Wo schull ik hen?

"Kuckuck" hört ik hüüt avend, meent binah, ik bildt mi dat in.Wat will he denn hier in de Stadt; man he nimmt sik de Nestens, wo he oder se se findt.Seet jüst bi to översetten ool Chaplin sien Lex över dat Leven vun de, de sik we'r lieden mag. Gor nich licht, denn wat seggst op Platt to "gesunder Egoismus"? Liekers bün ik dor ja uk ümmer so'n bet gau vun af. Philologisch nipp un nau weer nie mien Saak. Kann uk vörkamen, wat ik jüst dat Woord nich wies warr, wo dat op ankummt, as bi de Räken, de ik för een poor Wäken kreegen heff. De grote Räken warrn se nu de Keerl vörleggen, de se in 't Muusfallenmaker-Land fastsett hebben. Lääs hüüt in een "Lettre" vun  95, wat dor allens los weer, wo se över'nanner herfullen sünd. Nahwers un Kollegens. Wat is dor blots een Gewalt in uns Minschen! Wenn dat  bi uns losgahn wurr, geengen se uns Studeerten jüst so an de Kraag, as se dat in Bosnien maakt hebben, as se dat överall doon. Man ik will mi dor gor nich so lang bi opholen. Dat hett Chaplin sach nich meent, as he sä, dat Leven weer uk so, dat dor Striet opkamen kann un du mit di sülvst oder anner Lüüd vertöörnst. Lohnt keen Weglopen, hört dorto. Heff jüst veel Gelegenheit för een "Veelen Dank" an 't Leven. De Leev, dat Platt un de Musik stahn dorbi ganz wiet vörn.Dat heir sünd Riemels över dat na-Huus-Kamen. Schreev een vun Odysseus, de dat Lück hett un kamen bi't Huus an. Sodennig weer dat bi em "rund" lopen, stunn dat in een anner "Lettre". De Keerl mit Water un so 'n Oort Labyrinth hett Penck uns maalt. Man sünd wi nich altomaal as de Ool vun Ithaka?

Wo schull ik hen?
Wo kunn ik noch wat finnen?
Wo schull wat ween?
Wat lohnt dat Sehnen?
Heff so veel hatt
heff so veel funnen.
harr so veel faat
keem över de Runden.
Wat schall ik nu?
Torüch na mien Huus.

Wo geiht dat hen?
Vun buten na binnen.
Wat warr ik sehen?
Wat för'n Licht warr 't geven?
Heff so veel lehrt
heff so veel wußt
wat sik verlehrt
vergetten mußt.
Wat schall ik nu?
Wenneehr geiht Licht wedder ut?

Rechterhand, linkerhand
liekut na vörn.
Eenmol ganz na baben
un den glieks na nerrn.

Wo geiht torüch?
Segg, wo find ik de Richt?
Wull warrt dor stahn?
Wo warr ik wahnen?
Jüst mol nich bang
weer ik to lang.
Hest keen Wahl
allens puttegaal.
Wat schall ik nu?
Bün al binah to Huus.

T.u.M.V.I.

Wat is de Grund?

As ik mi wedder een beten lieden kunn .. so kunn de Översetten angahn vun een Lex, de ik hüüt in de Hand drückt kregen heff, uk wenn 't op düütsch op dat Blatt wat anners geiht, aver dor bün ik nu mol so frie; denn de gröttste Gefohr is, wenn een dat "Op düütsch geseggt" to wörtlig nimmt. Ik heff dat mol in een Rääd över dat Estemeren vun sik sülvst un annern seggt, wenn dat op düütsch "ich liebe" heet, wurr dor op franzöösch "aimer" to seggt, un dat kannst beter mit "mögen" överdrägen. So is dat "j'aime" uk lichter seggt un daan, as dat swoore dütsche Woord, wo uk noch "Vadderland" un wat weet ik nich allens anhangen deit. För mi is Platt de Spraak, wo ik de Welt seh, as harr ik nich half so veel Pixels in mien Ogen as de, de dör de hoochdütsche Nano-Brill op allens kieken. Maakt allens lichter, uk wenn 't nich so strahlt as in de anner Spraak.Heff mi hüüt dör de Daak vun ole Billers wöhlt, de na mien lütt Book rinkamen kunnen. Chott, wat weer dat gräsig, sik de Biller ut de Kummerkamertiet antokieken. De lerdig Ogen, de na dat Klaveer rinkieken, dor kunn sik een villicht blots an wunnern, aver as dat Bild keem, wo mien lütt flietige un bliede Jung neben mi steiht, dor kunnst di blots noch fragen, worum ik dat so tolaten un mi keen Hülp söcht heff. Wo kunn een de annern dat blots andoon? Nu, meen ik, kann ik dat wengst begriepen un mutt dat ja nu uk so stahnlaten. Unglück deelen, dat geiht engermaten licht, aver kannst  du uk dien Glück deelen, heff ik mi hüüt morgen fraagt. Egentlig ja nich, dat läävst alleen mit een anner, aver du kannst dor ja nix vun wieterlangen un deelen dat ünner de Minschheit op as een anner dat mit Brot un Fisch maakt hett. Dor mötten annern alleen dör't Leven gahn un dat Swiegen lehren. Mi keem dat so an, wull mit dat Leed all de doren gröten, de ehr Huut alleenig vör sik herdrägen mötten. Helikopter flüggt in disse Ogenblick över dat Huus un driggt sach uk Wehdaag, Elend un Hapen na 't Krankenhuus, wo se sach doon, wat se könen.

Heff man blots twee Arms
un kann di holen
een anner nich
de alleenig liggt.

Heff man blots twee Hänne
un kann di föhlen.
Een anner nich
de sien Huut alleenig vör sik driggt.

Heff man blots een Mund
mit de ik di küß
nich een annereen
de alleenig is.

Heff man blots een Hart
dat nu för di sleiht.
Wat is mit de anner
de alleen dör 't Leven geiht?

Wat is de Grund
wi hebben uns funnen?
Wat is de Grund
wi hebben dat kunnt?
Wat is de Grund
wat de annern dat nich kunnen?

Heff man blots twee Ogen
de di sehen
de annern nich
de söken allens alleen.

Heff man blots twee Ohren
de dien Wöer hören.
Wat's mit all de doren
de dat Swiegen lehren?

Heff man blots een Kopp
in de ik di verwohr
Gedanken uk an annern
de ik verloor.

Heff man blots een Leven
wat ik mit di deel.
De Putt, de twei gung
krieg ik nich mehr heel.

Wat is de Grund
wi hebben uns funnen?
Wat is de Grund
wi hebben dat kunnt?
Wat is de Grund
wat de annern dat nich kunnen?

Wat is de Grund
wat de annern dat nich kunnen?

T.u.M.V.I.

Ik söök een Dör

Een Blog is ja dacht vun Dag to Dag, uk wenn een de digitale Ewig-Tiet riskeert. Wat dat bedüüd, warrn wi villicht (uk nich) beleven; de Kopp vun een Minsch is licht to full vun all dat, wat se na em hendrägen un seggen.Man de Cumputers hier un dor markt sik allens, wat wi seggt, schreven un ankeken hebben. Een jüngste Gericht twischen 1 un 0. Um uns rum geiht dat Minschen an de Kraag, de sik an'n Bahnhoff een belägde Brot köfft hebben; un nu den gröttsten Pries betahlen.Wenn ik denk, wo veel vun dat Grööntüüg op de Brötchen vun unse Cafeteria leeg, harr ' t een vun uns al lang drepen kunnt. Jüst nu, jammert een Fru, de op den Markt stunn, wo dat Inkopen wedder Spaaß maken dä, keem dat. Ik kunn denn brösen, wat ik ümmer al um dat Grööntüüg een groten Bagen maakt heff, jüst so as um binah allens, wat mit Melk to doon hett. Traditschoon in mien Familie. Man totosetten heff ik nich veel. Dat kriegt wi noch to sehen, wo lütt dit Dörp hier is, wo wi all in leven. Warrt dat uk noch lang wietergahn mit dat Leven, wat ik nu al siet 30 Johr an een un de sülvig School föhr? Ik fraag mi dat binah jedeen Dag. Warrt al um dat niege Johr diskereert, wat för'n Klass kriggst du un du? Wurr eenmol bet to luut för mi, wurr mol we'r vun een anner wegbeten, dor dach ik vull Gift, de mehrste Stress maakt dien Kollegens. Mit de Kinners wurr 't ja gahn. Dor is dat her, dat Leed vun hüt morgen mit de Dör. Denn dör de Dör vun mien Arbeid mag ik bald nich mehr gahn. Kunn ja noch de Architekten gröten, de bi uns een niege Gebüde henstellen. Din-Regeln op de eene Siet, dat wenig Geld op de anner un nu buun se Nullachfoffteihn. hett binah nix dormit to kriegen, wat dor vörher buut wurr. Kummt nich op an. Noch een Grund mehr, sik een Haven to wünschen, wo een blieven mag. Jüst even stellt een leve Hand mi een lütt Teller mit een oole dütsche Tomaat op'n Disch. Kregen wi hüüt schinkt, hett een we'rfunnen un hoochbröcht. Wat för 'n Gedicht. De rüükt so as de, de för 50 Johren op dat Brot kemen.Warr mi een Stük Wittbroot kriegen, bet Sipel, Pepper un Solt un de Smack is dor, wat ik in keen düer Restaurant mehr kriegen kann.

Ik söök een Dör
wo ik dörlopen kunn
heff keen Lust to blieven.

Ik söök een Weg
de föhrt hier ruut
mag hier nich länger blieven.

Ik söök een Richt
dat Ik wieter kann
laat mi een beten drieven
kaam in een Haven an
wurr dor eenfach blieven.

Denn ik weer al to lang hier
un de olen Frünne sünd al gahn.
Regeren anner Lüde hier
keen Lust mehr, in de Weg to stahn.

Ik söök een Stääd
vun wo ik allens beter seh
dor kunn'k een beten blieven.

Ik söök een Licht
wo ik mi an holen warr
wull nich mehr in Düstern blieven.

T.u.M.V.I.

Een bleuhen Bloom

De Nameddag is binah een beten fröh för 't Bloggen, aver nu kann ik mi de Tiet indeelen un dor weer de Lust, an't Klaveer to gahn eenfach so groot un denn weer dat Leed uk gau trecht. Leider heff ik de Klänge verloren, de ik an'n Anfang noch harr, to veel op de Knöpe drückt; de Charme is toeerst noch dor un verflüggt sik denn doch. Is uk dat erste Leed na mien Schriev-Paus un de Bloom op mien Balkun harr dat uk verdeent. Seet jüst vör'n Stünnn un hört in't Radio, wat de Maler dor vertellt över dat , wat he na de erste Tiet an de Akademie begiepen mußt: allens wat se vörher maakt harrn, de grotorigen Künstlers, weer blots "Attitüde" ween, wat se maalt harrn: "Klexographie", Oh, dacht ik, dat maakt den Ünnerscheed. Ik weet ja sülvst, dat ik dor uk in de Musik gor nich so wiet vun af bün, de Schriever flüggt nu mol to gau över dat Papier un bün uk ümmer to gau tofreden, man ik stell mi denn doch in de Weg un meen, laat de Lüüd man uk ehren Weg geneeten. Uk wenn 't mol ganz un gor nich lückt hett, is dor meesdeels noch wat binnen to finnen.Weer uk so, as ik Rezensionen schrieven durvst för den "Quickborn". Ik nähm uk de leegsten Böker in de Hand un funn noch gude Wöer. De Lüüd harrn sik Mögde geven un at op Schick bröcht. Dor weern se een as mi mit vöruut. Schrieven kunn een ehr ruhig laten, menten de scharpen Dokters, aver se schullen nich druckt warn. Dat weer to veel Ehr. So is de een een Uul un de anner een Nachtigall un de drütte een Fink

Wat maakt de bleuhen Bloom
op mien Balkun?
Heff rein nix för ehr daan
kunn de Winter un Drögte överstahn
bi een, de hier ganz alleenig för sik wahnt.
De hier töövt op di
denn du säst, du wurrst kamen.

Wat wiest sik de bleuhen Bloom
op mien Balkun?
Sach we'r een Grund
mol we'r ruut to gahn.
Harr binnen, dat's verkehrt,
we'r veel to doon.
Nu warrt we'r Tiet
'n beten optostahn.

Wat bruukt so'n Bloom
op mien Balkun?
Water un Licht
een Imm, de kummt flagen.
So as se bleuht
hett se allens daan.
Wat een doon kunn för mi
disse Wöer hier sünd deLohn.

Villicht blifft de Bloom
op mien Balkun
so lang noch to bleuhen
bit wi beide hier stahn.
Freuen uns an eh
denk, wo dat weer
du bleefst bi mi
wurrst du eerst wedder kamen.

T.u.M.V.I.

Uk wenn

Irmgard Böhm, de Naam steiht ünner dit lütte Bild, wat ik mit een ganze Mapp vull vun Biller op'n Flohmarkt in Herrnburg köfft heff. Nu is dat Deel vun't WiedeWebWark. Dor hett de Fru, de dat maalt hett, uk nich mit räken kunnt. Wat warrt een Dag mit all dat warrn, wat wi hier so opschrieven, in't Net stellen oder still in een lütt Book rinschrieven. Wo veel warrt umkamen, so as de bummelig 50 Heften, de een Kolleeg verbrennt hett, dat ehr Kinner vun dat ganze Ackewarrs in ehr Leven nix mitkriegen. Uk een Standpunkt, man leider nich mien. Harr sunst dat lütt Book vun mien Leedermakerleven nich to Enne kregen. Nu aver mutt ik dor we'r anners rangahn. Gifft 1000 Saken, de een doon kann un leider uk mutt. Dit hier aver is een Freud, uk wenn de Siet, wo ik dat ümmer roppladen do, dat nu nich mehr tolaten will. Hett güstern düchtig haakt. Man nu kummt glieks dat Leed för'n Dunnersdag achteran. Heff hüüt we'r mien Söhn afhaalt, de mit Gitarr un Verstärker vör de Ernestinenschool op mi töövt. Tja, so wiet is dat; so hett uk mien Vadder mien Orgel afhaalt, de wi uk man so jüst un jüst in den Kufferruum rinböört kregen. Mol sehen, wennehr ik bi den ersten Optritt vun mien Jung sien Band tohören dörv.Much uk gau noch mol Ringo gröten, wenn he 70 warrt jüst as de Kolleeg, wo ik hüüt weer, worum schull een dat Öller bang maken? Villicht sünd de leegen Johren all ween, Mag hüüt nich mehr an denken.

v

Uk wenn'k rein nix tor seegen weet
meen ik, is dat we'r Tiet för een lütte Leed.
Riemeln, Sing un Sang un Poesie
sunst weer dat dodenbackenstill um mi.

Uk wenn ik rein nix beläven do
much ik so geern seggen
bün so froh. Is, wenn 'k de Kummertiet bedenk
binah jüst so veel as een Geschenk.

Uk wenn 't nich so lett, as dat't so blifft
Freu ik mi an, so lang as wat dat gifft.
Weet, wo taag dat ween kann un wo leeg
man hüüt sing ik vun "allens in de Reeg!"

Uk wenn 't Hart nich gauer slagen kann
mutt dat marken, fangt nu wedder an.
Wunnerst di, in 'n Harvst, dor bleut een Bloom
hool ehr fast, ehrer  Hagel, Wind un Wulken kamen.

Un uk wenn all dat Dichten nix verschellt
un nüms sunst hören mag, wat mien Hart tellt
much ik geern de lütten Stünnen besingen
wo Lich un Lust leggt sik över de Dingen.




T.u.M.V.I.

Laat mi, laat mi, laat mi

Nanu, wat is mit de Blog-Muskant denn los? Hett he keen Lust mehr? Keen Ideen? Keen Knööv? Is mehr de Tiet, de em fählt, denn he wull dor nu mit trecht warrn, mit dat lütte Book vun't Leedermaker-Leven. Eegentlig is dat uk trecht, man nu geiht dat Läsen un Korrigeeren los; dat warrt sik trecken.Markt aver al vundaag, dat ik so'n beten dalkamen bün, na een poor Wäken, wo ik jede Dag mi een poor Stünnen för dat Schrieven afknepen heff. Mußt sien, liekers keem mi dat an, wat ik mi fraagt heff, wat ik dat denn uk würklig anner Lüüd to läsen geven schull. Nähm ik mi nich we'r een bet wichtig? Nu is dat hüüt uk so'n Dag, wo dat mol een beten haakt hett.Fung it to wenig Slaap an, denn geeng dit nich un dat uk nich. Mien Wunsch, villicht doch mol hier in de Giebelstadt een egen Hüsing to hebben, warrt wull nich so gau wat warrn. Nix bi to maken. Seet in de smucke Schoolgoorn in de Sünn un wull een poor eegen schrieven, dor funn ik mien lütt Book noch disse Lex, wo ik noch 'n bet wat to schreven heff.Wenn dat hüüt noch wat warrt mit dat Hochladen, sehen jem een Blatt ut een Block ut de 20er Johren, jüst so wenig to sehen un to faten as de Huut in disse Leed.

Laat mi, laat mi, laat mi
still sitten, vun wat drömen
vun di, vun di, vun di
leegst bi mi so still alleen.
Küßt di, küßt di, küßt di
all dien Tranen dröög
un du betahlst mi
mit dien warme Huut torüch.

Heel di, heel di, heel di
fast, du paßt fein in mienen Arm
föhl di, föhl di, föhl di
un dien Hänne sünd so warm.
Sä di, sä di, sä di
een poor söte Wöer
leeg di, leeg di, leeg di
wat dat doch nich weh deit, gau mol vör.

Harr di, harr di, harr di
egentlig beholen schullt
weer ja meist to laat
un heff ik denn nich wullt.
Leet di, leet di, leet di
gahn un dä mi leed.
meent, du säst, keemst we'r
un ik glööv di, weetst Bescheed.

Seh di, seh di, seh di
wegglieden in de Nach.
Leggt mi, leggt mi, leggt mi
hen, heff an di dacht.
Rüük di, rüük di, rüük di
in mien Laken noch ganz fein.
Bruuk di, bruuk di, bruuk di
ach, wo geern wurr ik di eien.

Stell mi, stell mi, stell mi
vör, du keemst torüch
eit di, kleit di, deit di
guud över dien lütt Rüch.

Drussel, drussel, drussel
so bilütten in.
Gedanken gahn kapeister
un hebben meist gor keen Sinn.

Dor is de Richt

Dat Glas is midlerwiel lerdig, dat weer man blots een Slupps; aver mi weer't so ankamen, ik kunn dat ole Bild vun dat Glas nähmen, wat de een as half vull un de anner as half lerdig ansüht. Weer egentlig al to laat un griepen sik dat lütt Heft vun 2009 nochmol un söken dor een vun de egentlig wenig plattdütschen Texten dor binnen; hier is de lütt Lex in de Merren  in dat Gegendeel umslagen, vun wat he vörn vertellt. Is een vun de velen, velen Riemels, wo't ümmer dor um geiht, wat een dorgegenan geiht, wenn he sik nich mehr taag noog föhlt, de Weg wieter to gahn. Wat annern villicht de Gang na Kark is un dat Bäden to sienen Herrgott, de anner sik sülvst ümmer wedder vörseggt, as harr een Bhagwan em dat so bibröcht, bi mi is dat de Morgenriemelie, wo ik mi ümmer we'r 'n beten Troost un Moot topspraken heff. Kunn anner Lüüd keef warrn, de sik lever een Stück anhören muchen, wo een beten Fleesch un Minsch an sitt. Na, dor mutt ik wull een beten wieter blädern, ehrer ik dat mol in mien Bunk vull Bläder finn. Hüüt weer de Dag, wo ik ganz gau gegen de Wand lopen bün, man denn uk dor mit trecht weer. Ik reep bi't Buuamt an, wull weten, wat de Nahwer mi sien Wintergoorn vör de Nääs planten durvst. Weer nix in de Weg, dree Meter Afstand, dat reckt. Prima. Wo dat överhaupt keem, wat ik een Finster in een Brandmuur harr. Fein, dat wi dor mol över spraken hebben. So gau weer ik noch nie nich aflyncht wurrn. Mußt ik mi in schicken; Kolleeg maakt noch een Witz. Wenn se mi dat Finster dichtmuurn leeten, kunn ik ja noch een Tapeet mit  Sünnünnergang vorkläben. Fein. Wo heet dat noch? Utholen lehren, wenn een dor nix an maken kann.

Heff nix mehr
gifft nix mehr
wat mol weer
gült nix mehr.
Harr so veel
mehrste Deel
is verspäält
denn ik föhl

dat is all
dat is ut
dor is nix
mehr in de Tuut.
Nu in mien Hand
dor is al lang
nix mehr to sehen.

Heff noch wat
is noch wat
kunn noch wat
dit un dat
utprobeeren
to verleeren
nix an kehren
lütt bet' lehren.

Dor de Welt
hier mienGeld
maak wat tellt
ewig höllt
dat nich
dat beten Licht
wat för di lücht
dor is de Richt.

T.u.M.V.I.

Sinnig, sutje, sinnig

Sinnig is mien Waag rullt, in een Straat, bargdal vun ganz alleen. As ik ut de Huusdör keem, dor weer he weg. Stahnbleven weer he een poor Zentimeter vör een anner Waag, harr sik an den Kantsteen fastrullt. SOTT HATT! Schull ik nochmol een anner Waag kriegen, warrt dat aver keen Automatik mehr sien. Liekers, de Waag weer nich schuld, schuld weer ik, denn ik wull toveel op mol un denn kummt dor so wat bi ruut.
Hüüt mutt ik, denn hüüt geev dat uk wat anners to beleven, een Paster een Kumpelment maken. De Kunfermanten-Gottesdeenst wurr vun em fründlig un minschlig över de Vörmiddag bröcht. "Ihr seid das Salz der Erde". Dor geeng dat hüüt um, ut disse Woord kunn he veel vun maken. Sünnerlig freut mi, wo he sä, weer schaad, wat dor nich uk seggt wurrn weer, "Ihr seid der Klang der Welt". Aver wi sünd ja nu uk nich jüst blots för't Vergnögen op de Welt kamen. Arbeid mutt sien un för 'n beten Solt weer in fröher Tieden veel to beschicken. Wat harrn de ooln Lübeckers seggt, wenn dat keen Hannel un Wannel mit Solt geven harr. Een anner Kumpelment geiht an den italjenschen Kröger, de uns Kinner op't Podest stellt hett; de erste Teller ümmer na de jüngste hen, de sik mit ehr teihn Johr över de Ehr freuen kunn. Wat lehrt wi noch an den Dag hüüt? Du schallst di keen Toort maken laten, wo dat Büld vun een leven Minschen op insuckert wurr. Nüms much ehr ansnieden. Du schallst ja uk een Deert, wat naher opeten warrn schall, keen Naam geven. Dat weet ik tominnst, siet ik den Film "Ünner de Brüggen" sehen heff.
Dat Leed hier heff ik hüüt avend ut'n lütt Heft vun 2009 ruutplückt; mit dat heesche E-Piano harr'k de Melodie gau faat.Morgen fröh warr ik we'r de Minuten tellen.

Ik tell de Minuten
de ik liggen kann.
Kiek na de Klock
wat se hüüt för mi doon kann.

Ik räken de Minuten ut
de ik noch blieven kann.
In Gedanken haal'k
mien Deern nu na mi ran.

Sinnig, sutje, sinnig, laat mi Tiet.
Sinnig, sutje, sinnig, laat mi Tiet.

Harr dat fröher
vel to hild.
Ik späält fröher
meist to wild.

Hüüt weet ik
tellt de Minuut
duppelt un dreefach
mutt ik glieks we'r ruut.

Sinnig, sutje, sinnig, laat mi Tiet.
Sinnig, sutje, sinnig, laat mi Tiet.

Weer meist fröher
in de Draav
bleev nich stahn
un haut glieks af.

Geiht um Sekunnen
dat geev ik to
hest eerst ruutfunne
wat ik heir do.

Sinnig, sutje, sinnig, laat di Tiet.
Sinnig, sutje, sinnig, laat di Tiet.


Duert Sekunnen
denn is't vörbi.
De Lust un Leev
mien Deern, mit di.


Sinnig, sutje, sinnig, laat di Tiet.
Sinnig, sutje, sinnig, laat di Tiet.

T.u.M.V.I.

Riskeer wat

Wat kann so'n Cumputer sik allens blots fein marken. He wußt dat noch, ik nich mehr, wat ik al mol een "Versöök dat" instellt heff; harr de Sing un de Sang ganz ut mien Denken un Hören streken. Dat kummt dorvun, denn dat is toveel för een Kopp un  twee Ohren, wat ik hier anstell, Dag för Dag. Man ik dach, wat ik disse Wuchenend veel ünnerwegens bün un nich veel Tiet heff för Gedanken um Leeder un Kumponeren.Dorum schall noch disse lütte Nullnummer in den Blog.  Hüüt morgen schreev ik een Lex över mien "rode Stuuv", wo ik nich ruutkeem, uk wenn de Farv egentlig slecht uttoholen weer. Man dor stunn allens um mi rum, wat ik to't Leven bruukt. Leider denn uk de Cumputer, mit de ik via Debitel denn in't grote WieteWeltWark keem un dor denn nu uk rein gor nich ruutfunn.De Kolleeg op't Bild hett ut de Stuuv  ruutfunnen un wenn't so weer, wat dat wohr weer, dat mit de Reis na de Maand, denn much ik em noch nadräglig graleren. Sunst mögen wi ja nu binah nix mehr glöven, wat se dor schrifft, ro'n Bispill över DSK, de se bi de Kanthaak hebben. "Perpwalk" schall dat heeten, wat se dor mit em vörharrn. Erstmol för de Kameras stellen, Iesen an de Arms, de Rest warrt sik finnen. Wohrschienlig hebben se den Franzoos mol een mitgeven wullt, denn de muchen ja nich mitmaken, bi dat Lögenstück um den Irak. Kolleeg meent, dat weer allens noch as in de Westerns, de he sik ümmer so geern ankeken hett. Oog um Oog.

Versöök dat
riskeer wat
un maak wat dorvun
nich ümmer blots bang ween
dat dor wat passeeren kunn.

Versöök dat, riskeer wat
hest soveel nich waagt.
Nu is't al wat laat
un dat liggt di op de Maag.

Versöök dat
riskeer dat
hool op, di to tieren.
An't Enne, dor is we'r een Grund
noch mol wat to fern.

Du kunnst di an freuen
wat dat Leven di gifft.
Kunn doch ween
dat noch noog över is.

Versöök dat
riskeer dat
un schull dor nix ut warrn
so is dat nu mol
uk nix maakt mol veel Larm.

Du büst as de anner
de nich weet, wat he wünscht.
Du büst un du bliffst
nix as 'n Minsch.

T.u.M. V.I.

Bün tofreden

Wöör oder Wöer - wohrschienlig ist "Wöör" richtig; mag mi nich lang mit Saß opholen, weet noch, wo "opsaßig" ool Hansi Peters weer, aver mi geiht as velen annern uk, wat de innere Klang vun dat egen Platt doch to'n egen Schrieven föhren kann; de ole Fraag, Wöör na Saß oder na dien egen Wöer. Ik dank de Plattdüütsch-Mann vun't Nedderdüütsch-Zentrum in Leck, Ingwer Wohldsen, dat Woord:"Wo oolt schött wi noch warrn, dat wi mol wat so maakt, so as wí dat sülvst för richtig holen." Geev sogor een Tiet, dor heff ik de Riemel över de Bookstaven entscheden laten. Veel is ja man uk blots, dat een wat wennt is un dat dorum för't eenzig Wohre höllt. Wat heff'k mi an dat hoochdütsche "Schlecht-Schrieven" argert. "Missstand" schreev de FAZ erst vull Ekel, hett dat denn wedder trüchnahmen un schrifft dat nu doch. Ik gah de doren 3-Bookstaben-Wöer ut de Weg. De Wöer schriev ik eenfach nich mehr. Schön, wat ik op Platt Schepe fohren laten kann un mutt keen "Schifffahrt" schrieven. Allens warrn de Reformers sik nich wedder wegnähmen laten, uk wenn't hier un dor wedder torüchgeiht as bi de Lehrer-Utbilden, wo se in SH nu dorbi sünd, de Kraam we'r  to reregionaliseren. Ik meen denn ümmer blots: McKinsey. In de Apo-Tieden säen se ja: "Maak dat twei, wat di twei maken deit." McKinsey geeng dor anners ran,:"Maak twei, wat geiht." Man wenn ik dor an denken do, wo wi uns dorbi uk noch ümmer sülven in de Tasch leegen; för wohr nähmen, wat se över dat "Job-Wunner" in Düütschland vörbrösen, denn wurr ik uns alltomaal raden, hier un dor mol nipp un nau hentokieken, wo Lüüd wodennig för wo wenig ehr Kraft un Leven hengeven mötten, dor kannst di af un an blots grugen. So wiet to dat Woord "tofreden". De Wöer sünd ut dat Johr 2009, schreven kort, ehrer ik na Rügen fohrt bün. "Reise mit Trauer im Gepäck" heff ik achteran in mien lütt Book schrieven. Allens blots Wöer. 

Bün tofreden
noch mehr Leven
allens hebben
bruuk ik nich.

Bün tofreden
wat schall't geven
laat se't hebben
bruuk dat nich.

Bün tofreden
kiek na'n Häven
dank för't Leven
op de Eer.

Bün tofreden
hett veel geven
hier in't Leven
heff'k nich böört.

Heff so veel hatt
so veel kann't nich mehr warrn.
Meen, ik weer nu wull satt
hool mi nich mehr för Narrn.
Dor's nix mehr, wat mi ielt
heff vun't Wünschen Langewiel.

Bün tofreden
erst siet eben
is't mien Leven
weet ik erst siet nu.

Mi opreven
wull mehr hebben
nie tofreden
nu heff'k mien Ruh.

Bün tofreden
mit mien Leven
warr't noch geven
wat mi piert.

Hört to't Leven
(warrt)Wehdaag geven
sik wünschen
geev we'r Freden
wenn dat piert.

Lang nich all hatt
man dat kann noch ganz leeg ween.
Wehdaag spören, Kummer satt
un an't Enne beten weenen.
Un wenn't toveel warrt, de Pien
muchst du geern woanners sien.

T.u.M.V.I.

An't Fröhjohr glöven

Oha, dat harr ik doch al mol so späält, wat ik mi hüüt namiddag opnahmen heff, ssüh, duert uk nich lang; dor full mi in, wat för'n Leed dat ween weer.Nu dach ik, nä, wengst sik sülven gegenöver schull ik versöken un blieven ehrlig. Dorum heff ik dat anner trüchleggt, dor kann ik sach noch mol wat anners ut maken. Aver is ja nu mol leider so, mien Musik-Proviant heff ik al tämlig opbruukt; an Texten is nu jüst mol rein gor keen Not. Dat weer ehrer so, as ik in de 80er un 90er nich recht wußt, wo ik noch een Leed vun maken schull. Disse Fröhjohrs-Singsang steiht in een lütt Heft, dat heet "Mien AB. Gedichten. De Zugpoet", Dat weer allens ruutbottert op de Touren vun Lübeck na Kiel un torüch. Weer för mien Kieler Plattstünnen in de Uni Kiel. . Disse lütt Book heff ik in villicht 10 Exemplaren bi de Copyshop maken laten un  mien Hörers to'n Afscheed tostüert. Sünd een poor schöne Stücken binnen, weer uk nich bang, bi "Mien AB" uk dat een un anner hentoschrieven, wat to'n ruuge Mannslüüdsnack hört. Dat laat ik hier aver lever weg. De Hitten in't Vörjohr, wo ik hier nu vun sing; is al gude teihn Johr her. Dit Johr weer't uk warm, man so harr ik disse Lex dit Johr seker nich schreven.Is ja uk al wedder 'n bet koolt wurrn un dat kummt een Winterling, as ik dat nu mol bün, guud to paß.

Bi't Sitten
kaam ik in'e Sweet
ik weet
veel to warm
toveel an
man bün so bang
vör Küll
ik damp
vör mi hen
denk
wat ik all
uttrecken schall
dat Fröhjohr harr dat
fröher nich so hild
mien Gedanken
gahn to Kehr
wenn weer't
verleden Johr
binah nich wohr
wünsch mi dit
wünsch mi dat
wat wi hatt hebben
hebben  wi hatt
un nu
ik
du
wi
harrn Lüch
man dat liggt
een Johr torüch
mött noc töven
toletz warr'k sach
een Sünnschiendag
an't Fröhjohr glöven.

T.u.M.V.I.

To luut

Verzettel dich nicht, dat heff ik al veel mol hört, denn vun de Ideen her bün ik Goliath, man vun't Trechtkriegen her ehrer David; dorum schull ik, wo ik nu schriev un schriev un schriev, mien lütt Blog in Freden laten.Aver nu dach ik, dat ik  för mien lütt Book ja in de tokamen Daag wat vun mien erste Optritt bi "Talk op Platt" vertellen warr. Un dat erste Leed, wat ik dor sung, direktemang na de Tagesschau, dat weer disse Song, de ik op düütsch un op plattdüütsch schreven un op de düster CD ruutbröcht heff.  Ik mag mi lever nich mehr anhören, wo dat wull klungen het, de Talk-Op-Platt-Live-Opnahm vun dit Leed, wohrschienlig heff ik uk veel to gau späält un vull Panik na de Kamera keeken. Kreeg erst annerletz vun een Schriever ut Grönwohld bedüüd, ik weer ja nu veel beter as domols. Dor mußt ik noch'n Deel Leeder mehr vördrägen. Uk an een Flügel, een Bösendorfer, denn ik wull keen Steinway mehr. Mit disse wunnerboor Instrument keem ik nu aver rein gor nich trecht. Ennerlei, tempi passati, seggt de Latiensche, de Tiet is dor överweg gahn, leider ja uk över de Sendung, wo ik wengst fiev mol ween bün. Dat weer jedes Mol för sik een Fest. Nich unbedingt för de Oogen. Mien Frünne fragten, wat denn de dor Keerl mit de Jack in so'n scheußlig Gröön vörstellt harr; de harr ümmer na de Kamera keken un "echt" stört. Dat weer de Bürgermeister, de kunn sach veel, man Platt kunn he nich. Un so weer't egentlig ümmer; de Lüüd, de na de Sendung keemen un tokieken wulln, interesseert blots, wat dor fernsehmäßig passeert. In't Café Royal hebben de Lüüd dat wull överdreven, denn bi dat letzte Maal, wo ik vör de Kamera weer, seet ik in de Eck un harr keen Bambusen achter mi.

Ik hör de Nahwer lopen
mien Nahwer find keen Ruh
he much ja so gern slapen
ik maak "Schubidubidu".
Ik hör mien Nahwer lopen
mien Nahwer warrt verrückt
denn ik heff hüüt Nach een Deern
un hüüt avend warrt dat schön.

To luut, to luut, to luut, to luut!
Wat is dat blots för'n Larm hier?
To luut to luut, to luut, to luut.
Wat is dat blots för'n Larm.
Ik hör mien Nahwer seggen
wat is dat blots för'n Mann?
he pedd so op de Dälen un dat Radio is an.
Wat föhrt de Minsch för'n Leven?
Man mutt sik rein geneeren!
De ganze Dag to Bett
un in de Nach hett he sien Deern.

To luut...

Worum kann de Minsch denn nich in
Freden leven?
Worum find de Minsch denn nie sien Ruh?
Worum kann de Minsch denn nich mol Freden geven?
Worum bün ik nich alleen?
Mutt dor noch een anner ween?


Ik hör mien Nahwer kamen,
Glieks stahn se vör mien Dör.
Se hebben sik wat vörnahmen
un glieks gifft dat een Mallöör.
Se köönt dat nich verwinnen
wo ik hier baben lääv
Ik stah al an mien Finster
seh, wo ik dor nerren klääv.

To luut..

T.u.M.V.I.

Luden is de Käpt'n (Leed)

Dat Schipp op mien lütt Video is sach uk al lang nich mehr op't Water ünnerwegens. Dat weer de Horumer Siel, de erste Retter vun de Gesellschaft, de na Strucklahnungshörn keem. Achteran leeg lange Johren de ole Hindenburg in den Haven; de segh ehrer 'n bet na 'n Krüzer ut. An't Rohr vun de Horumer Siel steiht un grient sien brede Grienen Luden, de Havenmeister weer un Kröger op Strucklahnungshörn un jüst na so'n lütte Törn in'n Haven rinstüert. Sühst uk Unkel Prima mitfohren. Wi säen uk Unkel Bommerlunder, denn he hört na de Familie, de se herstellen dä. Eenmol weer ik as lütt Jung mit ünnerwegens un keek vull Verlangen op de Proviantkist, de Bommerlunder mitnahmen harr. Man de weer blots dor, wenn wi uns in't Watt fastfohren schullen. Dor keem nu lang nix na. Wi legten seker aver hungerig in'n Haven an un kreegen de Wurst mit Wittbrot baben in de Gaststuuv bi Luden. Maakt Luden denn een Dag uk to'n Käpt'n vun mien lütt Dodenschipp vun disse Leed, denn dat Bild, wat mi een Dag ankeem, hett mi veel vun de Angst för de letzte Reis nahmen. Worum schull't nich so ween un de Nordstranders, de de Reis al maakt hebben, halen mi af. Keem we'r op disse ole Leed, denn heff hüüt för mien lütt Book opschreven, wo dat weer, 1990, as mien Vadder disse Reis maakt hett.

An'n 22.12.10 heff ik de Text al rinstellt.

Nähmt wi uns de Tiet

De een is jüst op de Autobahn un mutt sik vun een Buustell na de anner dörhangeln, de anner sitt an'n Cumputer un stellt dit frische Wuchenend-Leed hier herin un will sodennig de anner gröten. Man hüüt is een Dag, wo nich de Tiet uns regeert hett, hüüt hebben wi den Dag läävt, as wi dat wullen. Is sach dat, wat sik velen vun uns wünschen, man wi kennen't meesdeels anners; sunst wurr ik nich bi de Arbeit de Klock anschuben, wat se nich 'n beten gauer gahn kunn, un hier bi 't Huus stemm ik mi mit alle Macht gegen de Parpendiekel, man, wo' t uk is, de Tiet is mi över. "Noch 90 Minuten bis zur Sommerpause", hebben de Fans vun mien Vereen schreven, so wenig Totruun harrn se noch in dat, wat nerren op 't Feld passeert. Liekers weer dat Spill we'r utverköfft, denn harr ja doch, so is Football, wat anners bi ruutkamen kunnt. Dat Toor-Festival hett dat aver we'r för de annern geven, mien lütt Dochter un ehr Lüüd harr we'r dat Nasehen. Weer ik man blots in mien Auto sitten bleven, as ik vun de Parkplatz ut  op dat Spill keek, un wieter Klassik-Radio hört; denn weer mi dat Bölken vun de Trainers nich so luut in de Ohren klungen. Scheußlig, wo sik een junge Vadder över sien Jung hermaakt, wenn de nu mol so dröömdammelig späält, as't een mit teihn Johr nu mol deit. Mi full natürlig we'r in, wat ik mien Jung leider uk so hart angahn bün, wenn he wedder wat in de Kabine harr liggen laten. Vergetten blots de annern so wat, mi hangt allens na. Man een Glück, uk de schönen Momenten, so as de, de ik 1972 bi de Lüüd op'n Bahnhoff in Westerland beläävt un hüüt in mien lütt Book opschreven heff. Much se eenfach mol gröten, uk wenn se dor nix vun mitkriegen doon, kien Kollegens vun domols: Frü Königsberg, Herr Meyer, Ole Olesen, Herr Sörensen, Michel, Werner, Drakula, Max un de annern, vun de de Naams denn doch to lang nich mehr in mien Erinnern optellt wurrn sünd. Hauptsaak is, wi doot nix as leven.

Nähmt wi uns de Tiet
hebben wi de Tiet
oder versöken wi dat
eenfach leven mit de Tiet.
Buten is 't een Dag mit Sünn un Rägen.

Laten wi uns Tiet
maakt wi vun de Tiet
wat se uns bedüüd
vun wiet un siet?
Buten geiht 't bargop un dal in 't Leven.

Du un ik, wi sünd uns eenig
wat buten is, dat röhrt uns wenig
wat annern meenen, wat annern sehen
is uns hüüt ennelei: wi sünd een un een alleen.

Geneet wi hüüt
vergett de Striet
Arbeit, Stadt un all dat Schiet
is vundaag so wiet:
buten kummt un geiht vörbi dat Leven.

Maakt wi dat best
vun'n Dag de Rest
hool fast dat, wat du hest
denn dat is dat allerbest:
buten oder binnen - Hauptsaak
wi doot nix as leven.

T.u.M:V.I.

Gah ik över de Brügg

Disse Dage sünd 'n bet vuller as sunst, dor kann'k gor nich so veel rinstelen in't Net, as ik geern wull. Man de Gründe sünd keen slechten. Wenn'k Tiet heff, gah an mien lütt Leedermaker-Book un so schreev ik güstern dat Kaopitel "Gah ik över de Brügg". Weer een vun mien ersten Leeder, de vun vörnherin nich so plattdüütsch gefällig weern un liekers as veele annern vörher "persönlig" weern. Brigitte Fokuhl, mit de ik annerletz in't Café Utspann optreden weer, fraagt mi dornah, man ik harr an de Namiddag so'n lichten Ton anslagen, dor kunn ik nich wedder henkamen; denn in't Leed geeng't um dat Wegsmieten vun'n Slöttel; dat Geföhl, du kummst nich wedder na Huus torüch. Leed hett nu een Truerrand, denn de Nahwer, de sik dat Leed ümmer vun mi wünscht hett, is een Dag över de letzte Brügg gahn un dor mutt ik nu ümmer an denken. Wenn dat Leed hier nich to hören is, denn uk weil wi dat op de düster CD inspäält hebben, vör bummelig teihn Johr, in een lütt Studio in Schalkholt, wat dicht bi dat Jungsparadies vun Grothen liggt.Annerletz hett mol we'r een fraagt na de düster CD. wunnerst di un freust di ja doch.
P.S. As ik dat hier nu opschrieven wull, weern de Wöer nich ganz dor. Harr'k de Gitarr in de Hand hatt, weern se mi sach infullen; dor heff ik dat Leed mol we'r hört: Ut den Sampler, de Klangmaschien, keem de Ton vun'n Beek as bi de Möhl vun Klaus Groth un de Vigelien spälten so'n beten as John Lennon op sien Platten hebben wulln.


Gah ik över de Brügg
denn heff ik so'n Geföhl
ik smiet mien Slöttel weg
dat's dat, wat ik nu will.

Gah ik över de Brügg
denn weet ik, wat ik do
ik smiet mien Slöttel weg
un denn bün ik uk we'r froh.
Gah ik över de Brügg
denn blifft dat dorbi
ik smiet de Slöttel weg
un denn bün ik uk we'r frie.
Gah ik över de Brügg


Heff keen Angst
ik kaam torüch
över de Brügg
över de Brügg.
Heff keen Angst
man blots een Stünn
bit ik we'r bi di bün.

Gah ik över de Brügg
denn heff ik so'n Geföhl
ik smiet de Slöttel weg
weet nich mehr, wat ik will.
Gah ik över de Brügg
denn weet ik wat ik do
ik smiet mien Slöttel weg
un denn bün ik uk we'r froh.
Gah ik över de Brügg
denn blifft dat dorbi
ik smiet de Slöttel weg
un denn bün ik frie.
Gah ik över de Brügg
denn warrt mi ganz warm
ik smiet mien Slöttel weg
un keen Minsch höllt mi mehr för Narrn.

Wat nu? Wat nu?
Wat warrt ut dien Fru?
Un wat dann, wat dann wat dann
wat fangst du  nu an?
Wohen? Wohen? Wohen?
Wo geihst du nu hen?
Un  worum? Worum? Worum
dreihst du di nich um?

T.u.M.V.I.

Geev een Tiet, dor heff ik dröömt

Wartungsarbeiten - Blogger wull güstern nich sien Deenst doon; so keem ik engermaten tiedig in de Puuch, man hüüt morgen weer ik al we'r Klock veer in de Gang un heff mi denn för mien lütt Book över mien "Bartträger Zwecklos"-Johren hermaakt; denn heff mol versöcht, hoochdüütsche Leeder to maken un heff sogoor een Single op egen Räken opnahmen un pressen laten; annerletz heff ik de Kartuns in de Müll daan. Wurr aver jüst vör'n poor Daag vun een Kolleeg dor op ansnackt: Ehr Jung harr dat eene Stück ümmer wedder höört: "Drinnen oder draußen". Ik harr denn bi dat Projekt doch keen Moot mehr, as ik de ersten Reaktschoonen trüch kreeg. Man wengst twee junge Lüüd hebben dat mucht. Weer de Tiet ween vun de Niege Dütsche Well, un dor wull ik uk mien Ding maken. Hier geiht dat aver um Platt. Hüüt is een Fridag. Wull een Stünn geven över de Iesenbahn-Revolutschoon, funn aver nich recht wat, as ik in't Internet rechercheer. Heel mi een Tiet op bi Friedrich Ernst Peters, de sien Baasdörper Krönk mit de Iesenbahnbuu dör sien Dörp anfangen lett; för em is een gude Siet in Wikipedia rinstellt wurrn. Över Luhnstedt geev dat blots een poor Wöer, de nich veel bedüden. Dorbi is dat för de plattdütsche Welt egentlig dat, wat de "Buddenbrooks" för de hoochdütsche is. So verscheden, as se sünd de Böker, se kunnen noch in 100 Johr een gude Tüügnis afgeven vun dat, wat hier un dor mol begäng ween is. Över een  anner Schriever hebben wi hüüt  snackt, dat weer Michael Althen; de över Films schreven hett un dat nu leider nich mehr kann. Heff mi för't Gedenken sogor de FAZ mol wedder köfft. Wo he över Antononi schreven hett, dat kunn een dat Hart anröhren, dat weerst du gor nich vermoden, wenn du disse Blatt för kloge Lüüd opslagen hest.
Dat Leed hier heff ik de Tiet un mi sülvst aftrotzt, dach, wo schön dat is, wenn du di nich mehr wegen allens verbiestern mußt un nu, wo ik dorbi bün, mien Leedermaker-Leven in Wöer to faten, kannst nu na all de Johren seggen, geev een Tiet, dor heff ik dröömt, man de Tiet is ween.

 Is mi dat egaal
oder heff ik blots keen Wahl?
Bliev op disse Kant.
Ennerlei ist, wat för'n Schipp
ik kaam nich mehr mit
bliev hier stahn op't Land.

Geev een.Tiet, dor heff ik dröömt
bild mi in, woanners, dor weer't schön.
Keek op't Bild un dach gewiß
wat dor dat wohre Leven is.

Is't to lang her
un dor is nu nix mehr
Händ' in de Tasch un kiek blots to.
De anner, de dat maakt
de is dat ehr Saak
bün nich trurig un nich froh.

Geev een.Tiet, dor heff ik dröömt
bild mi in, woanners, dor weer't schön.
Keek op't Bild un dach gewiß
wat dor dat wohre Leven is.

Is all een Doon
wat maakt dat schon
dat ik disse Weg nich wieter gah.
Verlor de Richt
keen Füer in Sicht
allens Daak, keen Dag, keen Nach.

Een jedeen seggt
dat weer nich recht
jedeen, de maakt wat ut sien Leven.
Ik kiek in't Book
wat sünd se kloog
överlaat ehr  Höll un Häven.

Ik weet, dat allens mol anners weer
dor spöört ik de Unruh, dat Begehr.
Ik weet, ik weet, so schull dat hüüt noch ween
man een Ruh so as nu heff ik mi verdeent.

T.u.M.V.I.

An'n Leed to denken

Déjà vu - heff ik al mol sehen; dat schull bi mi ehrer "déjà entendu" - al mol höört heeten, denn dat wat ik hüüt avend de junge Fruu vertellte, harr se jüst een poor Maand fröher al to weeten kregen. Naja, een warrt öller un de Geschichten uk nich jünger. Dorbi geiht veel uk ümmer um de eene Geschicht, de twischen Mann un Fruu, desik ümmer anners un denn doch we'r liekereen vör sik geiht. Bang sünd wi ja all, wat wi een Dag dor stahn un sünd alleen. Un weil wi dor so bang för sünd, maken wi dat gröttste dumm Tüüg, wat een sik vöstellen kann un so is de een na de anner Putt tweigahn in't Leven. Heff mi de letzten Dage dör de fiev Johr wöhlt, wo ik dat erste Maal plattdütsche Leedermaker späält heff. Jüst as ik nu to de tweete Deel keem, de taager to vertellen is, wo in een länger Tiet wenger los weer, kreeg ik dat Manuskript in de Hand, wat ik al vör Johr un Dag schreven harr. un wat ik dor to läsen kreeg, weer frischer un fröhliger as dat, wat ik jüst nu opschreven heff.Kunn't ween, wat uk de Schrieverhand mit de Johren sinniger un stiefer warrt? Is dat de Grund, woso veele guden Böker in junge Johren schreven wurrn? Ik gev liekers nich op; will't morgen uk vrsöken versöken un in de Kluft vun de olen Heeren vun TUS 93 oplopen. Mol sehen, wat ik dor noch mitarscheeren kann.

An een Leed is nich to denken
heff to veel to doon
hef rein veel to veel
op de Zettel stahn.
Leet hier to veel liggen
wo schul ik dor noch Leeder singen
eerst wenn dat ruhig is in mien Hart.
Denn kann ik dor an denken
an een Leed över dit hier oder nix.
Un dat Dichten, dat geiht fix.
De Wöer finden binah vun ganz alleen de Weg
markst glieks, hier warrt nich lang överleggt.
Man dat Leven will mer as een poor Wöer
de een över hett för't Papier.

An'n Leed to denken alleen
is nix as Verstick to spälen
för dat, wat di nich verschäält
(wat nich vun alleenig heelt).
Dat is blots dat Bangween vör dat Telefun
een, de kamen kunn.
Dorum sing'k hier lever een Leed
op de Häven, Lust un Leev
weil ik sunst keen Uträäd heff
man de 3-Minuten-Riemelie
de's in een Nu kumponeert
versungen, verklungen, vertehrt.

T.u.M.V.I.

In mien Kopp

Egentlig harr'k mi för hüüt avend frie geven, aver nu klötter ik noch'n poor Reegen in't Cumputer-Klaveer; schall keeneen seggen, ik weer nich flietig noog. Heff jüst een Ahnen, wat dat nich so blieven warrt mit de Tiet för't Bloggen un Schrieven; un warrt Dage geven, wo dor keen Rest mehr över is. As ik mi an mien Klaveer seet, keem mi doch noch een Möglichkeit vun Leed an; dorum schall disse lütte Wuchenend-Riemelie gau opschreven warrn. Harr hüüt een Snack mit een Kollegin, de in Schleig op den Holm opwussen weer un de vun de dor enge Welt bit hüüt de Nääs vull hett. Holmer Lüüd harrn dor nix för över, wat se as Deern na de Hoghe School geeng. Dat höört sik nich för'n Deern. Gau wat lehren, heiraat un Kinner, so un nich anners schull't ween.Mi full in, wat een vun de Nordstrander Deerns mi seggt harr: Wi weern so scheußlig "isoliert"; keen Chanx un leven dat eenfache Nordstrander Leven mit. W weern besunners un dat mußt betahlt warrn. So weern wi bi't Snacken ganz wiet weg un verloren uns binah twischen dat Güstern un Hüüt. Dat do ik disse Dage uk mehr as sunst, so lang as ik de Leedermaker-Johen opschrieven do Hier un dor sühst klorer, wenn du dien Leven ut de Feern bekiekst. Liekers löpt ien Kopp binah över vun Naams, Gesichter
 un de Geschichten, de dor to hörn doon.


Wat mutt't in mien Kopp blots grrot ween
drieven sik so veel Lüüd in rum.
Jerdeen meent, dat he mi wat wiesen kunn.
Jed Gesicht hett een Bedüden
uk de Stimm drööm ik dorto.
Fraag mi, wo ik dorbi överhaupt slapen do.

Wat mutt't in mien Kopp vull ween
so veel Sorgen um un bi.
Mutt nich allens beschickt warrn
un hangt den af vun mi.

Maak morgen wieter. V.I.

Bün wedder dor

Ruhige Sackgassenlage - dor steiht dat Huus, wat ik mi bi den Makler in't Finster ankeken heff, na'n lange Tour dör de Giebelstadt sogoor funn un wat denn natürlig dat trurigste Huus vun een ganze Straat weer, in de Sackgasse stunn, aver direktemang an de Krüüzung. Dach uk, wat du nich uk af un an in dien Leven in so'n stille Weg fastsitten deist, wo du uk blots dor ruutkummst, wo du rinfohrt büst. Denk jüst an een Fründ, de sitt dor nu in so'n stille Truerhuus fast un find uk ganz slech dor ruut. Wo kunn ik em helpen? Villicht schriev ik em, wat för Böker ik jüst lääst heff: "Böse Philosophen", kloge Lüd, de sik aver op den Gloven an een Güntsiet nich mehr inlaten wullen un de gude Minschenwelt mit de Minsch sülven opbuun muchen. Lääst heff ik uk bi Watzlawick, de wiest, wodennig du di sülven ut dat Kummerhock ruutbringen laten kannst. Mußt blots an dien Verstand vörbikamen, de sik dör nix un we'r nix övertügen lett.Aver ik mag mi sülven uk al lang nix glöven; jüst geiht't'n beten beter, dor schallst uk eerstmol mit trechtkamen. denk natürlig ümmer, wat ik mi dor villicht uk beleeg; man geneet, dat ik jüst an't Schrieven bün un dat is nich blots disse Blog, wo'k noch gau enn lütte Leed rinstellen will, dat is uk een lütt Book, wo'k mien Leedermaker-Leven dörgah. Bün jüst dor, wo wi mien Platte opnahmen hebben un mi een Journalist de Maag rein maakt, weil em de Platte so rein gor nich gefull. Weert umsunst - disse Platte op platt oder is't uk so ganz umsunst, dor över to schrieven?  Hett se geven; weer een lütte Deel vun disse plattdütsche Blangenbi-Welt; warrt geven - dissen lütten Lex; hett mol eener över sien Leedermakerjohren schreven; sien Schrieven dor uk so'n beten an öövt. Dor helpt uk disse Blog,dat mien schreven Platt noch'n beten smiediger un natürliger warrt.

Bün wedder dor
mögen jem mi noch kennen?
Hoor geeng verloren
mußt ik mi an wennen.
Wat ik noch kann
de Leeder un de Sang
Gitarr, Klaveer
de ganze ole Klang.

Bün wedder dor
na, weet ik, wo veel Johr.
Bi't Huus ganz alleen
süht un hört mi meist keeneen.
Froh, dat ik noch lääv
noch lang nich över de Schrääv
un dat een un anner
nieg Leed för jem heff.

Bün wedder dor
stah we'r vör de Lüüd.
Na so veel Johr
wurr dat wedder Tiet.
Wat weer schaad
dat denk ik mi
denn een Dag
is't ut un vrbi.

Bün wedder dor
uk wenn'k mi binah verloor.
Leeg't an de Tiet
Mit de Welt blots Larm un Striet.
Nu is't egaal
hest keen Wahl
nu heff ik lehrt:
kummst över de Hund, kummst över de Steert.

Bün wedder dor
un freu mi, jem sünd kamen.
Jem, du un ik
maken uns een schöne Avend.
Mundvull Snack
un een bet Musik
för jedereen
spääl ik noch sien Stück.

T.u.M.V.I.

Worum lett de Tiet uns denn nich'n beten Tiet

Sollt ich zum Augenblicke sagen - den holsteenschen Fuust kann'k nich butenkopps un vun ool Goethen sien man uk blots dat "gescheiter als alle die Laffen", man hüüt morgen klaagt ik so'n beten doröver, wat de Tiet, de Ogenblicken sik nich fastholen laten, uk wenn wi ehr in Biller verwohren as de, de wi de Namiddag ankeken, is se so ohn Barmen ünnerwegens, man villicht is't ja jüst de Segen, de dor in liggt, wenn dor we'r nieges Leven in de Gang sett warrt. Dat Havenfest in Hamborg weer uk so'n "hool de Tiet mol'n beten fast"- Dag.. Eenmol harr'k geern een vun disse groten Biller maakt, de allens fastholen, wat du dat achteran ut'nannerklöven kannst, wat dor begäng weer. Denn för twee oder uk de veer Ogen, mit de wi ünnerwegens weern, weer't toveel. Baben in de Luft de A 380, folgt vun een Ju 52; op't Water seilt dat, dampt dat, tuut't dat as in fröher Tieden un langs de Brüügg lopen de Lüüd un schuven sik in een Tour vun een Musik na de anner.Ik dach blots ümmer an dat "Crowding", wenn de Minsch mang de velen Lüüd um em rüm ünnergeiht. Wi pedden uns uk gegensietig op de Föte, as wi bi Bucerius vör Unkel Rudi vun Gerhard Richter stunnen un een Vörstellen dorvun kreegen, wat dorbi ruutkummt, wenn een de Tiet sinniger ticken laten kann, bit he mit sien Malen een lütte Ewigkeit henkriegen deit.

Worum lett de Tiet
uns denn nich denn nich 'n beten Tiet
de Ogenblick vun't Leven
di'n lütje beten länger geven?
Geneten, dat wi leven
geneten, dat wi sünd.
Mußt glieks seggen, wi weern
wenn du seggen wullt, wi sünd.

Worum's de Tiet dorgegen
un gönnen uns de Ruh?
Dat wi uns eenfach seggen
ik bün ik un du büst du:
Dat wat du eben weerst
un wat du een dääst
verloren un verweiht
wat du jüst eben sääst.

Worum is blots de Tiet
na morgen ünnerwegens?
Hest doch blots dat Hüüt
un kannst al "güstern" seggen.
De Dag, de Avend, de Nach
de wi beide harrn
wi blots in Gedanken
för uns wohren warrn.

T.u.M.V.I.

Drückt op de Knoop

50 Johr oder doch nich ganz so veel heff ik na't Fernsehen rinkeken.Vun dat söte Biller-Gift, wat sik stünnenlang, dagelang, een Leven lang opsuben lett, heff ik mehr as guud för mi weer, opnahmen. Dat kunn ik mi bi t'Huus al afkieken, wo Mudder för den Apparaat seet un op em keek, as weer se inspaart un uthungert na een beten Welt un een beten Leven. Leider weer se dat ja uk, un mit de Apparaat kunn se sik dor denn uk mit anfründen un is ja uk herrlig kommodig, sik de Welt dor buten vun't Sofa ut to bekieken.Lütt beten  vun de wohre Welt hff ik liekers noch to sehen kregen, man veel is't egentlig nich ween. Seet ümmer still un so'n beten tuzig, wenn de anner we'r vun ehr Reisen anfungen un gor nich opholen kunnen, so gewaltig schön weer we'r allens ween. Ik kunn aver herrlig vun de Talkshow ut Bremen vertellen, wo een mol Marianne Koch een mitgeven harr oder wo de een Kamra-Keerl sik regelrecht bedeit för Lachen, as sik twee as Peter Alexander-Fans vörstellen un he seggt man ümmer blots: "jeder hat ein Hobby". Wenn'k mit mien Lex fertig weer, kreeg ik ümmer seggt; mußt du viel Zeit haben. Simmt aver nich, ik durvst ja binah nix utlaten. Wo veel Tiet ik verspäält heff, mark ik nu. Af un to sitt ik nu bi't Huus op't Sofa un kiek op't swarte Bild un  denk, ik warr di wat schieten.

Drückt op de Knoop
un nix weer mehr to sehen.
Heel ganz eenfach op
meent, weer nu lang noog ween.
Dreiht an de Knoop
un dat Larmen harr een Enn.
To veel vun in de Kopp
mußt mi an de Stillness wennen.

Leeg't an de Knoop
oder weer ik blots to fuul?
Schaad um mien Kopp
mit Laarm un Biller al so vull.
Leeg't an de Knoop?
Funn un funn keen Enn.
Keen heel mi op
mi dat Leven uttoschännen.

Harr'k dat blots fröher daan
as so veel Tiet noch vör mi leeg.
Weer'k dor fröher al op kamen
weer mien Leven noch in de Reeg.

Dat Ding mit'n Knoop
dat is an gor nix schuld.
Weer ümmer to laat
för dat, wat'k egentlig schull.

Dat Ding mit de Knoop
harr över mi so'n Macht
man nu sää'k "Stop"
harr'k sülvst nich vun mi dacht.

Grööt se all
de mi so guud ünnerheelen.
De Gesichter un Geschichten
warrn mi seker fählen.

Grööt jem all
wat hebben jem mi allens wiest
smucke Fruuns de blanke Huut
twischen Sünn un Paradies.

Harr'k dat blots fröher daan
as so veel Tiet noch vör mi leeg.
Weer ik dor blots fröher op kamen
denn weer mien Leven noch in de Reeg.

Kiek op de Knoop
wat he noch funkschoneert.
Wat dat wull maakt
wenn ik em noch mol probeer?

T.u.M.V.I.

Kreeg ik mien Kopp kloor

Vorratswirtschaft - disse Post legg ik al hüüt (Dunnersdag) an, denn de nächsten Dage bün'k nich dor un wo ik hüüt jüst twee Leeder inspäält heff, nutz ik dat eenfach ut. De Text is so'n Oort Echo för een vun mien Frünne, de't jüst leeg geiht un de ik helpen schull, wenn ik dat man blots kunn.Das Stichwort is compliance - lehrte ik, as Broer krank weer; heet un bedüüd, wat een, wenn he krankspälen deit, uk schön dat maakt, wat de Dokters wöllt. Dor gifft een ganze Masse Ünnerschede.De Geeratschoon vun mien Vadder, de hett noch engermaten folgt un veel utholen; dor sünd wi, de ja nu uk bald mol an de Reeg sünd, nich ganz so handlig.An't sworsten is't, de Stolt to öwerdüweln. Wat heet Stolt, meent een anner vun mien Frünne; he is bang, unse Kolleeg. Dor harr he recht, denn dat Geföhl kenn ik uk, um de Dokters maak ik uk een groten Bagen.

Kreeg ik mien Kopp kloor
weer dor mol wat wohr
späält de Wöer nich mol we'r verrrückt
wat mi mol dat Denken lückt
an een anner, an een Minsch
an wat he sik wünscht
an een, de't nich guud geiht
wo't nich wieterlopen deit.

Dat ik em mol helpen kunn
een icht, een Dör, een Utweg funn.
Wurr wiesen em een Richt
seggen, wo dat allens liggt.

Kreeg ik doch de Kopp mol frie
vun dat ewig Denken blots an mi
an dat, wo mi dat geiht
wat allens blots um mi sik dreiht.
As geev't keen annern
uk keen Minsch
de sik doch blots een Fründ
een Nahwer wünscht.

T.u.M.V.I.

Dat grote Schipp

Quelle coincidence - wo kann't angahn, wo sik allens fügt, aver mien Jung weer so richtig un regelrecht tofreden;  he harr jüst in so'n Band mitmaken durvst un freut sik al op't anner Mol, un ik harr doch jüst de Geschicht vun mien Band "Panama Red" opschreven; wo wi tohopen keemen, in Vadder sien Garaag öövten, hier un dor opträden un denn toletz doch ut'nannergahn sünd. Is egentlg de Hauptsaak in disse Dage, dat ik mien Leedermaker-Leven opschrieven do; de 50 Johren, wo ik nu op de een un anner Oort Musik maakt heff. Sunst versöök ik, över de Dag to kamen; heel de Stünnen engermaten ut, weer denn aver uk möör un tonichte.Architekt keem vörbi un wieste uns, wodennig he un sien Lüüd an so'n Buu rangahn; verfehrst di, wenn du lehrst, wo dull allens na Schema F geiht, een Din-Regel na de anner oplöppt un dat Strieten um dat Geld de guden Ideen amputeert. In mien Ogen is't natürlig schaad, wat dor een gude ole Architektur wegnahmen warrt, aver de is energetisch nich up to date. De Kulturverlust, de uns de Ökos opsackt hebben, warrn de Generatschoen na uns vörräken könen. Mit dat Leed grööt ik de Hamborger Haven, wo nu we'r fiert warrt un ik wull dor uk langs slurren warr. Büld vun dat "grote Schipp" kreeg ik tostüert; freu mi al, wenn'k dat sehen do, aver de Welt, de dorto hört, is nich mien.

Dat grote Schipp
fohrt na'n Haven rin.
Wo veel Lüüd warrt
een drop finden.
Wo veel Dröme
um dat Schöne sünd an Bord?
Wo lang hett de een
un anner dorop spoort?

Dat grote Schipp
fohrt sinnig an den Kai.
blifft nich lang
ehrer dat utneiht.
Is een Kamen
is een Gahn för de an Bord.
De Dickmadams
de ole Lord.

Dat grote Schipp
soveel Lüchten as een Stadt.
So över de Maten groot
fraagst di, wat schall dat?
As weern Miegemcken
dor an Bord
de in een grote Kist
över't Water fohrt.

T.u.M.V.I.

Hool di in mien Gedanken fast

Mills-brotheresk - so schull dit Leed hier klingen, man dor is nix na kamen; wurr so'n stille Koppküssen-Singsang. Wul uk blots noch, ehrer de Nacht kummt, gau mol gröten all de doren, de hier ümmer mol rinkieken un de't nich doon, wink ik uk eenfach vun hier to, wo ik jüst sitten do, op mien ool Sofa, dat Laptop op de Kneen un de Hunger, de mi ümmer veel to laat ankummt. An't Telefun dat Hamborger un dat Giebelstadtleven dördeklineert, vörher mt de Footballers palavert; Training so oder so; hen na Kiel un wedder trüch, dor lehrt, wo wenig Plattdüütsch in de Schoolmeister-Utbilden överblieven warrt; binah to lang un doch umsunst töövt, ehrer een Examen bestahn wurr, twee Stünnen över ool Theoderich tobröcht un 'n Tietlang an mien niege Projekt arbeit, dat ik hier villicht uk noch vörstellen warr, wenn'k noch'n Stück wieterkamen bün. Un bi't Opstahn de herrlige Musik vun de Mills-Brothers hört, de ik so scheußlig geern nasungen harr. Aver dat Hiere is nu överhaupt nich to verglieken, man dat ik de Küll geneeten do, wenn'k man so'n bet ünnerkrupen kann, dat kann ik togeven.

Wo kann't blots angahn

Drei Stunden meiner Lebenszeit - harr ehr Mann klaagt, de sogoor een Promi in de Giebelstadt is un nu umsunst för nix un wieter nix wegen sien Fruu ünner de Uutguss vun de Köök legen harr un dat Rohr liekers nich dicht kreeg. Dat harr uk vun mi ween kunnt; denn för de Praxis weer ik noch nie de Mann. "Laß di Profis transportieren" stunn op de Kartuns, de ik alleenig een Trepp na'n Böön hochwöltern dää. För den Ogenblick heff'k sogoor dat Geföhl, ik harr mehr Levenstiet, denn siet dat Fernsehen ut is - nu bald twee Wäken - kann ik mehr opstellen as sunst. Harr uk de Stünn över un kieken to bi dat Footballspill vun mien lütt Dochter, de mit ehr Mannschaft mit1:8 ünnergahn is, aver wo se ehr Tor för de Ehr nu binah ganz to'n Sluß henkregen, weer't doch för all we'r schön, denn de Trainer vun de annern fung an't Enne an to bölken. Wi harrn dat Bölken na de Halftiet opgeven, sühst wull, de Kinner spälten beter as vörher. Dat kunn mi een Lehr sien, wenn't nich so hart weer totokieken un still to blieven, wenn dor noch rein keen Zug in dat Spälen is.
Dat hiere Leed heff ik ut luter Gift un Wellerligkeit opnahmen, wull't doch güstern rein överhaupt nich lücken. Dat kunn ik ja nu gor nich op mi sitten laten. Lääst heff ik in dat letzte Interview vun John Lennon, wat 30 Johr in den Schrievdisch vun een Schriever liggen bleven weer. Gewaltig, wat ik mi dor ünnerstrieken kunn. Wat he sää vun de Wirklichkeit, de wi uns kunstrueerten, wo hart em dat Schrieven vun de Kritikasters ankeem, de em sien 150 Millionen vörsmeeten, wo verleevt he weer in sik sülvst un wo sien Fru em ruuthuilpen harr, wo nervöös he weer, wo wenig Geduld he harr, un wo an all dat sien "Narzißmus" an schuld weer. Sühst wull, heff ik dacht, Künstlerpech, sünd wi denn all so strickt oder doch so verscheden as de Minschen nu mol sünd.

Wo kann't blots angahn?
Wo kann dat ween?
So'n Kerrl hett't noch nie geven.
Ogen in'n Kopp
un süht nich, dor steiht STOP
höllt dor nich mit op.
Womit - will'k di seggen:
Allens swart to sehen
in Brast un Gift un Gall
gegen binah jedereen.
Allens slecht to maken
bit em gor nix mehr gefallt.
Wennehr is't dormit all.

Ik dää mi leed, wenn ik so weer.
Man ik weet, dat ik so weer.

Wo kann't blots angahn?
Kannst mi dat vertellen.?
So wat mag sik keen vörstellen:
Ohren an de Kopp
un kann nich hören
dat "Paß op!"
büst jüst bi, di to verleeren.
Wodennig will'k di seggen
mit dat Gruveln un dat Biestern in dat Narrenswo
wo di keeneen lachen süht un gor keeneen is froh.

Ik dää mi leed, wenn ik so weer.
Man ik weet, dat ik so weer.

Wo kann't blots angahn
hett he gor keen Hart?
Deit he sik denn nich sülvst'n beten leed?
Maarkt he denn nich
wat't vun't Klagen
gort nix beter warrt.
Un deit, as wenn he allens beter weet.
Worum - will'k di seggen
gahn de Minschen
all een anner Weg?
Worum sehen se hooch
un nich wat nerren liggt.?
Worum gahn se wiet
uk wenn ehr nümmers helpen deit?
Worum meenst du, dat sik allens blots um een - di - dreiht?

Ik dää mi leed, wenn ik so weer.
Man ik weet, dat ik so weer.


T.u.M.V.I.

Laat mi noch so'n lüttje beten drömen

Rat Pack - wat een nich allens lehrt. Warrt ja ümmer mol över se snackt - de veer Frünne Dean Martin, Frank Sinatra, Sammy Davies un de veerte Naam heff ik jüst nich praat; aver se hebben in Las Vegas de Lüüd Avend för Avend in de Gang bröcht, dat weer een Jux un Lachen un twischendörch hebben se sungen, dat't een Oort harr. Keem hüüt avend dorto, denn heff in Hamborg een LP vun de Mills Brothers köfft, un över de wull'k in't Internet wat ruutkriegen un sühst wull, gifft een Video, wo se vun't feinsten singen doon mit Dean Martin. Un em heff ik dat hiere Leed todacht un eenmol in Ahrensbök heff'k dit Leed uk so'n beten "lässig" as Dean Martin singen wullt, man so richtig naföhlen kunenn se't nich, de Lüüd vun Ahrensbök. Sodennig is Dean Martin mit Frank Sinatra un de doren ja uk nie nich bit na Ahrensbök kamen, man se keemen 1965 na Kiel in't Opernhuus un hebben de Lüüd dor mol wiest, wat se so allens vörharrn, Leeder un sünnerlig ehr Töge. Dean hett ja ümmer so scheußlig veel sapen oder wengst so daan as ob. Natürlig kann he ganz un gor nich ohn Sigartett op de Bühne gahn un för't tweete Leed bruukt he al sien Whisky. Un kunn dorbi uk so herrlig "cool" oder wurrn se seggen "laid back" singen, as wurr he dat an den Avend in Kiel noch eenmol maken, aver uk man blots so kort as't geiht, denn sien Whisky schall nich warm warrn in de Twischentiet. Weern de Biller vun sien letzten Johren  man nich gor so trurig ween, as harr em de Bramien doch den Brägen week maakt. Mit't Drömen heff ik jüst ehrer een Last, aver för'n Leed will ik dat denn doch nochmol versöken.
Dat Leed, wat ik ut een niege Text ruutklabautern wull, hett nich funktschoneert. Dorum för mien Frünne vun Las Vegas.

Laat mi noch so'n lüttje beten drömen
villicht fangt de Dag hüüt later an.
Uk wenn wi nich länger liggen könen
kaam doch noch wat neegher na mi ran.

Disse Nach, de dörven wi nich vergetten.
Disse Nach, de weer meist gor to schön.
Dorum much ik geern so'n lüttje beten
so'n lüttje beten bi di ween.

Laat mi di noch mol so'n beten rüken.
An't leevsten freet ik di mit Huut un Hoor.
Kunnst doch noch wat neegher na mi rücken
noch'n Stück, dat weer meist wunnerbor.

De Maand is ganz verlägen
un warrt bestimmt nix seggen.
De Sünn de kummt ganz sinnig hooch
un pliert blots mit een Oog.

Laat mi di nochmol so'n beten eien
denn dien Huut is noch so week un warm.
Dien Ool kummt glieks un denn mutt ik utneihen
kaam doch noch'n beten in mien Arm.

Disse Nach, de dörven wi nich vergetten.
Disse Nach, de weer meist gor to schöön.
Dorum much ik geern een lüttje beten
een lüttje beten bi di ween.

T.u.M.V.I.

Funn een Grund (för Werner)

Leider heff ik nich in den Mai danzt, as ik mi dat vörnahmen harrn, wenn uk blots so half un half, bün in de niege Maand rinslapen un disse Sünnschiendag al siet Klock 3 in de Gang. Dor heff ik mi de Cumputer grepen un an den Lex wieterschreven, wo ik al siet verleden Friedag bi bün un de ik hoffentlig uk to'n gude Enne bringen warr. Dorbi harr ik uk Ursaak un erinnern mi an den Ogenblick, as mi een stille junge Mann fragte, wat wi nich tohopen Musik maken schullen. He späälte Gitarr un wat ik dor an de Orgel vörwiest harr, dor leet sik doch wat maken. Un recht harr he, Werner K., wi kreegen dat hen, nich toletz weil he so'n stille Oort harr, mit de he sik guud dörsetten un dat Friesen-Phlegma, wat wi annern in de Kapell harrn, överdüweln kunn. Toletz wull't denn nich recht wietergahn mit unse Musik, mit dat Leven in NF un denn geeng he wiet weg in een Land güntsiet de Bargen. Mi keemen een poor vun de Momenten an, de wi domols läävten. Dor seet ik in sien Manta A, de he sik as Maler-Gesell harr kopen kunnt un wo een herrlig in sitten un fohren kunn. De Waag weer för'n lütte Utflug na un mit een fröhlige un junge Deern dat beste, wat een hebben kunn. De Waag heff ik hüüt we'r sehen op een Oldtiemer-Paraad, harr uk dat Handbook "Manta A -Wie helfe ich mir selbst" in de Hand; dat geev't uk för de Askona A, de Vadder harr, överhaupt weern dor herrlige Opels, keen bösen, to sehen. De Kapitän 54, de ik ja uk mol kopen wull, de Kadett B, de Vadder ja uk harr un as Krönung een swatte Olympia Johrgang 51, so schmuck un original seegh he ut. In'n Manta harrn se noch een häkelte Toiletenpapierrull rindaan, wat natürlig 'n bet överdreven weer. Aver wat noch dat Vertellen lohnt: Noch nie heff ik in Lübeck so veel Platt spontan snacken hört as op disse Oldtiemer-Mess. Dor weern Keerls ünner sik un mit "ehr" Lieblinge to Gang un dat hett dat wull daan, wat dat Platt sik dor inslieken kunn. Schön. Mit de Musik, de ik för dissen Text maakt heff, kann ik nich deenen, de lütt Koort vun mien  Kamera lett sik nich umstellen. Pech.


Funn een Grund
un denken mi torüch in de frhen Johren.
Funn een Grund
un lang dorhen
wo wi de Erinnern wohren.
Dor weer een Naam un dat Gesicht
wo veel ik noch weet
man wo veel uk wedder nich.
Funn een Grund
un denken we'r an di trüch.

Seh de Oort
wo du wat maakst
de is anners as mien.
Weerst akkuraat, wußt, wat du wullt
un kunnst swiegen.
Dor is dat Geföhl
dat ik mit di veel mehr verlor
as dat lütt bt Msik
wat ik in mien Erinern wohr.

'k lehrt, du
gengst mit Minschen anners um as ik.
Still mit Bedacht
weerst jst so half willkamen as ik.
'k wußt, du harst dien Vadder fröh verloren
seh dien Mudder alleenig pütjern
in een lütte Goorn.

Fraag i, weern
wi noch'n Stück bet wieterkamen.
Sääst een Dag still
du wurrst na'n Land över de Bargen gahn.
Dor kunnst mehr as wat wi annern wullen.
Musik geeng to Enn un de Frünschop
de wi worhen schullen.

Eenmol hebben
wi Frünne uns
noch weddersehen
as wi vun wiet un siet
we'r na unse Insel keemen.
Man unse Musik un unse Tiet
blots Biller un Laarm.
Man wat wi
domols
waagt un däen
beheel sien Charme.


T.u.M.V.I.