Nu geiht op dat Niege Johr to, bün hüüt noch so'n lütt beten wiet af vun dat, wat een sik vörnähmen kunn för de tokamen Tiet. Keem mi so an, wo ik mi dör twee "Seasons" vun dat "Stack un Wier"-Epos dörkeken heff, ik kunn een Leed so angahn, as wurr Johnny C. dat singen, man, so as ik dat meent, your way is'n t mine anymore, wurr he dat sach nich opfaten, dor sünd de Amerikaners doch to fromm för. Bi't Insingen heff ik an de Wöer noch rümdoktert, kunn sogor noch eenmol ümstellt warrn. Sett ik mi an mien lütt Pianola, hoff ik ümmer, ik keem op een niegen Twist, een Kniff för een niege Oort to singen un to spälen. Man wo schall't herkamen. Villicht ut de "Stillness", een Woord, dat ik bi de Schrieversmann Ebell to'n ersten Maal lääst heff. Still sünd de Dage ween, de nu to Enne gahn, denn in een lütte Stünn kummt de Lütte we'r na mi un denn sünd knapp 5 Dage, de ik ganz alleen weer, to Enne. Nix vörnahmen, nix schafft. Biller heff ik mi ankeken, de mi ut dat verleden Johrhunnert tokeemen, wo de Unkel, de Fleeger weer in de Krieg, op to sehen weer, sien Fruuns, sien Kinner, denn de Biller vun sien Mudder, de op de Biller so utsüht as mien Oma, man nu kaam ik na dat Öller, wat se hett, de dor sitt un steiht mol mit de Kittel oder mit dat Koppdook un ehr Bluus. Dor sünd de Fierbiller mit Bramien un Smook un toletz de veelen Opnahmen vun de lütt Buttjer, de ik maal weer un de ik nix ansehen kann, wat in't Huus an'n See verhannelt wurr un wo Alice Miller "Schwarze Erziehung" to seggt. De doren Weg will ik op jeden Fall nich mehr wieter gahn. Uk in dat Wier-Epos keem dat mol dorop, denn jüst as de een, "Dee", so wiet is, wat he sik op sien Leven besinnen deit un meent, he kunn dat, wat ween is, mitnähmen op den niegen Weg, "integrieren" wurr de Dokter seggen, dor warrt he vun een Mistkeerl hernahmen. Sodennig tellt sien niege Leven een poor Stünnen blots, aver wengst de hett he hatt.
Warr den olen Weg nich wieter gahn
heff ik mi vörnahmen
bliev ganz eenfach stahn
de annern mött alleenig wietergahn
heff ik mi vörnahmen
ik bliev stahn.
Warr op de olen Wöer nich mehr hören
nähm ik mi nu vör
bün ik nu mit dör.
Warr de olen Wöer nich mehr hören.
nähm ik mi vör
dor mutt ik nu mit dör.
Uk wenn't denn nich mehr so hell lücht
un dat Düster uk dat Bangween in sik driggt
un de Düwel warrt sach maken, wat he will
Hauptsaak, de Stimmen in mi binnen, de sünd still.
Warr nu anner Leeder singen
de nich na "ach, wo schöön" mehr klingen
vun de Leev un all de framen Dingen
un dat ole Glocken Klingeling
warr ik nich mehr singen
warr ik nich mehr singen.
Warr nu nich mehr na achtern kieken
um de olen Hüser slieken
nich na de Groten un de Rieken kieken
sünd se mi över, warr ik se utwieken.
Un is't denn uk nich mehr so schöön
warr ik dat utholen un so nähmen.
as dat Leven nu mol is.
Hauptsaak ik kaam nich wedder dorit in de Tiss.
T.u.M.V.I.
