"Endlich", sä de Fru an mien Siet, as de Reeg an de drütte Stroph' keem un de Minsch denn wengst versöken warrt, de Fru to besöken, wo dat mit't Schrieven un Anropen al nicht recht funktschoneert hett. Schull dor wat Wohres an ween? Dor harr so'n Psycho-Keerl scheußlig wat to doon, ehrer ik mit dat bi'n anner Minsch melden, to'n gude Enn kamen wurr. Ik bild mi ümmer'n beten in, wat de Minsch dat doch marken mutt, wo dull ik an em denken do. Wat schall ik denn dor nach lang stören. Dat Leed heff ik al inspäält in een lütt Kellerhock-Studio. Villicht stell ik dat hier rin.
Dat Papier is noch ganz witt
wat schall ik di schrieven?
Denk al na, de ganze Tiet:
Wat schall ik Di schrieven?
Kunn di fragen, wo dat geiht
wo dat um uns steiht.
Laat ik lever blieven
wat schall ik di schrieven?
Dat Telefun, dat steiht un töövt
wat schall ik di seggen?
De Nummer heff ik ganz veel öövt
wat schall ik di seggen?
Kunn di fragen
wo dat geiht
wo dat um uns steiht.
Mutt erst överleggen
wat schall ik di seggen?
Dat Huus steiht achtern an de Straat
schall ik di besöken?
Wat hett de Klock?
Is dat al laat?
Schall ik di besöken?
Kunn di fragen, wo dat geiht
wat dat Kind nu maken deit.
Villicht kunn dat je lücken
ik warr di mol besöken.
T.u.M. V.I.
