Dat Huus an'n See weer mol een Hotel un dat kannst egentlig noch överall so'n beten marken; dach aver annerletz, wat de lange Gänge, de ik dor gah, egentlig uk wat vun de Gänge an mien Arbeidstää harrn, fählt mi man blots de Läertasch, de ik in de Hand heff mit Bökers un Heften. Ik schull mi man een niegen Rucksack kopen, meent een Fru ut de Korona; Lüüd könen mien Retro-Gedoo nich af; uk de veelen Wöer schall ik nalaten; schaad, wo ik doch Lüüd so geern een vertellen mag; aver se hebben sach uk recht, denn mit Wöer heff ik uk al veel Spijöök un dumm Tüüg maakt. Dokter freut sik denn, dat de Lüüd mi düchtig een mitgeven, sünnerlig aver, wat ik dat lehr uttoholen. Man hüüt sä he uk wat vun Rezidiv-Prophylaxe, wat seggt een dorto op platt. Man sieht sich im Leben zweimal, meent Berti Vogts, as de Holländers de Düütschen weghaut harrn; Hinspiel, Rückspiel. Na, mutt aver nich we'r in dat Huus an'n See sien, wo ik noch een Wääk blieven warr. Bün jüst op Urlaub in de Stadt an de Elv, wo de Avendsünn een Spektakel maakt hett, dat weer gewaltig, de Häven wull gor nich opholen to brennen. Överall leepen Lüüd mit ehr Knipsapparaten langs un wußten gor nich, wo se noch een Bild vun maken schullen. Denn keem uk noch so een Cuntainer-Schipp na'n Haven un dor kunnst fein mitkriegen, wo dree Schleppers dat dor Ding dreiht un rüchwarts na den Kai bugsiert hebben - gewaltig. Nu is dat düster - dat is Klock söven un Avendbroot in dat Huus an'n See is al vörbi ohne mi.
Nu sitt ik we'r an't Finster
kiek ruut op'n See.
Sünn lett sik noch Tiet
as se dat güstern uk al dä.
Koole Luft laat ik gau rin hier na mien Stuuv
Aanten un Göös sünd an't Krakeelen
un quarken we'r ganz luut.
Kiek ruut op'n See.
Op't Water sühst keen Krüseln
de Wind weiht annerwegens.
Nahwers noch an't Nüsseln
mien Gedanken lang al ünnerwegens.
Vun hüüt morgen bit na güstern
un wat in'n poor Dage kummt.
Hauptsaak, keen Verbiestern
dat is ja sunst mien erste Kunst.
Kiek ruut op'n See.
An'n Häven sühst de Farven
wull kunn de blots eenmol malen?
Griep na den Knipsapparaat
as ik't al dä poor hunnert Maal.
Wurr de Blick geern mitnähmen
de Ruh, de ik hier spöör
denn vör dat Buten, Straten, Larmen, Lüde
dor bün ik nu bang vör.
Kiek ruut op'n See.
Snackt mit een fründlig Fru
wat kummt nu achteran
wo mutt ik nu bigahn
dat ik beter leven kann.
Mien erste Putt an Kaff
lett mien Hart wat gauer slagen
toveel in mien Kopp
an lichte un an swore Fragens.
Kiek ruut op'n See.
Heff so veel to begriepen
weet, worum mien Leven so geeng
worum ik nich mehr froh wurr
un mi inricht in so wen'g
wat ik de Minschen andä
un över de Maten uk mi sülvst
dat schall nu een Enn hebben
dat is een Glück, wat du dor föhlst.
Kiek ruut op'n See.
Sitt hier vör dat Finster
dit hier riemelt ik gau trecht.
Lütt Aanten in de Reeg
maakt sik op den Weg
op dat deepe Water
wöllt se na de anner Siet
man se sünd ja nich alleen
un se nähmen sik de Tiet.
Kiek ruut op'n See.
T.u.M.V.I.
