Held in de Bottermelk - mutt ik jüst denken, weer uk mol wat för een Leed, man hüüt is een anner an de Reeg, wat ik Sündag anfungen un hüüt morgen to Enne bröcht heff, dat eerste Woord is sodennig al nich mehr wohr, denn wat wi dor stunnen un bekieken uns, wo se I.M. ehr Nach-Snack optekent hebben, dat weer nich güstern, man dat is nu al länger torüch, sodennig is dat ja allens nich wohr, man liekers föhlt oder beläävt sünd dat Hiere so ganz lütte Momenten, de een över de Tiet helpen, de uk ehrer keef is, jüst wenn ik na de Arbeid mööd un, wenn de Kinner wedder na Huus gahn sünd, alleen bün. Wengst heff ik de Möglichkeit un ehren de dor poor Sekunnen und Minuten, wo dat Leven di mit Poesie bemött, mit een poor Wöer, dat denn wengst dor'n beten wat vun blifft. Is ja man doch gediegen, wo sik unse Leven egentlig blots mit een anner tosamen as Leven anföhlen deit, de Rest is ja man doch nix as Sinneeren, Studeeren un sik in wat weet ik nich Verleeren. Hüüt kunn ik mol een herrlig Stünn mit de Kinner beläven; vertellt ehr vun den Romaan, de'k in een Rutsch lääst harr, wo een vertellt, wat he mit sien Jung de is 16 un mag nich mehr na School, jede Wääk dree Filme ankieken un em över de Kalamitäten mit de Leev över weg helpen deit. Minsch, dor much de Jung na hören. Un denn mit de Dochter Stand by me späält, wat harr dat een Oort. Vadder an de Gitarr un Lütten an de Orgel. Achteran bekeken wi uns dat Coolste, wat dat op disse Welt in mien Ogen un Ohren geven hett: Divine Comedy süngt un späält "Our mutual friend" un över de junge Fru an de Oboe maak ik uk noch mol een Leed. Villicht warr ik op disse Tiet trüchkieken un uk een Book schrieven, wat heeten kunn: disse Johr weer allerbest.
Du, de ik di güstern sehen heff
dor wo dat Fernsehen jüst wat maakt
wo een jedeen mol geern töövt
weil dat helle Licht em lockt.
Du, de ik di güstern sehen heff
dat erinnerst du sach nich
dat ik nu een lütte Bild heff
leider blots mit wenig Licht.
Du, de dor nu op't Bild büst
warrst mi seker nie nich kennen
wat schaad, man uk half so wild is
mit't Öller kannst du di an wennen.
Du, de du dor op't Bild büst
leider nich jüst veel to sehen
man liekers heff ik wiss
een Ahnen vun dien Foot, dien Been.
Du, de dor langs de Straat geengst
mit een Huulbessum in de Hand
dacht, kunn em di afnähmen
ole Keerl noch ganz charmant.
Du, de du di dorop inleetst
mit mi de Schrää hen na dien Bus
vun de ik nu so'n bet' weet
allens rein in't niege Huus.
Du, de du een Sünnschienbrill harrst
blonde Hoor un Sünnschienbruun
keen bet an mi denken warrst
wat will de Keerl vun junge Fruuns.
Du, de du mi een beten afgeevst
vun dien Leven een lütt bet' Tiet
much geern, dat du weetst
ik erinner di bit hüüt.
Du, de du mi gegenöver sittst
un nu in dien Blatt studeerst
wo een as Mozart ganz veel in schrifft
wat du nu inwendig höörst.
Du, mit de ik in de Snack keem
över de Keerl ohn een Billet
vertellst mi, dat dien eene Söhn
uk meist nie een Fohrschien hett.
Du, de du so starke Arms hest
een Fru, de wull uk ganz veel böört
so veel Kinner Hand un Hart reckt
bewunner di, as ik dat höört.
Du, de du mitkreegst, wat ik dor schreev
vertellt di, um mi wurr't ganz still
Tiet, de allens plöögt, dat nix bleev
ik di mit dit Leed hier gröten will.
T.u.M.V.I.
