Vun de velen Saken, de ik ut dat Huus an'n See mitnahmen heff, höört uk de Vöstellen, dat Giften un Truern verklöppelt sünd. Snackt annerletz mit bummelig teihn Schölers- de anner twintig weern to Stadt - um dat, wat in de School nich guud lopen hett, uk över de "bad moments". Dor keem denn doch uk mol ruut, wo de een kujoneert wurr, bit na den Direkter mußt un een weent binah, as se dor denn vun vertellt, wo se vun de Kamraden plaagt un vun den Schoolmeister keen Hülp kregen harr. Denn weer de Stünn vörbi, man een feegt mi denn na mien "bad moments". Nu mußt ik dor denn mit ruut; dat weern sach de Momenten ween, wo ik sscheußlig in de Brast weer un wild rumbölkt heff. Dor keem dat Giften ruut, man nu kunn ik mi dor uk een beten Pardon dorför geven, weer sach uk trurig ween, wat de Stünn nich leep, de jungen Lüdd sik dor nich för intresseeren muchen un de Stünn gegen de Wand leep. Lett sik natürlig uk lang nichallens mit verkloren, man de Last böört sik at lichter midlerwiel. Heff dor de ganze Wääk guud vun hatt un heff den Gruwelquäälkraam ut de Weg gahn kunnt. Schreev na een vun mien Tanten, wat ik dat nu utholen lehren will, dat eenfache un eentallige Leven; villicht is dor denn uk dat Lück in to finnen, büst inverstahn, mit dat lütt beten, wat den Dag över passeert, un wenn't man blots so veel is, wat du as güstern an een Vörwihenachtssünnovend vun de een na de anner Laden geihst un de Priesen verglieken deist. Bemöttst de een un anner, de vun den Vörweihnachtsstress ganz möör un wild wurrn is, dat Quarken vun de Kinner un de Fru nich afstellen kann un an't leevsten we'r trüch wull na sien Hock.
Hüüt geiht noch eenmol to'n Advents-Tass Kaff na Obernwohld - bün ümmer noch verköhlt, aver will se dat Leed vun de Goos noch eenmol singen un denn uk vertellen, wat ik mi güstern een Danneboom andreihen leet, de krumm is as'n Flitzebogen, fein maakt, Ipe. Sülven schuld.
Woher kummt dat Gift un Gall
wat een erst utholen schall?
Kummt ümmer we'r un warrt nich all
weetst nich, wat'n doran maken schall.
Hört sach uk een Truer to
fraagst di blots, de Grund liggt wo.
Hört sach uk een Truer to
Sünn de schient, man warrst nich froh.
Wo kummt denn de Truer her?
Liggt in dat, wat fröher weer.
Kunn ween, dat is lang, lang her
los warrt dat dien Hart nich mehr.
Hört sach uk een Gift dorto
kummst nich överweg, piert af un to.
Hört sach uk een Gift dorto
höllt nich op un quäält di so.
Wo kunnst du een Hülp för finnen?
In dien Hart deep in di binnen
schullst di op di sülvst besinnen
kunnst villicht een Trost bi finnen.
Denn dor sitt de Truer fast
de du nu ruutlaten schallst
un hest ehr faat, begriepen schallst
een Dag böörst nich mehr de Last.
T.u.M.V.I.
