Geiht so gau

Dor hebben de Lüüd op töövt, dor uk mit räkent, wat dat so kamen wurr, man denn geeng dat güstern ganz gau: de Minüster wurr vör de Dör sett. "Aus die Maus" - so stunn dat uk in een Blatt. Wurr dorbi uk düchtig inschinkt un Caligula in't tweete Programm weer rein ut de Tuut, wat he sik dor nu mit sien Gäste dor över hermaken kunn. Chott, laat em. Lohnt egentlig nich, sik dor lang mit op to holen. Harrn se dat doch blots laten, dat de Gälen sik mit de Roden un de Grönen verklöppeln leeten. An dat Grööntüüg kann een sik licht de Maag verdarven un ut dien Kleeder kriggst de dor Farv nie nich mehr ruut. Een is denn uk glieks na de anner Siet överlopen un wull lever wieter Minister spälen. Egentlig keen Wunner, denn mit de grote swarte Waag na't Minüschterium fohren, sik jedeen Dag an Mikro un Schienwerfers warmen, dat hett sacht wat. Dor is dat nu aver all mit för de eenen nu al un för de annern wiss'n bet later. Mutt jedereen hendörch in sien Leven un dat utholen lehren, mit eens warrt de Welt di nich mehr gewohr. Mi hett dat ja uk so gahn un nu schall dat ja uk ganz all sien mit dat Muskanteeren vör Lüüd, denn schöner as dat Letzte Mol op Pellworm kann't nich mehr warrn. Ik tehr nu noch ümmer vun de dor feine warme Willkamen vun um un bi 30 Lüüd, de sik verleden Friedag an mien Songs un Dichten freut hebben. De Stimm leet toletz nah un mien Al-Martino-oho keem an't Ende dor nich mehr so as sunst herut ut de heesche Stimm. Denn is dat so. Heff sodennig dreemol Afscheed fiert: vör twee Johren op Nordstrand, vör een Johr in de Giebelstadt un nu noch op de "Schönste Insel der Welt". Man dat Leeder Maken geiht wieter. Dorum nach gau de Wöör vun dat Leed vun hüüt morgen: Geiht so gau Geiht so gau du wünschst di dor weer Licht un een Minsch de keek we'r na dien Richt. Geiht so gau keeneen will wat vun di De Ursaak is dien Tiet is nu vörbi Geiht so gau dat keeneen di mehr burukt. De Kinder sünd nu uk al lang ut't Huus. Geiht so gau se weern noch güstern lütt. Wat neiht de Tiet ut kreegst dat gor nich mit. Geiht so gau dat keeneen na di fraagt. Hest soveel beschickt för annern plaagt. Geiht so gau de Welt kummt fein torecht. Nümmers hett dien Naam toletz mol seggt. Ja, un ik belääv dat nu meist jedeen Dag. Wurr düster, koolt um mi so blifft dat sacht bit an't Ende Keeneen dor wünschst di een wurr di warmen man nümms hört di in de Welt bi all dat Larmen. Geiht so gau dat piert bit deep in't Hart um di rum dat allens leeger warrt. Geiht so gau un lohnt nich optostahn so lang is nu al keen Minsch na di kamen. V.I.

Smücker warrst du nich

Annerletz schull ik mi entscheeden, wst för'n Blatt ik online aboneeren schull. nu lääs ik'n poor Wäken lang, wat de SZ so allens verhannelt, man harr doch lever een vun mien dree ole Fründinnen nähmen schullt: faz.net, welt.de un de nzz.ch. Op de ehr Sieden hool ik mi lever op, dor warrt noch nich gendert un wo k nu mol nich op de linke Stratensiet ünnerwegens bün, kummt mi dor nich so veel in de Mööt as bi de Korrekten vun Dlf. in de Nzz keem ik dor över, wat een Klogschrieversche verhannelt hett: blonde Hoor dat weer infamicht, sehg na witte Herrenminschen ut. Sik dat Hoor in Gretel ehren Salon blondeeren to laten, dat geeng ja gor nicht. Weg dormit. Dat hett de Leve Gott uk to mien "Ornat" seggt, dat drütte Knee geiht nu över den ganzen Dööz. Frank Sinatra hett dat uk so gahn, un wenn he uk richtig oolt wurrn is, leeg dat dor an, dat hett een vun sien Kumpanen opbröcht, wat se güntsiet bang weern, he wurr wegen dat Hoor groten Striet anfangen. Wat Schiet, heff ik mi seggt, kann nu mol nich jedeen so schöne wiite un vulle Hoor hebben as de "Smucke Otto", de ik uk mol een Leed nadicht heff; "dat is nich mien Schuld, dat hett de Leve Gott nu mol so wullt." De Reegen, de ik hier opschrieven warr, sünd egentlig över, "Beifang" sotoseggen, aver wurr fröh waken un harr nu mol de Tiet. "Un schullst du noch so kloog sien, smücker warrst du nich/ as de doreFru, wo dat Hoor so ganz fein lücht./Du magst wull preestern, schrigen, dat weer meist nicht gerecht/ wenn ik as Ole Keerl "Schönes Fräulein" to ehr segg.// Dat deit mi nu mol leed/ dat Leven, ja, dat weet/ nix vun wat uns Minschen quäält/ de een, de hett't de anner fählt't.// Du kannst so ganz fein schrieven, de annern räägt sik op/geiht di um dat schöne gäle Hoor dor op ehren Kopp/dat gifft licht mol Fruunslüüd, de'n beten smücker sünd/ de een steiht vör den Speegel,de anner plaagt dat Kind.//Worum de Lüüd nich laten/ sünd verscheden all tomaal/güstern geeng een mit sien Mess op fründlig Fruunslüüd dal.//Nu hebben se vun di schreven, jedereener kennt dien Naam/ maken liekers, wat se wöllt, wiet un siet de schönen Damen./ Kannst ruhig wieter giften, uns annern blifft de Spott/ entscheden deit dat "so o'r so" doch blots de Leve Gott."

Seeten in de Zug

Vörhen hett mien Söhn anropen, denn he harr keen Ruh, as he dat hört hett, wat in de Regio op'n Weg na Hamborg passeert weer. Wenn ik denk, wo vele Malen ik in'n Regio setten heff un sacht uk we'r sitten warr, denn blifft mi de Luft duppelt weg, wenn ik mi utmaal, wat dor passeert is. Dat Verfehren, dat Wehdaag, dat Bangween un Insehen,wat een dor nu nich dor vun af kummt un wo dor al so veel Unglück, Schrigen un Bloot oplopen is, denn de Moot vun de doren, de dortwischen gahn sünd, vun een Ogenblick to de anner geiht dat um Leven un Dood.. scheußlig un een weet - bit op de korrekten Klookschieters - wat dat allens för de Katt is, du dat Beste, wat du hest, investeerst, de Truer vun ganz vele Minschen för nix un wedder nix un vun all dat Elend kummt nix anners bi ruut as een Naricht ünner "Vermischtes". Wat is dat doch leeg. Heff mi de Bliefer nahmen un'n poor Reegen opschreven. "Seeten in de Zug un wullen na Huus fohren/ man leider keemen se dor nich an/ Seet een dortwischen, kannst di nich vör wohren/ nähmt Mess un geeng de Minschen an.//Refr.:Fraagst di, wat hett em dreven/hett't so wenig döxht, sien Leven?/ wengst dat vun all de annern, nä, dat döcht em nix/ stell di vör, wo du dortwischen sittst.//Seeten in de Zug, still an't Sinneeren/ de een un anner kiekt op de bunte Schiev/ sitt een dortwischen, hett nix to verleeren/ haut ehr glieksdat Mess in't Liev.// Seeten in de Zug so as all de annern/ jedeen ünnerwegens vun A na B/ seet een dortwischen un dat is een Jammer/ wat he de Minschen andoon dä.// Bridge: Un morgen fohrt de Zug vun Hier na Dor/ Un morgen is wat hier passeert is, liekers wohr.// Sitten in de Zug vun uns lütt Leven/ denkt, ganz an't Ende stappt wi ut/ kummt wat dortwischen, gifft keen Freden/mit Gewalt smitt een di ruut."

Laat ma na

buten weiht so'n koole Wind, mag gor nich ruut, bin vun dat vele in de Stuuv Sitten ganz week wurrn, dat weer uk al mol anners. Nu sitt ik hier un tööv wat se in't Radio um de Middagsstuenn över poor Saken diskereeren.Dor geiht dat sacht uk um de "allens dicht"Saken, wat so'n poor Fernsehpromis ruuthaut hebben. Ik harr dor nich mit maakt, so as ik binah mien ganze Leven nie bi wat mitmaakt heff, sacht wat ik to feig weer oder an de anner Saken glööft heff as de Lüüd, de wegen Brokdorf oder Raketen opwiechelt weern. Geeng nich, denn siet ik mit 14,15 Johr so sellig weer, wat ik mi de Bilder vun de Minschenfretters Lénine un Mao an de Wand hungen heff, siet de Tiet is linkerhand een "No go". Nu heff ik aver Tiet un Lust mi to argern un hör dat Radio, an't levsten mien "Feindsender"DLF kultur. Wenn mi dat toveel warrt mit ehre linke Touren, schick ik se een Breef un hau se för irgendwat in de Pann. Hüüt kregen se uk een Lex.. dor stunn wat vun "moralische Arroganz". Sünd ja all jünger as ik un wohrschienlig al korrekt op de Welt kamen. Dat hebben se mi voerut. Wo ik so in de Brast weer, maakt ik glieks dit lütt Leed. Laat man na, denn dat, dat hett keen Wert, wenn een hüüttodags noch Radio hört. De Musik, de se späält, dat deit mi leed, 1000mol al hört, ja, weetst Bescheed.// Laat man un hören, wat se seggt/ se sünd guud un wi,du un ik sünd slecht/ ittst Fleesch, köffst nich blots bi Bio in/ warrn noch ganz veel to kritikastern finden//Wat sünd se kloog, wat sitt se hoch op't Peerd/ hebben dat Schieten in de Högde lehrt/ sünd sik eenig kummst nich gegenan/ laat dat Radio ut maak't nich wedder an.//Laat man na un schrieven ehr een Breef uk wenn hüüt dat we'r een överdreef/ se weern as Baby al korrekt/ keen Wunder, wat dat Fleesch ehr nich mehr smeckt.//Laat man na, geneet den schönen Dag/ blifft soveel, wat een lever mag/ to'n Bispill de lütt Vagel Sing un Sang, to Middag vun de Kark de Gluckenklang.//Wat is dat licht un freuen sik an dat wat't gifft, wenn blots een Rest noch dor vun blifft,wat hier in dien Goorn passeert/wo guud di dat deit, wenn een keen Radio hört.

Gah dor nu op dal

nu schall dat doch keen stille Ostern geven, mi is dat een Doon, denn ik lääv nu al Johr un Dag disse Corona-Leven..wo de grote Gefohr is, wat een de schöne Tiet Stuenn för Stuenn verkleiht. Dorum bin ik nu noch gau mol dor gegenan gahn un heff mi de Gitarr grepen un disse Reegen henkliert. Een Leed as midlerwiel toveel annern, wo dat um dat ewig junge "Carpe Diem" geiht. Egentlig lohnt sik blots de Reeg: "ik will de Dag hüüt stünnenwies ehren". Ganz hett mi dat nich lückt, aver 'n beten wat blifft denn ja doch. De Kanzlersche harr ja hüüt keen lichte Dag, aver de nix maakt, maakt nix verkehrt. Ja, hüüt gah ik dor op dal hüüt will'k wat ünnernähmen wenn't nich veel is, ganz egal will mien Leven leven. Will keen fragen, wat ik dörv seggt een "verbaden" heff'k't nich hört will den Dag hüüt stünnwies ehren den Ogenblick vertehren. Lang noog blädert in een Book verstunn nich, wat se meent nä, wat sünd de Minschen kloog dat warr ik nich mehr ween. Will nich fragen, wo dat heet wat dor doch een Uul just seet maak mi suelven een Gedicht schallst mol sehen, dat geiht ganz licht. Will ehr gröten de Madame keek mi de smucken Fruunslüüd an heemlig, wo sik ' t nich mehr hört so veel, wat een nu nich mehr dörvt. Ik gah hüüt bet hen un her ganz wiet warr ik nich kamen ümmer mol leep ik verkehrt bleev uk beten to lang stahn. Op't Schild prahlt een mit lude Wöör wat wohr un uk mol lagen weer dortwischen gifft ganz veel, wo ik mi nich um quääl.

Weer so geern

Een vun de schönsten Gedichten,de ik mol lääst heff, weer"Warmimg Her Pearls" vun Carol Ann Duffy. De Fru bedeent een Lady, de schall na'n Ball utgahn un maakt sik smuck, de Perlenkaed, de se anleggen warrt, driggt de Deenersche un warmt ehr vör..denn liggt se de Nacht in ehr Bett un stellt sik vör, wo ehr Lady danzt un ganz lütt beten gewohr warrt, wo de Perlen na de Deenersche rüken. Mag ween, wat dat hier een Saak för de "Damenwelt" is, aver mit de Unverstand, de to dat Lengen hört, kenn ik mi ut, dorum heff ik mi disse Riemels utdacht. Il hoff ja man blots, wat ik dit Leed eenmol vör Lüüd singen kann, sunst blifft dat denn uk blots bi dat Lengen, wo de Minsch villicht sogor dat mehrste Vergnögen in finden kann. Sind ja nu uk Tieden, wo een midlerwiel villicht uk lever vun so'n Saken swiegen schull. Weer so geern de Kääd de du hüüt avend driggst tööv an de Stääd wo all dien Herrlichkeiten liggt jüst as all de anner hoff ik dat du na mi langst wat weer dat schön, wenn du mi över dien Schulter hangst. Weer so geern de Ring de du över dien Finger schüffst seet dor ganz eng wat dat keen Entkamen gifft folgt dien Finger un dien zorte Hand weer dor un du dreihst mi af un an. Herrlig sik vörtostellen Bilder so vull Lust herrlig to vertellen wo du vun swiegen schullst. Weer so geern de Melk mit de du di inriffst rein överall dat keen Stääd mehr överblifft gleed vun dien Fingers op dien weeke Huut weer in di un dä di guud. Weer so geern de Wind geeng sachten dör dien Hoor flustert fründlig Wöör ganz liesen in dien Ohr wurr nich to dull weihen dat di mi nich freerst wat wurr ik mi freuen wenn du för mi nakelt weerst. Herrlig...

In mi binnen

nu heff ik just veel Tiet un kann mi besinnen op de Optritt, de ik vör fisse "Stille Tiet" moch hstt heff. Eenmol in'n Olen Zolln in fe Moehlenstraat hefg ik dit Leed sungen un dor seeten 'n poor Fruunslüüd, so um un bi mirn Johrgang, de kunnen dik jz nu anspraken föhlen un ee een seh ik noch schüttkoppen, se weer nich meent. Wo schall ik di,mien Deern, denn mit locken heff ja nich mol een Talliglicht in't Schapp kann nich veel, uk nich kaken; seghst du mien Köök, denn weerst du satt. Wat schall ik di, mien Deern, denn grot beeden de Prinz wurr gries un kahl vor'n poor Johren leet mien Fru sik scheeden kenn dat guud dat Op un Dal. Liekers in mi binnen, dor is ümmer noch so'n Lengen af un to spöör ik ehr noch de ole Lust dat ik di mag, will ik di geern seggen man dat hest du sacht al wusst. Wat schall ik di, mien Deern, noch verraden wat du nich al in mien möden Ogen sühst heff veel verspraken, uk mol lagen du ahnst, wat du nich de erste bist. Liekers in mi binnen...