Fröhling treckt in't Land

Herz der Finsternis - dat Book heff ik al köfft, de Film dorvun - Apocalypse now - deelwies ankeken, man dat bruuk ik egentig nich mehr läsen oder wieterkieken, denn in mien Drööm hüüt Nacht weer't, as weer ik in een anner Leven bi de Minschenquälers in'n Kongo ween. Wo kann't blots angahn, läävst in Freden, hest frie, de Vörjohssünn mag gor nich opholen mit't Schienen, wat schall denn de dore Gewalt in mi binnen? Mol sehen, wat ik een Nach mol vun disse Dag hüüt drömen warr, de harmlos weer; mit de Jung dör Hamborg schumpeln, dat hett mi düchtig Spaaß maakt; de poor Schanzen-Bagaluten, de nich ganz bi sik weern, laat ik mol weg; de Tierra Tapas, de't dor to eten geev, warr ik mi uk nie un nümmer nich nochmol bestellen, de beiden Inkasso-Keerls leet ik in Ruh vör sik hen brösen un braschen;op'n Flohmarkt achteran heff ik uk düchtig Geld spoort, dat "Fettes Brot"-T-Shirt för de Jung kunnen wi natürlig nich umkamen laten. In de Marktdstraat heff ik Herr von Eden persönlig dör't Finster an't Wogen un Pütjern sehen un een feine Platte vun de Mills Brothers köfft, de ik in een anner Leven geern mol hört harr mit een grote Orchester un pipapo. Op de Rüchweg in't Blatt keken un heff dat utholen, wurr nich mol giftig dorbi. Un wenn'k hüüt noch as för een Johr in den Mai danzen gahn schull, as ik't verleden Johr versöcht heff, is't binah as in dat hiere Leed, wat ik egentlig nie späält heff, villicht wiel't so scheußlig harmlos is, villicht, wiel'k betern heff, villicht wiel'k dat ümmer we'r vergett. Nu aver nich. Denn dat is so dicht bi de Wohrheit, wegen de letzte Stroph, dat een sik wunnern kann. De Mai hett't maakt, verleden Johr.


Weg mit de Mantel, weg mit de Mütz
nu geiht at avers los.
Ruut mit de Stoff, ruut mit de Muff
frische Blöme in de Vaas.
Un de Olen un de Jungen
de sünd we'r vergnöögt
trurig blifft alleen blots de
de dat noch lang nich glöövt.

Winter is vörbi
Fröhling treckt in't Land.
Un ik bün bi di
de ganze Summer lang.
De Nach is kort
de Sünn kunn morgen schienen
un ik weer so froh
kunn'k hüüt avend na di.

Un de Deerns, de promeneeren
wiesen, wat se hebben.
Un de Junges imponeeren
so is dat ümmer ween.
Schallst mol sehen
wo gau dat geiht:
Se nähmt sik bi de Hand.
Dor haakt sik in
wat sik versteiht
un fangt to leven an.

Winter is vörbi
Fröhling treckt in't Land.
Un ik bün bi di
de ganze Summer lang.
De Nach is kort
de Sünn kunn morgen schienen
un ik weer so froh
kunn'k hüüt avend na di.

Leeder hört man överall
uk lachen kann man we'r.
Alleen to ween is nich mien Fall
dorum söök ik mi een Deern.
Mit de gah ik op't nächste Fest
un dor bün ik nich bang.
Wenn se nix för mi över hett
haal ik mi een frische ran.

T.u.M.V.I.

Tüüssadüüss mien Fründ

Kompliment -dat kreeg ik seggt vun de Produzent un Arrangeur vun mien Ariola-LP, as he dat Leed hört harr; dor weern mi doch'n poor Akkorde toflagen, de wat anners klungen as de Leeder, de ik vörher un dornah maakt heff: Een tweete in de Oort heff ik uk gor nich versöcht, dach, dat kunn ja uk so we'r lücken. Vör Lüüd späält heff ik disse Leed so guud wie nie, mol dor weer keen gude Klaveer oder ik weer bang, de Lüüd kunnen blots noch de rasanten Songs verdrägen, mit de ik normalerwies mien Programm afsluten do. Güstern in de Lichtwarksaal in Hamborg weer't anners. Dat weer noch eenmol een Avend, de so rund weer un mi ganz veel bedüüd, weil jüst uk Frünne kamen weern, de mi as plattdütschen Künstler veel ünnerstützt hebben. Un denn de dor herrlig Flügel, de sik lichter spälen dää, as ik vermoden weer, so hett dat paßt. Hüüt morgen dacht ich sogoor, dat kunn villicht uk'n Oort Afscheed ween, de sik so oder so een Dag mol fügen warrt. Wenn't so utgahn deit oder utgahn is mit disse Leed an dissen schönen Avend, över de ik al an een anner Stääd schreven heff, denn bün ik dor uk nich bang vör. Dat Leed is ja sogoor mol "covert" wurrn, een anner Künstler hett sik dat annahmen un een dütsche Text dorto maakt. Hett nich so guud lückt, denn se, dat weer Johanna von Koczian, hett sik nich wieter vun de plattdütsche Vörlaag wegbewegt; dat mußt du aver, wenn dat richtig guud warrn schall. Weer uk so wat vun ennerlei, denn uk ehr Platte is nich inslagen; se harr ja een Hit hatt mit "Das bißchen Haushalt". Dat se dat överhaupt maakt hett, weer de Ariola-Mann Ehmcke to danken, de mi domols veel to veel verspraken harr; denn mit de "Cover-Versionen" schull je dat grote Geld op mi tokamen. Wenn James Last erst een Leed vun mi spälen wurr, schull ik ut'n Snieder ween. Man wunnerst di, wat se domols so'n Grabben mit mien eenfachen Leeder vörharrn un sik so wat uträken muchen; wunnerst di aver nich, wat ik dat 'n Tietlang glöövt heff un ik denn erstmol dormit klorkamen mußt, dat dat allens nix wurr. Fleitjepiepen. Ennerlei; disse Leed is un blifft schön, nu, wo ik so oolt bün, dat ik uk Vigelien-Musik beter verdrägen kann, is mi de Titel noch mehr an't Hart wussen. Dat Afscheednähmen hörte uk domols in de 70er Johren al to mien Leven, keem mi hart an, weil dat ja uk mien Mudder un mien Vadder hart ankeem un ik de Insel  as junge Minsch dör un dör "läävt" heff. Sodennig weer't uk so meent, uk wenn't'n bet veel Föhlen in sik driggt. Is aver uk ut een ganz anner Tiet. Ik stell keen Film oder wat anners dorto rin: De Nummer is op mien LP, mit de Rechte, dat is so'n Saak, uk wenn se we'r an mi trüchfullen sünd, hett de Opnahm liekers Ariola betahlt.


De letzte Runde geiht op mien
Räken, dat mutt allens sien
wat noch to betahlen weer.
Een lerdig Glas un uk dien
laat wi trüch un de Maand'nschien
wiest uns de Weg to't Meer.

Tüüssadüüss, mien Fründ
ik gah in de Stadt
un kaam so gau nich we'r.
Paß op di sülvst un spoor di wat
du sühst mi woll nie mehr.

Laat uns noch eenmol an de Diek
dor staht wi un ik kiek
un grööt de Blanke Hans.
Un is dor Ebb, grööt ik dat Watt
un is dor Floot, dann grööt ik dat
grööt de Meev, wenn du dat kannst.

Tüüsadüüss, mien Fründ
ik gah in de Stadt
un kaam so gau nich we'r.
Paß op di sülvst un spoor di wat
du sühst mi wull nie we'r.

Villicht dat jem dat geiht so as mi
mit een oole Melodie
de man nich vergetten kann.
Klingt ümmer schön un nieg
sing ik blots vör di
un nu geev mi dien Hand.

Tüüsadüüss, mien Fründ
ik gah in de Stadt
un kaam so gau nich we'r.
Paß op di sülvst un spoor di wat
du sühst mi wull nie we'r.


T.u.M.V.I. um un bi 1978

2011

De Boom vör mien Finster bleuhte herrlig un smeet denn sien witte Pracht daal in een Nu un du meenst binah, dat geev Snee; man dit Johr geeng dat allens so gau, uk de Magnolien-Pracht kunnst gor nich fast holen; so gau sünd de dor Bläder al we'r dalfullen. Schall seker wat bedüden, C02,  Klimahannel un -wannel. Weer sach dat schönste Osterfest mit Sünnschien satt, un een Witterungskapaun weet dor sach wat ganz un gor Leeges över to seggen. Mi geeng't to gau, na disse taage Winnertiet; liekers hebben wi bald 4 Maande vun disse Johr wegfröhstückt un mötten de Rest nähmen, as he op uns tokummt. Uk wenn dit Leed we' so'n beten sinnig un ohn veel Moot herkummt, is de egentlige Bilanz vun disse Maande gor nich leeg. Verloren heff ik aver uk: Tiet, Frünne, veel, wat't Leven vun mien Kinner utmaakt un de Moot, de ik för mien Arbeit un sünnerlig för mien Muskanteeren bruuk. Man wo veel Leeder heff ik in disse Tiet maakt un wo veel schöne Stünnen heff ik verbröcht.nich toletz bi't Hen un Her twischen Klaveer un Cumputer, um mien Blog to fodern.

2011 dat Fröhjohr keem
de Sünn mit ganz veel Macht
wurr op mol ganz warm un fründlig
harrst dat dacht?
De Boom vör't Huus
leet sik keen Tiet to bleuhen
sühst de Bläder
in de Wind verweihen.

2011 weer de Winter erst so taag
an de Räken för de Aven
to denken gar nicht waagt.
Liekers köfft
de Winterrööd umsunst
jüst as du di
dat veele Bangween sporen kunnst.

2011 de swoore Slag noch ganz wiet weg.
Jede Dag een hier, de di sien Meenen dorto seggt.
Laten de Lüüd
vun ganz wiet weg betahlen
geneeten wi hebben recht
wegen all dat Strahlen.

2011 un al so veel versüümt
Frünne verloren, as mi dat dünkt.
Telefun to wiet weg
Lust alleen to ween
versöken mit dat Fröhjohr
dat Leven uk to leven.

2011 hebben de annern al wat schafft
för mi kost al dat Opstahn de Morgen ganz veel Kraft.
Kunn ik an dat glöven
wat de Sünnschienlicht besteiht
heel ik op mit Töven
wat dat Johr to Enne geiht.

T.u.M.V.I.

Dree Dage

Karma-mäßig is de Putt tämlig twei vundaag, dat kannst luut seggen, uk wenn't in disse Litanei akustisch gesehen recht ruhig togeiht; man heff hüüt aver uk blots dorneben grepen; hüüt kunn Karl Dall mi de Fraag stellen, wegen de de BILD em vör't Brett haalt hett, denn he harr de "Mutter der Nation" een mitgeven - wat se in ehr nächste Leven uk allens falsch maken wull? Fraag mi denn ja uk ümmer, wo't an liggt, wat dat nich rund lopen deit, kunn ween, dat't uk dat Lampenfever vör den Optritt in Hamborg is; denn dor heff ik noch nie so richtig guud inslagen; kamen uk nich ganz so veel Lüüd, as dor sunst oplopen, un de Opwand mit de ganze Muskanten-Schnickschnack is uk een Saak för sik. Heff mi över de velen Johren ümmer de Luxus gönnt, överall blots mit mien Gitarr optolopen, man dat weer ja uk nich normal. Schön aver doch, dat Singen un Spälen vun de olen Leeders, man dor bruukt blots so'n lütt Nadenken över wat anners kamen un denn bün ik ruut. Na, wöllt wi hopen. 83 Punkte hett de gröön-rode Farvputt över dat Ländle utgotten, dat warrt noch Alarm geven, dat hebbt se nu dorvun. Nächst Johr övernähmen de Botterdänen den ungedeelten Flaag un denn öövt wi all un seggen "Hußum". Harr'k man blots nich dat Radio anstellt bi mien Utflug in dat Narrenshen vun de Lauenborger Kant, denn wurr'k dat nich weten vun de 83 Punkte un mi nich an argern.

Dree Dage bleev de Flimmerkasten ut
un al een Tietlang nich an't Radio truut.
Vun't Blatt kiek ik mi blots de Biller an.
Schön, wat een vun de Welt nix weeten will un kann.

Weetst vun nix un is di allens egaal.
Geiht jüst so fix denn hest du uk keen Wahl.
Mußt di för nix un wedder nix vertehren
laat de annern disse Welt regeern.

Telefun is still, 2, 3 röppt an.
Breefen schrieven truu ik mi nich ran.
Besöken - dorför is't to laat
velen, de mit mi weern, krieg'k nich mehr faat.

Kinner ehr Biller sünd al bleek un gääl
sünd so groot un malen nich mehr veel.
Blots noch'n lütten Stutz wiest se di vun ehr Welt
vun de guden Vadderjohren bleev blots dat Geld.

Schaad is't doch so velen to verleeren.
Frünne ut ole Tieden, kannst nich ewig vun ehren.
Dat is de Gang, mußt öven, laten los
vun een ganze Leven bleev Erinnern blots.

T.u.M.V.I.

Du un ik

Love is a dog from hell - meent Charles Bukowski, heff mi dit Bok köfft mit sien Dichten vun 1974-1977 un kann blots seggen "gewaltig", wat för'n Leven, so wiet un deep un hart un taag as sien Wöer un de Minschen, wo he över schrifft; na un ik mit mien platten Riemels schull mi dor lever nich mit verglieken, liekers profiteer ik uk vun dat frie Denken un Wöer-Schrieven vun ganz wiet weg, denn so'n poor "brutalen" Momenten hett't in mien Nordstrander Dichten uk geven, wo ik dat opschreven heff, wo ik mi mit mien Kinner- un Jungskeerl-Ohren verfehrt heff. Bruuk ik mi denn uk nich nadräglig för geneeren. Man een Bukowski-Leven heff ik nich hatt, un schull dor uk froh ween, dat't so is; denk af un to in mien lichten Momenten, wo veel Sott ik uk hatt heff, uk wenn't hüüt mol wedder so'n taage Alleen-Ween-Dag weer, mit twee, dree Wöer an een Minschen. De Rest heff ik ut de Böker un mien Leeder haalt, de ik för övermorgen öven do. Schull dor uk gor nich mit prahlen, man dit hier is mien 6.Dag, ohn dat ik de Flimmerkist anmaakt heff. Dat is al wat för Zapping Dr.Schwipsen, de ik siet ewig Tieden bün. Kenn Lüüd, de ümmer we'r vun vörn ehr Huus un Möbeln umstellen doon un dor keen Enn finnen könen; bi mi is dat, wat ik ümmer we'r versöök, mehr ut mien Tiet ruuttohalen; aver dor steiht toveel gegen. Weer beter binah, ik harr nich gor to veel dorvun.

Du hest hoost
sleppst we'r in
ik stah op
Kaffe drinken.
Du an't Drömen
ik schriev op Blatt
vun't Weddersehen
wat wi jüst hatt.

Du een Wääk
de in de Knaken sitt
ik mit ganz veel
dumm Tüüg un frie Tiet.
Du an't Sorgen
wat't Geld noch reckt
ik vun dat Hier un Dor
meist ganz wiet weg.

Du un ik.

Du so püük
op di un rein
ik huschnusch
Saken to verkleihn.
Du so flietig
ganz in't Stillen
ik dat nix striepig
uns noch wehdoon will.

Du an't Wunnern
wat ik al heff
wies di wat
vun fröher överbleev.
Du an't Freuen
un ik bet stolt
Klock trüch dreihen
Kinnertied ut Iesen oder Gold.


Du un ik.

Du un ik.
Tiet för de Leev
so fein tosamen
wenn wi ehr läävt.
Fast holen, geneeten
Slaap warrt glieks kamen
nie we'r vergetten
de schöne Avend.

Du un ik.
T.u.M.V.I.

Snack ik platt

Ein Gedicht, ein Gedicht - weer doch Heinz Erhard, de dat sää un egentlig schull disse Lex een Gedicht blieven, man ik kunn't nich laten un hett dorför uk stünnenlang duert, ehrer ik de Musik för trecht harr, ohn dat ik tofreden weer, aver villicht warr'k disse Leed al an'n Dunnersdag in Hamborg vörsingen, denn sodennig könen sach velen tostimmen, wat ik mit de Spraak engermaten ehrlig umgahn bün. Gifft ja noch de doren, de ik noch geern een mitgeven will wegen de "Selbstethnisierung" vun de Plattdütschen. So'n Tüünkraam, de nix anners will, as annern to pedden; dor heff ik annerletz we'r över nadacht. Dat wat de Plattdütschen utmaken deit, is, wenn't guud is, "Selbstregionalisierung" oder, wenn't leeg kummt, "Selbstprovinzialisierung", so as bi de Hamborgers, de dat nu rein gor nich afkunnen, vun een ut Heidelberg regeert to warrn. Hamburger Jung muß dorher, an't besten mit'n roodgröne Tüdelband. Ennerlei - to "mien" Platt-Snacken hört de Twiefel to, denn wull weet schon nipp un nau, wat dat bedüüd, wat he dor snackt un seggt. De Lex harr'k so un so gor nich schreven, wenn'k dor nich op de Siet kamen weer, wo Philipp Blom de "böse Philosoph" Diderot över de Spraak harr nadenken laten

Snack ik platt, laat ik de hoghe Welt bisiet
gah in een ole Welt torüch.
Snack ik platt, steiht mien Vadder gor nich wiet
grient un twiefelt, wat nich eener lüggt.

Snack ik platt, bruuk'k keen Labor, keen Mikroskop
seh in Daak un Sünnschienglimmen
wat'k allens finn, twischen Ebb un Floot
mit wiede Blick, Nääs in de Wind.

Snack ik platt, gah'k mit mien Kinnergloven na Kark
de Olen säen, Düwel ook
buut ümmer mit an Minschen wark
un hillig Wöer maakt swarten Rook.

Snack ik platt, blifft mien Denken meesdeels achtern Diek
heff Wöer för, wo dat Nahwer geiht.
Wat scheef un krumm is, böög ik liek
an'n anner, wat em de Wohrheit deit.

Snack ik platt, weet'k, dat mi nich mehr veel verstahn
bit op dat een un anner Kinnerleed
mött Kinner op hooch dör't Leven kamen
is bestimmt uk schaad un deit mi leed.

Snack ik platt, blieven mien Gedanken in een Welt
de ik as König ohne Land regeer.
Överlaat se de anner Lüüd, de tellt
wo ik nie ganz un gor bit'Huus hier weer.

Snack ik platt, hebben de Wöer ehr egen Ton
dat't in de Ogen vun de anner lücht.
Half lagen, half wohr, wo deep wöllt se gahn
nich ganz so neeg mit nich so veel Gewicht

Snack ik platt vun de Leev, schull'k lever swiegen
heff ik villicht uk nich noog öövt.
Nich all uns Wöer döcht för operklärte Tieden
fastholen, vergetten, wat wi glöövt.

Snack ik platt, denn is't nich ganz umsunst
wenn't blots de een un anner hört.
Maakt ik för mi dorvun een Kunst
hett binah keeneen stört.

T.u.M.V.I.

Herrlig weiht de Morgenwind

Morgenstund - sunst jank ik ümmer geern so'n beten, wenn'k to de Stünn waken warr, wenn de Bäcker na sien Backstuuv geiht, man hüüt weer mi anners to Moot, heff't so maakt as in disse Fröhstück-Riemelie, de ik jüst 'n beten vigelinisch inspäält heff. Wat schull ik uk klagen, heff midlerwiel de "Stille Fridag", wo ik recht wat luut rumbölkt heff , achter mi bröcht; keem eenmol düchtig in Verlegenheit, as ik dat Leed vun'n Smucken Otto nich richtig anfung un egentlig uk in den Sand sett heff; naja dor helpt blots gau överweg to gahn. Lüüd weern egentlig uk op mien Siet, bit op een Madame ut Iserlohn, de geern wullt harr, wat ehr Dochter, de bi un mit "Buddy Holly" tingelt bi Hermann sien 90. optreten weer. Naja, nu heff ik dat maakt as "Freund der Familie" un bün denn uk bi de Gelegenheit na de Golfclub kamen, wo de BCBG-Lüüd vun hier oplopen. Chott, laat se. Hüüt weer midlerwiel een Geven un Kriegen. Ik geev een schöne Book över de Moschien-Welt her un kreeg de ganze "Zierer", wo ik denn we'r de ganze Minschheitsgeschicht naläsen kann. Denn hört ik uk to, wo twee Moschinen-Lüüd an't Snacken weern un de eene sik över de Smiet-Schiet-Weg-Welt oprägen dää, denn wo wullt du dat dien Kunnen verdütschen, wenn de Brennwert-Anlaag nich öller warrn kann as 10 Johr oder een Waterpump na 6 Johr nich mehr löppt. Dat is uk een Ökologie vun  unse Tiet. Wat dat nu in de Tieden vun Otto Zierer regelrecht un ganz un gor beter weer, dor kunnst ja uk'n linden Twiefel an hebben.

Herrlig weiht de Morgenwind
de koole Fröhjohrsluft herin.
Vageln geven ehr Kunzert
heff'k bianh to lang nich hört.
Een Dag heff'k frie, de liggt vör mi
dat Schönste is, du kummst vörbi.

Herrlig rüükt de Kaffeputt
stell ik bi mien Bett hier op.
Dicke Book, wo'k glieks in lääs
so is't in 'n anner Welt mol wääst.
Een Dag, wo du we'r klöger warrst.
Versöök nich, holen di för Narr.

Geneet de frohe Stünn
uk wenn ik alleenig bün.
Geneet de Freden hier
keen Sorg un keen Getier.
De leege Drööm striek ik ut
un jaag se glieks na't Finster ruut.

Mark, wo veel vun güstern liggt
veel to doon op lange Sicht.
Ööv dat Bigahn ganz gewiß
uk wenn't noch to fröh vör is.
Een Dag, de hett ja noch poor Stünnen
to laat, to fröh, ennerlei ik bün

tofreden, wo he anfungen hett
hüüt avend bün'k nich alleen in Bett.
Geneet de wiede Blick
de Utsicht op een beten Licht.
Dat Hopen is nich vörbi
du kummst hüüt noch na mi.

T.u.M.V.I.

Laat man

Une drôle de journée - dat's ümmer noch beter as een "drôle de guerre", wat de ersten Maande vun den tweeten groten Krieg weern, as de Franzoos gor nich wußt, wodennig he denn wat för de armen Lüüd in Polen maken kunn, dnen "mourir pour Dantzig", dor weern se uk nich so ganz un gor för. Mien Dag liggt ja nich vör mi, nu na Tramünn, dor singen un een Namiddag hoffentlig geneten; waken wurr'k mit so'n ganze Bunk vull leege Drööm, all harrn se wat to kriegen mit de Arbeit un de velen Saken, de mi een slecht Geweten maken. Scheußlig; wenn't in mi binnen so leeg is, denn späl ik jede Dag een grote Komödie, man dat doot wi ja all so'n beten mehr oder wen'ger. Dorum heff ik mi glieks trööst un dsse eed opschreven, denn dat"laat man" hett ja uk wat; lääs jüst, wodennig se sik in Paris över den oolen Kinnergloven hermaakt hebben; mol sehen, wo se meenen, dat kunn uk ohne gahn. So wiet bün ik a nu doch nich; bün ja sogor af un an na de plattdütsche Karkenlüüd marscheert. Un dat ik an de Idee vun de Gemeen glöven do, dat wurr ja sach een as Diderot tolaten.

Laat man guud sien
laat man na
sünd de Tied'n
de Weg, de'k gah.
Laat man guud sien
quääl di nich mit
dat Fragen, wat dor achter sitt.

Laat man guud sien
plaag di nich
mit dat Schriev'n
ganz ohn' Richt.
Laat man guud sien
söök nich mehr dat
wat du mißt
wurrst liekers satt.

Laat man guud sien
warrst nich mehr sehen
de anner stieg'n
na baben hen.
Laat man guud sien
dien Luft reckt nich
mehr för den Weg
hen na't Licht.

Laat man guud sien
klaag di nich an.
Wat helpt dat Schrieg'n
is doch keen Schann.
Laat man guud sien
versöök sehen mit Leev
torüch op dat
wat liek un wat scheef.

Laat man guud sien
un freu di still
een kann di lieden
bi di sien will.
Laat man guud ween
un geneet dat man
wat gau we'r
verloren gahn kann.

T.u.M V.I.

Midlerwiel

Egentlig mutt ik ja glücklig ween, fallt mi noch mol we'r so'n Leed to, wat mi wengst bi't Inspälen een grote Freud maakt hett, uk wenn'k dat natürlig nie vör Publikum warr spälen könen, denn to langsam dörvst dor nich herkamen. Un dat mag ik uk egentlig nich, denn gahn mit mi de olen Peerd we'r dör un denn rummst dat düchtig un dat ööv ik uk jüst. Nu schall ik uk noch an'n stillen Friedag mien luten Stücken singen för een 90.Burdsdag. Warrt een Jung ut't Pharisäerland wull henkriegen, uk wenn't nich slech weer, mol na'n Matthäus-Passion to gahn, so as ik se to'n Bispill in Ratzborg hört heff. Dat hiere Leed is natürlig gor nix gegen; is't ehrlig meent? De bittersöte Ogenblick harr ik hüüt morgen, as ik blots ut Tofall mien Ex-Fomilie dreep un  mien lütt Deern glieks bi ehren Vadder an de Hand keem.Sodennig harr ik uk dor mol Glück, man wenn't we'r an't Sinneeren un Räsoneeren geiht, denn kamen uk we'r de griesen Gedanken hooch un gahn denn een Ümweg över een verloren Leev, wo ik veel vun vertellen un singen kann. Man de Pries för dat Leedermaken is, wat du toletz nich weetst, wat denn toletz noch ehrlig is an dat Dichten un Singen; de Leeder hebben ehr egen Meenen un schuven de Wöer un de Gedanken in de Richt, wo ehr dat passt. Gerichtetes und ungerichtetes Denken, meent P.Watzlawick, Riemeln vun't eene Enn na't anner, meent V.I.

Midlerwiel büst du so wiet weg
nix mehr in mien Gedanken to di seggt.
Di ut de Ogen ganz verloren
nich mol in mien Hart kunn'k di wohren.

Wenn dat Wehdag ringer warrt
geiht uk dat, wat'k an di harr.
Nich blots dat an Leev un Lust
uk wat du keeneen wünschen schullst.

Midlerwiel versöök'k nich mehr
mi intobilden, wo nix weer.
Hebben dat wull nie ganz versöcht
ennerlei, hett uk nix döcht.

Wenn dat Leven ohne geiht
wo een to lang na hangen deit
is dat sach dat tweete Enn
mußt du di an wennen.

Midlerwiel kiek ik na vörn.
Vun't na achtern Sehen kannst nix lehren.
Stapp för Stapp, Schrää för Schrää
de ik ohne di all dä.

An't besten weer't, wurr di nich sehen
denn kunn uk in mi nix mehr weenen
keen Lengen na dien weeke Mund
wo schön ik di umfaten kunn.

Midlerwiel is't mi een Doon.
Een beten Pieren, wat maakt dat schon.
De Welt, dat Leven höllt nix an
wenn't för twee nich wietergahn kann.

T.u.M.V.I.

Jedeen hett dat Recht

Das Zeit-Vertu-Lied hett een anner dicht; dat heff ik natürlig uk al veel daan un besungen; hüüt weer so'n Dag, de ik egentlig veel to laat anfungen heff, un noch liggen hier Bünke vun Papieren rum un dat hiere heff ik ruutpickt un stell dat noch gau hierin; wußt al lang nich mehr, dat ik disse Reegen schreven harr. Heff't wengst hüüt avend na de Footballkamraden schafft un kunn dor sehen, wo guud eengen mit dat Öller-Warrn langskamen.Dat se utslapen könen, de Arbeit achter ehr liggt. "Goldene Generation" meente een vun de Jungen, as he dat hörte vun dat Wegfohren hierhen un dorhen.3 Dage Usedom för 99 Euro. De Welt liggt vör se un de lüttje Goorn hebben se uk in de Reeg. Wull will dor noch to Huus blieven? Wat ik anfaten do, warrt ümmer veel dürer. Liekers tehr ik noch vun de poor Dage in Berlin; mag gor nich na de Giebelstadt ringahn. De Kreih hangt sunst in de Köök, nu mußt se mol ropp op't Bild.

Hör dat, wat de Vageln singen
wat de Kreih jüst kreiht
kunn na Lust un Leven klingen
uk wenn de Schönheit fählen deit.

Een jedeen hett dat Recht to flegen
söcht de Häven un de Sünn
een jedeen hett dat Recht un seggen
ik bün de ik bün.

Ssüh, wo de Boom sien Bläder
wassen lett un steiht so püük.
Mit't Fröhjohr warrt allens beter
wohen de Minsch uk kiekt.

Een jedeen hett dat Recht to wiesen
sik sülvst un wat he meent.
Bruukst nich bölken, segg dat liesen
denn du büst hier nich alleen.

Denk, wo wiet büst du al kamen
weerst baben un uk nerren.
Geengst meesdeels in gude Bahnen
un schallst ruhig wieter pedden.

Een jedeen hatt dat Recht to fohren
de Welt liggt vör de Dör
jüst so as dien lütte Goorn
nähm em di man vör.

Hool fast, wat di eenst is geven
schient uk't harr nich veel Wert
Hört allens to een Minschenleven
wat guud geeng, wat mallöört.

Een jedeen schall dat hier geneten.
Keen weet, woveel't noch gifft.
An't besten ohn veel slecht Geweten
weil sunst nix överblifft.

T.u.M.V.I.

As de lütt Jung

Unangemessen - so is dat af un to un so weer dat uk hüüt bi'n Koopmann, as een dor lospultert un meent, wo dat angahn kunn, wat de ool Klempner so lang nix vun sik harr hören laten, aver de Minsch harr sik Tiet nähmen schullt un kieken 'n beten hen na de, de he dor ut fröher Tieden kennt hett, denn harr he sehen, wat dor anners weer un dat weer de Jung, de mit sen Öllern inkopen weer, de leep, as weer he vör sien Tiet oolt wurrn un mußt sik an de Kass fastholen, egentlig een Jammer, he harr al vörher op een Bank sitten gahn mußt. Down-Syndrom seggt se dor to, hett em uttehrt, de Jung, de junge Mann, wat schallst dor to seggen; dor heff ik mi rein weg geneeert, nich wegen de slichte Minsch, de sik dor to luut un för nix un we'r nix opspäält harr, nä, wegen mien egen Gejammer um wat weet ik nich allens, denn hier meent ik, kunn ik sehen, wo de eene veel un de anner wenig af kregen hett, un de, de mehr as rieklig afkregen un dat leider oft nich recht um wies wurrn is.Dor is keen Gerechtigkeit, dor is keen System, dor is blots Tofall; man hett mi duert, uk wenn't nich de rechte Weg is, dat Leven vun de een un de anner to verglieken. So is't uk mit disse Leed, dat is ja nu so ganz un gor unmöglig, wat sik een oole Keerl in een Jung torüchdenken deit, de op sien Mudder ehr Schoot inslapen is. So kunn'k dat sehen in de Zug vun Berlin na Hamborg, sülven so över de Maten mööd un week un flau; dor kunn ik mi dat vörstellen, uk so to slapen as de lütt Jung.

Bün jüst so mööd as de lütt Jung
slöppt in op sien Mudders Schoot.
Wenn'k dor noch ünnerkrupen kunn
man bün al veel to groot.

Af un to wünschst di
Welt harr för di
een Stääd so week un sööt.
Man dat is vörbi
gifft nich mehr för di
geihst al op egen Fööt.

Weer geern jüst so neeg as de lütt Jung
an een Fru ehr Hart
dat ik bi't Drömen hören kunn
un mi nich eensam warrt.

Weer geern so as de lütt Jung
mit allens inverstahn
wurr, wenn ik de Freden funn
nich mehr gegen an gahn.

Man ik weet uk disse Dage heff ik kennt
nich allens weer so week
wenn Mudder jaagt un rennt.
Uk wenn dat Sehnen in di blifft
na de guden Kinnertiedendaag
geev veel, wat dat Erinnern nich behaagt.

Weer geern  so jung as de lütt Jung
vun Angst un Sorgen frie
harr geern een leve Oppassung
villicht find ik de bi di.

T.u.M.V.I.

Mit de Tiet

Nu warrt dat Tiet, denn so'n lange Blog-Urlaub heff ik ja nu bald siet een halve Johr nich maakt, aver de Dage in Berlin weern nödig, hebben aver uk Saft un Kraft kost. Man mien lütt Book is vull vun Texten, un de schöllt nu na un na to Gehör kamen. Dat erste heff ik noch in de Zug maakt, as ik dor seet, Sweet vör de Kopp, weil ik wegen dat tweie Rad nich ganz tiedig weer.Simplify your life - seggen se hier un dor; ik heff dat ümmer anners rum maakt, kumplezeer di dat, so dull as't man geiht.Un dor höört dat slechte "Timing" to, de Tiedigkeit, dat Tiedig-Ween, jüst so slech as't flietig ween. Dat nie ganz tiedig ween, kannst uk licht bi een Klaveer-Späler finnen, sünnerlig bi een as mi. As ik de Platten Opnahm bi Ariola maken schull, heben se mi dat Klaveer glieks wegnahmen; de Muskanten wurr ik to dull dörch'nanner bringen. Jüst so as Helge Schneider dat güstern mit sien 3 Lüüd maakt hett, as he een vun sien Stücken mit "Fählers" anspälen dä un sünnerlig sien täägten Bass-Mann anscheten hett. Cujoneert hett he em uk mit "Methusalem" un so'n Wöer, wo "Rudi" mit sien 76 un een herrlige gröne Jack een wunnerboren Optritt henleggt hett. Un Schneider weet sach uk, dat he ut de Sicht vun de allermehrsten in't Publikum vun de Admiraalspalast uk man blots een "Methusalem" is, man een, de een gewaltig Optritt henleggt hett, bit op de eene un anner Lex, wo he mi in de Slaap tüünt hett. 

Lehrt ik mit de Tiet
lichter umtogahn
ehrer optostahn
sinniger rantogahn
regeert ik de Tiet
man nu regeert se mi
ik keem we'r to laat vörbi.

Keem ik mit de Tiet
een beten lichter langs
weer ik nich so laat
jachtert ik ehr nich achteran.
Kunn de Ogenblick geneten
harr em nich verpaßt
wurr'k de rechte Maat för weten
funn in't Leven uk een Rast.

Kunn'k de Tiet so eenfach laten
as dää se mi keen Tort
ielt ik mi nich över de Maten
stunn nich sweetnatt vör de Poort.
Kunn kommodig leven
harr uk Ogen för de Welt
heff vör luter Töven
veel to wenig hier henstellt.

T.u.M.V.I.

Gifft we'r een Minsch

Distanzlosigkeit - dat is uk so een vun de groten Gefohren, de in mien Leven un dat beten Künstler-Hock-Exischtenz ümmer we'r dor sünd; aver dat weer al ümmer so, al de ersten Leeder weern ut dat plattdütsche Leven um mi rum un dat Föhlen in mi binnen strickt. Dor is dat denn bi bleven, uk wenn'k anner Leeder versöcht heff, dor heff ik aver uk ümmer blots so'n beten späält, mit de Form mit de Wöer. Un laten kann ik dat ja nich; sitt hier, bin bi to packen, schall los un plötter noch dat niege Leed vun hüüt morgen in't Online-Archiv. Dor sitt uk nich veel Verstand un Fengsschuie in disse  Maken un Doon binnen, aver dat in de Draav bruuk ik denn ja wull uk. Un so is dat denn. Huschnusch, gau,gau, een echte Ipe eben.

Gifft we'r en Minschen
de mi lieden mag
de nich strieten mag
de to mi höllt.

Gifft we'r een Minsch
de mi utholen kann
de sik utmolen kann
dat he  mi höllt.

Gifft we'r een Minsch
de bi mi blifft
de sik gifft
so ganz un gor.

Gift we'r een Minsch
de dat mit mi waagt
sik um mi sorgt
nu al een Johr.
Wull schull ik danen
wull hett dat för mi daan?
Wull hett sk seggt
ik schull nich mehr alleenig gahn?
Wul schull ik danken disse Dag un Stünn
siet de ik nich mehr över bün.

Gifft we'r een Minsch
de na mi höört
un mi lehrt
wat in't Lev'n tellt.

Gifft we'r een Minsch
de mien Sorg versteiht
nich weggeiht
wenn Arger sik meldt.

Gifft we'r een Minsch
 de weet, wo sik't anföhlt
wenn een d höllt
in disse striepig Tiet.

Gfft we'r een Minsch
de mi't Geneeten wiest
dat du at Schne sühst
hier wiet un siet.

Wat mutt ik maken
dat he bi mi blifft?
Nich mehr de Saken
wo't een slech Geweten gifft.
Will dat versöken ede Dag un Stünn
dat ik ne mehr över bün.

Gifft we'r een Minsch
de mit mi leven mag
leven magjede Dag un Nacht.

T.u.M.V.I.

So veel Gift

Napoleon is, warrt seggt, mit 4 Stünnen Slaap utkamen un  hett sodennig düchtig Tiet hatt, de Welt ümtostötten un gegen sik optowiecheln. Nu heff ik vun em rein gor nich veel aarvt, blots dat mit de 4 Stünnen, op mehr kaam ik in'n Momang uk nich; man bi dat, wat ik dor dröömt heff, büst froh, wenn du waken büst; de Chef hett mi in'n Droom hernahmen un mi all dat vun de Wand plücken laten, wat över de Maten vun güstern un överhaalt weer.Un denn weer'k in mien Droom uk noch so weenerlig, dat weer ja nu rein to dull. Dor harr'k mi denn doch'n bet wat vun den lütten Korsen afkieken schullt. Bün froh, wat ik engermaten över de Dag kamen bün; dat Bloggen kann'k doch noch nich ganz laten, uk wenn't bi disse 112. Leed in disse Maakoort egentlig nich lohnt, man dat "bu" un "ba" ut mien Wunnerklaveer hett mi Lust maakt, dat optonähmen. Will nu för'n poor Daag mol de Hauptstadt mit veer Ogen bekieken; hoffentlig gefallt se uns.

So veel Gift in mien Kopp
wo krieg ik dat blots ruut.
In de Nach we'r keen Slaap
hool dat nich mehr ut.

All dat Twiefeln, dat Sorgen
dat Giften um de Welt.
hest nix vun een Morgen
wenn dor nix as Arger tellt.

Dien Chef un all de anner
de köönt nix dorför
hest ümmer al jammert
vun't Mitleed al ganz möör.

Schullst lever versöken
nu eenfach mol bigahn
denn warrst du dat fohlen
wo dat lückt, gegenantostahn.

An't besten vergetten
wat de Dröme di we'r däen.
Will keen Minsch weten
wat de bösen Unkels säen.

Dat Bangween, Sik Tieren
hört to de Minsch noch to.
Gifft Dage, de pieren
annern weerst'n Moment lang froh.

Laat dat Bilanceeren
op dien Räken kummst du nich.
Leven's dor för dat Vertehren
an't Enn geiht ut dat Licht.

Stah op un du warrst marken
de Welt süht anners ut.
Glocken lüden vun de Karken
hör hen un gah ut't Huus.

T.u.M.V.I.

Ik kann bi di ween

Funktioneert - heff ik güstern wedder; aver uk nich ganz un gor; sunst weer de Post mit Leed un allens, wat dor to hören deit, al in disse Blog to läsen. Man denn heff'k em blots "speichert" un nich ruutstellt. Warr so un so een ganz een lütte Paus maken, dat ik de Kopp frie heff för'n lütte Törn na Berlin. Un öven mutt ik uk för mien Optritt in HH.Un wat ik nich noch allens beschicken mutt, un weer so flau de letzten Daag. Helpt ja nix, blots dat Maken un dor Bigahn helpt. Liekers büst mang Minschen un sünd midlerwiel so velen, dat ik dor gor nich mehr rumkamen do un gröten se all un fragen se all, wo't geiht, wat't beter is oder noch so'n beten solala. Dat "ik kann" vun disse Leed steiht dor son beten ohn Övertügen, denn egentlig geiht doch um de Fraag alleen oder nicht, un wenn nich alleen, wo wiet tosamen.Allens noch in mien lütt Book opsammelt in een lichte Stünn an'n verleden Sündagmorgen. Op so'n lichte Stünn hoff ik mol we'r un denn geiht hier, aver nich hüüt, wieter mit Ipe sien Leeder, denn bit 1001 is noch'n Barg to doon.

Ik kann bi di ween
man slapen mußt alleen
kann dien Dröme ahnen
man doch nich sehen.

Ik kann bi di liggen
ik kann bi di ween
man dien Hart sleiht
för di alleen.

Ik kann na di kamen
ik kann bi di ween
man ik warr wedder kamen
dor büst denn alleen.

Ik kann di umfaten
un doon, wi weern een
man mutt di we'r laten
denn de Minsch läävt alleen.

Alleen un een-
mol tosamen ween
ganz een
un denn
uk we'r een anner ween.

Ik kann mit di snacken
un ganz eenig ween
man dien Gedanken
de denkst ganz alleen.

Ik kann di wat wiesen
dorhen mußt du sehen
un dat Begriepen
dat deist ganz alleen.

Ik kann di ganz truen
un ganz bi di ween
man een Huus uns buen
köönt wi nich alleen.

Ik kann di wat langen
un di wat afnähmen
man an dat, wo wi an hangen
hoolt wi fast alleen.

Alleen un een-
mol tosamen ween
ganz een
un denn
uk we'r een anner ween.

T.u.M.V.I.

Liesen (warr'k di priesen)

Flietig - so warrt hier un dor seggt, mit so'n spitze un unehrlig Toon, wenn een de anner bi de Arbeit süht, sünnerlig wenn de, de dat seggt, so fuul is as Mist. Ik kenn beides, man flietig weer'k an't Wuchenend tominnst, wat dat Riemeln angeiht, denn nu kummt al dat drütte Leed an de Reeg, wat bi een Hamborg-Törn ruutsuert is. Hier is't egentlig uk blots een vun mien Leeder, de bummelig 50 Johr oder 70 Johr to laat to Papier bröcht wurrn sünd. Warr ja bald een Nostalgie-Namiddag bestrieden, wenn dor een 90. Burdsdag to fiern is. Johrgang 21 - een ganz besunnere een. Uk wat een ool Düütsch-Lehrer vun mi is, de nu mit 90 Johr we'r een Book över Tedje Wind rutgeven hett. Chapeau kann'k dor blots segen. Weckeenen sünd tage Minschen un bringen recht wat in de Welt herin. Uk de Dokter, de hüüt namiddag neben mi seet un sik över de jungen Lüüd högen dää, de in La Paz wegen de Höögde ehr Hart luter puckern hören könen. Dor kunn uk de junge Fru wat vun vertellen, de mi över dat Ut'nannerbreken vun ehr Leev vertellte un de mi sää, wat ehr dat bit in't Hart herin pieren dää. De Kopp weer dor al mit trecht, de Rest man noch nich. Wo swoor se doch sien kann, de Leev; dor is disse lütte Kumplement-Riemelie orig licht gegen un gau gegen dat Mööd-un Fuul-Ween inspäält.

Liesen
warr'k di priesen
du kannst ruhig wiesen
dat, wat du hest mien Deern.

Söte
lütte Föte
op de du steihst
mit de du geihst, mien söte Deern.

Beene
so'n hett keene
so fien un blank
geihst hier mit lang, mien Deern.

Backen
Rüüch un Nacken
much ik in Gedanken
eien un kleien, mien Deern.

Du büst mien Königin
de schönste Fru hier wiet un siet
dat mußt du eenfach utholen
dat ik ümmer na di kiek.
Du büst de allerbeste
un de smückste vun se all
dor mutt ik mi glieks utmalen
wat ik egentlig nich schall.

Kieken
nich wieken
achter di na slieken
du kummst mi nich ut, mien Deern.

Wagen
di wat fragen
wullt du nich mit mi kamen,
ach, dat weer schön, mien Deern.

Bewunnern
di opmuntern
weil ik di as een vun de Besunnern
finn, mien Deern.

Anfaten
nich loslaten
geneet dat över de Maten
wat du an di hest, mien Deern.

Du büst mien Königin
de schönste Fru hier wiet un siet
dat mußt du eenfach utholen
dat ik ümmer na di kiek.
Du büst de allerbeste
un de smückste vun se all
dor mutt ik mi glieks utmalen
wat ik egentlig nich schall.

T.u.M.V.I.

Schschsch

Schweigekultur - dor heff ik leider oder villicht uk to'n Glück nich so scheußlig veel vun aarvt, sunst weern disse Blog un de Leeder dorto natürlig uk anners utfullen. Heff al to'n anner Tiet een Leed maakt, wo sik "swiegen" op "sitten blieven" riemeln dää, aver dat Leed heff ik nich so richtig ferdig kregen. Dat hiere is uk noch nich ganz un gor dördeklineert, aver stellt een schönen un guden Moment in men Leven op't Podest, un so schall't sien. Heff jüst an't Telefun dat Wuchenend un de erste Warkdag vun disse Wääk bilanceert, un dor weer düchtig veel Sünnschien binnen, wat nu nich heeten deit, wat ik dor nu guud mit umgahn bün. Heff hüüt aver veel tofreden Gesicher sehen, op de Bühne, wo lütte un grote Kinner een Singspääl opföhrt hebben, wat "Löcher" heeten dää. As de de Kinner as Zippel un Sünnschienbloomkeern verkleed över de Bühn leepen, full mi Darbohne in, wo ik dree Heften vun mien Kinnerkumpel Kurt kregen heff. Darbohne fohrte um de Welt mit Idee un noch een mehr, dreep vun Poseidon bit to de Minschenfretters alles, wat een op so'n Reis bemöten deit. Dat paßt natürlig uk to de plattdütsche Besöök güstern vun dat Raathuus in Hamborg, wo se sik de Scheep ünner Seils un Damp an de Wände maalt hebben. Kunn in'n Festsaal dat Wappen vun de egentlige Königin vun de Hanse nich finnen, hebben se sach verstaken ünner "ferner liefen". In'n Tatort maakten se sik över de Regionalfarven vun de Dialekten her un ik heff nu ut tweete Hand höört, wat de Sitputz weern. Man wo dat dor um geiht, dor will ik lever vun swiegen.

Schschsch - op eenmol is't so still
weil mi rein or nix mehr infallen will.
Schschsch - fraag mi, wat dat bedüüd
sitten still tosamen nu al een Tiet.
Schschsch - nu is't binah to lang
wat dorna kummt, wat dor an hangt?
Schschsch - un warrt mi bald to dull
överlegg verbiestert, wat ik seggen wull.

Wat weten denn de Wöer vun Lust un Leev
wo ik jüst so veel vun heff?
Wat weeten denn de Wöer vun Leev un Lust?
Kummt de Moment, wo du meist lever swiegen schullst.

Schschsch - Heff ja de ganze Avend
na di hen schaarst, prahlt un brööst un daan.
Schschsch - de Ogenblick, mi dünkt, is dor
wat vun mien Prahlen is överhaupt noch wohr?
Schschsch - nu sünd wi twee musenstill.
Kannst du denn nich ahnen, wat ik seggen will?
Schschsch - heff't in Gedaken so veel öövt
nu sitt ik stuur un still, wo ik dat jüst lääv.

Wat weten denn de Wöer vun Lust un Leev
wo ik jüst so veel vun heff?
Wat weeten denn de Wöer vun Leev un Lust?
Kummt de Moment, wo du meist lever swiegen schullst.

Hören dat Ticktack vun de Klock
hören dat Rüscheln vun dien Rock
wo'k dat Glas stell op den Disch
wo'k mi de Sweet den Kopp langs wisch
de Aten in mien dröge Mund
un dat Slucken vun de Tung
un dat Puckern vun mien Hart
wat ja ümmer luter warrt.

Schschsch - ik hool dat nich mehr ut
faat dien Hand un spöör dien Huut.
Schschsch - is, as bleev de Klock nu stahn
as wurr de Welt nich wieter gahn.
Schschsch - vun nu an warrt de Welt sik anners dreihen
een niege Wind dör mien Leven weihen.
Schschsch - bruuk nu nich mehr op to luern
dat Swiegen, dat kunn ewig duern.

T.u.M.V.I.

Alleen schall keen mehr ween

Hett nich piert - wo kann't angahn; weer in NF, op de ole Insel, in de Öllern ehr Huus, keek an de Windröder vörbi un keem ohn Grimmen we'r över de Damm. An't besten weer, wat wi LJJ drepen, een Mann mit ganz veel Nordstrander Charme un de herrlig Stücken vertellte. Een dorvun heff ik beholen. Nordstranders warrn inlaadt na Frankfurt na Studenten. Hen, aver nich ohn wat intopacken: 7 Liter Poren (Krabben) un een Liter Kööm; dat dor düchtig punscht warrn kunn. Dor dach ik, so maken wi Nordstrander dat ümmer, wo wi hengahn, dor nähmen wi Nordstrand mit. So as Thomas Mann dat maakt hett mit Düütschland. Dat weer Nordstrand als geistige Lebensform, so wurr T.M. dat ja seggen, aver so kenn ik dat an mi sülven. As ik Student weer un keen Frünnen finnen kunn, heff'k'n poor Lüüd inlaadt op'n Pharisäer. Hett fein gahn, se keemen, wurrn beten duun un ik wurr opnahmen mit dat beten Exoten-Bonus, wat to'n Insulaner hören deit.
As wi denn na de Tour na NF we'r bi t'Huus anlangt weern, seegh ik noch achter't Huus de herrligen japanschen Kirschbööm bleuhen un dach, wenn 'k alleen ween weer, harr'k de ganz bestimmt nich sehen. 

Kiek mi de Welt nu mit veer Oogen an.
Wunnert mi, wat ik allens sehen kann.
Een lütte Bloom, een grote Boom
de Hüser sehen ganz anners ut, de de Straat langs stahn.

Hör op de Welt mit een anner Ohr.
Kann beter ünnerscheden twüschen lagen un half wohr.
Een ole Woord, en niege Oort
gah dör een anner Dör un dör de niege Poort.

Alleen
schall keen
mehr ween.
Jedeen
hett een
un sik alleen.

Gah mit een anner nu een anner Richt.
Weet nu veel beter, wat vöörn un achtern liggt.
Dat "Ik"'s vörbi, nu heet dat "Wi".
Kaam mit allens lichter trecht un dat liggt an di.


Föhl nu ganz anners, wo dat Hart mi sleiht.
Spöör nu so'n beten, wo't een anner geiht.
Nix in de Weg, ik kaam ganz neeg.
Nu weet ik erst, alleen weer't leeg.

Weer ik disse Boom ween

De Boom, de ik harr plant heff, as mien Jung boren wurr, een Kastagnel, hett aver sien Mudder ut ehren Gorn ruutnahmen, weil he ja uk to groot wurr. Wo he afbleven is, wat he ingahn is, weet ik nich, dat Huus dorto heff ik ja uk al lang nich mehr. Broer hett ja vör sien Huus in Holtenau een regelrchte Mammut-Boom henstellt, de steiht so piel un liek, dat kannst kanpp glöven, man wo lang kann he in so'n Vörgoorn överwintern? De Boom,. op de ik keek, as ik disse Versen schreev, is binah so oolt as ik; een Tulpen-Boom, un he süht nich ut, as wurr he so gau umkappen oder dalnahmen warrn. Liekers uk för'n Boom kann dat Tiet ween un so geiht uk mit dat Schöner-Wahnen-Quarteer in de Giebelstadt., wo een um een dalnhmen warrt. Un wenn'k de Twiegen un dat dode Holt seh, wat de Storm hüüt dalretten hett, weet ik uk, worum. Sandstorm över de Autobahn hebben se meldt, wat een allens mallöören kann. Hüüt is de Dag, wo't na NF gahn schall; uk de Wind we'r spören un sehen, wat vun mien Kinner-Paradies nableven is. Wasserschaden hett de Klempner mi meldt. Hauptsaak nich "Land unter".

Weer'k in mien Leven een Boom ween
weer'k wussen Johr um Johr
wurr nu groot ween
stunn liek un piel nu dor.
Wurr een Richt geen
leggt een Schadden över de Goorn
räckt hooch bit an'n Häven
harr Holt för ganz veel Johren.

Weer ik de Boom ween
de vör mien Hus steiht.
Wurr ik noch dor ween
wo't Leven wieter geiht.
Ik mußt dat allens utholen
Rägen, Wind un Hagelstorm.
Een warrt mi mol dalhalen
een Axt, de Wind, een Worm.

Weer ik een Boom ween
 harr ik ganz veel utseit.
Stunn nich so alleen
uk wenn nich allens opgahn deit.
Kunn ganz veel bargen
vun'n Vagel dat lütt Nest.
Spreen, Finken, Larken
een Kuckuck, de'n Ei noch överhett.

Weer ik disse Bom hier
wurr ik een Stutz noch stahn
ehrer eener na mi pliert
un meent, nu kunn't losgahn.
Warrt mi denn dalnähmen
maken Brä'er för een Huus
warrn de Rest verfüern
bit't Füer still geiht ut.

T.u.M.V.I.

Wo weer't

Flüge, flügge, Fliegenbein - na, dat nenn ik een Motto för een Utstellen un dor floog uk'n Barg vun Ideen un Töge dör de Rüüm vun't Burgtor. An't höghsten floog een Piening, de harr mit de Laubsaag een lütt Hüsing mit gewaltig veel Insichten un Utsichten buut; de Fleegen, de he utsaagt harr, harrn alltomaal Gesichten. Dat hett mi gefullen, denn so'n beten swart/witt, dat kann'k lieden, siet ik Masereel sen Stadtansichten kenn. De Vernissage harr denn uk'n Oort Dada-Poeten Vördrag to beeden un dat harr Oort. So  keem ik denn mol we'r ruut, denn güstern full mi bi't Snacken dat Woord in vun een "Huusarrest", ünner de ik leven dää, un dat deit ja egentlig uk nich nödig. Leider is dor blots swarte Farv in mien Schriever, mit de ik ogenblicklig op't Papier schrieven do, aver dat hiere Leed fallt dor so'n beten ruut. Is een vun de Songs, de ik so as een plattdüütsche Schloger opfaten do; denn deelwies - un dat kannst uk bi disse Blog-Musik hören - will'k nix anners as wiesen, wat op Platt allens maakt warr kann, ohn dat du de oole Spraak dor'n Tort mit andeist.

Wo weer't, du wurrst mit mi gahn?
Wo weer't, du bleevst hier nich stahn?
Du geengst mit mi dissen Gang
keemst mit mi een Stück wiet langs.

Wo weer't, du harrst Tiet för mi?
Wo weer't? Dat is nich wiet na mi.
Du keemst hier in mienen Arm
ik heel di, so as dat noch keen een harr.

Wo't weer, warrst du weten.
Wo't weer nich vergetten
wo't weer achteran
wo't warrt, fangst du erst dormit an.

Wo weer't, du reepst mi wedder an?
Wo weer't, een Romaan, de fung hüüt an?
Du schreevst Siet um Siet över de Leev
un seghst, wo geern ik di doch heff.

Bridge:
För'n "villicht" kannst di nix kopen.
För'n "binah", dor kriggst nix köfft.
För'n "mol sehen" lohnt nich't Hopen.
Op een "weet nich" heff'k nich töövt.

Wo weer't - allens un dat glieks?
Wo weer't, wenn du di dor in schickst?
Du dääst, wat dien Hart di seggt.
Du sääst, ik gah den ganzen Weg.

Wo't weer, warrst du weten.
Wo't weer nich vergetten
wo't weer achteran
wo't warrt, fangst du erst dormit an.

T.u.M.V.I.

Ach, wat weer dat för een Leven

Prätorjaners weern hüüt an de Reeg - as't um de Suldatenkaisers geeng un Caracalla, de vun sien Prätorjaners hernahmen wurrn weer as veelen annern vör em. Sehen so'n beten gediegen ut in mien germaansche Oog, denn ik bün ja doch mehr för'n lange Büx as so'n halve Kleed. Wo se dor stahn vör't Capitol un dat Prahlhaftige stolt vörwiesen, paßt se engermaten na dat hiere Leed, wat ik denn doch noch henkregen heff, uk wenn de Riemelmotor jüst'n beten an't Opstötten is. Villicht is't uk de lange Tiet vun Weinachten, wo wi nu in de Gang sünd un uk nich loslaten mögen un  hier un dor aver mötten, dat ik so'n beten mau un flau bün. Fohrte güstern na Seebarg, Fründ in'n Reha-Deluxe-Palast besöken, so stellt ik mi een Augustinum-Wahnstuuv vör, man much liekers nich na dat een un uk nich na dat anner. Op de Weg hörte ik in't Auto een ool Kassett mit Opnahmen ut de 8oer Johren. Ohauhaha - do weer ik aver uk an't Söken un Utprobeeren. Versöchte domols een Marschwalzer-Leed to maken - dor is "Mein Freund Herbert" doch'n beten mehr to infullen. Kunn ja noch versöken un maken een Leed vun dat lütte Intermezzo, as sik hüüt een besapen Keerl un een Amanda op't Rad in de Mööt keemen. "Dicke Kuh un Kinderquälerin" kreeg se mit op den Weg, se sä noch "selber einer", aver paßt uk nich so ganz. Un mi weer uk nich so dorna, mi dortwischen to smieten. Harr jüst dat Book köfft: "Böse Philosophen" - ik segg ja, de Welt bruukt anner Minschen.

Dat weer een anner Leven
wurr dat nich de doren geven
sehen, wat springt dor wull bi ruut
wo kaam ik dor groot bi ruut.

Ach, wo schön, wurrn se dat laten
dat Sik-Dickdoon över de Maten
dat "an mi kummt keen vörbi"
ik bün een Baaskeerl neben di.

Ach, wat weer dat meist för'n Leven
wurr dat anner Minschen geven.

Ach, wat wurr de Welt dat guud gahn
harrn sik Lüüd nich so veel vörnahmen
geengen blots de halve Weg
leeten annern uk ehr Recht.

Ach, wo ruhig wurr allens lopen
wurrn wi in de Medden uns drapen.
Nich de wietste Reis dää noot
nich dat smückste Kleed so root.

Ach, wo fein wurr allens lopen
wurrn wi half so veel blots kopen
bruukten nich de niege Waag
fohrten uns nich um de Kraag.

Ach, wat weer't för'n feine Leven
wurr dat anner Minschen geven.

Herrlig weer't för miene Kinner
geev dat in de Welt keen Schinner
mußten sik half so dull quälen
kunnen hier un dor mol fählen,

Ach, wo herrlig weer't nix weten
un de Mist gau to vergetten.
Blots een eenfach "Hier un Nu"
so een um een as ik un du.

T.u.M.V.I.

Versöök dat

Alfstraat - dor stunn ik mit mien Waag, töövt op een Kolleeg, de mi'n por ole Platten verkopen wull, keek hooch na de Marienkark un dach, wo geern ik doch in disse Stadt ween bün. Nu al 30 Johr. Dat Leed "Weer so geern in disse Stadt" kreeg ik nich mehr trecht, harr vörher disse Lex opschreven, de uk ganz natürlig is na 30 Johren an een Stääd, op de eene Arbeit, wo nu annern dat Leit hebben un de na een anner Richt marscheeren mögen un de ik ehrer in de Weg stah.Man mi fählt je doch de Moot, dat Leven un sik sülven noch eenmol in de Hand oder an de Hand to nähmen, so geihst denn wieter un kriggst nix mehr trecht vun all dat, wat villicht anners mol möglich ween is. Een vun mien feine Kollegens harr we'r jüst wat lehrt över de Wöer, de een egen Wohrheit ünner dat, wat dor seggt warrt, oplüchten laten un dor kunn een sach uk so sien Gedanken maken. Mien Kolleeg keem. he wieste mi de schöne Wahnung, de 1957 betrucken un nu opgeven wurr, allens püük un fein, allens an sien Stääd, man nu weer't vörbi. Mudder kummt nich mehr torüch.

Versöök dat lostolaten.
Versöök dat, smieten weg.
Will nix Nieges mehr anfaten
föhl, ik bün dor nu mit trecht.

Versöök dat to vergeten
wat ik mit mien Leven wull.
Will dor nu nix mehr vun weten
heff dor de Nääs vun vull.

Lohnt sik nich "Worum?" to fragen.
Lohnt sik nich un denken na.
Lohnt nich mehr, wat anners wagen
warrt Tiet, dat ik nu gah.

Versöök, mi keen Kopp to maken
över wat mi nich verschääl.
Chott, dat weern dusend Saken
nich mol mien Dröme bleven heel.

Versöök dat, nüms wat vörtoleegen
un so doon, as weer allens fein.
Heff dor midlerwiel nix gegen
dat Licht vun mien Stuuv hier uttodreihen.

Versöök dat noch, een Dör to finnen
wo ik ruut aam ut disse Laag.
Funn vun ganz alleenig rin
annern Weg heff ik nich waagt.

Versöök dat so lang uttoholen
bit een anner seggt, nu kaam.
Leeg warrt seker dat Betahlen
harr'k blots mehr Gudes daan.

T.u.M.V.I.

Ogen op un Finster apen

Mehr as een grote Mundvull Snack hett't güstern geven. Bün'k gor nich wennt; in mien Eenspänner-Paradies ist't man de halve Stünn de Avend an't Telefun, wenn de Dag hier un dor bilanceert warrt. Dorbi is't sach "normaal", wenn een so, as ik dat güstern dää, över Minschen un Lüüd snackt. Kunn nu loslegen un vertellen, wat in't wohre Leven begäng ween is un nich blots vun dat, wat ik över de Maten in't Fernsehen sehen heff. Vertellt wurr to'n Bispill vun een Jung, adopteert, weil sien lütt Mudder as Aupair vun de Ool in De Gastfomilie hernahmen wurrn weer un denn wegen dat Kind vun ehr Fomilie verstött wurr. Un de Keerl un Vadder geneert sik nich un halen sik een poor lögenhaftig Keerls, de de lütt Fru uk noch slecht maken. Wat för Töge. Geneerst di op de eene Siet un freust di, wat'n Fomilie gifft, de so'n Unrecht denn utglieken kann. Leider keem de Mundvull Snack, de noch över Musik un Instrumeten gahn wer, denn we'r op dat Fernsehen un de Fülms un dor gifft nu rein gor nix mehr vun to vertellen. Dorbi is uk disse lütte Leed "medial" ruutbottert. Ik dank't egentlig doch blots mien "Ool Stimm" B.D., denn he hett in sien Radiostünn seggt, wullt du weten, wo de Witterung is, kiek doch rut ut't Finster. Un as de Witterungskapaun vun't Fröhprogramm loslegen wull, heff'k em utstellt un disse Lex opschreven. Nu gau in de Draav rin in den Blog. Denn de Dag hüüt warrt lang, taag un suer.

Wo warrt de Witterung?
Du mußt ut't Finster kieken.
Wo warrt de Dag?
Dat kannst in'n Speegel sehen.
Wo hooch's dat Water?
Sühst du vun de Dieken.
Wo groot is de Minsch?
Mußt ünnern Häven ween.

Wo geiht't mien Leevsten?
Du mußt an ehr denken.
Wo geiht de annern?
Mußt an ehr Stääd ween.
Wull is för di een vun de nächsten?
Mußt mit dien Arm henrecken.
Wo geiht't dien Chef?
Mußt in sien Ogen sehen

Ogen op un Finster apen.
Dreih di um, wo anner Minschen sünd.
In Dien Hart un Stuuv de Wind rinlaten
ruut na buten, dor kannst allens finnen.

Wo markst du, dat se di beleegen?
hör 'n bet nipp un nauer hen.
Wo kummst du ruut ut't sik Bedreegen?
Schullst den Twiefel nu al'n beten kennen.
Wo kummst du ruut ut dat schlech Geweten?
Hett di al veel to lang hart quäält.
Wo kunnst du öven dat Vergetten?
Wo kunnst laten, wat di gor nich fählt?


Wo büst so wurrn? Wullt du dat denn weten?
Wat hest verloren? Wat kannst noch wohren
vör dat Vergetten.
Wat kannst villicht noch we'r trecht bögen?
Wat is twei un kummt nich we'r?
De Minsch mutt wieter, kann nich töven
kiek ut Finster un du sühst den Sünnschien we'r.

T.u.M.V.I.

Weer ik kloog

Und was ist Ihr Feindbild, wuur ik hüüt morgen fraagt, as ik mit de jungen Lüüd in de Gang weer: se harrn ja richtig funkschoneert un all de Bumänner- un -fruuns optellt, de se vun de Medien verköfft kregen hebben. Guido W. keem an erste Stääd, denn weer Rüttgers an de Reeg un Merkel uk wegen dat Ding mit de Atomstrom. De Gehirnwaschgang hett dor ganze Arbeit daan. Wat schull ik seggen, heff se vun den Leserbreef vertellt, wo ik de Kolumnenschriever vun dat Giebelstadt-Blatt een mitgeven harr - ein von seiner eigenen Bedeutungslosigkeit geschundener Provinzredakteur - natürlig weet ik, wo ik vun swöög, wo ik doch uk vun wenig Bedüden plaagt warr, liekers sünd mi disse Kampagnen-Skribifaxe to weddern, man ik heff den Breef nich losschickt, dat Schrieven hett al hulpen. Nu bün ik sogor hüüt avend in de Draav un so regelrecht geniaal is disse Rummsmusik ja nich to nennen, aver dat mußt mol sien, Slagtüg as domols in Vadder sien Garaag un de Orgel warrt quäält. Mien Liebling E.Ode warrt mi hoffentlig nich een mit sien Pistool över dat Fell geven, weil he dor nich mit inverstahn is, wat Schiet. Na sien Kummissar-Tiet hett he sik noch in de Giebelstadt opholen, schaad, wat ik em nich drapen heff. Alleen sien Autobiographie hett mi gewaltig veel geven.

Weer ik so kloog as Kommissar
de Wohrheit in een Nu ruutharr.
Weer ik so kloog as de vun't Blatt
wußt ik bestimmt, passeert glieks wat.
Weer ik so kloog, as Paster is
kennt ik de Moraal vun de Geschicht.
Man ik bün ja leider veel to dumm
un heff de Grund för't Leven nich funnen.

Harr ik een Moot as Supermann
fung keen een Striet mit mi an.
Harr ik so Moot, as David harr
heel mi keen Goliath för Narr.
Harr ik so'n Moot as Don Kischott
stellt ik de Welt gau op den Kopp.
Man ik bün ja leider bang
dorum wußt ik mit mi nix antofangen.

Harr ik de Fliet vun een lütt Imm
wat wurr ik doch veel Hünnig finnen.
Herr ik de Fliet, de Nahwer hett
weern Huus un Hoff wull ganz adrett.
Harr ik de Fliet vun een lütt Fruu
wat weer dat rein hier in mien Huus.
Man ik bün son'n beten fuul un beten flau
dorum geiht bi mi nich gor to gau.

Wenn'k so plietsch as Nietzsche weer
kreeg ik de Pietsch noch eenmol her.
Weer ik so plietsch, so as mien Hund
leep ik in Ruh mien lütte Runden.
Weer ik so plietsch, as ik nie warr
heel ik mi sülven nich mehr so för Narr.
Man ik bün un bliev ja doch to dumm
de Wohrheit vun't Leven heff'k nich funnen.

Bün nich na em.
Bün nich na ehr.
Bün nich as du.
Ik bün blots ik
so seh ik ut.

T.u.M.V.I.

Ssüh

Hadbar - so heet he wull op Platt, uk wenn'k em "Adebar" nennt heff; man dat maakt ja nix, wat sä mi mol een plattdütsche Schriever: "Platt bewegt sik".  De schöne Vagel seet op sien Nest, wat nich wiet weg weer vun de Hemmelsdörper See un wölllt wi hopen, wat he uk een poor Poggen finnen kann, denn dat weer orig dröög de letzten Wäken. Schull villicht uk'n Woord seggen över de Städen, wo wi de Lüüd bi't Eten sehen hebben. In Niendörp warrt düchtig buut, de Promenaad kriggt een niege Gesicht, man de Lüüd seeten heel tofreden twischen Sandbünke un Zement un kregen dor ehr Ies oder ehren Koken serveert. Dat weer so herrlig na "kummt gor nich so op an", dor warr ik noch een Leed vun maken. Sunst kannst ja dat Grugen kriegen över de Utschänn-Architektens, de sunst an de schönsten Straten de gröttsten Buusünden utfretten. Dat is knapp to glöven. De niege Promenaad nähm ik dor sogor vun ut, man wat se mit de Hüser maken, wenn't um niege Fremdenzimmer geiht - groff. Ennerlei, de Lüüd seeten kommodig jüst as wi in't schöne Café, wo wi aver vun so'n Kellner-Rasmus afbörst wurrn. Niendörper Charme. Noch mehr Charme harr de Flohmarkt-Imbiß, wo se twischen al den Plünnkraam seeten, op Dischen un Bänke, de se sik ut wat weet ik för'n Lokaal  ruutklöövt hebben un dor seeten de Lüüd heel tofreden an ehr ool Curry-Wurst. De Fru an mien Siet funn op den Flohmarkt Geschirr, wat se op Nordstrand Süderhaven maakt hebben. Wi köön't nich bruken. Adebar warrt mi nu uk nix brngen, aver ik laat em fleegen.

Ssüh, Adebar is uk al wedder trüch
maakt sien Nest torecht, kiek dor, wo he flüggt.
Winter duert dit Johr lang
man nu kummt för uns all de Vörjohrsdrang.
All wöllt na buten gahn
an't levsten in de Sünnschien baden.

Ssüh, de Nahwer plant we'r Rosen in
wat doot is, ritt he ruut un warrt uk Nieges finnen.
Frost hett nich mehr dat Regeer.
Kannst di nich mehr vörstellen
wo taag un klamm dat weer.
All geneeten se de Waarm
weer schön, wenn wi ehr länger harrn.

Ssüh, de Kinner späält we'r in de Goorn
Öllern reckt de Tiet, gau mol ruut an't Water fohren.
Jedereen rüükt dor's Vörjohr in de Luft.
Een vör sik un annern op Sünnschiendage hofft.
All hebben un nähmen sik dor ehr Recht
weern Sorgen um so veel nich in de Weg.

Ssüh, uk ik sitt buten, schriev mien Lex.
Kreeg mien Nääs mol vör de Döör as vun Grimm de ole Hex
de vull Afgunst na dat Leven pliert
sik wunnert, wat de Welt so singt un fiert.
All sünd se in de Gang, worum uk nich?
Schreev för disse Leed wengst disse lütt Gedicht.

T.u.M.V.I.

Fröhling is in't Land

What a lucky man he was - dat sung mol'n Supergroup (Emerson, Lake and Palmer) un meente dat natürlig anners, aver as ik't hüüt insungen heff, dit Leed ut Chott weet, wat för Tieden, un noch nich ganz insungen weer, as een licht maarkt, dor dacht ik, wo lucky ik doch ween bün, dat mi so'n lütte Leeder infullen sünd, de ja noch'n beten wat her maken könen un sik sogor noch na Musik anhören doon. Bi't Singen is mi sogor noch de drütte Stroph torüchkamen; her damit: Bloom, frisch vun'n Markt, henstellt un opnahmen. Fertig ist die Laube. Wenn't so weer, de Vorjöhrssünn schient op de Stoff un wiest em di hier un hier, egentlig överall. Man wi wöllt nich jammern. Bigahn is dat, wat nödig deit. Mien Jung un ik sünd güstern avend mol na Stadt ween un hebben uns de Lüüd bekeken, de dat nu vör hebben, wo dat in't Leed um geiht, promeneeren, imponeeren un dat däen se denn ja all generationenübergreifend. Ik wünsch se all veel Glück, alleen döcht de Welt blots half so veel. Villicht sogor noch wenger.

Weg mit de Mantel, weg mit de Mütz
nu geiht dat avers los.
Ruut mit de Muff, ruut mit de Stoff
frische Blöme in de Vaas.
Un de Oolen un de Jungen
de sünd we'r vergnöögt.
Trurig blifft alleen blots de
de dat noch lang nich glöövt.

Winter is vörbi
Fröhling treckt in't Land
un ik bün bi di
de ganze Summer lang.
De Nach is kort
de Sünn kunn morgen schienen
un ik weer so froh
weer ik hüüt avend bi di.

Un de Deerns, de promeeeren
wiesen, wat se hebben
un de Junges imponeeren
so is dat ümmer ween.
Schallst mol sehen, wo gau dat geiht
se nähmt sik bi de Hand.
Dor haakt sik in,wat sik versteiht
un fangt dat Leven an.

Winter is vörbi
Fröhling treckt in't Land
un ik bün bi di
de ganze Summer lang.
De Nach is kort
de Sünn kunn morgen schienen
un ik weer so froh
weer ik hüüt avend bi di.

Leeder höört man överall
uk lachen kann een we'r.
Alleen to ween is nich mien Fall
drum söök ik mi een Deern.
Mit de gah ik op nächste Fest
un dor bün ik nich bang.
Wenn se nix för mi över hett
haal ik mi een frische ran.

Winter is vörbi
Fröhling treckt in't Land
un ik bün bi di
de ganze Summer lang.
De Nach is kort
de Sünn kunn morgen schienen
un ik weer so froh
weer ik hüüt avend bi di.

T.u.M.V.I.

Wunnerst di

Bist Du so konservativ geworden - geeng mi de Madame vun'n Speegel an, as ik ehr bedüüd, wo dull ik an mien School hung, wat een hoghe School is un wo ja nu noch keen Kninken nich slacht wurrn sünd. Een vun uns hett mol so wat versöcht un buun een Aven ut de Steentiet, aver sunst mött wi doch wull all begriepen, wat een School een School is un nich dat Leven. Över't Leven könen wi snacken un uk wat verdüütschen, man de Rest schöllt wi man fein buten laten, as wi dat fröher däen.Wat de Kinner mol 'n Stück wiet ruut na buten mötten, dat is kloor, aver in't Lütte un in't Grote is't guud, wat wi ünner uns blieven un dor dat maken, wat wi lehrt hebben. Liekers full mi in, wat unse Schoolmester mol'n Muulwörp dör't Aquarium buddeln dä, em een Ammer Water över de Kopp gaten hett un uns bedüüd, wat dat Deert swemmen kunn. De sülve Kolleeg schall, dat wurr vertellt, uk mol reine Alkohol in een Fischbecken gaten hebben un de Stickel is dor binnen herumsuust as verrückt un dat schull de Junges wiesen, wat bi't Supen ruutkamen kunn. Wat se sik vun dat Blatt un't Fernsehen dor nu över de Kninken-Slachterie so hermaken, dat is natürlig uk knapp uttoholen, aver dat mußt utholen. Wull weet, wennehr un wodennig dat een sülven drapen deit un denn warrst sülvst över de Koppel dreven. Den Speegel un de Zeit warr'k liekers nich mehr kopen, un wat vun de FAZ nableven is, dat is ja egentlig een Jammer.Aver dor geiht't in disse Leed - eine schwere Geburt - uk rein gor nich, man mi maakt de Ruh in mien Hart so'n Sorgen. Dat bün'k nich wennt, kenn dor egentlig blots Achterbahn, op un dal, Kummer, Sorg un "Hoppla, hier kaam ik", disse stüttig Gang aver, de is nieg. Oolt un bestimmt al'n poor Mol uk in dissen Blog so vertont, is de Sing un Sang. Ik maark, ik bün al'n beten ut de Puust na 100 Leeder un een.

Wunner mi, wat is los mit mien Hart.
Föhl na binnen un maark, dat is hart.
Kiek nich rin, denn dor is allens swart.
Wat is los? Wull dä dat to mien Hart?

Wunner mi, wat dor wull binnen sitt.
Kunnst't sehen, wurrst seggen, gittigitt.
So veel Gift un Gall is dor in de Mitt.
Wat is los? Wat nähm mien Hart so mit?

Wunnerst Di, wennehr is dat so kamen?
Weer mol ganz week un geev uk vele Tranen.
Is sach utdröögt, weil dor keen anner wahnen.
Wat is los? Wull hett mien Hart dat daan?

Wunnerst Di un weetst, büst sülven schuld.
Dien Hart uttehrt un sach nich anners wullt.
Nich de di bruukt, nä, deWelt späält de grote Rull.
Wat is los? Dien Hart dä nich dat, wat dat schull.

Wunnerst di, wat dien Hart noch sleiht.
Dat't so lang al sien Deenst di deit.
To laat is't eerst, wenn't op eenmol steiht.
Wat is los? Dat di dat nu leed op eenmol deit.

Wunnerst di un dormit fang uk an
wat sik in dien Leven ännern kann.
Kiek di sülvst an un de annern uk.
Wat is los? Dat dien Hart we'r wat föhlen kann.

T.u.M:V.I.