Gah dor nu op dal

nu schall dat doch keen stille Ostern geven, mi is dat een Doon, denn ik lääv nu al Johr un Dag disse Corona-Leven..wo de grote Gefohr is, wat een de schöne Tiet Stuenn för Stuenn verkleiht. Dorum bin ik nu noch gau mol dor gegenan gahn un heff mi de Gitarr grepen un disse Reegen henkliert. Een Leed as midlerwiel toveel annern, wo dat um dat ewig junge "Carpe Diem" geiht. Egentlig lohnt sik blots de Reeg: "ik will de Dag hüüt stünnenwies ehren". Ganz hett mi dat nich lückt, aver 'n beten wat blifft denn ja doch. De Kanzlersche harr ja hüüt keen lichte Dag, aver de nix maakt, maakt nix verkehrt. Ja, hüüt gah ik dor op dal hüüt will'k wat ünnernähmen wenn't nich veel is, ganz egal will mien Leven leven. Will keen fragen, wat ik dörv seggt een "verbaden" heff'k't nich hört will den Dag hüüt stünnwies ehren den Ogenblick vertehren. Lang noog blädert in een Book verstunn nich, wat se meent nä, wat sünd de Minschen kloog dat warr ik nich mehr ween. Will nich fragen, wo dat heet wat dor doch een Uul just seet maak mi suelven een Gedicht schallst mol sehen, dat geiht ganz licht. Will ehr gröten de Madame keek mi de smucken Fruunslüüd an heemlig, wo sik ' t nich mehr hört so veel, wat een nu nich mehr dörvt. Ik gah hüüt bet hen un her ganz wiet warr ik nich kamen ümmer mol leep ik verkehrt bleev uk beten to lang stahn. Op't Schild prahlt een mit lude Wöör wat wohr un uk mol lagen weer dortwischen gifft ganz veel, wo ik mi nich um quääl.