Nu bün ik mol een Tietlang offline ween, un dat is uk guud so, harr noog to doon, Leeder inspäält, dit un dat op Schick un sünnerlig jedeen Dag versöcht, em to leven. Op'n Disch liggt we'r een Kempowski-Book: "Sirius" un dor findt een as ik veel, denn he is ja noch mehr "pass´eiste" as ik, he verräkent in een Tour dat Hüüt mit dat Güstern, un wo he so klook is un flietig op to, verwohrt he dat, wat allens al lang mol begäng weer un jüst so wiest he, wo ewig lang dat hier in disse Land an dat Wohre vörbi gahn deit. He vertellt to'n Bispill, wat een "Stern"-Fru 1983 bi em anröppt, he schall nu uk wat gegen dat Lüüd-Tellen seggen; mag he aver nich, dor seggt se natürlig "schaad", denn se will ja blots de Meenen opschrieven, de jüst an de Reeg is un blots de un keen anner de Lüüd to läsen geven, dor bün ik ja al wedder bi een vun mien Sujets. Schull lever wat Gudes vermelden, denn de niege "Quickborn" weer een schöne Heft, dat weer D.R. sien letzte "Q." un dor funnst hier un dor lütte Stremels, de harrn an un för sik al een bet Poesie binnen. So'n beten bang weer ik aver wegen de Rezension, de mien lütte "Confessio" in'n "Q."kreeg, man dor kunn ik mit leven, ik funn se "forsch", so heff ik dat mien Verlegersch simmst, Rezensent seggt, he harr een "hele Leven", schall he mol över schrieven, wurr ik sodennig uk geneten könen un villicht sogor mehr as he mien Book, wat em egentlig nich na de Mütz weer. He hett sik argert an een Woord: "aphroditemäßig", dat deit mi denn ja leed, aver correctnessmäßig weer ik noch nie de Nummer een; dat is nu mol een Lust un verklöppeln Saken un Wöer, de sodennig nich to'nannerhören doon. Akustisch gesehen, die Frau als Solches. Beten eernsthaftiger weer denn, wat ik een poor Daag later in de Stünn mit de stille Dokter hören dä; he meent, Lüüd as ik, de wurrn mit de "Tiet" nich so langskamen könen as annern, de mit ehr stüttig vörangahn un wat achter sik laten könen. Sodennig wurrn Lüüd as ik leider uk veel Tiet mit Truern un Beduern un mit sik dor wat Trechttimmern un Liekbögen verleeren. Dat is sach wohr. Eenmol heff ik dor een lütt Dichten vun maakt:
Sitt in de Tiet
bün an't Luern
meesdeels op annern
dat kann duern.
Sitt in de Tiet
as weer ik insparrt
schuul na en Döör
steiht sach wat vör
sitt in de Tiet
un mark: bün alleen
denk: much geern
un weer't blots een Stünn
een vun all de annern ween.
Dat Opladen vun mien Leeders lückt nich recht in de verleden Tiet.
So warrn vun dat Leed hüüt morgen blots de Wöer to stahn kamen:
Wo kummst du op eenmol wedder her?
Dach, ik dach an di doch gor nich mehr.
Is mi so ankamen, sehg een Schimmer vun dien Hoor
weer in'n Droom un egentlig nich wohr.
Wo büst du de Tiet vörher blots ween?
Heff di narrens funnen un nix vun di sehen.
Meent, ik weer dor nu al lang över weg
man nu heff ik dien Naam al we'r mol seggt.
De Klock is sach we'r gauer ween as ik.
Weet, dat mien Hart man leider blots ganz sinnig tickt.
Stünnen, Dage, Maand un Johren sünd al vergahn
ik leep we'r torüch, bleev güstern stahn.
Wo hest du de Stääd för dien Leven funnen?
Wo Leev un Freden we'r hen na di kunnen.
Hoff, dat ole Wehdaag, wat du mienetwegen harrst
di nich uk hüüt de Dage utschännen warrt.
Wo warrn wi uns drapen un wat föhlen?
Warrn wi uns verfehren, warrt Sehnen wedder quälen?
Glööv, dat keeneen vun uns wat seggt
is la lang her un jedeen geiht sienen Weg.
Du büst sach al veel wieter gahn as ik
bleev stahn, weil ik na achtern kiek.
Vun Dörp na Stadt, vun Land na Land wöllt Minschen fohren.
Keem nich wiet un heff de Richt verloren.
T.u.M. V.I.
