Se buun een Diek

Fröhlig Wiehnachten för de Minschen un sunnerlig de, de sik noch för mien Leeders intresseeren mögen; wo lang heff ik al nix mehr postet. Warrt uk nich lichter warrn, denn ik bün offline gahn; een Telecum-Madame reep bi mi an; verköfft mi ehr ganze entertain-Paket. un so as Tukur as Kriminaal rääd ik as een Popp den Poppenspäler na; "Ja" un "Ja" un "Ja". As ik denn we'r bi Honneur weer, mien eegen Willen wedder funn, - heff ik ehr torüch betahlt - Widerruf und denn heff ik kündigt - Schluss - gifft uk een Leven ohn dat Wunnerwark un Biller- und Leederparadies, wo ik mi ümmer we'r binnen verloren heff. Vun alle Sieden nähmen se di an de Kanthaken, läsen mit un schrieven mit un vergetten di dat nich - nä, gah mi los un gah mi af. Dor heff ik mi överleggt, wat ik dat hiere Leed rinstellen much för de Paus, de ik nu maak oder wat dat Enn vun dissen Blog villicht nu is. Leed keem mi an, as wi op een plattdüütsche Versammeln in Niemünster weern; na, beten Langewiel harr'k dorbi un denn stunn de erste Reeg al op't Popier: "Se buun een Diek" - dat doon se ja nu op mien ole Insel - so'n Johrhunnert-Diek. De schall ja denn sach överall hen, in NF ; uk na Pellworm, wo disse Leed binah noch mehr henhöört. Weer midlerwiel in't Watt vör Pellworm un greep mi dor een Schar - wat ik in'n Mensing funnen heff, denn mien ganze Leven heff ik nie dat plattdütsche Woord för "Scherbe" bruukt. "Putt is twei", wurr dor seggt, dormit weer't all: na, "Mit-Die_Steine", so nöömen se op Pellworm den Wattengänger un Rungholt_Museums-Macker wiest uns de Warft vör Waldhusen - tofällig leeg denn dor ja uk wat in de Slick - een Schar vun een Putt; dorto noch dat Büld, wat ool Andreas Busch vun de Ploog-Spoor in't Watt vör Südfall maakt hett un denn hest du, wat du för een Leed bruukst - vun wegen Johrhunnert-Diek. Freu mi al dorto, wenn ik de Pellwormers dat in een poor Daag vörsingen do. Man de letzten Wöer schick ik noch na mien ole Heimat, England, wo ik in den Engländer Krog vör 120 Lüüd sungen heff, 20 weern um un bi mien Johrgang, ioo weern öller. Dat weer een Heimatavend, wo mien Leeders we'r dor weern, wo se her sünd un wo se henhören. Laat sik dat guud gahn, Lüüd, un gaht uk mol langs den Diek, as ik dat wengst in Gedanken ümmer wedder do. Hoolt sik. Se buun een Diek se meent, de heel nu 100 Johr. De hier steiht un kiekt is denn bestimmt al nich mehr dor. Wo wiet kannst sehen, maakst du een Dag de Ogen to? Wat warrt dor ween, wo ik so veel an denken do? De griese Slick de't Water över dat Land wegspöölt een wunnert sik, wo gau't sik över allens verdeelt. Wat hier mol stunn ut Holt, ut Steen, weer Minschenwark. Wat hebben se funnen? Vun'n Ploog een Spoor, vun'n Putt een Schar. Dor hangt een Koort. Se seggen, se weet, wo Rungholt liggt. Man dor's een Woord wat dat bedüüd, dat weet se nich. De Blanke Hans dat Water so ganz ohn Erbarmen wo lang, ja, kannst di holen mit dienen Minschenarm. De ole Kark wuzll hett dor preestert, wull hett bääd? De weer ja al in fröher Tieden een hillig Stääd. De hoghe Toorn Piraten hebben dor Füer leggt de geeng verloren as dat Schipp, wo'n Steen de Naam vun seggt. De kloge Minsch wat hett he hier nich allens studeert denkt sik herin wat vör de Minsch sien Tiet passeert. Een anner Land villicht sogor een Paradies achter de Kant wo du nu vun de Diek hensühst... achter de Kant wo du nu vun de Diek hensühst.