Wull egentlig een Breef na "Down under" trechtmaken un denn vun den Snee vertellen, de ja nu we'r ganz un gor weg is; dat wi hier man blots noch een Erinnern an een, twee, dree Dage mit Küll un Winterpracht harrn. Schön, wat wi dat hatt hebben, sunst harr dor wat an disse Johr fehlt. Stell mi de Sünnschienwitterung dor nerren vör, wo de junge Fru läävt, de ik as lütt Deern op den Aarm harr; keem bi't Denken na de Studenten-Dage in Kiel, sehg dor een Mutter mit ehr Kind op't Rad na't Campus fohren.Weer in een Ogenblick in een anner Tiet, man ümmer noch in dat eene Leven. Wurr güstern wat vertellt vun een 1700 Sieden-Romaan, wo dat um "Parallel-Geschichten" geeng un de kloge Mann snackt vun't Sediment, wat sik vun dat Leven vun dien Olen in een lievhaftig Erinnern aflagern deit un wat wieter reckt warrt vun de een na de anner. Dor bün ik midlerwiel vun övertüügt, wat ik dat Kummer- un Quäälkraam-Tableau vun vör 100 Johr to'n Bispill vun mien Mudder veraarvt kreeg, mi dat in de Knaken sitt jüst as to'n Bispill de Gewalt, aver uk dat Juxen, wat vun de Nordstrander Siet op mi keem. Dat wurr een Opgaav ween, dat in een Gedicht oder een Geschicht rintowöltern, man so veel Tiet nähm ik mi ja nich, un Ehrgiez un Könen fählen denn ja doch. So is dat man bi disse lütte Leed bleven, dat sik hoffentlig opladen lett, sunst geev ik dat hier bald op. De Cumputer-Kosmos maakt, wat he will un pareert uk lang nich ümmer.
Wurr mi freuen
wenn'n beten Snee rünnerfull
sik över de Dreck un Schiet leggen wull
över de Truerwinterfarv
un wat noch nableev vun de Harvst.
Wurr mi freuen
weer't Leege ünner't Ies
wurrn de brune Placken
vun Vörtieden nich mehr wies
harrn dorvör Ruh un töövt
ehrer een Dag dat wedder läävt.
Wurr mi freuen
an'n witte Dook
Aten na'n Häven wäävt as Rook
allens fein, een Ogenfest
glatt un schier
as sunst nix hest.
Wurr mi freuen
an't Sneedookland
Bargen vun Ies deckt to den Strand
spöörst den Noor'n
spööst de Küll
man dat't Hart di warmen will.
Wurr mi freuen
allens harr sien Tiet
funkel Farv un glöhnig Witt
Vörjohrsglimmen un Avendsünn
blage Häven, griese Kimm.
Wurr mi freuen
dat't Wünschen hulp
keen Herrgott meent
du weerst an schuld
witt weer de Farv vun't Schipp
för de lange Reis
un nimmt di mit.
T.u.M.V.I.
