Das heißt Bob Dielahn, gröölt Momme N., as een Klassenkameraad uns to een Leedernamiddag opspäält hett un denn mit sien beten Gitarrspälen un sien dröge Stimm um un bi 10 Strophen vun B. D. vörschmettern wull; dor wurrn aver vun 10 Strophen licht föhlte 25. Man wat harrn wi Moot as junge Lüüd un hebben in uns lütt NF so daan, as weern wi echte Künstlers; un de Klassenkamraad weer denn uk een un vun Momme N. heff ik nie we'r wat höört, as dat dor spietschig Bob Dielahn. Dat mutt ik nu aver ümmer seggen, wenn ik dat hiere Leed singen will, mit'n beten Harmonica dorto in D op mien ool Gitarr. Is villicht wat lachhaftig, wenn een as ik, de ümmer blots son smalle Eck vun de Leedermaker-Welt umplöögt hett, sik mit een so groten as B. D. verglieken deit. Dat will ik gor nich. Wo wiet he weg is, dat kannst in jede Vers ruuthören. Un liekers is he mi so neeg ween in de tweiretten Nachten, de ik harr, mit een grote Wehdaag, dor hett de oole Stimm mi hulpen.
Hör de ool Stimm
na dat Land, wo he singt, bün ik nich kamen.
Weer to wiet för de Blick vun de Diek
achter de heff ik wahnt.
Wo dat Water, dat kummt un dat geiht
as wenn Maand un Eer
sik mit de Häven
um de Welt eenig weern.
Vör de Sünn hangen
Wulken un Daak
uk wenn se schient
weer sunst veel to warm un veel toveel Licht för mi.
Sitt, spikuleer, wat op de Zettel steiht
wull mi de Räken vörlägen deit.
De'k as Kind "Leev" nöömt heff
oder de, wo se Düwel to seggen
glööv, de Olen vun fröher
warrn mi nicht mehr we'rkennen mögen.
Weer blots een Minsch
man nich ümmer weer'k Minsch genoog
uk nich dat, wat een Mudder
sik för ehr Kind wünschen much.
Höör de ool Stimm, is dat mien?
Bün ehr nich mehr wennt.
Wurr heesch mit de Johren
un dat Bangween um dat Enn.
T. u. M. V.I.
