Dat weer man mol wedder een Nacht, tweiretten, aver nu heff ik wengst we'r een Leed, schreven um Klock twee oder dree, dat ik de Namiddag denn an't Klaveer trecht maakt heff. Un worum uk nich; sä doch een Keerl, warrst fröh waken, denn maak doch wat, freu Di, du büst an't Leven, nimm di een Book, schriev dien Gedanken op; heff ik maakt un den Sündag so'n bet bilanceert, de so wat vun riek weer, wo dat Leed so'n beten vun vertellt. An't besten weer, wat de Daak vun de Wääk vörher wegweiht is un sik uk de Maandag hüüt guud anlaten hett mit fründlig Wöer un een beten Doon.Geeng mit een Kolleeg um de Films, de wi sehen hebben. He vertellt vun "Wand" un "Band", ik vun den 110er, wo de Kummissar mit een Bagaluut den witten Barg hooch geiht un sik binah över de Schrääv na't helle Licht verleert. Dor hest wat to denken un mit dat Denken heff ik mi al ümmer veel befaat un sodennig, dat weet ik nu uk, mi een Welt trechtimmert, wo dat wull uk ehrer "inglisch" utsehg. "Scheef is inglisch un inglisch is modern", sä de Kittelkeerl vun 'n Tüv. Nu will ik dat geern allens een beten liek hebben un licht.
Bün so vull Leven, mag nich slapen
Kopp, Hart vull vun Räden, holen mi waken
denk mi sinnig in den Morgen torüch
dat'k in Gedanken noch ümmer bi di ligg.
Bün so vull Sünnschien, kiek na't Düster nich hen
na de sworen Tieden mag'dat nich um mi hebben
spöör dien Kopp op mien Schuller, maakt de Slaap ganz swoor
keem sach vun de Leev, herrlig, deep un ganz wohr.
Bün so vull Lengen, wurr geern wat Gudes doon
Boom planten in'n Goorn , kreeg dorför mien Lohn
höör dien Atem, so stüttig, liesen un deep
mi warrt ganz licht, wenn'k denk, wo ik bi di sleep.
Bün as unklook an't Fiern, mutt mi nich mehr plagen
mit Erinnern, de piern un de sülwigen Fragens
dien warme Huut, so zort un so week
denk an't Verlangen, mit de'k na di keek.
Bün so vull Föhlen, keem hen na een Freden
hett mi so fählt, wull't lang nich för mi geven
dien Hart an mien Hart, dat sülvige Maat
wat ik so bruukt heff un worum'k nu nich slaap.
T.u.M. V.I.
