Wo fröhlig

Vun Max Jensen heff ik dat Woord övernahmen, wat de Johren duppelt tellen; he meent dat domols so, wat de Johren över 70 oder 80 duppelt tellen; man ik denk, wat dat Johren gifft, dor liggt so veel binnen, dor hest een Recht un tellen ehr duppelt, kiekst du denn sogor achteran in den Speegel, muchst binah meenen, du kunnst ehr dreefach tellen. Ehrer ik dat hiere Leed schreev, deklineer ik mi vör, wat dor an Mallöör un Sükenhaftigkeit in de Neegde oplopen is, wat dat bedüüd, wenn een nu bestrahlt warrt un wo een Trost in finden kann, wat dat villicht helpen wurr, sik inbilden, wat de Sekunn, wo dat Hart noch sleiht un de Kopp dor noch wat vun markt, so riek is in sik an Leven un jüst so veel weegen deit as dat, wat wi op lange Sicht noch vör uns hebbt oder uns inbildt, wat wi dat harrn. Wohrschienlig heff ik to veel vun de Eso-Böker studeert, man dat Leven spören döcht mehr as sik in een Leven denken. Un wat weer ik froh, keem ik vun dat Gruveln mol ganz weg. Hett ja al hulpen, wat dat Erinnern nich so een grote Rull mehr späält. Nu keem aver vundag de Naricht, wat ik in mien ole Heimat noch eenmol vun mien Erinnern snäcken warr. Dor lääst ik noch mol een poor Stremels ut mien Tüüssadüüss - Book, chott, ik wurr heesch in een Nu - dat schull ik lever laten, mutt dor doch een ganz een niegen Lex schrieven. Leed lett sik leider nich hoochladen, schull sik mit Schipper-Klaveer-Klang so'n beten na een ole Film anhören. Een annermol warrt wedder lücken. Wo fröhlig wi mol weern nu lehren wi dat Verleeren marken nu, dor is nix ganz wiß wo taag de Tiet nu is. Wat weer uns allens licht in'n Sünnschien allens lücht vör uns leeg so veel Weg dachten, allens löppt sik trecht. Un wat weern wi fröher jung so veel lückt, wat wi anfungen sorteert sik na een Leven Straten, Hüser wurr't noog för uns geven. Nu liggt't al trüch so veele Johren dor weern wi noch de doren de wi so lang al nich mehr sünd dast Ool' een as Erinnern find. Vun domols köönt wi uns vertellen wat Nieges uns le'er nich vörstellen de olen Stücken hebben wi to veel höört un vun, wat nieg is, nich noog lehrt. Arms un Hart sünd mööd vun't Holen fast dat Erinnern an een Fröher wurr een Last sik bedrägen, inbilden, wat een lebennig weer dien Huus vull Tüüg, inwändig büst du leer. Wenn't op't Enn to geiht, spöörst du wengst, du läävst de Tiet kann keen betahlen, de du hest riek is nich de, de meent, em höört de Welt. Riek is, de weet, worum he sien Leven na Sekunden tellt. T.u.M.V.I.