In'n Häven is doch so veel Licht

Na, güstern kreeg ik mi wedder an't Pianola un fummelt mi dor wedder wat trecht, de Wöer heff ik al op de "Schönste Insel der Welt" schreven, wo ik we'r hen un weg weer wegen den hohgen Häven, wo ik mi gor nich an satt sehen mag, sünnerlig wenn dor düchtig Wulken vun den Wind över weg dreven un jaagt warrn. Na, dor geev dat noog vun, leider uk an Rägen, man is mi veel lever as de brütten Hitten, de wi ja nu uk noch kennt hebben dissen Summer. Finn leider nich mehr ruut, wat mi disse Wöer op't Papier dikteert hett, aver dat is sach de grote Ünnerscheed ween twischen den hohgen Häven un de leegen Gedanken, de sik in een ümmer mol wedder dörsetten doon. Dorbi freu ik mi jede Dag, wo mi dat geiht, bruuk mi man blots vörtoleggen, wo leeg dat weer nu vör nipp un nau een Johr. Villicht liggt ja uk dor an, wenn du mol so richtig afsackt büst, denn kannst du dat nich mehr af, wenn annern oder du sülvst di wedder an de Grund fastholen wöllt. Dorum steiht dat hier vun de Preesters, denn dat hört nu mol to mien Heimat-Denken to, wat se de Lüüd un Preesters vun Rungholt nasegt hebben. Man dor sünd uk noch annern - de Klima-Ünnergangs-Preesters, de jüst so wenig dögen as de doren, de sik den Ünnergang al vör 100 un mehr Johren rannerwünscht hebben, dat leep op den Ünnergang vun  ganz bestimmte Lüüd ruut. Gah mi af; laat uns den Häven licht , hooch,  apen un wiet holen un nich vun de doren Preesters un sünnerlig vun de in uns tweipreestern.

In'n Häven is noch so veel Licht
wat maakt de Welt so düster.
Dat fien Gesicht, wat so fein lücht
wat maakt dat denn so düster?
De Preester preestert Ünnergang
dor töövt he op nu al so langeen Rägendruppen un de Wind
siene Tügen sünd.

De Häven, de is doch so hooch
worum büst du wiet nerren?
Eeen Stück kunnst du doch wieter noch
de Trepp na baben pedden.
De Preestert preestert Sünn un Schuld
dat hett de Leve Gott nich wulltMit jeden Sünnschienstrahl
geiht för em den Barg hendal.

De Häven de is doch so wiet
worum wullt em nich geneeten?
Du hest doch blots'n beten Tiet
un tierst di mit Geweten.
De Preester in di maakt Alarm
as harr dat Leven nich sien Charm
kiekst na achtern as Fru Loth
stiev as Steen un binah dood.

De Häven över mi is doch apen
wat schall de Slötten in de Fuust?
In Gedanken de Klink eenfach anfaten
nich seggen laten, dat du't nich durvst.
De Preester stellt sik vör de Dör
he deit sik dick, lett di nich dör
gah doch an em vörbi
de Minsch as Minsch is frie.

T.u.M.V.I.

Alleen, alleen

Alleen, alleen - is dat de Ursaak för allens, hett ool Aristotel dat nich al nipp un nau seggt, wat de Minsch na anner Minschen höört, so is't man ja lang nich ümmer un överall, dor helpt uk de ganze Welt um di rum nich, wenn dat Alleen-Ween den Minschen uttehrt. Wenn mi dat sülven ümmer jüst ankummt in de dor Summersünnschientiet, denn sünd dat sach de ewigen Wäken in dat dor Jungsparadies "An't Ehrenmal" ween, wo du di de Teit um de Ohren slagen mußt. Das Nichten des Nichts. Chott, wat mutt dat een Langewiel ween hebben - dat Freeren kummt regelrecht an, wenn ik dor an denk, dorum mutt ik dor nu wull in jede Ferientiet ümmer so gegenan un dor gifft dat Dage, wo dat engermaten lückt un annern nich (hüüt). Aver güstern lückt mi dat un ik  kreeg disse lütte Melodie för de Wöer , de ik al vör Johr un Dag instellt heff. Heff mi een beten Tiet laten mit dat Bloggen, aver glööv man nich, wat ool Ipetähn dat Muskanteeren instellt hett. Schöne Dage, schall imit Liebe mol wedder na NF, dor freu ik mi denn doch op, uk wenn de Daak op mien eene Oog noch ümmer nich ruutgahn will.