Egentlig is disse Text to swoor för so'n beten Blog, dat Bild dorto hett de een un anner sach sehen.Bün ja nu in dat Huus an den See un vun dor kunnst meenen, du wurrst op een Insel kieken. Na, dor fullen mi de Reegen hier in, aver ik harr se nich rinsett, wenn ik nich jüst een Fru kennenlehrt harr, de vun mien ole Insel vertellt un so kreeg ik denn to weten, wat se dor nu Riesen-Funkmasten opstellen un mit dast Land-Utschännen wietermaken wöllt. So warrt mien ole Insel denn toletz doch een Dodeninsel, wat schall ik dor, bi de Weltmeisters in dat Land-Vernutzen. Hüüt morgen keem mi uk leider we'r een Moment lang dat Windröder-Fiasko an, dor kunn dat Tschi-Gung achteran uk nix mehr bi maken. Aver so is dat, de Lüüd, de dor leven, sünd schlicht un eenfach vun den Küstennebel in ehren Kopp un de Lust an't Knipp-Oprieten un sik dor Spekulanten-Geld rinsmieten laten so blind wurrn, wat se nich sehen, wat se op Land leven, wat indiekt wurr, wat egentlig Wattenland is, wo jede beten Meter so kostbar is, dat dat een Sünd is un een Schann, se för nix un we'r nix wegtosmieten. Sei mir Nordstrand gegrüßt.
Dor liggt een Insel op den See
un een Boot is ünnerwegens
ruhige Fohrt un stille See
wenig Wulken an'n Häven.
De helle Maand, de wiest de Richt
Insel liggt in'n bleeke Licht
steiht een Reeg vun swarte Bööm
sühst een Barg vun witte Steen.
Boot kummt de Insel ganz neeg
siet een Tiet al op sienen Weg.
De't stüert, driggt een witte Dook
över de Kimm liggt Daak un Rook.
Wull warrt dat sien, de stille Fracht
glieden sinig dör de Nacht.
Ik dreih mi üm, ik will nich mit
nich na de Insel, nich op't Schipp.
T.u.M.V.I.
