Nu is dat doch keen Wiehnachtsleed wurrn, aver dat dor "voice of Germany" hett mi so in de Gang kregen, dat ik mi noch mol de Avend an mien Klaveer sett heff un ut disse lütte Riemelee een lütte Leed maakt heff. Na, dat hett duert, bit mi we'r infullen is, wat för'n Schöne dat denn todacht weer. We'rkennen wurr ik nich mehr, man se harr sach jüst so'n Langewiel as ik op so'n Veranstalten, wo sik de roden, rosaroden un dusterroden Schoolpolitikers so scheußlig eenig weern, wo de Tokunft vun de Scholen leeg; op jeden Fall an'n Namidag, dor hören de Kinner op jeden Fall in unse operklärten Tieden nich mehr na Huus, denn se wurrn dor ja so un so 3, 4 Stünnen lang vör den Cumputer sitten; so is dat, denn anners kann't ja gor nich ween. Kinner sünd dor an't wengsten an schuld, dat hett de Tiet maakt, dat wi unse Leven so dör un dör normeert un standardiseert hebben, dat dor ja uk egentlig blots Langewiel bi ruutkamen kann. Dat weer eenst anners, meent mien Nahwer, de vun sien junge Johren op't Land vertellt, wo se hen verschickt wurrn wegen de Bumben över Hamborg. Dat weer so een Oort "Heiden vun Kummerow"-Beleven an't Över vun een Au un sammeln sik dor de Deerten op. Ik heff ja uk noch Stickels in de Gröve un Sieltog beläävt; stolt weern wi, wenn wi een "König" fungen harrn. Nahwer meent ja uk, wat een de Welt fröher uk ganz anners rüken kunn un he dach an de Peer, de vull Sweet vör de Laden stunnen un ehr Appeln utstreuten. Un wat weern dor vele lütte Ladens in de Keller-Etaag, un wat weer in de Hamborger Haven begäng, de midlerwiel so över de Maten langwielig wurrn is. Dor rüükt dat nu na gor nix, dat is nu allens in de Blick-Cuntainers infroren un wegsparrt. Hohoho, denkst du denn, büst ja nu uk so oolt as de Wiehnachtsmann höchstpersönlig, aver wullt doch egentlig nich mehr dat Leed vun de guden olen Tieden singen. Hest hüüt ja uk höört vun een Ipsen, de sien Fru 20 Johr lang een Fellvull geven hett. Feine Verwandtschap. Dat will ik nich bi mien Naam hebben, sä de Ool, aver deelst di doch de een un anner Saak, uk wenn du dor nich veel an kannst un twischen de Stöhl to sitten kummst. 3,4 Stöhle stunnen twischen de lütt junge Fru un mi, de ik för luter Langewiel dat hier achteran schreven heff; leep hüüt uk so'n beten opdreiht dör de Stadt un dach över dat "Fest der Liebe"na. So is dat denn doch binah een Wiehnachtsleed.
Wat is dat för een Wunner
de Wang, de Mund, dat Oog
sitt jüst neben een Schöne
krieg vun ehr gor nich noog.
Wat is dat för'n Vergnögen
plieren na ehr hen
de Gedanken könen sik rögen
sik vörstellen, dat ik ehr kenn.
3,4 Stöhle stahn jüst twischen ehr un mi
mien Geföhle hool ik lever bi mi, bi mi.
3,4 Stöhle un mien Arm is meist to kort
dorum schriev ik ehr op Blatt dit lütte Woord.
Wat is dat för een Smustern
ganz still un blots för sik.
Wurr ehr geern wat sustern
ehr singen een lütte Stück.
So kunn ik ehr bedüden
wo schön un fein se is
ik kann ehr so fein lieden
dat dor al'n bet' Wehdaag binnen is.
3,4 Stöhle...
Wat is dat för een Jammer
de Namidag's vörbi.
Se seet blots bi een anner
keek blots eenmol gau na mi.
Dit Leed kann dorvun tügen
un blifft in mien ool Hart.
Nich allens kann sik fügen
ik heel mi we'r fein för Narr.
3,4 Stöhle stunnen twischen ehr un mi...
T.u.M.V.I.
