Papa, verschone mich, höör ik de Nahwer sien Jung ropen, denn Vadder is mit na't Trampolin kamen un gifftt nu so wat vun den Takt an, un de Takt, wat de niege School ansleiht, is uk gewaltig, mien Dochter harr grote Stapel vun lütt Korten in de Hand un schull nu all dat lehren, wat een bruukt in unse grootorige engelsche Welt vun "well" bit "when", un "with" wöllt wi nich vergeten. Vörher harrn wi noch de ool Disney Film keken, wo de söven Dwargen Heidi Heido- mäßig ünnernwegens weer un een lütt Geschink vun mien Kollegens mit Dwargen-Ümslagpapier leeg vör de Döör. Wat een so allens mitkriegen deit, wo dat Leven mehr ut töven un sunst nix besteiht. Man dat Töven schall nu bald all ween, denn geiht na Lent. Dat hiere Leed heff ik hüüt morgen Klock halvig veer opschreven, dor weer an Slapen wedder nich mehr to denken, amn de Dag weer liekers enigermaten. Lehrt heff ik, wat ik mi nu rein gor nix op mien Leeder-Teegelie hir inbilden bruuk. Denn de "Songwriters", de se in een Blatt vörstellt hebben, de mötten dor aver noch een beten mehr in de Gang kriegen as een Bliefer, Papier un een lütt Workstation. Dor mutt in een Tour schreven un produzeert un kommunizeert warrn, dor tellt dat Genie in de Poetenkamer wenig. Liekers wurr ik ganz hibbelig, as ik dat lääst, denn dat harr ik mi uk noch vörstellen kunnt, för annern Leeder to schrieven, denn de warrn ümmer bruukt. Blots de Talenten, de dat könen un doon, dat sünd wenigen. Aver de kamen rund as een lütt Fru, de vertellt, wo se in dree Stünnen een Leed för Tom Jones ferdig kriegen deit. Gewaltig.
Eenfach mol een anner Richt gahn.
Denken eenmol anners rum.
Eenmol in de Nach fröh opstahn
un to Middag slapen gahn.
Eenmol nich blots soveel Sorgen.
Eenmol denken, weer ganz licht.
Eenmol morgen un nich güstern
wo dat vörgüstern in liggt.
Eenmol seggen nieg un anners
weer jüst recht för dissen Dag.
Maken, doon un nich veel Jammern
heff 'k versöcht in disse Nacht.
Annrrn slapen, ik bün waken
ligg to schrieven in de Puch.
Wat schull ik sunst, gifft dusend Daken
de över blieven
denken kannst nie noog.
So kann een dat Leven geneten
een Woord, dat heff ik lang nich seggt
wat't beüüd, much ik geern weten
villicht krieg ik dat hüüt mol trecht.
Chot, wat weer ik froh, wenn't lückt
so liekut mol langs togahn.
Dat ik nich do, wengst dit Stück
sik nich sülvst in de Weg to stahn.
T.u.M.V.I.
