Na, waken siet Klock dree in de Morgen, so schön is dat nich, sünnerlig wo dat in mien Hock scheußlig koolt is, de Heizung brummt aver nich anslagen mag un de niege Klock ehr Tick un Tack ohn Erbarmen vörtellen deit. Na, kannst denn ja in de Tiet een Film kieken, de du güstern versüümt hest, um Klock halvig süss hest dien Kaff denn trecht un stellst in dat Leed vun ehrgüstern noch een poor Reegen torecht; spälen dat aver noch gau an mien lütt Pianola in, dor is dat nu doch noch to koolt to, uk will dat Opladen nich ümmer funkschonuckeln, fraag mi keener, worum, hett aver uk güstern we'r nich lückt. Wenn dat so wieter geiht, is dat ganze villicht so un so allens ad ACTA- Glööv ja nich, wat sik de jungen Lüüd wieter so frie un ohn Umstänne in't Internet bedeenen könen, denn dat hett ja al Rousseau wußt, mit de erste, de seggt hett, dat is mien, keem dat Unglück över de Minschen. Kain is Abel uk över ween, dorum warrn se uns noch jede Kopie anräken, wenn se erst dor um wies warrn. Dor bün ik mi uk nie so ganz mit mi sülven eenig wurrn, sik wiesen oder doch lever Verstick spälen. Mehrstendeels keem dat Verstickspälen glieks na dat Sik Wiesen. So kunn dat ut een grote Leedermaker-Leven nix warrn. Hüüt namiddag warrt doröver verhannelt, wenn J.G. na mi kummt un Fragen stellt wegen mien lütt Book un dor denn in sien 90,3 Sendung vun berichten warrt. Sünd as Leedermaker un Schrievers ja uk Kollegens, dat schall wull lücken.
Wo schön dat is
wenn dat Telefun geiht
dor xxxxx steiht
un ik weet
dat du dat büst.
Wo schön dat is
hör ik dien Stimm
nich alleenig hier bün
denn dat is wohr
ik weet, du büst dor.
Wo schön dat is
wenn'k vun dien Leven wat hör
wat du kaakst, wat dat weer
Saken to ertellen gifft ümmer een poor
Hauptsaak, ik weet, du büst dor.
Wo schön dat is
di schrieven een Reeg
di singen een Leed
di seggen een Woord
henfohren un stahn vör dien Poort
de ole Spraak, de ole Oort
wo schön, dat een mi versteiht
un mi fraagt, wo dat geiht.
Wo schön dat is
in dit Leven, mien Deern
Schraä na achtern, na vörn
gah ik mit di so geern
un ik weet
dat du dat büst.
Wo schön dat is
Gedanken hebben meist een Richt
gahn na annern un trüch
inbildt, lagen un wohr
Hauptsaak, ik weet, du büst dor.
Wo schön dat is
di schrieven een Reeg
di singen een Leed
di seggen een Woord
henfohren un stahn vör dien Poort
de ole Spraak, de ole Oort
wo schön, dat een mi versteiht
un mi fraagt, wo dat geiht.
T.u.M. V.I.
