La non-maîtrise du matériel fragilise la présentation - is dat nich een herrlige Spraak - heff ik höört vun een, de uns wat vun de Simulatschoon as niege Saak för dat Ünnerichten vertellt un mit de Projekter nich rech umgahn kunn.Dat is ja uk een Sujet vun disse Leed un dor geiht dat uk bi mi sülven veel um, du schallst mit dat Material, all de doren Wunnerwarken, de du kopen kannst, so umgahn könen, wat di dat nich allens um de Ohren flüggt. So hett mi dat uk al mennigmol gahn in de Arbeid - bit denn dat Bild dor to sehen is, wo jedeen dat süht, is de halve Stünn um un uk mit disse Morgenleed will't nich henhaun. Aver dat gifft ja noch den Ümgang op de Oort, de Vadder uns Junges mol op platt
dikteert: allens in Maten un nix över de Maten. Kriggst dat nich hen, helpt toletz blots noch: snieden dat Kabel dör. Anners warrt de een un anner dor nich Herr över de Saak. Wurr mi güstern verdüütscht: de Kinner kamen vun dat Spälen mit ehr Cumputers nich weg, denn sünd se jüst bi den Ballerkrieg, wo dat ja um geiht, to een General opsteegen, nu dörven se op keenen Fall ophalen - Tant Meia is al to wiet - denn se sacken wedder af, un hest een Dag nich an de Knöpe setten, denn du mußt wedder ganz vun vörn bigahn. Un vun vörn heet we'r ganz vun nerren. Wull mag dat sodennig; un ik bün dor ja uk so wiet un segg, dat Kabel snied ik dör. Wat toveel is, maakt toletz keen Spaaß mehr, denn du markst, de Wunnerwarken un Minschen, de dor achter stahn, sünd di över. So hett mi dat mit de Bläder gahn; wat bün ik ehr in de 8oer Johren nich achteran lopen un heff ehr köfft, de Tip vun Berlin, Tempo, Wiener, Twen, The Face - Elaste, Spex, de Regalen sünd vull dorvun; man nu gifft man blots noch af un an een Blatt, de Spex ut luder Fründschop; gah na den Kiosk un du weetst, worum, dat gifft eenfach to veel, heff'k dat eene köfft, laat ik 100 annnern liggen. Nu mutt ik vun de Blogs Afscheed nähmen, du vergeihst, denn du verleerst di bi all de doren, de wat uk ümmer na de Minschheit henschrieven so as ik hier ja uk. Harr güstern den Blog vun den Schriever anfungen, de "Tschick" schreven hett, he is nu dor mit langs. Hett dree Johr lang schreven vun sien Krankspälen, wat ja uk een Oort Krieg weer, de he nu opeven hett. Sien Blog heet "Arbeit und Struktur". De schull ik egentlig noch läsen. Aver villicht doch eerst dat Book, wat ik hüüt morgen anfungen heff, wat vun een "allerbeste Johr" vertellt. Dor hett een Vadder uk dat Kabel dörsneden. Sien Söhn wull nich mehr na School un weer gor nich mehr bi sik Dor hett de Vadder entscheed:. De Jung bruukt nich mehr na School - wat seggst du nu? Man ik glööv, an't Enn dor steiht: he find sik sülven wedder.
Dor liggt dat Wunnerwark
töövt, dat ik dat nähm
weet, wat ik dat wedder warr
kann mi nich betähmen
maakst du an - denn geiht se op
de Dör hen na de Welt
haalst di allens in de Kopp
fraagst, wo he dat uthöllt.
Dor steiht de Kassen op den Disch
dat rode Licht, dat lockt
in dat eenzige, wat lücht
in dien ool Kummerhock.
Maakst em an, zäppst dör't Programm
Narichten un Sabbeln, kiekst di allens an
Jawoll, Herr Kommissar
weet nu uk, wull dat weer
Pütt un Pannen kaken se nich leer.
Dor liggt dat Blatt verwohrt vun ehedem
kiek, dat dor Büld heff ik noch nich sehen
Farven sünd man blots swart, witt gries
as in mien ole Kinnerparadies.
Dor dat Book, heff ik eenmol köfft
dor sach nich in funnen
wat, wo ik domols na söcht
haal't ut't Regaal
lääs en Reeg
wat schull ik sunst
sünd keen Miinschen in de Neegd.
Dor dat Papier
hool ik in de Hand
schriev een poor Riemels
gau de Reegen langs
geiht ganz fix
binah vun ganz alleen
steiht egentlig nix
as dat hier, dat is mien Leven.
T.u.M. V.I.
