R.B. De Saal is vull - dat heff ik vör Johr un Dag mol riemelt, un nu heff ik dat denn uk mol beläävt, uk wenn nu jüst de beiden Stöhle neben mi lerdig bleven sünd. Man dat Huus weer utverköfft, wat de Erste Mann vun't Ohnsorg-Theater dor denn uk geern loswurr; as he vör de Lüüd wat gau över sien niege Huus snacken un uk een bet swögen dä, dor wurr't glieks lebennig in den Saal, denn de niegen Stöhle, dor kannst mit de Fööt nich ünnerkamen, scheußlig, dor wull al al eener mit de Saag dorbigahn. As he denn för den Jubilar een "Happy Birthday" anstimmen wull, geev dat sogor Rabatz bi de Olen, dat wulln se lever op Platt singen, wat de Minsch vun't Theater denn as "auf Deutsch" verstunn, denn weer't man uk guud un de Vördrag geeng fix in de Gang. Wenn wat lückt hett, een Fest oder wat anners, denn seggt de Lüüd, "dor warrt noch lang um snackt". So weer dat uk, denn de Fru an mien Siet un ik, wi harrn uns na dissen Avend veel to seggen. Kunnst een beläven, de sien "Volk" regeert, de se vun't Juxen över't Smustern hen na't Nadenken un Swiegen föhrt un de Lüüd, sien Book, aver uk dat Platt keen Tort andä. Harr uk nich na dat nadenkern un stille Book passt, wo ut vörlääst wurr. Harr sülven al een Reeg vun Sieden ut dat Book lääst, wo een Jacob Steen över dat Leven räsoneert, wat för em een Reeg vun Geschichten is, wo he nu över de leegen Momenten in de Kinnertiet nich dat Wieterleven vergetten deit un ganz wiet weg in Irland markt, wo schöön dat Leven is. De Vördrag wiest uk de Kunst, op een Punkt hen to vertellen, uk mol wat wegtolaten un tiedig to'n Sluß to kamen. Dat Fruunbild vun de Schrievers ut Distschiland weer uk hier so'n beten egen, Mudder steiht ganz baben op't Podest, de Ex man lang nich, as dat wull so is in't Leven. Wat sä mi jüst een an't Telefun, em keek sien Mudder noch ümmer över de Schuller. Un eenig weern wi uns, Cousin an't Telefun un ik un uk de Jacob Steen in't Book uk, ja seggen to en eenfach Leven, denn nu sünd wi dor.
Mit mien nich veel Wöer
heff'k blots 'n beten
vun de Eer utmetten
in mien eenfach Leven
wat't allens gifft
rein nich ruutkregen.
Mit mien möden Ogen
henkieken wurr'k nich wagen
föhlt toveel in mien Hart
wat dor nie mehr ruhig vun warrt.
Mit mien doofen Ohren
blots wat luut weer, mi verkloren
wo de Welt ganz liesen weer
heff'k dat mehrste nich vun höört.
Mit mien weeken Hänne
heff ik nich veel räten
vun't wenig weer't een beten
harr geern mehr, as't weer, beröhrt.
Wenig weer't
un warrt uk nich mehr veel warrn.
Wenig lehrt un heel mi veel för Narr.
Wenig weer't
man liekers woog dat swoor.
Wenig weer't
liekers weer'k 'n beten dor.
Mit mien poor Gedanken
much ik jem nu faten
bleev ümmer geern mol hangen
de em bi mi mol weern.
Ut mien poor Erinnern
will ik jem nich laten
mim op allens besinnen
nix will ik dorvun verleeren.
Wenig weer't
man kunn rein nich mehr geven
keen Vertruun in't Leven
keen Vertruun in mi.
Wenig weer't
knapp noog weer't för't Leven
un langt nich för een Leven
blots de Stünnen un Leev mit di.
Wenig weer't
man mutt ik mit utkamen
geng de sülven Bahnen
hebben mi nich wiet föhrt.
Wenig weer't
will ik mi nich för schamen
mi besinnen, in mi gahn
un föhlen, wo riek ik weer.
T.u.M.V.I.
