"Ännern", dat harr'k nich seggen schullt, denn dor heff ik to veel vun snackt un to wenig um maakt.Man weer mol wedder to Besöök, wo ik vele Johren nich kamen bün, man binah nix harr sik ännert in dat dor Huus. Sühst licht bi anner Lüüd, wat bi di sülvst nich löppt un schullst sodennig still ween. Ennerlei, siet güstern hangen anner Biller bi mi an de Wand, luter Bodderlickers mit herrlig Farven, villicht helpt dat ja al wat, denn se meenen, allens un all hung mit wat anners tosamen, un 'n beten Farv kunn ik uk bruken, denn bilütten hett sik we'r een tämlig griese Daak över dat Hart un Denken leggt, dor hett uk de Sünnschien siet Sündag nich hulpen. Un ümmer wenn't mi nich guud geiht, lett de HSV mi hangen. Worum mi dat dor 9:2 so tosett hett, keen Verstand un Nadenken gegen de kinnerhaftig Truer helpen wull, dat much ik geern mol weten. Dor höör ik stünnenlang, wat de Eso-Preesters seggen un denn maak ik dat doch un verklöppel mien Denken un Doon mit so'n dammelige Vereen, de nix döcht. Scheußlig.
Heff de letzten Dage veel Opnahmen höört vun Leeders, de ik de letzten Johr opnahmen heff un mi wurr de Tiet meist keef. Wat för een Lamento; wat hest dor blots de Lüüd um di rum mit andaan, as du in de Kummerkamer seetst. Lääst hüüt, wo een sä, schriev de duster Saken in een Book, kiek di dat an, is all dien ween, un denn smittst in't Füer.
Een Ogenblick lang wull ik wedder trurig ween
as ik in dat ole Huus hier seet
tellt de velen Johren, wo'k hier nich keem
dach, wat ik verlor un dä mi leed.
Een Ogenblick lang sehg ik de Kinner noch ganz lütt
dör de Dör hen na ehren Opa gahn
de Dochter, wo se mit apen Ogen bi em sitt
wat he vertellt, dor will se jede Woord verstahn.
Een Ogenblick lang heff ik we'r op di töövt
op dien Stimm, de we'r wat to mi seggt
dat't as domols weer, binah al glöövt
dat mit uns leep sik nochmol torecht.
Een Ogenblick, man denn is't mi ankamen
wo wiet de olen Daag wegtruert sünd
much nich mehr dat Hiere in de olen Bahnen
wo ik, wat ik mi utmaalt heff, nich find.
Een Ogenblick vull Lengen, man nu heff'k em funnen
den Freden, den ik mit mi sülven maakt.
Wo veel heff'k läävt, wo veel heff'k spunnen
vun'n Paradies, wat mi nu nich mehr lockt.
Een Ogenblick un weet, dat ik't ween bün
gude Daag hier läävt in't Licht vun disse Stuuv.
Dor leeg't nich an, weer in mi binnen
dreev mi ruut, ut wat mi waarmt in disse Huus.
T. V.I.
