Mölln - un Ipe is nich dor, keen Singunsang, keen Moderatschoon, wat schall dat bedüden. Dor hett Sylt mit een poor wenig Feriendaag dat Prä; gifft sogoor wat to fiern för de Fru an mien Siet un mi..
Wengst 'n beten wat will ik Mölln hier to Ehren rinstellen: een Lex, de ik annerletz schreven heff, as ik H.O.M. sien wunnerschöön Prosastücken över dat Watt nalääst heff un dor Wöer in funn, de ik noch nich mol kennt heff, Nordstrander Jung, de ik mi inbild, dat ik een Küstenkind weer; nu weet ik, wat "Lieven" sünd, Mensing sie Dank. Villicht kamen de Wöer sodennig wedder torüch na den Schriever, de se in de Gang sett hett. Wull em den Lex schicken, man hett ja uk wat vun Sik-Dick-Doon, dat mag ik nich mehr; denn dat "Ik" steiht dat Ganze in de Weg, dor geiht eben uk um in disse Dichten.
Volkert Ipsen
Twischen Häven un Meer
Sehg den Freden
in dat nahdenkern Gesicht
vun een
de över
mien Heimat
schrifft.
mit so veele Wöer
heff ik knapp mol all höört -
de ole Spraak -
veel to laat
heff'k ehr lehrt.
Lääs
wat he dor
wies wurrn is
wo he dor
so ganz un gor
dor ween is
wo ik
blots in mien Gedanken
an een
FRÖHER
ünnerwegens weer
un mi
de Merren
in dat Trümmeln
twischen achtern un vörn
baben un nerren
verloren gahn weer
keen Ogen
keen Ohren harr
för dat Leven
dat is
undennig riek
jüst wenn een bi Ebb
över dat Watt
henkiekt
wo villicht een meent
dat dor nix weer.
Stunn ik
an de Diek
keek ik ruut
na't Watt
heff ik blots ümmer meent
ik weer alleen
kunn dat anner
dat bedüüd
jüst so veel
as wat ik meent
wat ik weer
nich hören
nich sehen
blots
wat de Häven
to hoch weer
för mi
blots
dat de Kimm
to wiet weg weer
för mi
blots
dat de Wind
keen Fründ weer
för mi
un an't Enn
we'r wegdreev
vun mi
un ik
wo ik weer
nie sien kunn
bi mi.
Nu lääs ik de Reegen
de een anner dor schreev
vun de Lieven
de Meeven
vun Dwarslöper, Kreev
vun den Pierworm in'n Slick
nu seh ik
wat een anner mi maalt
dat Blinkern un Blenkern
vun de dusend Steern
vun de Sünn in de Floot
de Priel
de Bunken
de ole Pahl.
Mi fallt in
wo sinnig un stüttig
un an't Enn uk wo gau
un keen Oog
un keen Denken
un al lang keen Woord
wull uk ümmer dat seggt hebben schall
höllt dat op
de Floot, dat Water, de See
jüst as den Dood mit sien Peerd un de Leh.
Man nu bün ik we'r
an't Spintiseeren
dat's man nix
as witte Blasen-Schuum
dörsuppt Stroh un utbleekt Holt
wat dat Water an de Diekskant spöölt
mark wo dat Hart
in mi binnen
Vergahn
Verdaan
Weggahn
We'rkamen föhlt
wo wenig ik tell
jüst as de enkelte Well
man
wenn'k verloren bün
is de Pierworm noch dor
un vun allens
wat ik seggt, dacht, glöövt
mi inbildt heff
dor is nix mehr vun wohr.
Begriep
mutt mi geven
bün jüst so wenig
man jüst so veel
as all dat anner
an't Leven
wat dor flüggt
wat dor löppt
wat dor krüppt
wat dor liggt
in't Watt
in de Slick
Mudd un Eer
dor is mien
HEIMAT
twischen Häven un Meer.
("een" meent H.O.Meyer in Mölln 2012)
