Een "vörher" un een "naher", so is dat ümmer bi een Optritt; wo een ümmer so'n beten Lampenfever vör hett, man ditmol geiht dat doch een Stück wieter. Dat is de Optritt na mien Book un na de Wäken in dat Huus an'n See. Sodennig is dat een ganz anner Oort, de Leeder to singen un dat Plattdüütsch to snacken. Denn is dat sogor noch de Burdsdag vun mien Vadder, de morgen 90 Johr oolt wurrn weer. Wo dat dorbi blifft, dat Platt nu mol mien "Vadderspraak" is, warrt he dör mi to hören ween. Blots dat is jüst dat, wo ik mi mit ut'nannersetten mutt, denn dat is een vun de "Taue", de mi fastprüünt hebben un mi nich in't Leven ruutleeten, as dat "normal" ween weer. Dor denk ik jüst veel över na un uk de tokamen Optritt warrt mi dor sach uk wat bedüden. Mien olen Leeder stahn ja dor so an un för sik. Heff vörhen mol wedder mien oole Leed "Disco" späält, wo lang is dat al her, dat ik dat maakt heff - 33 Johr! De Fru an mien Siet meent, ik schull wat Nieges probeeren, warr versöken, dat een un anner Leed vun dissen Blog to spälen, uk wenn ik de nich mehr butenkopps vördrägen kann; de ganz niegen Leeder, to'n Bispill de ut dat Huus an'n See, de mutt ik sogor noch liggen laten, is sodennig al veel to veel an Material, wo ik mi noch över hermaken warr. Dat is binah jüst de grote Sorg, de uk in mien Arbeid oplopen deit; ik heff to veel, kann mi nich entscheeden, wat wegtolaten un denn geiht dat ümmer blots ganz direkt bi dat Spälen, wat sik mien Programm sorteert. Wenn de dree Optritte denn överstahn sünd, de ik in disse Johr noch vör mi heff, kann ik mi in Ruh een niege Richt utklabüstern. Wurr uk geern nochmol in NF "Tüüssadüss" seggen un singen.
Weer dat Tau so wennt
heff ik nich mehr föhlt
heff'k nich anners kennt
mi lang gor nich um quäält.
Heff dat Tau um't Hart
hett mien Leven regeert
een Dag heff ik markt
allens leep verqueer.
Heff dat Tau gor nich mehr sehen
hett een anner een mi wiest.
Chott, wo laat is dat erst ween
mien poor Hoor nu al ganz gries.
Mit dat Tau harrn to veel Macht
de doren, de't regeert
glöövt noch ümmer, wat se seggt
de eenst mien Öllern weern.
Dat Tau, dat heel mi fast
in de Kummerkamer binnen
dat ganze Leven weer een Last
kunn keen Freud mehr dor in finnen.
Warr'k dat Tau denn een Dag los
heff ik de anner fraagt.
Een Stück wiet geiht dat blots
för't Dörsnieden is't to taag.
Weet ganz bestimmt, dat Tau
hett dat Leven mi utschännt
mi warrt dorbi ganz flau
vun de Welt heff ik nix kennt.
Dat Tau heel mi torüch
kunn keen egen Leven föhren
al de Olen kunnen dat nich
un dat leeten se mi spören.
Will dat Tau nich wieter langen
will't mien Kinner nich andoon
schöllt mit ehr Leven wat anfangen
froh in ehr egen Richt langsgahn.
T.u.M.V.I.
