denn dat vele Planen nützt ja nix, wenn dor keen Leven in sitt. Man lebennig hebben wi uns föhlt, as wi de Machtlüüd dat speegelt hebben, wat se uns andaan hebben un dat kreegen se torüch betahlt mit ehrlige Gift un Gall.hienli

Dor wurr dat luut

Wohrschienlig meenen se, wi harrn dat nich verdeent
wohrschienlig weeten se, worum gönnt se dat keeneen
wohschienlig deit se't leed um't schöne Geld
mögen uns nich geven, wat uns fählt.

Wohrschienlig glöven se, se harrn dat Recht
se hebben de Macht un geven ehr nich weg
wohrschienlig sünd wi all de doren scheußlig ennerlei
mögen uns geern pedden, dat dat düchtig pieren deit.

Dor wurr dat luut
hebben wi uns truut
bölken ehr nu in't Gesicht
so gau vergetten warrn se't nich
weren op de Straat
sünd meist to laat
liekers sünd wi na ehr kamen
guud hett uns dat daan.

Wohrschienlig helpt uns dat keen Stück
gifft ümmer noch toveel, de sik fein schickt
maken ümmer flietig, wat se seggt
an't besten ohn dat een dor lang noch överleggt

Wohrschienlig sünd se dat rein gor nich wert
dat een sik lang noch an de doren stört
stunn dicht bi ehr, man keek nich na se hen
sünd mi so toweddern, mag ehr nich kennen.

Wohrschienlig is, de Minschheit hett't so wullt
dor kann ik blots noch seggen: sülven schuld
anner holen de Frett un blieven still
dat is jüst, wat de Keerl/de Oolsch dor will.

T.u.M. V.I.

Twischen Häven un Meer

Mölln  - un Ipe is nich dor, keen Singunsang, keen  Moderatschoon, wat schall dat bedüden. Dor hett Sylt mit een poor wenig Feriendaag dat Prä; gifft sogoor wat to fiern för de Fru an mien Siet un mi..
Wengst 'n beten wat  will ik Mölln hier to Ehren rinstellen: een Lex, de ik annerletz schreven heff, as ik H.O.M. sien wunnerschöön Prosastücken över dat Watt nalääst heff un dor Wöer in funn, de ik noch nich mol kennt heff, Nordstrander Jung, de ik mi inbild, dat ik een Küstenkind weer;  nu weet ik, wat "Lieven" sünd, Mensing sie Dank. Villicht kamen de Wöer sodennig wedder torüch na den Schriever, de se in de Gang sett hett. Wull em den Lex schicken, man hett ja uk wat vun Sik-Dick-Doon, dat mag ik nich mehr; denn dat "Ik" steiht dat Ganze in de Weg, dor geiht eben uk um in disse Dichten.

Volkert Ipsen
Twischen Häven un Meer

Sehg den Freden
in dat nahdenkern Gesicht
vun een
de över
mien Heimat
schrifft.
mit so veele Wöer
heff ik knapp mol all höört -
de ole Spraak -
veel to laat
heff'k ehr lehrt.

Lääs
wat he dor
wies wurrn is
wo he dor
so ganz un gor
dor ween is
wo ik
blots in mien Gedanken
an een
FRÖHER
ünnerwegens weer
un mi
de Merren
in dat Trümmeln
twischen achtern un vörn
baben un nerren
verloren gahn weer
keen Ogen
keen Ohren harr
för dat Leven
dat is
undennig riek
jüst wenn een bi Ebb
över dat Watt
henkiekt
wo villicht een meent
dat dor nix weer.

Stunn ik
an de Diek
keek ik ruut
na't Watt
heff ik blots ümmer meent
ik weer alleen
kunn dat anner
dat bedüüd
jüst so veel
as wat ik meent
wat ik weer
nich hören
nich sehen
blots
wat de Häven
to hoch weer
för mi
blots
dat de Kimm
to wiet weg weer
för mi
blots
dat de Wind
keen Fründ weer
för mi
un an't Enn
we'r wegdreev
vun mi
un ik
wo ik weer
nie sien kunn
bi mi.

Nu lääs ik de Reegen
de een anner dor schreev
vun de Lieven
de Meeven
vun Dwarslöper, Kreev
vun den Pierworm in'n Slick
nu seh ik
wat een anner mi maalt
dat Blinkern un Blenkern
vun de dusend Steern
vun de Sünn in de Floot
de Priel
de Bunken
de ole Pahl.

Mi fallt in
wo sinnig un stüttig
un an't Enn uk wo gau
un keen Oog
un keen Denken
un al lang keen Woord
wull uk ümmer dat seggt hebben schall
höllt dat op
de Floot, dat Water, de See
jüst as den Dood mit sien Peerd un de Leh.

Man nu bün ik we'r
an't Spintiseeren
dat's man nix
as witte Blasen-Schuum
dörsuppt Stroh un utbleekt Holt
wat dat Water an de Diekskant spöölt
mark wo dat Hart
in mi binnen
Vergahn
Verdaan
Weggahn
We'rkamen föhlt
wo wenig ik tell
jüst as de enkelte Well
man
wenn'k verloren bün
is de Pierworm noch dor
un vun allens
wat ik seggt, dacht, glöövt
mi inbildt heff
dor is nix mehr vun wohr.

Begriep
mutt mi geven
bün jüst so wenig
man jüst so veel
as all dat anner
an't Leven
wat dor flüggt
wat dor löppt
wat dor krüppt
wat dor liggt
in't Watt
in de Slick
Mudd un Eer
dor is mien
HEIMAT
twischen Häven un Meer.

("een" meent H.O.Meyer in Mölln 2012)

Een Ogenblick lang

"Ännern", dat harr'k nich seggen schullt, denn dor heff ik to veel vun snackt un to wenig um maakt.Man weer mol wedder to Besöök, wo ik vele Johren nich kamen bün, man binah nix harr sik ännert in dat dor Huus. Sühst licht bi anner Lüüd, wat bi di sülvst nich löppt un schullst sodennig still ween. Ennerlei, siet güstern hangen anner Biller bi mi an de Wand, luter Bodderlickers mit herrlig Farven, villicht helpt dat ja al wat, denn se meenen, allens un all hung mit wat anners tosamen, un 'n beten Farv kunn ik uk bruken, denn bilütten hett sik we'r een tämlig griese Daak över dat Hart un Denken leggt, dor hett uk de Sünnschien siet Sündag nich hulpen. Un ümmer wenn't mi nich guud geiht, lett de HSV mi hangen. Worum mi dat dor 9:2 so tosett hett, keen Verstand un Nadenken gegen de kinnerhaftig Truer helpen wull, dat much ik geern mol weten. Dor höör ik stünnenlang, wat de Eso-Preesters seggen un denn maak ik dat doch un verklöppel mien Denken un Doon mit so'n dammelige Vereen, de nix döcht. Scheußlig.
Heff de letzten Dage veel Opnahmen höört vun Leeders, de ik de letzten Johr opnahmen heff un mi wurr de Tiet meist keef. Wat för een Lamento; wat hest dor blots de Lüüd um di rum mit andaan, as  du in de Kummerkamer seetst. Lääst hüüt, wo een sä, schriev de duster Saken in een Book, kiek di dat an, is all dien ween, un denn smittst in't Füer.


Een Ogenblick lang wull ik wedder trurig ween
as ik in dat ole Huus hier seet
tellt de velen Johren, wo'k hier nich keem
dach, wat ik verlor un dä mi leed.

Een Ogenblick lang sehg ik de Kinner noch ganz lütt
dör de Dör hen na ehren Opa gahn
de Dochter, wo se mit apen Ogen bi em sitt
wat he vertellt, dor will se jede Woord verstahn.

Een Ogenblick lang heff ik we'r op di töövt
op dien Stimm, de we'r wat to mi seggt
dat't as domols weer, binah al glöövt
dat mit uns leep sik nochmol torecht.

Een Ogenblick, man denn is't mi ankamen
wo wiet de olen Daag wegtruert sünd
much nich mehr dat Hiere in de olen Bahnen
wo ik, wat ik mi utmaalt heff, nich find.

Een Ogenblick vull Lengen, man nu heff'k em funnen
den Freden, den ik mit mi sülven maakt.
Wo veel heff'k läävt, wo veel heff'k spunnen
vun'n Paradies, wat mi nu nich mehr lockt.

Een Ogenblick un  weet, dat ik't ween bün
gude Daag hier läävt in't Licht vun disse Stuuv.
Dor leeg't nich an, weer in mi binnen
dreev mi ruut, ut wat mi waarmt in disse Huus.

T. V.I.